II Ca 1053/23 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2024-02-26
Sygn. akt II Ca 1053/23
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 lutego 2024 r.
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:
|
Przewodniczący |
Sędzia Paweł Hochman |
|
Protokolant |
Iwona Jasińska |
po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2024 r. w Piotrkowie Trybunalskim
na rozprawie
sprawy z powództwa K. P. (1)
przeciwko J. K. (1), (...)
o zapłatę
na skutek apelacji wniesionych przez wszystkie strony
od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim
z dnia 20 października 2023 r. sygn. akt I C 1720/20
1. oddala apelacje;
2. znosi wzajemnie między stronami koszty procesu za instancję odwoławczą.
Paweł Hochman
Sygn. akt II Ca 1053/23
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 17 listopada 2017 r. powódka K. P. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanych (...)oraz (...) solidarnie na swoją rzecz kwoty 37.800 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną bezprawnym działaniem pozwanego J. K. - K. przy (...). Powódka wniosła nadto o zasądzenie solidarnie od pozwanych na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, w wysokości według norm przepisanych. Jednocześnie powódka wniosła o zwolnienie jej od kosztów sądowych w całości.
W odpowiedzi na pozew (...), reprezentowany przez (...) zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości według norm przepisanych. Ponadto wniósł o prawidłowe wskazanie jednostki organizacyjnej (...) z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, a którą to jednostką winien być(...), przy którym działa (...), a zatem (...). Tym samym wniósł o zwolnienie od udziału w niniejszym postępowaniu (...).
W odpowiedzi na pozew pozwany J. K. (1), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, w wysokości według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował powództwo co do zasady wskazując na brak przesłanki bezprawności, bowiem działanie komornika było zgodne z wnioskiem egzekucyjnym oraz przepisami prawa. Pozwany wskazał także, że wszystkie ruchomości, z którymi wiąże się niniejsze powództwo zostały wycenione łącznie na kwotę 12.180 zł, a wyceny dokonane w toku postępowania egzekucyjnego nie były kwestionowane przez powódkę ani przez dłużnika. W konsekwencji pozwany stwierdził, że powództwo ponad kwotę 12.180 zł uznać należy za niezasadne.
Postanowieniem z dnia 7 lipca 2020 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim ustalił, że podmiotem uprawnionym do podejmowania czynności procesowych w imieniu pozwanego (...)i zwolnił od udziału w sprawie (...).
Pozwany (...)w odpowiedzi na pozew z dnia 20 sierpnia 2020 r. wniósł o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, w wysokości według norm przepisanych.
W piśmie z dnia 23 września 2020 r. (k.369 - koperta) powódka wniosła o zasądzenie na swoją rzecz solidarnie od pozwanych kwoty 37.800 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w wysokości według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,
Wyrokiem z dnia 20 października 2023 roku Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim zasądził solidarnie od pozwanych J. K. (1) oraz (...)na rzecz powódki K. P. (1) kwotę 7.110 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie należnymi od pozwanego J. K. (1) za okres od dnia 20 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty, natomiast należnymi od pozwanego (...)za okres od dnia 6 września 2018 roku do dnia zapłaty, zastrzegając, że odpowiedzialność solidarna pozwanych w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie obejmuje okres od dnia 6 września 2018 roku do dnia zapłaty (pkt 1); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2); nie obciążył powódki K. P. (1) obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanych (pkt 3); nakazał pobrać od pozwanego J. K. (1) na rzecz (...) kwotę 1.155,97 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (pkt 4); nie obciążył pozwanego (...)obowiązkiem zwrotu nieuiszczonych wydatków postępowania (pkt 5); nie obciążył powódki K. P. (1) obowiązkiem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych, które przejął na rachunek Skarbu Państwa (pkt 6).
Podstawę powyższego wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji:
W dniu 4 czerwca 2012 r. wierzyciel W. O. złożył do (...) - J. K. (1) wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużnikowi Z. P. (1) w celu wyegzekwowania kwoty 180.926,40 zł należności głównej, 2.165 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (sygn. akt I C 900/07) oraz odsetek zgodnie z tytułem wykonawczym, a także 5.400 zł zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym (sygn. akt I ACa 98/12), a ponadto o wyegzekwowanie wraz ze wskazaną należnością, należności za zastępstwo prawne w postępowaniu egzekucyjnym i kosztów postępowania egzekucyjnego. Wierzyciel wniósł o dokonanie egzekucji ze wszystkich ruchomości w miejscu zamieszkania dłużnika oraz miejscu prowadzonej działalności (w tym o wystąpienie do wydziału komunikacji z zapytaniem o pojazdy rejestrowane na dłużnika, ewentualnie ich zajęcie i sprzedaż), z wierzytelności i innych praw majątkowych oraz z rachunków bankowych. Podstawę egzekucji stanowiły tytuły wykonawcze w postaci wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 22 listopada 2011 r. (sygn. akt I C 900/07) oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 2 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I ACa 98/12).
Pismem z dnia 5 czerwca 2012 r. (...) - J. K. (1) zawiadomił dłużnika Z. P. (1) o wszczęciu postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego - wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 22 listopada 2011 r. w sprawie o sygn. akt I C 900/07 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 24 maja 2012 r., którym zasądzono od dłużnika Z. P. (1) na rzecz wierzyciela W. O. należność główną w wysokości 180.926,24 zł wraz z odsetkami w wysokości 80.925,87 zł naliczonymi do 5 czerwca 2012 r. Egzekucją objęto także w przypadku zwłoki dalsze odsetki od dnia 6 czerwca 2012 r. w wysokości 64,44 zł dziennie wraz z należną od nich opłatą egzekucyjną w wysokości 15%, koszty zastępstwa w procesie w wysokości 7.565 zł, koszty zastępstwa w egzekucji w kwocie 3.600 zł oraz wydatki gotówkowe 119,38 zł.
Pismem z dnia 5 września 2012 r. (...) zawiadomił dłużnika Z. P. (1) o wszczęciu postępowania egzekucyjnego o sygn. akt (...)na podstawie tytułów wykonawczych w postaci: wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 22 listopada 2011 r. ( sygn. akt. I C 900/07), zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 24 maja 2012 r. oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 2 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I ACa 98/12), zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 11 maja 2012 r., w których zasądzono od dłużnika Z. P. (2) na rzecz wierzyciela W. O. począwszy od czerwca 2012 r. rentę uzupełniającą, tak zaległą, jak i na przyszłość począwszy w kwocie 1 kwietnia 2011 r. Postępowanie egzekucyjne w sprawie (...) objęło, poza należnością z tytułu renty, zarówno zaległej, jak i bieżącej, także należne odsetki oraz koszty egzekucyjne.
Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt III Ns 1940/13 Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi stwierdził, że spadek po J. M. (1), synu A. i M., zmarłym w dniu (...)w Ł., ostatnio stale zamieszkałym w Ł., na podstawie ustawy nabyli żona J. M. (2) z domu K. i córka K. P. (1) z domu M., w 1/2 części każda z nich. Orzeczenie uprawomocniło się w dniu 13 lutego 2014 r.
W dniu 18 sierpnia 2014 r. wierzyciel W. O. złożył wniosek o sprzedaż zajętych ruchomości w trybie sprzedaży komisowej.
W dniu 19 sierpnia 2014 r. asesor komorniczy W. W., działający za (...) J. K. (1), postanowił dokonać przeszukania miejsca zamieszkania dłużnika Z. P. (1) pod adresem: ul. (...) w Ł. w celu odnalezienia majątku dłużnika w celu zaspokojenia należności w sprawie egzekucyjnej. W protokole czynności z dnia 19 sierpnia 2014 r. odnotowano, że na miejscu czynności obecni byli W. W. - asesor komorniczy, P. B. - świadek, M. J., Ł. L. oraz asysta policji, a na miejscu zastano K. P. (1). Około godziny 7:30 stawili się pełnomocnik wierzyciela oraz dłużnik Z. P. (1). W toku czynności w dniu 19 sierpnia 2014 r. dokonano zajęcia następujących ruchomości, oznaczonych kolejnymi pozycjami protokołu: 1. Telewizora marki S., 2. Stołu wraz z 4 krzesłami, 3. Dwóch kanap oraz fotela, 4. Zestawu 2 komód, 5. Lampy, 6. Zestawu (...) S. z głośnikami 7. Obrazu pejzaż górski w złoconej ramie, 8. Obrazu - pejzaż, 9. Obrazu chata w ramie, 10. Płaskorzeźby w ramie, 11. Obrazu - łódź w ramie, 12. Płaskorzeźby w ramie, 13. Płaskorzeźby w ramie, 14. Płaskorzeźby w ramie, 15. Zegara stojącego - T., 16. Zegara stojącego ok.190 cm, 17. (...) skórzanych: kanapy oraz fotela, 18. Grafiki z ramą, 19. Laptopa marki A., 20. Zegara, 21. Obrazu - pejzaż miejski, 22. Stołu z 6 krzesłami, 23. Obrazu- pejzaż górski, 24. Obrazu - pejzaż górski, 25. Obrazu - kobieta z dzieckiem, 26. Obrazu - chata wiejska, 27. Obrazu - wiatrak, 28. Obrazu - dom wiejski, 29. Obrazu - jezioro, 30. Obrazu - pejzaż las, 31. Obrazu - dom, 32. Obrazu - widok górski, 33. Obrazu T. T., 34. Obrazu - pejzaż górski, 35. Obrazu - pejzaż górski, 37. Płyty F., 38. Piekarnika F., 39. Zmywarki marki B., 40. Lodówki marki B., 41. (...) do ćwiczeń: ławki, sztangi i obciążenia, 42. (...) do ćwiczeń A., 43. Kanapy tapicerowanej z fotelem, 44. Obrazu - pejzaż, 45. Obrazu - targ, 46. Obrazu - pejzaż górski, 47. Obrazu, 48. Kamery P., 49. Agregatu marki H., 50. Zegarka marki B., 51. Zegarka marki T. (...) C., 52. Zegarka marki T., 53. Zegarka marki A., 54. Zegarka marki T., 56. Banknotu kolekcjonerskiego 10 zł - (...), 57.Banknotu kolekcjonerskiego 20 zł - (...), 58. Tabletu marki S., 59. Skrzynki na biżuterię, 60. Zegarka damskiego marki C., 61. Zegarka damskiego marki O., 62. Broszki w kształcie kwiatu, 63. Pierścionka złotego z kamieniem, 64. Wiatrówki (...) z lunetą marki T..
Podczas zajęcia ruchomości oszacowano wartość telewizora marki S. na kwotę 250 zł (poz. 1 protokołu), stołu z 4 krzesłami na kwotę 400 zł (poz. 2 protokołu), kanapy wraz z fotelem na kwotę 400 zł (poz. 3 protokołu), zestawu 2 komód na kwotę 400 zł (poz. 4 protokołu), lampy na kwotę 150 zł (poz. 5 protokołu), zestawu (...) marki S. z głośnikami na kwotę 200 zł (poz. 6 protokołu), zegara stojącego - T. na kwotę 50 zł (poz. 15 protokołu), mebli skórzanych - kanapy z fotelem na kwotę 300 zł (poz. 17 protokołu), laptopa marki A. na kwotę 300 zł (poz. 19 protokołu), zegar na kwotę 50 zł (poz. 20 protokołu), stołu wraz z 6 krzesłami na kwotę 400 zł (poz. 22 protokołu), płyty marki F. na kwotę 200 zł (poz. 37 protokołu), piekarnika marki F. na kwotę 200 zł (poz. 38 protokołu), zmywarki marki B. na kwotę 200 zł (poz. 39 protokołu), lodówki marki B. na kwotę 250 zł (poz. 40 protokołu), sprzętu do ćwiczeń: ławki, sztangi i obciążenia na kwotę 150 zł (poz. 41 protokołu), sprzętu do ćwiczeń A. na kwotę 80 zł (poz. 42 protokołu), kanapy tapicerowanej z fotelem na kwotę 100 zł (poz. 43 protokołu), kamery marki P. na kwotę 50 zł (poz. 48 protokołu), agregatu marki H. na kwotę 300 zł (poz. 49 protokołu), tabletu marki S. na kwotę 150 zł (poz. 58 protokołu), skrzynki na biżuterię na kwotę 50 zł (poz. 59 protokołu) oraz wiatrówki (...) z lunetą marki T. na kwotę 200 zł (poz. 64 protokołu). Pozostałe przedmioty skierowano do wyceny przez biegłego.
Podczas czynności dłużnik oświadczył, że wszystkie ruchomości, poza zegarkiem B. oraz tabletem marki S., należą do jego żony K. P. (1), natomiast tablet marki S. należy do K. P. (2). Zajęte ruchomości w postaci telewizora marki S. (poz. 1 protokołu), zestawu (...) marki S. z głośnikami (poz. 6 protokołu), obrazu pejzaż górski w złoconej ramie (poz. 7 protokołu), obrazu - pejzaż (poz. 8 protokołu), obrazu chata w ramie (poz. 9 protokołu), płaskorzeźby w ramie (poz. 10 protokołu), obrazu łodzi w ramie (poz. 11 protokołu), płaskorzeźby w ramie (poz. 12 protokołu), płaskorzeźby w ramie (poz. 13 protokołu), płaskorzeźby w ramie (poz. 14 protokołu), zegara stojącego - T. (poz. 15 protokołu), grafiki z ramą (poz. 18 protokołu), laptopa marki A. (poz. 19 protokołu), obrazu - pejzaż miejski (poz. 21 protokołu), kamery marki P. (poz. 48 protokołu), zegarka marki B. (poz. 50 protokołu), zegarka marki (...) (poz. 51 protokołu), zegarka marki T. (poz. 52 protokołu), zegarka marki A. (poz. 53 protokołu), zegarka marki T. (poz. 54 protokołu), banknotu kolekcjonerskiego 10 zł - (...) (poz. 56 protokołu), banknotu kolekcjonerskiego 20 zł - (...) (poz. 57 protokołu), tabletu marki S. (poz. 58 protokołu), skrzynki na biżuterię (poz. 59 protokołu), zegarka damskiego marki C. (poz. 60 protokołu), zegarka damskiego marki O. (poz. 61 protokołu), broszki w kształcie kwiatu (poz. 62 protokołu), pierścionka złotego z kamieniem (poz. 63 protokołu) zostały objęte dozorem własnym (...) - J. K. (1), a pozostałe ruchomości (wymienione w protokole zajęcia pod pozycjami: od 2 do 5, 16, 17, 20, od 22 do 47, 49 i 64) pozostały pod dozorem dłużnika Z. P. (3).
Pismem z dnia 20 sierpnia 2014 r. (...)- J. K. (1) zawiadomił K. P. (1), że w dniu 19 sierpnia 2014 r. dokonał zajęcia ruchomości będących we władaniu dłużnika, do których w czasie czynności złożono oświadczenie, że stanowią jej własność, wymieniając zajęte w dniu 19 sierpnia 2014 r. przedmioty objęte protokołem zajęcia, zgodnie z pozycjami tego protokołu. Korespondencja została zwrócona nadawcy z adnotacją „nie zastano”.
W dniu 20 sierpnia 2014 r. (...) J. K. (1) w sprawie o sygn. akt (...) powiadomił dłużnika Z. P. (1), że na wniosek wierzyciela W. O. dokonał na podstawie art. 851 k.p.c. nowego zajęcia ruchomości poprzez zaznaczenie go w protokole zajęcia ruchomości z dnia 19 sierpnia 2014 r. do sprawy egzekucyjnej o sygn. akt (...), stwierdzającym zajęcie wymienionych tam ruchomości.
Pismem z dnia 20 sierpnia 2014 r. (...) J. K. (1) dokonał zawiadomienia K. P. (1) na adres: ul. (...), (...)-(...) Ł., o nowym zajęciu ruchomości dokonanym w trybie art. 851 k.p.c. przez zaznaczenie w protokole pierwszego zajęcia z dnia 19 sierpnia 2014 r., przesyłając także protokół pierwotnego zajęcia z dnia 19 sierpnia 2014 r. Przesyłka została zwrócona komornikowi w dniu 23 września 2014 r.
W dniu 5 września 2014 r. (...) J. K. (1) przekazał do sprzedaży komisowej (zgodnie z wnioskiem wierzyciela z dnia 18 sierpnia 2014 r.) ruchomości w postaci: telewizora marki S. (poz. 1 protokołu), zestawu (...) marki S. wraz z głośnikami (poz. 6 protokołu), obrazu pejzaż górski w złoconej ramie (poz. 7 protokołu), obrazu - pejzaż (poz. 8 protokołu), obrazu chata w ramie (poz. 9 protokołu), płaskorzeźby w ramie (poz. 10 protokołu), obrazu - łódź w ramie (poz. 11 protokołu), płaskorzeźby w ramie (poz. 12 protokołu), płaskorzeźby w ramie (poz. 13 protokołu), płaskorzeźby w ramie (poz. 14 protokołu), zegara stojącego - temida (poz. 15 protokołu), grafiki z ramą (poz. 18 protokołu), laptopa marki A. (poz. 19 protokołu), obrazu - pejzaż miejski (poz. 21 protokołu), kamery marki P. (poz. 48 protokołu), zegarka marki B. (poz. 50 protokołu), zegarka marki T. (poz. 51 protokołu), zegarka marki T. (poz. 52 protokołu), zegarka marki A. (poz. 53 protokołu), zegarka marki T. (poz. 54 protokołu), banknotu kolekcjonerskiego 10 zł -(...)(poz. 56 protokołu), banknotu kolekcjonerskiego 20 zł - (...) (poz. 57 protokołu), tabletu marki S. (poz. 58 protokołu), skrzynki na biżuterię (poz. 59 protokołu), zegarka damskiego marki C. (poz. 60 protokołu), zegarka damskiego marki O. (poz. 61 protokołu), broszki w kształcie kwiatu (poz. 62 protokołu), pierścionka złotego z kamieniem (poz. 63 protokołu).
Pozwem z dnia 18 września 2014 r. K. P. (1) złożonym do Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi wniosła przeciwko pozwanemu W. O. o zwolnienie od egzekucji prowadzonej przez (...) przeciwko Z. P. (1) w sprawie (...) następujących przedmiotów stanowiących własność powódki: telewizora marki S., stołu z 4 krzesłami, 2 kanap oraz fotela, zestawu 2 komód, lampy, zestawu (...) marki S. z głośnikami, 22 obrazów, 4 płaskorzeźb, grafiki z ramą, 3 zegarów, mebli skórzanych (kanapy z fotelem), laptopa marki A., stołu z 6 krzesłami, płyty marki F., piekarnika marki F., zmywarki marki B., lodówki marki B., sprzętu do ćwiczeń, kanapy tapicerowanej z fotelem, kamery marki P., agregatu marki H., 7 zegarków, 2 banknotów kolekcjonerskich, tabletu marki S., skrzynki na biżuterię, broszki, pierścionka, wiatrówki z lunetą - wymienione w protokole zajęcia z dnia 19 sierpnia 2014 r. w 64 pozycjach oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania w wysokości według norm przepisanych. Powód w pozwie wniosła także o zabezpieczenie powództwa przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez (...) w sprawie (...) w zakresie dalszej egzekucji z przedmiotów zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r. objętych pozwem. Pierwotnie sprawa z powyższego powództwa została w Sądzie Rejonowym dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w zarejestrowana pod sygn. I C 1029/14. Postanowieniem z dnia 26 września 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt I C 1029/14 oddalił wniosek powódki o zabezpieczenie powództwa. Postanowieniem z dnia 26 września 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt I C 1029/14 stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Łodzi - Widzewa w Łodzi jako właściwemu miejscowo. Po przekazaniu sprawa z powyższego powództwa została w Sądzie Rejonowym dla Łodzi - Widzewa w Łodzi w zarejestrowana pod sygn. II1 C 19/15.
W dniach 22 października 2014 r., 23 grudnia 2014 r. oraz 27 grudnia 2014 r. komisant D. W. dokonał sprzedaży komisowej przekazanych przedmiotów, z wyjątkiem obrazu pejzaż górski w ramie złoconej (poz. 7 protokołu zajęcia) oraz obrazu — chata rama (poz. 9 protokołu zajęcia). W dniu 22 października 2014 r. D. W. zbył m.in. broszkę w kształcie kwiatu (poz. 62 protokołu) za kwotę 10 zł oraz pierścionek złoty (poz. 63 protokołu) za kwotę 300 zł.
W dniu 26 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Łodzi zwrócił się do sprawy o sygn. akt III Cz 2292/14 o nadesłanie w terminie 3 dni akt sprawy o sygn. (...) dotyczących W. O.. K. akta przekazał sądowi w dniu 3 grudnia 2014 r. Przekazane akta zwrócono komornikowi w dniu 5 stycznia 2015 r.
W dniu 9 grudnia 2014 r. (...) dokonał w drodze licytacji publicznej w obecności dłużnika Z. P. (1), która odbyła się w miejscu jego zamieszkania, sprzedaży ruchomości w postaci: lampy za kwotę 400 zł (pkt. 5 protokołu zajęcia), stołu z 4 krzesłami za kwotę 830 zł (pkt. 2 protokołu zajęcia), zestawu 2 komód za kwotę 710 zł (pkt. 4 protokołu zajęcia), mebli skórzanych: kanapy z fotelem za kwotę 560 zł (pkt. 17 protokołu zajęcia), zegara za kwotę 50 zł (pkt. 20 protokołu zajęcia), płyty marki F. za kwotę 150 zł (pkt. 37 protokołu zajęcia), piekarnika marki F. za kwotę 250 zł (pkt. 38 protokołu zajęcia), lodówki marki B. za kwotę 460 zł (pkt. 40 protokołu zajęcia), sprzętu do ćwiczeń za kwotę 160 zł (pkt. 41 protokołu zajęcia), kanapy tapicerowanej z fotelem za kwotę 430 zł (pkt. 43 protokołu zajęcia), wiatrówki (...) za kwotę 260 zł (pkt. 64 protokołu zajęcia), sprzętu do ćwiczeń A. za kwotę 150 zł (pkt. 42 protokołu zajęcia), dwóch kanap oraz fotela za kwotę 900 zł (pkt. 3 protokołu zajęcia), stołu z 6 krzesłami za kwotę 550 zł (pkt. 22 protokołu zajęcia), zmywarki marki B. za kwotę 300 zł (pkt. 39 protokołu zajęcia) oraz agregatu marki H. za kwotę 270 zł (pkt. 49 protokołu zajęcia). (...) w dniu 9 grudnia 2014 r. postanowił przejąć pod dozór własny kancelarii dalsze ruchomości w postaci: obraz kobieta z dzieckiem (poz. 25 protokołu zajęcia), obraz chata wiejska (poz. 26 protokołu zajęcia), obraz wiatrak (poz. 27 protokołu zajęcia), obraz dom wiejski (poz. 28 protokołu zajęcia), obraz pejzaż - las (poz. 30 protokołu zajęcia), obraz dom (poz. 31 protokołu zajęcia), obraz - widok górski (poz. 32 protokołu zajęcia), obraz T. T. (poz. 33 protokołu zajęcia).
Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt III Cz 2292/14 Sąd Okręgowy w Łodzi - na skutek zażalenia powódki na postanowienie z dnia 26 września 2014 r. - zmienił postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi z dnia 26 września 2014 roku w sprawie o sygn. akt I C 1029/14 w ten sposób, że udzielił zabezpieczenia i zawiesił postępowanie egzekucyjne prowadzone przez (...)w sprawie egzekucyjnej o sygn. (...) w zakresie egzekucji z ruchomości wymienionych w protokole zajęcia z dnia 19 sierpnia 2014 r. Odpis powyższego postanowienia został doręczony pełnomocnikowi powódki w dniu 5 stycznia 2015 r., a pozwanemu wierzycielowi W. O. w dniu 14 stycznia 2015 r.
W dniu 5 stycznia 2015 r. K. P. (1) złożyła do (...) wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego z uwagi na to, że postanowieniem z dnia 29 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie o sygn. akt III Cz 2292/14 zawiesił postępowanie egzekucyjne w trybie udzielenia zabezpieczenia powództwa przeciwegzekucyjnego K. P. (1) przeciwko W. O. w sprawie o sygn. I C 1029/14 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi.
Pismem z dnia 8 stycznia 2015 r. (...) poinformował Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi o sprzedaży w dniach 22 października 2014 r., 9 grudnia 2014 r. 23 grudnia 2014 r. oraz 27 grudnia 2014 r. części rzeczy ruchomych zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r..
Pismem z dnia 28 maja 2015 r. powódka w sprawie toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Łodzi - Widzewa w Łodzi pod sygn. akt II 1 C 19/15 zmodyfikowała powództwo w ten sposób, że wniosła o zwolnienie spod egzekucji prowadzonej przez (...) przeciwko Z. P. (1) w sprawie (...) następujących przedmiotów stanowiących własność powódki: telewizora marki S., lampy, zestawu (...) marki S. z głośnikami, 22 obrazów, 4 płaskorzeźb, grafiki z ramą, 3 zegarów, laptopa marki A., kamery marki P., agregatu marki H., 7 zegarków, 2 banknotów kolekcjonerskich, tabletu marki S., skrzynki na biżuterię, broszki i pierścionka, cofając powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w pozostałym zakresie.
Wyrokiem z dnia 11 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt II 1 C 19/15 zwolnił spod egzekucji prowadzonej w sprawie o sygn. akt (...) przez (...) ruchomości: telewizor S., lampę, zestaw (...) S. z głośnikami, 22 obrazy, 4 płaskorzeźby, grafikę, 3 zegary, laptop A., kamerę P., agregat prądotwórczy H., zegarki ręczne damskie C. i (...) wymienione w punktach 60 i 61 protokołu zajęcia z 19 sierpnia 2014 r., skrzynkę na biżuterię, broszkę oraz pierścionek damski złoty, w pozostałym zakresie oddalając powództwo.
W dniu 5 sierpnia 2016 r. K. P. (1) złożyła do (...) wniosek o wydanie przedmiotów zwolnionych od egzekucji, należących do powódki, albo ewentualnie o zapłatę odszkodowania w wysokości 37.800 zł wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminu płatności, terminie 14 dni.
W dniu 3 września 2015 r. (...) w drodze sprzedaży licytacyjnej zbył na rzecz nabywcy A. L. (1) obraz kobieta z dzieckiem (poz. 25 protokołu zajęcia) za kwotę 25 zł, obraz pejzaż - las (poz. 30 protokołu) za kwotę 40 zł oraz obraz pejzaż górski (poz. 24 protokołu zajęcia) za kwotę 50 zł.
W dniu 11 września 2015 r. (...)postanowił przyznać na własność wierzycielowi W. O. niesprzedane na drugiej licytacji ruchomości między innymi w postaci obrazu pejzaż górski (poz. 23 protokołu zajęcia) wycenionego wtoku postępowania komorniczego na kwotę 100 zł oraz obrazu jezioro (poz. 29 protokołu zajęcia) wycenionego w toku postępowania egzekucyjnego na kwotę 800 zł.
Postanowieniem z dnia 19 października 2016 r.(...) umorzył postępowanie egzekucyjne w sprawie o sygn. akt (...) na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c., wskazując że w trakcie trwania postępowania egzekucyjnego wyegzekwowano i przekazano wierzycielowi kwotę 869,07 zł, a egzekucja pozostałej do wyegzekwowania kwoty okazała się bezskuteczna. Postanowienie uprawomocniło się w dniu 17 listopada 2016 r.
Wartość kamery marki P., model (...), dwuletniej, w sierpniu 2014 roku wynosiła około 1.000 - 1.500 zł, zaś czteroletniej, w sierpniu 2016 roku wynosiła około 800 - 1.200 zł.
Wartość skrzynki na biżuterię - szkatułki jako wyrobu artystycznego, zarówno w sierpniu 2014 roku, jak i w sierpniu 2016 roku, wynosiła około 450-550 zł, z kolei wartość skrzynki na biżuterię- szkatułki współczesnej w obu datach wynosiła około 100-180 zł.
Wartość broszki wykonanej ze złota próby 585, o masie 10 gram, w sierpniu 2014 roku wynosiła około 900 zł, natomiast w sierpniu 2016 roku wynosiła około 1.100 zł. Wartość broszki wykonanej ze srebra próby 900, o wadze około 10 gram, w obu datach wynosiła 100 zł, natomiast wartość broszki z surowca nieszlachetnego w obu datach wynosiła około 20 zł.
Wartość pierścionka damskiego ze złota próby 585, z oczkiem z kamienia syntetycznego, o masie 6 gram, w sierpniu 2014 roku wynosiła 720 zł, w sierpniu 2016 roku wynosiła 880 zł.
Wartość rynkowa zegarka marki C., ref. (...), według cen z dnia zajęcia 19 sierpnia 2014 roku wynosiła 2.500 zł, zaś średnia wartość zegarka wynosiła 2.757,80, zł.
Wartość rynkowa zegarka marki O. z dnia zajęcia 19 sierpnia 2014 roku wynosiła 1.881,60 zł, wartość zegarka na miesiąc czerwiec 2016 roku wynosiła 2.278,50 zł, natomiast średnia wartość zegarka (...), ref (...), to 2.730,60 zł.
Wartość rynkowa obrazu pejzaż górski z ramą złoconą (poz. 7 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i na dzień 5 sierpnia 2016 r. wynosiła: 1200 zł, a jeśli obraz pochodziłby z I połowy XX wieku należałoby go wycenić na kwotę 2.500 zł.
Wartość rynkową obrazu pejzaż - „(...)” (poz. 8 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. można oszacować na kwotę 2.000 zł
Wartość rynkowa obrazu chata w ramie - „(...)” (poz. 9 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 250 zł, a gdyby obraz pochodził z I połowy XX wieku należałoby go wycenić na kwotę 450 zł.
Wartość obrazu - łódź w ramie „(...)” (poz. 11 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 1.000 zł.
Wartość obrazu Pejzaż miejski (...) (poz. 21 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 2.000 zł.
Wartość obrazu „(...)” (poz. 23 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 600 zł; jeśli obraz byłby reprodukcją należałoby go wycenić a kwotę 250 zł; jeśli obraz oprawiony byłby w ramę drewnianą, lakierowaną, a nie złoconą, jeśli byłby malowany farbami olejnymi na płótnie należałoby go wycenić na kwotę 450 zł, natomiast w przypadku reprodukcji na kwotę 60 zł.
Wartość obrazu „(...)” (poz. 24 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 600 zł; jeśli obraz byłby reprodukcją należałoby go wycenić na kwotę 250 zł; jeśli obraz oprawiony byłby w ramę drewnianą, lakierowaną, a nie złoconą, jeśli byłby malowany farbami olejnymi na płótnie na kwotę 450 zł, natomiast w przypadku reprodukcji na kwotę 60 zł.
Wartość obrazu (...) (poz. 25 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 50 zł.
Wartość obrazu (...) (poz. 26 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 150 zł.
Wartość obrazu wiatrak(...) (poz. 27 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. oszacowano na kwotę 350 zł.
Wartość obrazu dom wiejski (...) (poz. 28 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. oszacowano na kwotę 350 zł.
Wartość obrazu (...)(poz. 29 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. oszacowano na kwotę 100 zł, a jeśli obraz nie byłby reprodukcją, lecz oryginalną pracą artysty jego wartość można by określić na kwotę 800 zł.
Wartość obrazu (...)(poz. 30 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 80 zł.
Wartość obrazu (...) (poz. 31 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 600 zł; jeśli obraz byłby reprodukcją należałoby go wycenić na kwotę 250 zł; jeśli obraz oprawiony byłby w ramę drewnianą, lakierowaną a nie złoconą, jeśli byłby malowany farbami olejnymi na płótnie na kwotę 450 zł, natomiast w przypadku reprodukcji na kwotę 60 zł.
Wartość obrazu widok (...) (poz. 32 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 100 zł. Jeśli obraz nie byłby reprodukcją, lecz oryginalną pracą artysty jego wartość można by oszacować na kwotę 2.000 zł.
Z uwagi na brak dokumentacji fotograficznej oraz opisu obrazu pejzaż górski (poz. 34 protokołu zajęcia), obraz pejzaż górski (poz. 44 protokołu zajęcia), obrazu targ (poz. 45 protokołu zajęcia), obrazu pejzaż górski (poz. 46 protokołu zajęcia) oraz obrazu (poz. 47 protokołu zajęcia) przy wycenie wartości każdego z obrazów należałoby przyjąć zasadę uśrednienia cen rynkowych i przyjąć że wynosiła kwotę 600 zł, jeśli obraz byłby reprodukcją należałoby go wycenić na kwotę 250 zł, jeśli obraz oprawiony byłby w ramę drewnianą, lakierowaną a nie złoconą, jeśli byłby malowany farbami olejnymi na płótnie na kwotę 450 zł, natomiast w przypadku reprodukcji na kwotę 60 zł.
Wartość płaskorzeźby w ramie (...) (poz. 10 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. oszacowano na kwotę 450 zł, a jeśli płaskorzeźba pochodziłaby z I połowy XX wieku należałoby ją wycenić na kwotę 800 zł.
Wartość płaskorzeźby w ramie (...) (poz. 12 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 450 zł, a jeśli płaskorzeźba pochodziłaby z I połowy XX wieku należałoby ją wycenić na kwotę 800 zł.
Wartość płaskorzeźby w ramie (...) (poz. 13 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 650 zł, a jeśli płaskorzeźba pochodziłaby z I połowy XX wieku należałoby ją wycenić na kwotę 1.200 zł.
Wartość płaskorzeźby w ramie (...)(poz. 14 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 650 zł, a jeśli płaskorzeźba pochodziłaby z I połowy XX wieku należałoby ją wycenić na kwotę 1.200 zł.
Wartość grafiki w ramie (...) (poz. 18 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 1.000 zł.
Wartość zegara stojącego T. (poz. 15 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 6.500 zł, a jeśli zegar pochodziłby z II połowy XX wieku należałoby go wycenić na kwotę 2.500 zł.
Wartość zegara stojącego ok. 190 cm (poz. 16 protokołu zajęcia) na dzień 19 sierpnia 2014 r. i 5 sierpnia 2016 r. wynosiła 2.000 zł.
Powódka w dniu 19 sierpnia 2014 r. po wpuszczeniu do domu komornika i przybyciu męża Z. P. (1) opuściła miejsce czynności i pojechała do pracy. Po śmierci ojca K. P. (1) J. M. (1) w 2013 r. do domu powódki przy ul. (...) w Ł. wprowadziła się jej mama J. M. (2) wraz z rzeczami należącymi do rodziców powódki, w tym niektórymi obrazami oraz zegarami. Część obrazów została zakupiona na targach staroci, część w antykwariatach w Polsce, a część powódka otrzymała od rodziców. Płaskorzeźby zostały zakupione w antykwariacie. Matka powódki zmarła w (...)r. Postępowanie spadkowe po J. M. (2) nie zostało przeprowadzone. K. w domu powódki i dłużnika pozostawił najbrzydsze obrazy należące do powódki. Zajęta przez komornika broszka była własnością K. P. (1), była to (...). Pierścionek, który został zajęty należał do powódki, był złoty(...). Szkatułka na biżuterię, która została zajęta była wykonana z drewna, miała kolor (...). Na szkatułce był (...). Zegarek marki O. był wykonany ze złota, a zegarek C. ze złota i srebra. Powódka otrzymała oba te zegarki od rodziców. Laptop marki A. oraz agregat prądotwórczy marki H. należały do męża powódki Z. P. (1). Telewizor marki S. wraz z zestawem (...) i głośnikami były zakupione w sklepie około dwa lata przed zajęciem, lampa również była zakupiona w sklepie. Laptop w chwili zajęcia, podobnie jak kamera, miały 2 lata. Kamera marki P. należała do rodziców powódki. Agregat miał nie więcej niż 3 lata w chwili zajęcia.
Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że powyżej przedstawiony stan faktyczny ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w toku niniejszego postępowania, jak i w trybie art. 243 ( 2) k.p.c. w oparciu o dokumenty zgromadzone w toku postępowań egzekucyjnych o sygn. akt (...) i (...) oraz w toku postępowania sądowego w sprawie o sygn. akt III C 19/15, niekwestionowane co do rzetelności i wiarygodności przez żadną ze stron, jak i z urzędu. Ponadto, Sąd powyższych ustaleń dokonał w oparciu o dowody z opinii biegłych - P. G., H. J. oraz S. (...) oraz częściowo w oparciu o dowody osobowe w postaci zeznań świadków Z. P. (1) i D. W. oraz zeznania powódki K. P. (1).
W ocenie Sądu zeznania świadka D. W. były wiarygodne i stanowiły podstawę ustalenia stanu faktycznego w zakresie okoliczności, które świadek pamiętał: świadek potwierdził, iż działał w sprawie egzekucyjnej przeciwko Z. P. (1) jako komisant wyznaczony przez wierzyciela, ponadto wskazał iż to on wystawiał dokumenty znajdujące się na kartach 792-804 akt i wskazał, że cena sprzedaży przedmiotów została ustalona na postawie otrzymanych od komornika wycen. Zeznania świadka we wskazanym zakresie korelują z treścią przedłożonych dokumentów, z tymże pokreślić należy, że świadek co do szczegółów własnych działań w toku postępowań egzekucyjnych zasłonił się niepamięcią spowodowaną znacznym upływem czasu od chwili podejmowanych przez niego czynności.
Zeznania świadka Z. P. (1) oraz powódki K. P. (1) Sąd uznał za wiarygodne w ograniczonym zakresie, to jest co do cech i właściwości zajętych przedmiotów, ich wieku oraz pochodzenia, a także co do okoliczności, które korelowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, przede wszystkim dowodami z dokumentów zgromadzonymi w sprawie. Sąd uwzględnił przede wszystkim zeznania powódki z rozprawy z dnia 10 maja 2023 r., bowiem były one spontaniczne i szczere, powódka przyznała, że komornik pozostawił w domu przy ul. (...) w Ł., gdzie dokonano zajęcia, wyłącznie należące do powódki obrazy i to te najbrzydsze, przy czym na podstawie zeznań powódki i świadka Z. P. (1) brak było podstaw do ustalenia, że także laptop marki A. oraz agregat prądotwórczy marki H. stanowiły własność powódki, skoro z zeznań tych osób wynikała okoliczność przeciwna, to jest, że przedmioty te stanowiły jednak własność Z. P. (1).
Sąd Rejonowy wyjaśnił również, że wobec konieczności zasięgnięcia wiadomości specjalnych dopuścił dowody z opinii biegłego ds. szacowania wartości (...), biegłego ds. zegarmistrzostwa H. J., a także biegłego ds. szacowania wartości ruchomości P. G. w celu ustalenia wartości tych spośród zajętych ruchomości, których wartość w toku postępowania pozostawała sporna, według stanu z dnia zajęcia - 19 sierpnia 2014 r. oraz cen z dnia wezwania komornika do zwrotu rzeczy - 5 sierpnia 2016 r., szczegółowo wymienionych w treści postanowienia z dnia 8 lutego 2016 r. (k. 503-503v.). Sporządzone w niniejszej sprawie opinie (zarówno główne, jak i uzupełniająca) mogły stanowić podstawę ustaleń, albowiem były pełne, jasne, rzetelne i w pełni realizowały zakreśloną tezę dowodową, zaś sporządzający je biegli dysponowali stosownym doświadczeniem zawodowym z zakresu posiadanej specjalności oraz w sprawach podobnego rodzaju. Zgłaszane przez pełnomocnika powódki wątpliwości zostały ostatecznie wyjaśnione w dniu 17 listopada 2021 r. w związku ze złożoną przez biegłego H. J. opinią uzupełniającą (k. 644-650).
Ponadto, po podjęciu kolejnej próby przesłuchania pozwanego J. K. (1) Sąd postanowieniem z dnia 10 maja 2023 r. (k. 776v.) na podstawie art. 235 2 § 1 pkt 4 k.p.c. pominął wniosek pełnomocników pozwanych o dopuszczenie dowodu z przesłuchania pozwanego J. K. (1) w charakterze strony jako niemożliwy do przeprowadzenia, albowiem pozwany, prawidłowo wezwany na termin rozprawy, nie stawił się, a nie zachodziły jakiekolwiek inne przeszkody, w tym o charakterze zdrowotnym zgłaszane wcześniej w toku postępowania, wyłączające przesłuchanie pozwanego. Brak było także podstaw do przystąpienia do przesłania pozwanego J. K. (1) na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2023 r., albowiem pozwany o to nie wnosił, zaś pełnomocnik powódki nigdy w toku postępowania nie wnosił o przesłuchanie pozwanego, oświadczając wprost na rozprawie w dniu 10 maja 2023 r., że nie zgłasza zastrzeżeń w trybie art. 162 § 1 k.p.c. do pominiętego wniosku dowodowego o przesłuchanie pozwanego (k. 776v.). Ponadto, zgłoszony w dniu 2 sierpnia 2023 r. wniosek pełnomocnika powódki o przesłuchanie pozwanego J. K. (1) stanowił nie tyle wniosek dowodowy o jego przesłuchanie, co wniosek o jak najszybsze zakończenie postępowania i zamknięcie rozprawy jeszcze w dniu 2 sierpnia 2023 r., zgłoszony wobec wniosku pozwanego z dnia 24 lipca 2023 r. o przypozwanie ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej pozwanego komornika. Pełnomocnik powódki wprost na rozprawie w dniu 29 września 2023 r. oświadczył, że nie zgłasza dalszych wniosków dowodowych (k. 858).
Sąd Rejonowy wyjaśnił również, że w dniu 29 września 2023 r. na podstawie art. 235 2 § 1 pkt 2 i 3 k.p.c. pominął wniosek pozwanego J. K. (1) o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka K. T. zawarty w piśmie procesowym z dnia 12 czerwca 2023 r. (k. 816-816v.), uznając że dowód ten jest nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy i nieprzydatny dla wykazania okoliczności, na które został zawnioskowany, zaś okoliczności te podlegały ustaleniu na podstawie dotychczas zgromadzonych w aktach sprawy dowodów z dokumentów. Ponadto wyjaśnił, że postanowieniem z dnia 29 września 2023 r. na podstawie art. 235 2 § 1 pkt 5 k.p.c. jako zmierzający do przedłużenia postępowania, a nadto jako spóźniony, pominął wniosek pozwanego J. K. (1) o dopuszczenie dowodu z przesłuchania R. R. i H. K. zawarty w piśmie z dnia 12 czerwca 2023 r. (k.816-816v.) celem ustosunkowania się wskazanych osób do opinii biegłych z zakresu wyceny dzieł sztuki i wyceny zegarków, z uwagi na fakt, iż pozwanemu doręczono każdą ze sporządzonych w niniejszej sprawie opinii i wyznaczono termin na ustosunkowanie się do niej i ewentualnie wskazanie zarzutów w związku z opinią pod rygorem uznania, iż akceptuje wydaną opinię w całości i nie zgłasza nowych wniosków dowodowych. Wskazał również, że odpis opinii biegłego ds. zegarmistrzostwa H. J. wraz z zobowiązaniem został doręczony pełnomocnikowi pozwanego J. K. (1) w dniu 9 sierpnia 2021 r. (k. 629), opinii uzupełniającej tego biegłego - w dniu 25 października 2021 r. (k. 663), natomiast odpis opinii biegłego z zakresu wyceny (...) wraz z zobowiązaniem został doręczony pełnomocnikowi pozwanego J. K. (1) w dniu 16 sierpnia 2022 r. (k. 722), i w zakreślonym terminie nie wpłynęły żadne zarzuty do tychże opinii.
W następstwie powyższych ustaleń Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie. Zważył, że powódka twierdzenie o zasadności pozwu oparła na tym, iż pozwany J. K. (1) jako (...), działający przy (...), prowadząc postępowanie egzekucyjne w sprawach (...) oraz (...) z wniosku wierzyciela W. O. przeciwko dłużnikowi Z. P. (1), będącemu mężem powódki, dokonał sprzedaży należących do powódki ruchomości, które wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi wydanym w sprawie o sygn. akt II 1 C 19/15 z dnia 11 lutego 2016 r. zostały zwolnione spod egzekucji na skutek zainicjowanego przez powódkę powództwa o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji z art. 841 k.p.c. Ujęte we wskazanym wyroku ruchomości pozwany komornik zajął w dniu 19 sierpnia 2014 r., działając w sprawie egzekucyjnej (...), a następnie dokonał w trybie art. 851 k.p.c. rozszerzenia komorniczego zajęcia tych ruchomości także do sprawy komorniczej (...), prowadzonej na podstawie tego samego tytułu wykonawczego, co sprawa egzekucyjna (...). Solidarna odpowiedzialność pozwanego (...) była uzasadniona z mocy ustawy. Podstawę roszczeń powódki stanowił art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2011 r. Nr 231 poz. 1376 ze zm.; dalej również jako „u.k.s.e.”), zgodnie z którym komornik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności. Zgodnie z ust. 3 powołanego przepisu, Skarb Państwa jest odpowiedzialny za szkodę solidarnie z komornikiem.
Odpowiedzialność odszkodowawcza komornika uregulowana w art. 23 ust. 1 u.k.s.e. jest odpowiedzialnością deliktową, której przesłanką jest działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem, bez względu na zawinienie (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2004 r., III CZP 54/04, oraz wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 marca 2005 r., II CK 634/04, z dnia 6 kwietnia 2006 r., IV CSK 6/06, z dnia 16 marca 2007 r., III CSK 381/06, OSNC 2008, Nr 2, poz. 28, z 27 marca 2008 r., III CSK 376/07, z dnia 10 lutego 2010 r.,V CSK 279/09). W związku z tym, że art. 23 u.k.s.e. nie reguluje samodzielnie wszystkich przesłanek odpowiedzialności komornika zastosowanie w odpowiednim zakresie mają do niej również przepisy Kodeksu cywilnego. Przesłankami odpowiedzialności komornika sądowego są wobec tego: niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności, szkoda oraz związek przyczynowy pomiędzy niezgodnym z prawem działaniem lub zaniechaniem a powstałą szkodą. Pojęcie "przy wykonywaniu czynności" obejmuje wszystkie, przewidziane w art. 2 u.k.s.e. działania i zaniechania o charakterze władczym zmierzające do realizacji celu egzekucji (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2015 r., IV CSK 302/14, Biul. SN 2015, Nr 5, poz. 15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 2015 r., II CSK 544/14, Biul. SN 2015, Nr 9, poz. 11).
Przez działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem należy natomiast rozumieć niezgodność z normami prawa w rozumieniu art. 87 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, czyli z samą Konstytucją, z ustawami, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi oraz rozporządzeniami, a także niezgodność z prawem Unii Europejskiej. Niezgodność z prawem dotyczyć może również działania wbrew normie prawnej, skonkretyzowanej w indywidualnym akcie stosowania prawa w postaci orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej, choćby o charakterze tymczasowym. W wyroku z dnia 23 września 2003 r. (sygn. akt K 20/02) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że niezgodność z prawem należy ujmować obiektywnie, jako zaprzeczenie zachowania uwzględniającego nakazy i zakazy wynikające z normy prawnej. Niezgodności tej nie można natomiast ujmować jako działania niezgodnego z normami obyczajowymi i moralnymi, określanymi mianem zasad współżycia społecznego lub dobrych obyczajów. Przy tym przesłankę bezprawności należy rozumieć jako takie naruszenie przez komornika przepisów prawa, które stanowiło warunek konieczny powstania szkody i którego normalnym następstwem w danych okolicznościach jest powstanie szkody (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2010 r., III CSK 243/09, LEX nr 852665).
Sąd Rejonowy podkreślił także, że komornik ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą nie tylko za własne działania i zaniechania niezgodne z prawem, ale także za takie działania pracownika kancelarii komorniczej, asesora komorniczego i aplikanta komorniczego, podjęte w związku z postępowaniem egzekucyjnym (art. 24 ust. 1 u.k.s.e. oraz art. 36 ust. 3 u.k.s.e.). Wynikająca z treści art. 23 ust. 3 u.k.s.e. solidarna odpowiedzialność Skarbu Państwa pozostaje w związku z pozycją ustrojową komornika sądowego, który jest funkcjonariuszem publicznym działającym w imieniu państwa, a nie wierzyciela. Solidarna odpowiedzialność komornika i Skarbu Państwa pozwala poszkodowanemu, według własnego wyboru, żądać całości lub części odszkodowania łącznie od komornika i Skarbu Państwa albo od każdego z nich z osobna, przy czym zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia drugiego (art. 366 § 1 k.c.).
Odnosząc się do kwestii reprezentacji w niniejszej sprawie Skarbu Państwa przez jego właściwą jednostkę organizacyjną, na gruncie art. 67 § 2 k.p.c., Sąd pierwszej instancji uznał, że w sprawach dotyczących solidarnej odpowiedzialności Skarbu Państwa z komornikiem czynności procesowe powinien podejmować za Skarb Państwa organ sądu w postaci prezesa sądu rejonowego. Przyjmuje się bowiem, że w obecnej regulacji dotyczącej organizacji sądów powszechnych straciło na aktualności stanowisko (wyrażone m.in. w wyroku SN z 24 maja 2005 r., II CSK 44/07, Lexis.pl nr 1914099), że czynności procesowe w tego rodzaju sprawach powinien za Skarb Państwa podejmować prezes sądu okręgowego. Stanowisko to oparte było na art. 22 § 3 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych, według którego prezes sądu okręgowego wykonuje czynności administracji sądowej w stosunku do sądów rejonowych na obszarze właściwości sądu okręgowego oraz sprawuje nadzór nad działalnością tych sądów. Przepis ten został uchylony ustawą z 18 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 203, poz. 1192). W świetle aktualnego brzmienia art. 21 § 1 pkt 1, art. 22 § 1, art. 3la § 1 i art. 179 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych uprawniony jest pogląd, że reprezentowanie Skarbu Państwa w sprawach odszkodowawczych z art. 23 u.k.s.e. należy do prezesa sądu, którym ze względu na treść art. 1 i 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji powinien być prezes sądu rejonowego (zob. również uchwałę SN z 13 grudnia 2013 r., III CZP 80/13, Lexis.pl nr 8098896, „Biuletyn Sądu Najwyższego” 2013, nr 12).
W ocenie Sądu meritii, zgodnie z zaprezentowaną wykładnią art. 23 ust. 1 u.k.s.e., odpowiedzialność odszkodowawcza komornika zachodzi wówczas, gdy powód, zgodnie z regułami dowodzenia wynikającymi z art. 6 k.c., udowodni bezprawność w zachowaniu komornika, przejawiającą się w sprzeczności z prawem podjętego przez niego w ramach egzekucji działania lub zaniechania. Całokształt postępowania dowodowego przeprowadzonego w sprawie pozwolił na ustalenie, że powództwo jest uzasadnione w części. W celu wykazania bezprawności powódka powoływała się na takie działanie pozwanego, jak: zajęcie w toku egzekucji ruchomości, które nie stanowiły własności dłużnika w toku egzekucji oraz ich sprzedaż komisowa, jak i licytacyjną w toku trwającego postępowania egzekucyjnego. Zgodnie z art. 845 § 1 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia egzekucji w sprawie (...), jak i w czasie dokonywania kwestionowanych przez powódkę czynności egzekucyjnych), do egzekucji z ruchomości komornik przystępuje przez ich zajęcie. Z § 2 cytowanego przepisu wynika, że zająć można ruchomości dłużnika będące bądź w jego władaniu, bądź we władaniu samego wierzyciela, który do nich skierował egzekucję. Ruchomości dłużnika będące we władaniu osoby trzeciej można zająć zaś tylko wówczas, gdy osoba ta zgadza się na ich zajęcie albo przyznaje, że stanowią one własność dłużnika oraz w wypadkach wskazanych w ustawie. W doktrynie i orzecznictwie utrwalił się pogląd, że przez władanie należy rozumieć faktyczne dysponowanie rzeczą bez względu na to, czy władający ma jakieś prawa do tej rzeczy, czy też włada nią w cudzym imieniu. Decydujące znaczenie ma w tym zakresie zewnętrzna strona posiadania, tzw. corpus. Sąd Najwyższy podkreślił, że władanie oznacza faktyczną dyspozycję przedmiotem władanym bez względu na stosunek prawny władającego do tego przedmiotu, a komornik przystępując do zajęcia nie jest zobowiązany, ani nawet uprawniony do badania, w jakim stosunku prawnym dłużnik pozostaje do ruchomości, a więc czy jest jej właścicielem, użytkownikiem, czy też posiada rzecz w imieniu osoby trzeciej. Jeżeli rzecz znajduje się w mieszkaniu dłużnika lub w innym zajmowanym przez niego miejscu (piwnicy, komórce, magazynie, podwórzu przydomowym itp.), to znajduje się w jego dyspozycji, stąd stwierdzenie takiego miejsca położenia rzeczy wystarczy do uznania dłużnika jako władającego w drodze domniemania faktycznego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 15 lutego 1991 r., IV CR 550/90, nie publ. i z dnia 15 lutego 2001 r., II CKN 385/00, OSNC 2001, nr 7-8, poz. 122). Regulacja art. 845 k.p.c. ma umożliwić komornikowi przeprowadzenie skutecznej egzekucji poprzez sprawne i szybkie działanie, i wynika z ogólnej zasady postępowania egzekucyjnego, która stanowi, iż komornik nie jest uprawniony do rozstrzygania kwestii materialnoprawnych. Nie może umykać z pola widzenia, że tylko poprzez zastosowanie środków przymusu, komornik, jako uprawniony ku temu organ, ma możliwość uzyskania od dłużnika należnego wierzycielowi świadczenia ustalonego w tytule wykonawczym, co jest celem postępowania egzekucyjnego.
Bezspornym jest, że ruchomości, których dotyczy roszczenie odszkodowawcze powódki zostały zajęte w toku czynności w dniu 19 sierpnia 2014 r. przeprowadzonej na terenie nieruchomości przy ulicy (...) w Ł., zamieszkiwanej wspólnie przez dłużnika Z. P. (1) i jego małżonkę, a także znajdowały się we władaniu dłużnika, stanowiąc wyposażenie lub element dekoracji wnętrz wspólnie zajmowanego domu mieszkalnego, a także były ulokowane w sejfach, znajdujących się na terenie tego domu mieszkalnego. Do wszystkich tych nieruchomości dłużnik, przeciwko któremu skierowana była egzekucja miał swobodny dostęp, zaś w przypadku tych ruchomości, które jako rzeczy drogocenne zostały zabezpieczone przez dostępem osób trzecich, dłużnik znał sposób dostępu do znajdujących się na terenie domu skrytek, które na polecenie organu egzekucyjnego otworzył. Podkreślenia wymaga, że w trakcie przeszukania towarzyszącego czynności zajęcia dłużnik swobodnie poruszał się po pomieszczeniach całego domu mieszkalnego, składając wyjaśnienia odnośnie kolejnych ruchomości, pozostających w zainteresowaniu organu egzekucyjnego. Powódka zaś, jak wynika z treści protokołu zajęcia ruchomości z dnia 19 sierpnia 2014 r. oraz zeznań powódki złożonych w toku niniejszego postępowania, po wpuszczeniu asesora komorniczego oraz towarzyszących mu osób na teren nieruchomości, wkrótce teren nieruchomości opuściła, zaś z zapisów protokołu zajęcia nie wynika, by powódka składała przybyłemu organowi egzekucyjnemu jakiekolwiek oświadczenia i wyjaśnienia dotyczące własności rzeczy. Jak wynika z treści protokołu zajęcia ruchomości, czynił to wyłącznie przybyły na miejsce dłużnik, który twierdził, że kolejne pozostające w zainteresowaniu asesora komorniczego ruchomości stanowią własność powódki. W tych okolicznościach asesor komorniczy prowadzący czynność zajęcia ruchomości, niezależnie od twierdzeń dłużnika mógł zasadnie uznać, że ruchomości, których zajęcia dokonał, znajdowały się we władaniu dłużnika i wobec tego podlegały czynnościom egzekucyjnym, z dwoma wyjątkami dotyczącymi broszki srebrnej oraz pierścionka złotego (ujętymi odpowiednio pod poz. 62 i 63 protokołu zajęcia). W tym względzie Sąd Rejonowy wskazał, że zastosowanie art. 845 § 2 k.p.c. nie może odbywać się zupełnie bezrefleksyjnie. Od przeprowadzającego czynności egzekucyjne komornika należy także wymagać pewnej staranności i ostrożności, przejawiającej się tym, że w razie przedstawienia przez dłużnika lub osobę trzecią w toku czynności dokumentów świadczących niezbicie o tym, że rzecz znajdująca się we władaniu dłużnika nie jest jego własnością, odstąpi on od czynności. Wydaje się być to racjonalne zachowanie, które niweluje ryzyko pokrzywdzenia osób trzecich poprzez czynności egzekucyjne, co z pewnością leży również w interesie społecznym. Na taki sposób wykładni art. 845 § 2 k.p.c. wskazał także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2017 r. (sygn. akt V CSK 364/16, LEX nr 2327133). W ocenie Sądu, w odniesieniu do dwóch wskazanych ruchomości, to jest broszki srebrnej oraz pierścionka złotego (ujętymi pod poz. 62 i 63 protokołu zajęcia) organ egzekucyjny przeprowadzający czynność zajęcia rzeczy ruchomych powinien był w świetle oświadczenia dłużnika, który także w odniesieniu do tych rzeczy wskazał, że stanowią własność jego żony, a także wobec charakteru tych rzeczy powinien był powziąć uzasadnioną wątpliwość co do dopuszczalności ich zajęcia w trybie art. 845 § 2 k.p.c. Obie wskazane rzeczy, stanowiąc element damskiej biżuterii, asesor komorniczy powinien był potraktować jako rzeczy osobiste i należące do powódki, zwłaszcza, że jak wynika z przeprowadzonego w toku postępowania dowodowego nie były to przedmioty szczególnie wartościowe, zaś w toku przeprowadzonej czynności były to jedynie pojedyncze sztuki rzeczy tego rodzaju, nie stanowiące składowych większej kolekcji biżuterii, mogącej być rozpatrywaną jako element kolekcjonerski, służący także lokacie kapitału przez zamieszkujących we wspólnym domu małżonków. Okoliczności przeprowadzonego zajęcia, dotyczące miejsca dokonania tej czynności (dom zamieszkiwany wspólnie przez małżonków, dostępu do którego w dniu przeprowadzonej czynności udzieliła organowi egzekucyjnemu małżonka dłużnika) oraz rodzaju wskazanych dwóch ruchomości (pojedyncze elementy biżuterii damskiej o niewielkiej wartości) uzasadniały odstąpienie od ich zajęcia jako rzeczy stanowiących, zgodnie z oświadczeniem dłużnika, własność jego żony. Ocena tego rodzaju uzasadniona była wyłącznie w odniesieniu do dwóch wskazanych powyżej ruchomości, a więc żądnych innych, w tym w szczególności ujętych w pozycjach 59, 60, i 61 protokołu zajęcia, odpowiednio skrzynki na biżuterię, zegarka damskiego C. oraz zegarka damskiego (...). Zajętej skrzynce na biżuterię nie sposób przydać charakteru przedmiotu osobistego, jest to bowiem narzędzie do przechowywania biżuterii, jakie zwykle stosowane jest w tym celu, zaś ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynikało by skrzynka na biżuterię posiadała dedykację skierowaną do powódki, która pozwalałaby przyjąć, że stanowi ona własność powódki. W odniesieniu do obu zajętych zegarków damskich wskazać należało, że w odniesieniu do przedmiotów tego rodzaju, odmiennie niż przyjęto w odniesieniu do broszki i pierścionka złotego, brak było usprawiedliwionych podstaw do przyjęcia, że stanowią one rzeczy osobiste należące do małżonki dłużnika, zwłaszcza, że w domu powódki i jej męża, gdzie przeprowadzono czynność zajęcia ruchomości zajętych zostało jeszcze 5 innych zegarków, w tym trzy inne renomowanych i drogich marek (m.in. B. oraz T.). Odnośnie dwóch zegarków damskich C. i (...), składających się na zbiór zajętych zegarków naręcznych, nie sposób było oczekiwać powzięcia przez organ egzekucyjny oczywistych wątpliwości co do przysługiwania prawa ich własności żonie dłużnika, zwłaszcza, że w toku czynności nie przedstawiono dowodów własności, że zajęte dwa zegarki damskie stanowiły wyłączną własność powódki. Ponadto, charakter zajętych zegarków usprawiedliwiał przyjęcie, że mogły stanowić formę gromadzenia majątku i lokowania kapitału w rodzinie powódki i jej męża, jeśli weźmie się pod uwagę potencjalną wartość owych zegarków oraz okoliczność, że stanowiły one wyłącznie element większego ich zbioru.
W odniesieniu do wszystkich pozostałych rzeczy ruchomych, które zajęto w dniu 19 sierpnia 2014 r., a które ostatecznie zwolniono spod egzekucji na skutek powództwa przeciwegzekucyjnego, Sąd Rejonowy wskazał, że ze względu na rodzaj i charakter tych rzeczy brak było podstaw do przyjęcia przez organ egzekucyjny, że stanowią one wyłączną własność powódki i nieuprawnione jest dokonanie ich zajęcia. Wynika to z przyczyn identycznych jak te wymienione przy okazji rozważań dotyczących zajętych dwóch zegarków damskich, jednakże te uzupełnić należy o podkreślenie, że omawiane pozostałe rzeczy (obrazy, zegary, płaskorzeźby, lampa oraz sprzęt elektroniczny i elektryczny) stanowiły dekorację i wyposażenie domu mieszkalnego zajmowanego wspólnie przez dłużnika i jego rodzinę, w tym powódkę jako małżonkę, będąc przedmiotami jakie zwykle wykorzystywane są w gospodarstwie domowym. Ponadto, w chwili dokonania zajęcia nie przedstawiono także niewątpliwych dowodów, że wskazane rzeczy stanowiły przedmiot własności powódki, a nawet współwłasności powódki i jej matki w związku ze spadkobraniem po J. M. (1), zmarłym w (...) r., z resztą rzeczy te ze swej natury zwykle nie posiadają przypisanych dokumentów wskazujących na legitymację oznaczonych osób jako ich właścicieli, nie podlegając publicznoprawnemu obowiązkowi ich rejestracji, jak na przykład pojazdy mechaniczne czy broń. Jednakże szczególnego podkreślenia wymaga, że z przesłuchania powódki dokonanego w toku niniejszego postępowania wynika, iż zarówno laptop A., jak i agregat H., odmiennie niż wskazywano w toku postępowania o zwolnienie zajętych przedmiotów spod egzekucji stanowiły własność męża powódki Z. P. (1), a nie powódki, stąd w odniesieniu do tych rzeczy uwzględnienie powództwa w niniejszym postępowaniu było w sposób oczywisty wykluczone.
Z uwzględnieniem tych wszystkich okoliczności brak było podstaw do przyjęcia, że komornik wbrew treści art. 845 § 2 k.c. i przytoczonym zapatrywaniom Sądu Najwyższego dokonał zajęcia komorniczego rzeczy stanowiących własność powódki (z wyjątkiem dotyczącym broszki srebrnej i złotego pierścionka), albowiem ani dłużnik, ani powódka nie wykazali przeprowadzającemu czynności egzekucyjne asesorowi komorniczemu, że to powódka jest właścicielką zajętych ruchomości. Powódka nie przedstawiła wtedy żadnych dokumentów, z których wynikałoby przysługujące jej prawo własności do tych rzeczy. Nie zrobił tego również dłużnik Z. P. (1), który - jak wynika z protokołu zajęcia z dnia 19 sierpnia 2014 r. - wyłącznie poinformował komornika o tym, że część zajmowanych ruchomości stanowi własność jego żony. Co więcej zauważenia wymaga, że powódka w dniu przeprowadzonego zajęcia, po wpuszczeniu organu egzekucyjnego do zajmowanego przez nią wraz z dłużnikiem domu mieszkalnego, dom ten wkrótce opuściła i nie było jej w toku wykonywanych przez organ czynności. Skoro zatem kwestia własności zajętych rzeczy pozostawała sporna, to brak było podstaw do odstąpienia przez komornika od ich zajęcia w trybie art. 845 § 2 k.p.c., zaś sam fakt ich zajęcia nie stanowił podstawy kierowania roszczeń odszkodowawczych z art. 23 ust. 1 u.k.s.e. Jednocześnie jednak asesor komorniczy, przeprowadzający czynność zajęcia komorniczego, poinformował obecnego przy czynnościach dłużnika o prawie do złożenia skargi na czynność komornika w terminie 7 dni, a powódkę w piśmie z dnia 20 sierpnia 2014 r. (doręczonym jej w dniu 13 września 2014 r. w trybie art. 139 § 1 k.p.c.), informującym o dokonanym zajęciu, pouczył o prawie do złożenia powództwa o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji, co było adekwatnym do sytuacji działaniem organu egzekucyjnego, które nie naruszało prawa.
Sąd Rejonowy zwrócił również uwagę na dalsze czynności podjęte przez powódkę w celu zwalczenia niekorzystnych dla siebie skutków dokonanego zajęcia rzeczy ruchomych. W pierwszej kolejności zauważył, że powódka nie złożyła skargi na czynność komornika w postaci zajęcia ruchomości w dniu 19 sierpnia 2014 r. Postępowanie ze skargi na czynność komornika powódka zainicjowała wyłącznie w odniesieniu do ruchomości zajętych w dniu 9 grudnia 2014 r., które nie są jednak przedmiotem niniejszego postępowania. Następnie powódka, w dniu 22 września 2014 r. zainicjowała postępowanie o zwolnienie zajętych przedmiotów spod egzekucji, które toczyło się przez Sądem Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w sprawie o sygn. akt II 1 C 19/15. Powódka już w pozwie złożyła wniosek o udzielenie zabezpieczenia roszczenia o zwolnienie zajętych przedmiotów spod egzekucji poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego co do ruchomości zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r. do sprawy egzekucyjnej (...), jednakże sąd pierwszej instancji postanowieniem z dnia 26 września 2014 r. oddalił ten wniosek. W dniu 29 grudnia 2014 r. sąd drugiej instancji, na skutek zażalenia powódki, zmienił postanowienie z dnia 26 września 2014 r. w ten sposób, że uwzględnił wniosek powódki o zabezpieczenie roszczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego dotyczącego ruchomości zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r. Powyższe postanowienie zostało doręczone pełnomocnikowi powódki w dniu 5 stycznia 2015 r., który w tym samym dniu poinformował komornika sądowego, prowadzącego egzekucję w sprawie (...), o zawieszeniu postępowania egzekucyjnego odnośnie ruchomości zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r., składając w kancelarii komorniczej wydruk postanowienia z dnia 29 grudnia 2014 r. W okresie pomiędzy 19 sierpnia 2014 r. a 5 stycznia 2015 r. powódka, reprezentowana przez pełnomocnika co najmniej od dnia 20 sierpnia 2014 r. (z kiedy pochodzi pełnomocnictwo procesowe do reprezentowania powódki w sprawie II 1 C 19/15 - k. 4 tych akt) nie podjęła żadnych czynności zmierzających do wykazania bezpośrednio przed komornikiem przysługującego jej prawa własności do ruchomości zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r., bądź też powiadomienia komornika sądowego o zainicjowanym postępowaniu o zwolnienie zajętych przedmiotów spod egzekucji i złożonym w nim wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia. Podstawy do odstąpienia przez komornika od czynności egzekucyjnych dotyczących zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r. ruchomości powódki nie stanowiło w szczególności zobowiązanie sądu II instancji z dnia 26 listopada 2014 r. do przekazania akt komorniczych, skierowane w związku z rozpoznaniem zażalenia pełnomocnika powódki na postanowienie o oddaleniu wniosku o udzielenie zabezpieczenia. Komornik zażądane akta przekazał w dniu 3 grudnia 2014 r., jednakże na podstawie treści skierowanego do niego zobowiązania nie miał możliwości powzięcia wiedzy o tym w jakiej sprawie (pomiędzy jakimi stronami i w jakich przedmiocie) zostało ono skierowane. Tym samym komornik sądowy zobowiązany był wstrzymać się z podejmowaniem jakichkolwiek czynności egzekucyjnych dotyczących rzeczy ruchomych zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r., dopiero począwszy od chwili następującej po poinformowaniu go w dniu 5 stycznia 2015 r. o zawieszeniu w tym zakresie prowadzonego przez niego postępowania egzekucyjnego o sygn. (...). Czynności egzekucyjne podjęte przez komornika sądowego w odniesieniu do rzeczy zajętych dopiero po tej chwili Sąd uznał za bezprawne w rozumieniu 23 ust. 1 u.k.s..e., albowiem były one działaniem wbrew ustanowionemu zakazowi wynikającemu z natychmiast skutecznego postanowienia z dnia 29 grudnia 2015 r. o udzieleniu zabezpieczenia roszczenia. Do tej chwili organ egzekucyjny nie miał wiedzy na temat złożonego wniosku o udzielenie roszczeniu z art. 841 § 1 k.p.c. zabezpieczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego. Konsekwencją braku tej wiedzy było podjęcie przez komornika dalszych działań, do których został wezwany przez wierzyciela, będącego dysponentem postępowania egzekucyjnego.
Wobec wniosku wierzyciela i braku skutecznych działań powódki, komornik nie był władny do wstrzymywania czynności egzekucyjnych, bowiem zgodnie z treścią art. 822 k.p.c. komornik wstrzyma się z dokonaniem czynności, jeżeli przed jej rozpoczęciem dłużnik złoży niebudzący wątpliwości dowód na piśmie, że obowiązku swojego dopełnił albo że wierzyciel udzielił mu zwłoki. Komornik wstrzyma się również z dokonaniem czynności, jeżeli przed jej rozpoczęciem dłużnik albo jego małżonek podniesie zarzut wynikający z umowy małżeńskiej przeciwko dokonaniu czynności i okaże umowę majątkową małżeńską oraz przedłoży niebudzący wątpliwości dowód na piśmie, że zawarcie umowy majątkowej małżeńskiej oraz jej rodzaj były wierzycielowi wiadome. Konstrukcja wyżej wymienionego przepisu wskazuje, że zawiera on enumeratywny katalog okoliczności, które skutkują wstrzymaniem czynności egzekucyjnych przez komornika, przy czym, co dotyczy wszystkich wspomnianych środków ochrony osoby trzeciej przed egzekucją skierowaną do należących dni niej ruchomości, ciężar ich zainicjowania spoczywa na tej osobie. Z analizy przeprowadzonego postępowania dowodowego nie wynika, by komornik przed dniem 5 stycznia 2015 r. był informowany przez powódkę o tym, że podjęte zostały przez nią działania zmierzające do unicestwienia zajęcia należących do niej rzeczy, zaś pierwsza sprzedaż komisowa została przeprowadzona już po upływie terminu do wniesienia powództwa przeciwegzekucyjnego z art. 841 § 1 k.p.c. (termin na wytoczenie tego powództwa zgodnie z art. 841 § 3 k.p.c. wynosi miesiąc).
Sąd rejonowy uwypuklił również kwestię braku bezprawności działań komorniczych podjętych przed dniem 5 stycznia 2015 r. w związku z dokonanym w dniu 20 sierpnia 2014 r. zajęciem przyłączonym w trybie art. 851 zd. 1 k.c. do sprawy (...) rzeczy ruchomych zajętych pierwotnie w dniu 19 sierpnia 2014 r. do sprawy (...). Zgodnie z art. 851 zd. 1 k.p.c., jeżeli zajęte już ruchomości mają być zajęte na zaspokojenie innej jeszcze wierzytelności, komornik dokona nowego zajęcia przez zaznaczenie go w protokole pierwszego zajęcia. Wskazana regulacja zwalnia komornika od tego, aby w miejscu, w którym rzecz się znajduje (u dłużnika, u osoby, która przyznała, że rzecz stanowi własność dłużnika - art. 845 § 2, u innej osoby, której komornik powierzył dozór tej ruchomości - art. 855), ponownie sporządzał protokół zajęcia tej ruchomości. Powódka o tak dokonanym zajęciu została zawiadomiona pismem z dnia 20 sierpnia 2014 r., które zostało doręczone jej w trybie art. 139 § 1 k.p.c., na adres jej zamieszkania. Na okoliczność faktu doręczenia powódce zawiadomienia o tym zajęciu pozwany przedłożył wydruk z systemu teleinformatycznego oraz kserokopię książki nadawcze, a to wobec braku dysponowania oryginałem koperty nadawczej, wobec zaginięcia akt komorniczych (...), z których to dokumentów wynikało nadanie, podwójne awizowanie oraz zwrot do kancelarii komorniczej korespondencji przeznaczonej dla powódki. Powódka wprawdzie zaprzeczyła by dostała zawiadomienie o zajęciu w trybie art. 851 zd. 1 k.p.c., jednakże jak wynika z analizy akt komorniczych (...) powódka nie podejmowała kierowanej do niej na adres zamieszkania korespondencji komorniczej także do tamtej sprawy. Poza tym nie ma podstaw twierdzić by dokumenty tworzące odtworzone akta komornicze do sprawy egzekucyjnej o sygn. (...) nie stanowiły rzeczywistych akt z tego postępowania. Zarzut taki nie pojawił się w toku niniejszego postępowania ze strony powódki, jak również brak było jakichkolwiek okoliczności uzasadniających powzięcie takich wątpliwości przez Sąd. Podkreślił, że okoliczność dokonania czynności zajęcia przyłączonego z art. 851 zd 1 k.p.c. nie miała wpływu na sam tok i zasadność podejmowanych czynności egzekucyjnych, a różnica wywołana dokonanym zajęciem przyłączanym dotyczyła jedynie przeznaczenia środków uzyskanych ze sprzedaży zajętych ruchomości (te zaspokajały w pierwszej kolejności świadczenia egzekwowane w sprawie egzekucyjnej o sygn. (...)).
W ocenie Sądu meritii o bezprawności działań komornika sądowego w okolicznościach niniejszej sprawy można mówić dopiero począwszy od chwili zawiadomienia komornika sądowego o zawieszeniu - w trybie zabezpieczenia roszczenia - postępowania egzekucyjnego w części dotyczącej ruchomości zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r., co nastąpiło w dniu 5 stycznia 2015 r. W związku z czym, przed tym dniem, kolejno w dniach 22 października 2014 r., 23 grudnia 2014 r. oraz 27 grudnia 2012 r. dokonano trzykrotnej sprzedaży komisowej części rzeczy zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r. oraz w dniu 9 grudnia 2014 r. w drodze licytacji publicznej, przeprowadzonej w miejscu zamieszkania dłużnika i powódki, dokonano sprzedaży także części rzeczy zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r. Broszka srebrna i złoty pierścionek, których dotyczyły dotychczasowe rozważania zostały sprzedane w dniu 22 października 2014 r. Tak przeprowadzonym czynnościom egzekucyjnym brak cech bezprawności, albowiem w stanie prawnym obowiązującym w dacie ich dokonania sprzedaż komisowa miała zgodnie z art. 867 § 4 k.p.c. pierwszeństwo przed sprzedażą w trybie licytacji publicznej, zaś w okolicznościach niniejszej sprawy wierzyciel w trybie wskazanego przepisu złożył wniosek o dokonanie sprzedaży komisowej zajętych ruchomości. W odniesieniu do części rzeczy zajętych w dniu 19 sierpnia 2023 r., a mających wartość artystyczną, oszacowanie ich wartości przed sprzedażą zlecono powołanym w sprawie biegłym, zgodnie z treścią art. 866 2 § 1 k.p.c.
Sąd rejonowy wyjaśnił również kwestię dozoru nad rzeczami ruchomymi zajętymi w dniu 19 sierpnia 2019 r. Zgodnie z obowiązującym wówczas art. 855 § 1 zd. 1-3 k.p.c., zajęte ruchomości pozostawiało się we władaniu osoby, u której je zajęto. Z ważnych przyczyn komornik mógł w każdym stanie postępowania oddać zajęte ruchomości pod dozór innej osobie, nie wyłączając wierzyciela, choćby to było połączone z koniecznością ich przeniesienia. Osoby te pełniły obowiązki dozorcy. Jednocześnie zgodnie z art. 856 § 1 zd. 1-2 k.p.c. dozorca lub dłużnik, któremu powierzono dozór, zobowiązani byli przechowywać oddane im pod dozór ruchomości z taką starannością, aby nie straciły na wartości, i oddać je na wezwanie komornika lub stosownie do orzeczenia sądu albo na zgodne wezwanie obu stron. Zgodnie z § 2 powołanego przepisu, dozorca zobowiązany był zawiadomić komornika o zamierzonej zmianie przechowania ruchomości. Odnosząc powyższe przepisy do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy Sąd wskazał, że jak wynika z treści protokołu zajęcia ruchomości z dnia 19 sierpnia 2014 r.: - pod dozorem dłużnika pozostawiono rzeczy wymienione w protokole zajęcia pod pozycjami: 2-5,16, 17, 20, 22-47, 49 oraz 64, - pod dozór własny kancelarii komorniczej przejęto rzeczy wymienione w protokole zajęcia pod pozycjami: 1,6-14, 15, 18, 19 i 21. Następnie w dniu 9 grudnia 2014 r. przy okazji dokonanej w dniu 9 grudnia 2014 r. licytacji publicznej zajętych ruchomości komornik postanowił przejąć pod dozór własny kancelarii komorniczej kolejne rzeczy wymienione w protokole zajęcia z dnia 19 sierpnia 2014 r., znajdujące się dotychczas pod dozorem dłużnika, wymienione w protokole tego zajęcia pod pozycjami: 25-28 oraz 30-33. Uwzględniając powyższe wskazał, że już po dniu 5 stycznia 2015 r., to jest: - w dniu 3 września 2015 r. komornik dokonał sprzedaży na rzecz A. L. (2) rzeczy ruchomych wymienionych w protokole zajęcia pod pozycjami 24, 25 oraz 30, zaś - w dniu 11 września 2015 r. komornik przyznał na rzecz wierzyciela W. O. rzeczy ruchome wymienione w protokole zajęcia pod pozycjami 23 oraz 29. Jednocześnie wedle dostępnych dokumentów dotyczących dokonanej sprzedaży rzeczy ruchomych, które przejęte zostały pod dozór kancelarii komorniczej, brak jest informacji o tym, by po zakończeniu postępowania egzekucyjnego zwrócone zostały dłużnikowi lub powódce rzeczy ruchome wymienione w protokole zajęcia pod pozycjami 7, 9, 27, 28, 31 i 33. Ponadto, obraz wymieniony pod pozycją 26 jeszcze przed przejęciem go pod dozór własny kancelarii komorniczej został sprzedany w dniu 22 października 2014 r., zaś odnośnie zegara z stojącego z pozycji 16 protokołu zajęcia, który pozostał pod dozorem dłużnika, brak jest w aktach sprawy dowodu jego sprzedaży w toku postępowania egzekucyjnego, czy też przejęcia pod dozór własny kancelarii komorniczej na dalszym etapie postępowania egzekucyjnego.
W ocenie Sądu Rejonowego, w okolicznościach niniejszej sprawy problematyczne pozostawało także ustalenie wartości tych spośród zajętych rzeczy ruchomych, odnośnie których wywiedzione przez powódkę roszczenie odszkodowawcze okazało się ostatecznie zasadne. Wartość większości zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r. ruchomości była sporna, z wyjątkiem: telewizora S. (200 zł), lampy (150 zł), zestawu Hi-fi S. z głośnikami (200 zł), laptopa A. (300 zł) i agregatu prądotwórczego H. (300 zł), co do których brak było potrzeby dopuszczenia dowodu z opinii biegłych na okoliczność ich wartości. W pozostałym zakresie szczególnym utrudnieniem w ustaleniu rzeczywistej wartości zajętych ruchomości był brak możliwości polecenia opiniującym w sprawie biegłym dokonania oględzin tych rzeczy, albowiem rzeczy te zostały sprzedane innym osobom. Uwzględniając treść opinii biegłych sądowych oraz zaoferowany przez strony materiał dowodowy precyzyjne i jednoznaczne określenie wartości rzeczy w wielu przypadkach odbywało się wariantowo i z tych względów konieczne było, przy ustaleniu wartości rzeczy, odwołanie się do mechanizmu wynikającego z treści art. 322 k.p.c. Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli w sprawie o naprawienie szkody (a taki przedmiot posiada sprawa niniejsza), o dochody, o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe, nader utrudnione lub oczywiście niecelowe, może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy.
W konsekwencji Sąd pierwszej instancji uznał, że powództwo okazało się uzasadnione do kwoty 7.110 zł, na którą złożyło się odszkodowanie:
- w związku z dokonaną w dniu 22 października 2014 r. sprzedażą komisową należących do powódki broszki (poz. 62 protokołu zajęcia) i pierścionka (poz. 63 protokołu zajęcia), których wartość ustalono z uwzględnieniem treści zeznań powódki co do cech tych rzeczy i na podstawie opinii biegłego sądowego P. G. na kwotę odpowiednio 100 zł oraz 880 zł;
- w związku z dokonaną w dniu 3 września 2015 r. sprzedażą licytacyjną na rzecz nabywcy A. L. (2) własności trzech obrazów: obraz pejzaż górski (poz. 24 protokołu zajęcia), obraz kobieta z dzieckiem (poz. 25 protokołu zajęcia) oraz obraz pejzaż-las (poz. 30 protokołu zajęcia), których wartość ustalono na podstawie opinii biegłej sądowej S. (...)na kwotę odpowiednio 600 zł (k. 704), 50 zł (k. 705) oraz 80 zł (k. 710);
- dokonanym w dniu 11 września 2015 r. przez komornika przyznaniem wierzycielowi na własność dwóch obrazów: obraz pejzaż górski (poz. 23 protokołu zajęcia) oraz obraz jezioro (poz. 29 protokołu zajęcia), których wartość ustalono na kwotę odpowiednio 600 zł (na podstawie opinii biegłej sądowej S. (...) - k. 703) oraz 800 zł (na podstawie opinii biegłej sądowej S. (...) - k. 709 oraz w związku z treścią wyceny tego obrazu sporządzoną w toku postępowania komorniczego na kwotę 800 zł - k. 427);
- odnośnie ruchomości w postaci: obrazu pejzaż górski w ramie złoconej (poz. 7 protokołu zajęcia) oraz obrazu chata w ramie (poz. 9 protokołu zajęcia), które to obrazy w dniu 19 sierpnia 2014 r. zostały przejęte pod dozór własny kancelarii komorniczej, a co do których nie wynika, by dłużnikowi lub powódce zostały zwrócone w związku z zakończeniem postępowania egzekucyjnego lub zostały zbyte w toku postępowania egzekucyjnego, w tym w szczególności przed dniem 5 stycznia 2015 r. Losy tych ruchomości, co do których na podstawie dokumentów z postępowań komorniczych jest pewność, że znajdowały się pod dozorem kancelarii komorniczej jest nieznana. Wartość tych rzeczy ustalono na podstawie opinii biegłej sądowej S. (...) odpowiednio na kwotę: 1.200 zł (k. 690), oraz 450 zł (k. 692). Zaznaczyć należy, że brak było podstaw do przyjęcia, że obraz pejzaż górski w ramie złoconej (poz. 7 protokołu zajęcia) miał cechy pozwalające ustalić jego wartość na kwotę aż 2.500 zł, wobec czego Sąd uznał że adekwatnym będzie przyjęcie wartości tego obrazu dla potrzeb ustalenia wysokości szkody na kwotę 1.200 zł;
- odnośnie ruchomości w postaci: obrazu wiatrak (poz. 27 protokołu zajęcia), obrazu dom wiejski (poz. 28 protokołu zajęcia), obrazu dom (poz. 31 protokołu zajęcia), obrazu widok górski (poz. 32 protokołu zajęcia) oraz obrazu T. T. (poz. 33 protokołu zajęcia), które w dniu 9 grudnia 2014 r. zostały przejęte pod dozór własny kancelarii komorniczej w dacie licytacji komorniczej odbywającej się w domu dłużnika w dniu 9 grudnia 2014 r., a co do których nie wynika, by dłużnikowi lub powódce zostały zwrócone w związku z zakończeniem postępowania egzekucyjnego lub zostały zbyte w toku postępowania egzekucyjnego, w tym w szczególności przed dniem 5 stycznia 2015 r. Losy tych ruchomości, co do których na podstawie dokumentów z postępowań komorniczych jest pewność, że znajdowały się pod dozorem kancelarii komorniczej jest nieznana. Wartość tych rzeczy ustalono na podstawie opinii biegłej sądowej S. (...), a także odwołując się do treści art. 322 k.p.c. w odniesieniu do obrazu ujętego pod poz. 32 protokołu zajęcia oraz do obrazu ujętego pod poz. 33 protokołu zajęcia, odpowiednio na kwotę: 350 zł (k. 707), 350 zł (k. 708), 600 zł (k. 711), 450 zł (712) oraz 600 zł (k. 713). Zaznaczyć należy, że brak było podstaw do przyjęcia, że ruchomość w postaci obrazu widok górski (poz. 32 protokołu zajęcia) miał cechy pozwalające ustalić jego wartość na kwotę aż 2.000 zł, wobec czego Sąd uwzględniwszy, że wartość tego obrazu mogła wahać się pomiędzy kwotą 100 zł a kwotą aż 2.000 zł, uznał że adekwatnym będzie przyjęcie wartości tego obrazu dla potrzeb ustalenia wysokości szkody na kwotę 450 zł. Z kolei w odniesieniu do obrazu T. T. (poz. 33 protokołu zajęcia) Sąd uznał, że adekwatnym będzie ustalenie jego wartości na kwotę 600 zł podobnie jak w przypadku innych obrazów, których biegła oszacowania dokonała w sposób wskazany na k. 713 akt sprawy (k. 25 opinii).
W ocenie Sądu, wyłącznie we wskazanym zakresie zachodziły podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanych, zaś oczywistym pozostaje, że odpowiedzialność ta ma charakter majątkowy i sprowadza się do zapłaty świadczenia pieniężnego, podstawę ustalenia wysokości którego stanowiło dokonane przez biegłych oszacowanie przeprowadzone, zgodnie z wnioskiem pełnomocnika powódki na dzień wezwania komornika sądowego do wydania zajętych przedmiotów, które wcześniej zwolniono spod egzekucji.
Odnośnie pozostałych rzeczy ruchomych, które prawomocnie zwolniono spod egzekucji, a które pozostawiono pod dozorem dłużnika, i co do których brak jest dowodów co do dokonania ich sprzedaży lub przyznania na własność wierzyciela w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego (w tym zegara z poz. 16 protokołu zajęcia), brak było podstaw by przypisać komornikowi bezprawność w zakresie podejmowanych w odniesieniu do nich czynności egzekucyjnych. Brak jest bowiem dowodu, by komornik kiedykolwiek przejął je pod dozór kancelarii, bądź też by dokonano ich sprzedaży, zaś wobec treść zeznań powódki, która - jak już zaznaczono - wskazała, że część zajętych obrazów została w domu, nie sposób wykluczyć, że rzeczy te nigdy nie wyszły spod władania dłużnika.
Przeszkody dla uwzględnienia roszczenia powódki odnośnie pełnej wartości wszystkich opisanych ruchomości nie stanowił fakt, że część z tych rzeczy wedle stanu z chwili ich zajęcia w postępowaniu komorniczym (19 sierpnia 2014 r.) stanowiła współwłasność powódki i jej nieżyjącej już matki częściowo na skutek spadkobrania po ojcu powódki J. M. (1), skoro na chwilę orzekania w sprawie (art. 316 § 1 k.p.c.) powódka pozostawała jedyną spadkobierczynią swoich rodziców, zaś brak było wymogu domagania się od powódki stwierdzenia nabycia spadku po jej matce, bowiem to ze swej istoty ma charakter wyłącznie deklaratoryjny.
O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 455 k.c. w zw. żart. 481 § 1 i 2 k.c. Świadczenie pieniężne z tytułu odszkodowania jest świadczeniem bezterminowym w tym sensie, że termin jego spełnienia nie jest oznaczony i nie wynika z właściwości zobowiązania. Termin ten podlega ustaleniu zgodnie z treścią art. 455 k.c., z którego wynika, że dłużnik obowiązany jest spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu go do spełnienia świadczenia. Choć pozwani pozostają z mocy art. 23 ust. 3 u.k.s.e. zobowiązani solidarnie do spełnienia świadczenia odszkodowawczego z art. 23 ust. 1 u.k.s.e., to jednak w okolicznościach niniejszej sprawy termin spełnienia świadczenia ustalony zgodnie z art. 455 k.c. jest inny dla każdego z pozwanych. W ocenie Sądu Rejonowego, dopuszczalność ustalenia innego terminu spełnienia świadczenia, a tym samym innej chwili popadnięcia w opóźnienie ze spełnieniem świadczenia, wynika z treści art. 372 k.c. Zgodnie z tym przepisem przerwanie lub zawieszenie biegu przedawnienia w stosunku do jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników. Skoro zatem przepis ustawy pozwala ustalić termin przedawnienia roszczenia względem każdego ze współdłużników solidarnych, to tym bardziej dopuszczalne było ustalenie innego terminu spełnienia świadczenia względem każdego z pozwanych.
Powódka wytoczenie powództwa poprzedziła wezwaniem do zapłaty wyłącznie względem pozwanego (...). Ten wnioskiem o wydanie ruchomości lub o zapłatę, które wpłynęło do jego kancelarii w dniu 6 sierpnia 2016 r. (k. 277 akt komorniczych o sygn. (...)), został wezwany do zapłaty w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. Termin do zadośćuczynienia wezwaniu upłynął mu w dniu 19 sierpnia 2016 r., a tym samym komornik pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia począwszy od dnia następnego to jest od dnia 20 sierpnia 2016 r. Z kolei odnośnie pozwanego (...), który o roszczeniu powódki dowiedział się dopiero z chwilą doręczenia mu odpisu pozwu wraz z załącznikami, o opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia można mówić dopiero począwszy od dnia udzielenia odpowiedzi na pozew, a więc od dnia 6 września 2018 r. (wówczas jak wynika ze stempla pocztowego na kopercie nadawczej, przesyłka zawierająca odpowiedź na pozew została w trybie art. 165 § 2 k.p.c. wniesiona do Sądu - k. 68). Termin ten w odniesieniu do osoby prawnej o jednolitym charakterze, jaką jest Skarb Państwa, jest tożsamy niezależnie od właściwości reprezentującej go jednostki organizacyjnej. Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd w pkt. 1 wyroku zasądził solidarnie od pozwanych J. K. (1) oraz (...) na rzecz powódki K. P. (1) kwotę 7.110 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, należnymi od pozwanego J. K. (1) za okres od dnia 20 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty, należnymi od pozwanego (...) za okres od dnia 6 września 2018 r. do dnia zapłaty, zastrzegając, że odpowiedzialność solidarna pozwanych w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie obejmuje okres od dnia 6 września 2018 r. do dnia zapłaty
W pkt. 2 wyroku orzeczono o oddaleniu powództwa w pozostałym zakresie jako niezasadnego. Zakres oddalenia powództwa objął w stosunku do obu pozwanych należność główną w kwocie 30.690 zł (- 37.800 zł - 7.110 zł), a w stosunku do pozwanego (...) również liczone od zasądzonej ostatecznie należności głównej odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od dnia 20 sierpnia 2016 r. do dnia 5 września 2018 r.
O kosztach procesu orzeczono w pkt. 3 wyroku na podstawie art. 102 k.p.c. w ten sposób, że odstąpiono od obciążenia powódki K. P. (1) obowiązkiem ich zwrotu na rzecz pozwanych. Zgodnie z powołanym przepisem, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis art. 102 k.p.c. nie konkretyzuje pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi, a podstawę do jego zastosowania stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące o tym, że w danym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, niesprawiedliwe. Do kręgu tych okoliczności mogą należeć fakty związane z samym postępowaniem jak i leżące poza nim, a dotyczące sytuacji życiowej, stanu majątkowego stron, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. Powódka wygrała wywiedzione przez siebie powództwo w 18,81%, albowiem zasądzono na jej rzecz kwotę 7.110 zł z dochodzonych 37.800 zł, zaś w toku postępowania każdy z pozwanych wnosił o oddalenie powództwa w całości. Uwzględniwszy jednak, że co do zasady w okolicznościach niniejszej sprawy zachodziły podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej każdego z pozwanych i powództwo pozostawało uzasadnione w części, Sąd uwzględniając usprawiedliwione w okolicznościach niniejszej sprawy poczucie pokrzywdzenia powódki działaniami organu egzekucyjnego, pomimo uwzględniania powództwa mniej więcej w 1/5 części, nie znalazł podstaw do tego, by obciążyć powódkę obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanych, zwłaszcza, że powódka już przy wniesieniu pozwu została zwolniona od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości ze względu na własną trudną sytuację majątkową (k. 53), zaś suma kosztów procesu należnych na rzecz każdego z pozwanych zbliżałaby się do zasądzonego na rzecz powódki odszkodowania.
O kosztach sądowych orzeczono w pkt. od 4 do 6 wyroku, uwzględniając, że powódka została w niniejszym postępowaniu zwolniona od kosztów sądowych w całości (k. 53), zaś Skarb Państwa z mocy art. 94 u.k.s.c. jest zwolniony z obowiązku uiszczania opłat. W związku ze zwolnieniem powódki od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w całości, suma nieuiszczonych kosztów sądowych wynosiła 6.145,52 zł, z czego 1.890 zł przypadało na opłatę stosunkową od pozwu (= 37.800 zł x 5%; ustaloną na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych - Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1398 ze zm. w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu; dalej jako „u.k.s.c.”), a 4.255,52 zł na wydatki postępowania związane z opiniowaniem biegłych (k. 592 - 657,80 zł; k. 631 - 223,86 zł; k. 670 - 223,86 zł; k. 723-3.150 zł).
Pozwani przegrali sprawę w 18,81%, co dawało 1.155,97 zł z sumy nieuiszczonych kosztów sądowych, jednakże w związku z treścią pkt 5 wyroku, kwotę tą nakazano pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art. 83 ust. 2 u.k.s.c. i art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c. wyłącznie od pozwanego J. K. (1), albowiem to bezpośrednio z jego działaniem jako komornika sądowego wiązała się zasada odpowiedzialności odszkodowawczej obu pozwanych.
W pkt. 5 wyroku na podstawie art. 83 ust. 2 u.k.s.c. i art. 113 ust. 1 u.k.s.c w zw. z art. 102 k.p.c. odstąpiono od obciążenia pozwanego Skarbu Państwa obowiązkiem zwrotu nieuiszczonych wydatków postępowania, albowiem Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą wraz z organem egzekucyjnym nie wskutek własnych działań lub zaniechań, ale z mocy przepisu ustawy, i jego postępowaniu nie sposób przypisać cech bezprawności. Ponadto, bezcelowe było zarządzenie zwrotu nieuiszczonych wydatków postępowania od i na rzecz tego samego podmiotu, to jest Skarbu Państwa, różniącego się jedynie właściwą jednostką organizacyjną.
Ponadto, w pkt. 6 wyroku na podstawie art. 83 ust. 2 u.k.s.c. i art. 113 ust. 1 u.k.s.c w zw. z art. 102 k.p.c. odstąpiono od obciążenia powódki obowiązkiem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych, które przejęto na rachunek Skarbu Państwa, z tych samych względów, z powodu których w pkt. 3 wyroku odstąpiono od obciążenia powódki obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanych.
Apelacje od powyższego wyroku wniosły wszystkie strony postępowania.
Pełnomocnik powódki zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb, w całości.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił w pierwszej kolejności nieważność postępowania przez naruszenie przepisu prawa procesowego art. 379 pkt 4 k.p.c. , art. 6 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowiek i Podstawowych Wolności, art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez wydanie wyroku przez Sąd, który ze względu na sposób wyłonienia nie spełniał warunku niezależności i bezstronności.
Podniósł również, że w razie nie uwzględnienia powyższego zarzutu zaskarża wyrok w części, odnośnie pkt 1 b) co do odsetek zasądzonych od pozwanego (...)za okres od dnia 6.09.2018 r. oraz odnośnie pkt 2) co do oddalenia powództwa w pozostałym zakresie.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
1. naruszenie prawa procesowego:
a. art.233 § 1 k.p.c. przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów , brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym, zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego ustalenie, że:
- charakter zajętych zegarków usprawiedliwiał przyjęcie, że mogły stanowić formę gromadzenia majątku i lokowania kapitału w rodzinie powódki i jej męża, ze względu na realną wartość owych zegarków wyliczoną przez biegłych oraz okoliczność, że nie stanowiły one elementów większego zbioru z uwagi na ich liczbę,
- sam fakt zajęcia rzeczy powódki stanowił podstawę kierowania roszczeń odszkodowawczych, a nie ich późniejsza bezprawna sprzedaż w trakcie trwania powództwa przeciwegzekucyjnego,
- powódka miała obowiązek powiadomienia komornika sądowego o zainicjowanym postępowaniu o zwolnienie zajętych przedmiotów spod egzekucji i złożonym w nim wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia, podczas gdy obowiązek taki nie wynika z żadnej podstawy prawnej,
- komornik sądowy zobowiązany był wstrzymać się z podejmowaniem jakichkolwiek czynności egzekucyjnych dotyczących rzeczy ruchomych zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r., dopiero począwszy od chwili następującej po poinformowaniu go w dniu 5 stycznia 2015 r. o zawieszeniu w tym zakresie prowadzonego przez niego postępowania egzekucyjnego o sygn. (...), mimo braku wcześniejszego upewnienia się czy postępowanie przeciwegzekucyjne i zabezpieczające w wyznaczonym terminie zostały przez powódkę zainicjowane;
- czynności egzekucyjne podjęte przez komornika sądowego w odniesieniu do rzeczy zajętych dopiero po 5.01.2015 r. można uznać za bezprawne w rozumieniu 23 ust. 1 u.k.s..e., albowiem były one działaniem wbrew ustanowionemu zakazowi wynikającemu z natychmiast skutecznego postanowienia z dnia 29 grudnia 2014 r. o udzieleniu zabezpieczenia roszczenia, bowiem do tej chwili organ egzekucyjny nie miał wiedzy na temat złożonego wniosku o udzielenie roszczeniu z art. 841 § 1 k.p.c. zabezpieczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego;
- konsekwencją braku tej wiedzy było podjęcie przez komornika dalszych działań, które na skutek niedochowania przez niego szczególnej staranności wymaganej od profesjonalisty, doprowadziły do wyrządzenia powódce szkody,
- pierwsza sprzedaż komisowa nastąpiła po upływie terminu do wniesienia powództwa przeciwegzekucyjnego, dlatego było to działanie prawidłowe ponieważ powódka mimo braku takiego obowiązku nie powiadomiła komornika o jego wniesieniu, podczas gdy powódka takiego obowiązku nie miała, a komornik nie wyjaśniając tej okoliczności działał lekkomyślnie na własne ryzyko,
- nie ma podstaw twierdzić by dokumenty tworzące odtworzone akta komornicze do sprawy egzekucyjnej o sygn. (...) nie stanowiły rzeczywistych akt z tego postępowania i brak było jakichkolwiek okoliczności uzasadniających powzięcie takich wątpliwości przez Sąd, podczas gdy akta te zginęły dopiero w toku postępowania sądowego przeciwko komornikowi , przez co prawdziwość okoliczności wynikających z odtworzonych akt należy traktować ze szczególną ostrożnością, ze względu na to, że komornik mógł dokonać odtworzenia w celu ochrony swoich interesów w niniejszym postępowaniu,
- powódka otrzymała zawiadomienie o dodatkowym zajęciu tych samych ruchomości w trybie art. 851 k.p.c. w sprawie (...) podczas gdy ustalenie to zostało dokonane na podstawie niewiarygodnych akt, odtworzonych przez komornika będącego stroną w sprawie,
- odnośnie rzeczy ruchomych, które prawomocnie zwolniono spod egzekucji, a które pozostawiono pod dozorem dłużnika, a odnośnie których brak jest dowodów co do dokonania ich sprzedaży lub przyznania na własność wierzyciela w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego (w tym zegara z poz. 16 protokołu zajęcia), brak było podstaw by przypisać komornikowi bezprawność w zakresie podejmowanych w odniesieniu do nich czynności egzekucyjnych,
- wobec braku dowodu, by komornik kiedykolwiek przejął rzeczy pod dozór kancelarii, bądź też by dokonano ich sprzedaży, nie sposób wykluczyć, że rzeczy te nigdy nie wyszły spod władania dłużnika, podczas gdy w posiadaniu powódki ani jej męża się nie znajdują;
b. art.365 § 1 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że sprzecznie z wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi z 11.02.2016 r. sygn. II 1 C 19/15, że laptop marki A. oraz agregat prądotwórczy marki H. nie stanowiły własności powódki;
c. art. 845 § 2 k.p.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i nie uznanie, że ruchomości w postaci skrzynki na biżuterię, zegarka damskiego C. oraz zegarka damskiego (...) ze względu na charakter tych rzeczy i ewidentne elementy damskiej biżuterii, były we władaniu powódki i można je było zająć tylko wówczas, za jej zgodą;
2. naruszenie prawa materialnego:
- art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2011 r. Nr 231 poz. 1376 ze zm.; dalej również jako „u.k.s.e.”), przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że nie wszystkie rzeczy zwolnione z pod egzekucji wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi z 11.02.2016 r. sygn. II 1 C 19/15, stanowiły własność powódki, a komornik nie jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez swoje niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych;
- art. 6 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że powódka nie udowodniła bezprawności w zachowaniu komornika, przejawiającą się w sprzeczności z prawem podjętego przez niego w ramach egzekucji działania lub zaniechania;
- art. 355 § 1 i 2 k.c. przez jego niezastosowanie i nie uwzględnienie przy ocenie bezprawności działania komornika sądowego miary dochowania szczególnej staranności wynikającej z zawodowego charakteru prowadzonej przez niego działalności;
- art.472 k.c. przez jego niezastosowanie i nie uwzględnienie, że jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, komornik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności w swoim działaniu.
W konsekwencji pełnomocnik powódki wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz powódki od obu pozwanych solidarnie kwoty 31.488,30 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 20.08.2016 r. oraz zwrotu od pozwanych solidarnie kosztów postępowania według norm przepisanych; zasądzenie na rzecz powódki od obu pozwanych solidarnie zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia zasądzającego te koszty do dnia zapłaty.
Pozwany, (...) zaskarżył wyrok w części uwzględniającej powództwo. Wniósł o jego zmianę i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg norm przypisanych.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:
1) obrazę prawa materialnego: naruszenia art. 23 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz poprzez pominięcie przepisu 362 k.c.
2) obrazę prawa procesowego poprzez naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy a więc:
a. art. 316 k.p.c. - albowiem sąd nie wziął pod uwagę całego stanu rzeczy istniejącego w chwili orzekania,
b. art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów odpowiedzialności cywilnej pozwanego.
Pozwany (...) zaskarżył wyrok w części co do punktu 1.
Powyższemu wyrokowi zarzucam:
1. naruszenie przepisów prawa procesowego, w szczególności:
- art. 233 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji oceny dowodów w sposób nie wszechstronny i sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i zasadami logiki, przekroczeniem swobodnej oceny dowodów przy ustalaniu okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy oraz błędną jego ocenę co skutkowało wadliwym ustaleniem przez Sąd I instancji, że powództwo podlega uwzględnieniu,
- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia wyroku polegające na braku należytego jego uzasadnienia i wyjaśnienia przesłanek, które Sąd I instancji uznał za udowodnione oraz dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, co skutkowało brakiem możliwości dokonania przez skarżącą kontroli instancyjnej wyroku,
2. naruszenie przepisów prawa materialnego:
- art. 23 ust. 1 i 3 Ustawy o komornikach sądowych i egzekucji poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, że działanie komornika było niezgodne z prawem.
Mając na uwadze powyższe, wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części, poprzez oddalenie powództwa w całości w stosunku do Skarbu Państwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
W toku postępowania apelacyjnego strony podtrzymały swoje stanowiska, wnosząc jednocześnie o nieuwzględnienie apelacji wniesionych przez przeciwników procesowych.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Wniesione apelacje podlegają oddaleniu.
W pierwszej kolejności należy się odnieść do zgłoszonego przez powódkę zarzutu nieważność postępowania wynikającej z przyczyn określonych w art. 379 pkt 4 k.p.c.
Przypominając, że zgodnie z art. 379 pkt 4 k.p.c. nieważność postępowania zachodzi jeżeli skład sądu orzekającego był sprzeczny z przepisami prawa albo jeżeli w rozpoznaniu sprawy brał udział sędzia wyłączony z mocy ustawy, Sąd Okręgowy wyjaśnia, że w jego ocenie powyższa sytuacja procesowa nie zaistniała w przedmiotowej sprawie.
Wskazana w uzasadnieniu apelacji powódki uchwała Sądu najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r., zgodnie z którą nienależyta obsada sądu w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. albo sprzeczność składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi także wtedy, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego w sądzie powszechnym albo wojskowym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 3), jeżeli wadliwość procesu powoływania prowadzi, w konkretnych okolicznościach, do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności nie może mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie.
Formułując zarzut odwołujący się do treści powyższej uchwały skarżący nie dostrzega, że Pani Klaudia Znamierowska – Maćkiewicz nie została dotychczas powołana na stanowisko sędziego i pełni funkcję asesora. W ocenie Sądu Okręgowego asesor sądowy spełnia kryteria wynikające z art. 45 Konstytucji RP. To oznacza, że bezzasadny jest zarzut nieważności przez Sądem pierwszej instancji ze względu na sprzeczność składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c.. Dla uzasadnienia powyższego stanowiska należy przywołać poglądy zaprezentowane uzasadnienie wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 stycznia 2023 r. (sygn. akt II PSKP 73/22). We wskazanym uzasadnieniu Sąd Najwyższy podniósł, że asesor sądowy jest powoływany na to stanowisko postanowieniem Prezydenta RP. Tryb powoływania asesora, określony w art. 106h i nast. ustawy z dnia 27 stycznia 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 2072 ze zm.) odbiega od trybu powołania na urząd sędziego. Sama procedura mianowania rozpoczyna się zgodnie z art. 33a ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 217) w chwili sporządzenia i ogłoszenia w Biuletynie Informacji Publicznej listy klasyfikacyjnej egzaminowanych aplikantów aplikacji sędziowskiej, przez dyrektora Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury, w terminie 14 dni od dnia zakończenia egzaminu sędziowskiego. Listę aplikantów, wraz z wybranymi przez nich sądami do orzekania, dyrektor Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury przedstawia Krajowej Radzie Sądownictwa, która w terminie dwóch miesięcy od dnia przedstawienia listy może zgłosić sprzeciw wobec mianowania egzaminowanego aplikanta aplikacji sędziowskiej na asesora sądowego. Rola Krajowej Rady Sądownictwa odnośnie do asesorów została ograniczona jedynie do badania aspektów (warunków) formalnych. Sprzeciw wyrażany jest w formie uchwały i wymaga uzasadnienia. W przypadku stwierdzania sprzeczności uchwały Rady z prawem uczestnik postępowania może odwołać się do Sądu Najwyższego. Kluczowe jest przy tym, że rola Krajowej Rady Sądownictwa w powoływaniu asesora jest marginalna, ponieważ Rada nie jest organem opiniotwórczym, nie ocenia również merytorycznie aplikantów, nie przesłuchuje ich, a tym samym nie może - na podstawie stworzonego przez siebie profilu - decydować o ich dalszej karierze w wymiarze sprawiedliwości. Ten proces jest zerojedynkowy, bo asesor nie konkuruje z innym w procedurze dostępu do urzędu, tak jak to zazwyczaj dzieje się w przypadku postępowań awansowych sędziów. Zatem, skoro Krajowa Rada Sądownictwa nie wybiera osoby, której zostanie powierzony urząd, to etap postępowania przed nią ma walor techniczny, formalny i nie zaburza procesu wyłonienia niezależnego i niezawisłego sądu. Rola Krajowej Rady Sądownictwa została de facto zawężona do możliwości zgłoszenia sprzeciwu względem kandydatury na stanowisko asesorskie. Decydujące znaczenie ma zaś wynik egzaminu sędziowskiego i wykaz wolnych stanowisk asesorskich, przewidzianych dla egzaminowanych aplikantów aplikacji sędziowskiej, sporządzony przez Ministra Sprawiedliwości. Oznacza to, że mechanizm mianowania asesorów sądowych jest transparentny i nie prowadzi in fine do wyłonienia zależnego i zawisłego sądu.
Również w ocenie Sądu Okręgowego powyższe motywy przemawiają za tym, że asesor sądowy co do zasady spełnia kryteria wynikające z art. 45 Konstytucji RP, który to przepis wyrażając prawo do rzetelnego procesu przed sądem niezależnym, zbudowanym z niezawisłych sędziów, w swej treści jest zbieżny z formułą art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.
W przedmiotowej sprawie brak jednocześnie jakichkolwiek zindywidualizowanych argumentów pozwalających uznać, że wskazane wyżej kryteria nie są spełnione przez Panią asesor, której powierzono rozpoznanie przedmiotowej sprawy.
Kolejny zarzut apelacyjny jaki należało w przedmiotowej sprawie rozstrzygnąć wiązał się z zastrzeżeniami dotyczącymi dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych, a co za tym idzie z zastosowaniem art. 233 § 1 k.p.c.
Na naruszenie powyższego przepisu wskazują wszystkie strony postępowania. W ocenie Sądu Okręgowego wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji dokonując ustaleń faktycznych wziął pod uwagę całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Brak jednocześnie jakichkolwiek podstaw aby uznać, że dopuścił się uchybień w ocenie dowodów rozumianych jako błędne uznanie ich wiarygodności lub odmowy przyznania im mocy dowodowej. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika przy tym, że ocena dowodów była wnikliwa i kompleksowa a wnioski wywiedzione na ich podstawie zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.
Przechodząc do bardzie szczegółowych uwag, Sąd Okręgowy odnosząc się do argumentacji powódki wyjaśnia, że ustalenie, iż zajęte przez komornika zegarki mogły stanowić formę gromadzenia majątku i lokowania kapitału nie narusza wskazanych wyżej zasad. Z kolei zastrzeżenia dotyczące praw i obowiązków komornika sądowego jako organu egzekucyjnego i uczestników postępowania egzekucyjnego (w szczególności powódki) nie mogą być skutecznie zgłaszane jako przejaw naruszenia wskazanego wyżej przepisu. Zastrzeżenia te, co oczywiste, wiążą się z oceną prawną prawidłowo ustalonych zachowań stron. W związku z powyższym, już tylko dla porządku należy wyjaśnić, że podstawą oddalenia powództwa w przedmiotowej sprawie nie było uznanie, iż powódka miała obowiązek powiadomienia komornika sądowego o zainicjowanym postępowaniu o zwolnienie zajętych przedmiotów spod egzekucji i złożonym w nim wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia, a stwierdzenie, że brak po stronie komornika wiedzy w tym zakresie uzasadniał kontynuowanie postępowania egzekucyjnego i sprzedaż zajętych w toku egzekucji ruchomości. Podobnie trudno zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej powódki, że komornik sądowy zobowiązany był wstrzymać się z podejmowaniem jakichkolwiek czynności egzekucyjnych dotyczących rzeczy ruchomych zajętych w dniu 19 sierpnia 2014 r., jeszcze przed datą 5 stycznia 2015 r., kiedy to powziął wiadomość o zawieszeniu w tym zakresie prowadzonego przez niego postępowania egzekucyjnego. Nie przekonywujące są przy tym argumenty, że jako profesjonalista był zobowiązany do dokonywania samodzielnych ustaleń co do działań powódki zmierzających do zwolnienia zajętych przedmiotów spod egzekucji. Obowiązek taki nie wynikał z żadnego przepisu prawa materialnego ani procesowego.
Za gołosłowne należy uznać również zawarte w skardze apelacyjnej sugestie, że „dokumenty tworzące odtworzone akta komornicze do sprawy egzekucyjnej o sygn. (...) nie stanowiły rzeczywistych akt z tego postępowania”.
Odnosząc się natomiast do zarzutów naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. sformułowanych w apelacjach pozwanych, Sąd Okręgowy wyjaśnia, że wskazane zarzuty nie zostały w żaden sposób sprecyzowane. Ich zgłoszenie należy więc uznać jedynie jako przejaw nieuprawnionej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji.
Pozwany (...) w uzasadnieniu apelacji, którą wniósł sam przyznał, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo „zebrał materiał dowodowy” a kwestionując ustalenia ograniczył się do stwierdzenia, że „podając go ocenie nie uwzględnił całego zebranego przez siebie materiału”. Takie uzasadnienie należy uznać za co najmniej niewystarczające.
Reasumując przywołane wyżej ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne i wskazuje jako podstawę przedmiotowego rozstrzygnięcia.
Wracając do apelacji wywiedzionej przez powódkę, Sąd Okręgowy wyjaśnia, że wydając zaskarżony wyrok, Sąd pierwszej instancji nie dopuścił nie nieprawidłowej wykładni wskazanych w niej przepisów prawa procesowego. Przedmiotowa uwaga dotyczy w pierwszej kolejności art. 365 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie nie był bowiem związany ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi w sprawie sygn. II 1 C 19/15.
W sprawie nie doszło również do naruszenia art. 845 § 2 k.p.c. Uznając, że ruchomości w postaci skrzynki na biżuterię, zegarka damskiego C. oraz zegarka damskiego (...) nie można było uznać za należące do powódki, Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy i kompleksowy przeanalizował powyższe zagadnienie. Przeciwne stanowisko powódki stanowi tym samym jedynie przejaw polemiki z prawidłowo umotywowanym stanowiskiem Sądu meritii uzasadnionej jedynie oczekiwaniami skarżącej.
W podobny sposób należy ocenić odnoszące się do oceny obowiązków wynikających z tego przepisu uwagi zawarte w apelacji pozwanego J. K. (1). Określając pewien „idealny” miernik staranności związany z zajęciem ruchomości, Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przyjął, że również pod rządem przepisów obowiązujących w 2014 r. zajęcie to każdorazowo winno być poprzedzone analizą czy ruchomości z uwagi na ich rodzaj znajdowały się w posiadaniu dłużnika.
Na koniec, odnosząc się do wszystkich wniesionych w sprawie apelacji, Sąd Okręgowy wyjaśnia, że przy wydaniu zaskarżonego wyroku nie doszło również do naruszenia z art. 23 ust.1 ustawy KomSEgzU. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił wynikające z powołanego przepisu przesłanki odpowiedzialności komornika i dokonał właściwej subsumpcji ustaleń faktycznych obrazujących przebieg postępowań egzekucyjnych prowadzonych przez pozwanego. Tym samym również rozważania prawne zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy w pełni podziela i wskazuje jako własne.
W uzupełnieniu powyższych uwag, odnosząc się do skargi apelacyjnej wywiedzionej przez pozwanego K., wyjaśnić należy, że również w ocenie Sądu Okręgowego prowadzenie czynności egzekucyjnych i w konsekwencji sprzedaż ruchomości w sprawie sygn. (...) po wydaniu postępowania zabezpieczającego było zachowaniem nieprawidłowym i skutkowało przypisaniem odpowiedzialności z art. 23 ust.1 ustawy KomSEgzU. To, że w stosunku do dłużnika, komornik sądowy prowadził na podstawie dwóch wniosków jego wierzyciela dwa odrębne postępowania egzekucyjne skierowane do tego samego przedmiotu nakładało na komornika obowiązek znajomości obu spraw. Mając wiedzę o zawieszeniu postępowania egzekucyjnego w jednej z nich winien powstrzymać się od przeprowadzenia czynności definitywnych skutkujących zbycie przedmiotu egzekucji.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o oddaleniu wniesionych w przedmiotowej sprawie apelacji.
O kosztach procesu za instancję odwoławczą, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. uznając, że w sprawie zaistniały przesłanki do wzajemnego ich zniesienia między stronami.
Paweł Hochman
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Osoba, która wytworzyła informację: Sędzia Paweł Hochman
Data wytworzenia informacji: