Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący

SSO Paweł Hochman

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) w P.

przeciwko M. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 13 lipca 2018 roku, sygn. akt I C 1127/18upr

uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1 (pierwszym) i 3 (trzecim) sentencji i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Tryb. pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Sygn. akt II Ca 717/18

UZASADNIENIE

W pozwie z 26 lutego 2018 r. powód (...) w P., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, aby pozwana M. M. zapłaciła na rzecz powoda kwotę 2.066,01 zł. z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.880,61 zł. od dnia 26 lutego 2018 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu i zastępstwa.

W dniu 16 marca 2018 r. w sprawie sygn. akt I Nc 789/18 Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła skutecznie sprzeciw, zaskarżając go w całości, podnosząc zarzut nieudowodnienia roszczenia. Pozwana podniosła również zarzut spełnienia świadczenia. Pozwana wniosła o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W piśmie z dnia 11 lipca 2018 r. powód cofnął powództwo w zakresie kwoty 1.000,00 zł. W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwana dokonała zapłaty kwoty 1.000,00 zł., która została zaksięgowana i tym samym do zapłaty przez pozwanego pozostała kwota 1.066,01 zł.

Wyrokiem z dnia 13 lipca 2018 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu przedmiotowej sprawy na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ^{( 1)} § 1 k.p.c. sprawy zasądził od pozwanej M. M. na rzecz powoda (...) w P. kwotę 1.066,01 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 lutego 2018 roku do dnia zapłaty; umorzył postępowanie w pozostałym zakresie, to jest co do kwoty 1000,00 zł.; zasądził od pozwanej M. M. na rzecz powoda (...) w P. kwotę 100,00 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne.

M. M. użytkuje lokal mieszkalny nr (...) położony przy ul. (...) w P., znajdującego się w zasobach (...) w P.. Z uwagi na zaległości w płatnościach Spółdzielnia wezwała M. M. do zapłaty. Przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 16 stycznia 2018 r. obejmowało kwotę 1.654,42 zł. z terminem zapłaty 3 dni od dnia otrzymania wezwania pod rygorem wystąpienia na drogę postępowania sądowego. Wezwanie obejmowało kwotę 1.477,81 zł. tytułem opłat za mieszkanie, kwotę 21,61 zł. tytułem odsetek ustawowych oraz kwotę 155 zł. tytułem kosztów windykacji.

M. M. w dniu 28 kwietnia 2018 roku dokonała wpłaty w kwocie 1.000 zł. na rzecz powoda (...) w P..

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o materiał dowodowy zebrany w przedmiotowej sprawie w postaci załączonych do akt sprawy dokumentów, których prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest zasadne. Zważył, że stosownie do art. 4 ust. 1 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tj. Dz.U.2013 poz. 1222) osoby niebędące członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, są obowiązane uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 5. Zgodnie z ust. 6 ² powyższego przepisu opłaty te wnosi się co miesiąc z góry do 10 dnia miesiąca. Statut spółdzielni może określić inny termin wnoszenia opłat, nie wcześniejszy jednak niż ustawowy.

Wskazał, że podzielił stanowisko powoda, zgodnie, z którym na pozwanej jako osobie stale zamieszkującej w przedmiotowym lokalu ciążył obowiązek wywiązania się z przyjętych na siebie zobowiązań, w szczególności opłacania czynszu i innych opłat eksploatacyjnych. Pozwana posiadała zadłużenie w powodowej spółdzielni, które wynikało z tego, iż nie wypełniał ona ciążącego na nim obowiązku wynikającego z art. 4 ust. 1 ^{( 1)} ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych. Powód wystosował wobec niej wezwanie przedsądowe z 16 stycznia 2018 r. do zapłaty kwoty 1.654,42 zł. w terminie 3 dniu od dnia otrzymania wezwania. Wezwanie obejmowało kwotę 1.477,81 zł. tytułem opłat za mieszkanie, kwotę 21,61 zł. tytułem odsetek ustawowych oraz kwotę 155,00 zł. tytułem kosztów windykacji. Pozwana w dniu 28 kwietnia 2018 roku dokonała wpłaty w kwocie 1.000,00 zł. na rzecz powoda (...)w P..

Za chybioną Sąd pierwszej instancji uznał argumentację pozwanej, iż powód nie udowodnił należycie wysokości przysługującego mu roszczenia. Zdaniem Sądu powód przedstawił wydruki z zestawienia dokumentów księgowych obrazujące w sposób dokładny i rzetelny dokonywane przez pozwaną wpłaty na rzecz powoda. Sąd w całości dał wiarę dokumentom przedstawionym przez stronę powodowa.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.066,01 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 lutego 2018 roku do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem pozwu.

Wobec ograniczenia, pismem z dnia 11 lipca 2018 r., powództwa przez stronę powodową w zakresie kwoty 1.000,00 zł. z uwagi na dokonanie przez pozwaną zapłaty kwoty 1.000,00 zł., na rzecz powoda, Sąd umorzył postepowanie w tej kwestii, o czym orzekł w punkcie drugim wyroku.

Dodatkowo Sąd Rejonowy wyjaśnił, że na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym. Jak stanowi treść art. 148 ¹ §1 k.p.c. sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zgodnie zaś z § 3 tego przepisu rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że pozwany uznał powództwo.

Wskazał, że na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznał, iż przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

Podniósł również, że podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowił przepis art. 102 k.p.c., stosownie do którego, w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis art. 102 k.p.c. nie konkretyzuje pojęcia „wypadków szczególnie uzasadnionych”, pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, Sądowi. Ocena ta następuje niezależnie od ewentualnego wcześniejszego zwolnienia strony od kosztów sądowych i ustanowienia dla niej adwokata lub radcy prawnego (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2007 r. V CSK 292/2006 LexPolonica nr 1573407 i z dnia 11 lutego 2010 r. I CZ 112/2009 LexPolonica nr 2471114). Do okoliczności branych pod uwagę przez Sąd przy ocenie przesłanek zastosowania omawianego przepisu można zaliczyć nie tylko te związane z przedmiotem sporu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 września 1973 r. I CZ 122/73 OSNCP 1974/5 poz. 98), a zwłaszcza jego precedensowym charakterem (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 1973 r. I PR 188/73 Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego 1973/12 str. 413) oraz samym przebiegiem procesu, w szczególności gdy przegrywający spór prowadzi proces w sposób nielojalny, dążąc do przewlekłości postępowania i zwiększenia jego kosztów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1973 r. II CZ 210/73 LexPolonica nr 322133), ale także dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony. W doktrynie wyrażany jest przy tym pogląd, że sama sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nawet tak niekorzystna, iż strona bez uszczerbku dla utrzymania własnego i członków rodziny nie byłaby w stanie ponieść kosztów, nie stanowi podstawy zwolnienia z mocy art. 102 K.p.c. od obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, chyba że na rzecz tej strony przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które same mogłyby być niewystarczające, ale łącznie ze wspomnianą trudną sytuacją finansową wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego w rozumieniu powołanego przepisu (por. J. Bodio, J. Domendecki, A. Jakubecki, O. Marcewicz, P. Telenga, M.P. Wójcik: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III). Sposób skorzystania z cytowanej normy prawnej jest suwerennym uprawnieniem jurysdykcyjnym Sądu orzekającego i od jego oceny należy przesądzenie, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który przemawia za odstąpieniem, a jeśli tak, to w jakim zakresie, od reguły obciążania kosztami procesu strony przegrywającej spór (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2001 r. II UKN 581/2000 LexPolonica nr 2415172 i z dnia 19 maja 2006 r. III CK 221/2005 LexPolonica nr 2055641).

Nadto znaczył, iż zasadnicza część kosztów procesu strony powodowej, będącą profesjonalnym uczestnikiem obrotu gospodarczego, to wynagrodzenie jej pełnomocnika procesowego, który wstąpił do sprawy na jej ostatnim etapie i sporządził jedynie jedno pismo procesowe, bez konieczności stawiennictwa na rozprawie, wobec wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając go w części co do punktu I i II.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie:

1) przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów przedstawionych przez powoda w postaci wydruków z zestawienia dokumentów księgowych oraz uznanie ich wiarygodności i podstawy odpowiedzialności pozwanej, w sytuacji gdy zostały one zakwestionowane przez pozwaną, a powód nie przedstawił innych dowodów, z których wynikłaby wysokość i termin powstania zobowiązania pozwanej;

2) naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów przedstawionych przez powoda w postaci wydruków z zestawienia dokumentów księgowych, w sytuacji gdy zestawienia te nie zostało podpisane przez osoby uprawnione do reprezentacji powodowej spółdzielni;

3) naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 6 k.c. poprzez uznanie, że to na pozwanej spoczywał ciężar dowodu w sprawie, w sytuacji gdy z związku z zakwestionowaniem dokumentów przedłożonych przez powodową spółdzielnię oraz zasad i prawidłowości naliczania opłat należnych spółdzielni ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na stronie powodowej;

4) naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych poprzez zasądzenie od pozwanej świadczenia pieniężnego, w sytuacji braku zobowiązania pozwanej, jak też braku przedstawienia przez powodową spółdzielnię aktów wewnątrzspółdzielczych stanowiących podstawę odpowiedzialności pozwanej.

W konsekwencji wniosła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania z wyłączeniem przepisów o postępowaniu uproszczonym na podstawie art. 505 ¹² k.p.c. Wniosła również o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda wniósł o jej oddalenie i zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Tytułem wstępu wskazać należy, że treść wniesionej apelacji w sposób oczywisty wskazuje, że intencją skarżącego było zakwestionowanie wyroku Sądu pierwszej instancji w części odnoszącej się do zasądzonego roszczenia jak i kosztów postępowania. Wskazanie, że przedmiotem zaskarżenia było również postanowienie o umorzeniu postępowania w części co do kwoty 1000 zł. ( pkt 2 wyroku ) wobec braku jakichkolwiek zarzutów w tym zakresie uznać należało więc jedynie jako przejaw omyłki pisarskiej przy formułowaniu skargi apelacyjnej, znajdujący potwierdzenie w fakcie, że pełnomocnik pozwanej wskazał jako wartość przedmiotu zaskarżenia kwotę 1067 zł.

Apelacja jest uzasadniona i skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Wskazane wyżej stanowisko Sądu Okręgowego stanowi konsekwencję uznania, że wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji nie rozpoznał istoty sprawy. W ocenie Sądu Okręgowego nierozpoznanie istoty sprawy w rozumieniu przepisu art. 386 § 4 k.p.c. zachodzi także w przypadku dokonania przez sąd pierwszej instancji oceny prawnej żądania bez ustalenia podstawy faktycznej, co wymagałoby poczynienia kluczowych ustaleń po raz pierwszy w instancji odwoławczej; w takiej sytuacji uzasadnione jest uchylenie orzeczenia ze względu na respektowanie uprawnień stron wynikających z zasady dwuinstancyjności postępowania sądowego. Powyższe znajduje swoje potwierdzenie między innymi w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2018 r. ( sygn. akt IV CZ 10/18 ).

Dokonując oceny ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd pierwszej instancji stwierdzić należy, że ustalenia te nie pozwalają na wskazanie kluczowej dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy okoliczności związanej z charakterem prawnym stosunku prawnego łączącego strony postępowania. W pozwie powód ograniczył się do stwierdzenia, że pozwana użytkuje lokal mieszkalny pozostający w jego zasobach. Nie wskazał jednocześnie jaka jest podstawa prawna

( lub faktyczna ) tego użytkowania. Powyższe prowadzi do wniosku, że rozważania prawne Sądu meritii odnoszące się do podstawy prawnej dochodzonego roszenia były co najwyżej hipotetyczne, a wskazanie art. 4 ust 1 ¹ ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych jako tej podstawy co najmniej przedwczesne.

Przypomnieć należy, że wskazany przepis art. 4 w ust 1 i 1 ¹ ( oraz następnych ) ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych rozróżnia pozycję prawną członków spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, osób nie będących członkami spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu oraz innych podmiotów korzystających z lokali mieszkalnych pozostających w zasobach spółdzielni. Przyczyny, dla których Sąd Rejonowy uznał, że pozwana należy do drugiej z wskazanych kategorii podmiotów pozostają dla Sądu Okręgowego niezrozumiałe.

Nie ulega wątpliwości Sądu Okręgowego, że co do zasady podmioty, którym przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego w Spółdzielni Mieszkaniowej mają obowiązek partycypacji w kosztach utrzymania tych lokali. Zakres tego obowiązku jest jednak różny w zależności od rodzaju przysługującego im prawa. Podkreślić jednocześnie należy, że każdorazowo zakres omawianego obowiązku winien uwzględniać postanowienia statutu spółdzielni. Wobec powyższego pozostaje oczywiste, że zastrzeżenia związane z ustaleniami Sądu pierwszej instancji formułowane w skardze apelacyjnej słusznie odnoszą się również do ustaleń dotyczących wysokości dochodzonego roszczenia.

Powód w niniejszym postępowaniu żądał zasądzenia od pozwanej kwoty 2066.01 zł. Na dochodzoną przez powoda kwotę składały się kwota wynikająca z opłat za mieszkanie ( 1 880.61 zł. ), koszty wezwań przesądowych ( 155.00 zł. ) oraz odsetki ( 30,40 zł. ). Przedstawienie na okoliczność zasadności i wysokości powyższych opłat przez powoda wydruków zestawień należności co do zasady dopuszczalne i prawidłowe mimo ich podpisania tylko przez pracownika spółdzielni ( skarżący nie ma racji twierdząc, że nie mogą one stanowić dowodu w przedmiotowej sprawie ) nie może być uznane za wystarczające skoro ich prawidłowość nie może zostać zweryfikowana przez treść statutu spółdzielni określającego wysokość opłat i innych kosztów oraz sposób ich wyliczenia. Rację ma tym samym skarżąca podnosząc w uzasadnieniu apelacji, że obowiązkiem spółdzielni mieszkaniowej, zgodnie z art. 4 ust. 6 ⁴ ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych , jest przedłożenie kalkulacji wysokości opłat. Obowiązek taki powstał również w przedmiotowej sprawie skoro pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty złożyła oświadczenie o zaprzeczeniu prawdziwości faktów wskazanych przez powodową spółdzielnię.

