Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Apelacja obrońcy jest bezzasadna.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz błędnej oceny dowodów nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

Nie doszło również do naruszenia prawa karnego materialnego. Sąd Rejonowy wcale nie przyjął, że każde werbalne sformułowanie groźby jest równoznaczne z popełnieniem przestępstwa z art. 190 § 1 kk, lecz tylko takie, które wywołuje uzasadnioną obawę, że groźba może zostać spełniona. Owa obawa musi być uzasadniona w oczach postronnego obserwatora, ma mieć charakter zobiektywizowany mimo, że jest to uczucie subiektywne. W tej sprawie Sąd Rejonowy zasadnie wykazał, że tak właśnie było. Między oskarżonym a pokrzywdzonym istnieje zapiekły konflikt, co uprawdopodabnia wystąpienie zachowań impulsywnych u stron tego sporu. Oskarżony wypowiadając groźby m. in. spalenia mienia pokrzywdzonego sugestywnie bawił się zapalniczką. W oczach obiektywnego obserwatora tak wypowiedziana groźba przez osobę będącą w głębokim konflikcie z adwersarzem może być uznana za prawdopodobną do spełnienia. Tym samym Sąd Rejonowy słusznie ustalił, że oskarżony wyczerpał dyspozycję art. 190 § 1 kk.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny dowodów. Argument, że świadkowie oskarżenia są mocno skonfliktowani z oskarżonym jest obostronny – przecież to samo działa w drugą stronę, świadkowie obrony są równie mocno skonfliktowani z pokrzywdzonym. Sąd Rejonowy obiektywnie wyważył te racje i dokonał trafnej oceny osobowych źródeł dowodowych.

Argument apelanta, jakoby świadek A. D. cierpiał na chorobę psychiczną po pierwsze nie znajduje odzwierciedlenia w aktach sprawy, a po drugie i ważniejsze, nie oznacza to automatycznie niewiarygodności świadka. Podobnie fakt, że świadek W. F. (1) nie pamiętał zdarzenia nie oznacza, że jest niewiarygodny, nie stanowi również powodu do powzięcia wątpliwości co do zdrowia psychicznego świadka i zdolności jego postrzegania i relacjonowania spostrzeżeń – tym bardziej, że po odczytaniu jego zeznań z postępowania przygotowawczego świadek je potwierdził.

Nie zachodziły w tej sprawie w zeznaniach A. D. i W. F. (1) żadne sygnały, które uzasadniałyby podejmowanie z urzędu inicjatywy dowodowej w kierunku psychologicznego badania tych świadków. Zeznania A. D. są spójne, konsekwentne i logiczne, a stwierdzenie W. F. (2), że nie pamięta zdarzenia, nie świadczy o żadnych ułomnościach psychologicznych świadka, tylko o jego niechęci do angażowania się w spór oskarżonego z pokrzywdzonym.

Zgłoszenie przez pokrzywdzonego tych gróźb na policję po trzech miesiącach od pierwszej z nich nie świadczy o braku obawy pokrzywdzonego. Jak wynika z ustaleń Sądu groźby te narastały, dlatego w końcu pokrzywdzony zdecydował się powiadomić o tym policję, co nie oznacza, że nie obawiał się ich spełnienia od początku.

Oczywiście chybiony jest zarzut naruszenia art. 40 § 1 pkt 7 kpk, albowiem przepis ten dotyczy orzekania w tej samej sprawie po uchyleniu poprzedniego orzeczenia, a nie w innej sprawie dotyczącej tych samych osób. Nie zachodziły okoliczności uzasadniające wyłączenie sędziego od rozpoznawania tej sprawy w Sądzie Rejonowym, albowiem każda sprawa jest inna, niepowtarzalna, każdy czyn należy oceniać odrębnie. Dlatego z faktu, że sędzia dokonał oceny osobowych źródeł dowodowych w jakiejś innej sprawie dotyczącej innego zdarzenia nie wynika, aby miał powielić tę ocenę w sprawie dotyczącej co prawda tych samych osób, ale już zupełnie innego zdarzenia.

Orzeczona kara nie nosi cech nadmiernej surowości, jeżeli weźmie się pod uwagę, że jest to kara o charakterze wolnościowym ( ograniczenie wolności) orzeczona mimo uprzedniej karalności oskarżonego.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok również jest sprawiedliwy, Sąd Okręgowy nie dostrzegł ani żadnego naruszenia prawa karnego procesowego, ani prawa karnego materialnego, a orzeczona kara jest słuszna, adekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie powołanych w wyroku przepisów.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.