Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski (spr.)
Sędziowie	SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Dariusz Mizera
Protokolant	st. sekr. sąd. Anna Owczarska

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa J. W.

przeciwko(...) w S.

o odszkodowanie z tytułu wypadku komunikacyjnego i zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 29 sierpnia 2017 roku, sygn. akt I C 1587/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach:

- pierwszym sentencji w ten sposób, że zasądza od pozwanego (...) w S. na rzecz powoda J. W. kwoty:

a)  12.500 (dwanaście tysięcy pięćset) złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 30 maja 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a następnie od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia zapłaty,

b)  7.576,58 (siedem tysięcy pięćset siedemdziesiąt sześć, 58/100) złotych tytułem odszkodowania obejmującej kwotę 4.547,64 złotych, z ustawowymi odsetkami od dnia 30 maja 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a następnie od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia zapłaty, 1.821,84 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 27 sierpnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a następnie od dnia 1 stycznia 2016 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia zapłaty, 1.207,10 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 maja 2016 roku do dnia zapłaty,

- drugim sentencji w ten sposób, że zasądza od pozwanego (...)w S. na rzecz powoda J. W. kwotę 6.805,45 (sześć tysięcy osiemset pięć, 45/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

2.  oddala apelację w pozostałej części,

3.  zasądza od pozwanego(...) w S. na rzecz powoda J. W. kwotę 2.804 (dwa tysiące osiemset cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Dariusz Mizera

Sygn. akt: II Ca 754/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym orzeczeniem z dnia 29 sierpnia 2017 r., w sprawie I C 1587/15 Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił powództwo J. W. przeciwko (...)w S. o odszkodowanie z tytułu wypadku komunikacyjnego i zadośćuczynienie i ustalił, że powód ponosi koszty procesu w całości, a ich szczegółowe wyliczenie pozostawia Referendarzowi Sądowemu po uprawomocnieniu się wyroku.

Podstawę powyższego rozstrzygniecia stanowiły następujące ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu (...) r. miała miejsce kolizja drogowa, w przebiegu której M. J. kierująca pojazdem marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zachowała bezpiecznej odległości od pojazdu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), który następnie uderzył w pojazd marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowany przez powoda J. W.. M. J. została ukarana mandatem karnym. Uczestnicy kolizji drogowej nie żądali wezwania pomocy medycznej.

W notatce urzędowej z kolizji drogowej stwierdzono następujące skutki zdarzenia (uszkodzenia pojazdu, inne szkody):

- pojazd marki (...): zderzak przód, pokrywa silnika, atrapa chłodnicy, tablica rejestracyjna,

- pojazd marki (...): tylny zderzak, zagnieciona tylna klapa – nie otwiera się, przedni zderzak,

- pojazd marki (...): tylny zderzak, hak.

W dniu 11 grudnia 2013 r. powód zgłosił się do (...)Stacji (...)w Ł.. U powoda stwierdzono uraz czaszki, wstrząśnienie mózgu, uraz odcinka (...) kręgosłupa.

Powód kontynuował leczenie w Poradniach: (...), (...) oraz (...).

W okresie od dnia 22 czerwca 2015 r. do dnia 13 lipca 2015 r. powód korzystał z leczenia uzdrowiskowego.

Zgodnie z opiniami biegłego sądowego z zakresu neurologii:

U powoda występują podstawy do orzeczeniu uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2 % zgodnie z pozycją 94a według Tabeli.

W ocenie biegłego neurologa u powoda nie występowały podstawy do postawienia rozpoznania – wstrząśnienia mózgu w dniu 11 grudnia 2013 r. przez oceniającego lekarza specjalistę ortopedii i medycyny sportowej z uwagi na brak przesłanek medycznych, niedokonania oceny stanu klinicznego powoda bezpośrednio po zdarzeniu, lecz w następnej dobie po zdarzeniu, a także dokonania oceny stanu klinicznego powoda bez konsultacji neurologicznej.

Zdaniem biegłego neurologa opisywane w jednorazowym badaniu CT kręgosłupa z dnia 12 grudnia 2013 r. „w obrębie trzonu kręgu (...) linijne przejaśnienie w obrębie warstwy korowej bez przejaśnienia” nie może być traktowane jako złamanie trzonu kręgu (...) ze względu na brak jednoznaczności opisu badania przez opisującego radiologa – „podejrzenie” zamiast stwierdzenia faktycznej obecności szczeliny złamania, brak wyniku badania CT na nośniku np. CD umożliwiającym ponowną ocenę badania.

Rozmiar cierpień powoda deklarowanych jako związane z wypadkiem był mierny. Z przyczyn neurologicznych u powoda nie występowały istotne utrudnienia i ograniczenia w życiu codziennym, za wyjątkiem problemów jakie mogły pojawić się w związku z samodzielnym kierowaniem autem lub przeciążaniem kręgosłupa szyjnego. Z przyczyn neurologicznych powód nie wymagał i nie będzie wymagał opieki osób trzecich na skutek zdarzenia z dnia (...) r. (mógł wymagać pomocy osoby trzeciej w okresie około 3 miesięcy po zdarzeniu w zakresie kierowania autem – około 2 godziny na dobę).

W związku ze zdarzeniem z dnia (...) r. u powoda wystąpił zespół bólowo-dysfunkcyjny odcinka szyjnego kręgosłupa.

Orzeczony przez biegłego uszczerbek uwzględnia występujące u powoda samoistne zmiany chorobowe.

Biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii na podstawie akt i wywiadu stwierdził, że:

U powoda rozpoznano stan po urazie odcinka szyjnego z podejrzeniem złamania kręgu (...) bez przemieszczenia z małą dysfunkcją ruchową.

Wskutek zdarzenia z dnia (...) r. powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 3 % zgodnie z pozycja 89a przez analogię według Tabeli. Przy ustaleniu wysokości uszczerbku biegły wziął pod uwagę możliwe zmiany zwyrodnieniowe i przebyte skręcenie odcinka szyjnego ((...)) i zwyrodnienie kręgosłupa ((...)) opisane w obserwacji ortopedy leczącego w dniu 26 listopada 2012 r. Biegły dodał określenie „przez analogię”, gdyż stopień ograniczenia ruchomości nie wyczerpuje uszczerbku zgodnie z pozycją 89a, tj. ograniczenia zgięcia i rotacji powyżej 20 stopni.

Stopień cierpień fizycznych powoda był umiarkowany przez około 1,5 miesiąca, następnie stopień ten był lekki do 3 miesięcy po urazie.

Rokowania w zakresie ortopedii-traumatologii są stabilne w zakresie odzyskania zdolności do pracy i odzyskania zadowalającej wydolności statyczno-dynamicznej. Nie należy spodziewać się w przyszłości istotnego kalectwa po urazie odcinka szyjnego. Obecnie wydolność statyczna i dynamiczna szyi jest zadowalająca.

Powód wymagał pomocy osób trzecich przez około 4 tygodnie na poziomie 2 godzin.

Powód oprócz leków przeciwbólowych wymagał również stosowania leków osłonowych i rozkurczowych.

Zgodnie z opinią biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej W. K. (1):

Brak jest obiektywnych dowodów na okoliczność, ażeby powód wskutek kolizji drogowej z dnia (...) r. doznał naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia.

Podczas badań lekarskich po przedmiotowym zdarzeniu nie stwierdzono u powoda świeżych zmian pourazowych, stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatię w odcinku szyjnym kręgosłupa. Takie zmiany chorobowe niewątpliwie same w sobie mogą skutkować dolegliwości bólowymi, które powód najpewniej odczuwał już przed zdarzeniem z dnia (...) r.

Z praktyki sądowo-lekarskiej wynika, że dość często zdarza się, iż lekarze udzielający pomocy medycznej uczestnikom zdarzeń drogowych stawiają rozpoznania oparte jedynie na skargach zgłaszanych przez pacjentów i zgłoszeniu faktu uczestniczenia w kolizji czy wypadku drogowym, przy jednoczesnym braku obiektywnych zmian pourazowych. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszym przypadku.

Na miejscu zdarzenia żaden z jego uczestników nie zgłaszał dolegliwości lub obrażeń ciała oraz nie żądał wezwania pomocy medycznej. Taka sytuacja silnie przemawia za tym, że siły bezwładności działające na pasażerów pojazdów były niewielkie.

Brak jest podstaw do uznania, że w wyniku kolizji drogowej z dnia (...) r. powód doznał uszczerbku na zdrowiu.

Zgodnie z opinią biegłego sądowego z zakresu medycy sądowej Z. K. (1):

Brak jest jakichkolwiek uzasadnionych przesłanek pozwalających przyjąć, iż wskutek zdarzenia z dnia (...) r. u powoda wystąpił jakikolwiek uszczerbek na zdrowiu, zgłaszane zaś z jego strony dolegliwości ze strony kręgosłupa mogły stanowić co najwyżej zespół przeciążeniowo-bólowy kręgosłupa, mający charakter zaburzeń czynnościowych występujących na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych. W ocenianym przypadku nie ma też żadnych uzasadnionych podstaw medycznych, które pozwalałaby rozpoznać u powoda wstrząśnienie mózgu.

Biegły sądowy w dziedzinie ekspertyzy wypadków drogowych oraz techniki motoryzacyjnej stwierdził jednoznacznie, iż „należy uznać, że w okolicznościach analizowanego zdarzenia mogło dojść do oddziaływania sił na ciało powoda wywołujących mechanizm ruchu górnej części ciała typu smagnięcie biczem, tylko w sytuacji jeżeli uszkodzeniu uległaby belka zderzaka przedniego w pojeździe S. (...).”

Belka pod zderzakiem przednim samochodu marki (...) nie została uszkodzona w wyniku kolizji z dnia (...) r. Uszkodzenia przodu samochodu S. miały charakter powierzchowny, a deformacji uległy jedynie elementy plastikowe.

W dacie zdarzenia z dnia (...) r. sprawczyni kolizji drogowej miała zawartą z pozwanym (...) z siedzibą w S. umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Pismem z dnia 17 kwietnia 2015 r. powód zgłosił pozwanemu szkodę.

Pozwany odmówił zaspokojenia roszczeń powoda.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy (w tym akt szkodowych na płycie CD – k. 408), a także na podstawie opinii biegłych z zakresu neurologii, ortopedii i traumatologii, medycyny sądowej oraz biegłego sądowego w dziedzinie ekspertyzy wypadków drogowych oraz techniki motoryzacyjnej A. G. (1).

Na terminie rozprawy w dniu 29 sierpnia 2017 r. Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego d.s. rekonstrukcji wypadków oraz wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z uzupełniających opinii biegłych ortopedy i neurologa. W ocenie Sądu biegli wypowiedzieli się w sposób jednoznaczny, nie budzący wątpliwości, a dopuszczenie dowodu z kolejnych opinii uzupełniających prowadziłoby wyłącznie do przewlekania postępowania. Po pierwsze, biegły ds. rekonstrukcji wypadków jednoznacznie wypowiedział się co do uszkodzenia belki w pojeździe marki S. i nie było potrzeby powtarzania tej opinii. Biegły stanowczo, przy tym logicznie, jasno i spójnie stwierdził, że jeżeli belka zderzaka przedniego S. była uszkodzona, można przypuszczać wywołanie ruchu ciała kierowcy p. typu „smagnięcie biczem”, które mogło spowodować uszkodzenie ciała. W przypadku braku (widocznego, istotnego) uszkodzenia sztywnej belki – brak jest podstaw do przyjęcia, iż siły działające na kierowcę były duże i mogły wywołać odrzucenie ciała w przód, a następnie w tył. Załączone do akt zdjęcia belki przedniej S. i uszkodzeń przedniej części tego pojazdu rozwiewają wszelkie wątpliwości w tej kwestii, bowiem belka – jako jedyna część stała, konstrukcyjna – nie była naruszona, co zgodnie z opinią biegłego wykluczało powstanie sił powodujących uszczerbek.

Z tego samego względu nie było potrzeby uzupełniania opinii lekarzy. Stwierdzili bowiem oni, że uszczerbek na zdrowiu powód posiada, natomiast źródło powstania tego uszczerbku, wobec rzeczywistych wątpliwości pojawiających się w tej sprawie – winien ustalić biegły ds. rekonstrukcji wypadków, co uczynił. Należy nadmienić, iż biegły ds. medycyny sądowej również nie miał wątpliwości, co do braku związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem, a rzeczywiście istniejącym (z innych przyczyn) uszczerbkiem na zdrowiu powoda.

Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd pominął dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, techniki samochodowej J. C., gdyż biegły ten nie odniósł się merytorycznie do postawionej tezy dowodowej.

Sad Rejonowy zważył, iż powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawarta z posiadaczem samochodu/kierowanego przez sprawcę kolizji drogowej/ oraz przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej /OC/ zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpie¬czający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta /ubezpieczony/. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń ma charakter akcesoryjny, gdyż jej powstanie i rozmiar zależą od istnienia okoliczności uzasadniających odpowiedzialność ubezpieczonego sprawcy szkody oraz rozmiaru tej odpowiedzialności. Istnienie więc odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub osoby kierującej pojazdem determinuje odpowiedzialność ubezpieczyciela.

Podstawą prawną żądania zadośćuczynienia przez powoda jest art. 445 § 1 k.c., stosownie do treści którego Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w wypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Przepis ten jest wyrazem teorii zwanej w literaturze adekwatnym związkiem przyczynowym.

W niniejszej sprawie w ocenie Sądu jakkolwiek powód posiada uszczerbek na zdrowiu w łącznej wysokości 5 % - stosownie do opinii biegłych z zakresu neurologii, ortopedii-traumatologii), i ponosi koszty leczenia, dojazdów do placówek medycznych, opieki osób trzecich, to brak dowodu na występowanie związku przyczynowego między kolizją drogową z dnia (...) r., a tą szkodą.

W pierwszej kolejności należy odwołać się do opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny sądowej. Zarówno biegły W. K. (1), jak i Z. K. (1) jednoznacznie stwierdzili, iż nie występują przesłanki do uznania, że w wyniku zdarzenia z dnia (...) r. powód doznał jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu. W tym miejscu należy podkreślić, że biegli ci sporządzali swoje opinie niezależnie od siebie (nie była to opinia łączna).

Ponadto biegły sądowy A. G. (1) zaznaczył, iż jedynie w sytuacji gdyby pojazd marki (...) kolidował w sposób pełny belką zderzaka przedniego z końcówką haka holowniczego pojazdu marki (...) (sytuacja, w której końcówka haka holowniczego postawiła czynny opór belce zderzaka przedniego pojazdu marki (...) do końcowej fazy kompresji w trakcie zderzenia pojazdów), to nie można wykluczyć w sposób jednoznaczny, że siły przekazane do pojazdu marki (...) mogły w następstwie doprowadzić do zaistnienia mechanizmu przemieszczenia ciała ludzkiego typu smagnięcie biczem. W konsekwencji nawet gdyby przyjąć, iż pojazd marki (...) kolidował w sposób pełny belką zderzaka przedniego z końcówką haka holowniczego pojazdu marki (...), to w takiej sytuacji jedynie nie można wykluczyć zaistnienia mechanizmu przemieszczenia ludzkiego ciała typu smagnięcie biczem, przy czym nie oznacza to, że do zaistnienia takiego mechanizmu definitywnie musiało dojść.

Natomiast w sytuacji, gdy pojazd marki (...) nie kolidował w sposób pełny belką zderzaka przedniego z końcówką haka holowniczego pojazdu marki (...) (sytuacja, w której końcówka haka holowniczego nie postawiła czynnego oporu belce zderzaka przedniego pojazdu marki (...) do końcowej fazy kompresji w trakcie zderzenia pojazdów), to nie doszło do przekazania sił do pojazdu marki (...), które to w następstwie mogłyby doprowadzić do zaistnienia mechanizmu przemieszczenia ciała ludzkiego typu smagnięcie biczem.

Konkludując przyjął, że w okolicznościach analizowanego zdarzenia mogło dojść do oddziaływania sił na ciało powoda wywołujących mechanizm ruchu górnej części ciała typu smagnięcie biczem, tylko w sytuacji jeżeli uszkodzeniu uległaby belka zderzaka przedniego w pojeździe S. (...).

Analiza zdjęć znajdujących się w aktach szkodowych na płycie CD jednoznacznie wskazuje na to, że w wyniku zdarzenia z dnia (...) r. nie doszło do uszkodzenia belki zderzaka przedniego w samochodzie marki (...). Przedmiotowa belka nie została w ogóle naruszona. W tym stanie rzeczy – odwołując się do opinii biegłego mającego w tym zakresie wiadomości specjalne – nie doszło do przekazania sił do pojazdu marki (...), a więc nie zaistniał również mechanizm przemieszczenia ciała ludzkiego typu smagnięcie biczem.

W konsekwencji skoro nie ma dowodu na istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kolizją drogową z dnia (...) r. a szkodą doznaną przez powoda (a wręcz istnieją dowody wskazujące wprost na brak takiego związku) to strona pozwana (ubezpieczyciel) nie jest obowiązana do naprawienia tejże szkody.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo.

Stosownie do orzeczenia merytorycznego Sąd ustalił na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., że powód ponosi koszty procesu w całości. Na mocy art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c. Sąd pozostawił szczegółowe wyliczenie kosztów procesu Referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się orzeczenia.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego rozstrzygniecia wniósł pełnomocnik powoda, zaskarżając je w całości wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 29 sierpnia 2017 roku. Zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania tj.

-

art. 233 k.p.c - przez dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, bez jego wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego,

oraz

-

przez dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią zebranego materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, iż Powód co prawda posiada uszczerbek na zdrowiu, natomiast nie pozostaje on w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 10 grudnia 2012 roku, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje na to, że uszczerbek na zdrowiu Powoda powstał w związku z wypadkiem z dnia 10 grudnia 2012 roku.

-

art. 227 k.p.c - przez pominięcie wnioskowanego dowodu z przesłuchania Strony Powodowej (wnioskowanego w pkt. 5 Pozwu), mającego istotne znaczenie zarówno co do okoliczności zdarzenia, rozmiaru cierpień Powoda spowodowanych wypadkiem, utrudnień w życiu codziennym, podjętego leczenia, czasu jego trwania, trwałych następstw wypadku, poniesionych kosztów leczenia, koniecznej pomocy osób trzecich), oraz poprzez oddalenie wniosku dowodowego pełnomocnika Powoda o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego d.s. Rekonstrukcji wypadków, który to dowód w ocenie apelującego mógł mieć istotne znaczenie w ocenie całokształtu materiału dowodowego przez Sąd.

-

art. 328 § 2 - poprzez brak ujęcia w uzasadnieniu, pominięcie roszczeń majątkowych Powoda objętych Pozwem.

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 822 k.c , w związku z art. 445 k.c. będących podstawą roszczenia Pozwu- przez przyjęcie dzięki błędnie ocenionemu materiałowi dowodowemu, iż Pozwany nie jest zobowiązany do naprawienia szkody jaka wystąpiła u Powoda.

Wskazując na powyższe apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego w całości wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez:

1.  zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty 12.500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia

2.  zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda odszkodowania w łącznej kwocie 7.576,58 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od poszczególnych kwot:

- od kwoty 4.547,64 złotych od dnia 30 maja 2015 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.821,84 złotych od dnia wytoczenia Powództwa do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.207,10 złotych od dnia doręczenia pisma zawierającego rozszerzenie powództwa stronie przeciwnej do dnia zapłaty.

3.  zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

ewentualnie:

4.  uchylenie zaskarżonego w całości wyroku i przekazanie Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedź na apelację pozwany wnosił o:

1. oddalenie apelacji jako bezzasadnej,

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest uzasadniona.

Odnoszą skutek zarzuty w niej zawarte obrazy zaskarżonym wyrokiem prawa procesowego i materialnego.

Ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy są błędne i nie znajdują oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd I instancji bezkrytycznie ocenił dowód z opinii biegłych lekarzy M.K. i R. E..

Pierwszy z nich wskazał, iż uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 2%, drugi zaś 3%.

Podkreślenia wymaga, że jak wynika z opinii obydwu biegłych uszczerbek pozostaje w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym z urazami komunikacyjnymi mającymi miejsce dnia (...) roku.

Jest poza sporem, iż u skarżącego stwierdzono także schorzenia samoistne, które w żaden sposób nie pozostają w związku z w/w wpadkiem komunikacyjnym.

Wbrew jednak twierdzeniom Sądu meriti nie sposób przyjąć, iż mieszczą się one w podanym przez w/w biegłych uszczerbku na zdrowiu, który jest wyącznie spowodowany zaistniałym wypadkiem komunikacyjnym. Wynika to w szczególności z opinii uzupełniających M.K. (por. k. 131 i k. 211) i R.E. (por. k. 137-138 oraz opinii ustnej złożonej podczas rozprawy apelacyjnej z dnia 30 listopada 2017 roku).

W swojej opinii ustnej biegły R. E. podał, że wskazany przez niego uszczerbek nie obejmuje schorzeń samoistnych powoda i jest wyłącznie skutkiem urazów doznanych w wyniku wypadku komunikacyjnego.

Opinie bieglych korespondują z treścią dokumentacji medycznej dotyczącej powoda, która jest załączona do akt sprawy.

Dla przykładu wskazać należy historię choroby (por. k. 23), gdzie odnotowano dnia 14 lutego 2014 roku, iż pacjent jest po wypadku samochodowym. W dokumentacji lekarskiej (por. k. 28) dnia 5 lutego również ów fakt został odnotowany. Tej samej treści są wypisy dokumentacji z 9 stycznia 2015 roku (por. k. 27).

Przyjęciu przedstawionych ustaleń nie sprzeciwia się opinia biegłego W. K. (por. k. 284 i n.). Ów biegły był uzupełniająco przesłuchiwany podczas rozprawy apelacyjnej. Stwierdził wówczas, iż jest również prawdopodobne, że urazy wymienione przez biegłych M. K. i R.E. mogły powstać w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia (...) roku. Biegły prezentował stanowisko, że analizowana przez niego dokumentacja medyczna jest mało wiarygodna i budzi poważne zastrzeżenia. Autor opinii prezentuje pogląd, że wywiad lekarski, czyli pozyskanie informacji od badanego, nie jest wystarczający, bo brak jest dodatkowych badań medycznych, zaś w jego ocenie bardzo często pacjenci podają nieprawdziwe dane co do swojego stanu zdrowia. Opinia jest sporządzona przez osoby mające wiedzę specjalną w danej dzidzinie. Wyprowadzają wnioski w oparciu o materiał dowodowy zaoferowany przez strony. Uprawnienia biegłego nie sięgają jednak tak daleko, ażeby dokonywać oceny dowodów, zwłaszcza osobowych. Jest to domena Sądu, który jest wyłącznie uprawniony do rozstrząsania zebranego materiału dowodowego.

Wiarygodność informacji podanych przez powoda w wywiadzie lekarskim nie budzi zastrzeżeń. Nie została skutecznie zakwestionowana przez stronę przeciwną, która w toku postępowania była reprezentowana przez pełnomocnika profesjonalistę.

W podobny sposób, jak opinię W. K. należało ocenić opinię biegłego Z. K. (por. k. 340-342). Opinia ta nic nowego nie wnosi do sprawy i jest jedynie wiernym powtórzeniem opinii biegłego W. K.. Oparta jest na tych samych założeniach i rozumowaniu.

Znikomą wartość dowodową posiada opinia biegłego ds. wypadków drogowych oraz techniki motoryzacyjnej A. G..

Fakt, iż miał miejsce dnia (...) roku wypadek komunikacyjny był okolicznością bezsporną. Niekwestyjne były także okoliczności tego zdarzenia oraz krąg podmiotów, które uczestniczyły w kolizji drogowej.

Biegły wykrczając poza zakres swoich kompetencji dokonał oceny w zakresie uszkodzeń ciała powoda w związku z w/w wypadkiem. Jest oczywiste, że należało to do uprawnień biegłych sądowych z zakresu medycyny. Podnieść należy, że opinia ta była kwestionowana nie tylko przez powoda, ale również budziła poważne zastrzeżenia biegłego W. K., przesłuchiwanego podczas rozprawy apelacyjnej. Dowód ten zatem nie może stanowić źródła ustaleń Sądu, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia.

Lektura akt i zgromadzonego w nich materiału dowodowego wskazuje zatem, że cierpienia psychiczne i fizyczne oraz stwierdzony przez biegłych lekarzy uszczerbek na zdrowiu pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z przedmiotowym zdarzeniem.

Oceniając zakres oraz rodzaj tych cierpień oraz wysokość uszczerbku stwierdzić należało, że żądana w pozwie kwota zadośćuczynienia (por. art. 445 § 1 k.c.) nie jest wygórowana i prowadzi do kompensaty doznanych przez skarżącego krzywd. Zaznaczyć nadto należy, że stanowisko prezentowane przez stronę przeciwną sprowadzało się w istocie do kwestionowania samej zasady odpowiedzialności nie zaś wysokości żądanego świadczenia.

Te same uwagi należy sformułować co do drugiego żądania, tj. o odszkodowanie. Załączone do pozwu dokumenty uzasadniają roszczenie o odszkodowanie, którego wysokość w końcowym rezultacie nie była kwestionowana przez stronę pozwaną. Zgłoszona zatem kwota z tego tytułu – 7.576,58 złotych zasługiwała na aprobatę. Rozbicie tej sumy na jednostkowe było uzasadnione, gdyż każda z nich ma inny termin wymagalności.

Apelacja w symbolicznym rozmiarze podlegała oddaleniu, co jest wynikiem zaokrąglenia roszczenia w postępowaniu apelacyjnym do pełnego złotego (art. 385 k.p.c.).

O kosztach postępowania za obie instancje orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., który wyraża zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy.

Mając zatem na względzie przedstawione rozważania i powoływane w nich przepisy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzeczono jak w sentencji.

JG/AOw

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Dariusz Mizera