Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 27/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 listopada 2023 roku sygn. II K 860/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz obrazy przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść tego orzeczenia poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, iż K. B. podczas odpowiadania na rozprawie w dniu 30 sierpnia 2021 roku miał na myśli okres zakupu pojazdu i nie zrozumiał pytania Sądu a tym samym nie kłamał, podczas gdy z nagrania rozprawy, w tym pytania sądu nie wynika taka okoliczność.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew wywodom skarżącego, ocena wartości zgromadzonych w sprawie dowodów, została dokonana przez Sąd meriti wszechstronnie, zgodnie z zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym i jako taka, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd I instancji – zgodnie z zasadą obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) – ustosunkował się również do każdej istotnej okoliczności oraz do wszystkich istotnych, przeprowadzonych w sprawie dowodów, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w sposób przekonywujący, podał przyczyny dlaczego określonemu dowodowi dał wiarę, innemu zaś takowego waloru odmówił. Swoje ustalenia faktyczne, przyjęte za podstawę wyroku, Sąd Rejonowy wyprowadził natomiast z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, opierając się na dowodach, które uznał za wiarygodne, nie naruszając i przy tym reguł logicznego rozumowania.

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti oceniającego zgromadzone w sprawie dowody, a także w zakresie wyprowadzonych z tychże dowodów wniosków, było wadliwe lub nielogiczne, jak też nie przedstawiła w praktyce żadnych przekonywujących argumentów, które mogłyby podważyć ustalenia Sądu I instancji.

Przeciwstawne stanowisku Sądu meriti zarzuty i wywody odwoławcze, są przedstawione wybiórczo i nie odnoszą się do całości faktów ujawnionych w toku przedmiotowego postępowania, jak również i wykazanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, których ocena w całokształcie doprowadziła do wydania wyroku uniewinniającego.

W realiach przedmiotowej sprawy podstawowego znaczenia nabrała kwestia uważnego odsłuchania nagrania rozprawy przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Trybunalskim – Wydział Gospodarczy z dnia 30 sierpnia 2021 roku w sprawie V GC 580/22. Słusznie Sąd I instancji zauważył, że lakoniczny zapis protokołu rozprawy, ani nawet sporządzony stenogram, nie oddawały w pełni przebiegu czynności przesłuchania oskarżonego, który wówczas zeznawał w charakterze świadka. W kluczowym momencie przesłuchania K. B. potwierdził, że jego samochód zarejestrowany był na działalność gospodarczą (,,tak, tak”). Następnie, zanim sędzia skończył zadawać pytanie, ,,czy miał pan miał uprawnienie do odliczenia podatku VAT od kosztów naprawy?”, K. B. znowuż przytaknął (,,tak”). Po czym, na kolejne pytanie sędziego ,,ale cały VAT pan mógł odliczyć, czy połowę?” - K. B. odpowiedział: ,,ja wtedy cały, bo ten samochód był na cały VAT brany w czternastym roku” (nagranie z rozprawy V GC 580/22 - czas 9:23). Jak więc z powyższego wynika, oskarżony cały czas nawiązywał do odliczenia Vat – u od zakupu samochodu, jakby nie rozróżniając, w czym tkwi istota rzeczy. Ani sędzia, ani obecne strony postępowania, nie zadali świadkowi pytania doprecyzowującego, zwłaszcza, że w grę wchodziły tu dwie stawki podatku VAT, w zależności od rodzaju dokonanej czynności. Sprawę wyjaśniłoby w sposób ewidentny okazanie K. B. dokumentu z dnia 22.03.2019 roku zatytułowanego ,,oświadczenie o VAT”, który podpisał on w czasie oddawania samochodu do naprawy w autoryzowanym serwisie i dopytanie go o wysokość owego odliczenia VAT. Jednakże do tego nie doszło z przyczyn zupełnie niezależnych od K. B. (po dłuższych poszukiwaniach w aktach sprawy, takiego dokumentu sędzia wówczas nie odnalazł). Natomiast sędzia skwitował wypowiedź świadka podyktowaniem do protokołu rozprawy: ,,ja w tamtym okresie miałem uprawnienie do odliczenia całego podatku VAT”. Podyktowane zdanie zawierało zatem niejednoznaczny zwrot: ,,w tamtym okresie”, także bez doprecyzowania, o jaki czas chodziło (czy datę zakupu samochodu, czy oddawania go do naprawy).

Sąd I instancji trafnie także podniósł, że oskarżony nie miał żadnego powodu, by świadomie skłamać przez Sądem Gospodarczym, co do możliwości odliczenia 100 % VAT, w związku z naprawą serwisową samochodu, skoro w dacie oddania samochodu do naprawy w firmie (...) sp.j. w Ł. złożył i podpisał oświadczenie o tym, że przysługuje mu odliczenie 50% VAT w związku z rozliczeniem kosztów naprawy pojazdu. Taki też zwrot podatku oskarżony otrzymał i dla niego była to już sprawa zamknięta. W szczególności nie dochodził on, ani od serwisu, ani od Urzędu Skarbowego zwrotu większej kwoty VAT. Zupełnie irracjonalnym, a wręcz pozbawionym sensu byłoby w takiej sytuacji świadome skłamanie przez oskarżonego, podczas składania zeznań ponad 2 lata później, że jednak przysługiwało mu z tego tytułu 100 % odliczenia. Natomiast rozsądnym wytłumaczeniem może być tu to, że oskarżony rzeczywiście nie zrozumiał do końca pytania, bądź po prostu nie pamiętał już, jakiej treści oświadczenie o VAT złożył w dniu 22 marca 2019 roku (na pytanie sędziego, czy oddając samochód do naprawy podpisywał jakieś dokumenty, K. B. odpowiedział: ,,chyba tak, ja już nie pamiętam” – nagranie z rozprawy V GC 580/22 - czas 10:15). W żadnych z tych wariantów, oskarżony nie może jednak ponosić odpowiedzialności za przestępstwo z art. 233 § 1 k.k., które dla swojego bytu wymaga winy umyślnej po stronie sprawcy.

Trzeba wreszcie zwrócić uwagę na jeszcze jedną istotną okoliczność. Zgodnie z utrwalonymi poglądami orzecznictwa i doktryny za zeznanie uznaje się ,,ustne lub pisemne przedstawienie pewnego zdarzenia lub pewnej okoliczności przez pewną osobę". Słusznie podkreśla się przy tym, że ocena wiarygodności zeznań odnosi się do przedstawianych lub zatajanych faktów, a nie wyprowadzanych przez zeznającego wniosków lub ocen (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22.01.2003 roku – I KZP 39/02; B. Kunicka-Michalska, w: A. Wąsek, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 2010, art. 233, Nb 8; Michał Królikowski, Robert Zawłocki - Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do artykułów 222–316, Legalis 2024). W rozpoznawanej tu sprawie, nawet przyjmując, iż oskarżony w pełni świadomie stwierdził, że w dacie oddawania samochodu do naprawy przysługiwał mu 100 – procentowy zwrot podatku VAT, to i tak nie można by mu przypisać wyczerpania znamion art. 233 § 1 k.k. Nie byłoby to bowiem przedstawienie faktu, ale dokonanie interpretacji przepisów podatkowych. Natomiast zaprezentowanie przez świadka, nawet błędnej, wykładni przepisów, nie mieści się w pojęciu zeznania co do faktu, choćby zawarte było ono w ramach procesowej czynności złożenia zeznania przed uprawnionym do tego organem.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że Sąd I instancji słusznie ocenił, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, nie pozwalał na uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu przestępstwa. Podkreślić należy, że według zasad obowiązującej procedury karnej, to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel udowodnić winę oskarżonego (art. 5 § 1 k.p.k.). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami. Istota domniemania niewinności sprowadza się jak wiadomo do tego, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina nie zostanie mu udowodniona, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.), nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości, czego w żaden sposób nie można powiedzieć o przedmiotowej sprawie.

Dla uznania oskarżonego za winnego popełniania zarzucanego mu czynu, nie jest wystarczające samo wewnętrzne przekonanie strony. Zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. przekonanie sądu o winie oskarżonego winno zostać ukształtowane na podstawie przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Punktem wyjścia muszą być zatem zgromadzone w sprawie dowody, na podstawie których, po dokonaniu oceny, zgodnej z art. 7 i art. 5 § 2 k.p.k., sąd nabiera przekonania o winie oskarżonego. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie – także w ocenie Sądu odwoławczego – zabrakło na tyle przekonywujących dowodów, aby możliwym było skazanie oskarżonego za zarzucane mu przestępstwo. Dlatego też, jedynym dopuszczalnym w tym stanie rzeczy rozstrzygnięciem, było wydanie wyroku uniewinniającego.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, wniosek nie mógł zostać uwzględniony, zwłaszcza, że nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ponieważ wniesiona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, a Sąd odwoławczy z urzędu nie stwierdził zaistnienia okoliczności mogących dyskwalifikować zaskarżony wyrok, należało utrzymać go w całości w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 §1 k.p.k. i art. 9 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 roku Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana