Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2019 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Jarosław Gołębiowski
Sędziowie	SSO Dariusz Mizera SSA w SO Grzegorz Ślęzak (spr.)
Protokolant	stażysta Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2019 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa R. C. i W. C.

przeciwko (...)z siedzibą w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 14 sierpnia 2018 roku, sygn. akt I C 420/16

1. oddala apelację;

2. zasądza od pozwanego(...) z siedzibą w W. na rzecz powoda W. C. kwotę 900,00 (dziewięćset) złotych tytułem kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSA w SO Grzegorz Ślęzak

Sygn. akt: II Ca 831/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Opocznie

po rozpoznaniu sprawy z powództwa R. C. i W. C. przeciwko (...) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 6.205,58 zł

1. zasądził od pozwanego na rzecz powoda W. C. kwoty:

a. 5383,90 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10.03.2016 r. do dnia zapłaty;

b. 821,68 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14.07.2017 r. do dnia zapłaty;

2. oddalił powództwo R. C.;

3. zasądził od pozwanego na rzecz powoda W. C. kwotę 4477,46 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

4. nakazał zwrócić pełnomocnikowi powodów (...)z Kancelarii (...) ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Opocznie kwotę 84,54 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki zapisanej pod poz. 500028140029;

5. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 41,00 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od rozszerzonej części powództwa.

Podstawą powyższego wyroku stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu (...) r. o godz. 16.50 w miejscowości D. kierujący samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) wyjeżdżając z parkingu na Placu (...) uderzył tyłem swojego pojazdu w lewy bok zaparkowanego samochodu marki V. (...) o nr rej. (...).

Pojazd sprawcy zdarzenia był objęty polisą ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wykupioną w (...)z siedzibą w W..

R. C. i W. C. zgłosili szkodę (...) z siedzibą w W., które w toku likwidacji szkody dokonało kalkulacji kosztów naprawy, na podstawie której przyznało i wypłaciło odszkodowanie w kwocie 1.350,00 zł brutto.

W dacie zdarzenia samochód marki V. (...) o nr rej. (...) stanowił własność W. C..

W kalkulacji naprawy nr (...) sporządzonej na zlecenie R. C. i W. C. wyliczono koszt naprawy przedmiotowego pojazdu na kwotę 8.470,21 zł brutto. Po jej otrzymaniu(...)naniosło zmiany na w/w kosztorys i zredukowało koszt naprawy do łącznej kwoty 3.086,96 zł i do takiej kwoty dokonało dopłaty odszkodowania.

K. W., który jest rzeczoznawcą samochodowym, przed wykonaniem kalkulacji kosztów naprawy samochodu marki V. (...), na zlecenie W. C. i R. C., dokonał jego oględzin. Jego kalkulacja została wykonana w oparciu o widoczny, rzeczywisty w dniu oględzin zakres uszkodzeń tego pojazdu, w oparciu również o technologię naprawy zalecaną przez producenta pojazdu i poszczególne uszkodzenia zakwalifikował do naprawy lub do wymiany.

W wyniku zdarzenia z dnia 9 grudnia 2015 r. uszkodzony został pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). Elementy uszkodzone do wymiany:

- ściana boczna lewa przód wgniecenia oraz rysy w części środkowej na krawędzi wzmacniającej oraz w części dolnej na powierzchni 500x300 mm,

- rama część tylna drzwi przód strona lewa tzn. słupek (...) została zawarta w kosztorysie do wymiany z tytułu uwarunkowań systemowych wymiany ściany lewej zgodnie z technologią producenta firmy (...),

- folie ochronne, kleje, uszczelki, podkłady zawarte w kosztorysie do wymiany z tytułu braku możliwości demontażu w stanie nieuszkodzonym w procesie demontażu w trakcie przygotowywania do naprawy lub są niezbędne do montażu podzespołów po naprawie,

- lakierowanie wierzchnie drzwi przód strona lewa, ściany bocznej tył strona lewa oraz pokrywy wlewu paliwa zostały zawarte w kosztorysie ze względów technologicznych lakierowania wierzchniego elementów współpracujących z elementem wymienianym w przypadku lakieru dwuwarstwowego metalic.

Stawka roboczogodziny w grudniu 2015 r. na lokalnym rynku w zakładach blacharsko lakierniczych nieautoryzowanych kształtowała się w wysokości 90,00 zł za 1 roboczogodzinę netto.

Koszt naprawy przedmiotowego pojazdu na miesiąc grudzień 2015 r. oszacowany w systemie A. przy zastosowaniu części oryginalnych producenta pojazdu wynosi 8.617,69 zł brutto.

Poszycie ściany bocznej lewej kwalifikuje się do wymiany z uwagi na uszkodzenia środkowej części nawet bez uwzględnienia spornego uszkodzenia dolnej części.

Koszt powypadkowej naprawy samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) na miesiąc grudzień 2015 r. oszacowany w systemie A. przy zastosowaniu części nowych, sygnowanych logo producenta pojazdu wynosi 7.554,38 zł netto (9.291,89 zł brutto).

Ścianę przednią lewą należy zakwalifikować do wymiany ze względu na rozległość uszkodzeń (uszkodzenia obejmują połowę ściany licząc od progu do szyby bocznej), deformację profilu usztywniającego w dwóch miejscach oraz przeciągnięcie blachy poniżej profilu usztywniającego. Dodatkowo brak jest dostępu od wewnątrz do wyprostowania zdeformowanej powierzchni ze względu na występowanie szkieletu wewnętrznego – profil zamknięty.

Samochód w dniu oględzin wykonywanych na zlecenie pozwanego nie został odpowiednio przygotowany do oględzin (nie został umyty przed ich wykonaniem), a dokumentacja zdjęciowa nie została wykonana z należytą dokładnością. Na załączonych do akt szkody zdjęciach z dnia 11.12.2015 r. widoczne są jednak sporne uszkodzenia, a nawet oznaczone strzałką magnetyczną. Sam już fakt oznaczenia uszkodzenia magnetyczną strzałką na fotografowanym elemencie świadczy o tym, że uszkodzenie to miało miejsce w dniu wykonywania oględzin.

Strona pozwana w piśmie procesowym podparła się jednym ze zdjęć, na którym uszkodzenie w spornej części faktycznie nie jest widoczne, a jego umiejscowienie nie zostało zaznaczone strzałką magnetyczną. Nie wzięto natomiast pod uwagę fotografii wykonanych podczas tych samych oględzin, w tym samym dniu, na których sporne uszkodzenie nie jest prawidłowo uchwycone, ale jednak zauważalne.

Element będący przedmiotem sporu, a więc ściana boczna przednia lewa uszkodzona została zarówno poniżej, jak i powyżej wyprofilowania usztywniającego, uszkodzeniu uległo również samo przetłoczenie. Deformacja znajdująca się powyżej wyprofilowania usztywniającego, w części środkowej oraz uszkodzenie samego przetłoczenia kwalifikuje ten element do wymiany.

Nawet, gdyby uszkodzeń w dolnej części poszycia nie było element ten i tak kwalifikowałby się do wymiany.

System A. zadaje automatycznie demontaż zbiornika paliwa w sytuacjach, gdy zbiornik ten utrudnia dostęp do miejsca naprawy.

W kalkulacji naprawy zastosowano demontaż zbiornika paliwa ze względów bezpieczeństwa pracowników i pomieszczeń warsztatowych zarówno w trakcie trwania prac blacharskich jak i lakierniczych.

Nie wymontowanie zbiornika paliwa grozi wybuchem i pożarem w przypadku:

- wycinania elementów stałych przy użyciu szlifierek kątowych, podczas pracy których zachodzi intensywne iskrzenie,

- w procesie spawania i zgrzewania (w przypadku wstawiania nowego elementu), przy których występują bardzo wysokie temperatury oraz iskrzenie,

- suszenia pojazdu w kabinie lakierniczej przy podwyższonej temperaturze,

- występowania podwyższonego stężenia par substancji łatwopalnych zawartych w materiałach lakierniczych podczas ich aplikacji.

Aplikacja materiałów lakierniczych w kabinie lakierniczej odbywa się w temperaturze 20 – 23° C, zaś temperatura suszenia powłoki lakierniczej określana jest przez producenta lakieru i jest uzależniona od rodzaju lakieru. W warsztatowej praktyce lakierniczej jako temperaturę suszenia lakieru samochodowego przyjmuje się wartość 60° C, która to jest temperaturą zdecydowanie wysoką.

Suszenie stosuje się w celu przyspieszenia procesu schnięcia. Powłoka lakierowa po wysuszeniu i ostygnięciu nadaje się dalszej obróbki (polerowanie, a następnie uzbrojenie pojazdu po pracach blacharsko – lakierniczych) po około 1 godzinie. Bez suszenia w kabinie, czyli po suszeniu w temperaturze pokojowej dalsza obróbka jest możliwa dopiero po około 24 godzinach, a pełny proces schnięcia trwa nawet 72 godziny. Żaden dobrze prosperujący warsztat nie może sobie pozwolić na takie przestoje w pracy.

Strzałkami magnetycznymi oznacza się uszkodzenia, które wykonujący oględziny pojazdu chce w danej sytuacji z jakiegoś powodu uwidocznić. Znaczne zabrudzenie nadwozia, brak światła padającego na uszkodzony fragment wynikający z nieprawidłowego ustawienia pojazdu oraz wykonanie zdjęć pod nieodpowiednim kątem sprawiły, że zdjęcia wykonane przez przedstawiciela strony pozwanej nie obrazują uszkodzeń dolnej części poszycia w takim stopniu jak zdjęcia wykonane przez biegłego sądowego mgr J. S.. Strzałka w dolnej części poszycia umieszczona przez przedstawiciela strony pozwanej jednoznacznie wskazuje, iż sporne uszkodzenia występowały w dniu 11.12.2015 r.

Technologia naprawy pojazdów opracowana przez producenta przewiduje naprawę elementów metalowych nadwozia, a nie tylko ich wymianę, lecz w tym konkretnym przypadku:

- element został uszkodzony i uległ deformacji na znacznej powierzchni,

- w przypadku naprawy powierzchnia pokryta masą szpachlową przekroczyłaby połowę powierzchni elementu,

- nie stwierdzono śladów wcześniejszych napraw blacharsko – lakierniczych na spornym elemencie, ani na elementach przyległych, a grubość powłoki lakierowej (od 70 do 90 µ) wskazuje, iż na nadwoziu występuje fabryczna powłoka lakierowa.

- poszkodowany w swoim samochodzie nie miał przed wystąpieniem przedmiotowej szkody ściany bocznej lewej pokrytej w połowie masą szpachlową.

Przy zastosowaniu metody panelowej niezbędne byłoby pokrycie ponad połowy ściany masą szpachlową. Ta metoda nie jest przywróceniem do stanu poprzedniego, gdyż samochód nie był wcześniej naprawiany.

Wymiana ściany polega na wycięciu tego fragmentu i wstawieniu nowego. Tego rodzaju technologia naprawcza nie będzie skutkowała np. uszkodzeniem zabezpieczenia antykorozyjnego jeżeli będzie wykonana prawidłowo, w odpowiednim czasie. Nie ma innej możliwości naprawy bez użycia masy szpachlowej, głównie przez uszkodzenie profilu usztywniającego. Są bezlakierowe metody usuwania wgnieceń, ale nie stosuje się ich na takich elementach jak słupki, przetłoczenia, czyli w miejscach gdzie blacha jest na tyle sztywna, że nie ma możliwości jej wyciągnięcia.

Zakres uszkodzeń przedmiotowego pojazdu pozostający w związku przyczynowym ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 09.12.2015 r. określony został w kalkulacji naprawy wykonanej w komputerowym systemieA.. Uzasadnione koszty naprawy wynoszą 2.858,60 zł netto, tj. 3.516,08 zł brutto.

Dokumentacja zdjęciowa wykonana podczas pierwszych i drugich oględzin nie potwierdza występowania rozległego uszkodzenia przedmiotowego poszycia w części środkowo – dolnej. Przeprowadzona analiza zakresu uszkodzeń pojazdu V. z uwzględnieniem uszkodzeń pojazdu sprawcy zdarzenia nie potwierdziła, aby to uszkodzenie mogło pochodzić od kontaktu z pojazdem sprawcy. Pierwszy obszar uszkodzenia usytuowany w przedniej części poszycia odpowiada geometrycznie uszkodzeniom widocznym na pojeździe drugiego uczestnika, tj. samochodu O. (...). Drugi obszar uszkodzenia nie odpowiada geometrycznie uszkodzeniom na pojeździe sprawcy. Dodatkowo w miejscach przetarć w tym obszarze występują widoczne ślady przeszczepu lakieru w kolorze zbliżonym do czerwonego, a pojazd sprawcy jest koloru niebieskiego. Wobec powyższego obszar uszkodzenia w części środkowo – dolnej nie mógł powstać od kontaktu kolizyjnego z samochodem O. (...) w przedmiotowej kolizji z dnia 09.12.2015 r.

Zakres uszkodzeń występujący w przedniej części poszycia można usunąć w procesie naprawy blacharsko – lakierniczej przy zastosowaniu technologii tzw. naprawy panelowej bez konieczności wymiany poszycia.

W ocenie Sądu powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Zgodnie z przepisem art. 436 § 1 k.c. samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch tegoż środka.

W świetle art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający.

W myśl art. 34 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Przesłankami odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec poszkodowanego są zatem z jednej strony przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczonego, z drugiej zaś strony – istnienie ważnej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pomiędzy sprawcą szkody a zakładem ubezpieczeń. W razie zaistnienia owych przesłanek, ubezpieczyciel odpowiada w zakresie odpowiedzialności sprawcy szkody.

Poza sporem pozostaje fakt, że sprawca szkody z dnia 9 grudnia 2015 r. miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów samochodowych z pozwanym (...) z siedzibą w W., które po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłaciło poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej kwocie 3.086,31 zł brutto.

Spór dotyczył wysokości szkody.

Dla jej ustalenia w pojeździe marki V. (...) o nr rej. (...) Sąd, w uwzględnieniu wniosków dowodowych stron reprezentowanych przez profesjonalnych pełnomocników, dopuścił dowód z pisemnej, pisemnej uzupełniającej i ustnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i wyceny pojazdów J. S., pisemnej, dwóch pisemnych uzupełniających i ustnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego w dziedzinie techniki samochodowej mgr inż. J. J. oraz opinii pisemnej i ustnej uzupełniającej biegłego sądowego w dziedzinie techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych mgr inż. S. S..

Podkreślenia wymaga, że dwie opinie wydane przez biegłego sądowego J. S. i biegłego sądowego J. J. w zakresie ustalenia szkody są zbieżne.

W przedstawionym stanie faktycznym Sąd pominął opinię wydaną przez biegłego sądowego S. S., bowiem jest ona nieprzekonywująca a wnioski w niej zawarte są ogólne i odosobnione od wniosków zawartych w opiniach wydanych przez dwóch pozostałych biegłych sądowych.

Ostatecznie przy ustalaniu szkody, Sąd oparł się na korelujących ze sobą opiniach biegłych sądowych J. S. i J. J., które uznał za w pełni bezstronne, zupełne i rzetelne. Sąd przyjął je jako miarodajne.

Ci biegli sądowi w przekonujący sposób uzasadnili przyjęty przez siebie sposób naprawy przedmiotowego pojazdu wiążący się z koniecznością wymiany ściany przedniej lewej, gdyż, jak uzasadnili, tylko tego rodzaju naprawa daje gwarancję przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Istota sporu przy ustalaniu szkody sprowadzała się do tego, jak zakwalifikować uszkodzoną ścianę boczną lewą tego samochodu – czy do wymiany czy do naprawy.

Biegły sądowy J. J. w wydanej ustnej opinii uzupełniającej w sposób jasny, czytelny, wręcz obrazowany podała, że uszkodzenia powyżej profilu usztywniającego, uszkodzenia tego profilu i cztery uszkodzenia – punkty wgnieceń poniżej tego profilu, które występują bezpośrednio przy nim kwalifikują ten element do wymiany, nawet gdyby nie było uszkodzeń, o które spór się toczy (kilka uszkodzeń poniżej tego profilu). Przekonująco uzasadniła, dlaczego taka deformacja kwalifikuje profil usztywniający do wymiany. Zdaniem Sądu w sposób właściwy wykazała niezasadność naprawy tego elementu metodą panelową w kontekście przywrócenia tego pojazdu do stanu poprzedniego.

Sąd wskazuje na zasadę, która obowiązuje przy likwidacji szkody. Na pewno suma pieniężna z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody, ale nie może być ona też niższa od tejże szkody.

Naprawa szkody powinna stosownie do art.361 § 1 k.c. nastąpić przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Biorąc pod uwagę przeprowadzone postępowanie dowodowe i wnioski zawarte w opiniach biegłych sądowych J. S. i J. J., Sąd uznał, że argumentacja pozwanego podana w uzasadnieniu pozwu dotycząca możliwości naprawy ściany przedniej lewej w samochodzie marki V. (...) nr rejestr. (...) nie zasługują na uwzględnienie, bowiem taki sposób likwidacji uszkodzenia w pojeździe nie doprowadziłaby do naprawienia szkody stosownie do przepisu art.361 § 1 k.c.

Dla ustalenia wysokości szkody Sąd przyjął wyliczenia dokonane przez biegłego sądowego J. J. jako uzasadnione.

Wartość szkody została wyliczona na kwotę 7.554,38 zł netto (9.291,89 zł brutto) przy zastosowaniu części oryginalnych z logo producenta pojazdu oraz przy uwzględnieniu wymiany ściany przedniej lewej.

Mając na uwadze żądanie pozwu sprecyzowane pismem z dnia 10 lipca 2017 r., Sąd w punkcie 1. wyroku zasądził od pozwanego (...)z siedzibą w W. na rzecz powoda W. C. łącznie kwotę 6.205,58 zł (różnica pomiędzy wysokością szkody a kwotą wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., art. 455 k.c. i art. 817 § 1 k.c. zasądzając je:

- w przypadku kwoty pierwotnego roszczenia tj. kwoty 5.383,90 zł od dnia następnego po dniu upływu 30 – dniowego terminu od momentu zgłoszenia szkody,

- w przypadku kwoty, o którą powództwo zostało rozszerzone, tj. kwoty 821,68 zł od dnia wpływu pisma rozszerzającego powództwo do Sądu.

Sąd oddalił powództwo R. C. z uwagi na fakt, iż w dowodzie rejestracyjnym pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) na dzień szkody nie widniał on jako współwłaściciel pojazdu, a tym samym, w ocenie Sądu, nie posiadał on legitymacji prawnej do wystąpienia z przedmiotowym powództwem.

Z uwagi na powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie 2. sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., na które złożyło się: wynagrodzenie pełnomocnika według norm przepisanych w kwocie 2.400,00 zł, opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, opłata sądowa od pozwu w kwocie 270,00 zł, koszt opinii biegłych w kwocie 1.515,46 zł i zwrot kosztów przejazdów zgodnie ze złożonym zestawieniem kosztów w kwocie 275,00 zł – punkt 3. sentencji wyroku.

O zwrocie niewykorzystanej części zaliczki Sąd orzekł na podstawie art. 84 ust. 1 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz.1398 ze zm.) – punkt 4. sentencji wyroku.

Podstawę rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 5. wyroku stanowi przepis art. 113 ust. 1 w/w Ustawy.

Powyższy wyrok w punktach 1-ym, 3-im i 5-ym tj: w zakresie zasądzonej kwoty 5.776 zł oraz rozstrzygającej o kosztach procesu, którymi obciążony został pozwany, zaskarżyła strona pozwana.

Apelacja wyrokowi w zaskarżonej części zarzuca:

I.  naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 363 § k.c. w zw. z art. 415 k.c. i 361 § 2

poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu przez Sąd I instancji, że wysokość szkody powoda odpowiada wysokości kosztów naprawy wyliczonych przez biegłą sądową J. J.,

II. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału wskutek naruszenia przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie wyrażonej w nim zasady swobodnej oceny dowodów, doprowadzając tym samym do wydania orzeczenia w sposób całkowicie dowolny i niekonsekwentny, oderwany w całości od zasad logiki i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez:

1)  akceptację całkowicie nieprzydatnej opinii biegłej sądowej J. J., która wykazała się nierzetelnością, powierzchownością, a nade wszystko nie uzasadniła swojego końcowego wniosku,

2)  pominięcie znaczenia dowodu z opinii biegłego sądowego S. S. który szczegółowo i rzetelnie uzasadnił swoje stanowisko, ustalając koszty naprawy uszkodzeń pojazdu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstałych w zdarzeniu w dniu 09 grudnia 2015 r. na kwotę 3.516,08 zł,

3)  pominięcie znaczenia faktów, że:

- obszar uszkodzenia w części środkowo-dolnej nie mógł powstać od kontaktu kolizyjnego z samochodem O. (...),

- w zdarzeniu uszkodzona została niewielka powierzchnia w stosunku do rozmiaru całego elementu, bez ostrej deformacji oraz rozcięcia blachy,

- technologia naprawy pojazdów, opracowana przez producenta, przewiduje nie tylko wymianę elementów metalowych nadwozia, lecz także ich naprawę.

- wymiana spornego elementu spowoduje, że jego fabryczne zabezpieczenie antykorozyjne zostanie uszkodzone w znacznie większej mierze, niż w przypadku jego naprawy, a tym samym powstanie znacznie więcej potencjalnych ognisk korozji,

biegli J. J. i J. S. nie dokonali ustalenia zakresu naprawy wywołanego zdarzeniem szkodzącym z dnia 09 grudnia 2015 r.

Wnoszę o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie, Wydział I Cywilny, z dnia 14 sierpnia 2018 r., sygn. akt: I C 420/16, w części poprzez oddalenie powództwa, co do kwoty 4.954,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 marca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 821,68 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 lipca 2017 r. do dnia zapłaty i zasądzenie od powoda W. C. na rzecz pozwanego (...) z siedzibą w W. kosztów procesu za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda W. C. wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i nie może odnieść zamierzonego w niej skutku w postaci wzruszenia zaskarżonego wyroku, albowiem podniesione w niej zarzuty: uchybień procesowych w postaci naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc i dokonania błędnych i sprzecznych z materiałem dowodowym ustaleń faktycznych a także obrazy prawa materialnego, tj. art. 363 § 2, art. 415 i art. 361 § 2 kc są chybione .

Na wstępie rozważań należy wskazać, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i dokonał wyczerpujących ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy akceptuje i przyjmuje za własne. Nadto na pełną aprobatę zasługuje przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz rozważania prawne w zakresie oceny prawnej żądania pozwu w świetle przywołanego przez ten Sąd oraz przytoczonego w apelacji prawa materialnego.

Lektura materiału aktowego prowadzi zatem do wniosku, iż Sąd Rejonowy rozpoznał sprawę w sposób szczególnie wnikliwy, dokładny, przeprowadzając obszerne i wyczerpujące postępowanie dowodowe – w ramach którego uwzględnił wszystkie wnioski dowodowe zaoferowane przez strony a mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy – oraz wyjaśniając i oceniając wszystkie okoliczności, które przemawiają za przyjęciem w sprawie odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę powoda do pełnej wysokości dochłodzonego przez niego roszczenia, przedstawiając w tym zakresie wszechstronną, logiczną i przekonywującą argumentację, słusznie przy tym uznając, iż rolą biegłych było wskazanie zakresu szkody i kosztów niezbędnych do jej naprawienia, w tym wypadku do przywrócenia stanu pojazdu sprzed kolizji a ocena tychże opinii biegłych oraz wynikających z nich wniosków należy właśnie do Sądu orzekającego w sprawie. Te zaś wnioski Sądu, które składają się na ocenę prawną żądania pozwu są prawidłowe, znajdują oparcie w całokształcie materiału sprawy, w tym nie pozostają w sprzeczności z wiedzą specjalną przedstawioną w opiniach wskazanych przez ten Sąd biegłych a wręcz stanowią finalny wynik obu tych opinii, którym to dano wiarę, z czym z kolei niesłusznie nie zgadza się apelujący.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego, w tym także opinii wszystkich biegłych, jest szczególnie wnikliwa, obszerna, wszechstronna, uwzględnia wszystkie aspekty sprawy, okoliczności, twierdzenia i zaprezentowane dowody w sprawie.. Jest ona więc wszechstronna, zgodna z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania, a zatem odpowiada wymogom, jakie stawiają jej przepisy art. 233 § 1 i 328 § 2 kpc, i jako mieszcząca się w granicach swobodnej oceny dowodów i przekonywująca zasługuje na akceptację Sądu II instancji tak jak i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne tegoż Sądu, o czym już wcześniej wspomniano.

Wobec powyższego zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. należy ocenić jako niezasadny. Zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne podniesienie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, iż Sąd rozstrzygający sprawę uchybił regułom oceny dowodów wyrażonym w tym przepisie. apelujący nie wykazał w skardze apelacyjnej określonych błędów w rozumowaniu zastosowanym przez Sąd I instancji, a treść zarzutów wraz z uzasadnieniem stanowi swoistą polemikę z Sądem i sprowadza się do zakwestionowania stanowiska Sądu, przez zaprezentowanie jedynie własnej odmiennej oceny, operując jedynie argumentami jednej strony, podczas gdy stanowisko Sądu jest wynikiem uwzględnienia i właściwego wyważenia argumentów przytaczanych przez wszystkie strony.

Sąd I instancji nie uchybił też żadnemu z innych przepisów kpc w sytuacji gdy przeprowadził zawnioskowane przez strony dowody oraz skorzystał z zasięgnięcia wiedzy specjalnej przeprowadzając dowody z opinii aż trzech biegłych specjalistów i oceniając całokształt materiału dowodowego opinie dwóch z nich wykorzystał we właściwy sposób czyniąc trafne ustalenia faktyczne oraz dokonując trafnej oceny prawnej żądania pozwu.

Reasumując powyższe rozważania, uznać należy, że nie mogą uzasadniać wniosków apelacji wybiórczo podnoszone, w odróżnieniu od całościowej argumentacji Sądu, twierdzenia apelującego, które nie wynikają z wszechstronnie rozważonego materiału sprawy. Zgodnie bowiem z art. 6 kc powód wykonał ciążący na nich obowiązek i wykazał a Sąd zgodnie z jego twierdzeniami prawidłowo ustalił, iż strona pozwana ponosi odpowiedzialność sprawcę szkody powoda w zakresie przez ten Sąd prawidłowo ustalonej, za którego to odpowiedzialność akcesoryjną wynikającą z umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ponosi strona pozwana.

Należy bowiem jeszcze raz pokreślić, że – wbrew zarzutom apelującego - dokonana przez Sąd I instancji ocena materiału dowodowego jest wszechstronna, zgodna z doświadczeniem życiowym oraz zasadami logicznego rozumowania i jako taka odpowiada wymogom jakie stawiają jej przepisy art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c.

Dokonane zatem na podstawie takiej oceny dowodów ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego w zakresie rozmiaru szkody, zakresu naprawy pojazdu oraz kosztów z tym związanych są trafne i zasługują na akceptację Sądu Okręgowego.

W konsekwencji powyższych rozważań, za niezasadny uznać należy także przywołany w apelacji zarzut obrazy wskazanych w niej przepisów prawa materialnego.

Reasumując, stwierdzić należy, że apelacja w istocie sprowadza się do nieskutecznej polemiki z trafnym rozstrzygnięciem Sądu I instancji, które to odpowiada powołanemu w jego uzasadnieniu prawu materialnemu.

Wobec tego Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

O kosztach procesy za instancję odwoławczą między stronami orzeczono na zasadzie art. 98 kpc, obciążając apelującego obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda poniesionych przez niego kosztów zastępstwa procesowego w tej instancji.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania oraz powołane w nich przepisy Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSA w SO Grzegorz Ślęzak