Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2022 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	Sędzia Paweł Hochman
Protokolant	Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2022 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletniej M. P. (1) reprezentowanej przez przedstawiciela ustawowego S. K.

przeciwko M. P. (2)

o alimenty

na skutek apelacji wniesionych przez obie strony

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 2 września 2022 r. sygn. akt III RC 138/22

1. oddala obie apelacje;

2. znosi wzajemnie koszty procesu między stronami.

Paweł Hochman

Sygn. akt II Ca 897/22

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 września 2022 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. zasądził od pozwanego M. P. (2) na rzecz małoletniej powódki M. P. (1) alimenty w kwocie po 900 złotych miesięcznie płatne poczynając od dnia 4 kwietnia 2022 roku, z góry do 15-go każdego miesiąca do rąk przedstawicielki ustawowej małoletniej S. K., z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 2), nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. kwotę 750 złotych tytułem nie uiszczonej opłaty sądowej (pkt 3), zniósł wzajemnie koszty pomiędzy stronami (pkt 4) oraz nadał wyrokowi w punkcie „1” rygor natychmiastowej wykonalności (pkt 5).

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

S. K. ma 40 lat, z wykształcenia jest (...). Nie pracuje na stałe, dorabia jako (...) uzyskując dochód wysokości około 500 – 600 złotych. Powódka ma 14-letniego syna z innego związku, na którego otrzymuje alimenty w kwocie 1.200 złotych. S. K. otrzymuje też zasiłek dla bezrobotnych w kwocie 1.200 złotych, i 500+ na każde z dzieci. Powódka otrzymała becikowe w kwocie 1.000 złotych. Oprócz tego pożyczyła 5.000 złotych od siostry i otrzymała 1.500 złotych od rodziców. Powódka spłaca kredyt na mieszkanie, które posiada we współwłasności z byłym mężem. Powódka planuje spłacić byłego męża na kwotę 100.000 złotych. Rata miesięczna wynosi 500 złotych. Powódka opłaca czynsz w wysokości 770 złotych, multimedia w wysokości 100 złotych miesięcznie, prąd około 150 złotych miesięcznie, gaz 75 złotych miesięcznie.

Małoletnia M. P. (1), urodzona w dniu (...) jest córką pozwanego M. P. (2) i S. K., ze związku partnerskiego. Obecnie dziewczynka ma 1 rok i 3 miesiące. Małoletnia nie jest chora przewlekle, ma problemy z suchością skóry. Małoletnia zużywa około 4 puszki mleka miesięcznie po 49 złotych każda, pampersy 180 złotych miesięcznie, ubrania, buty, pościel i ręczniki około 150 złotych miesięcznie, na wakacje małoletniej powódki matka wydała 620 złotych. Wyjścia na basen i sale zabaw kosztują około 100 złotych miesięcznie. Wyjazdy rekreacyjne około 60 złotych miesięcznie. Koszt witamin dla małoletniej to około 33 złotych miesięcznie, żel na dziąsła 24 złotych. Na zabawki około 100 złotych miesięcznie.

Pozwany M. P. (2) ma 44 lata, pracuje jako (...), zarabia około 7.100 złotych miesięcznie z uwzględnieniem stałej „trzynastej” pensji. Pozwany zamieszkuje z byłą partnerką i ich 15 letnią córką. M. P. (2) nie płaci alimentów na starszą córkę, gdyż ponosi całościowe koszty utrzymania córki i mieszkania. Pozwany spłaca kredyt na mieszkanie w wysokości 1.500 złotych, czynsz 792 złotych, prąd około 90 złotych miesięcznie, media 180 złotych miesięcznie, gra na gitarze córki 140 złotych, utrzymanie córki 900 złotych miesięcznie. Starsza córka pozwanego ma porażenie mózgowe.

W chwili obecnej toczy się postępowanie o ustalenie ojcostwa. Małoletnią M. pozwany zabiera dwa razy w tygodniu na 4-5 godzin oraz na dwie niedziele w miesiącu od 12 do 21, a także wtedy, kiedy matka prosi go o zabranie dziecka, bo źle się czuje. Od rozstania stron pozwany przesyła na rzecz córki po 700 złotych miesięcznie tytułem alimentów.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Motywując powyższe wskazał, że zgodnie z art. 133 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Sąd Rejonowy uznał za bezsporne, że ojciec przekazuje matce 700 złotych miesięcznie na utrzymanie małoletniej.

Stosownie do treści art. 135 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz możliwości majątkowych i zarobkowych zobowiązanego.

Usprawiedliwione potrzeby małoletniej zaspokajane są przez oboje rodziców w ramach sprawowania bieżącej pieczy. W chwili obecnej ojciec utrzymuje regularny kontakt z dzieckiem, zajmuje się nim i sprawuję nad nim opiekę kilka razy w tygodniu.

Zasądzona kwota alimentów po 900 złotych miesięcznie odpowiada zakresowi usprawiedliwionych potrzeb dziecka, których ciężar zaspokojenia winien spoczywać na ojcu i jest to w chwili obecnej kwota niezbędna do utrzymania małoletniej. Wysokość świadczenia alimentacyjnego w takiej kwocie uzasadnia też fakt, że po stronie matki występują tzw. alimenty niemajątkowe tzn. osobiste starania o wychowanie dziecka, oraz, że jest ona zadłużona i spłaca kredyt na mieszkanie. W pozostałym zakresie koszty utrzymania córki ciążyć będą na matce, zaś na zaspokojenie dodatkowych potrzeb dziecka, zabawek, basenu, wyjazdów na spacery, wyjazdów wakacyjnych i tym podobnych matka otrzymuje świadczenie 500+.

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 roku przez możliwości zarobkowe i majątkowe należy rozumieć nie tylko zarobki i dochody rzeczywiście uzyskane z majątku zobowiązanego ale i te zarobki i dochody, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskać przy dołożeniu należytej staranności i przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych.

Sąd I instancji dał wiarę pozwanemu, że jego miesięczny dochód stanowi minimum 7.000 złotych. Możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego są zatem na wystarczającym poziomie, aby zaspokajał on swoje potrzeby oraz opłacał alimenty na rzecz córki w wysokości po 900 złotych miesięcznie, tym bardziej, że pozwany uznał powództwo, co do kwoty 700 złotych. Sąd Rejonowy uwzględnił również fakt, że pozwany ponosi koszty utrzymania swojej starszej córki.

W ocenie Sądu I instancji pozwany jako żołnierz ma również możliwości zarobkowe, takie jak wynikają z przedłożonych przez niego dokumentów, a jego obecny dochód wystarcza w zupełności, aby mógł bez uszczerbku dla siebie i osób pozostających pod jego opieką płacić alimenty w zasądzonej kwocie.

Sąd Rejonowy przyjął jako realny miesięczny koszt utrzymania małoletniej w kwocie około 1.500 złotych. Uwzględniając koszt utrzymania małoletniej, sytuację materialną stron, wiek i potrzeby powódki, zasądzona kwota alimentów w wysokości po 900 złotych miesięcznie na córkę jest odpowiednia. Biorąc pod uwagę fakt, że matka otrzymuje na córkę świadczenie 500+, jest ona w stanie dołożyć się maksymalnie 100 złotych do kosztów utrzymania córki. Wysokość obowiązku alimentacyjnego odpowiada usprawiedliwionym potrzebom, a także możliwościom zarobkowym i dochodowym pozwanego. Mając to na uwadze, uznać należy, że zasądzona kwota będzie adekwatna do przyczynienia się pozwanego do utrzymania dziecka, z uwzględnieniem jego osobistych starań i własnego wkładu w jego wychowanie.

Rygor natychmiastowej wykonalności wydano w oparciu o przepis art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. Ponadto pozwanego obciążono opłatą sądową od zasądzonej części powództwa.

Od powyższego wyroku wnieśli apelacje małoletnia powódka M. P. (1) reprezentowana przez przedstawicielkę ustawową S. K. oraz pozwany M. P. (2).

Przedstawicielka ustawowa powódki zaskarżyła wyrok w części oddalającej powództwo, tj. co do kwoty po 500 złotych miesięcznie. Apelująca zarzuciła wyrokowi:

1. naruszenie art. 135 § 1 k.r.o. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na:

a) nieuwzględnieniu przy określaniu wysokości świadczeń alimentacyjnych, do których zobowiązany jest pozwany, uzasadnionych potrzeb małoletniej powódki w zakresie wysokości opłat ponoszonych przez matkę małoletniej powódki za żłobek w kwocie 420 złotych miesięcznie, kosztów przejazdów w kwocie około 250 złotych miesięcznie oraz kosztów wyżywienia małoletniej powódki w kwocie 450 złotych miesięcznie;

b) nieuwzględnieniu przy określaniu wysokości świadczeń alimentacyjnych, do których zobowiązany jest pozwany, przysługujących mu, jako żołnierzowi zawodowemu uposażenia dodatkowego, tj. dodatku mieszkaniowego w kwocie około 700 złotych miesięcznie, dodatku mundurowego w kwocie około 2.200 złotych rocznie, dodatku urlopowego w kwocie około 1.000 złotych rocznie na jednego członka rodziny;

c) pominięciu w ocenie dowodu z zestawienia miesięcznych kosztów utrzymania małoletniej powódki, co skutkowało błędnym ustaleniem wysokości usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego do alimentacji;

d) pominięciu zasady równej stopy życiowej rodzica i dziecka;

e) pominięciu przy ocenie możliwości zarobkowych matki małoletniej powódki, niepełnosprawności S. K. oraz konieczności korzystania z pomocy rodziny w opiece nad małoletnią powódką;

2. naruszenie art. 135 § 3 pkt 1 k.r.o. poprzez jego niezastosowanie i bezpodstawne uwzględnienie przy ustalaniu zakresu świadczenia alimentacyjnego należnego od pozwanego, otrzymywanego przez matkę powódki świadczenia rodzinnego, o którym mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 111), tzw. 500+, a także poprzez przyjęcie, że otrzymywana kwota świadczenia ma wpływ na wysokość zobowiązania alimentacyjnego pozwanego, co skutkowało zaniżeniem zasądzonego świadczenia alimentacyjnego o kwotę 500 złotych miesięcznie;

3. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnej i obiektywnej analizy materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie polegające na:

a) pominięciu okoliczności, że pozwany nie ponosi żadnych poza alimentami wydatków celem zaspokojenia podstawowych potrzeb małoletniej powódki;

b) pominięciu okoliczności, że małoletnia nie otrzymuje prezentów od zobowiązanego;

c) pominięciu okoliczności, że pozwany realizuje kontakty z małoletnią zaledwie kilka razy w miesiącu, tj. 6 godzin w tygodniu i 2 weekendy w miesiącu po 10 godzin dziennie (64 godziny w miesiącu), mimo, że zamieszkuje piętro wyżej w tym samym bloku co małoletnia powódka;

d) nieuwzględnieniu, że matka powódki sprawuje nad nią codzienną osobistą pieczę, jest pierwszoplanowym opiekunem i ponosi większość kosztów jej utrzymania i wychowania.

Wskazując na powyższe apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletniej powódki alimentów po 1.400 złotych miesięcznie, tj. dodatkowo 500 złotych miesięcznie, płatnych każdorazowo do rąk matki powódki do 15-go dnia każdego miesiąca z góry, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat.

Pozwany zaskarżył wyrok w części, co do alimentów po 200 zł miesięcznie, zarzucając mu:

1) błąd w ustaleniach faktycznych poprzez nie uzasadnione przyjęcie, że zaspokojenie potrzeb życiowych dziecka w tym wieku wymaga wydatku 1.500 złotych;

2) błąd w ustaleniach faktycznych poprzez nieuzasadnione przyjęcie że dochody miesięczne pozwanego przekraczają 7.100 złotych, podczas gdy jego możliwości zarobkowe są niższe oraz spłaca on kredyt w wysokości 1.500 złotych, a ostatnio ponosi dodatkowe koszty względem utrzymania małoletniej M. w postaci zakupu lekarstw oraz kosmetyków;

3) błąd w ustaleniach faktycznych poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że możliwości zarobkowe pozwanego poprzez dołożenie starań mogłyby być wyższe;

4) brak wzięcia pod uwagę faktu możliwości zasądzenia alimentów na starszą córkę M., gdzie Sąd obciążył mnie znaczną kwotą alimentów wstecznych a tak że bieżących pomimo iż przyczyniam się do utrzymania starszej córki M.; 5) błąd w ustaleniach faktycznych poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że pozwany mało zajmuję się córką.

Ponadto apelujący wskazał, że ponosi koszty związane z sprawowaniem opieki i pomocy swoim rodzicom, którzy są chorzy i w podeszłym wieku.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku

i zasądzenie alimentów w kwocie realnie odpowiadającej usprawiedliwionym potrzebom małoletniej powódki oraz faktycznym możliwościom majątkowym i zarobkowym pozwanego, tj. w kwocie po 700 złotych miesięcznie oraz o nieobciążania go kosztami procesowymi.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 22 grudnia 2022 roku przedstawicielka ustawowa małoletniej powódki poparła apelację powódki i wniosła o oddalenie apelacji pozwanego, a pozwany poparł wniesioną przez siebie apelację i wniósł o oddalenie apelację powódki.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje wniesione przez obie strony postępowania nie zasługiwały na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że ustalając zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletniej, jak i możliwości zarobkowe jej rodziców Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisu art 233 § 1 k.p.c. Oznacza to, że powołane w obu wniesionych apelacjach argumenty wskazujące na błędy, w ocenie skarżących, w przyjętych jako podstawa rozstrzygnięcia ustaleniach faktycznych nie mogą odnieść oczekiwanego przez nich skutku.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji wywiedzionej przez przedstawicielkę ustawową małoletniej powódki wskazać należy, że przywołane przez nią okoliczności mające świadczyć o naruszeniu powołanego przepisu: to że pozwany nie ponosi żadnych poza alimentami wydatków celem zaspokojenia podstawowych potrzeb małoletniej powódki a jego kontakty z małoletnią odbywają się zaledwie kilka razy w miesiącu, oraz to ona sprawuje nad powódką codzienną osobistą pieczę i jest pierwszoplanowym opiekunem zostały uwzględnione w ramach dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych.

Podobnie ocenić należy, wynikające z apelacji pozwanego zastrzeżenia, że wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji dopuścił się błędnych ustaleń faktycznych nieprawidłowo określając koszt wydatków niezbędnych dla utrzymania powódki, zawyżając jego dochody oraz możliwości zarobkowe, pomijając ciążący na nim obowiązek alimentacyjny na rzecz starszej córki oraz fakt że sprawuje opiekę nad powódką stosunkowo często. W ramach ustaleń faktycznych, Sąd Rejonowy wskazał na usprawiedliwione wydatki związane z utrzymaniem powódki, prawidłowo ustalił realne możliwości zarobkowe pozwanego i uwzględnił fakt, że ciąży na nim obowiązek alimentacyjny wobec starszej córki.

Ocena wpływu tych okoliczności (podnoszonych w obu apelacjach) na treść wydanego w sprawie rozstrzygnięcia wiąże się natomiast z zastosowaniem przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 135 k.r.o. (o czym w dalszej części uzasadnienia).

W rezultacie, Sąd Okręgowy poczynione przez Sad pierwszej instancji ustalenia faktyczne przyjmuje za własne i wskazuje jako podstawę przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Wydając zaskarżony wyrok, Sąd Rejonowy nie dopuścił się również naruszenia przepisów prawa materialnego.

Zgodnie z art. 133 § 1 k.r.o. rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Obowiązkiem rodziców jest dążyć do zapewnienia dziecku odpowiednich warunków do prawidłowego rozwoju i wspólnie ponosić koszty zaspakajania jego usprawiedliwionych potrzeb.

Stosownie natomiast do treści przepisu art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Współzależność między tymi dwoma czynnikami wyraża się w tym, że usprawiedliwione potrzeby powinny być zaspokojone w takim zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości zarobkowe zobowiązanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1969 roku, III CRN 350/69, OSNPG 1970/2/15).

Odnosząc się do pierwszej ze wskazanych w powołanym wyżej przepisie przesłanek, w ocenie Sądu Okręgowego, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, że wbrew przeciwnym twierdzeniom przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki i pozwanego Sąd I instancji prawidłowo ustalił zakres usprawiedliwionych potrzeb powódki na poziomie około 1.500 złotych miesięcznie. Wskazana powyżej kwota uwzględnia zasady doświadczenia życiowego. Jej wyliczenie nie może natomiast wynikać z arytmetycznego ustalenia wielkości ponoszonych comiesięcznie przez S. K. wydatków na zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb córki, których wysokość co oczywiste kształtuje się w poszczególnych miesiącach na różnym poziomie. Podkreślić jednocześnie należy, że ustalenie kosztów utrzymania dziecka winno obejmować koszty usprawiedliwione jego potrzebami oraz uwzględniać zasadę równej stopy życiowej osób uprawnionych i zobowiązanych. Również w tym kontekście wskazana kwota wydaje się być wyważona.

Rację ma natomiast przedstawicielka ustawowa powódki, że Sąd I instancji nieprawidłowo przy ustaleniu zakresu świadczenia alimentacyjnego należnego od pozwanego powołał się na fakt pobierania przez nią świadczenia 500+ na dwójkę dzieci, czym niewątpliwie naruszył regulacje zawartą w art. 135 § 3 k.r.o.

Zdaniem Sądu Okręgowego uchybienie to nie wpływa jednakże na prawidłowość zasądzonej kwoty alimentów od pozwanego. Zważyć bowiem należy, że w kosztach utrzymania małoletniej powinna niewątpliwie zgodnie z powołanym na wstępie przepisem art. 133 § 1 k.r.o. partycypować również jego matka. Tymczasem jakkolwiek z dokumentacji zawartej w aktach sprawy wynika, że S. K. leczy się obecnie z powodu miastenii, to nie została przez nią wykazana okoliczność, że schorzenie to powoduje u niej niezdolność do wykonywania pracy zarobkowej. O niemożliwości wykonywania przez matkę małoletniej zatrudnienia nie może przy tym świadczyć jedynie przedłożone przez nią orzeczeniu o zaliczeniu do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności (k. 135), albowiem nie ma podstaw do utożsamiania pojęć prawnych niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 504) oraz niepełnosprawności w rozumieniu (art. 1 i art. 3 ustawy z 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 100).

Biorąc pod uwagę powyższe, jak i okoliczność, że przedstawicielka ustawowa powódki jest z zawodu kosmetyczką i prowadziła (bądź też jak twierdzi prowadzi pozwany nadal prowadzi własny salon kosmetyczny), uznać należy nie istnieją zatem obiektywne przeszkody, aby podjęła ona zatrudnienie, co pozwoli jej na pozyskanie środków, które pozwolą na pokrycie kosztów utrzymanie dziecka w zakresie nie realizowanym przez pozwanego (a więc w praktyce na poziomie około 600 zł miesięcznie). W toku postępowania matka małoletniej podnosiła przy tym, że jest zarejestrowana w bazie aktorów amatorów i czasami dostaje propozycję roli, a więc może uzyskiwać dodatkowe dochody również i z tego tytułu.

Twierdzenie to jest tym bardziej aktualne, że we wniesionej apelacji przedstawicielka ustawowa wskazała, że małoletnia uczęszcza obecnie do żłobka. Okoliczność ta zwiększa z jednej strony miesięcznie koszty utrzymania dziecka, jednakże jednocześnie oznacza, że matka dziecka może więcej czasu poświęcić na wykonywanie pracy zarobkowej.

Odwołując się do treści art. 135 k.r.o. przypomnieć należy, że sama wysokość usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego nie decyduje jeszcze o wielkości alimentów należnych od zobowiązanego. Dopiero określenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego, następnie ich porównanie wartości umożliwia ustalenie, czy i w jakim zakresie (w całości bądź w części) potrzeby uprawnionego mogą być zaspokojone przez zobowiązanego.

Zdaniem Sądu Okręgowego ustalenie od pozwanego na rzecz małoletniej córki alimentów w ostatecznie żądanej przez przedstawicielkę ustawową w apelacji w kwocie po 1.400 złotych miesięcznie przekracza jego aktualne możliwości zarobkowe.

Zważyć bowiem należy, że z uzyskiwanego przez siebie dochodu pozwany ponosi również w całości wydatki na utrzymanie swojej drugiej córki, która cierpi na porażenie mózgowe.

Jednocześnie wskazać należy, że eksponowane w wniesionej przez pozwanego skardze apelacyjnej okoliczności; to, że pozwany spłaca kredyt mieszkaniowy, ponosi koszty utrzymania mieszkania, a także pomaga swoim rodzicom, jakkolwiek wpływają na ocenę żądań zawartych w apelacji strony powodowej, nie mogą rodzic dalej idących skutków i prowadzić do przyjęcia, że Sąd pierwszej instancji ustalił alimenty w kwocie o 200 zł miesięcznie za wysokiej. Nawet przyjęcie, że realne dochody pozwanego zamykają się w kwocie około 6500 zł miesięcznie i uznanie, że koszty jego utrzymania to około 4000 zł., pozwanemu pozostanie na zaspokojenie roszczeń alimentacyjnych wobec córek około 2500 zł. Uwzględniając, że potrzeby starszej z nich mogą być większe niż potrzeby powódki wskazana wyżej kwota z pewnością pozwala na pokrycie tych świadczeń. Tym samym, uznać należało, że ustalona przez Sąd I instancji kwota alimentów w wysokości 900 złotych jest wyważona i nie przekracza aktualnie możliwości finansowych pozwanego. W tym zakresie za nieuzasadnione należało uznać zarzuty podniesione w wywiedzionej przez niego apelacji. Podkreślić należy, że inne niż alimentacyjne zobowiązania (spłata zaciągniętych kredytów lub alimentacja innych niż zstępni osób) ma na ustalenie wysokości alimentów na rzecz dzieci jedynie drugorzędny wpływ; obowiązany do alimentacji zaciągając inne zobowiązania winien zawsze w pierwszej kolejności założyć, że ich zaspokojenie nie może się odbywać kosztem świadczeń alimentacyjnych.

Dlatego też Sąd Okręgowy uznał, że wniesione apelacje zmierzające ze strony przedstawicielki ustawowej powódki do podwyższenia zasądzonej przez Sąd instancji kwoty alimentów w wysokości 900 złotych, a ze strony pozwanego do obniżenia tej kwoty należało na podstawie art. 385 k.p.c. oddalić jako niezasadne.

O kosztach procesu orzeczono natomiast na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., znosząc je wzajemnie między stronami.

Paweł Hochman