Portal Orzeczeń

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 42/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

K. K.

w dniu 22 kwietnia 2021 roku w K., woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z dwiema nieustalonymi osobami, wtargnął do pomieszczenia, w którym działalność hazardową prowadziła nieustalona osoba pod firmą (...), a następnie użył przemocy wobec przebywającej w tym lokalu J. Z. (1) w ten sposób, że przytrzymał pokrzywdzoną za bark, uniemożliwiając zamknięcie drzwi, a po wtargnięciu dwóch innych mężczyzn, z których jeden chwycił pokrzywdzoną za kark i przewrócił na podłogę, a następnie - siłą przytrzymywał uniemożliwiając podniesienie się, dociskając jej głowę do podłogi, rozlał w lokalu(...), po czym zabrał w celu przywłaszczenia cztery urządzenia elektroniczne służące do uprawiania hazardu, wyglądem przypominające laptopy o nieustalonej wartości, działając na szkodę J. Z. (1) i nieustalonej osoby tj. czyn z art. 280§1 kk;

II. w dniu 23 kwietnia 2021 roku na ul. (...) w B., woj. (...), na terenie posesji w garażu wbrew przepisom ustawy posiadał znaczne ilości środków odurzających w postaci (...) (...)netto oraz (...) środków (...) w postaci (...), tj. czyn z art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku „o przeciwdziałaniu narkomanii”.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 22.04.2021 r. J. Z. (1), wykonująca pracę w charakterze obsługującej nielegalny lokal z automatami do gier hazardowych w K., przyjechała do pracy około godziny 20:00. Ok. godziny 22:00-22:30 do lokalu został przez nią wpuszczony nieznany jej w tym czasie K. K.. J. Z. (1) przyjrzała się mężczyźnie, zapamiętując jego wygląd i ubiór. K. K. przebywał w lokalu kilka minut, po czym wyszedł zapowiadając, że w krótkim czasie powróci.

Faktycznie, po kilku minutach K. K. ponownie został wpuszczony przez J. Z. (1) do lokalu (którego drzwi otwierane były przez nią każdorazowo po sprawdzeniu na obrazie kamery twarzy osoby chcącej dostać się do wnętrza) i nic nie mówiąc, chwycił jedną ręką kobietę za bark, krępując jej ruchy, zaś drugą przytrzymał drzwi, umożliwiając w ten sposób wejście do środka jeszcze dwóm mężczyznom, z których jeden miał na głowie kominiarkę, a drugi maseczkę sanitarną. Mężczyzna w kominiarce przewrócił pokrzywdzoną na podłogę. Mężczyzna ubrany był w strój sportowy, niewysokiego wzrostu, przytrzymywał pokrzywdzoną za szyję, dociskając jej głowę do podłogi. J. Z. (1) zauważyła, że K. K. odkręcił plastikową butelkę i zaczął z niej rozlewać ciecz po wnętrzu lokalu; poczuła intensywny, duszący zapach. Niewielka ilość cieczy spadła przypadkowo na jej ubranie i łuk brwiowy. Po chwili mężczyzna, który krępował jej ruchy wraz z pozostałymi wybiegł z lokalu. Mężczyźni zabrali ze sobą cztery urządzenia o nieustalonej wartości, służące do hazardu, wyglądem przypominające laptopy.

Cieczą rozlaną przez intruzów był (...), który odznacza się nieprzyjemnym zapachem, stanowiąc substancję żrącą, która może spowodować poważne oparzenia i uszkodzenia oczu. (...) jest niebezpieczny dla człowieka w przypadku bezpośredniego kontaktu ze skórą, zaś jego opary, przy większej ilości i dłuższego przebywania w zamkniętym pomieszczeniu.

Podczas przeszukania przeprowadzonego następnego dnia po zdarzeniu na terenie posesji położonej w B. ul. (...), w pomieszczeniach gospodarczych użytkowanych przez K. K. funkcjonariusze KPP w B. ujawnili (...) (w tym – (...)) oraz(...) w postaci(...) (...) te znajdowały się w stercie gałęzi oraz w garażu, w (...). Worki te znajdowały się między innymi w(...)

Ponadto uczestniczący w tych czynnościach procesowych funkcjonariusz policji D. M. (1) wyczuł specyficzny zapach (...) w jednym z garaży na posesji użytkowanej przez K. K.. Okoliczność tę ujął w sporządzonego notatce urzędowej.

K. K. nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo, nie wykazuje innych zakłóceń psychicznych. W czasie popełnienia zarzucanych czynów miał zdolność do rozpoznania ich znaczenia, jak i pokierowania swoim postępowaniem.

K. K. jest kawalerem, bezdzietnym, przed zatrzymaniem pracował dorywczo, z czego otrzymywał dochód ok. 2000-2500 zł miesięcznie, nie posiada majątku, nie był dotychczas karany.

Zeznania J. Z.,

Protokół oględzin,

Protokół przeszukania lokalu

Opinia biegłych

Protokół przeszukania,

Opinia biegłych,

Zeznania D. M.,

Opinia sądowo-psychiatryczna

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego

29-33

k. 301-318, 540v.-541

43-49, 76-78

210-240

381-383

454v., 340

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania J. Z. (1)

Zeznania J. Z. (1) były kluczowym dowodem oskarżenia, de facto decydującym o możliwości przypisania K. K. sprawstwa w zakresie czynu opisanego w punkcie I. aktu oskarżenia. Z tego powodu ocena ich wiarygodności była kwestią najistotniejszą dla wyłonienia materiału dowodowego, na podstawie którego możliwe było dokonanie ustaleń bezspornych i niekwestionowanych. Podejmując się tego zadania sąd okręgowy miał pełną świadomość okoliczności związanych zarówno z osobą pokrzywdzonej, jak i towarzyszących samemu zdarzeniu, oraz konsekwencji karnoprawnych, jakie spotkały J. Z. (1) w związku z postawionymi jej zarzutami o składanie fałszywych zeznań w niniejszej sprawie. Zwłaszcza ta ostatnia okoliczność, silnie eksponowana w mowach obrończych, powinna stać się punktem wyjścia dla oceny omawianych relacji procesowych.

Sąd zauważa, że sam fakt skazania świadka za składanie fałszywych zeznań, nawet jeśli dotyczyło ono depozycji, jakie ów świadek złożył w toku tego samego postępowania, sam w sobie nie może stanowić bezwzględnej przyczyny uznania całości takich zeznań za nieprawdziwe. Gdyby tak było, to przepisy procedury karnej wprost przewidywałyby takie wyłączenie w ramach zakazu dowodowego.

Zatem zeznania, o których mowa podlegają takiej samej ocenie, jak inne dowody, przy czym – co oczywiste – ocena ta powinna być przeprowadzona w korelacji z innymi dowodami, ale również uwzględniać okoliczności i motywy, jakimi świadek kierował się składając nieprawdziwe zeznania, za co został uznany za winnego i prawomocnie ukarany.

W wyniku zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z art.233 § 1 kk, skierowanego we wrześniu 2021r. do prokuratury w P. przeprowadzone zostało śledztwo, a następnie – skierowany do sądu akt oskarżenia, w wyniku czego J. Z. (1) została uznana za winną dwóch czynów polegających na tym, że w dniu 23 kwietnia 2021r. i w dniu 13 grudnia 2021r. będąc przesłuchiwaną w charakterze świadka, zeznała nieprawdę opisując okoliczności związane z jej zatrudnieniem oraz wykonywaniem pracy w lokalu B. w K., oraz charakteru, w jakim w tym lokalu przebywała, tj. czynów z art.233 § 1 kk.

J. Z. (1), w ramach postępowania karnego prowadzonego w związku z częściowym uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, została przesłuchana ponownie na rozprawie głównej w dniach 1 i 2 sierpnia 2023r. i nie potwierdziła swoich pierwotnych depozycji w zakresie dotyczącym charakteru jej zatrudnienia w przedmiotowym lokalu. W tym zakresie nie sposób kwestionować prawdziwości korekty jej zeznań, zwłaszcza wobec wyniku przeprowadzonych oględzin zapisu video filmu zarejestrowanego w lokalu, w którym doszło do zdarzenia, przeprowadzonych na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2023r. z wniosku obrony. Sąd uznał za prawdziwy również ten fragment jej aktualnych zeznań, w których opisuje ona faktyczny rodzaj działalności, jaki prowadzony był w lokalu, w którym znalazła zatrudnienie, a także – własną rolę, jaką w nim pełniła. Wezwana do wyjaśnienia przyczyn odmienności jej relacji procesowych, pokrzywdzona szczerze wytłumaczyła, że wynikały one ze strachu przed odpowiedzialnością karnoskarbową i pracą bez umowy. Mając na względzie doświadczenie życiowe, którego podstawą jest po części wieloletnia praktyka za stołem sędziowskim, nie sposób tego wyjaśnienia ocenić jako nieprawdziwe, bądź pokrętne. Przeciwnie. Wydaje się w pełni zrozumiałe, zważywszy okoliczności, w jakich doszło do zatrudnienia pokrzywdzonej w tym lokalu, oraz samego profilu działalności w nim prowadzonej, że młoda, niedoświadczona kobieta, w zetknięciu z „machiną” wymiaru sprawiedliwości, uległa pokusie zatajenia faktu osobistego jej uczestniczenia w nielegalnym przecież procederze, zaś jej postawa motywowana była zwyczajnym, ludzkim strachem przed bliżej nieuświadomionymi konsekwencjami prawnymi wykonywanej przez nią pracy.

Co więcej, o uznaniu za w pełni szczere jej depozycji prezentowanych na rozprawie głównej w dniach 1 i 2 sierpnia 2023r. zadecydował po części fakt, że występując ponownie w roli świadka, J. Z. (1) definitywnie zakończyła już pracę we wspomnianym lokalu; przy czym zauważyć trzeba, że będąc przesłuchiwana na rozprawie głównej przed wydaniem wyroku, który następnie został uchylony, pokrzywdzona wciąż w nim pracowała, co – w ocenie sądu – miało niebagatelny wpływ na jej uprzednią postawę procesową.

Dla oceny zeznań J. Z. (1) istotne wydaje się stwierdzenie, że jej nieprawdziwe zeznania, które złożyła podczas wcześniejszych przesłuchań, w żaden sposób nie deprecjonowały szczerości tego fragmentu relacji, w których opisywała przebieg zdarzenia, o które chodzi w sprawie, a także – osoby, które w nim uczestniczyły. O ile bowiem zatajenie faktu faktycznego charakteru jej pracy w lokalu B. motywowane było strachem przed konsekwencjami płynącymi z takiego jej postepowania, to w żaden sposób nie można przyjmować, że ów strach „infekował” treść jej pozostałych relacji dotyczących przedmiotowego zdarzenia. Pokrzywdzona nie miała żadnego interesu w tym, by zawiadamiać organy ścigania o zaistniałym zajściu, a także – by bezpodstawnie pomawiać jego uczestników. Podążając tym tokiem rozumowania, zgłoszenie przestępstwa rozboju było dla niej wysoce niekomfortowe, bowiem wiązało się z koniecznością odpowiedzi na kilka niewygodnych dla niej pytań, które – jak pokazał następujący po sobie ciąg zdarzeń – skutkowały jej odpowiedzialnością karną z art.233 § 1 kk. Mając na uwadze powyższe rozważania nie sposób więc – bez narażenia się na słuszny zarzut braku logiki w rozumowaniu – wywodzić, że fakt złożenia przez J. Z. (1) częściowo nieprawdziwych zeznań dowodzi ich nieprawdziwości w całości opisywanych przez nią okoliczności.

Pomijając omówiony powyżej fragment zeznań odnoszący się do roli, jaką pełniła w lokalu B. oraz charakteru prowadzonej tam działalności, sąd zwraca uwagę, że pokrzywdzona przesłuchiwana wielokrotnie, konsekwentnie i spójnie przedstawiała jednolitą i w zasadzie - niezmienną wersję zajścia. Różnice, które można dostrzec, mają charakter drugorzędny, nie dotyczą istoty sprawy i z pełnym przekonaniem można stwierdzić, że wynikają z ułomnej natury ludzkiej pamięci. Jako nieistotne sąd uznał różnice w opisie przedmiotów, które miały zostać skradzione z lokalu B.. Początkowo J. Z. (1) podawała, że miały one postać przypominającą laptopy. Podczas ostatniego przesłuchania tłumaczyła: „Te urządzenia opisywałam jako przypominające laptopy, bo one się składały jak laptopy i można było je zabrać. (…) Nazywałam te urządzenia laptopami, ponieważ nie znam ich fachowej nazwy, a przypominały laptopy”. Sąd uznał owe wyjaśnienia za w pełni przekonywujące, tym bardziej, że K. R. - właściciel lokalu, w którym prowadzona była działalność hazardowa, również w analogiczny sposób opisał przedmioty tam się znajdujące.

Sąd przyjął za w pełni wiarygodną tą część zeznań J. Z. (1), w której wskazywała ona na K. K. jako jednego ze sprawców rozboju. Za taką konkluzją przemawiała konsekwencja i niezmienność jej depozycji w tym zakresie, wskazująca na głębokie i niezachwiane przekonanie o trafności rozpoznania. Żadna okoliczność nie wskazuje, by twierdzenia pokrzywdzonej w omawianym zakresie należałoby ocenić odmiennie.

Dla oceny tej części zeznań J. Z. (1) niebagatelne znaczenie miał fakt, że K. K. pojawił się w lokalu B. bezpośrednio przed samym zdarzeniem, w okolicznościach, w których pokrzywdzona mogła mu przyjrzeć się i zapamiętać. Sprawca nie był przy tym zamaskowany, a mimo późnej pory i ciemności panujących na zewnątrz, w świetle pomieszczenia lokalu pokrzywdzona mogła zobaczyć jego fizjonomię i strój, i zapamiętać je bez trudu.

Jej relacji procesowych nie deprecjonuje brak profesjonalizmu i procesowej rzetelności, jakie cechowały działania funkcjonariuszy policji w odniesieniu do czynności z udziałem oskarżonych, podejmowanych bezpośrednio po ich zatrzymaniu na stacji benzynowej w K.. Truizmem wydaje się stwierdzenie, że zatrzymanie M. A. (1) i K. K. na podstawie rysopisu przedstawionego przez pokrzywdzoną powinno skutkować okazaniem ich pokrzywdzonej w formie procesowej, w grupie przybranych mężczyzn, a nie umożliwienie nieformalnej konfrontacji J. Z. (1) z zatrzymanymi. Rażącym błędem, będącym przejawem formalizmu nieumocowanego w przepisach polskiego prawa byłoby jednak zignorowanie stanowczych i konsekwentnych zeznań J. Z. (1) w zakresie rozpoznania K. K. w omawianych okolicznościach li tylko na tej podstawie, że mogła ona, przed złożeniem pierwszych zeznań, przyjrzeć się zatrzymanemu oskarżonemu w okolicznościach, które mogły sugerować jego udział w przestępstwie. Sąd zauważa, że J. Z. (1) nie wahała się w swych zeznaniach przedstawić wątpliwości co do rozpoznania drugiego z oskarżonych jako współsprawcy czynu, pomimo tego, że obydwu miała możliwość obserwować, gdy siedzieli w radiowozie. Nie sposób więc przyjmować, że gdyby takie wątpliwości miała wobec K. K., zataiłaby je przed organami ścigania. Raz jeszcze podkreślić trzeba, że nie znała ona oskarżonego przed zdarzeniem, nie miała też żadnego interesu w tym, by bezpodstawnie go pomawiać.

Wbrew argumentom obrony sąd nie uznał, by zachowanie J. Z. (1) bezpośrednio po zaistnieniu zdarzenia z udziałem oskarżonego wskazywało na to, że zataiła ona, bądź ukrywała istotne fakty. Jej powrót do domu (znajdującego się w bliskiej odległości od lokalu, w którym doszło do rozboju), przed wezwaniem policji był w ustalonych okolicznościach zrozumiały. Pomijając bowiem silną potrzebę zmycia z siebie nieznanej, potencjalnie toksycznej substancji, którą została przypadkowo polana, nie sposób nie wziąć pod uwagę specyfiki sytuacji, w jakiej pokrzywdzona się znalazła. Raz jeszcze przywołać trzeba fakt, że w owym czasie pokrzywdzona zaangażowana była w proceder hazardu, świadcząc pracę w nielegalnej szulerni, czego miała przecież świadomość, a czego dowodzi fakt zatajenia w zeznaniach swojej faktycznej roli. W międzyczasie bezsprzecznie podjęła ona próbę kontaktu z faktycznym pracodawcą i brak jest podstaw dla uznania za nieprawdziwe jej słów, że owego kontaktu faktycznie nie nawiązała. Wiedziona niepewnością co do tego, jak ma zareagować na fakt popełnienia przestępstwa podjęła decyzję, by zawiadomić policję (logicznie można by wywodzić, że faktyczny właściciel maszyn, które zostały skradzione odradziłby jej takie zgłoszenie, świadom konsekwencji, jakie dla niego się z tym wiązały). W tej konkluzji sąd utwierdził się po zapoznaniu się z treścią zapisu samego telefonicznego zgłoszenia, w którym pokrzywdzona zdaje się dość lakonicznie informować o tym, co w lokalu się znajdowało.

Jak zostało nadmienione w powyższej części oceny dowodów, zeznania J. Z. (1) sąd uznał za wiarygodne również z uwagi na ich korelację z innymi dowodami o charakterze pośrednim, które potwierdzały udział oskarżonego w przypisanym mu przestępstwie.

W trakcie ponownego rozpoznania sprawy sąd okręgowy przeprowadził dowód dotąd pomięty, tak w fazie śledztwa, jak i na etapie pierwszego rozpoznania sprawy przed sądem. Wiedziony informacją zawartą w notatce urzędowej sporządzonej na okoliczność czynności przeprowadzonych w pomieszczeniach użytkowanych przez K. K. w dniu następnym po zdarzeniu (k. 58-59) przesłuchany został jej autor – D. M. (1), który potwierdził, że w trakcie przeprowadzania czynności przeszukania w jednym z pomieszczeń gospodarczych, których użytkownikiem był oskarżony, wyczuł silną woń substancji, którą wyczuł podczas obecności w lokalu B. bezpośrednio po zajściu. Sąd wyraża przekonanie, że okoliczność ta istotnie potwierdza udział K. K. w inkryminowanym zdarzeniu. (...) nie jest substancją, która pozostaje w powszechnym użyciu. Przeciwnie. Jego posiadanie jest rzadkie, stąd fakt, że niemalże w tym samym czasie został on użyty w dwóch miejscach, w tym w pomieszczeniu użytkowanym przez K. K. w B. oraz w miejscu przestępstwa oddalonym o kilkanaście kilometrów od B. stanowi pozytywną weryfikację prawdziwości zeznań J. Z. (1), która właśnie w osobie K. K. rozpoznała napastnika, który polewał ową substancją ściany lokalu i dokonał rozboju.

Jako obiektywne i szczere sąd uznał zeznania K. R., D. P., Z. I. i D. M. (1).

Pozostały materiał dowodowy, w tym dowody z dokumentów oraz protokoły dokumentujące czynności procesowe przeprowadzone w toku śledztwa, jak również opinie, w szczególności uzupełniającą opinię biegłych Biura (...) w L., wydaną zgodnie z zaleceniami sądu apelacyjnego zawartymi w uzasadnieniu orzeczenia kasatoryjnego, sąd okręgowy uznał za rzetelne i nie budzące wątpliwości co do ich wiarygodności.

W sprzeczności wobec dokonanych ustaleń nie pozostają dowody z dokumentów w postaci wydruków logowań telefonów komórkowych zabezpieczonych podczas zatrzymania oskarżonego do stacji (...). Telefon M. A. (1) łączył się w godzinach: 22:18, 22:27, 23:44 00:00 z (...) odpowiednio w: M., B., K. i K., zaś telefon K. K. w godzinach: 22:12, 22:22, 23:00 i 23:45 odpowiednio – ze stacjami przekaźnikowymi w Z., B. i K.. Odległość od K. do B. w linii prostej wynosi 15 km. Zasięg przekaźników wynosi od 10 do 30 km.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego

Zeznania M. A.

Za niewiarygodne sąd uznał twierdzenia K. K., który negował swój udział w rozboju, a także relacje procesowe M. A. (1), występującego na rozprawie głównej w roli świadka.

Zarówno oskarżony, jak i M. A. (1) uchylili się w niniejszym postępowaniu od przedstawienia linii obrony (K. K. odmówił składania wyjaśnień, zaś M. A. (1) twierdził, że „całą sprawę wyrzucił z pamięci”), stąd podstawę do analizy ich procesowych wypowiedzi stanowiły wyłącznie ich depozycje składane w toku śledztwa. K. K. konsekwentnie, poczynając od pierwszego przesłuchania w toku śledztwa, odmawiał składania wyjaśnień. Nie istnieje zatem alternatywna, względem pokrzywdzonej,

wersja zdarzeń wynikająca z depozycji oskarżonego, która mogłaby stanowić przedmiot oceny pod względem jej wiarygodności.

Analizując wyjaśnienia M. A. (1) dostrzec należy szczególną sytuację procesową, w jakiej znalazł się na obecnym etapie postępowania ów jego uczestnik.

Wcześniej M. A. (1) występował z K. K. w roli współoskarżonego o czyn z art.280 § 2 kk, ale finalnie został on prawomocnie uniewinniony od dokonania tego czynu. Nie oznacza to jednak, jak wywodziła obrona w swych mowach końcowych, że przez ten fakt jego relacje procesowe powinny zostać uznane za szczere i wiarygodne, w szczególności w zakresie, w jakim opisywał on zdarzenia z udziałem K. K.. Abstrahując od szczegółowej oceny wyjaśnień M. A. (1), sąd zwraca uwagę, że w żaden sposób nie dają one alibi oskarżonemu, bowiem wynika z nich, że M. A. (1) spotkał się z oskarżonym w B. w dniu zdarzenia, o godzinie 24:00, natomiast zdarzenie, o które chodzi, miało miejsce około godziny 22:00 – 22:30. Zważywszy, że K. od B. dzieli odległość 26 km, a odległość tą można przebyć samochodem w 30 minut, wersja przedstawiona przez M. A. (1) w żaden sposób nie wyklucza udziału K. K. w przedmiotowym rozboju.

Analogicznie sąd ocenił zeznania K. A. – żony M. A. (1).

Obrona swą linię obrony konstruowała m.in. na twierdzeniu, że naiwnością ze strony oskarżonego byłoby pozostawanie w pobliżu miejsca rozboju w relatywnie krótkim czasie od jego popełnienia. Taka argumentacja nie uwzględnia jednak specyficznych okoliczności sprawy; z uwagi na bezprawny charakter działalności prowadzonej przez pokrzywdzonego przy użyciu zrabowanych urządzeń oskarżony miał uzasadnione prawo przypuszczać, że o popełnionym rozboju nie zostaną zawiadomione organy ścigania. Co więcej, w samochodzie, w którym przemieszczał się oskarżony wraz z M. A. (1) nie było przedmiotów, które mogły wskazywać na ich udział w zdarzeniu, co wzmacniało pewność oskarżonego co do jego bezkarności.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

2.

K. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

K. K. posiadał środki (...), przy czym ujawnione w trakcie przeszukania ilości owych substancji sąd uznał za znaczne, bowiem mogły one posłużyć do wytworzenia (...), pozwalając na jednorazowe odurzenie (...).

Z tego powodu sąd zaakceptował kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu, opartą na art.62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przyjętą przez prokuratora w akcie oskarżenia.

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1.

K. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd dokonał istotnej zmiany zarówno w kwalifikacji prawnej, jak i w opisie czynu przypisanego K. K. względem tych, które zostały przyjęte przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia.

Oskarżony, wdzierając się wraz z innymi współsprawcami do lokalu, w którym przebywała J. Z. (1), a następnie używając wobec niej siły fizycznej w postaci przytrzymywania za bark (ramię), a następnie - zabierając z tego pomieszczenia cztery urządzenia służące do gier hazardowych zrealizował znamiona przestępstwa rozboju, opisanego w art.280 § 1 kk .

Nadmienić przy tym należy, że K. K. dopuścił się przypisanego mu przestępstwa działając

w ramach współsprawstwa, zaś szybkość i sprawność zachowania poszczególnych uczestników zdarzenia dowodzi, że przestępcza akcja była przedmiotem ich uprzedniego, skrupulatnego zaplanowania i podziału na role. Powyższe uprawnia do przyjęcia, że każdy ze współsprawców, niezależnie od własnego zakresu działania, obejmował swym zamiarem aktywność pozostałych. Ma to o tyle istotne znaczenie z punktu widzenia przyjętej kwalifikacji, że w oparciu o poczynione ustalenia faktyczne, początkową rolą K. K. było obezwładnienie J. Z. (1), która w dalszym przebiegu zajścia była unieruchomiona i przytrzymywana przed drugiego ze współsprawców, podczas gdy pozostali, w tym także oskarżony, rabowali znajdujące się w pomieszczeniu przedmioty (dodatkowo oskarżony w akcie wandalizmu polał ściany pomieszczenia (...)).

Sąd nie podzielił zapatrywania, które legło u podstaw sformułowania omawianego zarzutu, by zachowanie oskarżonego zrealizowało kwalifikowaną postać rozboju z art.280 § 2 kk z uwagi na sposób działania sprawcy oraz użyty przez niego przedmiot ((...)).

Prokurator wywodził, że (...) był rozlewany przez oskarżonego wewnątrz nielegalnego salonu gier w celu obezwładnienia ofiary, w tym więc sensie był on środkiem obezwładniającym w rozumieniu, które nadane zostało temu pojęciu przez § 2 art.280 kk.

Rozumowanie takie w żaden jednak sposób nie przystaje do ustaleń poczynionych w sprawie.

Po pierwsze, z relacji J. Z. (1) – jedynego dowodu bezpośredniego, na podstawie którego możliwe było dokonanie powyższych ustaleń – nie wynikało, by oskarżony posługiwał się (...) w celu zrealizowania znamienia czasownikowego polegającego na dokonaniu zaboru urządzeń znajdujących się w lokalu (przeciwnie: tak scharakteryzowane zachowanie oskarżonego zmierzało do wywołania stanu, w którym ów lokal nie będzie – przynajmniej przez znaczny czas – zdatny do użytku ergo nie będzie w nim można prowadzić działalności hazardowej). W tym więc sensie działanie to miało zupełnie inny cel, niż ten, który przypisuje mu prokurator, współistniejący ale nie tożsamy z zamiarem zaboru przedmiotów, które tam się znajdowały.

Po drugie, polanie odzieży pokrzywdzonej (...) miało, jak wynika z samych jej relacji procesowych, charakter przypadkowy, a w związku z tym nastąpiło, mówiąc potocznie: „niechcący”, niejako „przy okazji”, rozlewania(...) wewnątrz lokalu. Nie sposób więc przypisać oskarżonemu zamiaru takiego działania, choćby w postaci dolus eventualis.

Po trzecie, jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie, pojęcie środka obezwładniającego użyte w dyspozycji omawianej normy, poprzedza połączone spójnikiem "lub" pojęcie "innego, niebezpiecznego sposobu działania" sprawcy. W konsekwencji, środek obezwładniający, analogicznie jak inne ujęte w tym przepisie przedmioty oraz sposób działania sprawcy, musi być niebezpieczny, czyli musi bezpośrednio zagrażać zdrowiu lub życiu człowieka.

Tymczasem (...), którym skropiona została odzież pokrzywdzonej, użyty w konkretnych, ustalonych okolicznościach sprawy, takiego zagrożenia ze sobą nie niósł. Pokrzywdzona nie została skrępowana i pozostawiona przymusowo w lokalu będąc w ten sposób wystawioną na permanentne lub długotrwałe działanie oparów owej substancji. Miała możliwość opuszczenia lokalu bezpośrednio po ucieczce sprawców. Zatem nie sposób przyjmować, by działanie napastników można by było uznać jako niebezpieczne w rozumieniu art.280 § 2 kk.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Okoliczności obciążające:

- działanie w ramach uprzednio uzgodnionego i konsekwentnie zrealizowanego planu,

- działanie w sposób metodyczny i konsekwentny,

- popełnienie przestępstwa wspólnie i w porozumieniu z innymi sprawcami.

Okoliczność łagodząca:

- dotychczasowa niekaralność.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5.

Sąd obciążył oskarżonego opłatą od skazania oraz – częściowo – kosztami sądowymi w wysokości 4000 zł, mając na uwadze jego możliwości zarobkowe i majątkowe (K. K. pracuje dorywczo, osiąga dochód w wysokości 2.500 zł, nie ma nikogo na utrzymaniu).

Podpis