Portal Orzeczeń

POSTANOWIENIE

Dnia 30 listopada 2017r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim Wydział II Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący - SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

Sędziowie - SSO Ewa Tomczyk , SSO Dariusz Mizera (ref.)

Protokolant - st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2017r. w Piotrkowie Tryb.

na rozprawie

sprawy z wniosku M. K. (1)

z udziałem J. K.

o podział majątku wspólnego

na skutek apelacji wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 28 kwietnia 2017r. sygn.. akt I Ns 650/13

postanowił :

1.  zmienić zaskarżone postanowienie:

a/ w pkt I.B w ten sposób, że ustalić, iż w skład majątku wspólnego wchodzą środki pieniężne z tytułu zbycia udziału w wysokości ½ we współwłasności samochodu V. (...) nr rej. (...) w kwocie 4.250 zł ( cztery tysiące dwieście pięćdziesiąt złotych),

b/ w pkt III w ten sposób, że zasądzoną od uczestnika J. K. na rzecz wnioskodawczyni M. K. (1) spłatę w kwocie 19.695 zł podwyższyć do kwoty 31.070 zł (trzydzieści jeden tysięcy siedemdziesiąt złotych) oddalając uwzględniony przez Sąd I instancji wniosek uczestnika o zwrot nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny,

2.  oddalić apelację w pozostałej części,

3.  ustalić, iż każdy uczestnik ponosi koszty postepowania odwoławczego związane z własnym udziałem w sprawie.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSO Dariusz Mizera SSO Ewa Tomczyk

Sygn. akt II Ca 719/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu sprawy z wniosku M. K. (1) z udziałem J. K. o podział majątku dorobkowego postanowił:

I. ustalić, że w skład wspólności majątkowej małżeńskiej M. K. (1) oraz J. K., wchodzą następujące składniki:

A. ruchomości:

1) meble kuchenne,

2) stół i 6 krzeseł,

3) lodówka (...),

4) piekarnik i płyta gazowa,

5) pochłaniacz pary,

6) opiekacz,

7) garnki i talerze,

8) wieża i 2 kolumny,

9) stół (antyk),

10) komplet wypoczynkowy skórzany,

11) szafka pod telewizor (antyk),

12) telewizor plazmowy (...),

13) pralka automatyczna (...),

14) kabina prysznicowa z hydromasażem;

15) wanna narożna,

16) szafa wnękowa w zabudowie,

17) łóżko z materacem,

18) telewizor,

19) komputer stacjonarny z monitorem,

20) laptop (...),

21) komoda, szafka i ława,

22) kanapa i 2 fotele,

23) żelazko (...),

24) kołdry, poduszki, firanki, ręczniki, pościel,

25) regał sklepowy,

26) rowery 3 szt.,

27) meble ogrodowe,

28) kołowrotek,

29) zegary 7 szt.,

30) telewizor lampowy,

31) fotel bujany,

32) obraz,

33) dywan,

34) figurki stojące 5 szt. i wiszące 2 szt.,

35) toporki z mosiądzu,

36) półka pod telewizor drewniana,

37) lalki porcelanowe 15 szt.;

B. środki pieniężne w kwocie 1.500,- zł (jeden tysiąc pięćset złotych) z tytułu sprzedaży udziału w wysokości ½ (jednej drugiej) we współwłasności samochodu V. (...) nr rej. (...), nr nadwozia (...), rok prod. (...);

II. dokonać podziału majątku wspólnego M. K. (1) i J. K. w ten sposób, że na wyłączną własność J. K. przyznać wszystkie ruchomości opisane w punkcie I A oraz środki pieniężne opisane w punkcie I B;

III. zasądzić od J. K. na rzecz M. K. (1) kwotę 19.695,- zł (dziewiętnaście tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt pięć złotych) tytułem spłaty, płatną jednorazowo w terminie 1 (jednego) miesiąca od uprawomocnienia się postanowienia, z odsetkami w wysokości określonej w ustawie w razie uchybienia terminowi płatności;

IV. ustalić, że każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie;

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

Wyrokiem z dnia 03-06-2013 r. sygn. akt I C 551/12 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim rozwiązał przez rozwód związek małżeński J. K. i M. K. (1) z domu K. zawarty w dniu 11 lipca 1998 roku przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego w B. i zapisany w księdze małżeństw za numerem aktu (...). Wyrok jest prawomocny od 25-06-2013 r.

Wspólność ustawowa małżeńska ustała między stronami w dniu 3 lutego 2012r. na mocy umowy majątkowej małżeńskiej objętej aktem notarialnym sporządzonym w Kancelarii Notarialnej A. G. Rep. (...). Strony umowy oświadczyły ponadto, że M. K. (2), jako właściciel firmy (...) z siedzibą w B., przy ulicy (...) sprzedała J. K., jako właścicielowi firmy (...) z siedzibą w B., przy ulicy (...) maszyny i urządzenia, wyposażenie sklepu oraz artykuły przeznaczone do sprzedaży, za łączną kwotę 37.113,63 zł oraz kiosk z płyty warstwowej za kwotę 7.000 zł a umowy sprzedaży są oddzielnie udokumentowane.

W trakcie trwania małżeństwa byli małżonkowie zgromadzili majątek, w skład którego weszły nw. ruchomości o wartości według stanu na dzień ustania wspólności:

1) meble kuchenne o wartości 812 zł,

2) stół i 6 krzeseł o wartości 600 zł,

3) lodówka (...) 290 zł,

4) piekarnik i płyta gazowa o wartości 514 zł,

5) pochłaniacz pary o wartości 159 zł,

6) opiekacz o wartości 138 zł,

7) garnki i talerze o wartości 400 zł,

8) wieża i 2 kolumny o wartości 450 zł,

9) stół (antyk) o wartości 350 zł,

10) komplet wypoczynkowy skórzany o wartości 2030 zł,

11) szafka pod telewizor (antyk) o wartości 150 zł

12) telewizor plazmowy (...) o wartości 500 zł,

13) pralka automatyczna (...) o wartości 386 zł,

14) kabina prysznicowa z hydromasażem o wartości 625 zł,

15) wanna narożna o wartości 271 zł,

16) szafa wnękowa w zabudowie o wartości o wartości 937 zł,

17) łóżko z materacem o wartości 365 zł,

18) telewizor o wartości 50 zł,

19) komputer stacjonarny z monitorem o wartości o wartości 150 zł

20) laptop (...) o wartości 450 zł,

21) komoda, szafka i ława o wartości 957 zł,

22) kanapa i 2 fotele o wartości 251 zł,

23) żelazko (...) o wartości 105 zł,

24) kołdry, poduszki, firanki, ręczniki, pościel o wartości 700 zł

25) regał sklepowy o wartości 1300 zł,

26) rowery 3 szt. o wartości 500 zł,

27) meble ogrodowe o wartości 400 zł,

28) kołowrotek o wartości 350 zł,

29) zegary 7 szt. o wartości 1000 zł,

30) telewizor lampowy o wartości 150 zł,

31) fotel bujany o wartości 100 zł,

32) obraz o wartości 50 zł,

33) dywan o wartości 100 zł

34) figurki stojące 5 szt. i wiszące 2 szt. o wartości 300 zł,

35) toporki z mosiądzu o wartości 200 zł,

36) półka pod telewizor drewniana o wartości 300 zł,

37) lalki porcelanowe 15 szt. o wartości 500 zł.

W skład majątku wspólnego byłych małżonków wchodził także udział wynoszący ½ części samochodu osobowego marki V. (...), rok produkcji 1997 o nr rej. (...) sprzedany w 2013 r. za kwotę 3.000 zł.

W skład majątku wspólnego byłych małżonków wchodził nabyty w dniu 19.09.2000r. na podstawie umowy objętej aktem notarialnym Rep. (...), kupiony za kwotę 27.500 złotych, następnie sprzedany w dniu 5 czerwca 2007 r. na mocy aktu notarialnego Rep (...)za kwotę 82.000 złotych, lokal mieszkalny położony w B. na os. (...) mieszkanie nr (...). Z aktu notarialnego obejmującego umowę sprzedaży z 05-06-2007r. wynika, że na poczet ceny została sprzedającym zapłacona kwota 71 000 zł, a reszta ceny sprzedaży w kwocie 11 000 zł miała być zapłacona sprzedającym w dniu wydania lokalu w posiadanie kupującym. Wydanie lokalu miało nastąpić do 03-09-2007 r.

Strony po sprzedaniu mieszkania przez kilka miesięcy mieszkały u matki wnioskodawczyni, a następnie wprowadziły się do domu w B. przy ul. (...).

W 2005r. rodzice J. K. kupili użytkowanie wieczyste i własność budynku na działce nr (...) w B. przy ul. (...). Budynek był w stanie do generalnego remontu.

Od 2005r. prowadzony był remont i wykończenie budynku oraz zagospodarowanie działki w B. przy ul. (...). Wymieniono dach na budynku mieszkalnym, grzejniki, rolety, okna, hydraulikę, tynki, gładzie, wylewki, ocieplenie zewnętrzne, kostkę brukową, kanalizację, elektrykę, przerobiono schody wewnętrzne, wykonano zadaszenie przy domu.

W finansowaniu remontu domu i pracach przy nim brał udział ojciec uczestnika T. K. (1). T. K. (1) prowadził również remont swojego domu w K., ale obejmował on tylko elewację. Remont i wykończenie nieruchomości w B. przy ul. (...) rozpoczęło się w 2005r. i trwało jeszcze po wprowadzeniu się stron do domu na tej nieruchomości, do października 2007 r.

Około połowy pieniędzy ze sprzedaży mieszkania w B. na (...)strony przeznaczyły na remont nieruchomości w B. przy ul. (...). Razem z meblami wydały na remont i wykończenie około 50 000 zł z pieniędzy za sprzedane mieszkanie.

W dniu 29-08-2007r. rodzice J. K. darowali mu użytkowanie wieczyste i własność budynku na działce nr (...) w B. przy ul. (...).

Wnioskodawczyni od stycznia 2012 r. nie mieszka w domu w B. przy ul. (...). Od tego czasu z nieruchomości tej i z ruchomości stanowiących wyposażenie mieszkania korzystał tylko uczestnik.

Strony miały w trakcie trwania małżeństwa dwa pawilony handlowe: w sklepie (...) i przy ul. (...) w B.. Działalność gospodarcza była zarejestrowana na M. K. (2).

Pawilon handlowy z płyty warstwowej na targowisku miejskim przy ul. (...) nr działki (...) został sprzedany w dniu 20 stycznia 2012 r. przez wnioskodawczynię uczestnikowi za kwotę 7.000 zł. Umowa została zgłoszona w urzędzie skarbowym i opłacono od niej podatek (...). Ponadto wnioskodawczyni sprzedała uczestnikowi maszyny i urządzenia, wyposażenie sklepu oraz artykuły przeznaczone do sprzedaży, za łączną kwotę 37113,63 zł.

J. K. na dzień 01.01.2012r. posiadał w banku (...) SA następujące rachunki:

• oszczędnościowy w PLN o numerze: (...), którego stan na wskazany dzień wynosił 7,36 PLN natomiast na dzień 03.02.2012 r. wynosił: 0,39 PLN,

• oszczędnościowo - rozliczeniowy w PLN o numerze: (...), którego stan na wskazany dzień wynosił: - 1172.72 PLN (w ramach udzielonego limitu zadłużenia w rachunku) natomiast nadzień 03.02.2012 r. wynosił: - 809.41 PLN (w ramach udzielonego limitu zadłużenia w rachunku w wysokości: 1.200,00 PLN),

• oszczędnościowy w EUR o numerze: (...), którego stan na wskazany dzień wynosił 1.41 EUR natomiast na dzień 03.02.2012 r. wynosił: 1.41 EUR,

• rachunek oszczędnościowo - rozliczeniowy w (...) o numerze: (...), którego wskazany dzień wynosił: 0,00 (...) natomiast na dzień 03.02.2012r. wynosił: 0,00 (...).

Ponadto posiada w banku (...) SA kartę kredytową numer: (...), udostępnioną umową w dniu 15.11.2007r. z przyznanym limitem w wysokości 50.000,00 PLN. Środki wykorzystane w ramach przyznanego limitu zadłużenia w karcie na dzień 03.02.2012 r. wynosiły 35.102,32 PLN. Zadłużenie na 20.000 zł powstało 30-01-2012 r.

Wnioskodawczyni nie miała dostępu do tych rachunków, nie miała karty powiązanej z tymi rachunkami. Mąż nie informował jej o zaciąganiu zobowiązań kartą kredytową. Po ustaniu wspólności przed postępowaniem w niniejszej sprawie nie informował wnioskodawczyni, że spłaca ich wspólne zadłużenie z karty kredytowej ani nie żądał dołożenia się do spłaty.

Rodzice uczestnika w dniu 06-04-2000r. darowali córce E. K. mieszkanie w B. na os. (...) w bloku (...) oznaczone nr(...). W akcie notarialnym obejmującej umowę darowizny J. K. oświadczył, że nie zgłasza w stosunku do stron tej umowy żadnych roszczeń finansowych.

Zadłużenie na 20 000 zł na karcie kredytowej, które powstało 30-01-2012 r., wyniknęło z wypłacenia przez uczestnika pieniędzy na spłatę pożyczki zaciągniętej przez strony u W. C. w 2010 r. na sklep w(...). Zadłużenie na karcie uczestnik spłacił po ustaniu wspólności majątkowej.

Sąd Rejonowy zważył , iż wniosek o podział majątku wspólnego zasługuje na uwzględnienie.

Uczestnicy przed 3 lutego 2012r. nie zawierali umowy majątkowej małżeńskiej, w związku z czym – zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – między małżonkami z mocy ustawy istniał ustrój wspólności majątkowej (wspólności ustawowej) obejmującej przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny); udziały obojga małżonków w majątku wspólnym są równe (art. 43 § 1 Kodeksu). Ustawowa wspólność majątkowa między małżonkami ustała 03-02-2012 r.

Na podstawie art. 45 § 1 Kodeksu, każdy z małżonków powinien zwrócić wydatki i nakłady poczynione z majątku wspólnego na jego majątek osobisty, z wyjątkiem wydatków i nakładów koniecznych na przedmioty majątkowe przynoszące dochód. Może żądać zwrotu wydatków i nakładów, które poczynił ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny. Nie można żądać zwrotu wydatków i nakładów zużytych w celu zaspokojenia potrzeb rodziny, chyba że zwiększyły wartość majątku w chwili ustania wspólności. W myśl art. 45 § 2, zwrotu dokonuje się przy podziale majątku wspólnego.

Stosownie do art. 46, w sprawach nieunormowanych w artykułach poprzedzających od chwili ustania wspólności ustawowej do majątku, który był nią objęty, jak również do podziału tego majątku, stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku. Na podstawie art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych z zachowaniem przepisów tytułu VIII księgi czwartej Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 1037 § 1 Kodeksu cywilnego, dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców. Jak stanowi art. 212 § 1 Kodeksu cywilnego (do którego m. in. odsyła powołany wyżej art. 1035), jeżeli zniesienie współwłasności następuje na mocy orzeczenia sądu, wartość poszczególnych udziałów może być wyrównana przez dopłaty pieniężne. Rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych albo sprzedana stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego (art. 212 § 2), przy czym preferowanym sposobem zniesienia współwłasności rzeczy jest podział rzeczy wspólnej (art. 211 kc). Jeżeli ustalone zostały dopłaty lub spłaty, sąd oznaczy termin i sposób ich uiszczenia, wysokość i termin uiszczenia odsetek (§ 3).

W myśl art. 687 w związku z art. 567 § 3 kpc, podział majątku wspólnego powinien nastąpić przede wszystkim na zgodny wniosek stron. Stosownie do art. 622 § 2 kpc (znajdującego zastosowanie odpowiednio do podziału majątku wspólnego na podstawie art. 567 § 3 i 688 kpc), gdy wszyscy współwłaściciele złożą zgodny wniosek co do sposobu zniesienia współwłasności, sąd wyda postanowienie odpowiadające treści wniosku, jeżeli projekt podziału nie sprzeciwia się prawu ani zasadom współżycia społecznego, ani też nie narusza w sposób rażący interesu osób uprawnionych.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań stron i świadków – z zastrzeżeniami wskazanymi w dalszej części uzasadnienia, dokumentów dotyczących nabywania i zbywania nieruchomości, zobowiązań na rachunku karty kredytowej, sprzedania pawilonu handlowego i wyposażenia oraz opinii biegłego do spraw szacowania wartości ruchomości. Wartość samochodu, w którym strony miały udział we współwłasności w części wynoszącej ½, wynika z umowy sprzedaży tego pojazdu. Biegły powołany do wyceny ruchomości podał bowiem jedynie cenę giełdową takiego modelu samochodu, nie znając jego wersji ani rzeczywistego stanu, stąd za miarodajną dla określenia wartości rynkowej należało uznać kwotę, za którą pojazd został sprzedany.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom uczestnika o otrzymaniu darowizny od siostry na zakup mieszkania w 2000 r. oraz zeznaniom świadka T. K. (1), ojca uczestnika, wedle których jego córka E. C. dała uczestnikowi na zakup mieszkania w 2000r. kwotę 16 000 zł po tym, jak sama otrzymała od rodziców mieszkanie. Zeznania te miały potwierdzić twierdzenia uczestnika przedstawione w piśmie procesowym złożonym po pierwszej rozprawie. Składając informacyjne wyjaśnienia uczestnik w ogóle nie wspomniał o tej kwestii, która przecież była niezwykle istotna mając na uwadze, że mieszkanie kosztowało tylko 500 zł więcej niż miała wynosić kwota darowizny, natomiast o innych okolicznościach dotyczących majątku wspólnego uczestnik wyjaśniał szczegółowo, m. in. wskazując, że na remont domu strony przeznaczyły około połowy pieniędzy ze sprzedaży tego mieszkania. Gdyby rzeczywiście taka darowizna od siostry miała miejsce, to nielogicznym byłoby pominięcie jej przy wyjaśnieniach o składnikach majątku wspólnego i nakładach z majątku osobistego, a o takich uczestnik wyjaśniał wskazując na spłacenie po ustaniu wspólności zadłużenia na rachunku w kwocie 30 000 zł powstałego przed umową wprowadzająca rozdzielność, a nawet o znacznie niższych nakładach z jego majątku osobistego w postaci spłacenia zadłużenia wnioskodawczyni wynoszącego 900 zł. T. K. (1) z kolei zeznał, że uczestnik miał otrzymać od siostry około 16 000 zł oraz że mieszkanie miało być kupione tylko przez uczestnika, tymczasem uczestnik podawał kwotę 27 000 zł, a kupienie mieszkania przez obie strony do majątku wspólnego było od początku niesporne. Wersję uczestnika w pełni potwierdzają zeznania jego matki T. K. (2) (k. 128) i siostry (k. 164-165), jednak zeznaniom tym nie można dać decydującego znaczenia jako pochodzącym od najbliższego krewnego strony, na rzecz której mają przemawiać, ponadto w dalszym ciągu omawiana okoliczność jest mało prawdopodobna wobec zupełnego pominięcia jej w informacyjnych wyjaśnieniach uczestnika. Zeznania rodziców i siostry są przy tym sprzeczne co tego, czy za pieniądze od siostry miały być na mieszkanie tylko dla uczestnika, czy też dla obu małżonków K.. Ponadto niesporne jest, że pieniądze za mieszkanie strony wydały w trakcie trwania wspólności majątkowej, w związku z czym nie ma w tym zakresie majątku podlegającego podziałowi ani nakładów z majątku osobistego do zwrotu.

Uczestnik nie udowodnił twierdzenia o tym, że do majątku wspólnego wchodziła maszyna do czyszczenia butów, którą miała zabrać dla siebie wnioskodawczyni. Powołany przez niego na tę okoliczność świadek M. K. (3) (k. 161) zeznał, że uczestnik w 2009 r. z kilkoma osobami pojechał po taką maszynę, ale nie wiedział, kto ją kupował, a jedna z osób przywożących tę maszynę – A. P. prowadził zakład szewski. Z zeznań A. P. wynika natomiast, że to on jest właścicielem maszyny, tyle że było ona przechowywana u małżonków K. po tym, jak sam A. P. zakończył swoją działalność gospodarczą (k. 162-163). Następnie po około dwóch latach A. P. zabrał maszynę, przy czym była obecna wnioskodawczyni.

Uczestnik nie wykazał, że do majątku wspólnego należała biżuteria o wartości 15 000 zł. Z zeznań świadków T. K. (2) k. 128 i A. J. k. 129 wynika tylko, że wnioskodawczyni w ogóle miała jakąś biżuterię, ale nie zostało wykazane jaką i czy stanowiła rzeczywiście majątek wspólny, stąd Sąd uznał wspomniane twierdzenie za nie udowodnione. Przy wycenianiu ruchomości uczestnik już nie podnosił kwestii biżuterii.

Uczestnik nie udowodnił, aby spłacił zadłużenie wnioskodawczyni wobec operatora telekomunikacyjnego P., w kwocie 922,11 zł.

Wnioskodawczyni podnosiła (k. 73), że dom w 2005 r. miał być kupiony przez obojga małżonków do majątku wspólnego, a ona dopiero później dowiedziała się, że w rzeczywistości był kupiony przez rodziców męża, którzy następnie darowali dom synowi. Twierdziła, że widziała inny akt notarialny z którego wynikało, że nieruchomość z domem została nabyta przez obojga małżonków K.. Jednocześnie wnioskodawczyni podała, że nie była przy podpisaniu aktu, a wszystkie formalności związane z nabyciem działki załatwiał mąż. Taki przebieg wypadków jest nielogiczny, bowiem kupienie nieruchomości do majątku wspólnego małżonków z ich wspólnych środków nie mogłoby się odbyć z całkowitym pominięciem udziału jednego z nich (art. 37 § 1 pkt 1 krio). Żadne wiarygodne dowody nie pozwalają na podważenie dokumentów w postaci umów w formie aktów notarialnych: sprzedaży z 2005 r. i darowizny z 2007 r., których przedmiotem było użytkowanie wieczyste działki i własność wzniesionego na nim domu oraz na wysnucie wniosków innych niż wynikające z tych umów. Prokuratura Rejonowa w (...) odmówiła wszczęcia dochodzenia w sprawie podejrzenia zaistnienia oszustwa w toku nabycia nieruchomości przy ul. (...) w B. w styczniu 2005 r. oraz przygotowaniu i podsunięciu niekorzystnej dla zbywającej umowy zbycia punktów usługowych zlokalizowanych ul. (...) i na terenie (...) przy ul. (...) w B. na rzecz J. K. w dniu 02-02-2012r., na szkodę M. K. (1), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk - wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa.

Zatem nawet jeśli wnioskodawczyni oczekiwała, że dom będzie kupiony do majątku wspólnego, to taki skutek nie nastąpił. Wnioskodawczyni nie kwestionowała przy tym, że omawiana nieruchomość jest majątkiem osobistym uczestnika. Podniosła natomiast, że strony dokonywały nakładów z majątku wspólnego na tę nieruchomość, co było co do zasady niesporne. Wnioskodawczyni podawała, że pieniądze na kupienie działki z domem pochodziły z majątku wspólnego, co potwierdziła w zeznaniach świadek (siostra wnioskodawczyni) A. C. (1) (k. 125), jednakże M. K. (1) nie przedstawiła na to dowodów innych niż zeznania jej krewnych. Z zeznań świadków T. K. (1) k. 126-127, T. K. (2) k. 128 oraz obcych dla stron S. K. k. 136, A. C. (2) k. 160, M. K. (3) k. 160, M. Ś. k. 161 oraz faktur za materiały budowlane zestawionych z tymi zeznaniami bezsprzecznie wynika, że w finansowaniu remontu domu i pracach przy nim pomagali rodzice uczestnika (przede wszystkim ojciec, który płacił za materiały). Nie można przyjąć wersji wnioskodawczyni, że prace na tej nieruchomości finansowały od początku, tj. od 2005 r. tylko strony. Z zeznań matki uczestnika (k. 128) wynika, że pieniądze ze sprzedania mieszkania strony przeznaczyły na wykończenie domu na zewnątrz, kostkę brukową, ogrodzenie, obsadzenia, zadaszenie/altanę, wyposażenie. Z zeznań z kolei powołanego przez wnioskodawczynię świadka A. J. (k. 126-129) wynika, że wymienione prace strony wykonały nie tyle po sprzedaniu mieszkania, co już po wprowadzeniu się do domu w B. (zatem wcześniej, przed wprowadzeniem się a już po sprzedaniu mieszkania dysponowały pieniędzmi pozwalającymi na finansowanie prac remontowych). Wartość nakładów poczynionych na nieruchomość powołany w sprawie biegły z zakresu wyceny nieruchomości określił wariantowo (tj. wartość prac wskazywanych przez wnioskodawczynię i wartość prac wskazywanych przez uczestnika). Wysokość nakładów wspólnych stron przyznana przez uczestnika (41 000 zł) mieści się w wartości wszystkich nakładów określonej przez biegłego. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie można ustalić, które prace w jakim dokładnie okresie były wykonywane. Wnioskodawczyni nie udowodniła właściwie żadnych konkretnych wydatków na remont nieruchomości (nie przedstawiła np. żadnej faktury na nazwisko swoje lub męża), natomiast fakt przeznaczenia w ogóle jakiejś kwoty pieniędzy za mieszkanie na remont domu jest co do zasady niesporny, jest to też normalne zachowanie zgodnie z doświadczeniem życiowym (dom był przygotowywany dla stron, miały w nim zamieszkać i to uczyniły parę miesięcy po sprzedaniu mieszkania). Uczestnik przyznał, że na remont i wykończenie strony przeznaczyły około połowy pieniędzy za mieszkanie i taką wartość nakładów z majątku wspólnego na tę nieruchomość Sąd przyjął przy ustalaniu spłaty dla wnioskodawczyni tytułem zwrotu połowy nakładów.

Wnioskodawczyni ponadto podniosła (k. 74), że co prawda zawarła umowy sprzedaży pawilonu handlowego i wyposażenia (towaru) na rzecz męża, jednak jej rzeczywistym zamiarem było sprzedanie tylko pawilonu przy ul. (...) z wyposażeniem, natomiast uczestnik pod pretekstem poprawienia daty na fakturze dał jej do podpisania dokumenty obejmujące oświadczenie o sprzedaniu także wyposażenia w pawilonie w sklepie (...). Spotkanie stron w celu podpisania dokumentów potwierdza świadek C. W. (k. 126). Twierdzenia takie nie znajdują potwierdzenia w innym materiale dowodowym, dlatego Sąd ocenił, że do majątku wspólnego nie wchodzą towary ze sklepu-pawilonu w (...).

Co do innych ruchomości wchodzących do majątku wspólnego strony doszły do porozumienia, a ich wartość ustalił biegły w opinii. Wartość niektórych z tych ruchomości uzgodniły same strony. Strony nie kwestionowały opinii biegłego.

Sąd ustalił zatem, że do majątku wchodzą ruchomości będące wyposażeniem domu, pawilon handlowy bez wyposażenia, które zostało sprzedane uczestnikowi i stanowi jego majątek osobisty, pieniądze ze sprzedaży udziału we współwłasności samochodu. Za uzasadnione należało uznać żądanie wnioskodawczyni zwrotu połowy nakładów na nieruchomość będącą majątkiem osobistym uczestnika, dokonanych z pieniędzy uzyskanych ze sprzedania ich wspólnego mieszkania.

Ruchomości będące wyposażeniem domu Sąd przyznał na własność uczestnika, ponieważ stanowią wraz z domem pewną funkcjonalną całość, a przede wszystkim to uczestnik z nich korzystał już od stycznia 2012 r. z wyłączeniem wnioskodawczyni. Pieniądze ze sprzedania samochodu przyznano uczestnikowi, ponieważ bezsprzecznie to jemu w rzeczywistości przypadły. Wartość ruchomości wyniosła łącznie 16 890 zł, a wraz z pieniędzmi ze sprzedania samochodu wartość przyznanych uczestnikowi składników wynosi 18 390 zł. Udział wnioskodawczyni w tych składnikach wynosi 1/2, zatem należy jej się tytułem spłaty kwota 9195 zł. Ponadto może żądać zwrotu połowy wartości nakładów na nieruchomość uczestnika, zatem kwoty 20 500 zł. Łącznie należna jej spłata wynosi zatem 29 695 zł.

Sąd uwzględnił żądanie uczestnika zwrotu nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny w postaci spłaty po ustaniu wspólności majątkowej zadłużenia na karcie kredytowej w kwocie 20 000 zł, które zaciągnął przed ustaniem wspólności na spłatę pożyczki od W. C.. Fakt zaciągnięcia przez strony takiej pożyczki potwierdzają zeznania obcej dla stron W. C.. Natomiast w ocenie Sądu nie można uznać, że zadłużenie na karcie ponad ww. kwotę 20 000 zł powstało na pokrycie zwykłych potrzeb rodziny, bowiem wnioskodawczyni o takim zadłużeniu nie wiedziała, nie miała dostępu do karty i rachunku, a uczestnik nie potrafił wyjaśnić, na jakie cele strony miały przeznaczyć w tej części kredyt zaciągnięty kartą, w związku z tym za zobowiązanie wynikające z kredytu zaciągniętego karta ponad kwotę 20 000 zł wnioskodawczyni nie ponosi odpowiedzialności (art. 30 § 1 krio a contrario).

Po odjęciu od kwoty należnej wnioskodawczyni spłaty połowy nakładów uczestnika (na spłatę wspólnej pożyczki) pozostało do zasądzenia na rzecz wnioskodawczyni 19 695 zł.

O odsetkach na wypadek opóźnienia Sąd orzekł na podstawie art. 212 § 3 i 481 § 1 kc, natomiast o kosztach postępowania – stosownie do art. 520 § 1 kpc.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła wnioskodawczyni za pośrednictwem swojego pełnomocnika zaskarżając ww. postanowienie Sądu w pkt. 1, II i IV;

Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła:

a) naruszenie prawa materialnego tj. art. 45 k. r. o. oraz art. 30 k. r. o. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że:

- pieniądze ze sprzedaży mieszkania na (...) w B. nie zostały przeznaczone na remont domu przy ul. (...) w B. i nie stanowią nakładu z majątku wspólnego na majątek odrębny, w sytuacji w której takie nakłady potwierdza sam uczestnik postępowania;

- kwota 20.000 złotych tytułem spłaty z tytułu spłaty przez uczestnika zobowiązania z karty kredytowej stanowi jego nakład z majątku osobistego na majątek wspólny, w sytuacji w której brak było do tego podstaw;

b) sprzeczność istotnych ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem, a to:

- niewłaściwe ustalenie że pieniądze ze sprzedaży lokalu mieszkalnego przy na os. (...) w B. nie stanowiło majątku dorobkowego i nic zostały w całości przeznaczone na remont domu przy ul. (...) w B.;

- błędne przyjęcie, iż faktury zakupu materiałów budowlanych złożone przez uczestnika dotyczyły nieruchomości przy ul. (...) w sytuacji w której nie zgadzały się na nich dane tak adresowe jak i osobowe;

- błędne przyjęcie, iż sklep w (...)składał się z 1 a nie z 8 regałów oraz że uczestniczka otrzymała pieniądze z tytułu sprzedaży ww. przedmiotów, w sytuacji w której brak na to potwierdzenia w postaci przepływu gotówki, a ponadto gdyby faktycznie miało to miejsce wnioskodawczym zrobiłaby to w jednym dniu ze zniesieniem wspólności na jednym rachunku;

- błędne przyjęcie do rozliczenia kwoty uzyskanej ze sprzedaży samochodu V. (...) w kwocie 3000 złotych w sytuacji gdy z opinii biegłego (nie zakwestionowanej) jego wartość na dzień ustania wspólności wynosiła 8 500 złotych i ta kwota winna być uwzględniona przy podziale,

c) naruszenie prawa procesowego, a to art. 233 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów:

- z zeznań świadków, tj. uczestnika, T. K. (1), T. K. (2) poprzez przyjęcie za wiarygodne twierdzeń w zakresie przeznaczania przez Państwa K. kwot na remont domu przy ul. (...) w B. w sytuacji w której sam uczestnik potwierdza prace w zakresie np. kostki brukowej i ogrodzenia które to miały być jednak wykonanie z majątku wspólnego;

- z zeznań uczestnika i świadka W. C. w zakresie pożyczki w kwocie 20 000 złotych oraz jej spłaty

w sytuacji w której co do kwoty powyżej 20 000 złotych sąd odmówił wiarygodności zeznaniom, podczas gdy również w części dotyczącej kwoty 20 000 złotych należy przyjąć, iż uczestnik nie wykazał celu i przeznaczenia pożyczek a z historii rachunków w banku (...) wynika, iż były to kwoty pobierane i zwracane przez uczestnika bez przeznaczenia w postaci spłaty wspólnego zadłużenia;

- z dokumentów w postaci załączonych przez uczestnika faktur Vat w sytuacji w której na żadnym z dokumentów nie widniej adres inwestycji przy ul. (...) w B., wiele dokumentów jest podpisanych przez osoby w ogóle nie związane z inwestycją a uczestnik nie wspomniał zarówno o tych kwotach jak i dokumentach przy pierwszym przesłuchaniu, dodatkowo świadek T. D. odmówił zeznań w zakresie tych nowych dokumentów, pomimo iż wcześniej zeznawał bardzo skrupulatnie w zakresie majątku osobistego uczestnika, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w ocenie zarówno jego zeznań jak samych dokumentów;

d) naruszenie prawa procesowego, a to art. 520 § 1 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie konieczności spłaty od uczestnika na rzecz wnioskodawczym połowy wpisu sądowego czyli kwoty 500 złotych.

Powołując się na powyższe zarzuty skarżąca wnosiła o:

1. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez ustalenie, że:

- w skład majątku wspólnego stron wchodzą składniki zgodnie z wnioskiem, a kwota dopłaty od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni wynosi: 161 960 złotych przy utrzymaniu terminu płatności jak w postanowieniu;

- uczestnik zwraca wnioskodawczyni połowę wpisu sądowego w kwocie 500 złotych, ewentualnie,

2. uchylenie postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik uczestnika wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

Wartość samochodu osobowego marki V. (...), rok produkcji (...) o nr rej. (...) wg stanu na dzień ustania wspólności wynosiła 8.500 zł z tego wartość udziału ½ należącego do wspólności stanowi kwotę 4.250 zł.

Dowód: - opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości k. 338

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jedynie w nieznacznej części odnosi skutek w pozostałym zaś zakresie podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela co do zasady ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne czyniąc je podstawą swojego rozstrzygnięcia. Z tym jednak zastrzeżeniem, iż Sąd odwoławczy uznał za nieprzekonujące twierdzenia uczestnika jakoby poniósł z majątku odrębnego na majątek wspólny nakład w kwocie 20.000 zł rzekomo na rzecz spłaty zaciągniętej w czasie trwania wspólności pożyczki od W. C. w kwocie 20.000 zł. Samo istnienie takiej pożyczki stoi pod znakiem zapytania. Uczestnik nie zdołał przekonująco uzasadnić na jaki cel takowa pożyczka została zawarta, wnioskodawczyni nic o pożyczce nie wiedziała ( przynajmniej w toku procesu wszystkiemu zaprzeczyła). Żądanie zwrotu nakładów z majątku odrębnego na majątek wspólny ma charakter procesowy z tym, że zostało przekazane do rozpoznania w sprawie o podział majątku wspólnego. Wszystko to prowadzi zatem do wniosku, iż w takiej sytuacji Sąd nie docieka tych kwestii z urzędu ale na stronie która twierdzi, że dokonała nakładów ze swojego majątku osobistego na majątek wspólny spoczywa z mocy art. 6 k.c. ciężar dowodu w tym zakresie. Uczestnik co prawda przestawił na tą okoliczność dowód z zeznań świadka W. C. która miała rzekomo pożyczki stronom udzielić niemniej jednak umowa pomimo, że dotyczyła niemałej przecież kwoty nie została sporządzona na piśmie, nie została zgłoszona także do opodatkowania w Urzędzie Skarbowym. To wszystko rozważane na tle samej sprawy gdzie w toku procesu uczestnik przez kilka lat nie sygnalizował takowego nakładu, a zgłosił go dopiero na ostatnim etapie postępowania każe do tej kwestii podchodzić z dużą dozą ostrożności. Zwłaszcza w kontekście zeznań obu stron które nacechowane są daleko idącym partykularyzmem zmierzającym do uzyskania korzystnych dla siebie rozstrzygnięć, a które - jak to zresztą słusznie ocenił Sąd Rejonowy - w wielu kwestiach odbiegają od rzeczywistego stanu rzeczy.

W efekcie podzielić należy wątpliwości sygnalizowane w tym zakresie przez pełnomocnika wnioskodawczyni w apelacji stwierdzając, iż wniosek o rozliczenie takiego nakładu jest bezzasadny i jako taki podlega oddaleniu.

Słuszne są także zastrzeżenia wnioskodawczyni wyartykułowane w skardze apelacyjnej związane z przyjęciem przez Sąd wartości samochodu na poziomie 3000 zł albowiem ponad rok po ustaniu wspólności samochód ten został sprzedany za taką właśnie kwotę. Przyjmuje się, że stosownie do art. 684 k.p.c., który ma odpowiednie zastosowanie poprzez art. 567 § 3 k.p.c., do postępowania o podział majątku, skład i wartość majątku podlegającego podziałowi ustala sąd. Wartość tych składników ustala się według stanu na dzień ustania wspólności majątkowej i według cen obowiązujących w chwili zamknięcia rozprawy. (por. postanowienie SN z dnia 11 marca 2010r. IV CSK 429/09, baza Legalis). Jest oczywistym, że sprzedaż samochodu prawie rok po ustaniu wspólności musiała spowodować zaniżenie jego wartości chociażby z tego powodu, że samochód był już starszy. W takiej sytuacji miarodajna wydaje się cena pojazdu wyszacowana przez biegłego gdyż pojazd ten został wyszacowany wg stanu na dzień rozwodu co jest bliższe dacie ustania wspólności..

W tej sytuacji zaskarżone orzeczenie wymaga korekty poprzez ustalenie , iż w skład majątku wspólnego wchodzą środki pieniężne z tytułu zbycia udziału w wysokości ½ w samochodzie osobowym V. (...) w kwocie 4.250 zł i podwyższenie zasądzonej na rzecz uczestniczki spłaty do kwoty 31.070 zł z jednoczesnym oddaleniem wniosku uczestnika o zwrot nakładów z majątku osobistego na majątek wspólny ( spłata rzekomo wspólnego długu).

W pozostałym zakresie apelacja nie zawiera uzasadnionych podstaw.

Sąd Rejonowy oceniając zeznania świadków i stron uznał, iż daje wiarę uczestnikowi co do faktu poniesienia nakładów z majątku wspólnego na jego majątek odrębny w kwocie 41.000 zł. Sąd Rejonowy należycie umotywował swoje stanowisko, a apelacja nie dostarcza argumentów które mogłyby być podstawą do weryfikacji tego stanowiska po myśli wnioskodawczyni.

Jak niejednokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy w uzasadnieniach swych orzeczeń - ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego, przy możliwej do skontrolowania poprawności rozumowania.

Zdaniem Sądu Okręgowego, ocena dowodów oraz ich rozważenie dokonane przez Sąd I instancji spełnia wskazane wyżej wymogi, dlatego też nie można przypisać temu działaniu cech dowolności. Słusznie Sąd Rejonowy dostrzegł, iż obie strony w swoich zeznaniach w pewnym zakresie są nieprzekonujące a taka a nie inna treść tych zeznań nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Obecne twierdzenia apelacji stanowią tak naprawdę polemikę z ustaleniami sądu.

W orzecznictwie przyjmuje się, że polemika z ustaleniami sądu pierwszej instancji i przedstawianie własnej wersji wydarzeń nie stanowi wystarczającej podstawy uwzględnienia apelacji. Dla skutecznego podniesienia zarzutu obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wykazanie, rażącego naruszenia dyrektyw oceny dowodów i wyprowadzania wniosków. Ocena dowodów, należy do istoty sędziowskiego wymiaru sprawiedliwości realizowanego przez sąd pierwszej instancji, ingerencja sądu drugiej instancji możliwa jest tylko wówczas gdy skarżący wykaże, iż sąd pierwszej instancji rażąco uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r., sygn. akt II UKN 151/98 - OSNAPiUS rok 1999, nr 15, poz. 492; z 4 lutego 1999 r., sygn. akt II UKN 459/98 - OSNAPiUS rok 2000, nr 6, poz. 252).

Strona stawiająca ten zarzut musi zbudować podejmowaną polemikę na argumentach jurydycznych i nie jest wystarczającym aby przeciwstawiła tej ocenie wyłącznie ocenę własną jej zdaniem poprawną. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt II CKN 817/00).

W przedmiotowej sprawie brak jest tego rodzaju uchybień, a naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów nie może polegać jedynie na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego nawet, jeżeli pod względem poprawności logiczno-konstrukcyjnej byłby on równie poprawy jak stan przyjęty w orzeczeniu przez sąd wydający zaskarżony wyrok. Zarzucanie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może bowiem polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna. Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysuwać wnioski odmienne. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 kwietnia 2016r. I ACa 1094/15, baza Legalis).

Nie sposób podzielić zarzutów skarżącej jakoby Sąd I instancji przyjął, iż pieniądze ze sprzedaży lokalu mieszkalnego na os. (...) w B. nie zostały przeznaczone na remont domu przy ul. (...) stanowiący majątek odrębny uczestnika. Sąd Rejonowy bowiem uwzględnił fakt (co zresztą przyznał uczestnik) ,iż połowa pieniędzy ze sprzedaży lokalu została przeznaczona na wykończenie domu i przy rozliczeniu ta okoliczność została uwzględniona. Wnioskodawczyni poza ogólnikowym stwierdzeniem nie przedstawiła takich środków dowodowych dzięki którym zdołałaby wykazać, iż pieniądze te w całości zostały zainwestowane w dom uczestnika. Po sprzedaży mieszkania strony bowiem z pewnością meblowały dom, a zatem z pewnością część środków ze sprzedaży została skierowana na zakup ruchomości na potrzeby wyposażenia domu oraz na bieżące utrzymanie.

Zupełnie niezrozumiałe jest zarzucenie Sądowi błędnego przyjęcia, iż sklep w (...) składał się z 1 a nie z 8 regałów podczas gdy Sąd takowego stwierdzenia nie zawierał w swoich motywach. Fakt natomiast otrzymania przez wnioskodawczynie pieniędzy za wyposażenie sklepu Sąd przyjął po należytym rozważeniu tej kwestii w świetle całokształtu okoliczności sprawy. Apelacja nie przytacza żadnych racjonalnych argumentów w tym zakresie. Sprawa była zresztą badana przez organa ścigania co zakończyło się decyzją procesową o odmowie wszczęcia dochodzenia wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa.

Skarżąca kwestionuje dowody w postaci faktur które przedstawił uczestnik zwraca przy tym uwagę na brak np. adresu inwestycji i tym podobne nieprawidłowości, tymczasem zdaje się zapominać, iż użytkowanie wieczyste wraz z domem mieszkalnym w stanie do remontu zostało zakupione przez rodziców uczestnika i to oni do 2007r. byli właścicielami domu. W związku z czym naturalnym było, iż remontowali go z własnych środków. Nie powinny dziwić faktury zakupu na inny adres niż adres inwestycji albowiem na ogół faktury wystawia się na adres zamieszkania osoby która jest kupującym, a nie na adres inwestycji. Często inwestycja jeszcze nie ma administracyjnie przydzielonego adresu jak np. w przypadku nowo budowanego domu. Złożone faktury przekonują Sąd, iż to właśnie rodzice uczestnika inwestowali w budowę domu, a nakłady małżonków w zasadzie sprowadzały się do wyłożenia części pieniędzy ze sprzedaży mieszkania (co zostało zresztą ustalone i uwzględnione przez Sąd I instancji).

Nie doszło do naruszenia art. 520§ 1 k.p.c. Sąd Rejonowy bowiem zgodnie z treścią tego przepisu ustalił, iż każdy z uczestników ponosi koszty postępowania związane z własnym udziałem w sprawie. Powyższe oznacza, że wnioskodawczynię obciążają koszty tych czynności których dokonała samodzielnie np. opłata od wniosku o podział majątku wspólnego. W takiej sytuacji nie ma podstaw do domagania się przez wnioskodawczynię częściowego ich zwrotu od uczestnika. Odstępstwa od tej zasady określone zostały w art. 520 § 2 i 3 k.p.c. niemniej jednak przyjmuje się, że co do zasady w sprawach działowych nie występuje sprzeczność interesów między uczestnikami i to niezależnie od tego jaki sposób dokonania działu proponują i jakie wnioski w tym względzie składają. W takiej sytuacji brak podstaw do zasądzenia na rzecz wnioskodawczyni kwoty 500 zł stanowiącej połowę opłaty od wniosku.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 386§ 1 k.p.c. w zw. z art. 13§ 2 k.p.c. orzeczono jak w pkt 1 postanowienia.

Dalej idąca apelacja podlegała oddaleniu jako nie znajdująca podstaw, a to na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13§ 2 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 520§ 1 k.p.c. W orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że okoliczność, iż np. wnioskodawca wniósł od postanowienia apelację w części dotyczącej określenia wartości majątku oraz zasądzonej spłaty, a uczestnik wniósł o oddalenie apelacji nie oznacza to sprzeczności ich interesów. (por. postanowienie SN z 26 stycznia 2011r. IV CZ 101/10, baza Legalis, postanowienie SN z dnia 6 czerwca 2012r. IV CZ 13/12 baza Legalis). Reasumując brak podstaw do odejścia od zasady określonej w art. 520§1 k.p.c.

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSO Dariusz Mizera SSO Ewa Tomczyk