Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2022 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący

Sędzia Dariusz Mizera

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2022 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w P.

przeciwko (...) SA z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 29 lipca 2022 roku, sygn. akt I C 1872/21 upr

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) z siedzibą w P. kwotę 135,00 zł ( sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą

Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 841/22

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 8 października 2021r. (k.3) powód (...) z siedzibą
w P., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wytoczył przeciwko pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. powództwo o zapłatę kwoty 6.935,97 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 sierpnia 2020r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego w kwocie 5.939,67 zł oraz tytułem zwrotu kosztów parkingu uszkodzonego pojazdu w kwocie 996,30 zł. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew pozwana nie uznała powództwa, wniosła o jego oddalenie i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana zakwestionowała legitymację czynną powoda, wskazując na brak związku uszczerbku najemcy ze szkodą, stawkę czynszu najmu, za którą wynajęto pojazd zastępczy, czas najmu pojazdu zastępczego, zasadność usługi parkowania. Nadto pozwana wskazała, że osoba poszkodowana nie podjęła czynności w celu minimalizacji szkody, a także zakwestionowała termin naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie.

Do zamknięcia rozprawy strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie

Wyrokiem z dnia 29 lipca 2022r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim, po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z powództwa (...) w P. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę

1.  zasądził od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej
w W. na rzecz powoda (...) z siedzibą w P.:

a/ kwotę 5.939,67 (pięć tysięcy dziewięćset trzydzieści dziewięć złotych sześćdziesiąt siedem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie począwszy od dnia 20 sierpnia 2020r. do dnia zapłaty;

b/ kwotę 996,30 (dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych trzydzieści groszy) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie , począwszy od dnia 20 sierpnia 2020r. do dnia zapłaty;

2.  zasądził od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej
w W. na rzecz powoda (...) z siedzibą w P. kwotę 2.717 (dwa tysiące siedemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,
w tym kwotę 1.800 (tysiąc osiemset) złotych kosztów zastępstwa procesowego;

3.  zasądził od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej
w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 163,97 złotych (sto sześćdziesiąt trzy złote dziewięćdziesiąt siedem groszy) tytułem zwrotu poniesionych tymczasowo przez Skarb państwa wydatków związanych z wynagrodzeniem powołanego w sprawie biegłego w zakresie, w jakim nie zostały pokryte z uiszczonych i rozliczonych w kosztach procesu zaliczek stron.

Podstawą rozstrzygnięcia były przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu (...) doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki B. o nr rej. (...). Pojazd ten był własnością A. K. (1)
i K. K. (1). Sprawcą wypadku był kierujący innym pojazdem posiadający polisę OC u pozwanego. Pozwany uznał odpowiedzialność za zdarzenie co do zasady i po zakończeniu procesu likwidacji szkody wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie tytułem kosztów naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...).

W dniu 26 maja 2020r. A. K. (1) i K. K. (1) upoważnili N. M. do ustalenia kosztów naprawy, ustalenia zakresu szkody oraz ustalenia wartości szkody z dnia (...)

A. K. (1) w dniu 26 maja 2020r. zawarł z powodem N. M. umowę najmu pojazdu zastępczego marki A. (...) o nr rej. (...) na czas likwidacji szkody. Najem pojazdu trwał od dnia 26 maja 2020r. do dnia 29 czerwca 2020r. (35 dni). Stawkę najmu określono w umowie na kwotę 220 zł netto (270,60 zł brutto). Całkowity koszt najmu wyniósł 7.700 zł netto (9.471 zł brutto).

W dniu 26 maja 2020r. A. K. (1) zawarł z (...) w P. umowę najmu miejsca parkingowego strzeżonego na czas nieokreślony. Koszt najmu miejsca parkingowego ustalono na 30 zł netto za dobę.

A. K. (1) zgłosił szkodę telefonicznie w dniu 6 maja 2020r. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...)Podczas zgłoszenia szkody A. K. (1) został poinformowany, że na czas naprawy przysługuje mu auto zastępcze. Przyjmująca zgłoszenie zapytała poszkodowanego, czy będzie zainteresowany. A. K. (1) wstępnie wskazał, że tak, gdyż podczas naprawy syn potrzebuje auta, żeby dojeżdżać do pracy. Konsultantka poinformowała, że w przypadku gdy pojazd zastępczy będzie mu potrzebny prosi o kontakt telefoniczny z ubezpieczycielem, gdyż ubezpieczyciel udostępni bezpłatnie, bezgotówkowo auto zastępcze na zasadny czas naprawy auta uszkodzonego, jeżeli jednak auto zostanie wypożyczone z podmiotu zewnętrznego, to likwidator będzie weryfikował fakturę co do długości najmu auta, klasy pojazdu i stawek, w tym przypadku w klasie D do 99 zł netto za dobę, w klasie C do 69 zł netto za dobę, w klasie B do 59 zł netto za dobę w związku
z obowiązkiem minimalizacji rozmiaru szkody. Nadto wskazała, że jeżeli koszt najmu będzie wyższy, niż przewidują to stawki ubezpieczyciela, to różnicę pokrywa poszkodowany we własnym zakresie.

Poszkodowany otrzymał od ubezpieczyciela propozycję najmu pojazdu zastępczego, równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu, bezpłatnie na czas niezbędny do przeprowadzenia naprawy pojazdu. Poinformowano go także, że koszty zorganizowania pojazdu zastępczego w przypadku skorzystania z pojazdu zastępczego we własnym zakresie ubezpieczyciel nie będzie pokrywać nadwyżki kosztów najmu ponad koszty zorganizowania pojazdu przez ubezpieczyciela. W przypadku pojazdu segmentu D do kwoty 99 zł netto za dobę.

W dniu 29 czerwca 2020r. poszkodowani A. K. (1) i K. K. (1) zawarła z powodem N. M. umowę cesji, na podstawie której przelali na jego rzecz wierzytelność o odszkodowanie (w tym wynajmu pojazdu zastępczego i opłaty za parking), jaką posiadali wobec pozwanego w związku z uszkodzeniem swojego pojazdu marki B. o nr rej. (...).

W dniu 6 lipca 2020r. (...) w P. wystawił na rzecz A. K. (1) fakturę VAT nr (...) na kwotę 10.467,30 zł brutto, w tym kwotę 9.471 zł brutto z tytułu 35 dób najmu pojazdu zastępczego po stawce dobowej 270,60 zł brutto oraz kwotę 996,30 zł brutto z tytułu usługi parkingowej.

Powód w dniu 6 lipca 2020r. zgłosił pozwanej roszczenie z tytułu najmu pojazdu zastępczego i kosztów parkowania pojazdu. Decyzją z dnia 13 lipca 2020r. pozwana przyznała i wypłaciła na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 3.531,33 zł brutto, uznając za zasadną stawkę dobową najmu pojazdu zastępczego w kwocie 99 zł netto oraz okres 29 dni. Pozwana odmówiła uznania roszczeń z tytułu kosztów parkowania, gdyż roszczenie to w ocenie pozwanej nie spełnia warunku adekwatnego związku przyczynowego.

Z uszkodzonego pojazdu marki B. o nr rej. (...) korzystali A. K. (1), A. K. (2) oraz K. K. (1). Poszkodowani posiadali jeszcze jeden pojazd osobowy marki B., z którego korzystała jedynie K. K. (1). Zarówno z uszkodzonego pojazdu, jak i wynajętego pojazdu poszkodowani korzystali w ten sam sposób - do codziennego użytku – dojazdów do pracy, na zakupy. Uszkodzonym pojazdem głównie A. K. (1) dojeżdżał do pracy. Pojazd po szkodzie nadawał się do jazdy. Likwidacją szkody i kontaktami z ubezpieczycielem i powodem zajmował się A. K. (1). Rozpoczęcie najmu pojazdu zastępczego wynikało z przebiegu procesu likwidacji szkody, oględzin rzeczoznawczy ubezpieczyciela i umówionego terminu rozpoczęcia naprawy uszkodzonego pojazdu.

A. K. (1) nie skorzystał z propozycji ubezpieczyciela najmu pojazdu zastępczego, z uwagi na warunki najmu pojazdu zastępczego, które przewidywały różne ograniczenia, udział własny, odpowiedzialność za rozmaite zdarzenia. Poszkodowany skorzystał z oferty powoda, gdyż najem ten nie był obwarowany żadnym ryzykiem, czy ograniczeniami, poszkodowany nie musiał się niczego obawiać. Poszkodowany miał świadomość, że oferta powoda jest droższa, ale porównywał tę ofertę
z podobnymi na rynku lokalnym i najem pojazdu zastępczego był u powoda najkorzystniejszy.

Poszkodowany chciał by powód w ramach naprawy naprawił wszelkie faktyczne uszkodzenia, nie tylko estetyczne. Naprawa trwała około miesiąc, dokładnie tyle, ile korzystali z pojazdu zastępczego, a wiązało się to z likwidacją szkody i zgłaszaniem ubezpieczycielowi dodatkowych uszkodzeń. Pojazd zastępczy został zwrócony po dokonaniu naprawy.

Dla ustalenia zakresu uszkodzeń niezbędny był demontaż zderzaka, bez zderzaka auto nie było zdatne do jazdy. Poszkodowany oddając auto do naprawy nie był w stanie przewidzieć, jak długo będzie trwała naprawa. Poszkodowany nie miał możliwości parkowania pojazdu w miejscu zamieszkania – pod blokiem, zwłaszcza bez zderzaka.

Pojazd po kolizji nie był jezdny – uszkodzenia skutecznie eliminowały go z ruchu drogowego.

Analiza technologicznego – niezbędnego, zgodnego z normami producenta pojazdu czasu czynności naprawczych, uwzględniającego realia napraw powypadkowych (bez czasu dodatkowych, typowych dla takich napraw czynności np. czasu oczekiwania na weryfikacje kosztorysów, przejęcie odpowiedzialności itp.), wskazuje że byłby to okres do 4 dni roboczych (2 dni technologicznego czasu naprawy i 2 dni organizacyjne).

Zasadnym czasem wynajmu pojazdu zastępczego jest okres od dnia wynajmu pojazdu zastępczego do dnia uznania przez pozwaną prawidłowego zakresu naprawy umożliwiającego przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego oraz dodatkowe 2 dni na zorganizowanie części zamiennych, 2 dni technologicznego czasu naprawy i 2 dni wolne od pracy oraz 1 dzień organizacyjny na wydanie pojazdu – daje to łącznie 35 dni najmu, który należy uznać za zasadny.

W segmentacji stosowanej przez wypożyczalnie pojazd uszkodzony B. (...) znajduje się w segmencie D. Wynajęty A. (...) znajduje się w segmencie E – wyższym niż pojazd uszkodzony.

Stawka dobowa za wynajem pojazdu zastępczego w formie bezgotówkowej w roku 2020 mogła wynosić: dla segmentu E od ok. 259,34 zł netto do ok. 419,51 zł netto, dla segmentu D od ok. 178,86 zł netto do ok. 260,16 zł netto.

Stawka najmu pojazdu uwzględniona przez powoda wynosząca 220 zł netto (270,60 zł brutto) dla segmentu D mieściła się w zakresie obserwowanych niezależnych stawek za wynajmy pojazdów zastępczych w segmentach D i E.

Stawki za każdą rozpoczętą dobę parkowania wśród firm świadczących usługi autopomocy drogowej połączonej z parkowaniem rozbitych pojazdów dla pojazdu o DMC do 3,5 tony kształtowały się w roku 2020 w wysokości około 30-37 zł brutto, a więc blisko stawki urzędowej, która jednak na rok 2020 została obniżona względem lat ubiegłych. Parkowanie na parkingu zakrytym (hala/garaż) wyceniane były nawet do ponad 52 zł brutto.

Powyższy stan faktyczny Sąd poczynił na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów z dokumentów, których rzetelność i wiarygodność nie były przez profesjonalnie reprezentowane strony kwestionowane, jak i na podstawie zeznań świadków - poszkodowanych A. K. (1) i A. K. (2) oraz opinii biegłego, która jako rzeczowa, wnikliwa, wyczerpująca, dostatecznie kategoryczna i logicznie uzasadniona była przekonująca. Wyliczenia biegłego nie budziły wątpliwości. W przedmiotowej sprawie Sąd przyjął za uzasadnione oczekiwanie przez warsztat naprawczy na uwzględnienie pełnego, prawidłowego zakresu naprawy umożliwiającego przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego, a także 2 dni na zorganizowanie części zamiennych, 2 dni technologicznego czasu naprawy, 2 dni wolne od pracy oraz 1 dzień organizacyjny na wydanie pojazdu, tj. łącznie 35 dni przestoju pojazdu. Powyższe świadczyło również o zasadności okresu najmu i parkowania uszkodzonego pojazdu do czasu wyjaśnienia – zakończenia procesu likwidacji szkody. Stawki za dobowy wynajem auta zastępczego oraz parkowanie zastosowane u powoda, w myśl opinii biegłego, Sąd uznał za niewygórowane, obserwowane w dacie szkody w innych warsztatach, czy podobnych realiach, bowiem nie przekraczały one średnich, rynkowych stawek ówcześnie obserwowanych, a zatem jako nie odbiegające od stawek występujących w innych, podobnych okolicznościach znalazły uznanie Sądu. Zgodnie z opinią biegłego Sąd przyjął również to, że przedmiotowy pojazd nie był jezdny, a szkoda miała charakter częściowy, co zresztą nie było między stronami w sporze.

Natomiast na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c., Sąd pominął wniosek pełnomocnika pozwanego o opinię uzupełniającą (k. 93 – 94), gdyż biegły zgodnie z tezą, w tym uwzględniając i wniosek strony pozwanej (pkt 13 odp. na pozew - k. 25), przygotował opinię jasną, czytelną, kategoryczną i wyczerpującą. Nie było zatem podstaw i potrzeby by dopuścić opinię uzupełniającą na okoliczność, ile trwałaby naprawa , gdyby powód z naprawą nie czekał, gdyż oczywiste, że trwałaby odpowiednio krócej, skoro sam technologicznie uzasadniony czas naprawy to 4 dni (2 + 2), ale przecież nie w tym rzecz, gdyż nie ma żadnych podstaw do wymagania, czy od powoda, czy od poszkodowanego żeby, czy to kredytowali naprawę, czy brali na siebie ryzyko braku pewności sfinansowania naprawy przed ostateczną decyzją pozwanego, zwłaszcza uwzględniając przebieg procesu likwidacji i wprost wskazany nawet przez świadków, jak i biegłego przebieg likwidacji, gdzie pozwany - z przyczyn nieznanych - albo zwlekał z weryfikacją przekazywanych danych, albo wymagał dodatkowych oględzin, albo w końcu nie uwzględnił początkowo właściwego zderzaka (k. 76 wprost opinia biegłego) – co za tym idzie, to on ponosi konsekwencje wydłużonego okresu trwania najmu, który był przecież determinowany okresem naprawy pojazdu, który z kolei był uzależniony od procesu likwidacji szkody.

Przy takich ustaleniach Sąd uznał, iż powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd przywołał szereg przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę roszczenia, podkreślił także bezsporny fakt, iż bezpośrednio poszkodowani zbyli wierzytelność z tytułu kosztów najmu i kosztów parkowania, wynikającą z uszkodzenia w dniu (...) pojazdu marki B. o nr rej. (...) na rzecz powoda. .

Zasada odpowiedzialności pozwanego, oparta na umowie ubezpieczenia OC, nie była przedmiotem sporu między stronami. Pozwany uznał swą odpowiedzialność co do zasady i rozliczając szkodę wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 3.531,33 zł (za 29 dni najmu po stawce 99 zł netto), odmawiając zwrotu wyższych kosztów wynajmu, jak i zwrotu kosztów parkowania uszkodzonego pojazdu.

Spór między stronami dotyczył zasadności wypłaty częściowego odszkodowania
w kwocie 6.935,97 zł, dochodzonej w niniejszym postępowaniu, uznając za w pełni zasadne koszty wynajmu auta zastępczego (35 dni w stawce 270,60 zł brutto = 9.471 zł pomniejszone o wypłaconą dotychczas w tym zakresie przez poszkodowanego kwotę 3.531,33 zł = 5.939,67), jak i koszty parkowania (27 dni w stawce 36,90 zł brutto), zatem 5.939,67 + 996,30 = 6.935,97 zł.

Sąd przyjął, że zarówno okres najmu pojazdu zastępczego, jak i okres parkowania pojazdu uszkodzonego, jak i stawki zastosowane przez powoda z tytułu tych świadczeń były zasadne. Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd uwzględnił w całości zgłoszone roszczenia.

Nie ulega wątpliwości, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Taki też pogląd wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 listopada 2011 roku (III CZP 5/11, OSNC 2012 nr 3, poz. 28).

Uzasadniony czas najmu został ustalony na podstawie opinii biegłego i wynosił 35 dni. Sąd w całości podziela opinię biegłego co do zasadnego czasu przestoju pojazdu, który wynikał z oczekiwania na zatwierdzenie kalkulacji przez pozwanego. W praktyce warsztatowej akceptacja kosztorysu jest niejako formą uzgodnienia pomiędzy wykonawcą usługi a jej płatnikiem, czy ewentualne koszty zostaną uwzględnione. Zgodnie z opinią biegłego K. K. (2) powód w dniu przyjęcia pojazdu do naprawy rozbroił pojazd, co ujawniło dodatkowe uszkodzenia. W tym samym dniu zgłoszono pozwanej konieczność wykonania oględzin dodatkowych. Pozwana po kilku dniach zażądała przysłania zdjęć uszkodzeń i na ich podstawie dokonała rozszerzenia zakresu naprawy. Pozwana uwzględniła jednak niewłaściwy zderzak, powód wystąpił więc do pozwanej z wnioskiem
o uznanie prawidłowego zderzaka umożliwiającego naprawę pojazdu przywracającego stan poprzedni. Pozwana w dniu 23 czerwca 2020r. przekazała powodowi kalkulację
z prawidłowym zakresem naprawy i od tego momentu powód zamówił części do naprawy i rozpoczął proces naprawy.

Co za tym idzie, zarówno czas trwania najmu pojazdu zastępczego oraz czas parkowania uszkodzonego pojazdu wynikały ostatecznie jedynie z przyczyn leżących po stronie pozwanego (przedłużającego się okresu likwidacji szkody - k. 75 wprost opinia) i daty zakwalifikowania przez niego do naprawy prawidłowego zderzaka umożliwiającego naprawę pojazdu przywracającą stan poprzedni.

Tym bardziej, że nie istnieje podstawa prawna zobowiązująca poszkodowanego do przystąpienia do bezgotówkowej naprawy pojazdu w dniu otrzymania decyzji o rozliczeniu szkody, a technologiczny czas naprawy pojazdu został przez powoda zachowany, w efekcie okres najmu i parkowania był zasadnie zastosowany przez powoda. Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy jednoznacznie wynika, że zasadne było pozostawienie pojazdu na parkingu powoda od momentu przyjęcia pojazdu do naprawy aż do jej rozpoczęcia, z uwagi na oczekiwanie na prawidłowe ustalenie zakresu naprawy przez ubezpieczyciela. Poszkodowany nie miał możliwości przechowania w tym okresie pojazdu w miejscu zamieszkania, szczególnie ze zdemontowanym zderzakiem, gdyż mieszka on w bloku, co potwierdziły wprost zeznania poszkodowanego, czego pozwany nie tylko nie zdołał podważyć, ale - już choćby przez wzgląd na zasady logicznego rozumowania
i doświadczenia życiowego, jak i przebieg procesu likwidacji szkody - nie sposób wymagać, żeby poszkodowany trzymał tak uszkodzony pojazd pod blokiem w miejscu ogólnie dostępnym, z jednej strony przyjmując na siebie ryzyko choćby przypadkowej szkody względem osób postronnych, z drugiej ryzyka narażenia się na zarzut powstania dodatkowych szkód związanych choćby z brakiem odpowiedniego zabezpieczenia pojazdu choćby dla potrzeb postępowania likwidacyjnego, które jak wynika z analizy okoliczności niniejszego przypadku wymagało dodatkowych oględzin i weryfikacji.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zm.) w razie zaistnienia zdarzenia objętego ubezpieczeniem obowiązkowym, o który mowa w art. 4 pkt 1-3, osoba uczestnicząca w nim, z uwzględnieniem ust. 2 jest obowiązana do zapobieżenia, w miarę możliwości, zwiększeniu się szkody. Kolejną normą prawną dotyczącą zachowania poszkodowanego jest art. 362 k.c., z którego wynika, że jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosowanie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Na podstawie powyższych norm formułowana jest zasada współdziałania poszkodowanego z ubezpieczycielem oraz zasada minimalizacji szkody.

W rozpoznawanej sprawie należało rozważyć, czy poszkodowany, który został poinformowany o możliwości skorzystania z najmu pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela (pozwanego), dokonując najmu pojazdu mimo wszystko u powoda na warunkach cenowych wyższych, niż proponowane przez ubezpieczyciela nie naruszył powyżej wskazanych zasady minimalizacji szkody i obowiązku współpracy z ubezpieczycielem.

Rozsądny poszkodowany powinien dążyć do minimalizacji szkody, ale powinien też uwzględniać swoje interesy jako osoby poszkodowanej. W ocenie Sądu w tej sprawie poszkodowany dążył do zrównoważenia tych obowiązków – jego uprawnienia do odszkodowania i obowiązku minimalizacji szkody. Istotnym dla rozstrzygnięcia pozostaje fakt, że konkretnie określone warunki najmu miały dla poszkodowanego znaczenie – szczególnie kwestie zakresu odpowiedzialności za szkodę w pojeździe. A. K. (1) nie skorzystał
z propozycji ubezpieczyciela, z uwagi na warunki najmu auta zastępczego, które przewidywały różne ograniczenia, udział własny, odpowiedzialność za rozmaite zdarzenia. Poszkodowany skorzystał z oferty powoda, gdyż najem ten nie był obwarowany żadnym ryzykiem, czy ograniczeniami, poszkodowany nie musiał się niczego obawiać. Poszkodowany miał świadomość, że oferta powoda jest droższa, ale porównywał tę ofertę z podobnymi na rynku lokalnym i najem pojazdu zastępczego był u powoda najkorzystniejszy. W tym zakresie decyzja poszkodowanego o najęciu pojazdu zastępczego od powoda była uzasadniona i celowa, bowiem warunki najmu w wypożyczalniach współpracujących z pozwanym nie były równorzędne
z warunkami najmu u powoda.

Stawka powoda za najem pojazdu zastępczego klasy D w wysokości 270,60 zł brutto była uzasadniona, a biegły przekonująco przedstawił, jakie stawki były stosowane na rynku w dniu szkody, tj. stawka dobowa za wynajem pojazdu zastępczego w formie bezgotówkowej w roku 2020 mogła wynosić: dla segmentu E od ok. 259,34 zł netto do ok. 419,51 zł netto, dla segmentu D od ok. 178,86 zł netto do ok. 260,16 zł netto. Stawka najmu pojazdu uwzględniona przez powoda wynosząca 220 zł netto (270,60 zł brutto) dla segmentu D mieściła się w zakresie obserwowanych niezależnych stawek za wynajmy pojazdów zastępczych w segmentach D i E. Analogicznie odnosząc się do stawki za parking, także w tym zakresie powód nie zastosował stawki wygórowanej, przekraczającej stawki rynkowe.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.939,67 zł tytułem zwrotu kosztów najmu auta zastępczego oraz kwotę 996,30 zł tytułem kosztów parkowania uszkodzonego auta B. o nr rej. (...), w wyniku zdarzenia z dnia (...), w każdym z przypadków z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w rozumieniu art. 481 § 2 k.c., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016r., począwszy od dnia 20 sierpnia 2020r. do dnia zapłaty.

O odsetkach ustawowych orzeczono na podstawie art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel zobowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, a brak spełnienia świadczenia pieniężnego w terminie powoduje powstanie uprawnienia do żądania odsetek za czas opóźnienia. Powód wezwał pozwanego do wypłaty odszkodowania w pełnej wysokości w dniu 6 lipca 2020r. Skoro tego nie uczynił, to powodowi przysługiwały odsetki za czas opóźnienia począwszy od 31 dnia liczonego od dnia zawiadomienia o wypadku. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 20 sierpnia 2020r. zgodnie z żądaniem pozwu.

Zgodnie z zasadą finansowej odpowiedzialnością stron za wynik procesu, o kosztach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Tym samym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda łącznie kwotę 2.717 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł kosztów zastępstwa procesowego, zaś na koszty procesu, poza kosztami zastępstwa, złożyły się: 400 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty od pełnomocnictwa, oraz 500 zł (k. 65) zaliczki powoda na poczet wynagrodzenia biegłego.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 785), Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 163,97 złotych tytułem zwrotu poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatków związanych z wynagrodzeniem powołanego w sprawie biegłego w zakresie, w jakim nie zostały pokryte z rozliczonych już w kosztach procesu zaliczek stron (łącznie koszty biegłego wyniosły bowiem 1.163,97 zł - k. 97, zaś suma zaliczek stron to 1.000 zł, tj. 2 x po 500 zł - k. 65 i k. 64), wobec czego różnica tych kwot podlegała zasądzeniu od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł pozwany zaskarżając w części zasądzającej na rzecz powoda kwotę 996,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 04 maja 2020 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów parkowania tj.

- w pkt 1 b w całości;

- w pkt 2 i 3, co pozostaje konsekwencją zaskarżenia orzeczenia ww. zakresie;

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

A. przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, dowolną, jednostronną i sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, tj. dowodu z opinii biegłego sądowego, przesłuchania świadka A. K. (1), a także z dokumentów w postaci faktury VAT., prowadzącą do błędnych wniosków polegających na przyjęciu, że w realiach niniejszej sprawy zasadne pozostawało naliczenie przez powoda odrębnego kosztu parkowania (przechowania) pojazdu uszkodzonego,, podczas gdy z prawidłowej oceny ww. dowodów wynikać powinno, że przechowanie pojazdu na parkingu powoda stanowiło element wykonanej przez niego usługi naprawczej, a zatem brak było podstaw do naliczania odrębnej opłaty z tego tytułu,

B. przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 361 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że koszty parkowania pojazdu uszkodzonego w kwocie 996,30 zł stanowiły normalne (adekwatne) następstwo zdarzenia komunikacyjnego wywołującego szkodę,

b) art. 826 § 1 k.c., art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK w zw. z art. 354 § 2 k.c. i art. 362 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że osoba poszkodowana nie naruszyła obowiązku współdziałania z dłużnikiem, generując koszt przechowania uszkodzonego pojazdu na parkingu należącym do podmiotu, który przyjął pojazd celem wykonania jego naprawy.

Powołując się na powyższe zarzuty, skarżący wnosił o:

a) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa także co do kwoty 996,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych,

b) zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne czyniąc je podstawą swojego rozstrzygnięcia.

Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany materiał dowodowy nie sposób bowiem stwierdzić w okolicznościach sprawy, iż parkowanie pojazdu na parkingu powoda stanowiło element wykonywanej przez powoda usługi naprawy. Nie sposób takich wniosków wyciągnąć z opinii biegłego czy też z zeznań świadka A. K. (1).

W ramach zarzutów naruszenia prawa materialnego skarżąca wskazuje na naruszenie art. 361§ 1 k.c. , art. 354§ 2 k.c. i art. 362 k.c. podkreślając po pierwsze, że koszty parkowania pojazdu nie stanowiły normalnego następstwa zdarzenia, a po drugie, iż poszkodowany naruszył obowiązek współdziałania z dłużnikiem generując koszty parkowania pojazdu. Nie sposób się zgodzić z takimi zarzutami. Bezsporne w sprawie jest, że doszło do szkody komunikacyjnej za którą odpowiedzialność gwarancyjną ponosi pozwany. Nie było kwestyjnym także to, iż przedmiotowy pojazd nie był jezdny. Poszkodowany także wskazał, iż nie miał możliwości we własnym zakresie zapewnić parkowania uszkodzonego pojazdu w innym miejscu. W takiej sytuacji poszkodowany zdecydował się skorzystać z oferty powoda który oferuje zorganizowanie parkingu w sytuacji gdy poszkodowane osoby nie mają możliwości przechowywania samochodu we własnym zakresie. Koszty te nie stanowią jednak składnika wynagrodzenia za naprawę auta - co zdaje się sugerować pozwany - jest to opłata dodatkowo naliczana w czasie trwania postępowania likwidacyjnego. Za okres faktycznej naprawy opłata parkingowa nie była naliczana .

Nie sposób zatem powodowi zarzucić, iż dochodzi kosztów niecelowych i ekonomicznie nieuzasadnionych.

Dlatego też na podstawie art. 385 k.p.c. należało orzec jak w pkt 1 wyroku.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., w zw. z art. 108§ 1 k.p.c. mając na uwadze, iż to powód wygrał w całości sprawę w postępowaniu apelacyjnym.

Dariusz Mizera