Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 46/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 9 sierpnia 2019r. sygn. II K 348/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut obrazy prawa procesowego tj.:

- art.5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego - niepełnego - nie sposób jest wysnuć tezy na poparcie czynu zarzucanego Ł. J.,

- art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób dowolny wbrew zasadzie swobodnej oceny dowodów oraz obiektywizmy przy nieuwzględnieniu zasad logicznego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przy nieuwzględnieniu całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania a także przy wydaniu orzeczenia na podstawie niepełnego materiału dowodowego, zwłaszcza nieuzasadnionej odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom świadka beaty J.; zbiorcze przywołanie dowodów mających stanowić podstawę dokonanych ustaleń faktycznych; skonstruowanie uzasadnienia w sposób uniemożliwiający jego merytoryczna ocenę - przy braku samodzielnych ustaleń sądu i powieleniu fragmentu treści uzasadnienia aktu oskarżenia sporządzonego przez prokuratora; zaniechanie jakiejkolwiek weryfikacji treści depozycji świadków P. M. (1), K. F. (1) i R. M. (1);

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 3 k.p.k. a contrario i art. 366 k.p.k. poprzez niewydanie postanowienia w przedmiocie wniosku dowodowego składanego na terminie rozprawy w dniu 17 sierpnia 2016r. dotyczącego zwrócenia się do operatora O. o ustalenie miejsc logowania się telefonu komórkowego w dniach od 1 września 2015r. do 10 grudnia 2015r. ,

- art. 170 § 1 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego obrony zgłoszonego na terminie rozprawy w dniu 9 sierpnia 2019r. zmierzającego do ustalenia danych osobowych świadka udzielającego pomocy oskarżonemu na moście po jego pobiciu w dniu 9 października 2015r.,

- art. 174 k.p.k. poprzez oparcie się przy wydawaniu orzeczenia na notatce urzędowej wymienionej na k. 1, 2 i 27 postępowania przygotowawczego, gdy dowód z notatki urzędowej nie może zastępować treści wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa procesowego okazał się niezasadny w odniesieniu do wszystkich wskazanych przez obrońcę przepisów, którym miał uchybić sąd rejonowy. Główny zarzut zasadzał się na błędnej ocenie wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka B. J.. Tymczasem, wbrew powyższemu, ocena tego osobowego materiału dowodowego jest poprawna i korzysta z ochrony, jaką daje przepis art. 7 k.p.k. Nie jest także także, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie był niepełny i niewystarczający do wydania ostatecznego rozstrzygnięcia skazującego Ł. J.. Podnosząc zarzuty obrazy wymienionych przepisów postepowania obrońca zdaje się nie zauważać, iż odmowa przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom Ł. J. i zeznaniom jego matki wynikała z bardzo jednoznacznych w swej wymowie zeznań świadków P. M. (1), K. F. (1) i R. M. (1), które w zasadniczym nurcie dla sprawy były ze sobą zbieżne, wzajemnie się uzupełniały, były logiczne, a co najistotniejsze i co apelant całkowicie pomija znajdowały potwierdzenie w nieosobowym materiale dowodowym w postaci informacji i miejscu logowania oraz numerze telefonu, z jakim przedmiotowy H. współpracował w dniu 9 października 2015r. Nie jest bowiem tak, iż nie poczyniono w tym zakresie stosownych ustaleń i nie zweryfikowano zeznań P. M. (1), K. F. (1) i R. M. (1). Ustaleń, co do logowania się przedmiotowego telefonu jeszcze na etapie postepowania przygotowawczego prowadzonego w sprawie Ds.2331/15 (pierwotna sygnatura akt sprawy PR.Ds.677.2018) dokonał prokurator, gdy prowadził to postępowanie pod kątem ewentualnego rozboju dokonanego na osobie Ł. J. (2). Sąd odwoławczy zważył, że akta PR.Ds.677.2018 w całości zostały załączone w poczet materiału dowodowego (niektóre dokumenty dodatkowo tylko w formie kopii np. notatka urzędowa k. 27) i stanowią dowody, które prawidłowo stały się podstawą ustaleń w przedmiotowej sprawie. Nie jest także tak, jak podnosi skarżący, iż doszło do obrazy art. 174 k.p.k. poprzez załączenie w poczet materiału dowodowego wskazanych notatek - m.inn. z k. 27 akt, albowiem w poczet materiału dowodowego załączono całe akta sprawy związanej z pobiciem Ł. J. (2), a w nich znajdowała się odpowiedź udzielona przez T-M. odnośnie wykazu połączeń przychodzących i wychodzących z numeru (...) k.65-66 (czyli rzekomo zagubionego/skradzionego) telefonu H. w okresie od 5 października 2015r. do 4 listopada 2015r. wraz z lokalizacja stacji (...) w formie zapisu elektronicznego. Takich danych nie można zastąpić treścią zeznań świadków, czy wyjaśnień oskarżonego, zostały one prawidłowo ujawnione i włączone w poczet materiału dowodowego w niniejszym postępowaniu. To waśnie ów elektroniczny zapis potwierdza, iż w/w telefon H. od dnia 7 października 2015r. (czyli już na 2 dni przez pobiciem Ł. J. (2)) współpracował z inną, nową kartą SIM o numerze 733-194-843, a więc numerem telefonu R. M. (1) (ustalenia dotyczą także wcześniejszych logowań, stacji (...) z którymi łączył się telefon i innych). Powyższe w sposób całkowicie jednoznaczny i obiektywny potwierdza wersję R. M., iż Ł. J. dał mu w zastaw telefon, do którego po jakimś czasie R. M. włożył własną kartę SIM i który nadal był w jego posiadaniu w chwili prowadzenia postępowania. O oddaniu telefonu H. w zastaw za 100 złotych zbieżnie ze sobą zeznają: R. M., K. F. i P. M.. Całość ich zeznań tworzy zrozumiały i logiczny obraz transakcji dokonanej przez oskarżonego. Istotnie zeznania w/w świadków (znajomych oskarżonego) mijają się co do szczegółów (w jakim miejscu przekazano pieniądze , w jakiej dokładnie dacie etc.), ale też ocena powyższego dokonana przez sąd I instancji jest jak najbardziej prawidłowa. Wzmacniają ją opinie biegłego psychologa, który dodatkowo wypowiadał się, do do wiarygodności w/w osobowych źródeł dowodowych i jedynie co do K. F. potwierdzono możliwość zaburzeń pamięciowych związaną ze stwierdzonym u świadka upośledzeniem. Bardzo natomiast czytelnie jawią się powody, dla których młodzi świadkowie przed sądem "zapominali" szczegółów zdarzeń. Otóż z ich postawy (brak stawiennictwa, konieczność sięgania po instytucję doprowadzenia) wynika, iż koledzy oskarżonego, w sprawie prowadzonej przeciwko Ł. J. starali się maksymalnie zmarginelizować znaczenie swoich depozycji i obecności w sprawie. Ponadto nie sposób jest nie zauważyć, iż ostateczne orzeczenie końcowe w sprawie wydano po blisko 4 latach od zdarzenia związanego z pobiciem Ł. J., a więc świadkowie zeznając przez sądem (szczególnie po raz kolejny - wobec rozpoczęcia procesu na nowo), mogli faktycznie nie pamiętać szczegółów. Ocena wyjaśnień oskarżonego i zeznań jego matki jest natomiast ze wszech miar prawidłowa. W tym miejscu sąd odwoławczy dodatkowo zauważa, że bardzo wyraźnie jawi się tu możliwy motyw zachowania Ł. J., kiedy zeznał, iż w dniu swojego pobicia posiadał przy sobie telefon marki H. (i taką też informację przekazał "na gorąco" matce). Oskarżony nie przyznał się rodzicom, że zastawił swój telefon (znacznie droższy aniżeli 100 zł.) w zastaw za taką kwotę pożyczoną od znajomego. Jawi się bowiem pytanie, na co potrzebował tej kwoty, skoro nie poprosił o wsparcie rodziców, na których utrzymaniu pozostawał ? Czy zaaprobowali by oni cel pożyczki i dokonaną transakcję zastawu? Można domyślać się, iż negatywnie oceniliby oni dokonaną formę zastawu telefonu znacznie większej wartości za 100 zł. Ł. J. (2) znajdując się z wyjątkowej sytuacji - tuż po pobiciu, kiedy sprawca wciąż miał go gonić, bądź chcieć zdawać ciosy, wezwał na pomoc matkę korzystając z telefonu przygodnej kobiety spotkanej w okolicach mostu. Musiał więc wytłumaczyć matce, dlaczego nie korzysta ze swojego telefonu i gdzie go ma. Właśnie dlatego możliwe są słowa oskarżonego o tym, iż telefon gdzieś w trakcie się zagubił (co istotne - oskarżony nigdy nie twierdził wprost, iż został mu on okradziony - o czym mowa poniżej).

Nie jest także tak, iż w aktach sprawy brak jest stanowiska sądu, co do wniosku dowodowego zgłoszonego na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2016r. dotyczącego zwrócenia się do operatora O. o ustalenie miejsc logowania się telefonu komórkowego w dniach od 1 września 2015r. do 10 grudnia 2015r. Dokładna analiza akt sprawy wskazuje, że sąd meriti podjął wówczas decyzję, iż o wniosku zadecyduje po przesłuchaniu świadków (pkt 6 postanowienia k.92, powtórzenie decyzji pkt 8 postanowienia k.115). Problemy z ich stawiennictwem, konieczność zasięgnięcia opinii biegłego psychologa i wreszcie ustalenie, iż postanowienie wydane w sprawie Ds. 2331/25 nie jest prawomocne - co spowodowało zawieszenie postepowania na blisko półtora roku czasu - spowodowały, iż ostatecznie po ów dowód zwrócono się w momencie wyznaczania terminu rozprawy po podjęciu postepowania sądowego (zarządzenie k.173v, postanowienie o zwolnieniu z tajemnicy służbowej i inne k.181). Informację taką załączono do akt (k.179, k.186). Tym samym w sprawie nie było wniosku dowodowego, który zostałby oddalony i to wbrew procedurze określonej w art. 170 § 3 k.p.k. Inną sprawą jest, że z udzielonej informacji wynikało, że upłynął zbyt odległy okres czasowy, by móc sprawdzać wnioskowane miejsca logowania telefonu. Dla rozstrzygnięcia w sprawie związanej z brakiem posiadania telefonu H. w dniu 9.10.2015r. nie miałyby znaczenia ewentualnie zeznania kobiety, która na moście (w jego okolicach) udzielała pomocy oskarżonemu, w tym użyczyła mu swój telefon. Fakt, iż nie posiadał on wówczas swojego H. został przecież potwierdzony. Nie ma to jednak znaczenia dla ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie, albowiem powyższe nie spowodowało zaistnienia wątpliwości, o jakich mowa w art. 5 § 2 k.p.k. Zaistnienie ich miałoby miejsce dopiero wówczas, gdyby dowody zgromadzone w sprawie, ocenione zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i życiowego doświadczenia nie pozwalały na wyciągnięcie jednoznacznych wniosków, co do przebiegu inkryminowanego zdarzenia.

Niejako także na marginesie sąd odwoławczy podnosi, że w sprawie z uwagi na znaczny upływ czasu, rozprawę odroczoną prowadzono od początku i w nowym postępowaniu sądowym obrońca nie składał już wniosków dowodowych związanych z ustalaniem miejsca logowania telefonu.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia zarzutu obrazy prawa procesowego spowodował brak zasadności zgłoszonych wniosków.

3.2.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, iż Ł. J. (2) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustalenia sądu I instancji w zakresie sprawstwa oskarżonego tj. co do tego, iż w dniu 9 października 2015r oskarżony nie miał przy sobie telefonu H., a więc zeznał nieprawdę na tą okoliczność w trakcie składania zeznań w dniu 12.10.2015r.- jednoznacznie płyną z szeregu dowodów o charakterze tak osobowym, jak i nieosobowym, który oceniony łącznie i zgodnie z art. 7 k.p.k. (o czym powyżej) jednoznacznie prowadził do takiego wniosku. Oskarżony w sytuacji "kryzysowej" - zapewne dla uniknięcia ujawnienia wobec rodziców swojej transakcji zastawu telefonu, podał najpierw w rozmowie telefonicznej matce, a potem podczas swojego przesłuchania w dniu 12 października 2015r., że telefon H. (...) miał przy sobie w chwili zdarzenia w domu kolegi P. M. (1). Co więcej, oskarżony zeznając jako świadek i będąc pouczonym o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, opowiadał szczegóły tego, jak to przekładał ów telefon do kieszeni w domu kolegi, a potem został pobity, stracił przytomność, natomiast kiedy się ocknął i uciekał, to nie miał już ani telefonu H., ani butów na nogach. Choć oskarżony nie powiedział nigdy wprost, że ktoś (w szczególności P. M.) ukradł mu telefon (mówił o zagubieniu "w czasie"), to wyraźnie zeznał, że w trakcie pobicia miał go przy sobie. Takie właśnie nieprawdziwe zeznania spowodowały, że organa ścigania prowadziły swoje czynności w kierunku ewentualnego rozboju. Wskazuje na powyższe czy to zapis notatki z k.1., czy informacja o próbach zatrzymania R. M. (do sprawy "o rozbój"), czy wreszcie analiza czynności podejmowanych pod nadzorem prokuratora w początkowej fazie trwania postępowania Ds.2331/15. Na organach ścigania ciąży obowiązek wykrycia przestępstwa i ustalenia sprawcy. Dla prawidłowej oceny zdarzenia pod kątem jego kwalifikacji prawno-karnej, fakt ujawnienia braku telefonu pokrzywdzonego, po dokonanych jego pobiciu i informacji o zaborze obuwia (co istotne w domu sprawcy i przy jego ostatecznie jednoosobowej obecności), był decydujący. Wymuszał na organach ścigania podjęcie kroków w celu ostatecznego wyjaśnienia okoliczności zaginięcia telefonu. Oskarżony zeznał nieprawdę, że ów telefon zagubił w mieszkaniu P. M., bądź podczas ucieczki przed nim. Tymczasem telefonu od bliżej nieustalonego czasu w ogóle nie posiadał, bo oddał go znajomemu w zastaw za 100 zł. Oskarżony zeznał nieprawdę utajniając tą informację przed organami ścigania, a co więcej, dla uwiarygodnienia swoich słów kłamiąc o tym, jak to miał w chwili zdarzenia przekładać telefon z kieszeni do kieszeni. Jego słowa miały znaczenia dla prawidłowości prowadzonego postępowania i choć ostatecznie prokurator wszczął dochodzenie jedynie o czyn z art. 157 § 1 k.k., to dla prowadzonego postępowania fałszywe zeznania oskarżonego miały znaczenie - były dowodem w postępowaniu przygotowawczym o wymienionej w opisie czynu sygnaturze. Dotyczyły okoliczności mogących mieć wpływu na ostateczne rozstrzygnięcie sprawy.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych spowodował brak zasadności zgłoszonych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

kwestia winy i sprawstwa oskarżonego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesione zarzuty obrazy prawa procesowego i błędu w ustaniach faktycznych okazały się niezasadne. Prawidłową jest również kwalifikacja prawno-karna zachowania oskarżonego. Sąd odwoławczy rozważał czy w odniesieniu do Ł. J. zachodzi przypadek, o jakim mowa w art. 233 § 5 k.k. tj. czy jego fałszywe zeznania dotyczyły okoliczności nie mogących mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Ostatecznie uznał, iż takowy wpływ miał miejsce. Dla prowadzonej sprawy w sensie całości postępowania przygotowawczego, właściwego kierunku jego prowadzenia, podejmowanych czynności i ustalenia właściwej kwalifikacji prawno-karnej sprawcy, fałszywe zeznania o posiadaniu telefonu w momencie pobicia miały znaczenie. Nie zmienia tej oceny fakt, że słowa oskarżonego dotyczyły "zagubienia" telefonu podczas pobicia lub ucieczki, a więc wskazywały na możliwe różne okoliczności utraty telefonu, także przypadkowe i bez celowego udziału P. M..

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Podstawa prawna skazania i wymiaru kar oraz wymiar kary

Zwięźle o powodach zmiany

Zdaniem sądu odwoławczego w przedmiotowej sprawie wymiar kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności jawił się jako rażąco niewspółmierny d okoliczności sprawy. Sąd zważy, iż w chwili zdarzenia tj. 9 października 2015r. Ł. J. (2) nie miał jeszcze 18 lat. Wymierzając karę nieletniemu sad przede wszystkim kieruje się tym, by go wychować. Na dalszy więc plan schodzą cele kary w zakresie prewencji ogólnej. Wobec takiego sprawcy, jakim w chwili czynu był Ł. J. (2) - gdyby nie kolejne przestępstwa jakich się dopuścił, można byłoby rozważać zastosowanie środków wychowawczych. Oskarżony wzywając matkę po swoim pobiciu, był zmuszony skorzystać z telefonu przypadkowej kobiety i jej pomocy. Musiał się w konsekwencji powyższego wytłumaczyć, gdzie ma swój telefon matki H. wartości 500 zł. Mając 17 lat i 10 miesięcy zapewne bał się przyznać rodzicom, że telefonu nie miał przy sobie, bo go zastawił u znajomego za 100 zł. Dla uwiarygodnienia swoich słów, zeznając jako świadek w prowadzonym dochodzeniu opowiadał jak to ów telefon wkładał do kieszeni w dniu zdarzenia jeszcze zanim go pobito. Jednocześnie nie chcąc fałszywie oskarżać kolegi o jego kradzież, zeznawał o "zagubieniu" telefonu w trakcie zajścia. Miało to jednak dalsze konsekwencje, bo rodziło podstawy do ustaleń w zakresie możliwego rozboju i podejmowania szeregu czynności wyjaśniających kwestię "zagubienia" przez organy ścigania. Motyw działania 17-latka, choć już osoby podlegającej odpowiedzialności z Kodeksu karnego, mógł wynikać z jego niedojrzałości i błędnego rozwiązania sytuacji, w jakiej się znalazł. Brak podstaw by uznać, iż oskarżony celowo chciał skierować tory postępowania w kierunku rozboju. Czyn jakiego oskarżony się dopuścił, w chwili jego popełnienia był zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 3 , a więc nie był czynem, którego zagrożenie wskazywałoby na duży stopień jego społecznej szkodliwości. Dopiero od dnia 15 kwietnia 2016r. w/w czyn jest zagrożony karą od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Już choćby z tego względu w sprawie należało zastosować wobec sprawcy ustawę obowiązującą w chwili popełnienia czynu, jako względniejszą w rozumieniu art. 4 § 1 k.k., przy czym przepis ten należy wskazać w postawie prawnej skazania, a nie wymiaru kary, a co uzasadniało dokonana tu zmianę tej podstawy. Także sąd meriti właściwie ocenił konieczność zastosowania ustawy "starej", choć błędnie przywołał przepis art. 4 § 1 k.k. w postawie prawnej wymiaru kary. Niewątpliwie o wyborze kary i zastosowaniu właściwej represji karnej decyduje zarówno fakt, czy sprawca był uprzednio karany w chwili czynu, jak i jego zachowanie po jego popełnieniu. Sąd rejonowy właściwie ustalił kolejne skazania Ł. J. poprzez załączenie tak aktualnej karty karnej oskarżonego, jak i odpisów jego wyroków (także akt). Płynie z nich wniosek, że Ł. J. (2) jest osobą zdemoralizowaną. Trudno bowiem inaczej ocenić to, że po popełnieniu przedmiotowego przestępstwa w/w został następnie aż trzykrotnie skazany, w tym na karę bezwzględnej kary pozbawienia wolności (którą odbywa w formie dozoru elektronicznego). O ile także zawiedziona miłość i młody wiek oskarżonego mogły choć trochę zmniejszać wagę jego naruszeń prawa co do czynu z art. 109a k.k. (wyrok II K 601/16), a nieumyślny charakter spowodowania skutków, co do czynu z art. 177 § 2 k.k. (wyrok II K 1051/18), to już to już takiego usprawiedliwienia brak jest w sprawie dotyczącej czynu z art. 233 § 1 k.k. (wyrok II K 335/17). Rozważając wszystkie te okoliczności, przy aktualnym na datę popełnienia czynu zagrożeniu przestępstwa składania fałszywych zeznań, sąd odwoławczy zdecydował się zastosować w sprawie przepis art. 37 a k.k. i orzec wobec Ł. J. (2) w miejsce kary pozbawienia wolności, maksymalny wymiar kary ograniczenia wolności tj. 2 lat tej kary polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny po 20 godzin w miesiącu. Ł. J. (2) to wciąż bardzo młoda osoba (nadal jest sprawcą młodocianym), przedmiotowy czyn miał miejsce około 4 i pół roku temu, a jego zakończenie po tak znacznym okresie czasu nie wynikało z działań podejmowanych przez Ł. J., lecz z obiektywnych przyczyn procesowych. Wobec oskarżonego wykonywana jest aktualnie kara pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego. Wszystko to sprawiło, że zdaniem sądu odwoławczego zastosowana represja karna w postaci wymiaru kary 2 lat ograniczenia wolności, jest wystarczającą na spełnienie celów wychowawczych i zapobiegawczych wobec sprawcy.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 3

Podstawą orzeczenia o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze był przepis art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. Wobec zmiany wyroku na korzyść i wymiaru kary 2 lat ograniczenia wolności, a przy ustalonej możliwości zatrudnienia Ł. J. (także w formie prac dorywczych, które mogą być wykonywane łącznie z nauką) - jako osoby młodej i zdrowej oraz przy niewielkiej łącznej ich wysokości - oskarżonego obciążono całością tych kosztów. Złożyły się na nie: opłata za skazanie za obie instancje oraz ryczałt za doręczenie pism w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana