Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	Paweł Hochman
Sędziowie	Jarosław Gołębiowski Dariusz Mizera

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2020 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. R.

przeciwko (...)z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 17 października 2019 r. sygn. akt I C 1236/18.

1. oddala apelację;

2. zasądza od pozwanego (...)z siedzibą w W. na rzecz pozwanej B. R. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Paweł Hochman Jarosław Gołębiowski Dariusz Mizera

Sygn. akt II Ca 870/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 października 2019 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. zasądził od pozwanego (...) z siedzibą w W. na rzecz powódki B. R. kwoty:

a) 3.090,49 złotych tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 maja 2018 roku do dnia zapłaty;

b) 250 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty;

c) odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia kwoty 1. 362,48 złotych za okres za od dnia 14 maja 2018 roku do dnia 25 czerwca 2018 roku (pkt 1).

Ponadto Sąd umorzył postępowanie w sprawie w zakresie kwoty 1362,48 złotych (pkt 2), zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1629,14 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 3) oraz nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. kwotę 1236,93 złotych tytułem poniesionych tymczasowo wydatków na opinie biegłego oraz kwotę 136 złotych tytułem opłaty od pozwu od rozszerzonej części powództwa (pkt 4).

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

W dniu 30 marca 2018 roku w miejscowości D. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd mechaniczny marki M. o numerze rejestracyjnym (...), którego właścicielem jest B. R.. Sprawcą zdarzenia była A. K., która nie zachowując odległości między pojazdami mechanicznymi, uderzyła w tył pojazdu powódki. Uszkodzeniu uległ m.in. tylny zderzak, bagażnik, tylna lewa lampa, tylny lewy błotnik.

Powódka zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi sprawcy.

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2018 roku (...)z siedzibą w W. przyznała odszkodowanie w kwocie powódce 3.871,88 zł. Wysokość odszkodowania ustalona została w oparciu o dokonaną wycenę przedmiotowego pojazdu. Ubezpieczyciel do wyceny przyjął stawkę za jedną roboczogodzinę na poziomie 55 złotych. Koszt lakierowania pojazdu wyceniony został na kwotę 861,17 złotych, a części zamienne na kwotę 1.360 złotych.

Na zlecenie powódki wykonana została prywatna kalkulacja kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu mechanicznego.

Koszt naprawy przedmiotowego pojazdu wyceniony został na kwotę 8.180,07 złotych. Przyjęto w niej cenę 100 złotych za jedną roboczogodzinę naprawy. Koszt ekspertyzy wyniósł 250 złotych.

Strona pozwana w piśmie z dnia 9 maja 2018 roku podtrzymała swoje stanowisko wyrażone decyzją z dnia 27 kwietnia 2018 roku odnośnie wysokości przyznanego powódce odszkodowania.

Pełnomocnik powódki w dniu 2 czerwca 2018 roku wystąpił do pozwanego (...) o dopłatę odszkodowania do kwoty 8.180,07 złotych oraz o zwrot kosztów sporządzenia prywatnej ekspertyzy.

Ubezpieczyciel w dniu 22 czerwca 2018 roku przyznał powódce dopłatę odszkodowania w kwocie 1.362,48 złotych. Łącznie przyznane odszkodowanie wyniosło 5.234,36 złotych.

Pozwane (...) posiada rabaty na części zamienne pojazdów mechanicznych, jak również na materiały lakiernicze.

Przedmiotowy pojazd był zakupiony dla powódki jako auto używane, bezwypadkowe. W czasie użytkowania pojazdu przez powódkę dokonywano w nim rutynowych przeglądów (wymieniana olej, klocki hamulcowe). Po zdarzeniu pojazd nie został naprawiony.

Biegły do spraw kalkulacji naprawy pojazdów przedstawił opinię dotyczącą wyceny naprawy przedmiotowego pojazdu. Biegły za uzasadnioną ekonomicznie uznał stawkę roboczogodziny na poziomie 100 złotych netto, jak również dokonanie kalkulacji naprawy przy wykorzystaniu części zamiennych o jakości „(...)” – z logo producenta, które pozwalałyby na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

Uzasadnione koszty naprawy pojazdu marki M. oszacowane zostały na kwotę 8.324,85 złotych.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Motywując powyższe wskazał, że odpowiedzialność pozwanego za wyrządzoną szkodę znajduje oparcie w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem tych pojazdów, którą objęty był sprawca zdarzenia z dnia 30 marca 2018 roku.

Art. 822 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w kodeksie cywilnym. Zatem odpowiada on za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 2 k.c.).

W konsekwencji, w razie braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono.

Zgodnie zaś z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe, albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Obowiązek ubezpieczyciela ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 roku, III CZP 150/06, OSNC 2007/10/ 144).

Sąd Rejonowy wyjaśnił również, że kwestią wymagającą omówienia pozostaje to, jakiego rodzaju części winny zostać użyte do powypadkowej naprawy pojazdu. Przypomniał, że do tego zagadnienia odniósł się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2012 roku, ( III CZP 85/11, OSNC 2013/3/37 ), w którym wyjaśnił, że przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem (stan techniczny, zdolność użytkowania, trwałość, części składowe, wygląd estetyczny) odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem.

Zdaniem Sądu meritii, nie budzi wątpliwości, że oryginalność części służących do naprawy pojazdów stanowi ważny czynnik decydujący o tym, czy naprawa spowoduje przywrócenie pojazdu do jego stanu poprzedniego. Wybór części może bowiem prowadzić do pogorszenia położenia poszkodowanego. Takie pogorszenie wystąpiłoby zarówno, gdy użyta część byłaby częścią gorszą (pod istotnymi względami) od tej, która uległa uszkodzeniu, jak również wtedy, gdyby równowartość „restytucyjna” części zastępczej była niepewna. Nie mniej nie oznacza to, iż w razie uszkodzenia części oryginalnej – pochodzącej od producenta pojazdu – do naprawy bądź obliczenia jej kosztów użyte mogą zostać tylko części (ceny) oryginalne pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu. Zasadnym jest, aby przy ustaleniu wysokości odszkodowania, ocenić wykorzystanie innych nowych części, które są tej samej jakości co części, które pochodzą bezpośrednio od producenta pojazdu oznaczone jego logo i dystrybuowane w ramach jego sieci dystrybucji.

Takimi częściami są części wyprodukowane przez tego samego producenta, który dostarcza producentowi pojazdu części do montażu pojazdów lub części zamienne. Są to części, które produkuje się zgodnie ze standardami produkcyjnymi i specyfikacjami ustalonymi przez producenta pojazdu, a więc części tej samej jakości co części pochodzące bezpośrednio od producenta pojazdu, różniące się jedynie ich oznakowaniem. Dlatego ich użycie należy co do zasady uznać za równoważne z użyciem części oryginalnych. Dla wykazania przez ubezpieczyciela, że podstawę kalkulacji odszkodowania stanowiły ceny części oryginalnych wystarczające jest wykazanie, że części te pochodzą od producenta, który dostarcza te części producentowi pojazdu (jako komponenty i zamienniki) i że producent tych części zaświadczył, że zostały one wyprodukowane zgodnie ze specyfikacjami i standardami produkcyjnymi ustalonymi przez producenta pojazdów.

W opinii Sądu pierwszej instancji, powyższa reguła dotycząca zasadności wykorzystywania przy ustalaniu wysokości odszkodowania cen części równoważnych oryginalnym nie jest w każdym wypadku miarodajna. W niektórych przypadkach istotną cechą decydującą o zupełności restytucji jest, obok jakości, pochodzenie części od producenta pojazdu (w praktyce opatrzenie go znakiem towarowym lub logo producenta pojazdu). W szczególności odnosi się to do pojazdów będących jeszcze na gwarancji producenta, który wymaga od autoryzowanych warsztatów, aby w ramach napraw gwarancyjnych stosowane były części zamienne dostarczane przez producenta pojazdów na potrzeby tych napraw. Nadto, dokonanie naprawy z wykorzystaniem części oryginalnych, pochodzących bezpośrednio od producenta może uzasadniać szczególny interes poszkodowanego, np. w sytuacji gdy pojazd dotychczas był serwisowany i naprawiany wyłącznie przy użyciu części oryginalnych (pochodzących bezpośrednio od producenta pojazdu), a kontynuacja napraw z wykorzystaniem takich części może wpływać na wartość handlową pojazdu lub w sytuacji kiedy poszkodowany potwierdzi swój uzasadniony interes w dokonaniu naprawy z wykorzystaniem części oryginalnych przez jej faktyczne dokonanie.

Mając na uwadze powyższe uwagi, w ocenie Sądu Rejonowego, w niniejszym stanie faktycznym, zasadnym było ustalenie należnego powódce odszkodowania na podstawie cen części oznaczonych w systemie A. symbolem lit. (...), czyli przy wykorzystaniu części oryginalnych z logo producenta.

W wariancie tym szacowany przez biegłego koszt naprawy pojazdu (oszacowany w systemie A.) wynosi 8.324,85 złotych brutto, zaś w wariancie z wykorzystaniem oryginalnych części zamiennych bez logo producenta oznaczonych symbolem lit. (...) z zastosowaniem rabatu 20% na części z logo M. oraz rabatu 40% na materiał lakierniczy koszt naprawy pojazdu to 6.848,84 złotych brutto.

Biegły w swojej opinii pominął kalkulację naprawy szkody z wykorzystaniem części o jakości porównywalnej oznaczonej lit. (...), z uwagi na brak możliwości przywrócenia stanu pojazdu sprzed szkody z wykorzystaniem tych części.

Sąd I instancji jako podstawę kalkulacji należnego odszkodowania, przyjął cenę części oznaczonych symbolem lit. (...), mając na uwadze poczynione przez biegłego rzeczoznawcę samochodowego ustalenia, wedle których zastosowanie części opatrzonych symbolem lit. (...) nie pozwala na restytucję pojazdu do stanu sprzed szkody, albowiem na etapie postępowania dowodowego nie wykazano, aby pojazd przed szkodą posiadał części inne aniżeli te, w które wyposażony został na etapie produkcji.

Ponadto w zakresie uszkodzeń, którym uległ pojazd w przedmiotowym zdarzeniu, nie było dostępnych części o jakości (...), czyli oryginalnych niesygnowanych logiem marki M..

Ostatecznie, należało również odrzucić możliwość kalkulacji odszkodowania według cen części oznaczonych symbolem lit. (...), czyli części o porównywalnej jakości, z tego względu, że wariant ten nie pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, z uwzględnieniem takiej samej sprawności technicznej i walorów estetycznych oraz co najmniej takich samych warunków bezpieczeństwa. Sąd przychylił się także do stanowiska biegłego zawartego w opinii z dnia 19 maja 2019 roku i uznał, iż zasadnym jest przyjęcie stawki za roboczogodzinę naprawy na poziomie 100 złotych netto. Stawki w województwie (...) oscylowały w przedziale od 95 złotych netto za jedną roboczogodzinę do 150 złotych. Ustalona przez biegłego i dochodzona przez powódkę kwota 100 złotych za jedną roboczogodzinę naprawy pojazdu była, w ocenie Sądu, uzasadniona i pozwalała na przeprowadzenie naprawy pojazdu w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych świadczących wysoki poziom usługi.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należało przyjąć, że powódce należało się odszkodowanie w kwocie 8.324,85 złotych, które po pomniejszeniu o kwotę wypłaconego już przez pozwanego odszkodowania dało kwotę 3.090,49 złotych, którą zasądzono w punkcie „1” wyroku.

Sąd Rejonowy uwzględnił także żądanie powódki w zakresie kosztów zleconej przez nią prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu i zasądził na jej rzecz kwotę 250 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty.

Wysokość tej kwoty wynika z rachunku dołączonego do akt sprawy. Sąd uznał w tym kontekście, że wykonanie takiej ekspertyzy było uzasadnione, albowiem powódka nie mogła w inny sposób udokumentować pozwanemu zasadności i wysokości zgłoszonych roszczeń. Kwota ta mieści się w ramach adekwatnego związku przyczynowego ze szkodą (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 roku, III CZP 24/04, OSNC 2004/7-8/117).

Jednocześnie wskazać należy, że to na stronie pozwanej ciążył obowiązek ustalenia wysokości odszkodowania we właściwej kwocie, gdyż to pozwany jako profesjonalista podejmuje postępowanie dotyczące ustalenia stanu faktycznego spornego zdarzenia, zasadności zgłoszonych roszczeń, jak również wysokości świadczenia.

Wobec nie wywiązania się przez pozwanego z tego obowiązku powódka musiała skorzystać z opinii niezależnego rzeczoznawcy.

Ponadto Sąd I instancji zasądził na rzecz powódki odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1.362,48 złotych od dnia 14 maja 2018 roku do dnia 25 czerwca 2018 roku i umorzył postępowanie w zakresie tejże kwoty z uwagi na cofnięcie powództwa przez powódkę w tym zakresie.

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nimi w całości pozwanego jako stronę przegrywającą sprawę. Na koszty powódki złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 złotych, opłata sądowa od pozwu w kwocie 100 złotych, zaliczka na opinię biegłego w kwocie 400 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34 złotych oraz wydatki związane z dojazdem pełnomocnika na rozprawę w kwocie 195,14 złotych. O ściągnięciu na rzecz Skarbu Państwa nieuiszczonych przez pozwanego kosztów sądowych na opinię biegłego w kwocie 1.236,93 złotych oraz kwoty 136 złotych tytułem opłaty od rozszerzonej części powództwa orzeczono natomiast na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 785).

Od powyższego wyroku wniósł w dniu 12 grudnia 2019 roku (data nadania w placówce pocztowej) apelację pełnomocnik pozwanego (...)z siedzibą w W..

Apelujący zaskarżył wyrok w części, tj. w pkt l a w zakresie kwoty 1.476,01 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 maja 2018 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie pkt 3 i 4 w całości.

Zarzucił mu:

1. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

– art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z 278 k.p.c. poprzez niewszechstronną, nielogiczną, wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, co skutkowało ogólną błędną oceną dowodów i pominięciem okoliczności mających istotne znaczenie lub nienadaniem im odpowiedniej wagi, w szczególności poprzez pominięcie części wniosków biegłego sądowego, w których wskazywał on, że uzasadnione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu przy użyciu części (...) z uwzględnieniem zaoferowanych poszkodowanemu rabatów wynosiły 6.848,84 złotych brutto;

– art. 233 § 1 k.p.c. poprzez: dokonanie wadliwej oceny materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że koszt naprawy opiewający na kwotę 6.848,84 złotych brutto, tj. za zastosowaniem rabatu w wysokości 20% na części zamienne i 40% na materiał lakierniczy został obliczony przez biegłego z użyciem części kategorii (...), podczas gdy z opinii biegłego wynika, że kalkulacja ta została sporządzona przy użyciu części (...); pominięcie faktu zagwarantowania poszkodowanemu przez pozwaną możliwości zakupu części zamiennych i materiału lakierniczego po cenach wskazanych w kalkulacji pozwanego; oraz pominięcie faktu, że wypłacona poszkodowanemu kwota bezsporna odszkodowania opiewa na sumę wskazaną w kalkulacji pozwanej i tym samym pozwala na zakup części zamiennych i materiału lakierniczego po cenach wskazanych w kalkulacji, co powoduje że poszkodowana nie musi kredytować zakupu części ponieważ wcześniej otrzymuje odszkodowanie; co skutkowało zasądzeniem świadczenia przekraczającego uzasadnione wydatki, pozwalające na przywrócenie pojazdu powódki do stanu sprzed szkody, w sytuacji gdy przeprowadzenie skutecznej naprawy przywracającej stan poprzedni było możliwe za kwotę 6.848,84 złotych brutto;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

– art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 354 § 1 i 2 k.c. i art. 826 § 1 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w stanie faktycznym sprawy, a w konsekwencji uznanie, że koszt prywatnej wyceny rzeczoznawcy obejmującej kosztorys naprawy jest uzasadnionym wydatkiem pozostającym w związku ze szkodą, podczas gdy na podstawie zgromadzonego materiału faktycznego i dowodowego w niniejszej sprawie poniesienie kosztu prywatnej ekspertyzy nie sposób uznać za normalne następstwo wypadku, w wyniku którego powstała szkoda, ani za koszty niezbędne do dochodzenia wierzytelności przez poszkodowanego, który w sprawie nie występuje jako strona, a ponadto jest profesjonalnym podmiotem handlującym wierzytelnościami i dochodzącym ich przed sądem;

– art. 361 § 2 k.c., art. 822 § 1 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie i zasądzenie świadczenia przekraczającego wysokość rzeczywiście poniesionej szkody;

– art. 354 § 2 k.c. przez uznanie, że poszkodowana w sposób należyty współpracowała z pozwanym w toku procesu likwidacji szkody, pomimo że w nie skorzystała z zagwarantowanej jej przez pozwaną możliwości zakupu części zamiennych i materiału lakierniczego po znacznie niższych cenach, wskazanych w kalkulacji pozwanego, z błahych i nieuzasadnionych powodów, czym doprowadziła do nieuzasadnionego zwiększenia kosztów naprawy pojazdu, a tym samym szkody;

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za pierwszą i drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powódki wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje uwzględnienie.

Tytułem wstępu należy wyjaśnić, że poza sporem pozostaje, iż sprawca szkody miał zawartą z pozwanym (...) z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zasada odpowiedzialności nie była kwestionowana przez stronę pozwaną w toku postępowania.

Mając na uwadze powyższe oraz treść art. 822 § 1 k.c. stanowiącego, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, stwierdzić należało, że na podstawie obowiązującego prawa roszczenie powódki w stosunku do pozwanego jest co do zasady uzasadnione. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za zdarzenie objęte ochroną ubezpieczeniową. Sporna między stronami była natomiast wysokość należnego powodowi odszkodowania.

Nie ulega wątpliwości, że powódka dochodzi swojego roszczenia na zasadach ogólnych, określonych w art. 361-363 k.c.

W ocenie Sądu Okręgowego wydając zaskarżone orzeczenie, Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił wysokość szkody poniesionej przez powódkę w oparciu o dowód biegłego sądowego z zakresu z zakresu kalkulacji napraw pojazdów A. G. (k. 142-157). Opinię tę należało uznać za wiarygodną, a jej wnioski za uzasadnione.

Z opinii tej wynika jednoznacznie, że uzasadnione koszty naprawy pojazdu marki M. o numerze rejestracyjnym (...)pozwalające przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody z dnia 30 marca 2018 roku z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę 100 złotych netto oszacowane w systemie A. na kwotę 8.324,85 złotych brutto. Wskazana kwota uwzględnia zastosowanie części o jakości (...) (z logo producenta pojazdu). Wynika to z okoliczności, że w dacie likwidacji szkody nie było dostępnych części o jakości (...) (części oryginalne nie sygnowane logo M.). Wskazane ustalenie jak wyjaśniono powyżej wynika z opinii biegłego ( k. 155 ) i nie zostało skutecznie zakwestionowane przez stronę pozwaną. Powyższe oznacza, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy brak było podstawa aby przyjąć, iż dokonując oceny materiału dowodowego Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z 278 k.p.c. poprzez niewszechstronną, nielogiczną, wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego.

Ustalenia faktyczne przyjęte przez Sąd pierwszej instancji jako podstawa rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy uznaje za własne.

W odniesieniu kolejnych do zarzutów apelującego należy wskazać, że z art. 363 § 2 k.c. wynika, że poszkodowany może wybrać, czy naprawienie szkody ma nastąpić przez przywrócenie do stanu poprzedniego, czy przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Poszkodowany może te roszczenia kierować bezpośrednio do ubezpieczyciela, który odpowiada w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Z przepisów kodeksu cywilnego oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych wynika, że naprawienie szkody przez ubezpieczyciela może polegać tylko na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Nawet więc gdy poszkodowany wybiera naprawienie szkody przez przywrócenie stanu poprzedniego, to świadczeń zakładu ubezpieczeń sprowadzi się do wypłaty sumy pieniężnej. Wypłata ta ma pełnić taką samą funkcję, jak przywrócenie stanu poprzedniego, co oznacza, że wysokość odszkodowania powinna uwzględniać wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne do przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu.

Instytucja restytucji naturalnej opiera się przywróceniu uszkodzonego samochodu do takiego samego stanu w jakim się on znajdował przed wypadkiem i w przypadku, gdy w samochodzie były zamontowane części oryginalne, wymóg ten będzie spełniony, gdy zostaną w nim zamontowane części opatrzone logo producenta, albowiem logo takiej świadczy o tym, że producent gwarantuje odpowiednią jakość części.

Tym samym za podstawę ustalenia należnego powódce odszkodowania Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął w oparciu o sporządzoną w sprawie opinię biegłego i uznał, że wysokość odszkodowania powinna odpowiadać kosztowi naprawy uwzględniającej wytyczne producenta związane z technologią naprawy tego typu pojazdów przy użyciu oryginalnych części zamiennych pojazdu z logo producenta oznaczonych symbolem (...).

Dodać należy, że przyjęcie innych mierników w postaci cen części zamiennych o porównywalnej jakości równoznaczne byłoby z narzuceniem przez ubezpieczyciela poszkodowanemu sposobu naprawy uszkodzonego pojazdu i naruszałoby prawo do dokonania naprawy zgodnie z technologią zalecaną przez producenta pojazdu.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 kwietnia 2012 roku, III CZP 80/11, Legalis Nr 447330 wskazał, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadają temu wzrostowi. Powyższe w sposób jednoznaczny nakłada na ubezpieczyciela obowiązek wykazania, że zastosowanie do naprawy uszkodzonego samochodu części nowych, oryginalnych prowadziło do wzrostu wartości pojazdu, co uzasadniałoby stosowne obniżenie należnego powódce odszkodowania. Z analizy akt sprawy niniejszej wynika, że strona apelująca nie wykazała w tym zakresie inicjatywy dowodowej.

Podkreślić przy tym należy, że w opinii biegły stwierdził, że nie ma podstaw do przyjęcia, że wykonanie naprawy dokładnie według kosztorysu sporządzonego przez pozwanego ubezpieczyciela w dniu 20 lutego 2018 roku gwarantowałoby przywrócenie poprzedniego stanu pojazdu. Co prawda biegły przedstawił również w opinii koszty naprawy pojazdu z zastosowaniem części o jakości (...) oraz wynikających z kalkulacji pozwanego rabatów na części z logo M. – 20% i na materiał lakierniczy – 40 %, przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę w wysokości 100 złotych, jednakże wskazał jednocześnie, że nie odnalazł w sprawy materiałów, które dawałyby podstawę do twierdzenia, że podmiot zwany dostawcą dostarcza materiał lakierniczy, którego cena bazowa (czyli bez rabatu) odpowiada wartości faktora 100% w metodzie lakierowania (...), kod A.. Wobec powyższego uznać należało, że wyliczona przy uwzględnieniu wskazanych rabatów kwota kosztów naprawy w wysokości 6.848,84 złotych brutto miała tylko hipotetyczny charakter i nie mogła stanowić podstawy przyznanego powódce odszkodowania. Poza sporem pozostaje przy tym, że ubezpieczony ma swobodny wybór wykonawcy, jak i zakupu środków do dokonania naprawienia szkody przyjmując, że odpowiedzialnością ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej objęte są niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy przedmiotu ubezpieczenia, choćby odbiegały tj. były wyższe od cen przeciętnych, jeżeli tylko odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku.

Zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody (art. 361 § 2 k.c.) poszkodowany może zatem domagać się od ubezpieczyciela odszkodowania obejmującego poniesione koszty prac naprawczych wykonanych w wybranym przez niego warsztacie samochodowym, o ile są one niezbędne i ekonomicznie uzasadnione (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03, Legalis Nr 57077, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2006 roku, III CZP 91/05, Legalis Nr 106097 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 roku, III CZP 20/17, Legalis Nr 1651540).

Powyższe rozważania prowadzą do wnioski, że wydając zaskarżony wyrok, Sąd pierwszej instancji nie naruszył również wskazanych w skardze apelacyjnej przepisów prawa materialnego.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanego.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

Jarosław Gołębiowski Paweł Hochman Dariusz Mizera