Portal Orzeczeń

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 74/25

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

R. K.

S. O.

J. K.

1. w miejsce czynu zarzucanego w punkcie I uznano oskarżonych R. K., S. O. i J. K. za winnych tego że:

a) w dniu 14 lutego 2025 roku w P. oraz w lesie w rejonie miejscowości N., gm. P., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu pozbawili wolności P. T. oraz wzięli udział w pobiciu pokrzywdzonego, narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia co najmniej skutku określonego w art. 157§1 kk w ten sposób, że poprzez użycie przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz i trzymania za szyję, wyciągnęli go z kierowanego przez niego samochodu marki S. (...), nr rej. (...), przewrócili na chodnik, po czym wepchnęli do skrzyni ładunkowej samochodu dostawczego marki F. (...), nr. rej. (...), w którym grozili mu pozbawieniem życia, zadawali ciosy pięścią w głowę, kopali go i przewieźli do lasu w rejonie miejscowości N., gdzie kazali mu wysiąść, uklęknąć, a następnie w dalszym ciągu zadawali mu uderzenia rękoma i kopali go po ciele, przystawili mu nóż do gardła i oddali trzy strzały z pistoletu w powietrze, po czym zostawili go w lesie i odjechali samochodem, a na skutek ich działania pokrzywdzony doznał otarć naskórka na głowie i szyi, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej 7 dni w rozumieniu art. 157§2 kk, czym wyczerpali dyspozycję art. 189§1 kk, art. 158§1 kk w zw. z art. 11§2 kk,

b) w tym samym miejscu i czasie, działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia dwóch telefonów komórkowych marki S. (...) o wartości 500 zł. oraz marki O. (...) o wartości 700 zł., tj. łącznej wartości 1.200 zł., działając na szkodę P. T., czym wyczerpali dyspozycję art. 278§1 kk,

2. w miejsce czynu zarzucanego w punkcie II uznano oskarżonych R. K., S. O. i J. K. za winnych tego, że w dniu 14 lutego 2025 roku, w P., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia samochodu marki S. (...) nr rej. (...), stanowiącego własność P. T., o wartości 3.000 zł., a następnie w miejscowości R. w kompleksie leśnym B. dokonali jego zniszczenia poprzez spalenie, czym działali na szkodę P. T. i swoim zachowaniem wyczerpali dyspozycję art. 278§1 kk, art. 288§1 kk w zw. z art. 11§2 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

R. K., S. O. i J. K. znali P. T.. Każdy z nich miał do niego złość. S. O. był niezadowolony, że P. T. spotyka się z jego córką M., bo w przeszłości odbywał karę za przestępstwo związane z narkotykami i był od niej starszy aż o 10 lat. R. K. był przekonany, że to P. T. wszedł na jego podwórko w dniu 13 lutego 2025r. i oblał farbą bramę wjazdową, przy czym zrobił to, ponieważ R. K. zeznawał w sprawie o uchylenie obowiązku alimentacyjnego S. O. wobec córki M. i sprawę tę wygrał. J. K. miał pretensje do P. T., ponieważ ten wraz ze znajomymi urządził taką imprezę w mieszkaniu jego córki, że aż sąsiedzi do niego dzwonili aby zrobił porządek.

W dniu 14 lutego 2025r. w P., około godziny 18:00, oskarżeni byli razem w mieście i zobaczyli, że P. T. jedzie swoim samochodem marki S. (...) nr rej. (...). J. K. zadzwonił do niego i powiedział, że chciałby się z nim spotkać. Umówili się, że P. T. podjedzie na parking przy restauracji (...) w P.. Gdy pokrzywdzony wjechał na parking, to po chwili przyjechał tam samochód dostawczy marki F. (...) nr rej. (...), kierowany przez R. K.. Oskarżeni wysiedli z tego auta. R. K. podszedł do samochodu S. (...), otworzył drzwi od strony kierowcy, uderzył pięścią w twarz pokrzywdzonego i krzycząc do niego, chwycił go za szyję chcąc wyciągnąć go z auta. P. T. wcisnął gaz próbując odjechać, ale R. K. trzymał go stojąc na progu otwartego auta i krzyczał aby się zatrzymał. Pokrzywdzony zatrzymał auto na chodniku przy ulicy (...) po przeciwnej stronie parkingu. R. K. przekręcił kluczyk w stacyjce, co spowodowało wyłączenie silnika, po czym wyciągnął go z samochodu i przewrócił na chodnik. Wtedy dobiegli pozostali oskarżeni i zaczęli trzymać go, żeby nie uciekł. R. K. wsiadł do samochodu dostawczego i podjechał do nich. Następnie oskarżeni wsadzili P. T. do części ładunkowej auta. S. O. i J. K. wsiedli razem z nim, a R. K. usiadł za kierownicą i odjechali. Była godzina 18:13 Pokrzywdzony pytał co od niego chcą. R. K. zarzucał, że pomalował mu jakąś bramę, ale on nie wiedział o co chodzi. S. O. miał do niego pretensje, że spotyka się z jego córką. Obaj oskarżeni kopali go po żebrach i straszyli, że pojadą po łopatę. S. O. uderzał go też pięścią po głowie. Podczas jazdy S. O. wyjął z jego kieszeni dwa telefony komórkowe: marki S. (...) o wartości 500 zł., który S. O. schował do swojej kieszeni oraz marki O. (...) o wartości 700 zł., który następnie został w samochodzie dostawczym. Zarówno S. O. jak i J. K. byli pod wpływem alkoholu. Po krótkim czasie samochód zatrzymał się w lesie w rejonie miejscowości N.. Oskarżeni kazali pokrzywdzonemu wysiąść. Na ich polecenie uklęknął. Cały czas krzyczeli, a ich pretensje dotyczyły wyżej wspomnianej bramy i faktu spotykania się P. T. z M., czemu S. O. był stanowczo przeciwny. Oskarżeni zaczęli bić pokrzywdzonego rękoma po ciele i kopali go. W pewnej chwili J. K. wyjął nóż i przystawił go do szyi pokrzywdzonego. S. O. go przytrzymywał. R. K. miał w ręku pistolet. Oddał nim trzy strzały w powietrze i uderzył pokrzywdzonego ręką w twarz. Następnie oskarżeni wsiedli do samochodu i odjechali.

P. T. doszedł do drogi asfaltowej i zobaczył, że jest w miejscowości N.. Udał się do zamieszkującego tam kolegi Ł. K., któremu opowiedział o zdarzeniu. Ł. zadzwonił na numer alarmowy 112. Po chwili przyjechała policja i pogotowie ratunkowe, które zabrało go do szpitala w R..

W wyniku zdarzenia P. T. doznał otarć naskórka na głowie i szyi, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej 7 dni (art. 157§2 kk).

Oskarżeni, po wyjechaniu z lasu, postanowili wrócić na ulicę (...) w P., gdzie w dalszym ciągu znajdował się pozostawiony na poboczu drogi samochód P. T.. Była wtedy godzina 18:33. R. K. kierował samochodem dostawczym marki F. (...). Jeden z pozostałych oskarżonych podszedł do S. T., otworzył drzwi i wsiadł do środka. Po chwili, o godzinie 18:36, samochód F. (...) wolno przejechał obok S. T., po czym S. (...) ruszył za F. (...). Oba pojazdy wyjechały z P. i udały się w kierunku miejscowości R..

W czasie zabierania samochodu S. (...) z pobocza przy ul. (...) w P., telefon komórkowy o nr (...) użytkowany przez R. K. i telefon komórkowy o nr (...) użytkowany przez J. K. – logowały się na stacji przekaźnikowej (...) zlokalizowanej przy ul. (...), tj. najbliższej stacji przekaźnikowej dla wskazanego wyżej adresu, tj. ul. (...). Telefon komórkowy o nr (...) użytkowany przez S. O. logował się do stacji przekaźnikowej w miejscowości Ł., koło P., czyli także najbliższej stacji (...) operatora (...).z o.o. do wskazanego wyżej miejsca.

Gdy oskarżeni jechali z P. w kierunku miejscowości R., to o godz. 18:42:09 miało miejsce połącznie głosowe pomiędzy S. O. użytkującym telefon o nr (...) a J. K. użytkującym telefon o nr (...).

Oba pojazdy dojechały do miejscowości R. do kompleksu leśnego B.. Tam oskarżeni dokonali zniszczenia samochodu marki S. (...) należącego do P. T. poprzez jego spalenie.

Zabezpieczone w trakcie oględzin miejsca zdarzenia w lesie w rejonie miejscowości N. ślady bieżnika opon samochodu marki F. (...) nr rej (...) okazały się zgodne grupowo ze śladami bieżnika opony, który został zabezpieczony w trakcie oględzin miejsca ujawnienia wraku spalonego pojazdu marki S. (...).

Zabezpieczone w trakcie oględzin miejsca zdarzenia w lesie w rejonie miejscowości N. ślady spodu obuwia okazały się zgodne grupowo ze śladem, który został zabezpieczony w trakcie oględzin miejsca ujawnienia wraku spalonego pojazdu marki S. (...).

Następnego dnia, około godz. 9:00 L. K. (1) przyszedł w odwiedziny do S. K. (1). Ten powiedział mu, że poprzedniego dnia około godz. 20:00 – 21:00 widział duży płomień, przy czym myślał, że to dzieci rozpaliły ognisko. Około godz. 10:00 mężczyźni poszli do lasu i zobaczyli, że w tym miejscu znajduje się wrak spalonego samochodu, o czym powiadomili policję.

Był to samochód marki S. (...) należący do P. T.. Jego wartość wynosiła 3.000 zł.

S. O. nie cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe. Stwierdzono u niego inne zakłócenia czynności psychicznych pod postacią uzależnienia od alkoholu. W chwili popełnienia zarzucanych czynów miał zachowaną zdolność rozumienia znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

J. K. nie cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe ani inne zakłócenia czynności psychicznych. W chwili popełnienia zarzucanych czynów miał w pełni zachowaną poczytalność.

Oskarżeni byli w przeszłości karani.

Oskarżeni mają dobre opinie w miejscu zamieszkania.

wyjaśnienia:

J. K. k.196-197

R. K. k.123-125

zeznania P. T. k.2-3, 37-38, 955-956

protokół oględzin zapisów monitoringu k.574-577

opinia z badań fizykochemicznych k.761-780

zeznania Ł. K. k.33-34

protokół zapisu nagrania zgłoszenia telefonicznego k.487

opinia lekarska k.27-28

protokół oględzin zapisów monitoringu k.574-577, 580-582

analiza danych telekomunikacyjnych k.629-650, 651-658

opinia z badania cyfrowych nośników danych k.711-733

opinia z badań traseologicznych k.736-748

zeznania:

L. K. (1) k.262-263

S. K. (1) k.266-267

protokół oględzin k.87-88

dokumentacja fotograficzna k.511-534

zeznania P. T. k. 37-38

opinie psychiatryczne k.591-592, 595-596

karty karne k.851-859

wywiady środowiskowe k.335-339, 341-345, 348-352

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

- ocena dowodów odnośnie czynu zarzucanego w pkt. I :

Sąd dał wiarę zeznaniom P. T., ponieważ pokrzywdzony szczerze i przekonywująco opisał w nich okoliczności zdarzenia. Nadto jego zeznania znalazły potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w sprawie. Z zeznań tych wynika, że J. K. zadzwonił do pokrzywdzonego, ponieważ chciał się z nim spotkać. Gdy pokrzywdzony podjechał swoim samochodem na parking, to najpierw R. K. otworzył drzwi od strony kierowcy, uderzył go pięścią w twarz i krzycząc do niego, chwycił go za szyję chcąc wyciągnąć go z auta. Wtedy pokrzywdzony wcisnął gaz próbując odjechać, ale R. K. trzymał go stojąc na progu otwartego auta i krzyczał aby się zatrzymał. Gdy pokrzywdzony zatrzymał auto, to R. K. wyciągnął go z samochodu i przewrócił na chodnik. Wtedy dobiegli pozostali oskarżeni i zaczęli trzymać go, żeby nie uciekł. Następnie wsadzili pokrzywdzonego do części ładunkowej innego auta i zaczęli gdzieś jechać. R. K. zarzucał mu, że pomalował jego bramę, ale pokrzywdzony nie wiedział o co chodzi. S. O. miał do niego pretensje, że spotyka się z jego córką. Obaj oskarżeni kopali go po żebrach i straszyli, że pojadą po łopatę. S. O. uderzał go też pięścią po głowie. Podczas jazdy S. O. wyjął z jego kieszeni dwa telefony komórkowe: marki S. (...) który schował do swojej kieszeni oraz marki O. (...), który następnie został w samochodzie dostawczym. Po krótkim czasie samochód zatrzymał się w lesie. Oskarżeni kazali pokrzywdzonemu wysiąść i uklęknąć. Cały czas krzyczeli i mieli do niego pretensje o tą bramę i o to, że spotyka się z córką S. O.. Zaczęli bić pokrzywdzonego rękoma po ciele i kopali go. W pewnej chwili J. K. wyjął nóż i przystawił go do szyi pokrzywdzonego, S. O. go przytrzymywał, a R. K. trzymanym w ręku pistoletem oddał trzy strzały w powietrze, po czym oskarżeni wsiedli do samochodu i odjechali.

Relacja P. T. znalazła potwierdzenie w zeznaniach Ł. K., do którego przybiegł pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu. Ł. K. zeznał, że P. T. był roztrzęsiony, powiedział, że został wywieziony przez oskarżonych do lasu, że oskarżeni mieli do niego pretensje o jakąś wymalowaną bramę i o to, że spotyka się z córką S. O.. Ł. K. zadzwonił na numer alarmowy i po chwili przyjechało pogotowie ratunkowe i policja.

A. Z., który w tym czasie przebywał na posesji Ł. K. także potwierdził powyższą relację.

Zeznania P. T. znajdują potwierdzenie także w opinii lekarskiej, z której wynika, że w wyniku zdarzenia doznał otarć naskórka na głowie i szyi, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej 7 dni (art. 157§2 kk).

Należy zaznaczyć, że relacja pokrzywdzonego znalazła odzwierciedlenie także w zapisie obrazu z kamery monitoringu znajdującego się na ulicy (...) w P., gdzie rozegrała się pierwsza część zdarzenia, w której pokrzywdzony został wyciągnięty ze swojego samochodu, wepchnięty przez oskarżonych do samochodu marki F. (...), który następnie odjeżdża z tego miejsca.

Oskarżeni nie przyznali się do stawianego im zarzutu w zakresie dokonania rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia ( art. 280§2 kk).

J. K. przyznał, że każdy z oskarżonych miał złość do P. T.. S. O. był niezadowolony, że P. T. spotyka się z jego córką M., bo w przeszłości odbywał karę za przestępstwo związane z narkotykami i był od niej starszy aż o 10 lat. R. K. był przekonany, że to P. T. wszedł na jego podwórko w dniu 13 lutego 2025r. i oblał farbą bramę wjazdową, przy czym zrobił to, ponieważ R. K. zeznawał w sprawie o uchylenie obowiązku alimentacyjnego S. O. wobec córki M. i sprawę tę wygrał. Z kolei J. K. miał pretensje do P. T., ponieważ ten wraz ze znajomymi urządził taką imprezę w mieszkaniu jego córki, że aż sąsiedzi do niego dzwonili aby zrobił porządek. J. K. przyznał, że z tych powodów chcieli wystraszyć pokrzywdzonego. Dlatego wepchnęli go do samochodu, wywieźli do lasu, „ dali mu parę kuksańców” i poszarpali go.

S. O. wyjaśnił, że w ogóle nie pamięta tego zdarzenia ze względu na spożyty wcześniej alkohol.

R. K. wyjaśnił, że występował jako świadek w sprawie o uchylenie obowiązku alimentacyjnego S. O. na córkę M.. Zeznawał na niekorzyść M. i P. T. miał do niego o to pretensje. W dniu 13 lutego 2025r. P. T. wszedł na jego posesję i oblał mu farbą bramę wjazdową. R. K. rozpoznał go na monitoringu zamontowanym na posesji. Czuł zagrożenie z jego strony, dlatego wraz z pozostałymi oskarżonymi postanowili go wystraszyć. R. K. przyznał, że wyciągnął pokrzywdzonego z samochodu, po czym wspólnie wepchnęli go do jego (...) i zawieźli do lasu. Zadali mu kilka uderzeń. R. K. przyznał, że uderzył go dwa razy pięścią w okolice tułowia. Chcieli go wystraszyć. Potem zostawili go w lesie i odjechali. R. K. nie widział żadnego noża, nie zabierał mu żadnych telefonów, nie zabierał kluczyków od samochodu. Wyjaśnił, że przekręcił kluczyk w stacyjce, żeby wyłączyć silnik, ale kluczyk ten został w aucie pokrzywdzonego. Odmówił odpowiedzi na pytanie związane z oddaniem strzałów z broni.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych odnośnie przebiegu zdarzenia w tej części, w której korespondują z zeznaniami P. T., natomiast w pozostałym zakresie uznał je za nieprzekonywujące. Sąd uznał za prawdziwe twierdzenia pokrzywdzonego, że J. K. przystawił mu nóż do szyi, a R. K. oddał trzy strzały z pistoletu w powietrze. Zdaniem Sądu pokrzywdzony nie miał powodów aby celowo o te zachowania pomawiać oskarżonych. Nadto z opinii dotyczącej badań broni i balistyki (k.560-561) wynika, że na miejscu zdarzenia zabezpieczono łuskę pochodzącą od odstrzelonego naboju bocznego zapłonu kal. (...) R. produkcji (...), przy czym na podstawie stwierdzonych na łusce śladów nie można było wskazać z jakiego rodzaju, typu i wzoru broni została odstrzelona. Z kolei z opinii z zakresu badań fizykochemicznych (k.761-780) wynika, że na powierzchni stolików z mikrośladami pobranymi z prawej i lewej dłoni R. K. ujawniono łącznie 25 cząstek, w tym 2 cząstki trójskładnikowe (z klasy cząstek charakterystycznych), tj. małą ich liczbę, 13 dwuskładnikowych (z klasy zgodnych z powystrzałowymi) oraz 10 jednoskładnikowych (zwykle towarzyszących cząstkom powystrzałowym), tj. umiarkowaną ich liczbę. Jednocześnie nie stwierdzono śladów w postaci pozostałości po wystrzale z broni palnej u S. O. i J. K..

- ocena dowodów odnośnie czynu zarzucanego w pkt. II :

Sąd analizując dowody zebrane w sprawie uznał za udowodnioną winę oskarżonych w zakresie czynu przypisanego im w pkt. 2. Mając na uwadze treść zeznań P. T. w połączeniu z dowodami w postaci zapisów obrazu z monitoringu, danych telekomunikacyjnych dotyczących logowań telefonów użytkowanych przez oskarżonych oraz opinii z badań traseologicznych Sąd uznał, że to oskarżeni dokonali kradzieży samochodu marki S. (...) należącego do P. T., a następnie dokonali jego zniszczenia poprzez spalenie.

W tym miejscu należy nadmienić, że wprawdzie pokrzywdzony na rozprawie oświadczył, że cofa wniosek o ściganie w zakresie zniszczenia jego samochodu, ale tego cofnięcia wniosku nie można uznać za skuteczne. Gdy dochodzi bowiem do zbiegu przestępstwa ściganego na wniosek z przestępstwem ściganym z urzędu, a z taką sytuacją mamy do czynienia w tej sprawie ( kwalifikacja prawna zarzucanego czynu to art. 279§1 kk- ściganie z urzędu, art. 288§1 kk – ściganie na wniosek ), to wówczas całość czynu podlega ściganiu z urzędu. W takiej sytuacji cofnięcie wniosku o ściganie przestępstwa na wniosek nie tamuje ścigania całości czynu.

Przechodząc do oceny dowodów w zakresie przypisanego oskarżonym przestępstwa, to w pierwszej kolejności trzeba zaznaczyć, że analizując zeznania P. T., Sąd uznał, że oskarżeni dokonali kradzieży jego samochodu marki S. (...).

P. T. zeznał na rozprawie, że gdy R. K. wyciągał go z samochodu, to przekręcił kluczyk w stacyjce co spowodowało wyłączenie silnika, przy czym nie wiedział, czy R. K. zostawił ten kluczyk w samochodzie czy też zabrał go ze sobą. Sam R. K. przyznał fakt, że wyjął kluczyk ze stacyjki, ale nie zabierał go, tylko zostawił w samochodzie. P. T. podczas pierwszego przesłuchania na etapie postępowania przygotowawczego nie był pytany o tę kwestię, a podczas drugiego przesłuchania powiedział, że K. zabrał kluczyki, przy czym nie doprecyzował czy miał na myśli to, że wyjął je ze stacyjki czy też że w ogóle zabrał je z samochodu. Dlatego Sąd uznał, że zebrane dowody pozwalają na przyjęcie, że R. K. wyjął kluczyk ze stacyjki, przy czym mógł rzeczywiście pozostawić go w samochodzie pokrzywdzonego. Analiza zapisów obrazu z kamery usytuowanej na ulicy (...) w P. wskazuje, że w istocie auto krótko stało pozostawione na poboczu drogi. Możliwym zatem jest, że było cały czas otwarte. Oskarżeni odjechali stamtąd o godz. 18:13, a powrócili o godz. 18:32. Z analizy zapisu obrazu z tej kamery wynika, że R. K. był ubrany w spodnie dresowe i bluzę. Uwidoczniony został moment wyciągania pokrzywdzonego z jego auta i wpychania go do auta dostawczego marki F. (...). Ta część zdarzenia miała miejsce od godz. 18:10 do godz. 18:12. Pozostali dwaj oskarżeni byli ubrani następująco: jeden w spodnie dresowe i bluzę z kapturem a drugi w spodnie jeansowe koloru niebieskiego i ciemnoniebieską bluzę. O godz. 18:13 oskarżeni odjechali z tego miejsca razem z pokrzywdzonym samochodem marki F. (...) pozostawiając jego auto na poboczu drogi. Następnie, o godz. 18:32, a więc już po tym, jak pokrzywdzony został sam w lesie, oskarżeni postanowili wrócić po samochód S. (...). Na obrazie z kamery widać jak mężczyzna ubrany w spodnie jeansowe koloru niebieskiego i ciemnoniebieską bluzę podchodzi do S. T., wsiada do niego, po czym widać - jakby czegoś szukał, świeci światłem ( może świecić telefonem komórkowym w poszukiwaniu pozostawionych w aucie kluczyków). Po chwili, o godz. 18:36, widać jak od lewej strony, ulicą (...) przejeżdża samochód marki F. (...), po czym zawraca, wolno przejeżdża obok S. T. i wtedy kierujący S. T. rusza i podąża za nim. Jest godz. 18:37. Oba pojazdy jadą w kierunku miejscowości R., gdzie doszło do spalenia samochodu pokrzywdzonego. Dodatkowo kamera zamontowana na posesji przy ul. (...) w P. (znajdującej się przy wyjeździe z P. w kierunku miejscowości R.) w tym samym czasie, zarejestrowała samochód marki F. (...) przejeżdżający od strony P. w kierunku miejscowości R..

Analiza powyższych zapisów obrazu wyraźnie dowodzi, że to oskarżeni dokonali kradzieży samochodu S. (...) należącego do pokrzywdzonego. Po zostawieniu P. T. w lesie, wrócili po jego samochód stojący na poboczu drogi. R. K. kierował samochodem marki F. (...), a jeden z pozostałych oskarżonych, ubrany w spodnie jeansowe koloru niebieskiego i bluzę koloru ciemnoniebieskiego (mężczyzna w takim samym ubraniu wpychał wcześniej pokrzywdzonego do auta), wsiadł do samochodu S. (...), po czym wspólnie odjechali z tego miejsca w kierunku miejscowości R.. To tam, w kompleksie leśnym B., dokonali zniszczenia samochodu poprzez jego spalenie. Wrak spalonego samochodu został ujawniony następnego dnia, około godz. 10.00 przez S. K. (1) i L. K. (2). S. K. (2) zeznał, że dzień wcześniej, około godz. 20:00-21:00 widział ze swojej posesji płomień w tym miejscu, ale nie zwrócił zbytniej uwagi sądząc, że dzieci rozpaliły sobie ognisko. Zeznania obu świadków Sąd uznał za nie budzące wątpliwości.

Na sprawstwo oskarżonych wskazuje także analiza danych telekomunikacyjnych. Wynika z niej, że w czasie zabierania samochodu S. (...) z pobocza przy ul. (...) w P., telefon komórkowy o nr (...) użytkowany przez R. K. i telefon komórkowy o nr (...) użytkowany przez J. K. – logowały się na stacji przekaźnikowej (...) zlokalizowanej przy ul. (...), tj. najbliższej stacji przekaźnikowej dla wskazanego wyżej adresu, tj. ul. (...). Telefon komórkowy o nr (...) użytkowany przez S. O. logował się do stacji przekaźnikowej w miejscowości Ł., koło P., czyli także najbliższej stacji (...) operatora (...).z o.o. do wskazanego wyżej miejsca. Następnie, gdy oskarżeni jechali z P. w kierunku miejscowości R., to o godz. 18:42:09 miało miejsce połącznie głosowe pomiędzy S. O. użytkującym telefon o nr (...) a J. K. użytkującym telefon o nr (...), co potwierdza, że oskarżeni ci nie siedzieli w tym samym pojeździe, tylko jeden z nich był w samochodzie F. (...) a drugi kierował S. T.. Zapis obrazu wskazywał bowiem, że mężczyzna ubrany w spodnie jeansowe koloru niebieskiego i bluzę koloru ciemnoniebieskiego wsiadł do S. T..

Nadto w czasie późniejszym, tj. w godz. 19:01 – 19:18 telefony użytkowane przez R. K. o nr (...) i J. K. o nr (...) zgodnie logowały się do stacji przekaźnikowej (...) położonej w miejscowości W. ul. (...) oraz stacji przekaźnikowej (...) J. (...) D., znajdujących się w rejonie miejsca spalenia samochodu S. (...).

Na uwagę zasługuje również fakt, że z opinii z badań traseologicznych wynika, że zabezpieczone w trakcie oględzin miejsca zdarzenia w lesie w rejonie miejscowości N. ślady bieżnika opon samochodu marki F. (...) nr rej (...) okazały się zgodne grupowo ze śladami bieżnika opony, który został zabezpieczony w trakcie oględzin miejsca ujawnienia wraku spalonego pojazdu marki S. (...), a zabezpieczone w trakcie oględzin miejsca zdarzenia w lesie w rejonie miejscowości N. ślady spodu obuwia okazały się zgodne grupowo ze śladem, który został zabezpieczony w trakcie oględzin miejsca ujawnienia wraku spalonego pojazdu marki S. (...).

Reasumując, w ocenie Sądu, przedstawione wyżej dowody w połączeniu ze sobą wyraźnie wskazują, że to oskarżeni dokonali kradzieży samochodu pokrzywdzonego, a następnie jego zniszczenia poprzez spalenie. Powód ich działania, podobnie jak w przypadku pozbawienia wolności pokrzywdzonego i pobicia go, stanowiła złość, pretensje do niego, wskutek czego oskarżeni sami postanowili dokonać odwetu i ukarać go.

Zeznania pozostałych świadków nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania

zgodna z zarzutem

3.2. Podstawa prawna skazania niezgodna z zarzutem

1, 2

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oceniając w powyższy sposób zebrane dowody Sąd uznał, że w miejsce czynu zarzucanego w pkt. I oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali dyspozycję art. 189§1 kk, art. 158§1 kk w zw. z art. 11§2 kk oraz dyspozycję art. 278§1 kk.

Odpowiedzialności karnej z art. 189§1 kk podlega ten, kto pozbawia człowieka wolności, a z art. 158§1 kk ten, kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156§ 1 kk lub w art. 157§ 1 kk.

Stan faktyczny sprawy wskazuje, że oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu pozbawili wolności P. T. oraz wzięli udział w jego pobiciu. Wszyscy byli aktywnie zaangażowani w zdarzenie. Dynamika i intensywność zajścia była na tyle duża, że oskarżeni swoim działaniem niewątpliwie narazili pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia co najmniej skutku określonego w art. 157§1 kk, tj. skutku w postaci uszczerbku na zdrowiu powodującego naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni.

Oskarżeni działali w ten sposób, że najpierw użyli wobec pokrzywdzonego przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz i trzymania za szyję, wyciągnęli go z kierowanego przez niego samochodu marki S. (...), przewrócili na chodnik, a następnie wepchnęli do skrzyni ładunkowej samochodu dostawczego marki F. (...), w którym grozili mu pozbawieniem życia, zadawali ciosy pięścią w głowę, kopali go i przewieźli do lasu w rejonie miejscowości N.. Tam kazali mu wysiąść, uklęknąć, po czym w dalszym ciągu zadawali mu uderzenia rękoma i kopali go po ciele, przystawili mu nóż do gardła i oddali trzy strzały z pistoletu w powietrze. Potem zostawili go w lesie i odjechali samochodem. Na skutek ich działania pokrzywdzony doznał otarć naskórka na głowie i szyi, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas poniżej 7 dni w rozumieniu art. 157§2 kk.

Czyn oskarżonych wyczerpał znamiona określone w dwóch przepisach ustawy karnej (art. 189§1 kk i art. 158§1 kk), co wskazuje na zbieg przepisów (art. 11§2 kk).

Oskarżeni stanęli pod zarzutem popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280§2 kk, art. 189§1 kk, art. 157§2 kk w zw. z art. 11§2 kk.

W ocenie Sądu, stan faktyczny sprawy wskazuje jednak, że nie sposób przyjąć, iż oskarżeni dopuścili się kwalifikowanego rozboju z art. 280§2 kk na osobie pokrzywdzonego. Przy tej ocenie Sąd miał na uwadze fakt, że dla bytu przestępstwa rozboju niezbędne są dwa elementy pozostające ze sobą w ścisłym związku, a mianowicie przemoc wobec osoby lub choćby groźba natychmiastowego jej użycia albo doprowadzenie ofiary do stanu nieprzytomności lub bezbronności oraz zabór rzeczy celem jej przywłaszczenia, przy czym ten ścisły związek między tymi dwoma elementami działania skierowanego przeciwko różnym dobrom (zamach na osobę, zamach na mienie) polega na tym, że zamach na człowieka jest tu tylko środkiem do realizacji głównego celu, jakim jest zabór mienia.

Tak więc środek ten sprawca stosuje tylko po to, aby dokonać zaboru mienia. Przestępstwo to znamionuje się więc podwójną kierunkowością działania sprawcy. Kierunkowość ta wyraża się w tym, że sprawca działa w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej (kradnie) i że chcąc ten cel osiągnąć stosuje określone w art. 280 § 1 kk środki zmierzające przez sparaliżowanie woli ofiary do zaboru mienia znajdującego się w jej posiadaniu. (wyr. SN z 22.8.1975 r., V KR 120/75, OSNKW 1975, Nr 12, poz. 163).

Okoliczności sprawy wyraźnie wskazują jednak, że oskarżeni stosowali wobec pokrzywdzonego przemoc nie po to aby go okraść, tylko dlatego, że chcieli dać mu nauczkę, chcieli sami go ukarać, ponieważ każdy z nich miał do niego pretensje i złość. Dlatego pozbawili go wolności i pobili go. Na marginesie nadmienić należy, że w przypadku współsprawstwa, powołanie art. 157§2 kk w kwalifikacji prawnej czynu jest możliwe tylko w razie stwierdzenia, który ze sprawców, swoim działaniem spowodował konkretne obrażenia ciała. W niniejszej sprawie sprawców było trzech, wszyscy stosowali wobec pokrzywdzonego przemoc i nie jest możliwe dokładne ustalenie, który z nich spowodował obrażenia pokrzywdzonego opisane w opinii, dlatego zasadnym było powołanie w kwalifikacji prawnej przypisanego czynu art. 158§1 kk.

Sąd uznał, że oskarżeni dopuścili się również przestępstwa kradzieży z art. 278§1 kk, ponieważ podczas jazdy samochodem, widząc u pokrzywdzonego dwa telefony komórkowe, zabrali mu je w celu przywłaszczenia.

W przypadku obu opisanych wyżej czynów, działanie oskarżonych było umyślne, towarzyszył im zamiar bezpośredni i mieli pełną świadomość realizacji wszystkich ustawowych znamion przypisanych im przestępstw.

Sąd uznał, że oskarżeni w miejsce czynu zarzucanego im w pkt II, swoim zachowaniem wyczerpali dyspozycję art. 278§1 kk, art. 288§1 kk w zw. z art. 11§2 kk.

Odpowiedzialności karnej z art. 278§1 kk podlega ten, kto zabiera cudzą rzecz ruchomą w celu przywłaszczenia, a odpowiedzialności karnej z art. 288§1 kk ten, kto niszczy cudzą rzecz.

Oceniając zebrane dowody w sprawie, Sąd uznał, że oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia samochodu marki S. (...) nr rej. (...), stanowiącego własność P. T., o wartości 3.000 zł., a następnie w miejscowości R. w kompleksie leśnym B. dokonali jego zniszczenia poprzez spalenie.

Brak było podstaw do przyjęcia dokonania kradzieży z włamaniem (art. 279§1 kk), ponieważ stan faktyczny nie wskazuje aby kluczyki od samochodu S. (...) zostały przez oskarżonych zabrane z tego samochodu i aby auto to oskarżeni pozostawili na poboczu zamknięte. Zebrane dowody pozwalają jedynie na przyjęcie, że R. K. wyjął kluczyk ze stacyjki, pozostawił go w samochodzie S. (...) i że sprawcy ten samochód zostawili otwarty, a dopiero potem wrócili i dokonali zaboru tego samochodu.

Sąd powołał w kwalifikacji prawnej oba przepisy kodeksu karnego z zastosowaniem art. 11§2 kk aby w pełni oddać zawartość prawnokarną przypisanego oskarżonym czynu.

Oskarżeni wszystkich wyżej opisanych przestępstw dokonali w warunkach współsprawstwa. Istotą współsprawstwa jest porozumienie zawarte pomiędzy sprawcami co do dokonania przestępstwa, przy czym może to nastąpić zarówno przed popełnieniem przestępstwa, jak i w jego trakcie. Dla przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część tych znamion. Wystarczy natomiast, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu, przy czym każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i w tej części, w jakiej znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego ze współsprawców. Decydujące jest to, czy współdziałający dążyli do tego samego celu wspólnymi siłami w ramach wspólnego porozumienia. Ocena dowodów dokonana przez Sąd w niniejszej sprawie wskazuje, że oskarżeni wszystkich przypisanych im przestępstw dokonali w ramach przedstawionego wyżej współsprawstwa.

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. K.

S. O.

J. K.

Na korzyść oskarżonych poczytano fakt częściowego przyznania się do popełnienia czynu przypisanego im w pkt. 1 wyroku, pozytywne opinie środowiskowe oraz fakt, że oskarżeni wyrazili żal z powodu zaistniałego zdarzenia, przeprosili pokrzywdzonego i zapłacili na jego rzecz stosowne kwoty pieniężne tytułem zadośćuczynienia, naprawienia szkody i zwrotu kosztów adwokackich w łącznej wysokości 42.500 zł.

Pokrzywdzony przyjął przeprosiny, wybaczył oskarżonym i oświadczył, że nie chciałby aby dłużej przebywali w areszcie śledczym.

Na niekorzyść oskarżonych Sąd uwzględnił ich uprzednią karalność oraz fakt agresywnego, bezmyślnego ataku na osobę pokrzywdzonego połączonego z późniejszym zniszczeniem jego samochodu. Wymierzone oskarżonym kary jednostkowe są współmierne do stopnia winy oskarżonych, wagi czynów oraz stopnia ich społecznej szkodliwości.

Orzekając łączne kary pozbawienia wolności, Sąd uwzględnił bliski związek przedmiotowy, podmiotowy a także czasowy pomiędzy przestępstwami.

Sąd w oparciu o art. 41a§1 kk orzekł wobec oskarżonych zakaz zbliżania się do pokrzywdzonego na odległość nie mniejszą niż 10 metrów na okres 2 lat od uprawomocnienia się wyroku.

W myśl art. 230§2 kpk orzeczono o zwrocie osobom uprawnionym zabezpieczonych dowodów rzeczowych.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

Na podstawie art. 63§1 kk zaliczono oskarżonym na poczet orzeczonych łącznych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie:

-R. K. od dnia 15 lutego 2025r., godz. 16:20 do dnia 29 września 2025r.,

- S. O. od dnia 15 lutego 2025r., godz. 09:05 do dnia 29 września 2025r.,

- J. K. od dnia 14 lutego 2025r., godz. 21:50 do dnia 29 września 2025r.

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych- Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami oraz art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa opłaty oraz wydatki poniesione przez Skarb Państwa w toku postępowania karnego.

7. PODPIS