Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 74/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim wydany w dniu 30 listopada 2023 roku w sprawie o sygn. akt II K 573/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. W. (1), E. G.

Oskarżony P. W. (1) był uzależniony od zażywania marihuany. Od 2020 roku palił marihuanę codziennie. Samochód, który brał udział w wypadku drogowym należał do jego ojca. P. B. (1) także jeździł tym samochodem jako kierujący.

uzupełniające wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1)

k-820-820v

2.1.1.2.

P. W. (1), E. G.

Technika i taktyka jazdy E. G. kierującego samochodem marki B. przed wjazdem z drogi podporządkowanej na drogę z pierwszeństwem przejazdu nie były błędne. Do zaistniałego wypadku drogowego przyczynił się oskarżony P. W. (1), który kierując samochodem marki V. (...) jechał z nadmierną prędkością co najmniej 158 km/h drogą, na której obowiązywało ograniczenie prędkości do 70 km/h. Gdyby jechał z prędkością dozwoloną nie musiałby podejmować żadnych manewrów obronnych i do wypadku by nie doszło. E. G. wykonałby manewr skrętu w lewo na drodze głównej, gdy samochód V. (...) znajdowałby się od niego w odległości co najmniej 55 metrów. Przy prędkości 158 km/h P. W. (1) kierujący samochodem V. (...) nie miał możliwości uniknięcia uderzenia w samochód kierowany przez E. G., który wjechał na drogę z pierwszeństwem przejazdu.

opinia pisemna wydana przez dr inż. P. F. ze Stowarzyszenia (...) i (...) (...) w W. oraz opinia uzupełniająca ustna wydana przez ww. biegłego sadowego z listy Sądu Okręgowego w Radomiu na rozprawie odwoławczej.

k-751--767,

k- 853-855

2.1.1.3.

P. W. (1), E. G.

Funkcjonariusz Policji M. B. po zaistniałym wypadku drogowym był w ramach czynności służbowych w szpitalu, do którego przewieziono P. W. (1) i rozmawiał z oskarżonym.

zeznania świadka M. B.

k-852v

2.1.1.4.

P. W. (1)

P. W. (1) jest osobą uzależnioną od środków psychoaktywnych (marihuana, mefedron), ale prezentuje silny mechanizm wyparcia.

opinia psychiatryczna wydana w sprawie o sygn. akt II K 1679/23 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

k-257a-257c akt II K 1679/23 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

kserokopia opinii k-808-809

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

P. W. (1)

Oskarżony nie prowadził samochodu w chwili zaistniałego wypadku drogowego prowadził go jego kolega P. B. (1). W dniu przed wypadkiem oskarżony w ogóle nie palił marihuany, pomimo, że wówczas palił ją codziennie.

wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1)

k-820

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.2

Opinia pisemna powołanego Stowarzyszenia (...) i (...) (...) w W. wydana przez dr inż. P. F. biegłego sądowego z listy Sądu Okręgowego w Radomiu oraz opinia uzupełniająca ustna wydana przez ww. biegłego sądowego na rozprawie odwoławczej.

Opinia prywatna pisemna sporządzona przez R. B. dotycząca oceny zachowania oskarżonych podczas zaistniałego wypadku drogowego, dołączona do akt sprawy przez obrońcę oskarżonego E. G. jest dokumentem prywatnym i nie mogła być potraktowana jako dowód w sprawie z opinii biegłego sądowego. Natomiast jej treść, w której autor opinii R. B. rzeczowo zakwestionował wyliczenia dokonane w opinii pisemnej powołanego biegłego sądowego A. S. i dokonaną analizę przebiegu zaistniałego wypadku drogowego (z której wynikało, że oskarżony E. G. nie naruszył zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, które pozostawały w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym), stała się ,,sygnałem" dla sądu II instancji, iż zasadne jest dopuszczenie dowodu z opinii pisemnej (...) J. S. w K.. Instytut ten odmówił wydania opinii pisemnej w przedmiotowej sprawie i wskazał podmioty, które mogą ,,sprostać" wydaniu opinii pisemnej w przedmiotowej sprawie. Sąd okręgowy dopuścił dowód z opinii pisemnej Stowarzyszenie (...) i (...) (...) w W. (k- 721, które wykonało opinię w stosunkowo szybkim terminie). Wydana opinia pisemna uzupełniona ustną opinią na rozprawie odwoławczej wydaną przez opiniującego biegłego sądowego z listy Sądu Okręgowego w Radomiu dr inż. P. F. jest zdaniem sądu okręgowego logiczna, rzetelna, nie zawiera sprzeczności i w sposób przekonujący dokonuje rekonstrukcji przebiegu zaistniałego wypadku drogowego i oceny zachowania obu oskarżonych jako kierowców pojazdów biorących udział w tym zdarzeniu. Z treści wydanej opinii pisemnej wynika, że przed zaistniałym wypadkiem drogowym kierujący samochodem marki V. (...) nr rej (...) P. W. (1) gwałtownie hamował, co wynika z oceny nagrania z monitoringu, na którym został zarejestrowany zaistniały wypadek drogowy. Biegły P. F. podniósł, że przy obliczaniu prędkości z jaka poruszał się kierujący samochodem marki V. (...) przed zaistniałym wypadkiem nie może być decydujące wskazanie prędkości na zabezpieczonym prędkościomierzu z tego samochodu po wypadku, który wskazywał 165 km/h. Taką prędkość przyjął biegły sądowy A. S. w wydanej opinii pisemnej. Biegły sądowy P. F. stwierdził, że nie można wykluczyć, że taka prędkość była, jednak nie można wysokości tej prędkości przyjmować automatycznie powołując się na fakt, iż prędkościomierz po wypadku taką prędkość wskazywał. Z przeprowadzonych wyliczeń przez ww. biegłego sądowego wynika, że oskarżony P. W. (1) przed zaistniałym wypadkiem drogowym kierując samochodem V. (...) poruszał się z prędkością co najmniej 158 km/h, a w chwili zderzenia z drugim samochodem jego prędkość była nie mniejsza niż 144 km/h. Biegły obliczył także odległość w jakiej znajdował się kierujący samochodem marki V. (...), gdy oskarżony E. G. zaczął wjeżdżać z drogi podporządkowanej na drogę z pierwszeństwem przejazdu w celu podjęcia manewru skrętu w lewo i była to odległość co najmniej 125 metrów. Z tej odległości oskarżony E. G. powinien widzieć nadjeżdżający samochód, ale nie był w stanie ocenić jego prędkości. Gdyby oskarżony P. W. (1) poruszał się wówczas kierowanym samochodem z prędkością dozwoloną (70 km/h), to kierujący pojazdem B. E. G. mógłby zdążyć skręcić w lewo z drogi podporządkowanej przed nadjeżdżającym V. (...). Pod koniec manewru skrętu w lewo V. (...) znajdowałby się około 55 metrów przed skrzyżowaniem. Gdyby poruszając się z dozwoloną prędkością oskarżony P. W. (1) podjął manewr hamowania, gdy samochód B. wjeżdżał na drogę główną, to zatrzymałby kierowany samochód na odcinku 44,9 metra, a zatem przed miejscem, w którym doszło do wypadku. Przy prędkości co najmniej 158 km/h nie miał możliwości uniknięcia wypadku, gdyż gdyby zaczął hamować bez zbędnej zwłoki, to zatrzymałby kierowany samochód po przejechaniu 180 metrów. Biegły sądowy powołując się na przeprowadzone badania naukowe wskazał, że kierujący samochodem marki B. E. G. mógł w realiach przedmiotowej sprawy ocenić prędkość zbliżającego się samochodu marki V. (...) (jako nadmierną), gdy znajdował się od niego w odległości nie większej niż 50 metrów. Biegły sądowy podniósł, że samochód V. (...) mógł być widoczny dla oskarżonego E. G. z odległości kilkuset metrów w warunkach drogowych jakie były w dniu zdarzenia. Sąd okręgowy w tym składzie podziela wnioski zawarte w opinii wydanej przez Stowarzyszenie (...) i (...) (...) w W., że taktyka i technika jazdy oskarżonego E. G. przed zaistniałym wypadkiem drogowym nie były błędne. Skoro nie popełnił błędu w technice i taktyce jazdy wjeżdżając z drogi podporządkowanej na drogę z pierwszeństwem przejazdu, to nie można przyjąć, że przyczynił się do zaistniałego wypadku drogowego.

2.1.1.3

Zeznania świadka M. B.

Zeznania świadka są wiarygodne i mogą stanowić jedynie podstawę ustalenia, że w ramach czynności służbowych po zaistniałym wypadku drogowym M. B. był w szpitalu i rozmawiał z przytomnym wówczas P. W. (1) oraz sporządził notatkę służbową z przebiegu tej rozmowy. Zeznania ww. świadka co do informacji, które otrzymał od P. W. (1) i opisał w notatce urzędowej nie mogą stanowić dla sądu II instancji dowodu w przedmiotowej sprawie, gdyż byłoby to zastąpienie wyjaśnień oskarżonego P. W. (2) treścią notatki urzędowej.

2.1.1.4

Opinia psychiatryczna wydana w sprawie o sygn. akt II K 1679/23 Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

Opinia wiarygodna z treści, której wynika, że oskarżony P. W. (1) jest osobą uzależnioną od środków psychoaktywnych (marihuana, mefedron), ale prezentuje silny mechanizm wyparcia.

2.1.1.1

Uzupełniające wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1)

Wyjaśnienia oskarżonego w części, której przyznał, że w czasie gdy doszło do wypadku drogowego był uzależniony od marihuany zasługują na wiarę. Potwierdza to dołączona do akt opinia sądowo - psychiatryczna wydana w innej sprawie, w której P. W. (1) występował w charakterze oskarżonego. Sąd także dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, że przed zaistniałym wypadkiem drogowym jego kolega P. B. (1) jeździł samochodem marki V. (...) jako kierowca, gdy oskarżony dał mu poprowadzić ten samochód.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.1.1

Uzupełniające wyjaśnienia oskarżonego P. W. (1)

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w tej części, której twierdził, że nie kierował samochodem marki B. przed wypadkiem, bo kierującym był P. B. (1). Sąd okręgowy podziela argumenty podniesione przez sąd I instancji przemawiające za ustaleniami, że to oskarżony prowadził w chwili wypadku samochód należący do jego ojca. Przede wszystkim tylko oskarżony po wypadku mógł krzyczeć, że zabił człowieka (bo P. B. (1) już wówczas nie żył) i nie zachowywałby się w ten sposób, gdyby nie prowadził samochodu, którym jechał z P. B. (1). Ponadto sąd okręgowy nie dał wiary oskarżonemu w tej części której próbuje wykazać, że zmarły P. B. (1) był w zasadzie kolejnym użytkownikiem samochodu marki V. (...) należącego do ojca oskarżonego. Przede wszystkim skoro P. B. (1) nie ma prawa jazdy i bał się kontroli Policji, to na pewno sam nie jeździł tym samochodem jako kierowca, tylko mógł ,,przy okazji jazdy z oskarżonym kierować tym samochodem”. Wyjaśnienia P. W. (1) próbował także ,,wzmocnić” swoimi zeznaniami P. W. (2), który zeznając przed sądem I instancji w dniu 28 lipca 2023 roku (k-520) stwierdził „ja nieraz tego Passata pożyczałem właśnie P. B. (2), P. B. (1) był dla mnie kolegą syna. Ja miałem jednakowe kontakty z synem jak i z P.”. Z zeznań świadka P. W. (2) wynika, że P. B. (1) był jego bardzo dobrym znajomym, któremu świadek powierzał bez żadnych obaw swój samochód. Tymczasem P. W. (2) zeznając bezpośrednio po zaistniałym wypadku drogowym stwierdził ,,dowiedziałem się, że syn mógł jechać ze swoim kolegą P. B. (3)” (k-17). Świadek nawet nie znał nazwiska osoby, którą w późniejszych zeznaniach przedstawiał jako bardzo dobrego swojego i syna znajomego. Jest rzeczą oczywistą dla sądu II instancji, że wyjaśnienia oskarżonego i zeznania świadka - jego ojca P. W. (2) zmierzają do wykazania, że to zmarły P. B. (1) jest odpowiedzialny za spowodowanie zaistniałego wypadku drogowego i mają na celu uwiarygodnić linię obrony przyjętą przez oskarżonego P. W. (1).

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego P. W. adwokat M. M. w punkcie pierwszym (I) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego poprzez:

- naruszenie art. 60 § 2 pkt 3 kk w zw. z art. 53 § 1 i 2 kk przez nieuwzględnienie przy wymiarze kary stopnia winy warunkowanego czynem drugiego oskarżonego, a także faktem, iż oskarżony P. W. (1) na skutek wypadku odniósł znaczne obrażenia ciała skutkujące koniecznością długotrwałego leczenia lub niepełnosprawności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut podniesiony w punkcie pierwszym (I) apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego P. W. (1) nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd okręgowy w tym składzie podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, który wskazał, że ,,fakultatywne nadzwyczajne złagodzenie kary z art. 60 § 2 kk dotyczy sytuacji, gdy zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek wskazujący, że nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa. Znaczenie będzie miał całokształt ujawnionych okoliczności obciążających i łagodzących charakteryzujących sprawcę i jego czyn istotnych dla wymiaru kary. Rezultat tego bilansu musi wskazywać na istotną przewagę okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, co w relacji do dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za dane przestępstwo prowadzi do wniosku, że nawet najniższa kara przewidziana za to przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa. Nie chodzi o ilościową, lecz jakościową przewagę okoliczności korzystnych. Dlatego jedna lub kilka okoliczności może być na tyle istotnych, przy zachowaniu w polu widzenia wszystkich oddziałujących na wymiar kary, że mogą wskazywać na potrzebę sięgnięcia po tę instytucję” (postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu - II Wydział Karny z 13 lipca 2023 roku II AKa 107/23). Oskarżony rażąco naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdy kierując samochodem osobowym marki V. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość (70 km/h) o co najmniej 88 km/h i był pod działaniem środka odurzającego o stężeniu 5,76 ng/ml. W wyniku zaistniałego wypadku drogowego śmierć poniósł pasażer jego pojazdu P. B. (1), a drugi uczestnik wypadku E. G. doznał obrażeń ciała naruszających czynności narządów jego ciała na okres czasu powyżej 7 dni. Sam fakt, że podczas tego wypadku drogowego także oskarżony odniósł obrażenia ciała nie uzasadnia zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Zdaniem sądu okręgowego w realiach przedmiotowej sprawy orzeczona oskarżonemu P. W. (1) kara 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie może być postrzegana jako kara rażąco niewspółmiernie surowa. Nie wystąpiły żadne przesłanki uzasadniające zastosowanie wobec P. W. (1) instytucji nadzwyczajnego złagodzenie kary.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego P. W. (1) kary łagodniejszego rodzaju.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut podniesiony w punkcie I apelacji obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie to brak było podstaw prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowaniu przez obrońcę oskarżonego.

3.2.

Obrońca oskarżonego P. W. (1) adwokat M. M. w punktach drugim i trzecim (II i III) wniesionej apelacji pisemnej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

II. obrazę prawa procesowego poprzez:

1. naruszenie prawa procesowego art. 2 § 2 kpk, art. 201 kpk, art. 410 kpk i art. 167 kpk przez brak przeprowadzenia dowodu w toku postępowania:

a) dowodu z opinii biegłego z zakresu badania śladów biologicznych pomimo, iż materiał dowodowy do momentu wydania wyroku w zakresie osoby kierującej pojazdem V. (...) było wątpliwe a ślady DNA w tym pojeździe zostały zabezpieczone,

b) dowodu z opinii lekarzy z zakresu toksykologii i psychiatrii na okoliczność jaki wpływ na organizm P. W. (1) miał ujawniony we krwi związek chemiczny (...) (...),

c) dowodu z opinii rekonstrukcyjnej (uzupełniającej lub innej) w zakresie ustalenia na podstawie kamer monitoringu prędkości pojazdu V. (...) tuż przed zdarzeniem, ewentualnej drogi hamowania niezbędnej do zatrzymania pojazdu,

d) pozyskanie dokumentacji z akcji ratunkowej przeprowadzanej przez straż pożarną, ustalenie funkcjonariuszy straży pożarnej prowadzącej akcję ratunkową i przesłuchanie ich w charakterze świadków,

2. naruszenie art. 7 kpk przez błędną ocenę dowodów zgromadzonych w toku postępowania, co w następstwie doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych wskazanych w kolejnym zarzucie.

III. Błąd ustaleń faktycznych mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegający na błędnym ustaleniu:

1. iż oskarżony P. W. (1) prowadził pojazd w chwili wypadku,

2. iż ujawniony środek chemiczny we krwi oskarżonego upośledzał jego zdolność postrzegania w sposób podobny do stanu nietrzeźwości,

3. iż w chwili wypadku prędkość samochodu V. (...) była w granicach 165 km/h,

4. stopnia winy oskarżonego,

5. sytuacji osobistej oskarżonego, w szczególności, iż na skutek wypadku sam odniósł obrażenia mogące skutkować problemami zdrowotnymi w przyszłości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów należy wykazać, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt1 kpk) - zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., Prok i Pr. 1999 r., nr 2 poz.6 ) Sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie na podstawie ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego prawidłowo ustalił, że oskarżony P. W. (1) jadąc z nadmierną prędkością przyczynił się do zaistniałego wypadku drogowego. Rację ma skarżący, że sąd I instancji w sposób dowolny przypisał oskarżonemu P. W. (1), że prędkość prowadzonego przez niego samochodu wynosiła 165 km/h w chwili zderzenia. Sąd okręgowy analizując treść opinii prywatnej sporządzonej przez R. B. z rekonstrukcji zaistniałego wypadku drogowego powziął wątpliwości co do ustaleń zawartych w opinii pisemnej (i ustnej uzupełniającej) biegłego sądowego A. S.. Sąd okręgowy dopuścił dowód z opinii pisemnej Stowarzyszenia (...) i (...) (...) w W.. Biegły sądowy z listy Sądu Okręgowego w Radomiu dr. inż. P. F. opiniujący w imieniu ww. stowarzyszenia wykazał, że prędkość samochodu V. (...) przed zaistniałym wypadkiem drogowym wynosiła co najmniej 158 km/h, a prędkość zderzeniowa co najmniej 144 km/h. Aktualne są rozważania sądu okręgowego z punktu 2.1.1.2 uzasadnienia. Sąd okręgowy dokonał zmiany w opisie czynu przypisanego oskarżonemu P. W. (1) (na jego korzyść) ustalając, że prędkość samochodu, którym kierował przed wypadkiem wynosiła co najmniej 158 km/h. Sąd okręgowy oddalił wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii toksykologicznej, psychiatrycznej na okoliczność stwierdzenia czy wobec osoby zażywającej marihuanę ilość ujawnionego środka chemicznego (...) - (...) jest ilością powodującą upośledzenie postrzegania zbliżone do stanu nietrzeźwości, gdyż opinia pisemna wydana przez biegłą sądową w dziedzinie toksykologii dr. inż. E. W. jest jasna, rzetelna, nie zawiera sprzeczności i nie wymaga uzupełnienia. Ponadto tego rodzaju wniosek mógł być zgłoszony przez obrońcę oskarżonego przed sądem I instancji.

W tym miejscu wskazać należy, że u oskarżonego P. W. (1) stwierdzono obecność środka odurzającego tetrahydrokannobinolu o stężeniu 5,76 ng/ml we krwi, w chwili wypadku co odpowiada obecności alkoholu etylowego we krwi w stężeniu powyżej 0,5 promila. Podnieść należy, że tego rodzaju stan jest już przyjmowany w literaturze przy stężeniu powyżej 2,5 ng/ml ww. substancji odurzającej. Oskarżony miał stężenie ponad dwukrotnie wyższe, stąd zdaniem sądu okręgowego w tym składzie nie ma potrzeby dopuszczania dowodów z opinii kolejnych biegłych, aby wypowiedzieli się jaki wpływ to stężenie miało na jego czynności psychomotoryczne. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy stwierdzając, że ,, sąd ma pełne prawo, przy braku definicji legalnej (ustawowej) zwrotu „pod wpływem środka odurzającego” (art. 178 § 1 kk), ustalić, że skazany powodując wypadek drogowy znajdował się w stanie uzasadniającym zakwalifikowanie jego czynu również z art. 178 § 1 kk, także wtedy, gdy podstawą takiego ustalenia była jedynie opinia biegłego toksykologa, w której wskazano, iż poziom stężenia środka odurzającego we krwi skazanego kierowcy w sposób bardzo znaczący przewyższał poziom uznawany za równoważny (2,5 ng/ml) takiemu oddziaływaniu alkoholu na czynności psychomotoryczne kierowcy, który prowadzi do przyjęcia spowodowaniu wypadku w stanie nietrzeźwości "( postanowienie Sądu Najwyższego-Izba Karna z dnia 19 listopada 2020 roku, V KK 516/19 ).

Sąd okręgowy oddalił wniosek obrońcy oskarżonego adw. M. M. (k-627) o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego do spraw badania śladów biologicznych na okoliczność od kogo pochodziły ślady zabezpieczone w próbkach wskazanych w protokole oględzin, gdyż tego rodzaju wniosek mógł być wniesiony przed sądem I instancji, ponieważ oskarżony P. W. (1) miał ustanowionego obrońcę w przedmiotowej sprawie i nie ujawniły się nowe okoliczności uzasadniające uwzględnienie przedmiotowego wniosku. Ponadto okoliczność, która ma być udowodniona nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy z uwagi na zachowanie pojazdu marki V. (...) i osób w nim znajdujących się po zderzeniu. Podnieść należy, że ww. samochód stał na boku po wypadku, a na miejscu pasażera nikt nie siedział, a zatem nie ma to znaczenia czyje ślady są zabezpieczone po wypadku, gdyż znajdujący się na miejscu pasażera P. B. (1) po wypadku przemieścił się w inne miejsce. Zwrócić także należy uwagę, że jego ślady biologiczne powinny być w tym samochodzie zarówno po stronie pasażera, jak i kierowcy skoro tym samochodem często jeździł jako kierujący. Sąd rejonowy przesłuchał w charakterze świadków osoby, które były pierwsze na miejscu zdarzenia, stad nie jest zasadny zarzut obrońcy oskarżonego, że sąd I instancji nie pozyskał dokumentacji z akcji ratunkowej przeprowadzonej przez straż pożarną i nie ustalił funkcjonariuszy straży, którzy brali udział w tej akcji i nie przesłuchanie ich w charakterze świadków, gdyż tego rodzaju wniosek nie był wniesiony przed sądem I instancji, a sąd rejonowy nie miał wątpliwości odnośnie osoby kierującej samochodem V. (...). Zdaniem sądu okręgowego dokonana ocena ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego przez sąd I instancji, który ustalił, że to oskarżony P. W. (1) w chwili wypadku kierował samochodem marki V. (...) pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 2.1.1.1 uzasadnienia.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji lub zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. W. (1) od popełnienia zarzuconego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzuty zawarte w punkcie drugim i trzecim ( II i III) apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego P. W. (1) adwokata M. M. okazały się niezasadne, to brak było podstaw prawnych do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji lub zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

3.3.

Obrońca oskarżonego w punkcie czwartym (IV) wniesionej apelacji pisemnej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary, polegająca na wymierzeniu kary rażąco surowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie podnieść należy, że sąd okręgowy podziela stanowisko zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy pomiędzy karą orzeczoną przez sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary, istnieje wyraźna, istotna, „bijąca wręcz po oczach” różnica. Oznacza to, że zarzut określony w art. 438 pkt 4 KPK zasługuje na uwzględnienie wówczas gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to wskazana wyżej, wyraźna, istotna różnica pomiędzy karą orzeczoną a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej, a drugi to stwierdzenie naruszenia przez sąd meriti dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 KK, co może nastąpić poprzez pominięcie określonych okoliczności o charakterze obciążającym lub łagodzącym lub też nie nadanie tym okolicznościom właściwego znaczenia przy określaniu rodzaju i wymiaru kary wobec osoby oskarżonej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 21.09.2021 r., II AKa 252/20). Oskarżony rażąco naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym , gdyż kierując samochodem osobowym marki V. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość (70 km/h) jadąc z prędkością co najmniej 158 km/h i był pod działaniem środka odurzającego o stężeniu 5,76 ng/ml. W wyniku zaistniałego wypadku drogowego śmierć poniósł pasażer jego pojazdu P. B. (1), a drugi uczestnik wypadku E. G. doznał obrażeń ciała naruszających czynności narządów jego ciała na okres czasu powyżej 7 dni. Wymierzona oskarżonemu P. W. (1) kara 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie może być postrzegana jako kara rażąco niewspółmiernie surowa. Także orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 7 lat nie może być uznany jako rażąco niewspółmiernie surowy z uwagi na skutki zaistniałego wypadku drogowego i rażące naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego P. W. (1).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie czwartym (IV) apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego P. W. (1) adwokata M. M. okazał się niezasadny, to brak było podstaw prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez apelanta.

3.4.

Obrońca oskarżonego P. W. (1) adwokat J. B. w punkcie pierwszym (1 - numeracja sądu okręgowego) wniesionej apelacji pisemnej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść orzeczenia polegających na uznaniu, iż oskarżony P. W. (1) dopuścił się zarzuconego mu w akcie oskarżenia czynu, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy winien prowadzić do wniosku, iż brak jest bezpośrednich dowodów jednoznacznie wskazujących na winę oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zawarty w punkcie pierwszym apelacji pisemnej obrońcy oskarżonego adwokata J. B. nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd I instancji dokonał analizy ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów oraz dokonał ich oceny wyjaśniając dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego P. W. (1), w których twierdził, że to nie on prowadził samochód. Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 2.1.1.1. Wskazać ponadto należy, że wbrew twierdzeniom apelanta oskarżony, gdy krzyczał po wypadku, że zabił człowieka ,,nie majaczył”, gdyż był przytomny. Po przewiezieniu do szpitala był także przytomny, gdyż świadek M. B. w ramach wykonywanych czynności służbowych rozmawiał z oskarżonym w szpitalu. Nie było zatem tak, że na chwilę odzyskał przytomność nas miejscu zdarzenia i coś,, majaczył”. Ponadto wbrew wszelkim zasadom logiki byłoby przesiadanie się oskarżonego z pasażerem P. B. (1) na trasie o dużym natężeniu ruchu po wyjeździe z parkingu stacji benzynowej w T.. Gdyby P. B. (1) miał prowadzić samochód, którym jechali, to oskarżony udostępniłby mu pojazd podczas postoju na parkingu tej stacji. Jest to tym bardziej logiczne, że P. B. (1) nie miał prawa jazdy i potrzebował więcej czasu, aby przygotować się do jazdy samochodem, który nie był jego własnością i nie miał bardzo dobrego ,,wyczucia” w jego prowadzeniu.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzuconego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut podniesiony w punkcie I apelacji obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było podstaw prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez obrońcę oskarżonego.

3.5.

Obrońca oskarżonego P. W. (1) adwokat J. B. w punkcie drugim (2) wniesionej apelacji pisemnej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność i surowość wymierzonej kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 7 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut zawarty w punkcie drugim apelacji pisemnej obrońcy oskarżonego adwokata J. B. nie zasługuje na uwzględnienie. Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.3 uzasadnienia.

Wniosek

O złagodzenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do 3 lat i złagodzenie orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do lat 3.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut zawarty w punkcie drugim (2) apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego P. W. (1) adwokata J. B. okazał się niezasadny, to brak było podstaw prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez apelanta.

3.6.

Obrońca oskarżonego E. G. w punkcie pierwszym wniesionej apelacji pisemnej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a) na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k,p,k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia, a to wskutek dokonania dowolnej oceny dowodów z nagrania monitoringu, prywatnej opinii biegłego R. B. oraz zeznań świadka P. Z. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, wbrew regułą wynikającym z art. 7 k.p.k., polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony E. G. podejmując decyzję o wykonaniu manewru skrętu w lewo pojazdem marki B. nie zachował szczególnej ostrożności, ponieważ niewłaściwie obserwując drogę (...) (drogę z pierwszeństwem przejazdu) wyjechał z drogi podporządkowanej nie ustępując pierwszeństwa jadącemu z nadmierną prędkością pojazdowi marki V. (...), w sytuacji, gdy takiej samej oceny sytuacji na drodze dokonał kierujący pojazdem BUS wykonując skrętu w lewo z drogi (...) w drogę podporządkowaną, a do uderzenia pojazdu V. (...) doszło o godz. 07:35:50 (zapis monitoringu), tj. jedną sekundę po tym, gdy z drogi z pierwszeństwem przejazdu zjechał pojazd typu BUS, a tym samym, zachowanie kierującego pojazdem B. nie pozostawało w związku przyczynowymi z zaistniałym wypadkiem drogowym;

b) na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k, obrazy przepisów prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego E. G. o powołanie innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych z uwagi na występujące diametralne sprzeczności między niejasną, niepełną i sprzeczną opinią biegłego sądowego a prywatną opinią inżyniera R. B. odnoszącymi się do okoliczności przebiegu zdarzenia, taktyki i techniki kierujących pojazdami marki B. i V., a także możliwości' podjęcia przez oskarżonych manewrów obronnych, co skutkowało dowolną i niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz doświadczeniem życiowym oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i bezkrytycznym przyjęciem za wiarygodną opinię biegłego sądowego i w efekcie błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, opartych na niepełnym materiale dowodowym, które doprowadziły do bezzasadnego skazania oskarżonego E. G., podczas gdy dla prawidłowej oceny materiału dowodowego konieczne jest w przedmiotowej sprawie uzyskanie opinii od innego biegłego sądowego;

c) na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. obrazy przepisów prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego E. G. o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej Z. K., co skutkowało dowolną i niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz doświadczeniem życiowym oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i bezkrytycznym przyjęciem, że wyczerpująco opis obrażeń denata został zawarty w protokole sekcji zwłok, dlatego Z. K. nie byłby w stanie uzupełniająco doprecyzować swoich spostrzeżeń z zakresie obrażeń denata i w efekcie błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, opartych na niepełnym materiale dowodowym, które doprowadziły do bezzasadnego skazania oskarżonego E. G. i wymierzenia mu kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy, podczas gdy dla prawidłowej oceny materiału dowodowego konieczne jest w przedmiotowej sprawie uzyskanie opinii uzupełniającej tego biegłego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty zawarte w apelacji pisemnej wniesionej przez obrońcę oskarżonego E. G. okazały się zasadne w takim stopniu, że sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok przyjmując, że w ramach zarzuconego czynu oskarżonemu można mu przypisać popełnienie wykroczenia z art. 86 §1 kw. Opinia prywatna pisemna sporządzona przez R. B. dołączona do akt sprawy przez obrońcę oskarżonego E. G. jest dokumentem prywatnym i nie mogła być potraktowana jako dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Natomiast jej treść, w której R. B. rzeczowo zakwestionował wyliczenia dokonane w opinii pisemnej powołanego biegłego sądowego A. S. stała się ,,sygnałem” dla sądu II instancji, że dokonanie ustaleń faktycznych co do przebiegu zaistniałego wypadku drogowego wymaga dopuszczenia dowodu z opinii pisemnej (...) J. S. w K.. Instytut ten odmówił wydania opinii pisemnej w przedmiotowej sprawie i wskazał podmioty, które mogą ,,sprostać” wydaniu opinii pisemnej w przedmiotowej sprawie - między innymi Stowarzyszenie (...) i (...) (...) w W. (k- 721). Sąd okręgowy dopuścił dowód z opinii pisemnej Stowarzyszenia (...) i (...) (...) w W. (które zobowiązało się wykonać opinię w stosunkowo szybkim terminie). Wydana opinia pisemna (oraz ustna) przez biegłego sądowego z listy Sądu Okręgowego w Radomiu dr inż. P. F. (który opiniował w imieniu powołanego do wydania opinii ww. stowarzyszenia) w ocenie sądu okręgowego nie budzi wątpliwości. Biegły sądowy po przeprowadzonej analizie uczestników zaistniałego wypadku drogowego zaopiniował, że nie można stwierdzić, iż taktyka, tym bardziej technika jazdy kierującego pojazdem B. (E. G.) były błędne (k 755).

Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 2.1.1 2. uzasadnienia. Dysponując opinią pisemną (i ustną uzupełniającą) wydaną przez biegłego sądowego A. S. oraz opinią pisemną (i ustną uzupełniającą) wydaną przez biegłego sądowego P. F. sąd okręgowy dokonał ich oceny.

Kluczowym problemem w przedmiotowej sprawie jest udzielenie odpowiedzi na pytanie czy kierujący samochodem wyjeżdżający z drogi podporządkowanej na drogę z pierwszeństwem przejazdu, w sytuacji gdy dojdzie do wypadku drogowego z udziałem samochodu poruszającego się drogą główną (z pierwszeństwem przejazdu), zawsze ponosi odpowiedzialność karną za spowodowanie bądź przyczynienie się do zaistniałego wypadku, gdyż gdyby tego manewru nie wykonał, to do wypadku by nie doszło. Zdaniem sądu okręgowego nie zawsze zachowanie kierowcy wyjeżdżającego samochodem na drogę z pierwszeństwem przejazdu narusza zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem drogowym polegającym na uderzeniu w jego samochód, przez pojazd poruszający się w tym czasie drogą główna. Właściwym przykładem dla oceny takiej sytuacji są wyścigi samochodowe urządzane przez ,,młodych kierowców” na drogach na terenie miast. Tego rodzaju ,,imprezy” odbywają się coraz częściej i łatwo sobie wyobrazić sytuację, że prawidłowo jadący kierowca, może wjechać na drogę główną z przekonaniem, że wykonuje bezpieczny manewr (gdyż nie jest w stanie ocenić odległości ani prędkości jadącego drogą główną samochodu lub go zauważyć) i zostanie uderzony przez jadący z nadmierną prędkością drogą główną samochód. Sąd okręgowy nie podziela wniosków zawartych w opinii pisemnej biegłego sądowego A. S., z których wynika, że E. G. miał możliwość zauważenia przed zaistniałym wypadkiem drogowym nadjeżdżającego z jego lewej strony samochodu osobowego marki V. (...) i dokonania oceny, że porusza się on z nadmierną prędkością jadąc drogą z pierwszeństwem przejazdu. W takiej sytuacji powinien poczekać, aż samochód ten przejedzie, a podjęty przez niego manewr wjazdu na drogę główną w celu wykonania manewru skrętu w lewo był manewrem nieprawidłowym i to zachowanie oskarżonego pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym. Tego rodzaju ocena zaistniałej sytuacji jest bardzo uproszczona. Przede wszystkim wbrew stanowisku biegłego A. S. kierowca wyjeżdżający z drogi podporządkowanej nie jest w stanie ocenić prędkości samochodu jadącego drogą z pierwszeństwem przejazdu w każdej sytuacji. W realiach przedmiotowej sprawy (co widać na nagraniu z monitoringu) oskarżony E. G. zatrzymał się przed skrzyżowaniem i obserwował czy może bezpiecznie wykonać manewr skrętu w lewo. Dla oceny jego zachowania nie można pominąć zachowania kierującego samochodem marki BUS ( koloru białego) P. Z., który jechał od strony miejscowości G. i skręcał w lewo w kierunku miejscowości K., gdy oskarżony E. G. stał swoim samochodem przed skrzyżowaniem. Dokładna analiza nagrania zarejestrowanego na płycie DVD wskazuje, że P. Z. wykonywał manewr skrętu w lewo powoli ,,nie uciekał samochodem”, a w tym momencie z naprzeciwka jechał V. (...) oskarżony P. W. (1). Logiczne są zegnania świadka P. Z., wbrew zakwestionowaniu jego zeznań złożonych na rozprawie przed sądem I instancji przez obrońcę oskarżonego E. G.. Otóż w postępowaniu przygotowawczym świadek zeznał, że zanim podjął manewr skrętu w lewo nie widział samochodu marki V., a na rozprawie stwierdził, że ten samochód widział. Zdaniem sądu okręgowego zeznania te nie wykluczają się. Bezsporne jest w sprawie, że sposób jazdy P. Z. jednoznacznie wskazuje, że nie widział żadnego zagrożenia na sąsiednim pasie ruchu i bezpiecznie wykonywał manewr skrętu w lewo ,,nie uciekając z drogi głównej” swoim samochodem przed innym samochodem. Oznacza to, że nawet jeżeli w oddali widział nadjeżdżający samochód z naprzeciwka, to był w tak dalekiej odległości, że nie przywiązywał wagi do ruchu tego pojazdu. Gdy kończył manewr skrętu w lewo, a oskarżony E. G. rozpoczął manewr wjazdu na drogę z pierwszeństwem przejazdu, to samochód marki V. (...) był już widoczny, gdyż znajdował się 125 metrów od nich. Wówczas świadek P. Z. go już widział, ale zdążył zjechać z drogi głównej, a oskarżony E. G. był już swoim samochodem na skrzyżowaniu i został uderzony przez samochód marki V. (...). P. Z. zeznając na rozprawie przed sądem I instancji (nie ,,na gorąco” po wypadku) już na pewno przeanalizował sobie zdarzenie, którego był świadkiem, stąd na rozprawie zeznał, że widział nadjeżdżający samochód z naprzeciwka. W tym miejscu podnieść należy, że nie jest istotna okoliczność dla oceny zaistniałego zdarzenia z jakiej teoretycznie odległości mógł oskarżony E. G. zauważyć nadjeżdżający z jego lewej strony samochód marki V. (...) kierowany przez P. W. (1). Sąd rejonowy ustalił, że jest to odległość 302 metry. Biegły sądowy P. F. potwierdził, że w warunkach drogowych jakie były w dniu zdarzenia pojazd ten powinien być widoczny dla oskarżonego E. G. z kilkuset metrów, ale w celu precyzyjnego podania odległości konieczne jest wykonanie eksperymentu procesowego na miejscu zdarzenia z udziałem biegłego. Sąd okręgowy oddalił wniosek obrońcy oskarżonego P. W. (1) dotyczący przeprowadzenia takiego eksperymentu, gdyż precyzyjne ustalenie odległości z jakiej oskarżony E. G. mógł zauważyć nadjeżdżający samochód kierowany przez oskarżonego P. W. (1) nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Jeżeli (co jest bezsporne) jest to kilkuset metrów, to widząc jakiś pojazd z takiej odległości oskarżony nie miał obowiązku czekać, aż on przejedzie. Tak zasada ograniczonego zaufania nie działa. Kierowca wyjeżdżający z drogi podporządkowanej na drogę z pierwszeństwem przejazdu ma zachować szczególną ostrożność polegająca na ocenie sytuacji, czy jego wjazd na drogę główną nie spowoduje zajechania drogi innemu uczestnikowi ruchu drogowego poruszającego się w tym czasie pojazdem, przy czym może zakładać, że inni uczestnicy ruchu drogowego jadą prawidłowo. Zasada ograniczonego zaufania do innych kierujących pojazdami obowiązuje kierowcę, gdy ma konkretny sygnał, że inny uczestnik ruchu drogowego może jechać pojazdem w sposób nieprawidłowy.

Nie ma natomiast obowiązku czekać, aż będzie pusta droga z pierwszeństwem przejazdu, aby na nią wjechać z drogi podporządkowanej. Kierowcy codziennie analizują taką sytuację w ruchu miejskim w dużych aglomeracjach, gdy włączają się do ruchu z drogi podporządkowanej i przeważnie jest wówczas ruch innych pojazdów na drodze głównej. W realiach przedmiotowej sprawy dla oceny zachowania oskarżonego E. G. istotne jest ustalenie odległości w jakiej znajdował się samochód kierowany przez oskarżonego P. W. (1), gdy rozpoczął manewr wjazdu na drogę główną, czy mógł go wówczas zobaczyć i czy mógł ocenić jego prędkość jako nadmierną. Na wszystkie te pytania udzielił wyczerpującej odpowiedzi w wydanej opinii pisemnej i uzupełniającej ustnej biegły sądowy P. F.. Aktualne są rozważania sądu okręgowego dotyczące oceny wydanej opinii zawarte w punkcie 2.1.1 2. uzasadnienia. Zdaniem sądu okręgowego w tym składzie zachowanie oskarżonego E. G., który wjechał z drogi podporządkowanej na drogę główną, gdy kierujący samochodem marki V. (...) P. W. (1) znajdował się od niego w odległości 125 metrów nie naruszyło zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym pozostających w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym. Oskarżony dostatecznie długo analizował sytuację na drodze głównej przed podjęciem manewru wjazdu na nią, a pomimo to jak wynika z jego wyjaśnień nie widział samochodu, którym kierował P. W. (1), a powinien go widzieć, gdyż znajdował się od niego w odległości co najmniej 125 metrów. Z opinii ustnej uzupełniającej wydanej przez biegłego sądowego P. F. wynika, że w początkowej fazie skrętu w lewo kierujący samochodem marki BUS nie zasłaniał widoczności drogi E. G.. Tak więc oskarżony w tym momencie nie zachował należytej ostrożności skoro tego samochodu nie zauważył i jego zachowanie pozostaje jedynie w związku przyczynowym ze stworzeniem zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym polegającym na konieczności podjęcia manewru hamowania przez P. W. (1), który poruszał się wówczas kierowanym samochodem z prędkością 158 km/h. Z tych względów sąd okręgowy ustalił, że oskarżony E. G. powinien odpowiadać za wykroczenie z art. 86 § 1 kw. W tym miejscu wskazać należy, że gdyby oskarżony widział nadjeżdżający samochód znajdujący się w odległości 125 metrów od niego i dokonał oceny, że może bezpiecznie wjechać na drogę z pierwszeństwem przejazdu (gdyż nie był w stanie ocenić prędkości tego samochodu jako niedozwolonej, a znajdował się on w bezpiecznej - dalekiej odległości), aby wykonać zamierzony manewr skrętu w lewo z drogi podporządkowanej, to jego zachowanie należałoby ocenić jako nie wypełniające dyspozycji wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego E. G. od popełnienia zarzuconego mu czynu lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zasadny okazał się wniosek obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii pisemnej biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, to sąd okręgowy dopuścił dowód z opinii pisemnej wydanej przez Stowarzyszenie (...) i (...) (...) w W.. Z wydanej opinii wynika, że technika i taktyka jazdy oskarżonego E. G. przed zaistniałym wypadkiem drogowym nie była błędna. Sam fakt, że oskarżony nie widział nadjeżdżającego samochodu marki V. (...) , gdy rozpoczął manewr wjazdu na drogę z pierwszeństwem przejazdu zdaniem sądu okręgowego nie pozostaje w bezpośrednim związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym. Nie można było uniewinnić oskarżonego od dokonania zarzuconego mu czynu, ponieważ jego zachowania nie wychodząc poza granice oskarżenia można było zakwalifikować z art. 86 § 1 kw, stąd wniosek obrońcy oskarżonego został uznany jako częściowo zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia odnośnie oskarżonego P. W. (1) (dokonując jedynie zmiany w opisie przypisanego mu czynu dotyczącej prędkości z jaką jechał przed zaistniałym zdarzeniem) oraz w części dotyczącej wydatków zasądzonych w punkcie 10 od E. G..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro zarzuty podniesione w apelacjach wniesionych przez obrońców oskarżonego P. W. (1) nie zasługiwały na uwzględnienie, a także brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu, to należało go utrzymać w mocy w zasadniczej części w stosunku do oskarżonego P. W. (1).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) w opisie czynu przypisanego oskarżonemu P. W. (1) w punkcie 1 wyroku w miejsce sformułowania ,,z prędkością 165 km/h w chwili zderzenia” ustalił, że oskarżony jechał się z prędkością nie mniejszą niż 158 km/h,

b) za podstawę prawną orzeczonej od P. W. (1) nawiązki w punkcie 4 wyroku w miejsce art. 46 § 2 kk przyjął przepis art. 47 § 3 kk,

c) oskarżonego E. G. w ramach zarzuconego mu czynu w punkcie II aktu oskarżenia i przypisanego w punkcie 5 wyroku uznał za winnego tego, że w dniu 01 marca 2022 roku w K., woj. (...) kierując samochodem osobowym marki B. (...) o nr rej. (...) i wyjeżdżając z drogi podporządkowanej na drogę wojewódzką nr (...), nie zachował należytej ostrożności i nie zauważył znajdującego się w odległości nie mniejszej niż 125 metrów z jego lewej strony jadącego drogą z pierwszeństwem przejazdu, z prędkością co najmniej 158 km/h samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...) kierowanego przez P. W. (1), zmuszając go do podjęcia manewru gwałtownego hamowania, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest popełnienia wykroczenia wypełniającego dyspozycję art. 86 § 1 kw i za to w miejsce wymierzonej mu punkcie 5 kary pozbawienia wolności i rozstrzygnięć z nią związanych zawartych w punktach 6, 7 i 8, na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył oskarżonemu E. G. karę 1500 złotych grzywny.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd okręgowy uznał opinię pisemną wydaną przez biegłego sądowego P. F. opiniującego w imieniu Stowarzyszenia (...) i (...) (...) w W. za zupełną, rzetelną, nie zawierającą sprzeczności i na jej podstawie dokonał ustaleń faktycznych dotyczących przebiegu zaistniałego wypadku drogowego z udziałem oskarżonych. Biegły sądowy w wydanej opinii ustnej uzupełniającej wyjaśnił na jakiej podstawie doszedł do wniosków końcowych zawartych w wydanej opinii pisemnej. Biegły sądowy podniósł, że sam fakt, iż po wypadku drogowym zabezpieczony prędkościomierz z samochodu kierowanego przez P. W. (1) wskazywał prędkość 165 km/h nie oznacza, że z taką prędkością oskarżony jechał przed zaistniałym wypadkiem drogowym. Dokonując obliczeń na podstawie ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego prędkości samochodu marki V. (...), którym kierował oskarżony P. W. (1) biegły wskazał, że na pewno oskarżony przed wypadkiem poruszał się z prędkością co najmniej 158 km/h, a mogła to być prędkość większa. Sąd okręgowy zmienił opis czynu przypisany oskarżonemu P. W. (1) przyjmując w punkcie 1 wyroku w miejsce sformułowania ,,z prędkością 165 km/h w chwili zderzenia” , że oskarżony jechał się z prędkością nie mniejszą niż 158 km/h. Sąd okręgowy nie miał wątpliwości i w tym względzie podzielił wnioski zawarte w opiniach pisemnych biegłego sądowego A. S. i P. F., że zachowanie P. W. (1), który jechał z prędkością co najmniej 158 km/h, a więc znacznie większą niż dopuszczalna w miejscu zdarzenia (70 km/h) pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym. Sąd okręgowy uznał za prawidłowe ustalenia zawarte w opinii pisemnej wydanej przez biegłego sądowego opiniującego w imieniu Stowarzyszenia (...) i (...) (...) w W., że technika i taktyka jazdy oskarżonego E. G. przed zaistniałym wypadkiem drogowym nie była błędna. Oskarżony E. G. w złożonych wyjaśnieniach konsekwentnie twierdził, że wyjeżdżając z drogi podporządkowanej na drogę z pierwszeństwem przejazdu przed zaistniałym wypadkiem drogowym nie widział ze swojej lewej strony jadącego samochodu, którym kierował P. W. (1). Zdaniem sądu okręgowego oskarżony E. G. powinien widzieć ten pojazd, gdyż z odległości 125 metrów mógł go zobaczyć, a widoczność była dobra. Skoro oskarżony nie widział tego samochodu, to tuż przed wjazdem na drogę główną (wojewódzka z pierwszeństwem przejazdu) nie zachował należytej ostrożności, gdyż nie widział samochodu V. (...) jadącego z jego lewej strony. Wjeżdżając na drogę z pierwszeństwem przejazdu w momencie, gdy oskarżony P. W. (2) jadąc samochodem osobowym marki V. (...) był 125 metrów od niego zmusił go do podjęcia manewru gwałtownego hamowania i w ten sposób spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zachowanie E. G. sąd okręgowy zakwalifikował jako wykroczenie, gdyż pozostaje ono w związku przyczynowym z koniecznością podjęcia gwałtownego hamowania przez oskarżonego P. W. (2), który gdyby samochód marki B. nie znalazł się na jego torze ruchu przejechałby dalej bez podejmowania jakichkolwiek manewrów obronnych. Sąd Najwyższy w wyr. z 8.4.2013 r. (II KK 206/12, Legalis) wskazał, że „niejednokrotnie (nie są to przy tym sytuacje stanowiące rzadkie wyjątki) współodpowiedzialnymi za występek określony w art. 177 § 1 lub 2 KK (to jest za spowodowanie wypadku drogowego) mogą być dwaj współuczestnicy ruchu, a czasem nawet większa ich liczba (…). Warunkiem takiej właśnie oceny prawnej jest stwierdzenie, w odniesieniu do każdego z tych uczestników z osobna, po pierwsze tego, że w zarzucany sposób naruszył on, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu, po drugie tego, że pomiędzy jego zachowaniem a zaistniałym wypadkiem istnieje powiązanie przyczynowe oraz tego, że istnieje normatywna podstawa do przyjęcia, iż zachowanie uczestnika ruchu powiązane przyczynowo z wypadkiem zasługuje z kryminalno-politycznego punktu widzenia na ukaranie. Ten ostatni wyznacznik odpowiedzialności, oceniać należy według kryterium, w myśl którego przypisywalny jest tylko taki skutek, który został przez danego uczestnika ruchu spowodowany w wyniku sprowadzenia przezeń niedozwolonego niebezpieczeństwa (ryzyka) jego powstania albo istotnego zwiększenia ryzyka już istniejącego (a będącego np. wynikiem zachowania innego współuczestnika ruchu) – oczywiście w razie zrealizowania się tego właśnie niebezpieczeństwa (ryzyka) w postaci skutku spełniającego znamiona typu czynu określonego w art. 177 § 1 lub 2 KK" (por. też wyr. SN z 3.3.2016 r., III KK 415/15, Legalis). W przypadku przestępstwa z art. 177 § 1 lub 2 kk czynność sprawcza, jest dwuczłonowa: pierwszy człon polega na naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu, a drugi na spowodowaniu skutków (post. SN z 26.7.2016 r., II KK 203/16, Legalis). Odpowiedzialność karna za spowodowanie wypadku komunikacyjnego możliwa jest w razie ustalenia, że w wyniku naruszenia obowiązującej sprawcę w konkretnych okolicznościach zasady bezpieczeństwa doszło do powstania wskazanych w ustawie skutków (wyr. SA w Szczecinie z 7.6.2016 r., I ACa 150/16, Legalis). W realiach przedmiotowej sprawy niezależnie od tego czy oskarżony E. G. widziałby znajdujący się w odległości 125 metrów od niego samochód, którym kierował P. W. (2) i dokonał oceny, że może bezpiecznie wykonać manewr skrętu w lewo z drogi podporządkowanej, czy tego samochodu nie widział (jak w tym przypadku), to jego wjazd na drogę główną (poprzedzony zatrzymaniem samochodu przed skrzyżowaniem i obserwacją drogi) nie pozostaje w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem drogowym, ponieważ gdyby oskarżony P. W. (2) jechał z dozwoloną prędkością, to bez podejmowania jakichkolwiek manewrów obronnych z jego strony E. G. wykonałby bezpiecznie manewr skrętu w lewo, a samochód kierowany przez P. W. (1) znajdowałby się wówczas w odległości nie mniejszej niż 55 metrów od niego. Istotne jest także miejsce wypadku, gdyż nie była to trasa szybkiego ruchu, aby oskarżony powinien przypuszczać, że drogą z pierwszeństwem przejazdu będzie jechał kierowca z prędkością co najmniej 158 km/h. Obaj oskarżeni znali tą trasę, gdyż nią wcześniej jeździli i wiedzieli, że znajduje się przy drodze sklep spożywczy (na którym był monitoring, który zarejestrował przebieg wypadku) i są tam klienci, którzy przechodzą przez jezdnię, a zatem kierowcy powinni jechać drogą główną nie przekraczając dozwolonej prędkości (70 km/h). Zdaniem sądu okręgowego w realiach przedmiotowej sprawy wyjazd oskarżonego E. G. na drogę główną pozostaje w związku przyczynowym z podjęciem manewru obronnego hamowania przez P. W. (2). Sąd okręgowy przyjął, że skoro oskarżony E. G. nie widział nadjeżdżającego samochodu V. (...) z jego lewej strony, a powinien go widzieć z odległości 125 metrów, gdy wjeżdżał na drogę główną, to spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i popełnił wykroczenie z art. 86 § 1 kw. Sąd okręgowy na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył oskarżonemu E. G. za przypisany mu czyn karę 1500 złotych grzywny. Przy wymiarze kary grzywny sąd II instancji miał na uwadze sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego E. G..

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3 wyroku sądu okręgowego

O kosztach sądowych w stosunku do oskarżonego E. G. sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 634 kpk. Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego E. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 złotych z tytułu opłaty za obie instancje i kwotę 2534,11 złotych z tytułu zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze. Wysokość opłaty została ustalona na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 i art. i art. 10 ust 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tj. Dz.U. nr 49 poz. 223 z późn.zm). Na wydatki za postępowanie odwoławcze, którymi oskarżony został obciążony złożyły się kwoty 2233,68 złotych stanowiąca połowę wynagrodzenia zasądzonego na rzecz Stowarzyszenia (...) i (...) (...) w W. za wydanie opinii pisemnej w przedmiotowej sprawie (1/2 x 4467,37 złotych- k-771), kwota 290,42 złotych stanowiąca połowę wydatków zasądzonych na rzecz biegłego sądowego dr. inż. P. F. za wydanie opinii ustnej uzupełniającej w sprawie wraz ze zwrotem kosztów podróży do sądu (1/2 x 580,85 złotych - k-862) i kwota 10 złotych z tytułu połowy zryczałtowanych wydatków związanych z doręczeniami sądowymi w postępowaniu odwoławczym.

Punkt 4 wyroku sądu okręgowego

O kosztach sądowych w stosunku do oskarżonego P. W. (1) za postępowanie odwoławcze sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 624 § 1 kpk. Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego P. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 złotych opłaty za drugą instancję i zwolnił go od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze uznając, że byłoby to zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację materialną – przebywa w zakładzie karnym i jest w dalszym ciągu w trakcie rehabilitacji.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. W. (1) adwokat J. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygniecie uznające oskarżonego za winnego dokonania zarzuconego mu czynu. Z ostrożności procesowej skarżone jest rozstrzygnięcie dotyczące kary i orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. W. (1) adwokat M. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygnięcie uznające oskarżonego za winnego dokonania zarzuconego mu czynu. Z ostrożności procesowej skarżone jest rozstrzygnięcie dotyczące wysokości kary pozbawienia wolności.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego E. G..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygniecie uznające oskarżonego za winnego dokonania zarzuconego mu czynu.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana