Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Sędziowie	SSA w SO Arkadiusz Lisiecki (spr.) SSO Dariusz Mizera
Protokolant	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa W. K. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 24 lipca 2018 roku, sygn. akt I C 232/18

1. oddala apelacje;

2. zasądza od powoda W. K. (1) na rzecz pozwanego (...) S.A. w W. kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSO Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 790/18

UZASADNIENIE

Powód W. K. (1) w pozwie skierowanym przeciwko (...) S.A. z/s w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz powoda kwoty 25.300,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanej do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany nie uznał powództwa.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Bełchatowie zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda W. K. (1) kwotę 15300,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 czerwca 2018 r do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda W. K. (1) kwotę 1482,40 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne: W dniu (...). w miejscowości D. R., gm. R. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego śmierć poniósł J. K. (1), wnuk powoda.

Sprawca zdarzenia, M. C. kierował pojazdem M. (...) o nr rej (...), ubezpieczonym w zakresie OC u pozwanej, nr polisy (...).

Sąd Rejonowy w Bełchatowie wyrokiem w sprawie (...) uznał, że winnym spowodowania wypadku, w którym śmierć poniósł ośmioletni J. K. (1) , jest M. C..

J. K. (1) zmarł w wieku 8 lat. Zmarły był osobą zdrową, rozwijał się prawidłowo, był aktywnym dzieckiem.

Powód był bardzo związany z wnukiem, pomagał w jego wychowywaniu, odwiedzał wnuka w K. (5-7 razy do roku na kilka dni) i był przez niego wraz z rodzicami odwiedzany. Powód zawsze jeździł na urodziny i imieniny do wnuka, do przedszkola na dzień dziadka. Wnuk przyjeżdżał do niego na ferie i na wakacje.

Powód bardzo lubił spędzać czas z wnukiem, robił mu wiele zdjęć, jeździł z nim pokazywać ciekawe miejsca. Planował, co jeszcze będą razem robić.

Powód bardzo mocno przeżył śmierć J. K. (1). W. K. (1) widział zmarłego wnuka zaraz po wypadku, leżącego przy drodze. Ten obraz ciągle wraca do niego we wspomnieniach. Członkowie rodziny i przyjaciele byli dla niego dużym wsparciem po tragedii.

Powód ma dwoje dzieci, a poza wnukiem J. ma jeszcze 15 letnią wnuczkę. Powód przy każdej okazji odwiedza grób wnuka i miejsce wypadku, zamawia dla niego msze.

Szkoda została zgłoszona pozwanemu towarzystwu ubezpieczeń pismem z dnia 2 stycznia 2018 roku. Do dnia wniesienia pozwu Pozwana wypłaciła na rzecz powoda kwotę 4.700,00 zł.

Fakt wypadku i odpowiedzialność pozwanego co do zasady były niesporne. Tak samo kwota już otrzymanego od pozwanego zadośćuczynienia. Pozostałe okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy ustalił na podstawie zeznań powoda.

Mając tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest zasadne w części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi art. 446 § 4 kc, zgodnie którym sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Ze zgromadzonego w sprawie osobowego materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że relacje powoda z wnukiem były bardzo dobre i łączyła ich bliska więź emocjonalna. Wnuk był dla powoda „oczkiem w głowie”. Powód był zachwycony wnukiem, bardzo lubił z nim spędzać czas i snuł plany przyszłych wspólnych aktywności.

Sąd Rejonowy wziął pod uwagę bardzo bliskie relacje łączące powoda z wnukiem oraz wstrząs związany jego nagłą tragiczną śmiercią, powodującą poczucie straty, żalu, niesprawiedliwości. Upływ czasu od śmierci J. K. (1) nie jest znaczny; powód ciągle ma w pamięci obrazy rozradowanego dziecka zestawione z widokiem zmarłego leżącego na poboczu. Z drugiej strony miał na względzie, że nie można zupełnie pomijać, że powód jest w stanie, pomimo tragicznego zdarzenia, wykonywać prawidłowo swoje role życiowe i funkcjonować normalnie w aspekcie psychospołecznym. Powód nie korzystał z leczenia psychiatrycznego ani z pomocy psychologa. Po śmierci wnuka nie stał się osobą samotną, a ponadto był mocno wspierany przez przyjaciół i członków rodziny.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że sumą odpowiednią dla zrekompensowania krzywdy powoda jest kwota łącznie 20 000 zł. Nie jest ona rażąco niska ani wygórowana, reprezentuje jednocześnie ekonomicznie odczuwalną wartość. Kwota ta w ocenie Sądu w okolicznościach sprawy rekompensuje w pełni poniesioną przez powoda krzywdę w następstwie śmierci wnuka.

Powód otrzymał już od pozwanego tytułem zadośćuczynienia kwotę 4 700 zł, zatem do zasądzenia pozostało 15 300 zł. W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu jako zbyt wygórowane.

Podstawę rozstrzygnięcia w zakresie odsetek stanowił art. 481 § 1 i 2 KC.

O kosztach postępowania Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 kpc stosunkowo rozdzielając koszty procesu. Powód wygrał proces w 60 %, powinien ponieść koszty procesu w 40 %, zaś w pozostałej części obciążają one pozwanego.

Pełnomocnik powoda zaskarżył wyrok w części oddalającej powództwo ponad kwotę 15.300,00 zł tj. w zakresie kwoty 10.000,00 zł.

W apelacji zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnie art. 446§ 4 k.c. polegającą na zasądzeniu zadośćuczynienia w wysokości jedynie 15.300,00 zł, podczas gdy należyta ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności ocena charakteru relacji łączących powoda W. K. (2) z tragicznie zmarłym wnukiem J. K. (2), brak choćby najmniejszego zawinienia po stronie zmarłego dziecka w zakresie przyczyniania się do powstania szkody, niepowetowana strata, jaką poniósł powód w związku z tragicznymi zdarzeniami z dnia (...)., zakres bólu i cierpienia doznanych przez niego, które w dalszym ciągu są przez niego odczuwane, znaczne pogorszenie się jego stanu psychicznego, wydają się zasadne do przyjęcia, iż kwotą należnego zadośćuczynienia winna być kwota dochodzona pozwem w pełnym zakresie, która to odpowiada funkcji kompensacyjnej zadośćuczynienia i eliminuje inne istotnie czynniki kształtujące jego rozmiar.

W konkluzji wnosił o zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego zadośćuczynienia w wysokości 25.300,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 13 czerwca 2018 r., zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego za instancję odwoławczą według norm przepisanych.

Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest uzasadniona.

Nie ma racji powód, kiedy zarzuca w apelacji naruszenie przez Sąd Rejonowy przepisu art. 446 § 4 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie.

Przy określeniu wysokości szkody niemajątkowej zasadnie zdaniem Sądu Okręgowego wzięto pod uwagę przede wszystkim: dramatyzm doznań w związku ze śmiercią osoby bliskiej; poczucie osamotnienia i odczuwania pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny oraz rolę jaką pełnił zmarły w rodzinie (por. Odpowiedzialność cywilna z tytułu śmierci osoby bliskiej – Edyta Ryś; MOP 2008/24).

W sprawie niniejszej zostało ustalone w sposób niesporny, że powód pozostawał z wnukiem do dnia jego śmierci w bliskich relacjach.

Z poczynionych ustaleń faktycznych wynika, że powód w związku z tragiczną śmiercią wnuka nie był objęty opieką medyczną ze strony lekarza psychiatry, ani też nie korzystał z pomocy psychologicznej. Z powyższego wynika, że powód w sposób prawidłowy dostosował się do nowej nieoczekiwanej rzeczywistości wywołanej przez nagłą śmierć wnuka.

W ocenie Sądu Okręgowego zasadnie Sąd I instancji dokonał zróżnicowania doznanej przez powoda krzywdy mając na uwadze także okoliczności ją łagodzące takie jak: upływ czasu, prawidłowe wypełnianie ról życiowych, stan zdrowia, powrót do normalnego funkcjonowania w środowisku.

Podnieść w tym miejscu należy, że w sprawie niniejszej należy oddzielić od krzywdy, która jest rekompensowana zadośćuczynieniem, odczucie smutku i przygnębienia, które są naturalne w każdym przypadku śmierci osoby bliskiej. Nie można bowiem krzywdy utożsamiać z żałobą po stracie osoby bliskiej. Żałoby bowiem nie traktuje się jako przeżycia psychopatologicznego, lecz jako naturalny proces konieczny do adaptacji po stracie osoby bliskiej. Także zaabsorbowanie myślami i wspomnieniami o zmarłym jest normalną reakcją. Większość ludzi nie zapomina o utraconych bliskich, nie porzuca smutku i nie przestaje tęsknić.

W tym stanie rzeczy prawidłowo zdaniem Sądu Okręgowego zostało ustalone dalsze zadośćuczynienie należne powodowi w kwocie 15300,00 zł.

Tak określone zadośćuczynienia zdaniem Sądu II instancji powinno zrekompensować i złagodzić powodowi skutki doznanej krzywdy moralnej.

Dodatkowo tylko zaznaczyć należy, że korekta zasądzonego przez Sąd I instancji zadośćuczynienia może mieć miejsce tylko wtedy, gdy jest ono rażąco wygórowane albo rażąco niskie ( por. wyrok Sąd Najwyższego z dnia 29.10.1999 ., w sprawie I CKN 173/98 ). Jak to wyżej wskazano w sprawie niniejszej wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia została ustalona prawidłowo .

W tym stanie rzeczy zarzut naruszenia wskazanego w apelacji przepisu prawa materialnego nie jest uzasadniony.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalił.

Z uwagi na wynik sprawy na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzono od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu w kwocie 900,00 zł. Na zasądzoną kwotę składa się wysokość wynagrodzenia należnego pełnomocnikowi pozwanego ustalona na podstawie § 10 ust.1 pkt 1 w związku z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ).