Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

BIP
Rozmiar tekstu
Kontrast

II Ca 783/18 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2019-01-21

Sygn. akt II Ca 783/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący

SSA w SO Grzegorz Ślęzak (spr.)

Sędziowie

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki

SSO Paweł Hochman

Protokolant

stażysta Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2019 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa K. J.

przeciwko S. J.

o alimenty

na skutek apelacji powoda K. J.

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 5 września 2018 roku, sygn. akt III RC 2/18

1.  zmienia zaskarżony wyrok: w punkcie pierwszym sentencji w ten sposób, że zasądza od pozwanego S. J. na rzecz powódki K. J. alimenty w kwocie po 1.500,00 (jeden tysiąc złotych pięćset) złotych poczynając od dnia 01 stycznia 2018 roku, płatne do dnia 15-go każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat oraz w punkcie drugim sentencji w ten sposób, że znosi wzajemnie koszty procesu między stronami;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  znosi wzajemnie koszty procesu między stronami za instancję odwoławczą.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSO Paweł Hochman

Sygn. akt. II Ca 783/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 września 2018r. Sąd Rejonowy w Radomsku

sprawy z powództwa K. J. przeciwko S. J. o alimenty w kwocie po 250 zł miesięcznie

1. oddalił powództwo,

2. nie obciążył powódki kosztami postępowania w sprawie.

Podstawą powyższego wyroku stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

Powódka K. J. i pozwany S. J. pozostają w związku małżeńskim, który zawarli 09 października 1982 r. w R..

Małżonkowie mają dwoje dorosłych dzieci.

Powódka ma 56 lat z zawodu jest (...). Jest zarejestrowana w Powiatowy Urzędzie Pracy w R.. Nie ma orzeczonego stopnia niepełnosprawności. Powódka cierpi na zaburzenia lękowe, chorobę H., cukrzycę, nadciśnienie tętnicze, kamicę nerkową. K. J. korzysta z wyjazdów sanatoryjnych.

Powódka chciała nabyć prawa emerytalne i wyprowadzić się z domu. Powódka pobiera zasiłek przedemerytalny w wysokości ok. 691 złotych. K. J. opuściła na przełomie czerwca i lipca 2017 r. wspólne mieszkanie małżonków i obecnie przebywa w mieszkaniu w Ł.. K. J. oczekuje pomocy – przede wszystkim finansowej – od swojego męża.

Powódka uważa, iż mąż znęca się nad nią psychicznie, zaś schorzenia lękowe i depresyjne są związane z niewłaściwym zachowywaniem się pozwanego. S. J. nie stosował przemocy fizycznej w stosunku do swojej żony. Małżonkowie nie wychodzili wspólnie do kina przez 20 lat.

K. J. w następujący sposób określiła miesięczne koszty swojego utrzymania: 500 złotych opłaty związane z mieszkaniem, 100 – 500 złotych leki oraz suplementy diety, 1000 złotych zakup żywności, 100 złotych środki czystości. Łączny miesięczny koszt swojego utrzymania K. J. określiła na kwotę 3 300 złotych.

Kiedy małżonkowie zamieszkiwali wspólnie pozwany kupował potrzebne rzeczy.

Małżonkowie posiadają mieszkanie w R., w Ł. oraz działkę rekreacyjną na której jest posadowiony domek rekreacyjny. Powódka korzysta z działki rekreacyjnej. Przebywała tam latem.

Pozwany S. J. ma 64 lata. Pozwany jest osobą bardzo schorowaną. Poza schorzeniami kardiologicznymi, cierpi ponadto na chorobę nowotworową. Pracuje w (...) na stanowisku kierownika (...). Pobiera wynagrodzenie w kwocie ok. 12 000 złotych brutto.

Pozwany z zarobionych pieniędzy pomaga dzieciom sfinansować zakup nieruchomości mieszkalnych. Syn stron już nabył mieszkanie, natomiast córka stron dostał część pieniędzy w gotówce a resztę pieniędzy na zakup nieruchomości miała przeznaczyć ze sprzedaży mieszkania znajdującego się w Ł. i będącego własnością małżonków J.. Mieszkanie w Ł. nie może być wystawione na sprzedaż, gdyż zajęła je powódka i obecnie w nim przebywa.

Zdaniem pozwanego, leczenie psychiatryczne jego żony zostało podjęte, aby uchronić powódkę przed utratą pracy.

Żona odmówiła dbania o wspólne mieszkanie małżonków w związku z czym pozwany korzystał z usług osób sprzątających.

Podczas wspólnego zamieszkiwania małżonkowie spali w oddzielnych pokojach, gdyż powódka twierdziła, że pozwany chrapie.

Po wyprowadzeniu się żony pozwany przez pierwsze pół roku podejmował starania o powrót K. J. do domu w R..

Strony Wigilię w 2017 roku spędziły oddzielnie.

Pozwany wskazał, iż miesięczne koszty związane z opłatą za wodę, gaz i mieszkanie wynoszą ok. 1 000 złotych. Pozwany samodzielnie ponosi koszty związane z utrzymaniem samochodów. Koszty wizyt u lekarzy oraz leczenie to kwota rzędu 1 200 – 1 500 złotych miesięcznie. Utrzymanie działki rekreacyjnej oraz koszty z tym związane np. naprawy ok. 1000 złotych. Koszt zakupu ubrań ok. 500 złotych. Pozwany spłaca kredyt – wysokość raty miesięcznej ok. 3 000 złotych.

Małżonkowie posiadali wspólne konto. Powódka pobrała pieniądze ze wspólnego rachunku i pozwany zmuszony był pożyczyć pieniądze.

Obecnie małżonkowie dysponują oddzielnymi kontami.

Sąd zważył, iż powódka K. J. swoje roszczenie wywodzi z treści art. 27 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – zwanego dalej krio zgodnie, z którym oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym.

Zgodnie ze stanowiskiem SN (wyrok SN z 17.11.1999 r., III CKN 446/98, Legalis) zakres przyczyniania się do zaspakajania potrzeb rodziny wyznaczają możliwości zarobkowe każdego z małżonków, a nie faktycznie uzyskiwane dochody. W konsekwencji nie powstaje obowiązek jednego z małżonków zaspokajania potrzeb rodziny w miejsce drugiego z nich, który w sposób nieuzasadniony nie wykorzystuje własnych możliwości zarobkowych.

Bez wątpienia – co zostało ustalone w toku postępowania dowodowego w niniejszej sprawie – powódka z własnej woli opuściła wspólne mieszkanie małżonków i wyprowadziła się do Ł.. Twierdzenia powódki dotyczące znęcania się pozwanego nad nią nie znalazły żadnego potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Przeciwko pozwanemu nie toczyło się postępowanie karne w przedmiocie znęcania się nad żoną.

K. J. nie posiada orzeczenia o stopniu niepełnosprawności – może więc podjąć pracę zarobkową, choćby w niepełnym wymiarze czasu pracy. Powódka pobiera zasiłek przedemerytalny w kwocie niespełna 700 złotych. Pieniądze z zasiłku powódka przeznacza na zaspokojenie swoich osobistych potrzeb. Gdyby K. J. nie opuściła wspólnego mieszkania małżonków mogłaby w całości otrzymywany zasiłek przeznaczać na zaspokojenie własnych potrzeb, gdyż pozwany i tak utrzymywał dom i opłacał wszelkie rachunki.

Zgodnie ze stanowiskiem SN (wyrok SN z 26.5.1999 r., III CKN 153/99, Legalis) obowiązek przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny (art. 27 krio) ustaje w wypadku separacji faktycznej małżonków bezdzietnych bądź małżonków, których dzieci wskutek usamodzielnienia się nie pozostają z nimi we wspólnym gospodarstwie rodzinnym. Zgodnie ze stanowiskiem SN (wyr. SN z 28.1.1998 r., II CKN 585/97, OSP 1999, Nr 2, poz. 29, z glosą częściowo aprobującą T. Smyczyńskiego, OSP 1999, Nr 2, poz. 29) separacja faktyczna małżonków może uzasadniać oddalenie powództwa o świadczenie "alimentów" z art. 27 krio.

Bez wątpienia małżonkowie pozostają w separacji fatycznej. Powódka mieszka w Ł. a pozwany w R..

Każde z małżonków ma własne źródło dochodów. Powódka otrzymuje świadczenie w kwocie ok. 700 złotych, zaś pozwany pracuje i otrzymuje wynagrodzenie za pracę. Trudno mówić o podobnej stopie życiowej małżonków, którzy nie mieszkają razem. Podobna stopa życiowa małżonków nie oznacza w ogóle arytmetycznego sumowania dochodów i dzielenia ich po połowie, a tym bardziej w razie ustania wspólnego pożycia. Ponadto, oboje małżonkowie są zobowiązani wykorzystywać swoje możliwości zarobkowe i majątkowe stosownie do swoich sił. W razie separacji małżonków, a zwłaszcza gdy nie ma podstaw do doszukiwania się winy jednego z nich za tę sytuację, każdy z małżonków powinien najpierw własnymi siłami zaspokajać swoje potrzeby. Również postulat podobnej stopy życiowej realizuje się w mniejszym zakresie niż względem małżonka pozostającego we wspólności domowej

Obydwoje małżonkowie są osobami schorowanymi. Ponoszą koszty związane ze swoim leczeniem. Powódka w żaden sposób nie dowiodła, że nie jest w stanie własnymi siłami zaspokoić swoich potrzeb w tym np. wykupić zaleconych lekarstw.

Pozwany wprawdzie pobiera dość wysokie wynagrodzenie za pracę – jednakże Sąd ma na uwadze, iż ponosi on wszelkie opłaty związane z posiadaniem prze małżonków nieruchomości a ponadto pomaga – dorosłym już dzieciom – w zakupie mieszkań.

Sąd dokonując analizy materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy uznał, iż brak jest jakichkolwiek podstaw, aby uznać choć w części roszczenie powódki za zasadne – w związku z powyższym Sąd powództwo K. J. oddalił.

O kosztach Sąd orzekł stosując zasadę słuszności przewidzianą w art. 102 kodeksu postępowania cywilnego. Sąd uznał, iż subiektywne przeświadczenie strony o słuszności dochodzonego roszczenia jest – w niniejszej sprawie – wystarczającą przesłanką do zastosowania instytucji przewidzianej w art. 102 k.p.c.

Powyższy wyrok zaskarżyła powódka w części oddalającej powództwo, tj. w punkcie 1-ym sentencji

Apelująca wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki K. J. alimentów' od dnia 01.01.2018 roku w kwocie 2500 zł do dnia 15 - go każdego miesiąca płatnych z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, zarzucając mu:

naruszenie prawa procesowego które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 par. 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie, iż materiał dowodowy pozwala przyjąć, iż powódka w sposób nieuzasadniony nie wykorzystuje własnych możliwości zarobkowych, podczas gdy z prawidłowo ocenionego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż stan zdrowia powódki ( zaburzenia lekowe, ciężka depresja, choroba H., która powoduje potrzebę drogiej diety , cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, kamica nerkowa ) nie pozwala jej podjąć pracy zarobkowej, tym samym pozwana nie ma możliwości własnymi siłami zaspokajać swoich usprawiedliwionych potrzeb, co w konsekwencji prowadzi do wnioski, że pozostają jej niezaspokojone potrzeby w wysokości 2500 zł;

naruszenie prawa procesowego które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 par. 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie, iż materiał dowodowy pozwala przyjąć, iż powódka z własnej woli opuściła wspólne mieszkanie małżonków, podczas gdy z prawidłowo ocenionego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż to negatywne zachowanie pozwanego w stosunku do żony, stosowanie przemocy słownej, wyzwiska, znęcanie się psychiczne nad nią zmusiło ją do podjęcia tak drastycznego kroku jak ucieczka przed mężem ( jednak zdaniem Sadu I Instancji skoro nie toczyło się postępowanie karne w przedmiocie znęcania się nad żona to takiego znęcania w stu procentach nie było ) i opuszczenie rodzinnego domu

nie wszechstronne rozważenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a mianowicie Sąd I Instancji nie wziął pod uwagę faktu, iż możliwości finansowe i zarobkowe pozwanego są bardzo wysokie ( zarabia 12.000 zł brutto, 10 349 zł netto ), a zaciągniecie znacznego kredytu kiedy małżonkowie nie mieszkali już razem charakteryzowało się jedynie nieodpowiedzialnością z jego strony i chęcią uniknięcia pomocy żonie, zwłaszcza że w momencie zaciągania pożyczki ( w tym samym miesiącu) pozwany otrzymał wynagrodzenie w wysokości 32.000 zł. a ponadto zarobki pozwanego zdecydowanie przewyższają możliwości powódki, która otrzymuje świadczenie w wysokości około 700 zł. co oznacza, że różnica wynosi około 9649 zł. a gdyby powódka nie była zmuszona wyprowadzić się od męża w związku z jego negatywnym zachowaniem jej sytuacja nie uległaby pogorszeniu. Sad I Instancji nie zauważa tej dysproporcji;

nie wszechstronne rozważenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a mianowicie Sąd I Instancji nie wziął pod uwagę faktu, iż strony mają prawo żyć na takim samym poziomie, podczas gdy pozwany, który zarabia 10 349 zł. może sobie na takie życie pozwolić, natomiast powódka, która żyje z świadczenia w wysokości 700 zł zmuszona jest do życia poniżej jakiejkolwiek godności ( przy miesięcznych kosztach utrzymania ocenianych przez powódkę na kwotę 3300 zł ) - natomiast twierdzenie, że powódka z własnej woli opuściła mieszkanie i gdyby tego nie zrobiła mogłaby w całości otrzymany zasiłek przeznaczać na zaspokojenie własnych potrzeb jest nieuprawione z uwagi na to. iż powódka przez tyle lat musiała znosić względem swojej osoby zachowanie męża, jego znęcanie się psychiczne i wyzwiska, a gdyby pozwany tak się nie zachowywał, kochał żonę to małżonkowie nadal byliby razem, a sytuacja finansowa powódki pozostałaby bez zmian.

naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 232 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodu po przez zobowiązanie pozwanego do złożenia PIT-ów za rok 2015.2016.2017. oraz zaświadczenia o zarobkach za 2018 r. za wszystkie miesiące netto z rozbiciem na poszczególne miesiące z wszystkimi nagrodami . dodatkami i premiami . które były zasadne , konieczne i uzasadnione w' niniejszym postępowaniu i które pozwoliłyby na wskazanie rzeczywistych zarobków pozwanego, albowiem jak wynika z PIT - ów jego miesięczne zarobki to kwota ok. 16.000 zł netto -dochód w 2016 roku wyniósł 186,470, 84 zł, a w 2017 roku wyniósł 191.608.84 zł;

Apelująca wnosiła o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia jego rozliczeń rocznych PIT za lata 2015-2017 oraz rozliczeń za 2018 rok jw. w pkt 3 apelacji oraz załączyła do skargi apelacyjnej szereg dokumentów.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wnosiła o jej oddalenie, załączając dokumenty świadczące o sytuacji pozwanego oraz wnosiła o oddalenie wniosków dowodowych powódki i zasądzenie od niej kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Na rozprawie przed Sądem Okręgowym pełnomocnik powódki popierała apelację. Pełnomocnik pozwanego wnosiła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej jest częściowo uzasadniona i odnosi skutek w postaci zmiany zaskarżonego wyroku choć nie z powodów zarzutów w niej wyeksponowanych lecz z tego powodu, iż zaskarżone orzeczenie zapadło z obrazą prawa materialnego, co Sąd II instancji bierze pod rozwagę z urzędu, a na które to uchybienie zdaje się także wskazywać treść całej skargi apelacyjnej.

Podnosząc bowiem zarzuty: naruszenia prawa procesowego, tj. przepisów art. 233 § 1 i art. 232 kpc, co doprowadzić miało do przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i braku wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego, które w świetle materiału sprawy uznać należy za niezasadne i stanowiące w tej części jedynie nieskuteczną polemikę z trafnymi ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji, apelująca zmierza w istocie do skutecznego wykazania, że zaskarżony wyrok zapadł z obrazą prawa materialnego, tj przepisu art. 27 krio

Apelacja powódki zasługuje więc na częściowe uwzględnienie w zakresie w jakim zarzuca, iż zaskarżony wyrok zapadł z obrazą wskazanego wyżej prawa materialnego. Podniesione bowiem w tej apelacji twierdzenia odnoszące się do obowiązku alimentacyjnego pomiędzy małżonkami należy rozważać w ramach zarzutu obrazy prawa materialnego, tj. art. 27 krio, a nie zarzutu błędnych ustaleń faktycznych.

Lektura materiału aktowego prowadzi bowiem do wniosku, iż – wbrew zarzutom obu apelacji – Sąd Rejonowy w sposób wszechstronny rozważył zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i dokonana przez ten Sąd ocena dowodów nie uchybia zasadom logicznego rozumowania oraz doświadczeniu życiowemu, a zatem mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów zakreślonych przepisami art. 233 § 1 w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.

Sąd I instancji nie uchybił też przepisowi art. 232 kpc, gdyż – wbrew stanowisku apelującej nie miał podstaw do podejmowania za stronę inicjatywy dowodowej z urzędu, abstrahując już od tego, że wobec dostatecznego wyjaśnienia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności przeprowadzanie dalszych dowodów było zbędne.

Prawidłowa jak wcześniej wskazano ocena dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do poczynienia trafnych ustaleń faktycznych tak w zakresie aktualnych usprawiedliwionych potrzeb stron, ich możliwości zarobkowania, stany ich zdrowia, dysproporcji majątkowej pomiędzy nimi oraz istnienia samych podstaw do finansowego wsparcia powódki przez jej męża.

Nie do końca jednak z tych prawidłowych ustaleń faktycznych Sąd wyprowadził słuszne wnioski w zakresie zasady powództwa, tj. istnienia obowiązku alimentacyjnego pozwanego wobec żony na podstawie art. 27 krio.

Faktem bowiem jest, że strony nie zamieszkują wspólnie. Powódka wyprowadziła się od męża i zamieszkuje w mieszkaniu stron w Ł., utrzymując się jedynie ze świadczenia przedemerytalnego w kwocie zaledwie około 700 zł miesięcznie.

Nie ulega też wątpliwości, ze obie strony są osobami schorowanymi i wymagającymi leczenia.

Jest równie oczywiste, że wprawdzie powódka nie legitymuje się stosowną decyzją ustalającą jej niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej, ale trudno sobie wyobrazić, że w ustalonym przez Sąd jej stanie zdrowia i wieku z łatwością może znaleźć pracę, która pozwoli jej na samodzielne utrzymanie się.

W sytuacji więc gdy bez dalszego przeprowadzania dowodów oczywistym jest, że dochody pozwanego kilkanaście razy przekraczają niewielki dochód powódki ( nawet przy daniu wiary twierdzeniom pozwanego w tym zakresie ) oraz jeśli zważy się na fakt, że strony dochowały się dwojga dorosłych dzieci, przy których wychowaniu powódka miała niewątpliwy udział i aktualny stan zdrowia powódki, która m. in. cierpi na depresję, należy uznać, że pozwany winien wesprzeć finansowo powódkę, która nadal pozostaje jego żoną.

Między stronami nie toczy się bowiem sprawa o rozwód ani też sprawa o separację a Sąd ustalił, że nie można jednoznacznie przypisać winy za zaistniałą sytuację jednej tylko ze stron.

Twierdzenia natomiast powoda, że dążył do spowodowania powrotu małżonki nie są przekonywujące w okolicznościach sprawy. Jeśli bowiem zważy się na fakt, że odmówił jej wsparcia finansowego jego zachowania nie można uznać za przychylnego powódce i mogącego spowodować skutek w postaci jej powrotu w sytuacji gdy jest niewątpliwie słabsza od niego ekonomicznie i zdrowotnie z powodu schorzeń wywołanych także jej wiekiem.

Reasumując, uznać należy, że z powyższych prawidłowych – jak już wcześniej wskazano - ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy wyprowadził jednak błędne wnioski w zakresie oceny prawnej żądania pozwu i z obrazą art. 27 krio oddalił powództwo jako niesłuszne co do zasady z powołaniem się na orzeczenia Sądu Najwyższego, które to do okoliczności niniejszej sprawy nie przystają.

W ocenie Sądu Okręgowego, mając na względzie ustalone prawidłowo możliwości zarobkowe i majątkowe oraz usprawiedliwione potrzeby stron, pozwany powinien być obciążony alimentami na rzecz żony w kwocie po 1.500 zł miesięcznie, która to łącznie ze świadczeniem jakie pobiera z ZUS pozwoli zaspokoić jej potrzeby.

Trafnie zatem po części zarzuca apelująca, iż oddalenie w całości zaskarżonym wyrokiem powództwa narusza przepis art. 27 krio.

Powyższe rozważania, wskazujące na częściową zasadność apelacji, legły u podstaw zmiany zaskarżonego wyroku na podstawie art. 386 § 1 kpc przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki alimentów w kwocie po 1.500 zł miesięcznie.

Apelacja w pozostałej części podlegała natomiast oddaleniu jako nieuzasadniona na podstawie art. 385 k.p.c.

Wzajemne bowiem wsparcie małżonków wynikające z art. 27 krio jest niewątpliwie uzależnione od ich wcześniejszej stopy życiowej oraz stopy na jakiej aktualnie żyje silniejszy ekonomicznie małżonek zobowiązany do alimentacji ale nie oznacza matematycznego zrównania ich dochodów przez obciążenie obowiązkiem alimentacyjnym.

Nie sposób też nie dostrzec, że pozwany ponosi główny ciężar utrzymania majątku wspólnego stron oraz znacznie wspiera finansowo ich wspólne dorosłe dzieci.

O kosztach procesu między stronami za drugą instancję orzeczono na zasadzie art. 100 kpc mając na względzie charakter sprawy oraz jej ostateczny wynik.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania oraz powołane w nich przepisy Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSO Paweł Hochman

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Justyna Dolata
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Osoba, która wytworzyła informację:  w SO Grzegorz Ślęzak,  w SO Arkadiusz Lisiecki ,  Paweł Hochman
Data wytworzenia informacji: