Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Sędziowie	SSA w SO Stanisław Łęgosz (spr.) SSO Paweł Hochman
Protokolant	stażysta Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa J. Z. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo (...)we W.

przeciwko Gminnemu Ośrodkowi (...) w K.

z udziałem Gminy K. - interwenienta ubocznego po stronie pozwanego

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 8 sierpnia 2017 roku, sygn. akt I C 29/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach:

-

pierwszym w ten sposób, że zasądza od pozwanego Gminnego Ośrodka (...) w K. na rzecz powoda J. Z. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo (...) we W. kwotę 10.180 (dziesięć tysięcy sto osiemdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 28 grudnia 2013 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

-

drugim i trzecim w ten sposób, że koszty procesu między stronami wzajemnie znosi,

a w pozostałym zakresie apelację oddala,

2.  koszty procesu za instancję odwoławczą między stronami wzajemnie znosi.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Paweł Hochman

Sygn. akt II Ca 777/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2017 roku w sprawie I C 29/14 Sąd Rejonowy w Bełchatowie oddalił powództwo J. Z., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo (...) z siedzibą we W., skierowaną przeciwko Gminnemu Ośrodkowi (...) w K. o zapłatę kwoty 25.124,22 złotych. Zasądził od powoda na rzecz pozwanego Gminnego Ośrodka (...) w K. kwotę 2.417,00 złotych, a na rzecz interwenienta ubocznego Gminy K. kwotę 2.659,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Bełchatowie kwotę 1.258,01 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych. 

Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

Powód J. Z., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo (...)w dniu 18.07.2012 r. zawarł z Gminą K. umowę, zgodnie z którą miał wykonać remont domu kultury w A. w terminie do 19.10.2012 r.

Zakres remontu obejmował:

• ocieplenie ścian wełna mineralną oraz systemu elewacyjnego z płyt włóknisto- cementowych i ceramicznych,

• wykonanie wymiany istniejących obróbek blacharskich rynien, rur spustowych,

• wymiana stolarki okiennej i drzwiowej,

• demontaż i montaż nowych podokienników parapetów wewnętrznych i zewnętrznych,

• wymiana istniejącej ślusarki stalowej balustrad,

• wymiana pokrycia dachowego - papy,

• montaż zadaszenia i rolet,

• wymiana opaski oraz cokołu z płyt granitowych,

• remont pomieszczeń w zakresie:

• wymiana i montaż sufitu podwieszanego,

• wymiana posadzek w pomieszczeniach,

• demontaż i montaż boazerii,

• montaż rolet wewnętrznych,

• wymiana grzejników oraz przesunięcie istniejących pionów c.o. w bruzdach,

• montaż ścianki działowej przesuwnej,

• wymiana barierek w klatce schodowej,

• wymiana oświetlenia,

• remont ścian oraz malowanie.

Teren budowy miał być przekazany w ciągu 7 dni od zawarcia umowy. Umowa przewidywała, że wykonawca wykona we własnym zakresie doprowadzenie wody i energii elektrycznej w obrębie placu budowy, a koszty bieżącej eksploatacji sieci wodociągowej i elektrycznej oraz koszt zamontowania liczników elektrycznych i wody ponosić będzie wykonawca.

Wynagrodzenie dla wykonawcy zawierało również koszty zorganizowania, zagospodarowania i późniejszej likwidacji placu budowy, zorganizowania i utrzymania zaplecza placu budowy (woda, energia elektryczna, telefon, dozorowanie budowy).

W sprawcach nieuregulowanych w umowie mają zastosowanie postanowienia SIWZ. Roboty odebrane zostały od marca do czerwca 2013 r. Pozwany wskazywał usterki i wyznaczał terminy do ich usunięcia. Ostatecznie nie wszystkie usterki zostały naprawione przez wykonawcę i zamawiający naliczył za to karę umowną.

W SIWZ wskazano, że wykonawca jest zobowiązany do poniesienia wszelkich kosztów związanych ze zużyciem wody i energii elektrycznej.

Powód nie wykonał doprowadzenia wody i energii elektrycznej, nie zostały zamontowane liczniki. Powód korzystał z sieci wodociągowej i elektrycznej w ośrodku kultury w A.. W sezonie grzewczym było uruchomione ogrzewanie w remontowanych pomieszczeniach. Pozwany w związku z tym wezwał powoda do zapłaty kwoty łącznie 25.124,22 zł za zużycie wody i odprowadzanie ścieków, zużycie energii elektrycznej, zużycia gazu do ogrzewania, w okresie do maja 2013 r.

Pozwany zapłacił żądaną kwotę. Zastrzegł jednak, że będzie żądał zwrotu jako świadczenia nienależnego.

Po rozpoczęciu sezonu grzewczego wykonawca został poinformowany, że pozwany obciąży go opłatą za c.o.

W czasie wykonywania robót najemcy lokali mieszkalnych i użytkowego mieli zawarte umowy najmu, na podstawie których byli zobowiązani do ponoszenia bieżących kosztów eksploatacyjnych, w tym opłat za wodę, energię el. i ogrzewanie. Lokatorzy i najemca lokalu pod sklep mają oddzielne podliczniki elektryczne. Powód został obciążony tylko kosztami energii przez siebie zużytej.

W budynku jest jeden licznik wody, ale zużycie wody przez powoda zostało ustalone po odjęciu zużycia wody przez mieszkańców na podstawie danych z Zakładu (...).

Koszty zużycia gazu przez powoda zostały ustalone jako iloczyn całego zużycia w budynku i procentowego udziału powierzchni zajmowanej przy remoncie do całej powierzchni budynku.

Powód miał zawarte umowy najmu garaży, których używał przy wykonywaniu prac remontowych. Nie było tam wody i ogrzewania. Powód miał też własne pomieszczenia oddalone o kilkaset metrów od domu kultury.

W garażu były składowane materiały budowlane i wykonywane niektóre prace przygotowawcze.

W pomieszczeniu ośrodka kultury było widać ślady spożywania posiłków przez pracowników.

Pracownicy powoda korzystali z sanitariatów w pomieszczeniach ośrodka (...). W pomieszczeniach objętych remontem było włączone ogrzewanie.

08.08.2012 r. powód zgłosił wykonawcy, że przy realizacji umowy będzie pracowało 10 pracowników. 14.08.2012 r., 22.08.2012 r., 29.08.2012 r., 05.09.2012 r., 12.09.2012 r. zgłosił 15 pracowników, 10.10.2012 r. zgłosił 8 pracowników, 24.10.2012 r. - 10 pracowników, 07.11.2012 r. - 8 pracowników,

Powód przy wykonywaniu prac remontowych korzystał z urządzeń elektrycznych, m. in. wiertarki, mieszadła, maszyny do płytek, wkrętarek, szlifierek. W większości prace były wykonywane w ciągu dnia, ale także po zmroku. W różnych okresach pracowało do 20 osób.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 410 § 2 kodeksu cywilnego statuujący świadczenie nienależne. Zgodnie z dyspozycją wskazanego przepisu świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

W niniejszej sprawie świadczenie powoda polegające na zapłacie kwoty odpowiadającej kosztom zużycia energii elektrycznej i gazu do ogrzewania nie było nienależne. Obowiązek - obciążający wykonawcę - poniesienia kosztów bieżącej eksploatacji sieci wodociągowej i elektrycznej wprost zawarto w umowie o roboty budowlane. Przedmiotem sporu nie była zapłata za wodę. W kwestii natomiast energii elektrycznej trzeba wskazać, że bieżąca eksploatacja sieci elektrycznej normalnie obejmuje i możliwość korzystania z sieci - za co uiszcza się opłatę stałą, i koszt zużytej energii. W umowie nie wskazano, aby wykonawca miał ponieść tylko cenę dostarczonej i zużytej energii, ale koszt bieżącej eksploatacji sieci, przez co należy rozumieć wszystkie bieżące koszty konieczne do korzystania z energii elektrycznej. Kosztem innym niż „bieżący” będzie zatem koszt wykonania przyłącza, zamontowania licznika, naprawy instalacji u odbiorcy. Wobec powyższego chybiony jest argument powoda, iż umowa nie obciążała go obowiązkiem uiszczenia opłat stałych. Zgodnie z umową wynagrodzenie dla wykonawcy zawierało również koszty zorganizowania, zagospodarowania i późniejszej likwidacji placu budowy, zorganizowania i utrzymania zaplecza placu budowy. Wynika z tego, że koszty związane z wykonywaniem prac i obecnością pracowników powoda miały obciążać wykonawcę - były jego nakładem, rekompensowanym otrzymanym wynagrodzeniem. Sam fakt korzystania z energii elektrycznej w remontowanym budynku jest niesporny - powód nie miał własnego osobnego przyłącza czy agregatów prądotwórczych. Jak wprost wynika z zeznań świadków, powód używał przy remoncie urządzeń elektrycznych, a ponadto oświetlenia. Powód podkreśla, że prace były wykonywane od rana do popołudnia i nie po zmroku, jednakże trzeba zwrócić uwagę, że w okresie jesiennym i zimowym nawet w ciągu dnia może być potrzebne sztuczne oświetlenie, zwłaszcza do wykonywania precyzyjnych prac wykończeniowych, a zmrok zapada bardzo wcześnie. Z zeznań części świadków wynika przy tym, iż bywało, że pracownicy powoda kontynuowali roboty i po zmroku. Zeznania takie należy ocenić jako wiarygodne jako zgodne z doświadczeniem życiowym przy uwzględnieniu okoliczności, że powód opóźniał się z wykonaniem umowy. Używanie oświetlenia było związane także z obecnością pracowników, którzy w pomieszczeniach powoda spożywali posiłki (przy czym niektórzy świadkowie wskazują, że pracownicy mieli obiady w innym miejscu w K.), korzystali z sanitariatów. Bezsprzecznie na zmniejszenie zużycia energii elektrycznej nie mogło mieć wpływu najęcie garaży jako zaplecza budowy, bowiem jak wynika z zeznań świadków, nie nadawały się one na pomieszczenia dla pracowników zwłaszcza w okresie zimowym (brak wody, ogrzewania, elektryczności). Wiarygodne są twierdzenia powoda o posiadaniu pomieszczeń dla pracowników w stosunkowo niewielkim oddaleniu od miejsca robót, jednakże mało prawdopodobne jest, aby pracownicy poza dłuższą przerwą obiadową udawali się tam w trakcie dnia pracy, np. aby przygotować kawę, zjeść kanapkę itp. Na wniosek powoda powołano biegłego dla ustalenia kosztów energii elektrycznej potrzebnej do remontu takiego jak w budynku pozwanego - w zakresie zasilania urządzeń, jednakże biegły nie był w stanie ustalić kosztów związanych z oświetleniem. Trzeba przy tym zwrócić uwagę, iż umowa przewidywała, że wykonawca wykona we własnym zakresie doprowadzenie wody i energii elektrycznej (z osobnymi licznikami) w obrębie placu budowy. Jako podmiot profesjonalny, wiedząc o ustalonym w umowie obciążeniu go kosztami energii i wody, powinien zadbać o to, aby możliwe było jednoznaczne ustalenie kosztów związanych z eksploatacją sieci elektrycznej przez niego, zwłaszcza że w umowie nałożono na niego taki obowiązek. Skoro tego zaniechał, to musi liczyć się z koniecznością poniesienia kosztów ustalonych na podstawie dostępnych pomiarów i danych. Wbrew podniesionym w pozwie zarzutom wyniki postępowania dowodowego prowadzą do wniosku, że powód został obciążony tylko kosztami energii przez siebie zużytej oraz kosztami ogrzewania stosunkowo do powierzchni zajmowanej przy remoncie. Z zeznań świadków i złożonych przez pozwanego umów najmu wynika, że lokatorzy i najemca lokalu pod sklep mają oddzielne podliczniki elektryczne. Z zeznań świadków i z załączników do rachunków wystawianych powodowi wynika, że koszty zużycia gazu przez powiodą zostały ustalone jako iloczyn całego zużycia w budynku i procentowego udziału powierzchni zajmowanej przy remoncie do całej powierzchni budynku. W czasie wykonywania robót najemcy lokali mieszkalnych i użytkowego mieli zawarte umowy najmu, na podstawie których byli zobowiązani do ponoszenia bieżących kosztów eksploatacyjnych, w tym opłat za wodę, energię el. i ogrzewanie.

Powyższe ustalenia i rozważania należy odpowiednio odnieść do kosztów gazu do ogrzewania. Wprost w umowie nie wskazano, że wykonawca poniesie te koszty, jednakże - jak zasygnalizowano już wyżej - to powoda miały obciążać koszty związane z istnieniem placu budowy i zaplecza budowy, a ogrzewanie też trzeba zaliczyć do takich kosztów. Bezsprzecznie było ono uruchomione w czasie wykonywania robót. Było potrzebne i do ich realizacji, i do zapewnienia choć podstawowego komfortu termicznego pracownikom, a także do zachowania właściwego stanu budynku w okresie zimowym. Brak w umowie wyraźnego wskazania tego kosztu trzeba powiązać z tym, że sam przedmiot umowy miał być zrealizowany jeszcze przed rozpoczęciem sezonu grzewczego. Powód podniósł, że rekompensatę za poniesienie kosztów ogrzewania w czasie przedłużonego remontu Gmina K. otrzymała w karze umownej, a poza tym koszt poniosłaby niezależnie od tego, czy akurat w sezonie grzewczym był remont. Argumentu takiego Sąd nie podzielił. Kara umowna została przewidziana za samo opóźnienie, zatem rekompensowała ewentualną szkodę wynikającą z nieotrzymania świadczenia (zrealizowania remontu) w terminie (np. koszt wynajęcia pomieszczeń zastępczych, utrata korzyści z używania wyremontowanych pomieszczeń). Osobna kara została naliczona za usterki nieusunięte pomimo wyznaczania terminu do naprawy. Ponadto, jak wskazano już wyżej, ogrzewanie było samemu powodowi potrzebne (choćby pośrednio, w związku z obecnością pracowników) do realizacji prac i stanowiło koszt zorganizowania placu budowy i zaplecza budowy.

Ze wszystkich powyższych względów należy ocenić, że powód był zobowiązany do świadczenia, a zatem nie było ono nienależne. Nie ma wobec tego znaczenia zastrzeżenie zwrotu, o którym mowa w art. 411 pkt 1 (dotyczącego sytuacji, gdy świadczący nie był zobowiązany).

O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 i art. 107 zdanie trzecie kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobranie od powoda kwoty 2 158,01 zł tytułem kosztów sądowych (wydatków na opinie biegłego) tymczasowo pokrytych przez Skarb Państwa-Sąd Rejonowy w Bełchatowie.

Od powyższego wyroku apelację złożył powód. Zarzucił w niej:

1. sprzeczność istotnych ustaleń sądu przyjętych za podstawę orzeczenia polegającej na oparciu wyliczenia kosztów zużytej przez powoda energii elektrycznej jedynie na gołosłownym twierdzeniu pozwanego wbrew treści opinii biegłego wskazującego na koszt zużycia tej energii na kwotę 1.050 złotych plus 105 złotych na prace poprawkowe;

2. naruszenie prawa procesowego rzutujące na treść rozstrzygnięcia - art.233 § 2kpc - polegające na bezzasadnym przyjęciu, że biegły nie był w stanie wyliczyć rzeczywistych kosztów zużytej energii elektrycznej w sytuacji, gdy to bezczynność dowodowa pozwanego w zakresie udowodnienia zużycia energii elektrycznej doprowadziła do pozbawienia biegłego w możliwości wydania opinii;

3. naruszenie prawa materialnego - umowy z 18 lipca 2012 r. łączącej powoda z interwenientem ubocznym w jej § 2 ust.2 pkt.2 i w § 20 w związku z art.353 kc poprzez przyjęcie za zasadne obciążenie powoda nie tylko „bieżącymi” kosztami zużycia ale całością, wszystkimi składnikami kosztów dostarczenia energii elektrycznej do obiektu;

4. błędne i nieuzasadnione przyjęcie, że powód miał obowiązek poniesienia kosztów zużycia gazu służącego do ogrzewania remontowanego obiektu, w sytuacji, gdy obowiązek taki nie wynikał ani z zapisów umowy ani ze SIWZ, a powód nie zawierał w tym zakresie z pozwanym żadnej umowy, porozumienia na ten temat;

5. naruszenie prawa materialnego - § 134 i nast. Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie poprzez jego niezastosowanie w niniejszej sprawie i w konsekwencji nieuwzględnienie podnoszonych przez powoda twierdzeń, że remontowany budynek musiałby podlegać ogrzewaniu gdyby nawet stał pusty, bez pracowników powoda, a pozwany i tak ponosiłby identyczne koszty ogrzewania obiektu;

6. całkowite nieuwzględnienie twierdzenia powoda, że ewentualny koszt ogrzewania w związku z przedłużeniem czasu wykonywania remontu powinien zostać pozwanemu zrekompensowany przez interwenienta z otrzymanej kwoty kary umownej stanowiącej w istocie surogat odszkodowania a nie premię;

7. błędne i bezzasadne przyjęcie, że zapłata za zużytą energię elektryczną i gaz nie były świadczeniem nienależnym i to w oparciu o zapis umowy, której pozwany nie był stroną i która nie zawierała rozstrzygnięcia o zwrocie kosztów ogrzewania placu budowy, a co do kosztów zużycia gazu także w oparciu o jednostronną pisemną zapowiedź pozwanego z 13 listopada 2012 roku , na która to powód nigdy nie przystał.

Występując z tymi zarzutami powód wnosił o wniósł o zmianę wyroku w punkcie 1 przez zasądzenie od pozwanego Gminnego Ośrodka (...) w K. na rzecz powoda J. Z. kwoty 23.471,51 złotych oraz o umorzenie postępowania w pozostałej części, w pkt. 2- 4 przez zasądzenie od pozwanego i interwenienta na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania w I instancji oraz o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację powoda jest częściowo uzasadniona. Powód w przedmiotowej sprawie dochodzi zwrotu od pozwanego Gminnego Ośrodka (...) w K. części zapłaconej na rzecz pozwanego kwoty 25.126,51 złotych za zużycie wody, odprowadzenie ścieków, zużycie energii elektrycznej i gazu służącego do ogrzewania budynku za okres wykonywania przez powoda prac remontowych. Powód powyższą kwotę zapłacił będąc do tego niejako przymuszony przez interwenienta ubocznego, który uzależnił odebranie robót od zapłacenia powyższej należności na rzecz pozwanego. Należność tą zapłacił, zastrzegając, że będzie żądał jej zwrotu jako świadczenia nienależnego. Następnie wnosząc pozew domagał się zwrotu kwoty 24.126,51 złotych kwestionując obciążenie go kosztami ogrzewania (gazu) oraz kosztami energii elektrycznej z tym, że odnośnie energii elektrycznej podnosił, że wskazane przez pozwanego zużycie energii jest zawyżone i obejmujące energię zużytą przez lokatorów i sklep spożywczy a nadto w tych kosztach nie powinien on ponosić opłat stałych. Powód nie kwestionował natomiast obciążaniem go należnością za zużycie wody oraz odprowadzenie ścieków.

W celu ustalenia ilości zużytej przez powoda energii elektrycznej sąd dopuścił dowód z opinii biegłego do spraw budownictwa Z. K., który ustalił i wyliczył wartość energii elektrycznej zużytej przez maszyny i urządzenia powoda. Nie ustalił natomiast wartości energii elektrycznej zużytej na oświetlenie z braku dostatecznego materiału dowodowego.

Nie można odmówić zasadności zarzutom apelacyjnym związanym z opinią biegłego tj. zarzutowi sprzeczności ustaleń sądu i naruszenia art. 233 § 2 kpc. Faktem jest, że biegły wydając opinię nie dysponował kompletem informacji o mocy punktów oświetleniowych w remontowanym budynku. Jednakże te niezbędne informacje zostały w toku postępowania przed sądem pierwszej instancji przedstawione przez stronę pozwaną. Wynika z nich, że moc wszystkich źródeł światła wyniosła 5,79536 kW (k. 441). Strona pozwana potwierdziła także, iż oświetlenie w okresie remontu mogło być wykorzystywana średnio przez 3,5 godziny dziennie. Powyższą ilość godzin należy uznać za usprawiedliwioną. Dlatego też dysponując tymi danymi można ustalić koszt energii zużytej na oświetlenie. Jest to kwota 4.323 złote (3,5 godz. x 5,79 kW= 20,2 kW x 20 dni robocze w miesiącu = 404 kW x 10 miesięcy = 4.040 kW x 1,07 zł średnia cena przyjęta przez biegłego = 4.322,8 ≈ 4.323 zł). Uwzględniając nadto ustalony przez biegłego koszt energii zużytej przez maszyny i urządzenia powoda, łączy koszt energii zużytej przez powoda podczas remontu budynku wynosi 5.478 zł (4.323 + 1.155). Tymczasem strona pozwana obciążyła powodowa kwotą prawie trzykrotnie wyższą, bo kwotę 15.435,09 zł. Zatem za nienależne świadczenie powoda uznać należy kwotę 9.957 zł obejmującą różnicę między wartością energii za którą powód został obciążony, a zużytą przez niego oraz kwotę 223 zł obejmującą uiszczone przez powoda odsetki za opóźnienie w zapłacie powyższej kwoty. Łącznie zatem nienależne świadczenie powoda, którego może żądać zwrotu wynosi 10.180 zł. Dlatego też Sad Okręgowy, w uwzględnieniu apelacji powoda na podstawie art. 386§1 kpc, zmienił zaskarżony wyrok zasadzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10 180 zł z ustawowymi odsetkami od daty wskazanej przez powoda w przedsądowym wezwaniu do zapłaty (k. 45-47). Powyższa zmiana wywołuje również zmianę w zakresie rozstrzygnięcia kosztów procesu przez ich wzajemne zniesienie.

Nie jest natomiast zasadna apelacja powoda odnosząca się do ponoszenia przez powoda kosztów ogrzewania, jak też uwzględnienia w kosztach energii elektrycznej opłat stałych. W tym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko sądu pierwszej instancji. Uznając zatem, że zgłoszone w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego odnoszące się do tej części rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji nie są uzasadnione, Sąd Okręgowy w pozostałym zakresie apelację oddalił – art. 385 kpc. O kosztach procesu za instancję odwoławcza orzekł na podstawie art. 100kpc.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSO Paweł Hochman