Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Sędziowie	SSA w SO Arkadiusz Lisiecki (spr.) SSO Dariusz Mizera
Protokolant	st. sekr. sąd. Beata Gosławska

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. D.

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego (...) w W.

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie

z dnia 25 lipca 2018 roku, sygn. akt I C 129/17

1. oddala apelację;

2. zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda M. D. kwotę 545,59 (pięćset czterdzieści pięć 59/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancje odwoławczą.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Arkadiusz Lisiecki SSO Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 822/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Bełchatowie zasądził od pozwanego (...) w W. na rzecz (...) kwotę 2405,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

a)  od kwoty 1962,60 zł od dnia 12 stycznia 2017 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 442,80 zł od dnia 29 marca 2017 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz ^ zasądził od pozwanego (...) w W.’ na rzecz powoda M. D. kwotę 453.53 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny: W dniu (...) r. w miejscowości P. gm. S. na drodze (...) miał miejsce wypadek drogowy, w wyniku którego obrażeń ciała doznał M. D.. W przedmiotowym zdarzeniu kierujący samochodem marki piat B. o numerze rejestracyjnym (...) - M. Z. jadąc z kierunku B.! w stronę W.' w celu uniknięcia zderzenia z pojazdami jadącymi z naprzeciwka, które wykonywały manewr wyprzedzania został zmuszony do zjechania na pobocze. Kierowca stracił panowanie nad pojazdem i zjechał na lewy pas mchu, gdzie zderzył się z jadącym w kierunku B. samochodem marki I. o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez M. D.. Kierujący samochodem marki F. (...) poniósł śmierć na miejscu zdarzenia.U

W przedmiotowej sprawie prowadzone było przez Prokuraturę Rejonowi w (...)postępowanie o sygn. akt: (...)zakończone w dniu 27 września 2016 r. postanowieniem o umorzeniu śledztwa z powodu niewykrycia sprawcy wypadku drogowego.

Jak wynika z wydanej w postępowaniu karnym opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego technika i taktyka jazdy kierującego samochodem ciężarowym marki I., o numerze rejestracyjnym (...) M. D. była prawidłowa, a w zaistniałej sytuacji drogowej nie miał on możliwości uniknięcia zderzenia z samochodem marki 'F. (...). Kierujący samochodem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...); M. Z. bezpośrednio przed wypadkiem jechał z prędkością dozwoloną a zjechanie samochodu na prawe pobocze drogi było spowodowane podjętym przez kierującego manewrem obronnym, w celu uniknięcia zderzenia z samochodami nadjeżdżającymi z naprzeciwka, których kierujący wykonywali manewr wyprzedzania. Stan zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, skutkujący zaistnieniem przedmiotowego wypadku drogowego, powstał w wyniku nieprawidłowego zachowania kierujących nieustalonymi samochodami marki B. i F. (...), którzy podjęli manewr wyprzedzania, nie dysponując wystarczającym miejscem do wykonania go. Jak wynika z treści uzasadnienia postanowienia o umorzeniu śledztwa pomimo podjętych działań nie udało się ustalić danych samochodów, których kierowcy byli sprawcami przedmiotowego wypadku.

Wobec powyższego szkoda (w zakresie rekompensaty za zniszczenie pojazdu) została za pośrednictwem (...) S.A. zgłoszona (...) ^pismem z dnia 26 października 2016 r. Pojazd marki I. o[ numerze rejestracyjnym (...) (...) którym kierował M. D. stanowił własność zgłaszającego szkodę E. D. (1), E. D. (1) zmarł w dniu 14 listopada 2016 r. Obecnie właścicielem jest powód, co potwierdza akt notarialny z dnia 27 grudnia 2016 r.

Zniszczony pojazd w dniu wypadku nie był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem autocasco ani assistance.

Pozwany zakwalifikował szkodę jako całkowitą. Wypłacił powodowi kwotę 6.026,88 zł tytułem odszkodowania.

Powód poniósł wydatki w wysokości 442,80 zł na przetransportowanie uszkodzonego pojazdu z parkingu, na którym został zabezpieczony do miejsca zamieszkania powoda.

Wartość pojazdu I. wg stanu sprzed zdarzenia drogowego z dnia 15.04.2016 r. wynosiła 10 200 zł (brutto)'. ’

Wartość pojazdu w stanie uszkodzonym po zdarzeniu drogowym w dniu 15.04.2016 roku wynosiła 900 zł (brutto).

Mając tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

W przypadku szkody w pojeździe mechanicznym świadczenie Funduszu podlega zmniejszeniu o kwotę stanowiącą równowartość 300 euro, ustalaną przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski obowiązującego w dniu ustalenia odszkodowania. W świetle art. 34 ust. 1 cyt. ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym obowiązani są do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie z art. 35 cyt. ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W przedmiotowej sprawie odpowiedzialność posiadacza pojazdu za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu wynika z art. 436 § 1 kc, a odpowiedzialności kierującego pojazdem ^-1 z art. 415 kc.

Istnienie po stronie pozwanego obowiązku zapłaty odszkodowania w miejsce nieznanego sprawcy było przy tym co do zasady niesporne.

W niniejszej sprawie naprawa przedmiotowego pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona, bowiem jej koszt przewyższa wartość pojazdu według stanu przez szkodą.

W przypadku, gdy jak w niniejszej sprawie, koszt naprawy pojazdu przekracza jego wartości według stanu przed wypadkiem, ubezpieczyciel winien wypłacić odszkodowanie w wysokości odpowiadającej różnicy między wartością pojazdu w stanie przed wypadkiem a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym. Taka metoda ustalenia odszkodowania była niesporna między stronami.

Ustalenie powyższych wartości zawarte jest natomiast w opinii biegłego z zakresu mechaniki samochodowej, której wnioski Sąd w pełni podzielił. W świetle tej opinii wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym na dzień kolizji wynosiła 10200 zł brutto, zaś wartość pojazdu w stanie uszkodzonym na dzień szkody wynosiła 900 zł brutto.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, iż pozwany winien wypłacić powodowi odszkodowanie w wysokości 7989,48 zł (tj. 10 200 zł minus 900 zł minus równowartość kwoty 300 euro, tj. 1310,52 zł). Pozwany wypłacił natomiast kwotę 6.026,88 zł. Należne powodowi odszkodowanie, przy uwzględnieniu odszkodowania wypłaconego już przez pozwanego, wynosi zatem 1962,60 zł i taką kwotę należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda, a w pozostałym zakresie powództwo co do odszkodowania za zniszczenie samochodu podlegało oddaleniu.

Wydatki na holowanie są kosztem, którego powód nie poniósłby, gdyby nie zdarzenie powodujące szkodę, w związku z czym powód zasadnie na podstawie art. 361 kc żąda zapłaty kwoty odpowiadającej kosztom holowania, wynoszącym 442,80 zł. W tym zakresie powództwo podlegało zatem uwzględnieniu.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., podzielając stanowisko strony powodowej, iż na dzień wydawania decyzji o odszkodowaniu pozwany dysponował już wszystkimi danymi potrzebnymi do ustalenia jego wysokości, zatem jeśli w tym dniu nie wypłacił odszkodowania w należytej kwocie, to co do brakującej części od tego czasu pozostawał w zwłoce. Od kwoty 442,80 złotych nieobjętej pierwotnym zgłoszeniem szkody zasądzono zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie o odsetki od dnia doręczenia pozwu pozwanemu.

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 zdanie pierwsze kpc stosunkowo rozdzielając koszty procesu. Powód wygrał proces w 55 %, powinien ponieść koszty procesu w 45 %, a w pozostałej części obciążają one pozwanego.

Pozwany zaskarżył wyrok w części zasadzającej od Pozwanego (...) rzecz Powoda i M. D. kwotę 2.221,80 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

a)  od kwoty 1962,60 zł od dnia 12 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 7259,20 zł od dnia 29 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz rozstrzygającej o kosztach procesu.

1. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji oceny dowodów w sposób przekraczający granicę swobodnej ich oceny oraz w sposób niewszechstronny i nielogiczny poprzez pominięcie, iż Powód jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą i w konsekwencji ustalenie, że wysokość szkody poniesionej przez niego ustalona winna zostać w oparciu o ceny brutto (z VAT), podczas gdy, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż właścicielem uszkodzonego pojazdu I. (nr rej. ; (...)) był w chwili zdarzenia E. D. (1) prowadzący działalności gospodarczą, a obecnie jest nim Powód - syn E. D. (1), który odziedziczył pojazd po śmierci ojca, również prowadzący działalność gospodarczą, a tym samym uprawniony do odliczenia podatku VAT, w związku z czym odszkodowanie winno zostać ustalone w kwocie netto (bez podatku VAT), w przeciwnym bowiem wypadku dochodzi do zasądzenia odszkodowania ponad poniesioną przez poszkodowanego szkodę;

b.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 230 k.p.c. poprzez pominięcie faktu, iż właścicielem uszkodzonego pojazdu I., (nr rej. (...)) był w chwili zdarzenia E. D. (1) prowadzący działalności gospodarczą, a obecnie jest nim Powód - syn E. D. (1), ¹ który odziedziczył pojazd po śmierci ojca, również prowadzący działalność gospodarczą, a tym samym uprawniony do odliczenia podatku VAT, co nie było kwestionowane przez stronę powodową, w związku z czym Sąd winien uznać te fakty za przyznane i w konsekwencji ustalić odszkodowanie w kwocie netto (bez podatku VAT);

c.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie okoliczności wskazywanych przez Pozwanego w odpowiedzi na pozew i dalszych pismach procesowych (potwierdzonych wydrukiem (...) dotyczącym przedsiębiorstwa ((...)oraz wydrukiem (...) dotyczącym przedsiębiorstwa (...)—- M. D.) i w konsekwencji ustalenie, że Powodowi przysługuje odszkodowanie w kwocie brutto podczas gdy zarówno Powód jak i jego poprzednik prawny jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą, a tym samym uprawnioną do odliczenia podatku VAT w związku z czym odszkodowanie winno zostać ustalone w kwocie netto (bez podatku VAT), w przeciwnym bowiem wypadku dochodzi do zasądzenia odszkodowania ponad poniesioną przez poszkodowanego szkodę;

d.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 328 § 2 k.p.c. polegające na niewskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodów, na których Sąd się oparł ustalając, że należne Powodowi odszkodowanie powinno zostać przyznane w kwocie brutto, jak i przyczyn, dla których odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodom przesądzającym, ze zarówno Powód jak i jego poprzednik prawny jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą, a tym

samym uprawnioną do odliczenia podatku VAT w związku z czym odszkodowanie winno zostać ustalone w kwocie netto (bez podatku VAT);

e.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 361 § 1 i 2 k.c. poprzez błędne obciążenie Pozwanego odpowiedzialnością przekraczającą normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła, poprzez przyjęcie, iż. szkoda winna zostać ustalona według cen uwzględniających podatek VAT (cen brutto) pomimo, że Powód posiadając prawo do odliczenia tego podatku, faktycznie nie ponosi szkody w tej części, gdyż nie ma obowiązku jego zapłaty, a tym samym ustalenie odszkodowania w kwocie przenoszącej poniesioną przez Powoda szkodę.

Wskazując na powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części; zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów postępowania przed Sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego

Sąd Okręgowy zważył, co następu je: apelacja nie jest zasadna.

Pomimo wskazania w apelacji wielu zarzutów, to faktycznie wszystkie z nich sprowadzają się jedynie do kwestii, czy należne powodowi odszkodowanie należy się w kwocie brutto czy też netto.

W sprawie niniejszej niespornym jest, że wypadek miał miejsce w dniu 15.04.2016 r.,

według norm przepisanych oraz zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów postępowania przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pełnomocnik powoda wnosił o oddalenie apelacji oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za instancję odwoławczą.

a właścicielem uczestniczącego w wypadku samochodem był E. D. (1). Powód M. , D. nabył jedynie udział w prawie własności przedmiotowego pojazdu z dniem śmierci ojca E. D. (1), co nastąpiło w dniu 14 listopada 2016 r. Dopiero w dniu 27 grudnia

2016  r., przeprowadzono dział spadku w formie aktu notarialnego, na podstawie którego powód nabył od pozostałych spadkobierców własność przedmiotowego pojazdu. Faktem niespornym jest, że powód działalność gospodarczą rozpoczął dopiero w dniu 02 stycznia

2017  r.

W świetle powyższego niespornym jest także, że powód nie nabył pojazdu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Powód wobec powyższego nie miał możliwości odliczenia podatku VAT.

Trafnie podnosi pełnomocnik powoda w odpowiedzi na apelację, że w sprawie należy rozważyć czy przedmiotowy wrak samochodu ciężarowego , którego naprawa przekracza wielokrotnie wartość pojazdu nieuszkodzonego spełnia kryteria pozwalające na uznanie go środek trwały. Zgodzić się należy ze stroną powodową, że przedmiotowy wrak pojazdu tych kryteriów nie spełnia.

Apelacja strony pozwanej nie jest zasadna i nie może odnieść zamierzonego skutku. Dlatego i na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono z mocy art. 98 k.p.c. tj. stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzoną od powoda na rzecz pozwanego kwotę 545,59 zł składa się zwrot kosztów dojazdu do Sądu w kwocie 95,59 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem ustalone stosownie do treści § 10 ust. l pkt 1 w związku z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.102015 r., w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2016r., poz.1668 ).