Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 kwietnia 2020 r. powód P. N. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P., wniósł o zasądzenie od pozwanej, (...) S.A. z siedzibą w W., na swoją rzecz kwoty 5.608,80 zł tytułem zwrotu kosztów wynajmu auta w związku ze szkodą z dnia 18.02.2020 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 03.04.2020 r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz 17 zł tytułem zwrotu kosztów opłaty od pełnomocnictwa, oraz zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Wyrokiem z dnia 2 listopada 2020 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1 817,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód stał się uprawniony do odszkodowania za szkodę z dnia (...) r. w pojeździe M. nr rej. (...) na podstawie umowy cesji z dnia 19 lutego 2020 r., na mocy której poszkodowany M. K., upoważniony przez swojego ojca - K. K., przelał na powoda wszelkie swoje prawa do odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego przysługującego mu w związku z uszkodzeniem swojego samochodu. Odpowiedzialność pozwanego za szkodę wynika z faktu, iż właściciel pojazdu zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, pojazdu którym poruszał się sprawca kolizji.

Powód prowadzi wypożyczalnię, świadczy usługi na terenie całej Polski, w tym na rynku lokalnym poszkodowanego. Żądana przez powoda kwota 5.608,80 zł wynika z tytułu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Wynajem auta zastępczego trwał przez 13 dni, od dnia 19 lutego 2020 r. do dnia 2 marca 2020 r. Koszt wynajmu pojazdu wyniósł 6.396,00 zł. Stawka wyniosła 400 zł netto za dzień wynajmu. Doba najmu pojazdu trwa od godz. 0.00 do 24.00.

Samochód, który brał udział w zdarzeniu to współwłasność K. K. i jego syna M. K.. Uczestnikiem kolizji był M. K., który zgłosił szkodę, a K. K. podpisał mu pełnomocnictwo, był u powoda podczas podpisywania umowy najmu pojazdu, a także oddawał pojazd zastępczy w dniu 2 marca 2020 r. Obaj współwłaściciele korzystali z pojazdu zastępczego. K. K. prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest transport rzeczy i osób. M. K. pracuje u ojca. M. K. używał uszkodzonego pojazdu celem dojazdów do pracy i w celach prywatnych. K. K. używał na co dzień przedmiotowego pojazdu lub służbowego, który posiada tachograf i trzeba się rozliczać z ilości przejechanych kilometrów. W czasie zaistnienia szkody wszystkie pojazdy w przedsiębiorstwie poszkodowanego K. K. były wykorzystywane. K. K. poza uszkodzonym pojazdem posiada trzy samochody, przy czym jeden z nich to F. klasyk, używany okazjonalnie dwa razy w roku. Kolejnym samochodem jest samochód marki P. (...), użytkuje go wyłącznie żona K. K., która jeździ nim do koleżanek, do wnuczki, na zakupy. Żona współwłaściciela nie pracuje, w związku z czym auto nie jest jej potrzebne do dojazdów do pracy. Kolejnym autem jest R. (...), którego drugim współwłaścicielem jest córka K. K. - auto jest używane przez nią oraz jej małżonka celem dojazdów do pracy.

Zgłaszający szkodę przez internet został poinformowany o możliwości pomocy przy zorganizowaniu darmowego pojazdu zastępczego. Poszkodowany dokonując zgłoszenia szkody nie poinformował pozwanego o fakcie wynajęcia pojazdu zastępczego. Pozwany explicte wskazał, że przy najmie trwającym do 7 dni maksymalna stawka dobowa dla samochodu z segmentu E wynosi 220,00 zł netto, powyżej 7 dni - 190 zł netto. Koszt najmu pojazdu zastępczego był zbliżony do jego wartości przed szkodą. Wartość pojazdu została oszacowana na kwotę 8.200,00 zł. Odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej wyniosło 6.100,00 zł. Pozwany dokonał rozliczenia szkody w pojeździe jako szkody całkowitej, o czym poinformował poszkodowanego w dniu 20 lutego 2020 r. Odszkodowanie zostało wypłacone poszkodowanemu 24 lutego 2020 r. Pozwany zweryfikował koszt wynajmu pojazdu zastępczego do kwoty 787,15 zł. Stawka dobowa została zweryfikowaną przez pozwanego do kwoty 320 zł netto za dobę najmu pojazdu. Okres najmu pojazdu został zweryfikowany do 2 dni.

Powód pismem z dnia 3 marca 2020 r. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Zgodnie z bazą ewidencji pojazdów Starostwa Powiatowego w P., stanem na dzień 23 września 2020 r. nie stwierdzono zarejestrowania pojazdów, których właścicielami od stycznia 2020 r. byli/są M. K. i K. K..

Pojazd marki M. (...) o nr VIN (...) w okresie do dnia 1 stycznia 2004 r. do dnia 22 września 2020 r. brał udział w dwóch zdarzeniach szkodowych - w dniach 19 lutego 2020 r. oraz 21 grudnia 2015 r. Ze zdarzenia w dniu 19 lutego 2020 r. poszkodowanemu przysługiwało odszkodowanie w kwotach 289,05 zł, 2.090,15 zł i 5.000,00 zł.

Sąd rejonowy wyjaśnił, że ustalając powyższy stan faktyczny, uwzględnił zeznania świadków, że poszkodowany miał możliwość zastąpienia pojazdu innym pojazdem, wbrew oświadczeniu z dnia 19 lutego 2020 r. złożonego przy zawarciu umowy najmu pojazdu zastępczego.

Sąd uznał, że roszczenie powoda podlegało oddaleniu w całości.

Zważył, że w przedmiotowym postępowaniu należało rozstrzygnąć, czy powód P. N. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P. zasadnie domagał się od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. zapłaty wskazanej w pozwie kwoty, która to kwota miała stanowić zapłatę za najem auta. Wskazał , iż to na powodzie ciąży obowiązek przedłożenia takich dowodów, które dotyczą konkretnego stosunku zobowiązaniowego, na podstawie którego powód opiera swoje roszczenie. Fundamentalną zasadą w postępowaniu cywilnym jest zasada określona w art. 6 k.c. Regułę tę potwierdza regulacja zawarta w przepisie art. 232 k.p.c. Przepis ten stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W efekcie, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18.01.2012 r. w sprawie IACa 1320/11).

W ocenie Sądu powód nie sprostał temu obowiązkowi i nie wykazał swojego roszczenia, z uwagi na fakt, że poszkodowany dysponował innymi samochodami, którymi mógł zastąpić uszkodzony pojazd, co wprost wynika z zeznań złożonych przez M. K. i K. K.. Po pierwsze, obaj pracowali w przedsiębiorstwie zajmującym się transportem, gdzie do dyspozycji było auto służbowe, ale z uwagi na rozliczanie się z ilości przejechanych kilometrów dla współwłaścicieli uszkodzonego pojazdu było to, w ich opinii, nieopłacalne. Ponadto K. K. jest prywatnie właścicielem trzech innych pojazdów, i o ile zrozumiałym jest zasadność nieużywania pojazdu, którym jeździ na co dzień zięć K. K., zatrudniony w Ł., oraz pojazdu marki F., który jest pojazdem klasycznym z roku 1972 r., tak auto P. (...), którego żona K. K. używała do celów prywatnych, bez konieczności dojazdów do pracy, mogło posłużyć współwłaścicielom do dotychczasowych celów przez okres 13 dni, kiedy to wynajmowali auto u powoda.

dodatkowo Sąd wskazał, że powyższe zachowanie należało potraktować jako przyczynienie się poszkodowanego do zwiększenia szkody, zgodnie z dyspozycją art.362 k.c., z którego wynika, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosowanie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Na podstawie powyższych norm formułowana jest zasada współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem oraz zasada minimalizacji szkody.

W konsekwencji Sąd uznał, że powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Powód przegrał niniejszą sprawę w całości wobec czego zasądzeniu od powoda P. N. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w P. na rzecz pozwanej (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. podlegała kwota 1.817,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, która obejmowała opłatę za pełnomocnictwo w wysokości 17,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.800,00 zł.

Apelacje od powyższego wyroku wniósł powód. Działający w jego imieniu pełnomocnik zaskarżył w/w wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na uznaniu, że:

a) szkoda w przedmiotowej sprawie była zgłaszana do pozwanego przez internet, w sytuacji gdy powód kwestionował tę okoliczność, co również potwierdził na rozprawie poszkodowany twierdząc że telefonicznie a pozwany nie przedstawił na tę okoliczność żadnego dowodu,

b) ubezpieczyciel przekazał informację o możliwości zorganizowania za pośrednictwem pozwanego pojazdu zastępczego, pouczenie o weryfikacji stawki do określonej wysokości w przypadku skorzystania z oferty firmy zewnętrznej .podczas gdy takiej informacji w przedmiotowej sprawie nie było, gdyż szkoda została zgłoszona przez poszkodowanego M. K. telefonicznie i podczas rozmowy ani później ubezpieczyciel w innej formie nie proponował mu pojazdu zastępczego oraz nie informował o stawkach,

c) braku ustalenia, że żona K. K. przeszła 2 zawały i pojazd P. 407 był jej potrzebny w celu zaspokajania jej potrzeb komunikacyjnych,

d) braku ustalenia, że M. K. w trakcie trwania umowy najmu pojazdu zastępczego nie mieszkał z rodzicami,

e) poszkodowany M. K. otrzymał emaila z informacją pojeździe zastępczym i o stawkach w sytuacji gdy powód kwestionował tę okoliczność,

f) poszkodowanym w sprawie /najmu pojazdu zastępczego/ był właściciel pojazdu K. K. podczas gdy poszkodowanym w sprawie był użytkownik uszkodzonego pojazdu M. K. co było niesporne pomiędzy stronami,

g) M. K. podpisując umowę cesji i wynajmując pojazd zastępczy działał na podstawie pełnomocnictwa K. K. a nie imieniu własnym,

h) poszkodowany miał możliwość zastąpienia uszkodzonego pojazdu innym tj. mógł korzystać z pojazdów firmowych K. K. pomimo tego, że sąd sam ustalił, że w czasie zaistnienia szkody wszystkie pojazdy w firmie (...) były wykorzystywane czy też z pojazdu swojej matki,

2. naruszenie przepisów postępowania cywilnego:

1. art 233 § 1 kpc - poprzez dokonanie przez sąd nie swobodnej a dowolnej oceny dowodów z naruszeniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego co miało wpływ na treść rozstrzygnięcia polegające na uznaniu, że:

a) szkoda została zgłoszona przez internet a nie telefonicznie przez poszkodowanego M. K. ,co wynika z jego zeznań,

b) poszkodowany nie miał prawa do wypożyczenia pojazdu w segmencie uszkodzonego E tylko obowiązek korzystania z auta matki należącego do ojca -(...)pojazdu z segmentu niższego niż uszkodzony lub pojazdów firmowych firmy, której wspólnikiem jest jego ojciec, 

c) stawka najmu w przedmiotowej sprawie winna wynosić 220 zł netto a powyżej 7 dni 190 zł netto, a nie 400 zł netto jak chce powód, podczas gdy sam pozwany w kwestionowanym formularzu nie wskazuje stawki dla segmentu E do której należał pojazd poszkodowanego,

d) pozwany miał możliwość zorganizowania pojazdu za akceptowalną przez siebie stawkę w sytuacji gdy:

- formularz zgłoszenia szkody mimo kwestionowania jego autentyczności przez powoda nie zawierał informacji o stawce za wynajem pojazdu w segmencie E do jakiego należał pojazd poszkodowanego,

- pozwany nie złożył żadnego dowodu na współpracę z jakimkolwiek przedsiębiorcą w zakresie wynajmu aut za stawkę przez siebie akceptowalną,

- wydruk ze strony pozwanego w zakresie nie był opatrzony datą więc nie wiadomo z jakiego okresu ten wydruk pochodził, a powód kwestionował ten wydruk jako tożsamy z datą szkody,

- w wydruku internetowym nie ma ani słowa możliwość zorganizowania pojazdu za daną kwotę w segmencie E,

e) poszkodowany M. K. miał możliwość zaspokojenia swoich potrzeb komunikacyjnych za pomocą pojazdu należącego do jego ojca z którego korzystała jego matka, w sytuacji gdy nawet pozwany tego nie kwestionował lub też za pomocą pojazdów firmowych jego ojca,

f) uzasadniona stawka najmu nie winna wynosić 400 zł netto za każdą dobę najmu

g) poszkodowanemu przedstawiono propozycja wynajmu pojazdu za pośrednictwem pozwanego i poinformowano go o stawkach w jakiejkolwiek formie w tym e-mailowo,.

h) powód nie udowodnił zasadności wynajmu pojazdu zastępczego w sytuacji gdy była to okoliczność niesporna pomiędzy stronami( pozwany uznał 2 dni najmu),

2. art. 327 § 1 pkt. 2 kpc poprzez brak przytoczenia przez sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wyroku przepisów prawa, które stały się podstawą rozstrzygnięcia sprawy,

3. przepisów prawa materialnego:

1) art. 361 § 1 i 2 kc, art. 363 § 1 i 2 kc w związku z art. 6 kc poprzez ich niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem przez sąd pierwszej instancji, że

a) powód nie udowodnił zasadności roszczenia,

b) powodowi nie przysługuje zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego za 13 dni po stawce 400 zł netto,

2) art. 362 kc poprzez uznanie ,że poszkodowany swoim działaniem przyczynił się do zwiększenia rozmiaru szkody.

W związku z powyższym wniósł o:

a) o zmianę wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty 5.608,80 z odsetkami w wysokości wskazanej w pozwie .ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

b) zasądzenie kosztów procesu w obu instancjach od pozwanego na rzecz powoda.

Strona pozwana nie odniosła się do wniesionej skargi apelacyjnej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja jest co do zasady uzasadniona.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zawartych w niej zastrzeżeń, które zdaniem skarżącego skutkują błędnymi ustaleniami faktycznymi i naruszeniem przepisu art. 233 § 1 kpc, wskazać należy, że nie skutkują one koniecznością istotnej dla ostatecznego rozstrzygnięcia zmiany podstawy faktycznej wyrokowania.

Indyferentne w tym znaczeniu pozostają w szczególności okoliczności dotyczące, że sposobu zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi, możliwości zorganizowania przez ubezpieczyciela najmu pojazdu zastępczego, stanu zdrowia żony K. K. i miejsca zamieszkania M. K..

Z kolei ocena czy poszkodowany miał prawo do wypożyczenia pojazdu zastępczego a jeśli tak to w jakiej klasie (segmencie) oraz według jakiej stawki należy raczej wiązać z zastosowaniem przepisów prawa materialnego a nie łączyć z kwestią oceny dowodów. Tym samym zgodzić się należy ze skarżącym, że stanowisko Sądu pierwszej instancji jakoby poszkodowany miał możliwość zastąpienia uszkodzonego pojazdu innym bez konieczności jego wynajmowania nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Powyższe uwagi prowadzą do konkluzji, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji nie wymagają weryfikacji. Ustalenia te stanowią wiec również podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd rejonowy dopuścił się natomiast naruszenia przepisów prawa materialnego. Wskazana uwaga dotyczy art. 361 kc oraz art. 362 kc.

Nie ulega żadnej wątpliwości, że zaciągnięcie przez poszkodowanego zobowiązania do zapłaty czynszu najmu pojazdu zastępczego stanowi szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 kc pozostającą w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym (vide: uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 13 marca 2020 r., III CZP 63/19). Wynika stąd, że nie stanowi szkody sama utrata możliwości korzystania z samochodu, natomiast poniesione koszty tej utraty wchodzą w zakres szkody. Dla ustaleni obowiązku naprawienia szkody należy przy tym stwierdzić jedynie koszty te są celowe i ekonomicznie uzasadnione. Oznacza to, że do poszkodowanego należy decyzja, czy spełni świadczenie w sposób typowy przez dokonanie zapłaty, czy w inny sposób np. przenosząc na wierzyciela swoją wierzytelność wobec sprawcy o zapłatę zobowiązania.

Przy zastosowaniu art. 361 kc należy doprowadzić do stanu, by sytuacja majątkowa poszkodowanego była taka, jakby szkoda się nigdy nie wydarzyła, bo ich najważniejszym celem jest ochrona poszkodowanego. Oznacza to obowiązek zrekompensowania zwiększonych pasywów, które pojawiły się w jego majątku wskutek zdarzenia wywołującego szkodę.

Uwzględniając powyżej przedstawiony sposób wykładni omawianego przepisu wskazać należy, że Sąd Okręgowy nie podziela argumentacji Sądu pierwszej instancji, z której wynika, że poszkodowany w wyniku wypadku komunikacyjnego posiadacz pojazdu w okresie likwidacji szkody mógł korzystać z innego pojazdu bez konieczności jego wynajmowania. Taka możliwość nie została skutecznie udowodniona a ciężar dowodu w zakresie powyższego faktu ciążył na stronie pozwanej.

Przypominając, że z uszkodzonego pojazdu korzystał M. K. wskazać należy, na brak jakiegokolwiek uzasadnienia aby oczekiwać, iż dla ograniczenia zakresu szkody pozbawi samochodu matkę. Wskazane stanowisko nie może podważać nawet fakt, że ta nie pracuje. Podobnie, jako nieakceptowalną, należy ocenić sugestię jakoby w/w mógł w omawianym okresie korzystać z któregoś z samochodów ojca wykorzystywanych w ramach prowadzonej przez niego firmy transportowej. Z ustaleń Sądu pierwszej instancji wynika, że w okresie likwidacji szkody wszystkie pojazdy w przedsiębiorstwie (...) były wykorzystywane. Zwrócić należy dodatkowo uwagę na okoliczność, iż biorąc pod uwagę ogólne zasady prowadzenia działalności gospodarczej nie można uznać, że składniki tego przedsiębiorstwa mogły być wykorzystywane dowolnie na przykład poprzez ich użyczenie pracownikowi (nawet jeśli ten jest synem współwłaściciela). Takie działanie z pewnością nie uwzględnia interesów ekonomicznych przedsiębiorcy, jest wątpliwe pod względem podatkowym. Takie działanie nie jest jednocześnie w żadnym wypadku obowiązkowe w przypadku poszkodowanego w wyniku czynu niedozwolonego.

To, że cedent zdecydował się na najem pojazdu zastępczego nie może być więc w okolicznościach przedmiotowej sprawy uznane za przyczynienie się do powstania szkody w rozumieniu art. 382 kc.

Powyższe uwagi prowadzą do wniosku, że roszczenie nabyte przez powoda co do zasady winna być spełnione przez ubezpieczyciela w ramach obowiązku naprawienia szkody. Co znamienne pozwany w toku postępowania likwidacyjnego pośrednio uznał zasadę swej odpowiedzialności wypłacając z tego tytułu odszkodowania obejmujące koszt najmu samochodu zastępczego za okres dwóch dni.

Odrębną kwestie stanowi ocena wysokości dochodzonego roszczenia.

Odwołując się do treści przepisu art. Art. 505 ⁷ § 1 kpc wskazać należy, że ilekroć ustalenie zasadności lub wysokości świadczenia powinno nastąpić przy zastosowaniu wiadomości specjalnych, od uznania sądu zależy powzięcie samodzielnej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy albo zasięgnięcie opinii biegłego. W omawianej sprawie ustalenie wysokości stawki czynszu jakiej mógł domagać się powód niewątpliwie wymagało wiedzy specjalistycznej. Sąd Okręgowy uznaje jednak, powołanie dowodu z opinii biegłego za zbędny. Przypomnieć należy, że pozwany likwidując szkodę uznał stawkę dobową na poziomie 320 zł ( netto) a wiec 393,57 zł (brutto). Powód domagał się wprawdzie aby stawka ta wyniosła o 80 zł netto więcej, odwołując się w tym zakresie do klasy uszkodzonego pojazdu. W ocenie Sądu Okręgowego wskazane kryterium nie może być jednak jedynym. Przypomnieć należy, że wartość uszkodzonego pojazdu była bardzo niska, wynosiła 8200 zł. W tych okolicznościach wynajęcie pojazdu o tak wysokim standardzie jaki daje samochód klasy A. (...) uznać należało za zbędne dla właściwego zlikwidowania szkody a więc nieuprawnione. Tym samym skoro sam pozwany zaakceptował niższą wynoszącą 393,57 zł (brutto) stawkę za dobę wynajęcia pojazdu zastępczego – zasądzenie odszkodowania na tym poziomie za okres 11 dni najmu pojazdu uznać należało za zgodne z dyspozycją art. 381 kc.

Reasumując, należne odszkodowanie winno wynieść 4329,27 zł.

Powodowi na podstawie art. 481 kc należą się odsetki od wskazanej wyżej kwoty za okres opóźnienia w spełnieniu świadczenia. Data wymagalności roszczenia wskazana w pozwie – 3 kwietnia 2020 r. nie została skutecznie zakwestionowana przez stronę pozwaną i uwzględnia przewidziany w przepisach ubezpieczeniowych okres niezbędny dla likwidacji szkody.

Powód wygrał sprawę w 77 %. W tym stosunku rozstrzygnięto o kosztach procesu za pierwszą i za drugą instancję.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowi art. 100 kpc.

W pierwszej instancji, koszty powoda wyniosły: 400 zł tytułem opłaty od pozwu, 1800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł. tytułem opłaty od pełnomocnictwa; koszty pozwanego wyniosły: 1800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł. tytułem opłaty od pełnomocnictwa.

W instancji odwoławczej, koszty powoda wyniosły: 400 zł tytułem opłaty od apelacji, 900 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, koszty pozwanego wyniosły 900 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 kpc oraz art. 385 kpc, orzekł o zmianie zaskarżonego wyroku i uwzględnił powództwo w wskazanym wyżej zakresie oraz o oddaleniu apelacji w pozostałej części.