Za uzasadniony należało również zarzut odnoszący się do braku podstaw do zasądzenia od pozwanej kwotę 155 zł. z tytułu kosztów wezwania przedsądowego. Ma rację skarżący, że na obecnym etapie postępowania powódka w żaden sposób nie udowodniła, że jakiekolwiek wezwania przedsądowe zostało do pozwanej wysłane i jakie powódka poniosła koszty z niniejszego tytułu.

W przedmiotowej sprawie, wydając po wniesieniu odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty wyrok na posiedzeniu niejawnym, Sad pierwszej instancji uniemożliwił powodowi skorzystanie pełnej inicjatywy dowodowej a pozwanej wykazanie swoich racji poprzez odniesienie się do twierdzeń powoda.

Podejmując wskazaną decyzję procesową dopuścił się jednocześnie naruszenia przepisu art. 148 ¹ § 3 k.p.c., zgodnie z którym rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy, chyba że pozwany uznał powództwo. Jak wynika z treści pozwu strona powodowa wniosła o przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność powoda. Wniosek o przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność strony jest w istocie żądaniem jej przeprowadzenia co znajduje swoje uzasadnienie w jasnym, niebudzącym wątpliwości interpretacyjnych znaczeniu językowym tego zwrotu. Bezwarunkowe domaganie się określone zachowania (przeprowadzenia rozprawy), także w określonej sytuacji procesowej (np. niestawiennictwa na rozprawę powoda lub jego pełnomocnika), nie może przecież oznaczać, że żądanie określonego zachowania się jest ograniczone wyłącznie do tej sytuacji procesowej ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 czerwca 2018 r. sygn. akt I AGa 119/18 ). W uzupełnieniu powyższej argumentacji wskazać należy, że przepis art. 148 ¹ k.p.c. stanowi wyjątek od dominującej w procesie cywilnym zasady, iż sąd orzekający rozpoznaje sprawy na rozprawie, a także zasady, że wydanie wyroku przez sąd I instancji następuje po uprzednim rozpoznaniu sprawy na rozprawie (art. 316 § 1 k.p.c.). Tym samym przepis ten wprowadza ograniczenie konstytucyjnej zasady jawności postępowania sądowego, a także stanowi osłabienie zasady ustności i kontradyktoryjności i z tego względu powinien być wykładany restrykcyjnie i nie należy rozszerzać zawartego w nim unormowania na wypadki wyraźnie nim nieobjęte lub wątpliwe.

Wydając w omawianej sprawie wyrok na posiedzeniu niejawnym Sąd meritii uchybił również treści art. 148 ¹ § 2 k.p.c. W toku postępowania nie wydano postanowienia określającego dowody, które zostały przeprowadzone przed wydaniem wyroku.

Wskazane na wstępie tej części rozważań pismo procesowe pełnomocnika powoda – odpowiedź na sprzeciw od nakazu zapłaty - zostało jednocześnie przyjęte przez Sąd pierwszej instancji z naruszeniem przepisu art. 132 § 1 k.p.c. W piśmie pełnomocnik powoda zawarł wprawdzie oświadczenie o jego doręczeniu pełnomocnikowi pozwanego, nie załączył jednak dowodu tego doręczenia. Co ważniejsze jednak, Sąd Rejonowy uznając sprawę za dostatecznie wyjaśnioną do rozstrzygnięcia i kierując ją na posiedzenie niejawne uniemożliwił stronie pozwanej odniesienie się do twierdzeń wskazanych w omawianym piśmie.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd pierwszej instancji w pierwszej kolejności ustali na jakiej podstawie pozwana korzysta z lokalu mieszkalnego pozostającego w zasobach powoda a co za tym idzie prawo powoda do domagania się związanych z tym opłat.

Dalej w zależności od twierdzeń strony pozwanej, które o ile powód wykaże wskazaną wyżej okoliczność, co należy podkreślić, winny nabrać kształt skonkretyzowanych zarzutów odnoszących się do już przedstawionego w toku postępowania wyliczenia, Sąd zweryfikuje prawidłowość wyliczenia zgłoszonej w pozwie należności, oczywiście z uwzględnieniem kosztów związanych z wezwaniem przesądowym.

Przebieg postępowania dowodowego będzie jednocześnie determinować inicjatywa dowodowa pełnomocników stron, a ewentualny brak wniosków dowodowych Sąd pierwszej instancji oceni stosując reguły wynikające z treści art. 6 k.c.

Co oczywiste, w świetle powyższych rozważań obowiązkiem Sądu pierwszej instancji będzie przeprowadzenie rozprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na postawie przepisu art. 505 ¹² § 1 k.p.c., oraz art. 108 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.