Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2022 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący	Sędzia Paweł Hochman
Protokolant	Iwona Jasińska

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2022 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa S. P.

przeciwko E. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 6 maja 2021 r. sygn. akt I C 1469/17

1.  oddala apelację;

2.  nie obciąża powoda S. P. obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanej E. W. kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Paweł Hochman

Sygn. akt II Ca 954/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 czerwca 2017 roku, powodowie S. P. i A. S. (1) wnieśli o zasądzenie od E. W. na swoją rzecz kwoty po 25.000,00 zł dla każdego z nich z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Nadto, strona powodowa domagała się zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Jako podstawę żądania powodowie podali przepisy art. 1029 k.c. oraz art. 405 k.c.

W uzasadnieniu pozwu wskazali, iż są spadkobiercami A. W. (1) z domu P., zaś pozwana E. W. jest spadkobiercą W. W.. W dniu 23 listopada 1996 roku A. W. (1) z domu P. zawarła związek małżeński z W. W.. W. W. przed ślubem zajmował lokal mieszkalny położony w T. przy ulicy (...), zaś A. W. (1) z domu P. zajmowała lokal mieszkalny położony w T. przy ulicy (...). A. W. (2) i S. W. dokonali zamiany ww. mieszkań w ten sposób, że objęli lokal mieszkalny położony w T. przy ulicy (...), przysługujący S. G. i L. G.. S. G. objęła zaś lokal W. W., położony przy ulicy (...), a L. G. objął lokal A. W. (2) przy ulicy (...). Powodowie podnieśli, iż W. W. nabył w dniu 12 marca 2009 roku, a wiec w trakcie trwania związku małżeńskiego, własność lokalu przy ulicy (...), wobec czego nieruchomość ta weszła do majątku wspólnego stron, a udział 1/2 wartości prawa własności tejże nieruchomości wszedł do spadku po A. W. (1) z domu P..

W dniu 8 sierpnia 2018 roku powódka A. S. (1) dokonała przelewu wierzytelności przysługującej jej względem E. W. na rzecz S. P., wobec czego powód podtrzymał pierwotne żądanie A. S. (1) w całości jako swoje.

Postanowieniem z dnia 14 września 2018 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim zwrócił pozew A. S. (1).

Pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Wyrokiem z dnia 6 maja 2021 roku Sąd Rejonowy oddalił powództwo i odstąpił od obciążania powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanej.

Podstawę powyższego orzeczenia stanowiły następujące ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego:

W. W. i A. W. (1) z domu P. zawarli związek małżeński w dniu

23 listopada 1996 roku, wcześniej zaś pozostawali w nieformalnym związku. Przed ślubem W. W. przysługiwał lokal mieszkalny położony w T. przy ulicy (...), zaś A. W. (1) z domu P. lokal położony w T. przy ulicy (...).

W lokalu przy ul. (...) zamieszkiwali wcześniej T. i G. małżonkowie P. rodzice zmarłej A. W. (2), wraz z dziećmi. Przydział przedmiotowego lokalu otrzymali decyzją (...) z dnia 31 lipca 1963 roku. Umowa najmu przedmiotowego lokalu podpisana została w dniu (...) roku.

W roku 1992 W. W. i A. W. (1) z domu P. postanowili wspólnie zamieszkać i zamienić przysługujące im mieszkania na jedno większe. Zamiany dokonali z L. i S. byłymi małżonkami G..

W dniu 8 grudnia 1992 roku L. G. zwrócił się do Zarządu (...) (...) w T. o wyrażenie zgody na zamianę spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu, położonego przy ulicy (...) na dwa mniejsze lokale, tj. lokal położony w T. przy ulicy (...) (należący do W. W.) oraz lokal przy ulicy (...) (należący do A. W. (1)).

W dniu 14 grudnia 1992 roku W. W. i A. W. (1) oświadczyli, iż nie dotyczą ich okoliczności wymienione w § (...)i (...) Statutu (...), wyłączające możliwości otrzymania przydziału mieszkania spółdzielczego.

W dniu 14 grudnia 1992 roku L. G., z uwagi na zamianę indywidualną, przekazał wkład mieszkaniowy oraz udział członkowski na rzecz W. W., zaś W. W. przyjął wkład mieszkaniowy i wniósł o przyjęcie go w poczet członków (...)w T.. Tego samego dnia, W. W. wniósł o przydzielenie mu spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu. We wniosku określono, iż głównym użytkownikiem będzie W. W., który będzie zamieszkiwał w lokalu wraz z konkubiną A. W. (1).

W dniu 15 grudnia 1992 roku Zarząd (...) (...) w T. wyraził L. G., zamieszkałemu w T. przy ulicy (...), zgodę na dokonanie indywidualnej zamiany mieszkania z W. W., zamieszkałym w T. przy ulicy (...) oraz A. W. (1), zamieszkałą w T. przy ulicy (...). Na zamianę wyraził zgodę Wydział (...) Urzędu (...) T..

Decyzją z dnia 15 grudnia 1992 roku W. W. został przyjęty w poczet członków (...).

W dniu 22 grudnia 1992 roku W. W. przydzielono mieszkanie spółdzielcze typu lokatorskiego położone w T. przy ulicy (...). Do zamieszkiwania w lokalu uprawniony był W. W. - główny użytkownik oraz A. W. (1) - konkubina W. W..

A. W. (1) z domu P. i W. W. zawarli w dniu 23 listopada 1996 roku związek małżeński.

W dniu 12 marca 2009 roku W. W. nabył do majątku osobistego własność nieruchomości położonej w T. przy ulicy (...). Dla ww nieruchomości została założona księga wieczysta nr (...).

A. W. (1) z domu P. zmarła w dniu (...) roku w T., S. W. zmarł w dniu (...) roku.

Postanowieniem z dnia 27 marca 2017 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim orzekł, iż spadek po A. W. (1) z domu P. na podstawie ustawy z dobrodziejstwem inwentarza nabyli: brat S. P. oraz siostra A. S. (2) z domu P. po 1/2 części każde z nich.

Spadek po S. W., synu T. i E., nabyła w całości z dobrodziejstwem inwentarza córka E. W..

Obecnie właścicielem nieruchomości położonej w T. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) jest E. W. - córka W. W.. Podstawę wpisu stanowiło postanowienie Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 21 października 2016 roku o stwierdzeniu nabycia spadku. W sprawie został sporządzony spis inwentarza, zgodnie z którym do majątku spadkowego po spadkodawcy W. W. weszła m.in. nieruchomość, stanowiąca prawo odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w T. przy ulicy (...).

E. W. jest córką W. W. z pierwszego małżeństwa. Po rozwodzie rodziców, który miał miejsce w 1980 roku, E. W. wraz z matką przeprowadziła się do Zagania. W. W. po rozwodzie związał się z A. W. (1), z którą pozostawał do czasu ślubu w nieformalnym związku. W. W. rozwiódł się z A. W. (1) ok 2008 roku. Mimo rozwodu, byli małżonkowie zamieszkiwali wspólnie. A. W. (1) pomagała W. W.. E. W. utrzymywała kontakt z ojcem - listowny i telefoniczny. Czasem się widywali.

W następstwie powyższych ustaleń Sąd Rejonowy zważył, że strona powodowa jako podstawę prawną żądania wskazała przepis art. 405 k.c. oraz 1029 k.c. Zgodnie z treścią art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Stosownie zaś do treści art. 1029 § 1 k.c. spadkobierca może żądać, ażeby osoba, która włada spadkiem jako spadkobierca, lecz spadkobiercą nie jest, wydała mu spadek. To samo dotyczy poszczególnych przedmiotów należących do spadku.

W przedmiotowej sprawie, pozwana E. W., jak z dokumentów załączonych do akt sprawy, w szczególności postanowienia Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 21 października 2016 roku wydanego w sprawie o sygn. akt I NS 1171/16 nabyła na podstawie ustawy w całości z dobrodziejstwem inwentarza spadek po W. W., synu T. i E., zmarłym w dniu (...) roku. Do majątku spadkowego weszła nieruchomość - prawo odrębnej własności lokalu mieszkalnego położonego w T. przy ulicy (...). Postanowienie wydane w dniu 21 października 2016 roku w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku stanowiło podstawę wpisu prawa własności w księdze wieczystej o numerze (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim V Wydział Ksiąg Wieczystych. Przedmiotowy lokal W. W. nabył w dniu 12 marca 2009 roku do majątku osobistego, pomimo, iż w tym czasie pozostawał w związku małżeńskim. W kwestii tej Sąd w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 22 kwietnia 2015 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 13/15, zgodnie z którym: „Prawo odrębnej własności lokalu nabyte na podstawie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją dokonaną ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego oraz ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2011 r., nr 201, poz. 1180) przez pozostającego w małżeńskiej wspólności ustawowej członka spółdzielni, któremu przysługiwało stanowiące jego majątek osobisty spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu, należy do majątku osobistego tego członka (art. 33 pkt 10 k.r.o.)”. W. W. przysługiwało spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu, położonego w T. przy ulicy (...). Prawo do tegoż lokalu zostało mu przydzielone w dniu 22 grudnia 1992 roku ( tj. przed zawarciem związku małżeńskiego, a na mocy decyzji z dnia 15 grudnia 1992 roku został przyjęty w poczet członków (...). Powyższe niezaprzeczalnie prowadzi do wniosku, iż W. W., mimo pozostawania w związku małżeńskim i posiadania wspólności ustawowej małżeńskiej z A. W. (1) z domu P., nabył prawo odrębnej własności przedmiotowego lokalu do majątku osobistego. Nieruchomość położona w T. przy ulicy (...) nie weszła więc do majątku spadkowego po A. W. (1) z domu P..

W ocenie Sądu Rejonowego, w niniejszej sprawie nie znajduje więc zastosowania przepis art. 1029 k.c. oraz 405 k.c. - E. W. jest bowiem jedyną spadkobierczynią W. W. i nie ma podstaw do przyjęcia, iż nabyła korzyść majątkową bez podstawy prawnej.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Powołany przepis zezwala sądowi, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, odstąpić od zasady odpowiedzialności za wynik procesu i zasądzić od strony przegrywającej jedynie część kosztów albo nie obciążać jej „w ogóle kosztami procesu. Powołany przepis nie konkretyzuje pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, a zatem ocena czy taki wypadek rzeczywiście zachodzi, pozostawiona jest uznaniu sądu i wynika to z dyskrecjonalnej władzy sędziego. Dokonując takiej oceny, Sąd winien mieć na względzie całokształt okoliczności sprawy. Przy czym, chodzi tu nie tylko o okoliczności związane ze stanem majątkowym strony czy sytuacją życiową (por. Postanowienie Sądu Najwyższego Z dnia 13 czerwca 2013 r. IV CZ 157/2012), ale także te związane z przebiegiem procesu. Sąd Rejonowy, powołując się na zasady słuszności i dokonując analizy konkretnych okoliczności władny jest podjąć decyzję, czy zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek. Sąd uznał iż zasadnym jest odstąpienie od obciążania powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanej. Sąd uznał, iż w ustalonych i przytoczonych wyżej okolicznościach, obciążenie powoda kosztami procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód.

Reprezentujący go pełnomocnik powyższy wyrok zaskarżył w zakresie obejmującym oddalenie powództwa. Zarzucił mu:

- sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału poprzez przyjęcie, iż odrębne prawo własności lokalu mieszkalnego, położonego w T. przy ul. (...) weszło jako całość do majątku odrębnego W. W. z tej przyczyny, iż lokatorskie spółdzielcze prawo do lokalu w tym konkretnym przypadku też stanowiło jego majątek odrębny, a przez to - naruszenie prawa materialnego tj,. art 125 k.c., art. 405 k.c.

- nieuwzględnienie relacji, jakie łączyły W. W. i A. W. (2) po rozwodzie i pominięcie treści art. 5 k.c. jako podstawy prawnej żądania, podnoszonej już w trakcie trwającego procesu.

Podnosząc powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz powoda od pozwanej kwoty 50.000 zł. wraz z ewentualnymi kosztami procesu i kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje. Skarga apelacyjna podlega oddaleniu.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Twierdzenia autora apelacji wskazujące na rzekomą sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału nie znajdują żadnego uzasadnienia. Podkreślić należy, że zakwestionowane przyjęcie, iż odrębne prawo własności lokalu mieszkalnego, położonego w T. przy ul. (...) weszło jako całość do majątku odrębnego W. W. nie stanowi następstwa błędnych ustaleń faktycznych a wynika z dokonania innej niż oczekuje tego skarżący oceny prawnej prawidłowo ustalonego stanu faktycznego przyjętego jako podstawa rozstrzygnięcia.

W uzupełnieniu powyższego stanowiska wskazać należy, że sam skarżący w uzasadnieniu apelacji przyznał, że stan faktyczny przedstawiony w uzasadnieniu pozwu nie został przez Sąd Rejonowy zakwestionowany i przywołał najważniejsze jego elementy zgodne z ustaleniami Sądu Rejonowego.

Wydając zaskarżone orzeczenie Sąd Rejonowy oparł swoje stanowisko na orzeczeniu Sądu Najwyższego z 22.04.2015 sygn. akt III CZP 13/15. Powołując się na treść zawartych w nim poglądów uznał, że prawo odrębnej własności lokalu mieszkalnego w T. przy ul. (...) weszło do majątku osobistego W. W., mimo iż pozostawał on w chwili nabycia tego prawa w związku małżeńskim. Sąd Okręgowy nie podziela powyższego stanowiska. Analiza powołanego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego wskazuje, że został on wydany w odmiennym niż ustalony w przedmiotowej sprawie stanie faktycznym; odmienność ta wynika z faktu, że w sprawie będącej przedmiotem rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy prawo odrębnej własności lokalu powstało na skutek przekształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu, którego przyznanie wiązało się z czynnościami prawnymi i faktycznymi tylko jednego małżonka.

W przedmiotowej sprawie nabycie mieszkania położonego przy ul (...) w T. stanowiło konsekwencję szeregu czynności wspólnych obojga małżonków. Mieszkanie miało początkowo status mieszkania spółdzielczego typu lokatorskiego, które użytkowali wspólnie W. W. i A. W. (2) pozostając jeszcze w związku konkubenckim i zostało nabyte na skutek zamiany polegającej na rezygnacji z dwóch mniejszych lokali, prawo do których wynikał również ze stosunku najmu. Źródłem prawa do korzystania z wskazanego mieszkania była przy tym również rezygnacja przez A. W. (2) (P.) z innego mieszkania użytkowanego w oparciu o umowę najmu. W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że wniosek o przydział mieszkania uwzględniał nie tylko W. W. ale również A. P. (k. 142) a samodzielne członkostwo W. W. w spółdzielni mieszkaniowej stanowiło zapewne konsekwencję faktu, że w dacie przyznania mieszkania pozostawał z A. P. w związku konkubenckim.

Powyższa uwaga nie może jednak prowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku; rozstrzygnięcie w nim zawarte pomimo błędnego we wskazanym zakresie uzasadnienia odpowiada prawu.

Z art. 31 § 1 k.r.o. wynika domniemanie przynależności do majątku dorobkowego przedmiotów majątkowych nabytych w czasie trwania wspólności ustawowej przez oboje małżonków lub przez jednego z nich, zaś przynależność określonych przedmiotów do majątku osobistego (dawniej odrębnego) obowiązany jest udowodnić zainteresowany tym małżonek. Jednocześnie jednak domniemanie powyższe można obalić przez wykazanie, iż nabycie przedmiotu majątkowego nastąpiło ze środków finansowych stanowiących majątek osobisty, dawniej odrębny. Prawo własności nabyte w czasie trwania wspólności majątkowej z reguły wchodzi do majątku wspólnego niezależnie od tego, czy zostało nabyte przez jedno z małżonków, czy przez oboje. Bez znaczenia jest przy tym, czy środki przeznaczone na nabycie własności pochodziły z majątku wspólnego, czy też z majątku osobistego (odrębnego), chyba, że nabycie nastąpiło w drodze tzw. surogacji rozumianej jako zastąpienie przedmiotu wchodzącego w skład majątku osobistego (odrębnego) innym przedmiotem nabytym w zamian pierwszego.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy do przekształcenia lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo własności doszło w czasie, w którym W. W. i A. W. (2) (P.) pozostawali w związku małżeńskim. Domniemywać należy, że weszło ono do majątku wspólnego. Oświadczenie W. W., że nabywa mieszkanie do majątku odrębnego nie może tym samym mieć decydującego znaczenia dla oceny do kogo przynależy jego własność.

W uzupełnieniu powyższych uwag przypomnieć należy, że do przekształcenia lokatorskiego prawa do mieszkania w prawo własności doszło w 2009 r. a więc pod rządami art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1222 ze zm., dalej jako SpMieszkU) który stanowi, że na pisemne żądanie członka, któremu przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć z tym członkiem umowę przeniesienia własności lokalu po dokonaniu przez niego spłaty należności określonych w pkt 1 i 2 ust. 1 tego artykułu. Dokonując oceny powyższej regulacji pod kątem przepisu art. 33 pkt 10 k.r.o. Sąd Okręgowy uznaje, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie można przyjąć, iż ukształtowane w 2009 r. odrębne prawo własności mieszkania powstało z przekształcenia prawa wchodzącego tylko w skład majątku odrębnego W. W.. Zdaniem Sądu Okręgowego spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu nie stanowiło bowiem jego odrębnego majątku osobistego. Zastrzegając w tym miejscu, że spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu, w chwili swego ustania, miało określoną wartość majątkową równą w praktyce wartości rynkowej lokalu ( art. 11 ust. 2 i 21 SpMieszkU), jeszcze raz należy z całą mocą podkreślić, że powstało ono w następstwie czynności faktycznych podjętych również przez A. P..

Konsekwencją powyższego stanowiska jest przyjęcie, że swoje roszczenia wobec spadkobierczyni W. W., E. W. powód mógłby formułować co najwyżej w trybie przewidzianym dla postępowania obejmującego podział majątku dorobkowego, a więc w postępowaniu nieprocesowym. Źródłem zgłoszonego żądania jest bowiem twierdzenie powoda, że nabył w drodze dziedziczenia po siostrze udział we wskazanym prawie własności lokalu mieszkalnego. Jak wynika z art. 618 § 1 k.p.c., w postępowaniu o zniesienie współwłasności sąd rozstrzyga także spory o prawo żądania zniesienia współwłasności i o prawo własności, jak również wzajemne roszczenia współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy. Rozstrzygając spór o prawo żądania zniesienia współwłasności lub o prawo własności, sąd może wydać w tym przedmiocie postanowienie wstępne. W przedmiotowej sprawie brak dowodu na to, że powód wniósł tak określoną sprawę. Jedynie w razie stwierdzenia, że sąd pierwszej instancji nie przekazał sprawy należącej do kategorii spraw przewidzianych w art. 618 § 1 k.p.c. sądowi prowadzącemu postępowanie o zniesienie współwłasności, Sąd drugiej instancji obowiązany jest uchylić z urzędu zaskarżone orzeczenie i przekazać sprawę na podstawie art. 618 § 1 k.p.c. sądowi prowadzącemu postępowanie o zniesienie współwłasności, w pozostałych przypadkach nie zachodzi podstawa do jego uchylenia oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzupełnieniu powyższych uwag wskazać również należy, że w ocenie Sądu Okręgowego, procesową konsekwencją kompleksowego charakteru wskazanej regulacji winno być przyjęcie, że spór o prawo do rzeczy oparty na twierdzeniu, że objęte jest ono współwłasnością innych osób i sformułowane w konsekwencji roszczenie od zapłatę kwoty odpowiadającej wartości udziału, nie może być rozstrzygany w innym niż wszczętym w trybie art. 617 k.p.c. postępowaniu. Tym samym wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw aby uznać, że pozwana wzbogaciła się względem powoda w rozumieniu art. 405 k.c. Korzyść majątkowa pozwanej polegająca na objęciu majątku spadkowego po ojcu wynika z dziedziczenia a ustalenie składników majątku spadkowego (czy obejmował on całą nieruchomość, czy tylko udział w tej nieruchomości) winno się odbyć we wskazanym wyżej trybie.

Brak również jakichkolwiek podstaw aby uznać, że powód może domagać się zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty na podstawie wskazanego w pozwie art. 1029 k.c. Wskazany przepis dotyczy sytuacji w której osoba władająca spadkiem nie uzyskała stwierdzenia praw do spadku a sformułowanie na jego podstawie żądania zapłaty uznać należy za dopuszczalne tylko w przypadku gdy w skład spadku (w dacie jego otwarcie) wchodziły pieniądze.

Sformułowane w przedmiotowej sprawie żądanie zapłaty podlegało więc oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o oddaleniu apelacji.

Sąd Okręgowy mając na uwadze charakter zgłoszonego roszczenia oraz sytuację majątkową powoda, który korzystał z zwolnienia od kosztów procesu, odstąpił od obciążenia go kosztami postępowania odwoławczego na podstawie art. 102 k.p.c.

Paweł Hochman