Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

R. R. został oskarżony o to, że w dniu 14 lipca 2015 r. w miejscowości T., (...) km, gm. T., woj. (...), nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z dnia 27 11 2012 r. sygn. VI K 831/11 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 4 lat i kierował samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej,

tj. o czyn z art. 244 kk.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z 18 listopada 2016 roku w sprawie VII K 651/15 uznał oskarżonego R. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 244 kk i wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

- zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych tytułem opłaty oraz 1124 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Wyrok ten zaskarżył w całości obrońca oskarżonego.

Apelacja - jak wynika z jej treści –wywiedziona została z podstawy prawnej art. 438 pkt 1 , 2 i 4 kpk zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego:

• art 26 § 1 kk przez jego nie zastosowanie w sytuacji, gdy żona oskarżonego nagle źle się poczuła, była przewlekle chora a ponad osiemdziesięcioletnia matka oskarżonego czekała na przyjazd jego żony i zabranie jej również do lekarza, która to sytuacja zaskoczyła oskarżonego i w świetle jego stanu psychicznego doprowadziła do zamiany kierowcy z żony oskarżonego na jego samego;

⚫

art. 53 kk, art. 55 kk, przez brak uwzględniania w okolicznościach łagodzących

nieoczekiwanych okoliczności, które doprowadziły do tego, że oskarżony zaczął kierować pojazdem a także jego warunki osobiste, brak wykształcenia, stan psychiczny, zażywane leki, które miały wpływ na ocenę sytuacji, która w stanie wyższej konieczności spowodowała, że oskarżony zaczął kierować pojazdem, mimo, iż takiego zamiaru wcześniej nie posiadał, o czym świadczy wcześniejsze kierowanie pojazdem przez żonę oskarżonego A. R. (1);

2.  obrazę przepisów postępowania:

⚫

art.7 kpk, art. 92 kpk, art. 410 kpk przez brak wszechstronnego rozważenia

dokumentacji z leczenia psychiatrycznego oskarżonego i opinii biegłych psychiatrów co do stanu poczytalności oskarżonego w kontekście wieloletniego leczenia psychiatrycznego oskarżonego, i występowania u niego między innymi zespołów amnestycznych, stałego zażywania leków psychiatrycznych, i w konsekwencji błędną ocenę tych dowodów, i błędne ustalenie stanu faktycznego co do stanu poczytalności oskarżonego w dacie czynu. Sąd błędnie ustalił za opinią biegłych psychiatrów, że oskarżony miał świadomość popełnionego czynu i rozumiał jego znaczenie z czym nie można się zgodzić w świetle dokumentacji lekarskiej z leczenia psychiatrycznego oskarżonego i okoliczności jego funkcjonowania w życiu codziennym a także w świetle jego wyjaśnień, że nie pamięta zdarzenia objętego oskarżeniem, ma luki pamięciowe.

Sąd winien był dopuścić dowód z opinii innych biegłych, ewentualnie oskarżony winien być poddany obserwacji psychiatrycznej.

Przyjęcie poczytalności skutkowało uznaniem winy oskarżonego.

W ocenie obrony okoliczności związane ze stanem poczytalności oskarżonego nie zostały wszechstronnie rozpatrzone i wymagają ponownego ich zbadania;

3.  rażącą niewspółmierność orzeczonej kary.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania celem dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych psychiatrów, na okoliczność stanu poczytalności oskarżonego w dacie zdarzenia oraz dokonania ponownej oceny materiału dowodowego, a na wypadek nie uwzględnienia powyższego o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym wymierzonej oskarżonemu kary i jej złagodzenie przez wymierzenie jej w najniższej granicy ustawowego zagrożenia.

Sąd Okręgowy zważył ci następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew stanowisku zaprezentowanemu w apelacji ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji, a dotyczące sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu są prawidłowe i zgodne z całokształtem okoliczności sprawy.

Sąd Rejonowy kierując się prawem swobodnej oceny dowodów poczynił ustalenia takie, które nie mogą być uważane za błędne, dowolne, sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego.

W rozważaniach nie pominął żadnego dowodu, każdy z nich omówił i w uzasadnieniu orzeczenia wskazał, które z tych dowodów i dlaczego uznał za wiarygodne, a którym i dlaczego przymiotu wiarygodności odmówił.

Sąd meriti prawidłowo ocenił wartość dowodową opinii biegłych psychiatrów - zarówno pisemnej jak i ustnej - uznając je za jasne, kompletne i logiczne.

Biegli lekarze psychiatrzy nie rozpoznali u opiniowanego zakłóceń funkcji psychicznych wpływających na ograniczenie bądź zniesienie poczytalności w chwili popełnienia zarzucanego czynu, rozpoznali jedynie u niego zespół uzależnienia od alkoholu. Ocena taka była wynikiem analizy zgromadzonej dokumentacji medycznej z leczenia oskarżonego skorelowanej z bezpośrednim jego badaniem. Poza tym została należycie i logicznie przez opiniujących umotywowana. W tych okolicznościach brak było podstaw do kwestionowania prawidłowości wydanych w sprawie opinii.

Również analiza zeznań małżonki oskarżonego A. R. (2) wskazuje, że podsądny w momencie popełnienia inkryminowanego czynu miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu, skoro – jak też twierdziła - sam zakomunikował interweniującemu funkcjonariuszowi policji, że nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami.

Nie można też zapominać o tym, że oskarżony był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa podobne skierowane przeciwko wymiarowi sprawiedliwości (art. 244 kk), stąd też jego postawa, będąca przedmiotem osądu nie była czymś nietypowym i jednorazowym w odniesieniu do jego dotychczasowej linii życiowej. Podobieństwo popełnionych przez oskarżonego przestępstw świadczy o jego lekceważącym stosunku do wymiaru sprawiedliwości, a nadto o nie wyciągnięciu pozytywnych wniosków z poprzednich skazań w celu zmiany postępowania w kierunku życia zgodnego z określonymi normami prawnymi.

W świetle powyższej okoliczności, twierdzenia skarżącego, iż podczas inkryminowanego zdarzenia oskarżony działał w warunkach stanu wyższej konieczności potraktować należy jedynie jako linię obrony przygotowaną na potrzeby prowadzonego postępowania karnego, która z założenia służyć ma uniknięciu odpowiedzialności karnej przez oskarżonego.

Suma powyższych okoliczności potwierdza trafność ustaleń Sądu pierwszej instancji, stanowiących podstawę przypisania oskarżonemu popełnienia czynu z art.244 kk.

Orzeczona wobec R. R. kara 4 miesięcy pozbawienia wolności jest współmierna do stopnia winy i uwzględnia stopień bezprawia, spełni również cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawcy oraz cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przychylić się należy również do wyrażonego przez sąd pierwszej instancji stanowiska, że jedynie kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania spełni wobec oskarżonego cele kary. Wielokrotne uprzednie konflikty oskarżonego z prawem dają podstawę do stwierdzenia, że brak jest przesłanek do postawienia wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Kierują się przedstawionymi wyżej względami, uznając wywody apelacji za bezzasadne, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w zakresie kosztów sądowych stanowiły przepisy wskazane w części dyspozytywnej wyroku.