Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 51/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 29 listopada 2024 roku w sprawie II K 963/24.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Oskarżony S. A. zaskarżył wyrok w całości podnosząc wyłącznie zarzut dotyczący rażącej niewspółmierności wymierzonej kary 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a także dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie stwierdzić należy, że apelacja pisemna wniesiona przez oskarżonego oparta jest na zarzucie dotyczącym względnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 438 pkt 4 k.p.k., a więc na zarzucie rażącej niewspółmierności kary i to w odniesieniu zarówno do wymierzonej kary zasadniczej jak i orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego - dożywotnio oraz zasądzonego od oskarżonego świadczenia pieniężnego w kwocie 10000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.

Sąd okręgowy w tym składzie podziela stanowisko zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy pomiędzy karą orzeczoną przez sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary, istnieje wyraźna, istotna, „bijąca wręcz po oczach” różnica. Oznacza to, że zarzut określony w art. 438 pkt 4 KPK zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to wskazana wyżej, wyraźna, istotna różnica pomiędzy karą orzeczoną a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej, a drugi to stwierdzenie naruszenia przez sąd meriti dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 KK, co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności o charakterze obciążającym lub łagodzącym lub też nie nadanie tym okolicznościom właściwego znaczenia przy określaniu rodzaju i wymiaru kary wobec osoby oskarżonej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 21.09.2021 r., II AKa 252/20).

Przestępstwo z art. 178a § 4 kk jest zagrożone karą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Sąd odwoławczy w pełni podziela argumentację sądu rejonowego zawartą w uzasadnieniu pisemnym do zaskarżonego wyroku odnośnie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Dodać należy, iż miarą surowości kary nie jest ilościowy jej wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, a kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie jest orzeczona w górnej granicy ustawowego zagrożenia. Analiza danych o karalności oskarżonego wskazuje, iż pomimo młodego wieku (obecnie 32 lata), był on wielokrotnie karany, w tym dwukrotnie za przestępstwa z art. 178 a § 1 k.k. oraz za przestępstwa z art. 244 k.k. Popełniał również inne przestępstwa godzące w różne dobra prawne objęte ochroną. Z dotychczasowych pobytów w warunkach izolacji penitencjarnej nie wyciągnął należytych wniosków w kierunku przestrzegania porządku prawnego, toteż dotychczasowy proces jego resocjalizacji nie przyniósł pożądanych skutków. Dotychczas wymierzane oskarżonemu kary nie zapobiegły popełnianiu kolejnego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji. Oskarżony w dalszym ciągu nie respektuje obowiązujących norm, zarówno społecznych, jak i prawnych. Przestępstwo z art. 178 a § 4 k.k. charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Oskarżony w momencie prowadzenia samochodu, znajdował się w stanie znacznej nietrzeźwości, a ponadto poruszał się autostradą. Swoim zachowaniem stworzył realne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Zdecydował się na kierowanie pojazdem bez żadnego usprawiedliwionego. Z uwagi na dotychczasową karalność oskarżonego (w tym za umyślne przestępstwa podobne) zdaniem sądu okręgowego, ukształtowanie bezwzględnej kary pozbawienia wolności na poziomie 2 lat i 6 miesięcy, jest sprawiedliwą reakcją na popełnione przez oskarżonego przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. Przebywanie w warunkach izolacji penitencjarnej przez wskazany okres, nie tylko stworzy oskarżonemu możliwość zmiany jego stosunku do obowiązujących norm prawnych, ale także odizoluje go od możliwości dalszego nadużywania alkoholu. Okoliczność, że oskarżony przyznał się do winy nie przemawia bynajmniej za potrzebą wymiernego obniżenia wysokości kary, zwłaszcza jeśli zważy się , że został on złapany na gorącym uczynku.

Zgodnie z brzmieniem art.56 k.k., do orzekania środków karnych stosować należy dyrektywy wymiaru kary, określone m.in. w art. 53 k.k, co oznacza nakaz uwzględniania choćby stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, które rozstrzygnięcie o karze ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Przesłanką, którą ustawodawca nakazał mieć w polu widzenia przy orzekaniu środka karnego z art.39 pkt 3 k.k., jest nadto rozmiar zagrożenia dla bezpieczeństwa w komunikacji, związany z powrotem sprawcy do uczestnictwa w ruchu. Zagrożenie to należy oceniać przez pryzmat okoliczności popełnienia przestępstwa i w rozpoznawanym przypadku przy wydawaniu rozstrzygnięcia o obligatoryjnym środku karnym słusznie uwzględniono nie tylko zawartość alkoholu w powietrzu wydychanym przez oskarżonego, która ponad trzykrotnie ( o,81/mg) przekraczała próg ilościowy, decydujący o przyjęciu stanu nietrzeźwości (art.115§16 k.k.), ale i fakt, że oskarżony zdecydował się na kierowanie samochodem bez wyraźnej potrzeby i bez dającego się zrozumieć powodu. Orzeczony dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych czyni orzeczony środek karny wprawdzie dolegliwym, ale nie dolegliwym w sposób, który nie dałby się zaakceptować bądź budził odczucie niezasłużonej represji, nieproporcjonalnej do winy sprawcy. Tym samym brak było podstaw do modyfikowania wskazanego rozstrzygnięcia w toku kontroli odwoławczej.

Sąd okręgowy zważył, że nie przekonują argumenty skarżącego, co do braku podstaw do orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zgodnie z treścią przepisu art. 42 § 3 k.k. sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k., chyba że zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami. Ustalenie, iż w przedmiotowej sprawie zaistniał „wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami”, o którym mowa w art. 42 § 3 k.k. to nic innego, jak wynik dokonania kompleksowej oceny wszystkich okoliczności związanych z popełnionym przestępstwem. Trudno takowych okoliczności doszukać się w niniejszej sprawie, jak weźmie się pod uwagę w szczególności poziom stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, pobudki, dla których oskarżony zdecydował się na prowadzenie pojazdu po autostradzie w porze nocnej, poziom zagrożenia, jaki stwarzał swym działaniem, wielokrotną karalność i brak wyciągania przez oskarżonego należytych wniosków z dotychczasowych skazań. Niezasadny jest także zarzut skarżącego co do wysokości kwoty 10.000 złotych z tytułu świadczenia pieniężnego zasądzonej od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, skoro kwotę orzeczono w minimalnej wysokości ( art. 43a § 2 kk).

Wniosek

O obniżenie wysokości: kary pozbawienia wolności, orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz zasądzonego świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro podnoszony przez oskarżonego zarzut rażącej niewspółmierności kary nie zasługiwał na uwzględnienie, to w rezultacie brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez apelanta.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd okręgowy utrzymał w mocy wyrok sądu meriti, który został zaskarżony przez oskarżonego S. A. w zakresie dotyczącym kary (środków karnych).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro apelacja oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, a także brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub uchylenia wyroku sądu I instancji z urzędu, należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

O kosztach sądowych sąd okręgowy orzekł w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. Na koszty sądowe zasądzone od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa składa się: opłata w wysokości 400 złotych (art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych) i wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 złotych (tytułem ryczałtu za doręczenie pism sądowych - § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony S. A.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżony jest wyrok w zakresie wysokości: orzeczonych: kary pozbawienia wolności, zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego oraz świadczenia pieniężnego.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana