Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Paweł Hochman
Sędziowie	SSA w SO Grzegorz Ślęzak (spr.) SSA w SO Stanisław Łęgosz
Protokolant	sekr. sądowy Paulina Neyman

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa J. Z. (1)

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie, odszkodowanie i ustalenie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 19 lipca 2016 roku, sygn. akt I C 420/15

oddala apelację i nie obciąża pozwanego (...) z siedzibą w W. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda J. Z. (1) za instancję odwoławczą.

SSO Paweł Hochman

SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSA w SO Stanisław Łęgosz

Sygn. akt II Ca 731/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu sprawy z powództwa J. Z. (1) przeciwko (...) z siedzibą w W. o zadośćuczynienie, odszkodowanie w kwocie 2426 złotych i ustalenie odpowiedzialności na przyszłość

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia kwotę 9 000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi, zaś od dnia 01 stycznia 2016 r. ustawowymi odsetkami za opóźnienie, naliczonymi od dnia 03 września 2014 r.,

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

3.  zniósł wzajemnie koszty procesu pomiędzy stronami,

4.  nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 510 złotych tytułem części nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu, od uwzględnionej części powództwa,

5.  nie obciążył powoda pozostałą częścią nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu, od oddalonej części powództwa.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu 15 stycznia 2014 r. około godziny 18:00 w miejscowości S. przy ul. (...), przy posesji nr (...), powód J. Z. (1) idąc do swojego samochodu, który był zaparkowany na ulicy, nastąpił na wyrwę w asfalcie i przewrócił się. Nawierzchnia ulicy (...) w dniu zdarzenia była w złym stanie, było mokro i ślisko, woda stała w dziurach znajdujących się w drodze. Powód nie był w stanie podnieść się samodzielnie, zauważył go nadchodzący J. Z. (2), który pomógł mu wstać. Powód i J. Z. (2) zawołali żonę powoda, która w międzyczasie wyszła przed dom. J. Z. (2) doprowadził powoda do furtki, a dalej pomogła powodowi żona. Po zdarzeniu powód wraz z córką udali się do Izby Przyjęć (...) Szpitala im. (...) w P., gdzie po badaniu okazało się, że powód doznał stłuczenia i wykręcenia ramienia i barku prawego oraz stwierdzono podejrzenie uszkodzenia stożka rotatorów. Powodowi ustabilizowano ramię na temblaku i skierowano do poradni ortopedycznej. W wyniku zdarzenia stwierdzono u powoda uraz skręcenia barku prawego z uszkodzeniem stożka rotatorów. Po zdarzeniu poszkodowany powód odbył leczenie rehabilitacyjne i pozostawał pod opieką poradni ortopedycznej.

W dacie zdarzenia Gminę S. oraz pozwane (...) łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

W wyniku zdarzenia mającego miejsce w dniu 15 stycznia 2014 r. powód doznał urazu skręcenia barku prawego z uszkodzeniem stożka rotatorów. a badanie RM ujawniło uszkodzenie więzadła obrąbkowo - ramiennego środkowego, ścięgna mięśnia podłopatkowego i ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego z odczynem płynowym wokół, płyn w zachyłku pachowym stawu, podejrzenie uszkodzenia obrąbka w części przedniej górnej, zwężenie przestrzeni podbarkowej z uszkodzeniem i ścieńczeniem ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego oraz zanikiem tłuszczowym mięśnia nadgrzebieniowego, zmiany zwyrodnieniowe stawo obojczykowo- barkowego, geodę zwyrodnieniową w głowię kości ramieniowej, poza tymi nie stwierdzono zmian patologicznych w obrębie struktur chrzęstnych, kostnych i więzadłowych w stawie barkowym prawym.

W badaniu przeprowadzonym w dniu 07 marca 2016 r. biegły nie stwierdził żadnych pourazowych odchyleń statyczno-dynamicznych w obrębie narządu ruchu poza ograniczeniami w zakresie ruchów barku prawego. Biegły stwierdził przykurcz głównie odwodzeniowy przebiegu uszkodzenia struktury anatomicznej w postaci uszkodzenia stożka rotatorów' i nie wykluczył w mniejszym stopniu etiologii samoistnej tj. zwyrodnieniowej w przebiegu zwyrodnienia stawu obojczykowo-brakowego z geodami.

J. Z. (1) w wyniku upadku doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 8% (poz. 104), po zbilansowaniu zmian zwyrodnieniowych występujących u powoda.

Przez okres 12 tygodni po zdarzeniu powód doznawał cierpień z uwagi na uraz barku, miały one charakter umiarkowany.

Powód wymagał pomocy przez okres 3 miesięcy przez około 2 godziny na dobę.

Powód leczył się sanatoryjnie zarówno przed zdarzeniem jak i po upadku. Po dacie przedmiotowego zdarzenia, w dniach 17 - 30.08. 2014 r. powód przebywał w B. z rozpoznaniem: uszkodzenia barku, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, samoistne (pierwotne) nadciśnienie. W leczeniu sanatoryjnym nie wystąpił kod(...) lub (...) który wskazywałby na etiologię urazową leczonych dolegliwości. Leczenie operacyjne powoda przyniosłoby poprawę stanu dynamicznego i zmniejszyłoby dolegliwości powoda, choć nie można wykluczyć powikłań.

Rokowania dla powoda po przebytym urazie są niepomyślne, ponieważ obecnie dominują u niego objawy zespołu bolesnego braku prawego (...)

Do dziś powód odczuwa skutki upadku któremu uległ, ma problemy z prowadzeniem samochodu, z podniesieniem lewej ręki, nie może dźwigać ciężkich rzeczy, wymaga pomocy przy ubieraniu się, rehabilitacja nie przyniosła wymiernych efektów. Powód zażywa leki przeciwbólowe. Obecnie powód rozważa poddanie się zabiegowi operacyjnemu. Przed wypadkiem powód był osobą sprawną, samodzielną, nie wymagającą pomoc}' ze strony innych osób.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ustalając stan faktyczny w zakresie obrażeń jakich doznał powód J. Z. (1). Sąd oparł się na wydanej w sprawie opinii biegłego sądowego ortopedy-traumatologa w pozostałym zaś zakresie na zeznaniach powoda i zgłoszonych przez stronę powodową świadków.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwa strony powodowej jest częściowo uzasadnione.

W przedmiotowej sprawie pozwane(...) nie kwestionowało zasady swojej odpowiedzialności za szkodę, której doznał powód J. Z. (1). Po

przeprowadzeniu stosownego postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła powodowi określoną należność, adekwatną w jej ocenie do doznanego przez niego uszczerbku na zdrowiu.

W tej sytuacji jedyną sporną okolicznością w przedmiotowej sprawie było ustalenie wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia, a także dochodzonego pozwem odszkodowania i ustalenia odpowiedzialności pozwanego (...) na przyszłość za skutki wypadku.

Biegły w wydanej przez siebie opinii wskazał w oparciu o jakie przesłanki ustalił uszczerbek na zdrowiu powoda J. Z. (1), zakres i czas trwania cierpień powoda w związku z doznanym uszczerbkiem na zdrowiu oraz ich nasilenie i długotrwałość. Ponieważ ostatecznie nic była ona kwestionowana przez żadną ze stron toczącego się procesu. Sąd przyjął ją za podstawę wydanego w sprawie rozstrzygnięcia. Z wydanej przez biegłego opinii wynika, iż J. Z. (1) w wyniku upadku doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 8% (poz. 104 - biegły wydając opinię przy ustalaniu wysokości uszczerbku na zdrowiu posiłkował się w tym zakresie rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku (Dz. U. Nr 234, poz. 1974) w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustaleniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, celem wyliczenia stopnia uszczerbku na zdrowiu).

Podstawą prawną żądania strony powodowej w zakresie zadośćuczynienia jest art. 445 § 1 k.c., zgodnie z którym Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w ⁷ wypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

W przedmiotowej sprawie powód J. Z. (1) w wyniku upadku doznał obrażeń barku, które spowodowały powstanie u niego trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 8 % (biegły ortopeda stwierdził 10 % uszczerbek na zdrowiu wg punktu 104, po zbilansowaniu zmian zwyrodnieniowych trwały uszczerbek wyniósł 8%). Jak już wskazano, w opinii, biegły precyzyjnie wskazał jakiego uszczerbku doznał powód, jaki ma on charakter, jaki był zakres cierpień powoda, okres jego występowania oraz wskazał czy i w jakim zakresie wymagał on pomocy osób trzecich. Dlatego też stanowiły one podstawę wydanego przez Sąd w sprawie rozstrzygnięcia.

Po upadku powód nic wrócił do pełnej sprawności. Do dziś powód odczuwa skutki tego zdarzenia, nie może dźwigać cięższych rzeczy, ma problemy w wykonywaniu czynności życia codziennego np. z prowadzeniem samochodu. Przed upadkiem był osobą sprawną, samodzielną, nic wymagającą pomocy ze strony innych osób.

Z tych względów Sąd uznał, iż zadośćuczynienie należne powodowi J. Z. (1) winno wynosić łącznie 20.000,00 złotych. Z przedstawionej w sprawie dokumentacji, wynika, że strona pozwana wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w kwocie łącznej 11.000,00 złotych. Różnica między kwotą zadośćuczynienia należnego a wypłaconą wynosi 9.000.00 złotych, w związku z tym, orzeczono jak w punkcie pierwszym wyroku. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do przyjęcia (tak jak to uczyniło pozwane (...) w toku procesu likwidacji szkody), iż powód przyczynił się do powstania szkody. Na tę okoliczność strona pozwana nie przedstawiła żadnych przekonywujących i wiarygodnych argumentów ani dowodów'. Analiza zeznań powoda i zgłoszonych przez niego świadków' nie daje jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, aby J. Z. (1) w jakikolwiek sposób przyczynił się do zaistnienia przedmiotowego zdarzenia.

Z kolei podstawę prawną dla żądania przez powoda odszkodowania stanowi przepis art. 444 § 1 k.c.. zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, wywołanych tym stanem. Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszystkie niezbędne i celowe wydatki, bez względu na to, czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia (por. wyrok SN z 9 stycznia 2008 r., II CSK. 425/07, Mon. Praw. 2008, nr 3, s. 116). W szczególności będą to koszty leczenia, koszty transportu, koszty odwiedzin osób bliskich, koszty szczególnego odżywiania i pielęgnacji w okresie rekonwalescencji, koszty nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej i inne.

Powód J. Z. (1) domagał się odszkodowania za poniesione koszty leczenia sanatoryjnego w B. w dniach 17.08-30.08.2014r. oraz koszty dojazdu do placówek medycznych.

Z poczynionych w sprawie ustaleń wynika (opinia biegłego sądowego lekarza ortopedy-traumatologa), że pobyt powoda w sanatorium w B. trudno uznać za związany z urazem jakiego doznał w styczniu 2014 roku. bowiem dokumentacja medyczna załączona do akt nie zawiera kodów świadczących o etiologii urazowej dolegliwości, na które powód leczył się w sanatorium.

W tej sytuacji w ocenie Sądu żądanie stosownego świadczenia z tytułu odszkodowania nie znajduje odzwierciedlenia w poniesionych przez powoda kosztach i jest w konsekwencji nieuzasadnione.

Odsetki z tytułu zadośćuczynienia na podstawie art. 481 k.c. zostały zasądzone od dnia 03 września 2014 r., tj. od dnia wydania decyzji ustalającej wysokość świadczenia z tytułu zadośćuczynienia i kosztów dojazdów w toku postępowania likwidacyjnego przez pozwane (...), z tym, że od dnia 1 stycznia 2016 roku, z uwagi na zmianę przepisów kodeksu cywilnego, są to odsetki ustawowe za opóźnienie.

Sąd nie uwzględnił żądania strony powodowej dotyczącej ustalenia odpowiedzialności pozwanego (...) na przyszłość za skutki wypadku. Z treści opinii biegłego ortopedy wydanej na potrzeby postępowania nie wynika, aby zdarzenie z dnia 15 stycznia 2016 roku przyniosło dla powoda takie konsekwencje, za które w przyszłości odpowiedzialność powinien przejąć ubezpieczyciel. Biegły stwierdził jedynie, że obecnie rokowania są dla powoda niepomyślne, bowiem występują u niego objawy zespołu bolesnego barku prawego a to, w ocenie Sądu, nie przesądza automatycznie o potrzebie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Strona powodowa nie przedstawiła na tę okoliczność żadnych dowodów, które mogłyby prowadzić do innego wniosku.

O kosztach procesu (punkt 3 wyroku) Sąd orzekł w oparciu o art. 100 k.p.c.

Podstawą rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 4 i 5 wyroku stanowi przepis art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. z 2016 r. poz. 623).

Powyższy wyrok w części zasądzającej zadośćuczynienie powyższej kwoty 4000 złotych (tj. pkt. 1) oraz rozstrzygającej o kosztach postępowania (pkt 2,3 i 4) zaskarżył pozwany.

Apelacja wyrokowi w zaskarżonej części zarzuca:

1.  Obrazę przepisu postępowania tj.:

a)  art. 217 § 3 k.p.c. w związku z art. 227 k.c. i art. 233 § 1 k.p.c., poprzez bezzasadne pominięcie zgłoszonych przez pozwanego wniosków o dopuszczenie dowodów z dokumentów i oględzin miejsca zdarzenia, co pozwoliłoby prawidłowo ocenić, czy powód, przy zachowaniu minimalnej nawet staranności, mógł zorientować się, że stan techniczny nawierzchni jezdni wymaga zwiększonej ostrożności przy poruszaniu się po ulicy oraz czy mógł uniknąć szkody poruszając się ze zwiększoną ostrożnością.

2.  Obrazę prawa materialnego tj.:

a) art. 362 k.c. - poprzez bezzasadne uznanie, że powód nie przyczynił się do powstania szkody w sytuacji, gdy do szkody doszło na drodze przy posesji należącej do powoda, a zatem powód w chwili zdarzenia poruszał się po drodze doskonale mu imanej, której stan techniczny nie różnił się od stanu nawierzchni jego własnego podjazdu, łączącego posesję z ulicą, co uzasadniało zachowanie przez powoda podwyższonej ostrożności przy poruszaniu się po drodze - takiej samej, jaką Wykazywał poruszając się po własnym podjeździe.

Apelujący wnosił o zmianę wyroku i zasądzenie w pkt 1 wyroku kwoty 4.000,00 zł oraz o oddalenie powództwa w pozostałej części, o orzeczenie o kosztach procesu za I instancję według zasady ich stosunkowego rozdzielenia z uwzględnieniem zmiany pkt 1 wyroku, jak również o zwrot kosztów postępowania za Instancję odwoławczą.

Apelujący wnosił nadto o dopuszczenie dowodów:

a)  z dokumentów:

•

fotografii miejsca zdarzenia - na okoliczność położenia miejsca zdarzenia w stosunku do miejsca zamieszkania powoda, ogólnego wyglądu ulicy (...) i stanu nawierzchni na całej długości, wyglądu podłoża w miejscu należącym do powoda.

•

Zaświadczenia o zameldowaniu powoda przy ul. (...) w S. (wnosząc o zobowiązanie powoda w trybie art. 248 k.p.c. do złożenia dokumentu) - na okoliczność wiedzy powoda o stanie technicznym nawierzchni ul. (...) w S..

b)  z oględzin miejsca zdarzenia z udziałem powoda - bezpośrednio w terenie, lub za

pomocą aplikacji internetowej www.google.maps - na okoliczność stanu technicznego nawierzchni ul. (...) w S., możliwości dostrzeżenia przeszkód w postaci nierówności w nawierzchni.

Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego, przytaczając zarzuty: uchybień procesowych przez naruszenie przepisów: art. 217 § 3 w zw. z art. 227 i art. 233 § 1 kpc oraz obrazy prawa materialnego, tj. przepisu art. 362 kc, aczkolwiek po części słusznie zarzuca, iż Sąd Rejonowy z obrazą art. 362 kc uznał, iż powód poruszając się w miejscu dobrze mu znanym nie przyczynił się w żadnym stopniu do wypadku, to jednak nie może odnieść zamierzonego w niej skutku w postaci wzruszenia zaskarżonego wyroku, a to z tego względu, iż w ostatecznym wyniku odpowiada on powołanemu w jego uzasadnieniu prawu materialnemu.

Ocenę apelacji należy zacząć od oceny zarzutów procesowych.

I tu, podnieść należy, że nie może skarżący skutecznie przywoływać w apelacji zarzutu obrazy przepisów art. 217 § 3 i art. 227 kpc przez oddalenie w części i niewypowiedzenie się w pozostałej części co do zgłoszonych przez pozwanego wniosków dowodowych. Brak bowiem zastrzeżenia w trybie art. 162 kpc uniemożliwia skuteczny zarzut apelacji w tym zakresie.

Niezależnie od powyższego zauważyć trzeba, że wnioski dowodowe pozwanego, o których tu mowa, powtórzone z resztą w apelacji i oddalone również przez Sąd Okręgowy, pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż dotyczą okoliczności w sprawie bezspornych i faktów powszechnie znanych, nie wymagających dowodzenia.

Wnioski te zmierzały bowiem do wykazania, że wypadek miał miejsce w pobliżu miejsca zamieszkania powoda, a więc w miejscu bardzo dobrze mu znanym i winien on wykazać się szczególną ( większą niż normalnie ) starannością i ostrożnością w poruszaniu się po drodze, której stan rzeczywiście nie był należyty ale był mu znany.

Powyższa okoliczność, iz do wypadku doszło w pobliżu miejsca zamieszkania powoda jak również fakt, że miejsce to było znane mu, są niejako przyznane przez samego powoda, a w każdym razie nie były przez niego kwestionowane.

Poza tym Sąd Rejonowy dowód z fotografii miejsca zdarzenia dopuścił (są załączone do akt sprawy – płyta ) i przedstawiają one stan tego miejsca zdarzenia, aczkolwiek nie z daty wypadku, potwierdzając występowanie kałuż a więc podobnie jak w ustaleniach Sądu, z których wynika, że w dacie wypadku dziury ( nierówności ) przykryte były kałużami poopadowymi.

Zatem Sąd Rejonowy nie dopuścił się więc żadnych uchybień w procesowaniu w zakresie gromadzenia materiału dowodowego jak i jego oceny. Chybionym jest bowiem także podnoszony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc.

Lektura materiału aktowego wskazuje bowiem, że – wbrew zarzutom apelującego - dokonana przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego jest wszechstronna, zgodna z doświadczeniem życiowym oraz zasadami logicznego rozumowania i jako taka odpowiada wymogom jakie stawiają jej przepisy art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.

Dokonane na podstawie takiej prawidłowej oceny dowodów ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w zakresie dominującej przyczyny upadku powoda, wynikającej z nienależytej staranności w wykonywaniu obowiązków ubezpieczonego – za którego odpowiedzialność akcesoryjną w sprawie ponosi pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe z tytułu zawartej z nim umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej - w zakresie utrzymania w stanie umożliwiającym bezpieczne poruszanie się po niej, a także odnośnie opisu miejsca wypadku oraz w zakresie rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy, na którą składają się doznane przez niego obrażenia, prawidłowo określony przez ten Sąd uszczerbek na zdrowiu, oraz cierpienia fizyczne i psychiczne , są trafne i zasługują na akceptację Sądu Okręgowego.

Z ustaleń tych Sąd Rejonowy wyprowadził jednak nie do końca prawidłowe wnioski w zakresie oceny prawnej żądania pozwu.

W tym miejscu należy bowiem zgodzić się z apelującym, że skoro wypadek miał miejsce w pobliżu zamieszkania powoda, który to miejsce znał, wymaga się od niego większej staranności niż ta którą się wykazał w poruszaniu się w tym właśnie miejscu.

I w tej kwestii, trafnie zarzuca apelujący, że Sąd Rejonowy uchybił przepisowi art. 362 kc nie uznając, że w pewnym stopniu powód przyczynił się do powstania wypadku, w którym doznał ustalonych przez ten Sąd prawidłowo obrażeń ciała.

Należy zatem przyjąć za apelującym w ramach zarzutu obrazy prawa materialnego, tj. art. 362 kc, - które to prawo materialne Sąd II instancji bierze i tak pod rozwagę z urzędu - że powód rzeczywiście przyczynił się do powstania szkody, jednakże nie w takim rozmiarze jak tego żąda pozwany.

W ocenie Sądu Okręgowego, przyczynienie to należy określić na poziomie 10 %, a nie 25 %, czego domaga się apelujący.

Jednakże obowiązek Sądu II instancji oceny z urzędu prawidłowości zastosowania w sprawie prawa materialnego oznacza, ze Sąd ten z drugiej strony musi także dostrzec i ocenić prawidłowość wykładni zastosowanego w sprawie przepisu art. 445 kc w zakresie określenia - w okolicznościach niniejszej sprawy – wyjściowej wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia, przy określonym w pozwie żądaniu z tego tytułu kwoty 30.000 zł.

W ocenie Sądu II instancji zadośćuczynienie określone wyjściowo przez Sąd Rejonowy na sumę 20.000 zł jest zbyt zaniżone i powinno być określone na poziomie kwoty około 25.000 zł. Oznacza to, że po odjęciu od tej sumy 10 % z tytułu przyczynienia się oraz kwoty wypłaconej już powodowi przez pozwanego w postępowaniu likwidującym szkodę nie można absolutnie uznać zasądzonego zaskarżonym wyrokiem świadczenia w kwocie 9. 000 zl za nadmiernie wygórowane, lecz przeciwnie - za odpowiadające okolicznością sprawy oraz powołanemu powyżej prawu materialnemu.

Dlatego też, skoro w ostatecznym wyniku zaskarżony wyrok odpowiada prawu materialnemu i nie podlega wzruszeniu, gdyż zasądzone świadczenie w żadnym wypadku nie jest rażąco wygórowane i nie wymaga ingerencji Sądu II instancji, apelacja pozwanego nie może wywołać zamierzonego w niej skutku i jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.

Wcześniej wskazana częściowa słuszność w rozumowaniu apelującego w zakresie konstrukcji oceny prawnej prowadzącej do określenia wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia spowodowała jednak, iż Sąd Okręgowy na podstawie art. 100 kpc nie obciążył pozwanego, który przegrał proces, obowiązkiem zwrotu kosztów procesu za II instancję na rzecz powoda.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania oraz powołane w nich przepisy Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Paweł Hochman

SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSA w SO Stanisław Łęgosz