Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Oskarżony R. K. poznał M. C. w schronisku dla bezdomnych, położonym w T. przy ul. (...). Pod tym samym adresem znajduje się budynek z oddzielnymi mieszkaniami. W dniu 04.04.2018r. R. K. przeniósł się ze schroniska do tego budynku, a konkretnie do mieszkania nr (...), w którym przebywał J. Ś.. Od dnia 16.04.2018r. w tym samym mieszkaniu przebywał M. C.. Poza w/w osobami często w tym mieszkaniu przebywały także inne osoby, mianowicie M. N. (2) i T. S. (1).

(wyjaśnienia oskarżonego k. 86-87, 286v-287, zeznania świadków. M. N. k. 24-26, 287v-288, T. S. k. 57-58, 303v-304, J. S. k. 31-32, 312v-313)

Przebywające w tym mieszkaniu osoby nadużywały alkoholu. W dniu 19.04.2018r. ponownie spożywali alkohol. W godzinach wieczornych doszło do nieporozumienia pomiędzy oskarżonym a M. C., który chwalił się znajomością z różnymi osobami, co denerwowało oskarżonego.

(wyjaśnienia oskarżonego k. 86-87, 286v-287, zeznania świadka T. S. k. 57-58, 303v-304)

Oskarżony mocno uderzył pięścią w twarz M. C. w okolice lewego oka, po którym pokrzywdzony usiadł na kanapie.

(wyjaśnienia oskarżonego k. 86-87, 286v-287, zeznania świadka T. S. k. 57-58, 303v-304)

Następnie M. C. wstał i wyszedł z mieszkania. Oskarżony wyszedł za nim i doszedł do niego poza budynkiem, przy blaszaku. Oskarżony zadał ofierze kilka uderzeń przedmiotem twardym, tępym w głowę, tułów, w okolice pachwiny.

(protokół oględzin i otwarcia zwłok k. 68-74, protokół z sekcji zwłok i opinia sądowo-lekarska k. 127-136, 302v-303, zeznania świadków T. S. k. 57-58, 303v-304, J. S. k. 31-32,)

Następnie oskarżony wrócił z ofiarą do mieszkania zajmowanego przez J. Ś.. M. C. położył się na podłodze. W nocy M. C. ciężko oddychał, chrapał i charczał. Obudziło to oskarżonego w nocy, jednak nie zainteresował się tym, nie podszedł do pokrzywdzonego, ale dalej spał. Dopiero rano wstał widząc dziwnie poskręcane ciało pokrzywdzonego, wyprostował je i przechyli na bok. J. Ś. zapukał przez ścianę do sąsiadki. M. S. (1) przyszła do tego mieszkania i próbowała ratować pokrzywdzonego przez zastosowanie sztucznego oddychania, ale bez skutku. Jej córka, D. S. (1), zadzwoniła na policję. Natomiast oskarżony udał się na dół do sąsiadki, E. C. (1), od której pożyczył telefon. Jednak nie zadzwonił na pogotowie, a telefon zwrócił E. C. (1).

(wyjaśnienia oskarżonego k. 86-87, 286v-287, zeznania świadków. M. N. k. 24-26, 287v-288, T. S. k. 57-58, 303v-304, J. S. k. 31-32, M. S. k. 17-19, 289, D. S. k. 7-8, 291, E. C. k. 40-41, 292v-293, S. P. k. 45-46, 293v-294)

Przybyły na miejsce zdarzenia lekarz pogotowia stwierdził zgon M. C.. Oskarżony wcześniej opuścił miejsce zdarzenia i uciekł do lasu. Został zatrzymany w dniu 23.04.2018r.

(zaświadczenie o zgonie k. 5, protokół zatrzymania k. 78)

M. C. doznał obrażenia ciała w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych twarzy w okolicy lewego łuku brwiowego, powieki górnej i dolnej oka lewego i okolicy podoczodołowej lewej, grzbietu nosa i złamania kości nosa, złamania dwóch żeber, podbiegnięć krwawych na przedniej powierzchni barku lewego, prawego łuku żebrowego i okolicy pachwiny prawej i lewej, przedniej powierzchni przedramienia prawego i ramienia prawego, zdarcia wierzchniej warstwy naskórka na wysokości odcinka lędźwiowego kręgosłupa, wylewu krwawego w tkance podskórnej głowy, krwiaka podtwardówkowego i ognisk stłuczenia z obrzękiem tkanki mózgowej. Powyższe spowodowało ciężkie obrażenia ośrodkowego układu nerwowego, co skutkowało zgonem ofiary w godzinach rannych następnego dnia, tj. 20.04.2018r. W chwili śmierci M. C. był trzeźwy.

(protokół oględzin i otwarcia zwłok k. 68-74, protokół z sekcji zwłok i opinia sądowo-lekarska k. 127-136, 302v-303)

Oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną, ani upośledzenie umysłowe, występuje u niego uzależnienie od alkoholu. W chwili popełnienia zarzucanego czynu, oskarżony miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postepowaniem.

(opinia sądowo-psychiatryczna k. 143-144)

R. K. był wcześniej czterokrotnie karany za przestępstwa z art. 278§5 kk, art. 275§1 kk, art., 207§1 kk, art., 157§2 kk, art. 178a§1 kk i art. 178§4 kk, na kary grzywny. Oskarżony znany był z agresywnego charakteru, przebywając w Ogrzewalni dał się poznać jako osoba hałaśliwa, agresywna wobec innych podopiecznych.

( karta karna k. 211-213, wywiad k. 140a-140b)

R. K. częściowo przyznał się zarzucanego mu czynu, do jednego uderzenia ofiary. Wyjaśnił, że M. C. poznał w schronisku dla bezdomnych położonym w T. przy ul. (...). Przy tej samej posesji znajduje się budynek, w którym w jednym z mieszkań przebywał J. Ś.. Od 4 kwietnia br. zamieszkał u J. Ś., a od 16 kwietnia przebywał tam M. C.. W dniu 19.04.2018r. spożywał w tym mieszkaniu alkohol z M. C., M. N. (2), J. Ś. i T. S. (1). Pomiędzy nim a M. C. doszło do kłótni, nie pamiętał jej powodu, w trakcie której mocno uderzył pięścią ofiarę w okolice lewego oka. M. C. po otrzymanym uderzeniu usiadł na kanapie, a następnie wyszedł z mieszkania. Udał się za nim i spotkał go poza budynkiem, przy blaszaku. Przeprosił pokrzywdzonego i razem wrócili do mieszkania. M. C. położył się na podłodze, okolice jego lewego oka zsiniało i opuchło. Dalej pił alkohol z pozostałymi osobami, a później położył się spać. W nocy, ok. godziny 3:00 obudził go pokrzywdzony, który mocno charczał. Nie zareagował na to i dalej spał. Rano zauważył, że stan pokrzywdzonego się pogorszył, był wykrzywiony. Najpierw go wyprostował, a następnie położył na bok. Udał się na dół do sąsiadki, Pani E., od której pożyczył telefon. Nie zadzwonił, gdyż chciał żeby zrobił to ktoś inny. Następnie wyszedł z mieszkania, włóczył się po lesie, a kiedy wrócił został zatrzymany przez policjantów.

(k. 86-87, 91-94, 107-107a, 188, 286v-287, 288)

Wyjaśnienia oskarżonego częściowo zasługują na uwzględnienie. Należało odmówić wiary w części dotyczącej ilości zadanych uderzeń. W tym zakresie wersja zaprezentowana przez oskarżonego stała w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, przede wszystkim stwierdzonymi obrażeniami u ofiary i opinią sądowo-lekarską. Powyższą opinię, po uzupełnieniu na rozprawie przez biegłego, uznano za pełną i jasną, żadna ze stron jej nie kwestionowała. Biegły stwierdził u ofiary obrażenia przemawiające za większą ilością urazów niż jedno uderzenie. Obrażenia ujawniono na twarzy, tułowiu, w okolicy pachwiny lewej i prawej, szczegółowo przedstawionej w pierwszej części uzasadnienia. Na twarzy obrażenia usytuowane były w okolicy oka lewego oraz nosa. Zdaniem biegłego, obrażenia na twarzy powstały od dwóch uderzeń, zaś pozostałe od kilku. Były to dość ciężkie obrażenia, które spowodowały naruszenie narządów wewnętrznych, w postaci złamania kości nosa, złamania dwóch żeber oraz wylewu krwawego w tkance podskórnej głowy, krwiaka podtwardówkowego i ognisk stłuczenia z obrzękiem tkanki mózgowej. Obrażenia głowy wywołały ciężkie obrażenia ośrodkowego układu nerwowego, czego następstwem był zgon ofiary w godzinach rannych następnego dnia. Jednocześnie biegły wykluczył spowodowanie złamania dwóch żeber po stronie prawej w linii pachowej przedniej na skutek czynności ratowniczych, reanimacyjnych, z uwagi na miejsce ich usytuowania, czyli po przeciwnej stronie niż położenie serca.

Z opinią biegłego korespondowały zeznania świadków T. S. (1) i J. Ś.. Świadkowie słyszeli, że pokrzywdzony miał zostać pobity przez oskarżonego. T. S. (1) zeznał o uderzeniu, przy czym jedno miał zauważyć w pokoju, wydawało mu się, że zostało zadane otwartą dłonią. Natomiast J. Ś. usłyszał o pobiciu przez oskarżonego od ofiary, kiedy wrócił do mieszkania.

Dokonując oceny zeznań w/w świadków i oskarżonego, wzięto pod uwagę stan w jakim znajdowali się w czasie zdarzenia. Wszyscy byli pod wpływem alkoholu, który spożywali od wielu dni. Dlatego należało dokonać ostrożnej oceny ich zeznań, które częściowo się różniły. Jednakże oceniając je w całości oraz w świetle wyjaśnień oskarżonego i opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, można było dokonać ustaleń faktycznych. W mieszkaniu doszło co najmniej do jednego uderzenia ofiary przez oskarżonego, który do tego się przyznał, znalazło to potwierdzenie w relacji T. S. (1) i w opinii biegłego, w okolicy lewego oka ujawniono obrażenia. Następnie pokrzywdzony i oskarżony opuścili mieszkanie, wrócili później, wskazywały na to częściowo zeznania J. Ś., T. S. (1) i M. N. (2). J. Ś. i M. N. (2) nie zauważyli uderzenia ofiary przez oskarżonego, potwierdzili jego przyjście do mieszkania, położeniu się na podłodze i śmierci następnego dnia. J. Ś. w śledztwa zeznał, że M. C. pożalił się o pobiciu go przez oskarżonego . Podczas rozprawy nie potrafił jednoznacznie tego faktu potwierdzić, gdyż nie pamiętał z uwagi na ciągłe spożywanie alkoholu. Sąd przyjął relację świadka zaprezentowaną w czasie śledztwa, został wówczas przesłuchany krótko po zdarzeniu, w dniu 20.04.2018r. w godzinach popołudniowych. Świadek miał możliwość lepszego zapamiętania zdarzenia, a jednocześnie wytrzeźwienia do momentu przesłuchania. J. Ś. nie twierdził aby podczas tego przesłuchania był pod wpływem alkoholu. M. N. (2) potwierdził spożywanie alkoholu u J. Ś. oraz pobyt M. C., który miał przyjść wieczorem lub w nocy.

Zeznania w/w świadków J. Ś., M. N. (2) i T. S. (1) oraz wyjaśnienia oskarżonego, nie pokrywały się ze sobą. Dwóch pierwszych świadków nie zauważyło, lub nie zapamiętało uderzenia ofiary przez oskarżonego, T. S. (1) wydawało się, że cios zadano otwartą ręką. Powyższą kwestię poza wszelkimi wątpliwościami rozstrzygnął oskarżony, który także najbardziej szczegółowo przedstawił okoliczności przebiegu wydarzeń w dniu 19.04.2018r. w mieszkaniu J. Ś.. Wskazał osoby, które były obecne i piły alkohol, moment wyjścia i powrotu do mieszkania ofiary, jak i swój. W tej części wyjaśnienia oskarżonego zasługiwały na uwzględnienie. Ponadto wersja oskarżonego przeczyła możliwości późniejszego pobicia ofiary przez inną osobę. Oskarżony przyznał, że zaraz wyszedł za pokrzywdzonym, którego znalazł przy blaszaku. Nie twierdził aby znajdowały się tam inne osoby. Od tego momentu pokrzywdzony cały czas przebywał w jego pobliżu, wspólnie wrócili do mieszkania, gdzie ofiara położyła się na podłodze i zasnęła. Dopiero pod koniec prowadzonego postępowania, podczas drugiej rozprawy, oskarżony stwierdził, że pokrzywdzonego wcześniej miała przyprowadzić M. S. (1). Ta okoliczność nie znalazła potwierdzenia, przede wszystkim w zeznaniach M. S. (1) i dlatego należało ją uznać za niewiarygodną, stanowiącą przyjętą przez oskarżonego w trakcie trwania postępowania sądowego, linię obrony.

Zeznania pozostałych świadków nie miały istotnego znaczenia w sprawie, nie byli obecni w czasie zdarzenia w mieszkaniu J. Ś., nie widzieli zachowania oskarżonego i ofiary po wyjściu z mieszkania. M. S. (1) częściowo zmieniła swoje zeznania podczas przesłuchania na rozprawie, jednak z żadnej prezentowanej przez nią wersji, nie wynikało, żeby w dniu 19.04.2018r. pomagała M. C.. M. S. (1) zaprzeczyła wcześniejszym swoim twierdzeniom aby w mieszkaniu J. Ś. tego dnia były E. C. (1) i S. P. (2) lub krzyczały na pokrzywdzonego. Także zaprzeczyła śladom krwi na korytarzu. Potwierdziła podjęcie bezskutecznej próby ratowania pokrzywdzonego. Zmienione zeznania tego świadka zasługiwały na wiarę gdyż znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Nie ustalono przyczyny przedstawienia innej wersji odnośnie w/w okoliczności, tłumaczenie świadka nie zasługiwało na wiarę, nikt nie potwierdził niewłaściwego postępowania funkcjonariuszy policji. Depozycje świadka nie zostały przez nikogo potwierdzone, zarówno co do pobytu E. C. (1) i S. P. (2) u J. Ś., jak i wyzywania pokrzywdzonego, czy też śladów krwi na korytarzu. Tej ostatniej okoliczności zaprzeczyła D. N., która codziennie sprzątała korytarz w tym budynku. Natomiast oskarżony wyjaśnił, że E. C. (1) i S. P. (2) miały pretensje o telefon do T. S. (1), nie zaś pokrzywdzonego. D. S. (1) potwierdziła zawiadomienie policji. Zeznania pozostałych świadków, tj. M. M., M. S. (3), T. Z., M. T. i A. K. nie wniosły do sprawy istotnych elementów. A. K., siostra M. C., nie utrzymywała z nim kontaktów od dłuższego czasu. T. Z., M. T. i M. S. (3) potwierdziły spożywanie alkoholu przez różne osoby u J. Ś. oraz dochodzące nieraz z jego mieszkania odgłosy kłótni. M. S. (3) takie odgłosy słyszała także wieczorem, w dniu zdarzenia. E. C. (1) i S. P. (2) zaprzeczyły przebywaniu w dniu zdarzenia w mieszkaniu J. Ś.. E. C. (1) potwierdziła przyjście następnego dnia w godzinach rannych oskarżonego, który poprosił o telefon, gdyż coś dzieje się z „młodym”. Później oskarżony przyniósł jej telefon, mówiąc, że już nie potrzeba.

W/w świadkowie, mieszkający w budynku przy ulicy (...) pozytywnie wypowiadali się zarówno o oskarżonym, jak i M. C..

Sąd uwzględnił pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym oględziny miejsca zdarzenia, wynik badania toksykologicznego odnośnie ofiary, wywiad środowiskowy dotyczący oskarżonego, opinii sądowo-psychiatrycznej i informacji o karalności. Według biegłych lekarzy psychiatrów oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną, ani upośledzenie umysłowe. Rozpoznali u niego uzależnienie od alkoholu. W chwili popełnienia zarzucanego czynu, zdaniem biegłych , oskarżony miał zachowaną poczytalność, pomimo wprawienia się w odurzenie alkoholowe. Według biegłych stan zdrowia psychicznego oskarżonego nie budzi zastrzeżeń. Z karty karnej wynika, że oskarżony był uprzednio karany, jak wcześniej to przedstawiono.

Zebrane w sprawie dowody pozwoliły na ustalenie, że R. K. w dniu 19.04.2018r. uderzył pięścią w głowę w okolicę oka lewego oraz kilka razy w twarz, tułów i w okolicę pachwiny przedmiotem twardym, tępym M. C., powodując ciężkie obrażenia ciała w postaci otarć naskórka i podbiegnięć krwawych twarzy, złamania kości nosa oraz dwóch żeber, podbiegnięć krwawych na przedniej powierzchni barku lewego, prawego łuku żebrowego i okolicy pachwiny prawej i lewej, przedniej powierzchni przedramienia prawego i ramienia prawego, zdarcia wierzchniej warstwy naskórka na wysokości odcinka lędźwiowego kręgosłupa, wylewu krwawego w tkance podskórnej głowy, krwiaka podtwardówkowego i ognisk stłuczenia tkanki mózgowej oraz obrzęku tkanki mózgowej, które to obrażenia stanowiły ciężkie obrażenia ośrodkowego układu nerwowego, a w ich następstwie doszło w dniu 20 kwietnia 2018 roku do zgonu pokrzywdzonego. Podkreślić należy, że przestępstwo spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, którego skutkiem jest śmierć człowieka jest przestępstwem materialnym, a jego strona podmiotowa ma charakter kombinowany. Dla jego przyjęcia konieczne jest wystąpienie skutku w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu określonego w przepisie §1 tegoż artykułu i dodatkowo następstwa tego czynu w postaci śmierci człowieka. Nadto spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu objęte musi być umyślnością sprawcy, a pozostająca z nim w związku przyczynowym śmierć człowieka – nieumyślnością. Przez nieumyślność należy rozumieć przewidywanie lub obiektywną możliwość przewidzenia wystąpienia następstwa swego zachowania w postaci śmierci człowieka. Sprawca czynu z art. 156§3 kk działa z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a następstwo czynu w postaci śmierci ogarnia nieumyślnością. Postać ciężkiego uszkodzenia ciała, wymieniona w art. 156 §1 pkt. 1 lub 2 kk, nie musi być już sprecyzowana w świadomości sprawcy. Objęcie zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu może przyjąć postać zamiaru ogólnego. Na wystąpienie takiego zamiaru wskazywać będzie m.in. sposób działania sprawcy, użyte przez niego narzędzie, czy stosunek do osoby pokrzywdzonej.

Przyjęcie, że określona zmiana w świecie zewnętrznym, w postaci śmierci człowieka, jest następstwem czynu określonego w art. 156§1 kk, oznacza, że śmierć nastąpiła w wyniku spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Wobec sprawcy spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu zachodzić muszą warunki obiektywnego przypisania skutku w postaci śmierci. Skutek w postaci śmierci musiał być obiektywnie przewidywalny, przy jednoczesnym wystąpieniu związku przyczynowego pomiędzy działaniem sprawcy, spowodowaniem przez niego określonych obrażeń ciała, a zgonem ofiary ( por. A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 kk, Zakamycze, 2006, wyd. II).

Przyjmując pogląd prezentowany w orzecznictwie „do okoliczności, na podstawie których należy poczynić ustalenia co do zamiaru sprawcy, zalicza się nie tylko godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy, siłę ciosu, ich wielokrotność, rodzaj i rozmiary użytego narzędzia, głębokość i kierunek ran, rodzaj uszkodzeń ciała, stopień zagrożenia dla życia ludzkiego, lecz również stosunek sprawcy do pokrzywdzonego, a także pobudki, motywy oraz tło zdarzenia. Uzewnętrznione przejawy zachowania sprawcy pozwalają wnioskować o jego zamiarze” (wyrok SN z 4.06.2013 r. sygn. akt: (...)).

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, iż R. K. co najmniej raz z dużą siłą uderzył pokrzywdzonego w twarz pięścią oraz zadał kilka uderzeń, z których jedno godziło ponownie w twarz, pozostałe w tułów i w okolice pachwiny. Razy zostały zadane narzędziem twardym, tępym typu pięść, łokieć, obuta noga. Wyprowadzenie kilkakrotnych, silnych uderzeń w twarz, w tym jednego w okolice oka lewego oraz tułów, zmierzało do spowodowania ciężkiego uszkodzenia ciała. Okolice głowy, jak i klatki piersiowej są miejscami wrażliwymi, podatnymi na tego typu urazy, co jest oczywiste dla każdego dorosłego człowieka. Na siłę wskazują skutki uderzeń, zasinienie oka, obrażenie łuku brwiowego lewego, złamania kości nosa i dwóch żeber po stronie prawej w linii pachowej przedniej. Oskarżony winien wiedzieć, że zadanie innej osobie, wielu uderzeń w głowę i tułów, może spowodować ciężkie uszkodzenie jego ciała. Ponadto, jak sam przyznał oskarżony, ofiara nie była w najlepszej kondycji fizycznej, jej stan zdrowia nie był dobry. Oskarżony zdawał sobie sprawę ze znacznej przewagi fizycznej nad pokrzywdzonym i swojej dużej siły, wynikającej między innymi z wykonywanej pracy, co podkreślił w wyjaśnieniach. Swoim zachowaniem oskarżony spowodował u pokrzywdzonego wcześniej opisane obrażenia ciała, które ostatecznie skutkowały jego zgonem. Doznane przez M. C. obrażenia stanowiły ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci ciężkiego obrażenia ośrodkowego układu nerwowego, co stanowiło chorobę realnie zagrażającej życiu. W tym zakresie zachowanie R. K. cechowała umyślność w postaci zamiaru ewentualnego, spowodowania powyższych obrażeń ciała u pokrzywdzonego. Pomiędzy działaniem oskarżonego a skutkiem w postaci śmierci pokrzywdzonego wystąpił związek przyczynowy. Warto także podkreślić, że pokrzywdzony był dla oskarżonego kolegą, z którym wspólnie spożywali alkohol, miał mu także załatwić pracę. R. K. w odniesieniu do zgonu pokrzywdzonego jako skutku swojego zachowania nie chciał, ani na nie się nie godził. Oskarżony wrócił z ofiarą do mieszkania, a w godzinach rannych położył go na boku. Rano zszedł do mieszkania E. C. (1) w celu zadzwonienia na pogotowie, czego ostatecznie nie uczynił. Jednakże zadając uderzenia pięścią i przedmiotem twardym, tępym, godził się ze spowodowaniem ciężkich obrażeń ciała, a w konsekwencji posiadał obiektywną możliwość przewidzenia wystąpienia następstwa swojego działania w postaci śmierci ofiary, tym bardziej, że w nocy nie zareagował na charczenie pokrzywdzonego, nie podszedł do niego i nie wezwał pomocy lekarskiej. Słysząc odgłosy wydawane przez pokrzywdzonego, miał świadomość pogarszającego się stanu jego zdrowia, którego wcześniej pobił.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk bacząc przy tym, by ich dolegliwość nie przekroczyła stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynów.

R. K. dopuścił się czynu skierowanego przeciwko najważniejszemu dobru chronionemu prawem, mianowicie zdrowiu i życiu człowieka. Oskarżony jest osobą dorosłą, świadomą swoich zachowań, z określonym bagażem doświadczeń i wystarczającym wyrobieniu intelektualnym, by dać posłuch normom prawnym, czego nie uczynił.

R. K. uprzednio był czterokrotnie karany, lecz pomimo orzeczenia łagodniejszych kar, grzywien, nie wyciągnął właściwych wniosków ze swojego postępowania.

Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu Sąd brał pod uwagę zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk, w szczególności mając na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru oraz motywację. Stopień społecznej szkodliwości czynu jest bardzo wysoki. Działanie oskarżonego było skierowane na jedno z najważniejszych dóbr chronionych prawem – zdrowie i życie człowieka czyli wartości najcenniejsze. Przypisanego czynu dopuścił się wobec osoby mu znanej, kolegi, bez powodu. Oskarżony nie kierował się jakąś szczególną motywacją, jego działanie podyktowane było zdenerwowaniem, emocjami, irytacją z powodu różnicy zdań odnośnie znajomości ofiary z innymi osobami. Ponadto oskarżony popełnił przestępstwo będąc uprzednio kilkakrotnie karany. Uwzględniono sposób działania, wcześniej opisany, który nie przyjął wyjątkowo drastycznego charakteru.

Biorąc pod uwagę wszystkie podniesione okoliczności o charakterze przedmiotowym i podmiotowym, Sąd wymierzył oskarżonemu, na podstawie art. 156 § 3 kk, karę adekwatnie dolegliwą – 8 lat pozbawienia wolności. Na podstawie art. 63 §1 kk sąd zaliczył R. K. na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 kwietnia 2018 roku godzina 11:05 do dnia 11 maja 2018 roku godzina 11:05, od dnia 5 czerwca 2018 roku godzina 11:05 do dnia 8 czerwca 2018 roku godzina 11:05 oraz od dnia 8 lipca 2018 roku godzina 11:05, uwzględniając informację z Aresztu Śledczego odnośnie wprowadzonych do wykonania zastępczych kar pozbawienia wolności.

Sąd zasądził wynagrodzenie należne obrońcy oskarżonego, w wysokości 1033,20 złotych, zawierające należny podatek od towarów i usług (...), tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Na podstawie art. 624 §1 kpk i art. 17 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych. Z uwagi na wymierzenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności, a także brak majątku sąd uznał, iż uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla oskarżonego niemożliwe.