Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 31/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dn. 30 listopada 2020r. w sprawie VII K423/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. M. (1)

- kara grzywny orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie VII K 430/18 nadal nie została wykonana (zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności czeka na wprowadzenie do wykonania, przewidywany termin jej wykonania to okres 04.10.2022r.-29.10.2022r.);

wykaz wykonywanych kar i środków przymusu,

informacja o pobytach i orzeczeniach;

k.5

k.7-10

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

- wykaz wykonywanych kar i środków przymusu,

- informacja o pobytach i orzeczeniach;

- dokumenty sporządzone na potrzeby niniejszego postepowania VII K 423/20, najbardziej aktualne, wystawione przez właściwy organ i we właściwej formie, na polecenie sądu zobowiązującego (...) w Ł. do nadesłania opinii o skazanej oraz wykazu wykonywanych wobec niej kar;

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej pozbawienia wolności wynikający z zastosowania zasad zbliżonych do kumulacji poszczególnych kar, niewspółmiernie do celów, jakie kara winna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zmiana kary w instancji odwoławczej jest możliwa tylko wtedy, gdy kara wymierzona przez Sąd I instancji jest rażąco niewspółmierna. Nie może więc następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy”. Sąd odwoławczy nie może zatem dokonywać korekty kary o charakterze ,,kosmetycznym”, np. o 1 - 2 miesięcy, przy karze pobawienia wolności wymierzonej w latach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.07.1972 r., V KRN 230/72, opubl. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.02.1995 r., opubl. KZS 4/96 poz. 42; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21.09.2000 r., II AKa 154/00, opubl. KZS 2000/10/37).

Decydujące znaczenie dla wymiaru kary łącznej mają przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Natomiast wypracowane wcześniej przez orzecznictwo i doktrynę koncepcje wymiaru kary łącznej w oparciu o bliższą lub dalszą więź przedmiotowo – podmiotową i czasowo – przestrzenną, zachodzącą pomiędzy poszczególnymi czynami jednostkowymi, choć mają znaczenie, to jednak pomocnicze. Kara łączna powinna być przecież postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien mieć na względzie, czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie – w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stąd stosowanie pełnej kumulacji albo pełnej absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymagają istnienia wyjątkowo szczególnych przesłanek przemawiających za jednym, albo drugim rozstrzygnięciem.

Sąd odwoławczy zważył, że w niniejszej sprawie słusznie ustalono brak przesłanek do zastosowania zasady pełnej kumulacji czy absorpcji. Nie jest nią głównie dotychczasowa linia życiowa skazanej, ani tez do końca relacje pomiędzy czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu. Wymiar kary łącznej orzeczonej w oparciu o zasadę absorpcji, to przecież przypadek wymagający absolutnie wyjątkowo korzystnych i łagodzących okoliczności po stronie sprawcy. Przy wymierzaniu kary łącznej, zastosowanie zasady pełnej absorpcji, nie jest też żadnym obowiązkiem sądu orzekającego, czy też punktem wyjścia przy dokonywaniu prawidłowej oceny wymiaru kary łącznej. Jest przy tym oczywiste, że orzeczenie kary łącznej, nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest orzeczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23.03.2016 r. IV KK 70/16, Legalis Nr 1444864).

Właśnie z tego powodu rację ma sąd meriti, gdy podnosi skazana jest osobą wielokrotnie karaną, przy czym przestępstwa za które wymierzono kary podlegające łączeniu to czyny głównie przeciwko mieniu, ale w bardzo dużej ich licznie i gdzie już wyrokiem łącznym, jaki zapadł w sprawie VII K 141/20 w dniu 4 czerwca 2020r. skazana uzyskała bardzo dogodną dla siebie karę łączną 1 roku pozbawienia wolności. W szczególności uwadze tegoż sądu nie uszła łączna ilość prawomocnych skazań osoby, jeszcze wyjątkowo młodej, a wysoce głęboko zdemoralizowanej. Sąd odwoławczy stwierdza, że pisemne rozważania sądu I instancji są lakoniczne, co do zasad łączenia kar (niestety), ale też na tyle czytelne, że łącznie z analizą całości akt sprawy (w tym aktami stanowiącymi „załączniki”), pozwalają na ocenę prawidłowości wyciągniętych ostatecznie wniosków w zakresie kary łącznej pozbawienia wolności.

Sąd odwoławczy zważył, że pomiędzy przestępczymi zachowaniami skazanej istnieje stosunkowo bliski związek. W większości przypisane jej przestępstwa mają charakter sklepowych kradzieży, ale także jednej kradzieży rozbójniczej. Podobny jest także modus operandi sprawczyni, działającej zwykle wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, na terenie dużych marketów. Przestępstwa nie oddziela duży upływ czasu, ale też analiza zapisów zawartych w karcie karnej i wykazie wykonywanych kar każe postawić wniosek, że od czasu uzyskania pełnoletności skazana niemal bez przerwy popełnia przestępstwa i nie ma większych przerw czasowych pomiędzy wszystkimi jej przestępczymi czynami (także tymi, które choć niezatarte, to jako już wykonane, dotyczą czynów godzących w inne dobra np. wiarygodność dokumentów, czy nietykalność cielesną), bo też przerwała je w istocie dopiero izolacja penitencjarna K. M. (1).

Skarżący uwypuklił okoliczność związaną z posiadaniem przez skazaną małego – 3-letniego dziecka, gdzie niewątpliwie każda rozłąka, a już szczególnie kilkuletnia dla tak malej istoty może spowodować nieodwracalne skutki dla psychiki dziecka i wzajemnych relacji matka-dziecko. Sąd odwoławczy również dostrzega tą życiową okoliczność, niewątpliwie bardzo istotną, głównie z powodu młodego wieku K. M. i wieku jej dziecka. Choć nie odniósł się do niej sąd meriti w swych pisemnych motywach, to niewątpliwie musiał ją zauważyć, bo dosyć wyraźnie jest ona akcentowana (wymieniana, opisywana w szczegółach) w sprawach stanowiących załączniki do przedmiotowych akt.

Sąd odwoławczy zważył, że apelant skupiając się głównie na aspekcie rodzinnym, pomija milczeniem wynikającą z akt ilość wszystkich skazań K. M.. Jego rozważania w zakresie zasadności wymierzenia określonej kary łącznej pozbawienia wolności akcentują w/w fakt i starają się wykazać, iż orzeczona aktualnie kara łączna 3 lat i 4 miesięcy jest za surowa dla matki małego dziecka. Tymczasem kara łączna orzeczona wobec K. M. powinna stanowić podsumowanie jej całej dotychczasowej kryminalnej przeszłości, a fakt bycia biologiczna matką (chęć wychowania dziecka), to tylko jedna z wielu okoliczności rzutujących na ostateczny jej wymiar. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że skazana, mimo posiadania bardzo maleńkiego dziecka skupiła się przede wszystkim nie tyle na jego wychowaniu, co na sklepowych kradzieżach. Dokonywane zabory nie dotyczyły także przedmiotów spożywczych, czy dziecięcych, ale można rzec: wszystkiego, także produktów przemysłowych, „chodliwych” w branży paserskiej (perfumy, telefony, alkohol, drobne urządzenia rtv- agd). Opinia o skazanej jest pozytywna, co jednak stanowi pożądany kierunek procesu izolacji i wydaje się zrozumiałe z racji tego, iż jest to pierwsza izolacja w/w. Z karty karnej oraz wydruku kar i środków karnych (dane z (...) w Ł.), wynika, że poza karami już odbytymi oraz karami objętymi niniejszym wyrokiem łącznym, K. M. (1) została także skazana za przestępstwo kradzieży przez sąd w Austrii, a ponadto za 18-cie wykroczeń (a w tym 17-cie kradzieży wykroczeniowych i jedno szalbierstwo), gdzie kary wymierzone za w/w wykroczenia, zamienione na zastępcze kary aresztu także wszystkie pozostają jeszcze do wykonania, a jako kary za wykroczenia nie podlegają połączeniu w ramach wyroku łącznego. Tym samym zgoła inne oblicze kryminalnej przeszłości i sposobu życia skazanej jawi się z akt sprawy, aniżeli stara się to wykazać skarżący. Skazana nie alimentuje także swojego syna, a dziecko wychowuje jej matka (babka macierzysta).

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w pełni przychyla się do stanowiska Sądu I instancji, iż zarówno wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanej, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, w przypadku wyroków podlegających łączeniu wskazanych w punktach I, II, III i IV części wstępnej wyroku, obligował do przyjęcia zasady łączenia kar na zasadzie asperacji, zbliżonej do zasady kumulacji. Należy podnieść, że orzeczenie kary łącznej w oparciu o wnioskowaną przez apelanta zasadę całkowitej absorpcji nie tylko byłoby nieuzasadnione w świetle przytoczonych okoliczności, ale też przyczyniłoby się do wyrobienia w skazanej mylnego przekonania, że wielość przestępstw popłaca.

Reasumując powyższe: w przekonaniu Sądu Okręgowego – biorąc pod uwagę wszystkie ustalone okoliczności – wymierzenie skazanej kary łącznej w wymiarze 3 lat i 4 miesięcy, jest adekwatną reakcją karną, kara – choć wysoka, nie nosi cech „rażącej niewspółmierności”, kara taka spełni w sposób wystarczający cel wychowawczy i zapobiegawczy, także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez wymierzenie skazanej kary łącznej pozbawienia wolności na zasadzie pełnej absorbcji,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutu, o czym szerzej w punkcie 3.1., niezasadnym okazał się wniosek o zmianę wyroku w zakresie kary łącznej pozbawienia wolności;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

- ujawnienie, iż kara grzywny orzeczona wobec skazanej K. M. (1) wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim w sprawie VII K 430/18 nadal nie została wykonana bo zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności, dopiero czeka na wprowadzenie do wykonania, a przewidywany termin jej wykonania to okres 04.10.2022r.-29.10.2022r.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Uzasadnionym było zastosowanie wobec skazanej przepisów prawa materialnego obowiązujących w kształcie obowiązującym od dnia 01.07.2015 r. Powoduje to, iż należy mieć na uwadze dyspozycję § 2 artykułu 85 kk (w brzmieniu na datę od 01.07.2015r. do 24.06.2020r.), zgodnie z którą podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1. Jak trafnie podkreśla się zarówno w piśmiennictwie (por. P. Kardas, komentarz do art. 85 KK, LEX-elektr., teza 13), jak i w utrwalonym już orzecznictwie - wymiar kary łącznej jest obowiązkiem, a nie jedynie uprawnieniem sądu, albowiem "przepis art. 85 KK wyraźnie stanowi, iż w przypadku, gdy sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw (...) i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju lub inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną. Użyte sformułowanie "orzeka" jednoznacznie wskazuje na to, iż w wypadku spełnienia przesłanek do orzeczenia kary łącznej sąd jest zobowiązany do jej orzeczenia" (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 8 września 2004 r., II AKa 305/04, Apel.-W-wa 2005 r. Nr 3, poz. 10). Kara łączna to szczególna kara wymierzana niejako "na nowo" i jako taka stanowić musi syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny i jako taka nie może i nie powinna być postrzegana jako instytucja mająca działać na korzyść skazanego, ale jako instytucja gwarantująca racjonalną politykę karania w stosunku do sprawcy wielości - pozostających w realnym zbiegu - przestępstw (wyrok SA w Katowicach z 28.02.2014 r., II AKa 511/13).

Jedyną zmiana, jaką dokonał sąd odwoławczy - co do połączonych kar pozbawienia wolności, było przyjęcie, że wyrok łączny opisany w punkcie IV części wstępnej z 4 czerwca 2020r. sygn. VII K 141/20 obejmował poza wymienionymi skazaniami na kary jednostkowe pozbawienia wolności orzeczone w sprawach: VII K 486/18, VII K 608/18, VII K 236/18 i VII K 123/19, także karę 1 roku ograniczenia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim za czyn z art. 217 a kk w sprawie sygn. VII K 606/16. Uchybienie to mogło by być rozpatrywane i poprawione jako stanowiące w istocie jedynie oczywistą omyłkę pisarską, wobec jednak zmiany wyroku dokonanej z urzędu w zakresie kary łącznej grzywny (o czym szerzej w rubryce… ) prawidłowo wskazano tu wszystkie wyroki jednostkowe. Sąd odwoławczy zauważa także, że już w uzasadnieniu pisemnym sąd rejonowy prawidłowo ustalił, że wyrok łączny VII K 141/20 obejmował m.inn. kare 1 roku ograniczenia wolności – co wynika z zapisu z punktu 3.4 uzasadnienia.

Wniesiona apelacja spowodowała więc zmianę zaskarżonego wyroku, z urzędu, z uwagi na rażącą obrazę art. 85 § 1 kk, albowiem ustalono, iż w ramach wydanego wyroku łącznego pominięto skazanie w sprawie VII K 430/18 (odpis tego wyroku znajduje się w załączonych aktach sprawy VII K 141/20), gdzie wymierzona samoistna kara grzywny nie została nadal przez K. M. (1) wykonana, a jako taka, winna zostać połączona z innymi niewykonanymi karami grzywien – a więc zmianie winien ulec punkt 2 zaskarżonego wyroku.

Reasumując Sąd okręgowy zważył, że:

- ocenie w ramach przedmiotowego wyroku łącznego podlega dodatkowo wyrok jednostkowy Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim skazujący K. M. (1) za czyn z art. 278 § 1 kk na karę samoistną grzywny w rozmiarze 50 stawek dziennych przy przyjęciu, iż wartość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 20 złotych, wydany w spawie VII K 430/18 – co spowodowało w pierwszej kolejności dodanie go do komparycji wyroku w punkcie „V”;

- przedmiotowym wyrokiem łącznym należy objąć orzeczoną nim (VII K 430/18) karę grzywny, jako karę niewykonaną, bo prawomocnie zamieniona na karę zastępczą pozbawienia wolności w rozmiarze 25 dni ma dopiero zostać wykonana przez K. M. w okresie od 04.10.2022r do 20.10.2022r. (co wynika z załączonego wykazu kar - pozycja 22 wykazu),

- węzłem kary łącznej należy objąć orzeczoną w/w wyrokiem jednostkowym (VII K 430/18) karę grzywny z karami jednostkowymi grzywny orzeczonymi wyrokami opisanymi w punktach I i III części wstępnej;

- okoliczności sprawy wymienione w punkcie 3.1 uzasadniają wymierzenie za zbiegające się tu trzy wyroki, w których orzeczono kary grzywny polegające połączeniu ( punkt I sygn. II K 62/18 - 50 stawek po 20 zł., punkt III sygn. VII K 10/19 - 200 stawek po 10 zł. oraz punkt V sygn. VII K 430/18 -50 stawek dziennych po 20 zł.) jednej kary łącznej grzywny w rozmiarze 250 stawek dziennych przy przyjęciu, iż wartość jednej stawki dziennej jest równoważna kwocie 10 złotych, a więc w oparciu o zasadę mieszaną - w równym stopniu bliska absorpcji i kumulacji, gdzie wysokość jednej stawki dziennej należało określić na minimalnym poziomie 10 zł. z powodu tego, iż skazana nie pracuje odpłatnie i aktualnie przebywa w zakładzie karnym. Powyższe powoduje także, że w ostatecznym rozrachunku następuje skrócenie faktycznego pobytu skazanej w zakładzie karnym o dodatkowe 25 dni.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- kara łączna pozbawienia wolności orzeczona w punkcie 1, rozstrzygnięcia o kosztach procesu pierwszoinstancyjnego zawarte w punktach 3 i 4 ;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- wskazano w punkcie 3.1.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- kara łączna grzywny orzeczona w punkcie 2;

Zwięźle o powodach zmiany

- szczegółowo wskazano w rubryce 4.1. „Okoliczności podlegające uwzględnieniu z urzędu” – „Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności”

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III, IV

Sąd zwolnił skazaną K. M. (1) od obowiązku ponoszenia wydatków za postepowanie odwoławcze (art. 624 § 1 kpk), albowiem nie posiada ona dochodów, a dodatkowo ma do odbycia wysoką karę pozbawienia wolności.

Na podstawie § 17 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18) ustalono koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanej z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 516,60 złotych, mając na uwadze nakład pracy obrońcy i charakter sprawy.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 30 listopada 2020 w sprawie VII K 423/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana