Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 7/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 24 października 2024 roku w sprawie II K 197/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrazy przepisów postępowania mający wpływ na treść wyroku tj. naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci:

- zeznań świadka M. J. (1) uznanych za niewiarygodne w części albowiem zdaniem Sądu żona oskarżonego chciała wspierać wersję swojego męża, podczas gdy zeznania świadka są spójne, logiczne, znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, a Sąd nie wskazał żadnej okoliczności, sprzeczności, która świadczyłaby o niewiarygodności zeznań świadka,

- wyjaśnień oskarżonego uznanych za niewiarygodne i absurdalne, stanowiące linię obrony oskarżonego, podczas gdy wyjaśnienia te są spójne, logiczne, znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, są zbieżne z zeznaniami A. J. (status świadka) ze sprawy zawisłej przed Sądem Rejonowym w Bełchatowie Il Wydział Karny, sygn. akt Il K 826/22.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Natomiast Sąd I instancji wnikliwie, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył całokształt ujawnionych w sprawie dowodów, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonywująco wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd meriti nie popełnił błędu nie dając wiary wyjaśnieniem oskarżonego oraz wspierającym je zeznaniom świadka M. J. (1). Argumentacja Sądu I instancji jest w tym zakresie poprawna i w całości mieści się w granicach wyznaczonych treścią art. 7 k.p.k. Apelacja obrońcy powołując się tym względzie na naruszenie art. 7 k.p.k. nie dostrzega, że przepis ten nakazuje przy ocenie dowodów odwoływać się do zasad logiki i doświadczenia życiowego. Tymczasem wersja oskarżonego, tłumacząca powody ukrycia przez niego motocykla użytkowanego przez R. K. nie wytrzymuje krytyki właśnie w kontekście tych kryteriów. W świetle całokształtu okoliczności sprawy nie może budzić przecież żadnych wątpliwości, że tuż po zaistnieniu wypadku motocyklowego, powstał, a następnie został zrealizowany plan wprowadzenia w błąd organów ścigania, jakoby nietrzeźwy R. K. nie kierował motocyklem, a jedynie rowerem. Plan ten został wymyślony przez kogoś z grona osób, które znalazły się przy leżącym na ziemi motocykliście, przy czym przeprowadzone postępowanie nie zdołało ustalić, kto konkretnie wpadł na ów pomysł. Trudno jednak uznać za możliwe, aby przybyły na miejsce zdarzenia oskarżony nie zdawał sobie z tego sprawy, skoro to dla niego R. K. był bliskim krewnym i chrzestnym, a zatem to oskarżonemu mogło w pierwszej kolejności zależeć na uniknięciu odpowiedzialności karnej przez R. K.. Przede wszystkim, to właśnie oskarżony zrealizował istotną część powyższego planu, zabierając motocykl z miejsca zdarzenia i ukrywając go na posesji R. K.. Wyjaśnienia oskarżonego, jakoby odprowadził motor na posesję R. K., tylko po to, by nie przeszkadzał w czynnościach służb, są nie do przyjęcia, właśnie z punktu widzenia logiki i doświadczenia życiowego. Słusznie wskazał na to Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Przecież jeżeli motocykl miałby rzeczywiście przeszkadzać w działaniach ratowników, wystarczyło go tyko odsunąć, a nie w ogóle usuwać z pola widzenia funkcjonariuszy policji, co do których wiadomym było, że są powiadomieni i wkrótce się pojawią. Twierdzenia, że oskarżony nie miał w ogóle świadomości, że doszło do przestępstwa kierowania w stanie nietrzeźwości motocyklem, gdyż na miejscu zdarzenia leżał już rower, także są nieprzekonywujące. Nawet zakładając wersję, że w momencie dotarcia oskarżonego na miejsce zdarzenia, przy jego chrzestnym znajdował się rower (który to został nie wiadomo przez kogo podłożony), to w niczym nie zmienia to istoty rzeczy. Skoro bowiem na miejscu zdarzenia znajdował się także motocykl i oskarżony doskonale wiedział, że jest to pojazd użytkowany przez R. K., to każdy normalnie rozumujący człowiek musiałby w takiej sytuacji założyć, że zaistniał tu wypadek z udziałem motocykla. Zwłaszcza, że wskazywały na to poważne obrażenia, jakich doznał R. K., czy też ewidentne ślady pozostawione przez pojazd mechaniczny na jezdni (m.in. plama oleju). Oskarżonego nie tłumaczy też w żadnym razie okoliczność, że motocykl, który usunął, nie znajdował się przy samym R. K., lecz umiejscowiony był nieco dalej, przy ogrodzeniu pobliskiej posesji. Przy zdarzeniach drogowych nie można przecież wykluczyć, że pojazd jednośladowy, który brał w nim udział, znajduje się w pewnej odległości od osoby nim podróżującej. Jest to wiedza oczywista dla każdego, a zwłaszcza osoby, która sama jest kierowcą. Jeszcze bardziej kuriozalnym są próby wytłumaczenia oskarżonego, że działał ,,na polecenie osoby z tłumu”. Skoro oskarżony jest osobą dorosłą i nie ma żadnych podstaw, by wątpić w jego poczytalność, to dlaczego miałby wykonywać polecenia jakiejś osoby, której personaliów nawet nie jest w stanie wskazać. W świetle ujawnionych okoliczności sprawy, jako nieprzekonujące nikogo tłumaczenia, uznać także należy powoływanie się na stan szoku oskarżonego, czy też działanie pod wpływem emocji, które nakazały mu zamiast interesowania się tym, co się dzieje z poszkodowanym i w jaki sposób udzielana jest mu pierwsza pomoc – zajęcie się, w pierwszej kolejności, schowaniem niewygodnego dla jego krewnego dowodu w postaci motocykla.

Sąd Rejonowy miał zatem pełne prawo odmówić wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Także i zeznania żony oskarżonego – M. J. (2), jako sprzeczne z ustalonym przez Sąd Rejonowy stanem faktycznym, wynikającym z całokształtu przeprowadzonych i należycie ocenionych dowodów, nie mogły uzyskać waloru wiarygodności. Wbrew twierdzeniom skarżącego także i te zeznania, pomimo zgodności z wersją oskarżonego, pozostają w sprzeczności z logiką i doświadczeniem życiowym (a więc kryteriami wskazanymi w art. 7 k.p.k.).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyżej wskazano z jakich powodów podniesione zarzuty apelacji zmierzające do wykazania, iż oskarżony nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, nie okazały się zasadne i nie mogły spowodować uniewinnienia oskarżonego.

3.2.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na treść wyroku poprzez:

a) błędne ustalenie, że oskarżony miał świadomość, że w miejscu wypadku doszło do przestępstwa z 178a § 1 k.k. i dlatego odprowadził motor z miejsca zdarzenia na posesję sprawcy, chciał zmylić organy ścigania, pomóc sprawcy uniknąć odpowiedzialności, podczas gdy oskarżony nie miał świadomości, że na miejscu doszło do przestępstwa, nie wiedziała o tym nawet przybyła na miejsce zdarzenia Policja, w chwili przyjazdu oskarżonego na miejscu zdarzenia leżał już rower i oskarżony nie mógł przypuszczać, że sprawca poruszał się motocyklem,

b) błędne ustalenie, że oskarżony odprowadził motor z miejsca zdarzenia na posesję sprawcy, podczas gdy zanim oskarżony przyjechał na miejsce zdarzenia ktoś inny podłożył rower obok leżącego na jezdni sprawcy i przestawił już motor w okolice pobliskiej posesji, a oskarżony dopiero później odprowadził motor z okolic posesji sąsiada na posesję sprawcy, wyłącznie na polecenie osoby z tłumu, która twierdziła, że motocykl będzie utrudniał pracę służbom ratunkowym,

c) błędne ustalenie, że oskarżony nie kwestionował, że odprowadził pojazd z miejsca zdarzenia, podczas gdy oskarżony przyznał wyłącznie, że odprowadził pojazd z okolic posesji sąsiada na posesję sprawcy a nie z miejsca zdarzenia bowiem motor z miejsca zdarzenia w okolice posesji sąsiada przestawiła inna osoba,

d) oskarżony w dniu 15 czerwca 2022 r. w miejscowości D. w celu utrudnienia postępowania karnego dotyczącego prowadzenia w stanie nietrzeźwości motocykla marki Y. o nr rej. (...) przez inną osobę chcąc pomóc sprawcy uniknąć odpowiedzialności karnej zabrał ten pojazd z miejsca zdarzenia odprowadzając go na posesję sprawcy, podczas gdy analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że A. J. w/w czynu się nie dopuścił albowiem w żaden sposób nie utrudnił ani nie udaremnił postępowania karnego dotyczącego sprawcy przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., sprawcę wykryto i skazano, przestawienie motoru a następnie jego przyprowadzenie nie miało żadnego wpływu na bieg postępowania karnego, zainteresowaniem organów ścigających przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. objęty był przede wszystkim człowiek — sprawca a nie motor,

e) błędne ustalenie, że oskarżony utrudnił postępowanie karne dotyczące przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., podczas gdy w chwili gdy oskarżony odprowadzał motocykl z okolic posesji sąsiada do posesji sprawcy postępowanie karne dotyczące przestępstwa w/w przestępstwa, nie było w toku a nie można utrudnić przestępstwa jeśli postępowanie nie zostało jeszcze wszczęte,

f) błędne ustalenie, że oskarżony utrudnił postępowanie karne dotyczące przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. podczas gdy fakt odprowadzenia przez pozwanego motocykla z okolic posesji sąsiada do posesji sprawcy a następnie w krótkim czasie z powrotem do posesji sąsiada nie miał żadnego wpływu na postępowanie karne i fakt wykrycia sprawcy przestępstwa drogowego,

g) błędne ustalenie, że o winie oskarżonego przesądza okoliczność, iż zajął się on w pierwszej kolejności motocyklem a nie poszkodowanym, motocykl nie przeszkadzałby służbom medycznym i nie taki był cel jego odstawienia, w tym samym czasie ktoś podrzucił rower, podczas gdy oskarżony był w szoku i nie myślał logicznie, działał pod wpływem emocji, w dobrej wierze, w celu usprawnienia niesienia pomocy medycznej leżącemu na jezdni sprawcy, rok wcześniej doświadczył tragicznej śmierci ojca, nad poszkodowanym zebrał się tłum ludzi, którzy udzielali już pomocy medycznej, rower leżał już w miejscu zdarzenia gdy oskarżony tam przyjechał i oskarżony nie był w żaden sposób zaangażowany w jakiś plan pomocy sprawcy w uniknięciu odpowiedzialności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wtedy, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. W przedmiotowej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia. Sąd pierwszej instancji w sposób w pełni przekonywujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego przedstawił, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie o winie oskarżonego. Ustalenia faktyczne oparte zostały na całokształcie okoliczności ujawnionych w sprawie w granicach ocen wyznaczonych dyspozycją art. 7 k.p.k.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów:

Ad. a – c, g) Skarżący, ponownie kwestionując ocenę wyjaśnień oskarżonego, dokonaną przez Sąd I instancji, de facto powiela te same zarzuty, co w punkcie poprzedzającym, tym razem nadając im postać błędu w ustaleniach faktycznych, jakiego miał się dopuścić Sąd Rejonowy wydający zaskarżony wyrok. Rozważania Sądu odwoławczego odnośnie powyższych zarzutów zostały przedstawione w dziale 3.1. niniejszego uzasadnienia.

Ad. d, f) Nietrafnym jest pogląd apelującego, że w realiach sprawy nie doszło do sytuacji utrudnienia postępowania karnego przez oskarżonego. ,,Utrudnianie" postępowania karnego w rozumieniu art. 239 § 1 k.k. polega na stwarzaniu przeszkód w wykryciu przestępstwa już popełnionego lub w wykryciu sprawcy tego przestępstwa, w udowodnieniu sprawcy winy lub utrudnieniu wykonania wydanego już w stosunku do niego orzeczenia. Jak wskazuje się w orzecznictwie, zachowanie przestępcze określone w art. 239 § 1 k.k. polega na stworzeniu takiej sytuacji, która rzutuje negatywnie na bieg postępowania niwecząc je, bądź też czyni je trudniejszym, żmudniejszym, wymagającym od organów ścigania przedsięwzięcia szeregu dodatkowych czynności, angażowania zwiększonych sił i środków dla wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności popełnionego przestępstwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2022 roku – I KK 418/22). Dla bytu występku z art. 239 § 1 KK nie ma natomiast decydującego znaczenia, jakie konkretne szkody spowodowano takim zachowaniem, istotne natomiast jest to, by podjęte przez daną osobę działanie (zaniechanie) stwarzało przeszkody w wykryciu przestępstwa, jego sprawcy, czy udowodnieniu temu ostatniemu winy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 16.11.2005 roku - II AKa 183/05; M. Szewczyk, A. Wojtaszczyk, W. Zontek (w:) Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. 212-277d, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2017, art. 239.).

W świetle powyższego, żadnym przesądzającym argumentem nie może być fakt, iż ,,sprawcę wykryto i skazano”, gdyż w omawianym tu przepisie nie chodzi tylko o skutek w postaci całkowitego uniknięcia, przez sprawcę głównego przestępstwa, odpowiedzialności karnej. Natomiast oczywistym jest, że usunięcie z miejsca zdarzenia motocykla, którym poruszał się sprawca występku z art. 178a § 1 k.k., stanowi ,,utrudnienie” postępowania karnego. Takie zachowania są niedopuszczalne, już choćby tylko z tego względu, że przybyła policja powinna zastać nienaruszony stan faktyczny miejsca zdarzenia. Nawet jeśli inna osoba odstawiła motocykl z pierwotnego położenia, nic nie upoważniało oskarżonego do pogłębiania zafałszowania stanu powypadkowego i to poprzez całkowite schowanie motocykla. Obrona też całkowicie pomija, że w sprawie II K 826/22 oskarżony o występek z art. 178a § 1 k.k. R. K. kwestionował swoje sprawstwo, zaprzeczając, że był kierującym motocyklem. Organy ścigania, a następnie sąd, musiały przesłuchiwać szereg osób, poświęcić dodatkowy czas i siły, by ustalić, jaki był prawdziwy przebieg zdarzenia, w tym m.in. wyjaśniać kwestię roweru, który znalazł się przy motocykliście oraz odprowadzania motocykla z miejsca zdarzenia przez A. J..

Oczywiście, mieć też trzeba na uwadze następcze zachowanie oskarżonego, który po przybyciu policji, przyprowadził z powrotem motocykl z posesji R. K.. W żaden sposób nie może to jednak ekskulpować oskarżonego. Skutek, w postaci zabrania motocykla z miejsca, w którym zastał go oskarżony, już przecież nastąpił. Zachowanie to można by ewentualnie uznać jako przejaw czynnego żalu, o którym mowa w art. 15 § 2 k.k. Sąd Rejonowy mógł w takiej sytuacji rozważyć zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary lub potraktować to, jako znaczącą okoliczność łagodzącą. Sąd meriti trafnie zdecydował się na tę drugą możliwość, co znalazło przełożenie w orzeczeniu wobec oskarżonego jedynie samoistnej kary grzywny. Zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary jest zresztą i tak fakultatywne, a w przypadku występku, którego dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności niższa od roku, a górną - kara pozbawienia wolności nie niższa od lat 3, instytucja nadzwyczajnego złagodzenia kary polega na wymierzeniu grzywny albo kary ograniczenia wolności (art. 60 § 6 pkt 4 k.k.), a więc dokładnie na tym samym, co uczynił Sąd Rejonowy, stosując przepis art. 37a § 1 k.k.

Ad. e) Zupełnie chybionym są twierdzenia apelacji, że oskarżony nie mógł popełnić występku poplecznictwa, gdyż ,,nie można utrudnić przestępstwa, jeśli postępowanie nie zostało jeszcze wszczęte”. Z treści art. 239 § 1 k.k. nie wynika przecież, że postępowanie karne, które się utrudnia lub udaremnia, poprzez np. zacieranie śladów przestępstwa, musi być już wszczęte. Poplecznictwo może mieć miejsce nawet przed formalnym wszczęciem postępowania, nawet wtedy, gdy o zaistnieniu przestępstwa wiedzę mają tylko jego sprawca i poplecznik . Utrudnianie stanowi bowiem jedynie skutek zachowania sprawczego, które co oczywiste może zostać podjęte wcześniej, jeszcze przed wszczęciem tego postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2020 roku - III KK 66/19; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5.02.1973 roku - I KR 340/72, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2024 roku - V KK 398/23; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 8 czerwca 2010 roku – II AKa 135/10).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyżej wskazano, z jakich powodów podniesione zarzuty apelacji zmierzające do wykazania, iż oskarżony nie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, nie okazały się zasadne i nie mogły spowodować uniewinnienia oskarżonego.

3.3.

zarzut rażącej niewspółmierności kary polegającej na wymierzeniu oskarżonemu kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 20 zł każda, podczas gdy całokształt okoliczności sprawy, a zwłaszcza rozmiar ujemnych następstw czynu, właściwości i warunki osobiste oskarżonego przemawiają za wymierzeniem wobec A. J. kar w łagodniejszym wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przypomnieć należy, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary i zgodnie z regulacją art. 438 pkt 4 k.p.k., niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, czyli rażąca w stopniu nie dającym się zaakceptować. Do uznania zasadności takiego zarzutu konieczne byłoby wykazanie, jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, mającego w świetle art. 53 k.k. znaczenie dla wymiaru kary. Przeciwstawienie ocenie wyrażonej przez Sąd orzekający jedynie odmiennego poglądu, opartego na subiektywnym przekonaniu skarżącego, nie może uzasadniać zarzutu błędu w zakresie wysokości tudzież rodzaju orzeczonej kary.

W przekonaniu Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie nie zachodziły podstawy do wydania rozstrzygnięcia reformatoryjnego odnośnie orzeczonej przez Sąd I instancji represji karnej, która nie nosi cech rażącej niewspółmierności, a tylko w tym przypadku możliwa byłaby jego korekta. Stopień dolegliwości orzeczonej z zastosowaniem art. 37a kk kary grzywny odpowiada dyrektywom wymiaru kary, a wszelkim przesłankom łagodzącym i obciążającym oskarżonego nadano właściwą rangę i znaczenie. Sąd Okręgowy, podobnie jak Sąd Rejonowy, stoi na stanowisku, iż wymierzona oskarżonemu kara grzywny w pełni odpowiada stopniowi jego zawinienia oraz stopniowi społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu. Taki właśnie wymiar kary pozbawienia wolności jest współmierną reakcją karną za popełnione przez oskarżonego przestępstwo, odpowiadający społecznemu poczuciu kary sprawiedliwej, a kara taka spełni w sposób właściwy cel zapobiegawczy, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

o wymierzenie oskarżonemu kary w łagodniejszym wymiarze

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyżej wskazano z jakich powodów podniesiony zarzut apelacji zmierzający do obniżenia wymierzonej oskarżonemu kary, nie okazał się zasadny i nie mógł spowodować zmiany zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W świetle powyższych rozważań, stwierdzić należy, iż Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie naruszenia przepisów postępowania, w zakresie oceny przeprowadzonych dowodów, jak również błędów w ustaleniach faktycznych, będących podstawą zaskarżonego wyroku i które miałyby wpływ na jego treść. Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Tym samym brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego. Także i wymierzona oskarżonemu w przedmiotowej sprawie kara stanowi trafną reakcję karną, współmierną zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Spełni ona w sposób właściwy cel zapobiegawczy, jak również cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego ze strony oskarżonego ma on obowiązek ponieść koszty procesu. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 k.p.k. obejmują: koszty sądowe na które składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłaty. Wobec powyższego Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za II instancję w wysokości 400 złotych (na podstawie art. 3 ust.1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych - t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 123) oraz ryczałt za doręczenie pism w kwocie 20 złotych (na podstawie § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 24 października 2024 roku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana