Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 85/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 18 grudnia 2023 roku w sprawie II K 745/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na treść wyroku, „poprzez niezasadne przyjęcie, że w sprawie zachodzi duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwa, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na to, że oskarżony jest niewinny …”.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd I instancji nalżycie je ocenił w zakresie ustalenia sprawstwa T. G., co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie przypisanych mu czynów ( poza czynami XLVIII i LXV).

Sąd ten w odniesieniu do czynów: przypisanego w punkcie 2 zaskarżonego wyroku, XXXVI-XLVII, XLIX-LXIV, LXVI ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem w tym zakresie odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany wnikliwej i wszechstronnej analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych w sprawie. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przez T. G. w/w czynów nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Sąd odwoławczy musi zaznaczyć, iż wyjaśnienia J. G. (1) określające sprawstwo w tym zakresie T. G. są podstawowym dowodem osobowym inicjującym niniejszą sprawę w odniesieniu do oskarżanego. Ocena depozycji J. G. (1) wymagała uwzględnienia, że jest to pomówienie, czyli obciążanie w złożonych zeznaniach innej osoby odpowiedzialnością za przestępstwo. Ocena wiarygodności pomówienia wymaga szczególnej ostrożności gdyż pomówienie nie stanowi dowodu pełnowartościowego, chyba że jest ono jasne i konsekwentne, a ponadto znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich. Wiarygodność dowodu z relacji pomawiającego, tak jak z każdego osobowego źródła dowodowego winna być oceniona zarówno w kontekście całokształtu relacjonowanych przez niego okoliczności, jak i na tle innych dowodów. Wartość pomówienia z punktu widzenia możliwości dokonania ustaleń faktycznych wskazujących na sprawstwo oskarżonego powiązana jest z wykazaniem, że relacja pomawiającego: jest stabilna, jednoznaczna i stanowcza, uzyskała wsparcie w innych dowodach bezpośrednich lub choćby pośrednich, została potwierdzona przez pomówionego albo jego linia obrony została podważona w inny sposób, nie stanowi przejawu wyrachowania lub realizacji innych celów, zachowuje bezstronność albo wręcz przeciwnie, świadczy o chęci działania na szkodę pomówionego, pozostaje w sprzeczności z okolicznościami obiektywnie podważającymi wersję pomawiającego, jest podyktowana szczególną motywacją. W orzecznictwie przyjmuje się, że w ujęciu prawa karnego procesowego jest to dowód podlegający swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami (zob. wyrok SN z dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt II KK 29/05, OSNKW rok 2006, nr 4, poz. 41).

W tym kontekście sąd odwoławczy musi podnieść, iż:

- brak jest powodów, aby relacjom J. G. (1) opisującym udział T. G. w przedmiotowych czynach zarzucić niekonsekwencje, czy nieobiektywizm. Nie liczba dowodów decyduje o ich wiarygodności, ale swobodna ocena materiału dowodowego, w tym nawet tylko oparta na jednym dowodzie osobowym. Przy ocenie twierdzeń J. G. (1) należy rozważyć, czy istnieją dowody potwierdzające, choćby pośrednio jego twierdzenia, a nadto czy jej depozycje są stanowcze. Zestawiając je z innymi dowodami i okolicznościami, sąd rejonowy słusznie uznał, iż twierdzenia J. G. (1) wskazujące na sprawstwo oskarżonego zasługują na wiarygodność. Jej wyjaśnienia znajdują odzwierciedlenie w zeznzniach pokrzywdzonych, którzy nie otrzymywali zakupionego przez Internet towaru i w większości próbowali kontaktować się ze sprzedawcą, w tym nawiązując z nim bezpośredni kontakt. W jego ramach rozmawiali też z mężczyzną, którym musiał być oskarżony;

- J. G. (1) nie unikała podawania okoliczności dla siebie niekorzystnych. Jej wyjaśnienia są logiczne. Wskazała, iż inicjatorem tego przedsięwzięcia było oskarżony i to on załatwiał towar do sprzedaży internetowej ( co potwierdził T. G. ). Jergo relacje wskazują, że razem prowadzili to przedsięwzięcie;

- logiczne są wyjaśnienia J. G. (1) wskazujące, że oskarżony korzystał z konta bankowego, na które wpływały pieniądze od klientów. Oskarżeni byli w tym czasie w związku partnerskim. Przez Internet prowadzili wspólne dochodowe przedsięwzięcie. Oskarżony nie pracował, J. G. (1) była zatrudniona w Biedronce ( czyli miała własne dochody i nie musiała dodatkowo dorabiać). Pieniądze były potrzebne zwłaszcza T. G., który w zainwestował w tą działalność i z pewnością oczekiwał dochodu również dla siebie. Ma rację J. G. (1) wskazując, że nie tankowała „samochodu ani w P., ani w M., ani w P.”, nie kupowała dla siebie kwiatów, co potwierdza jej wersję, że oskarżony bezpośrednio dokonywał płatności z konta, na które wpływały pieniądze klientów;

-wyjaśnienia T. G. mają charakter obronny. Próbuje on przerzucić odpowiedzialność za przypisane mu czyny na J. G. (1). Przyznał, że do sprzedaży perfum założył ( z partnerką ) konto na Allegro. Klienci nie musieli więc telefonować do nich, aby dokonać zakupu przez Internet perfum. J. G. (1) nie miała więc powodów, aby robić listy klientów. Z zeznań pokrzywdzonych jednoznacznie wynika, że oskarżeni wystawiali w serwisie (...) ofertę handlową, przyjmowali zamówienia przez Internet, pobierali należną kwotę za towar, którego następnie kupującym nie przesyłali. Gdy klienci próbowali się z nim kontaktować byli zwodzeni tezami o chwilowych kłopotach, obietnicami dostarczenia towaru za kilka dni, a dalsze kontakty przez sprzedawców nie były podejmowane. Wbrew twierdzeniom pokrzywdzonych, oskarżony wywodził, że „na liście było dużo klientów, wszyscy dostali perfumy w terminie. Jeżeli chodzi o tych klientów 36 niby poszkodowanych, to jest wina firmy (...), która zablokowała możliwość kontynuacji sprzedaży”. Te wyjaśnienia nie są wiarygodne również z innych przyczyn:

- podczas przeszukania u oskarżonych zabezpieczono kilka sztuk perfum;

- działalność przestępcza była rozciągnięta w czasie i trwała około trzech miesięcy ( nie została więc zapoczątkowana zablokowaniem konta );

- zablokowanie konta na Allegro było wywołane niewywiązywaniem się przez sprzedających ze zobowiązań zawieranych w ramach transakcji sprzedaży, o czym pokrzywdzeni zawiadamiali serwis (...) i zgłaszali swoje roszczenia do Programu Ochrony Kupujących;

- oskarżony nie zwracał się do serwisu (...) o wskazanie klientów, którym nie zdążył wysłać towaru.

Argumentów sądu merytorycznego co do oceny dowodów – pominąć się nie da; ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w zasadach doświadczenia życiowego – zasługują na wiarę. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i jest zgodne ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Tym wymaganiom w odniesieniu do czynów: przypisanego w punkcie 2, XXXVI-XLVII, XLIX-LXIV, LXVI sąd rejonowy sprostał.

Sąd merytoryczny w tym zakresie dokonał analizy całokształtu zebranych dowodów w ich wzajemnym powiązaniu, z dbałością o odzwierciedlenie ich treści i obiektywizm wniosków co do sprawstwa T. G..

Nie można w niniejszej sprawie zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i ocenił na płaszczyźnie art. 7 kpk jako niewiarygodne. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi przecież uprawnienie sądu. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy, a takich błędów sąd merytoryczny uniknął. Zarzut rażącego naruszenia art. 7 kpk wymaga wykazania wad w sposobie dokonania oceny konkretnych dowodów, podczas gdy apelacja kwestionuje jedynie wynik oceny domagając się podzielenia oceny dokonanej przez jej autora. Przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie można czynić skutecznego zarzutu obrazy tego przepisu, w sytuacji gdy sąd uczynił podstawą swoich ustaleń wersję zdarzeń przestawioną przez współoskarżoną, pomawiającą oomasza G., jeśli dowód z wyjaśnień samego oskarżonego, które nie stanowiły podstawy owych ustaleń, został przez sąd należycie rozważony i oceniony w sposób przewidziany w art. 7 kpk.

Apelacja kwestionuje stanowisko sądu z pozycji wyjaśnień tego oskarżonego oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Oskarżeni mogli pobierać pieniądze od klientów za perfumy, których nie posiadali z zamiarem niewywiązania się z umowy. W takim przypadku realizacja znamion art. 286 § 1 kk jest oczywista. Z wyjaśnień J. G. (1) wynika, że wysyłaniem perfum zajmował się przede wszystkim oskarżony. Informowała go, że klienci dzwonią i wysyłają sms-y, bo nie otrzymali towaru, co on kwitował stwierdzeniem, że „ludzie nie odbierają przesyłek”, „zajmie się tym”. Wskazuje to, że oskarżony maksymalizował zyski prowadząc działalność przestępczą polegającą na nieprzesyłaniu towaru części kupujących.

Z drugiej strony towar, który oferowali w Internecie zamawiali od innych dostawców i byli uzależnieni od tych dostaw, które nie były pewne. Sąd odwoławczy musi zauważyć, że do oszustwa określonego w art. 286 § 1 kk dochodzi także, gdy sprawca świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków transakcji wynikających z umowy. Tak będzie w sytuacji gdy sprawca oferuje towar, którego nie ma i uzależni wykonanie podjętych wobec pokrzywdzonego zobowiązań od uzyskania w nieokreślonej bliżej czasowo przyszłości towaru, który kupujący już zamówił i go opłacił. Zataił przed pokrzywdzonymi obiektywnie zaistniałą sytuację związaną z nieposiadaniem towaru i przypadkowością jego dostaw, chociaż to musi mieć oczywisty wpływ na możliwość realizacji tych zamówień i wiedza o niej stworzyłaby pokrzywdzonemu szansę odstąpienia od takiej umowy. Dopiero przekazanie przez sprawcę mu tej wiedzy na pewno świadczyłoby o tym, że nie chciał zrealizować wobec niego wszystkich wymaganych dla bytu przestępstwa oszustwa znamion. W oparciu o doświadczenie życiowe i zawodowe, z bardzo dużym prawdopodobieństwem można bowiem założyć, iż gdyby pokrzywdzeni zdawali sobie sprawę, że realizacja umowy jest uzależniona od dodatkowych warunków ( uzyskania w przyszłości już zamówionego i opłaconego towaru ), to nie zawieraliby z oskarżonym tej umowy.

W ocenie sądu odwoławczego, jeżeli „firma” oskarżonego zaprzestawała terminowego regulowania swoich zobowiązań i ten proces się pogłębiał, a T. G. dopatrywał się możliwości uregulowania przedmiotowych zobowiązań przy założeniu, że kiedyś pozyska zamówiony przez kupujących towar, jednocześnie nie zwracając klientom wpłaconych przez nich pieniędzy, tylko je „przejadając”, to takie działanie jest ewidentną formą bezprawnego przerzucania na pokrzywdzonego ryzyka niepowodzenia własnych przedsięwzięć gospodarczych, o czym pokrzywdzeni nie zostali poinformowani.

Oznacza to, iż okoliczności przekazywane kontrahentowi przy zawieraniu umowy były nieprawdziwe, bowiem oskarżony, nie miał zamiaru wywiązać się osobiście ze zobowiązania na warunkach przedstawianych drugiej stronie, chciał pozyskać od niej pieniądze na bieżące cele, a realizację zobowiązania odłożyć na bliżej nieokreśloną przyszłość, warunkowaną ewentualnym pozyskaniem towaru, czyli już w momencie pozyskiwania osoby współfinansującej pod określonymi warunkami jego funkcjonowanie, oskarżony uzależniał wykonanie umowy od zaistnienia w przyszłości określonych warunków, czego kontrahentowi nie przekazał. Nie można również przywołanych wyżej okoliczności rozpatrywać w oderwaniu od siebie, nadmiernie eksponując jedynie to, co jawić się może jako korzystne dla oskarżonego. Oskarżony nie mógł być zaskoczony swoją sytuacją „biznesową”, którą nie tylko znał, ale również kreował. Prowadzenie działalności gospodarczej niewątpliwie obarczone jest ryzykiem, ale nie może być to utożsamiane z podejmowaniem decyzji prowadzących do ewidentnego pokrzywdzenia innych podmiotów, które w żadnym razie nie ponoszą odpowiedzialności za taki stan rzeczy.

Tymczasem oskarżony w momencie zawierania tej umowy wiedział, że nie wykona od razu własnego zobowiązania, a w przyszłości jego realizację uzależniał od dodatkowych czynników. W tej sytuacji zaciąganie zobowiązania wobec pokrzywdzonych, okłamywanie ich co do sposobu wykonania własnego zobowiązania, zapewnianie ich o terminie realizacji umowy, i niewywiązanie się z umowy do chwili obecnej, jednoznacznie wskazuje na zamiar, z jakim on działał. Brzmienie przepisu art. 286 § 1 kk nie pozostawia wątpliwości, iż wprowadzenie w błąd odnosić się musi do osoby dokonującej niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Określone sposoby działania sprawcy muszą poprzedzać niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego, stąd też istotnym znamieniem oszustwa jest związek przyczynowy między wprowadzeniem w błąd, a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem. Do realizacji znamienia wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu dochodzi bowiem nie tylko wtedy, gdy już w chwili zawierania umowy sprawca nie miał w ogóle zamiaru uiszczenia całości należności za uzyskiwany towar lub inne świadczenie, ale także wtedy, gdy świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków transakcji wynikających z umowy. Wystarczające jest wykazanie, że ujawnienie prawdziwego stanu rzeczy powstrzymałoby pokrzywdzonego od zawarcia umowy lub skłoniło do bardziej skutecznego zabezpieczenia jej realizacji. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem dochodzi również w wyniku wywołania błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia. Wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu, o jakich mowa w art. 286 § 1 kk, zachodzi także wtedy, gdy sprawca świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków transakcji wynikających z umowy ( Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 6 grudnia 2017 r. V KK 240/17, Legalis ).

Oskarżony miał obowiązek poinformowania kontrahenta o rzeczywistej swojej sytuacji ekonomicznej utrudniającej możliwości wypełnienia podejmowanych zobowiązań

( np. że uzależnia wykonanie umowy od zdarzeń przyszłych i niepewnych). Gdyby pokrzywdzeni wiedzieli o rzeczywistej kondycji firmy oskarżonego i ryzyku związanym z realizacją zobowiązania, to omijaliby takiego kontrahenta z daleka. Dla wsparcia tej tezy należy przywołać wywód zamieszczony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2015 r. III KK 148/15 ( Legalis ): „Następstwem przyjęcia szerokiego rozumienia pojęcia „mienie” jest równie szerokie traktowanie terminu „niekorzystne rozporządzenie mieniem”, zaliczając do niego wszelkie działania bądź sytuacje, które w majątku pokrzywdzonego powodują jakiekolwiek niekorzystne zmiany. Zupełnie zasadnicze znaczenie ma zwłaszcza przesunięcie akcentu jeśli chodzi o elementy podmiotowe przestępstwa oszustwa. Do realizacji znamienia wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu dochodzi bowiem nie tylko wtedy, gdy już w chwili zawierania umowy sprawca nie miał w ogóle zamiaru uiszczenia całości należności za uzyskiwany towar lub inne świadczenie, ale także wtedy, gdy świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków transakcji wynikających z umowy. Wystarczające jest wykazanie, że ujawnienie prawdziwego stanu rzeczy powstrzymałoby pokrzywdzonego od zawarcia umowy lub skłoniło do bardziej skutecznego zabezpieczenia jej realizacji. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem dochodzi również w wyniku wywołania błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia. Ten kierunek wykładni znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk został zaakceptowany w orzecznictwie sądów powszechnych (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 12 sierpnia 2016 r., sygn. II AKa 194/16).

Także pojęcie korzyści majątkowej, konkretyzującej cel działania sprawy jest w wykładni prawa karnego rozumiane szeroko - jako aktualne (współczesne) i przyszłe przysporzenie mienia, osiągnięcie korzyści majątkowej w konkretnych okolicznościach, ogólne polepszenie sytuacji majątkowej. Korzyść majątkowa w rozumieniu art. 286 § 1 kk jest pojęciem szerszym niż przywłaszczenie, stanowiące cel działania sprawcy. Dlatego też, dla realizacji znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprawca nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia stanowiącego przedmiot oszukańczych zabiegów, wystarczy, że zamierza osiągnąć korzyść majątkową wynikającą z niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę czy inny podmiot wprowadzone w błąd (wyr. SN z 21.08.2002 r., III KK 230/02, Legalis ).

Dla przestępstwa oszustwa nie ma potrzeby wykazywania, że w chwili zawierania umowy sprawca nie miał zamiaru wykonania zobowiązania za uzyskane świadczenie. Wystarczające jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę. Skarżący utracił z pola widzenia, iż wyrządzenie szkody nie jest synonimem pojęcia doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w rozumieniu art. 286 § 1 kk, które ma znacznie szerszą konotację. Analogicznie należy rozumieć osiągnięcie korzyści majątkowej w rozumieniu art. 286 § 1 kk czego skarżący zdaje nie zauważać, upatrując istoty przestępności przypisanych oskarżonemu czynów wyłącznie w świadomości wyrządzanej szkody. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem wystarczające jest więc celowe wywołanie błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia ( tak m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2015 r., sygn. akt III KK 148/15, Legalis ).

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, iż znamiona przestępstwa oszustwa zrealizowane są w sytuacji niewyjawionego kontrahentowi uzależnienia zapłaty od zdarzeń przyszłych i niepewnych, w szczególności jeżeli zawarciu umowy towarzyszy powzięty z góry zamiar niedotrzymania uzgodnionego terminu zapłaty i odłożenia go na czas bliżej nieokreślony oraz uzależnienia zapłaty od ewentualnego powodzenia określonych inwestycji dokonanych w przyszłości (zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 marca 2014 r., II AKa 16/14, KZS 2014/7-8/108; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 lipca 2014 r., II AKa 229/14, KZS 2014/10/71; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2013 r., II AKa 157/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 marca 2016 r., II AKa 21/16 - Legalis). Oskarżony niewątpliwie działał zatem w celu osiągniecia korzyści majątkowej poprzez uzyskanie bieżącego dofinansowania swojego utrzymania.

Zgodnie z art. 115 § 4 kk korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego. Oskarżony miał w tym znaczeniu świadomość istoty podejmowanych działań. Dla bytu przestępstwa oszustwa ważny jest błąd pokrzywdzonego jako taki, czyli jego mylne wyobrażenie o rzeczywistości i wykorzystanie tego błędu przez sprawcę lub sprawców. Wprowadzenie w błąd może też przybierać postać przemilczenia, a więc nieprzekazania przez sprawcę informacji dotyczących prawdziwego sta­nu rzeczy. Wprowadzenie w błąd przez zaniechanie – zatajenie istotnych z punktu widzenia decyzji o rozporzą­dzeniu informacji występowało po stronie oskarżonego łącznie z działaniem polegającym na przedstawieniu pokrzywdzonemu innych informacji związanych z rozporządzeniem mieniem. Opisane w zarzutach sposoby działania sprawcy poprzedzały niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego, stąd zachodzi związek przyczynowy między wprowadzeniem w błąd, czy wy­zyskaniem błędu a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem.

Dokonanie oszustwa następuje z chwilą niekorzystnego rozporządzenia mieniem (wyr. SN z 15.11.2002 r., IV KKN 618/99, Prok. i Pr. – wkł. 2003, Nr 6, poz. 7), które pozostaje w związku przyczynowym z oszukańczymi metodami postępowania sprawcy (wyr. SN z 19.7.2007 r., V KK 384/06, KZS 2008, Nr 1, poz. 28; wyr. SA w Łodzi z 12.8.2014 r., II AKa 142/14, Legalis). Sprawca wprowadził pokrzywdzonych w błąd, a następstwem tego wprowadzenia w błąd było doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez kupujących. Fakt późniejszego przyznania pokrzywdzonym w ramach Programu Ochrony Kupujących rekompensat przez Spółkę (...), nie prowadzi do dekonstrukcji znamion przedmiotowych oszust opisanych w art. 286 § 1 kk; pozostają oni a dalszym ciągu osobami, których dobra prawne zostały bezpośrednio naruszone przez przestępstwo ( art. 49 § 1 kpk ), mimo że ich szkody materialne zostały zrekompensowane. W takiej sytuacji brak jest podstaw do zasądzenia na rzecz pokrzywdzonych odszkodowań, jednakże w ich miejsce – jako poszkodowany - wstąpiła Spółka (...) ( pośrednio została pokrzywdzona inkryminowanymi działaniami ), której przysługuje wobec oskarżonych roszczenie o zwrot kwoty wypłaconych rekompensat. Art. 286 § 1 kk określa przestępstwo oszustwa, które co do zasady jest ścigane z urzędu. Zasada legalizmu w odniesieniu do takich przestępstw obejmuje nakaz wszczęcia i przeprowadzenia postępowania przygotowawczego oraz wniesienia i popierania oskarżenia (art. 10 § 1 kpk), a także zakaz zwolnienia kogokolwiek od odpowiedzialności za popełnione przestępstwo (art. 10 § 2 kpk ). Wola pokrzywdzonego, złożenie przez niego wniosku o ściganie nie stanowią przesłanki do ścigania przestępstw z urzędu, bowiem ustawa nakazuje organom procesowym bezwzględne wszczynanie i kontynuowanie ścigania karnego, jeżeli ściganie z urzędu jest prawnie dopuszczalne oraz faktycznie zasadne ( co miało miejsce w tym przypadku ).

Za współsprawstwo odpowiada ten, kto wspólnie i w porozumieniu z inną osobą wykonuje czyn zabroniony. Tę postać sprawczą A. Wąsek określa jako „oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników (partnerów) odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego” (A. Wąsek, KK. Komentarz. Część ogólna, t. 1, 2007, s. 235). „Wspólność” działania przejawia się w tym, że „sprawcy czynu dopuszczają się go razem, niejako wspólnymi siłami. Punktem wyjścia do oceny prawnej takiego przestępstwa nie są działania poszczególnych oskarżonych oceniane jednostkowo, ale łączne działanie sprawców” (wyr. SA w Warszawie z 6.11.2015 r., II AKa 321/15, KZS 2016, Nr 4, poz. 41). Składnikiem strony podmiotowej w konstrukcji współsprawstwa jest istnienie porozumienia łączącego sprawców, dotyczącego wspólnego wykonania czynu zabronionego. Jest ono tym elementem, który „spaja poszczególne zachowania się sprawców w jedność i stanowiąc podstawę współsprawstwa jednocześnie wyznacza jego granice” (wyr. SA w Krakowie z 18.12.2012 r., II AKa 190/12, Legalis). Polega ono na uzgodnieniu woli popełnienia czynu zabronionego, jak też na świadomym współdziałaniu w trakcie jego realizacji.

Istota przestępstw przypisanych oskarżonemu polega na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który miał doprowadzić pokrzywdzonych do podjęcia niekorzystnych decyzji majątkowych. T. G. wył inicjatorem i głównym wykonawcą przestępczej akcji, natomiast zachowanie J. G. (1) dopełniło jego przestępcze zachowanie w stopniu, który zgodnie z przyjętym porozumieniem i podziałem ról współdecydował o popełnieniu tych przestępstw.

Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstw nie wykazuje błędu. Błędne ustalenia faktyczne są konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności. Nie jest więc wewnętrznie spójne zarzucanie jednocześnie dowolnej oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych co do tego samego rozstrzygnięcia. Aby wykazać błąd ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny i interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki czy z zasadami wiedzy. Takich argumentów apelacja nie podniosła.

Sąd odwoławczy z urzędu dokonał odmiennej oceny dwóch czynów przypisanych oskarżonemu: XLVIII i LXV.

W odniesieniu do czynu XLVIII – sąd I instancji dokonał błędnych ustaleń faktycznych. Uznał, że oskarżony ( działając wspólnie i w porozumieniu z J. G. (1) ) za pośrednictwem sieci internetowej, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził K. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 123 złote w ten sposób, że wprowadzili go w błąd co do zamiaru wywiązania się z zamieszczonej oferty sprzedaży … jednej sztuki perfum … i pomimo otrzymania wpłaty na wskazany rachunek bankowy …, perfum nie przesłał i nie zwrócił pieniędzy. Tymczasem z zeznań K. P. wynika, iż przez Internet zakupił perfumy. Otrzymał zakupiony towar, lecz był on uszkodzony. Po kontakcie ze sprzedającym wysłał mu towar przez paczkomat za pobraniem, lecz nie został on odebrany i paczka wróciła do niego. Potem kontakt ze sprzedającym się urywał, a jego konto na Allegro zostało zablokowane (k 292 ). Oskarżony wykonał w ramach tego czynu zobowiązanie, ale w sposób nienależyty i powinien ponosić w tym przypadku odpowiedzialność deliktową, a nie karną. Akt oskarżenia zarzucał mu w istocie inny czyn, niż zachowanie, którego się rzeczywiście dopuścił ( nie wyczerpuje ono znamion oszustwa ).

W odniesieniu do czynu LXV – sąd I instancji dokonał błędnej oceny prawnej zarzuconego w nim oskarżonemu zachowania. Sąd ten przyjął, iż oskarżony ( działając wspólnie i w porozumieniu z J. G. (1) ) za pośrednictwem sieci internetowej, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadził G. M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 250 złotych w ten sposób, że wprowadził go w błąd co do zamiaru wywiązania się z zamieszczonej oferty sprzedaży…. perfum …., ale do finalizacji transakcji nie doszło. Z zeznań G. M. wynika, iż chciał przez Internet kupić perfumy. Zatelefonował na numer podany na aukcji. Rozmawiał z mężczyzną. Podał mu informacje co do ilości i rodzaju perfum, które chce kupić. Ustalili, że paczka zostanie wysłana w ciągu paru dni „za pobraniem”. Gdy okres ten minął bezskutecznie, kontaktował się z tym mężczyzną, który przekładał termin wysyłki zamówionych perfum. Po około 3 tygodniach napisał sprzedawcy wiadomość, iż ma czas 1-2 dni na wysłanie perfum. Nie dostał odpowiedzi. Nie zapłacił za te perfumy z góry i nie czuje się pokrzywdzonym ( k 582 ). Oskarżony nie wykonał w tym przypadku umowy. Określenie płatności „za pobraniem” powodowało, że pokrzywdzony zapłaciłby za towar po odbiorze przesyłki. W tym wypadku przesyłka nie została nigdy nadana, więc nie było możliwości doprowadzenia kupującego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Tego rodzaju zachowanie nie wypełnia więc znamion art. 286 § 1 kk ( nigdy nie wkroczyło w fazę usiłowania).

Z tych względów sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uniewinnił T. G. od czynów zarzucanych mu w punktach XLVIII i LXV;

- w miejsce kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 6, za opisany w nim ciąg przestępstw zarzucanych mu w punktach XXXVI-XLVII, XLIX-LXIV, LXVI aktu oskarżenia wyczerpujący dyspozycję art. 286 § 1 kk 1w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Uniewinnienie od dwóch czyny musiało skutkować złagodzeniem kary za ciąg przestępstw.

Okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonemu tych czynów wskazują na wysoki stopień ich społecznej szkodliwości Inkryminowana akcja, prowadziła do zdobywania środków pieniężnych w sposób przestępczy, zamiast podjęcia pracy zarobkowej. Brak było podstaw do większego złagodzenia tej kary

Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu; sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy. Te dwie dyrektywy w tym przypadku wpływają jednak na surowość kary, która musi być dostoswana do wagi czynów i stopnia zawinienia sprawcy i w tej sprawie nie może oscylować w granicach dolnego zagrożenia ustawowego.

Na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk w zw. z art. 91 § 2 kk sąd odwoławczy kary pozbawienia wolności za czyn przypisany w punkcie 2 zaskarżonego wyroku i ciąg przestępstw połączył i orzekł w stosunku do oskarżonego karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Stosując zasadę zbliżoną do absorpcji miał na uwadze bliski związek czasowy pomiędzy czynami, wykorzystanie do ich popełnienia tych samych towarów, objęcie tych czynów jedną przestępczą akcją.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 kpk. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia z art. 454 kpk do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 kpk oraz treść art. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 kpk powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia.

Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowych czynów: przypisanego w punkcie 2 zaskarżonego wyroku i zarzucanych mu w punktach XXXVI-XLVII, XLIX-LXIV, LXVI aktu oskarżenia znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak podstaw prawnych do uwzględnienia wniosków w ramach podniesionych przez oskarżonego zarzutów w odniesieniu do w/w czynów. Argumenty wywiedzione w apelacji oskarżonego nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego od nich, bowiem nie pozwala na to ocena kluczowych w sprawie dowodów.

Sąd II instancji uszczegółowił analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz ocenę prawną czynów. W wyniku przeprowadzonej analizy sąd odwoławczy stwierdził podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego od czynów opisanych w punktach XLVIII i LXV aktu oskarżenia z powodów wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Przepis art. 435 kpk daje sądowi odwoławczemu nie tyle uprawnienie, co nakłada obowiązek orzeczenia na korzyść współoskarżonego, który nie wniósł środka zaskarżenia, jeżeli orzeczenie to zmienia lub uchyla z tych samych względów na korzyść pozostałych, którzy taki środek odwoławczy wnieśli. P

Okoliczności, które doprowadziły do zmiany zaskarżonego wyroku w stosunku do T. G. i uniewinnienia go od czynów opisanych w punktach XLVIII i LXV aktu oskarżenia są aktualne wobec J. G. (1) w

odniesieniu do tożsamych czynów zarzucanych jej w punktach XV i XXXII i przypisanych oskarżonej przez sąd I instancji w ramach ciągu przestępstw.

Dlatego sąd odwoławczy uniewinnił J. G. (2) od popełnienia czynów zarzucanych jej w punktach XV i XXXII aktu oskarżenia.

Uniewinnienie oskarżonej od dwóch czynów musiało skutkować złagodzeniem kary za ciąg przestępstw. W miejsce kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 3 i rozstrzygnięć z nią związanych zawartych w punktach 4 i 5 za opisany w nim ciąg przestępstw zarzucanych jej w punktach: III-XIV, XVI-XXXI, XXXIII sąd odwoławczy na podstawie przepisów powołanych w wyroku wymierzył J. G. (1) karę 9 miesięcy pozbawienia wolności, którą ( analogicznie do rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku ) warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat i zobowiązał oskarżoną do informowania na piśmie kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Instytucja ta pozwoliła na wyjście w niniejszej sprawie poza podmiotowe granice apelacji wówczas, gdyż te same względy, które spowodowały zmianę wyroku w stosunku do T. G., który wniósł środek odwoławczy, przemawiają za zmianą wyroku także na rzecz J. G. (1), która w ogóle środka nie wniosła.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina odnoście czynów: przypisanego w punkcie 2 zaskarżonego wyroku i zarzucanych mu w punktach XXXVI-XLVII, XLIX-LXIV, LXVI.

Rodzaj kary

Nawiązka

Wydatki na rzecz oskarżycieli posiłkowych

Przepadek dowodów rzeczowych

Zaliczenie oskarżonemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu zatrzymania

Zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw prawnych i faktycznych do korekty wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uniewinnienie T. G. od czynów zarzucanych mu w punktach XLVIII i LXV.

W miejsce kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 6, za opisany w nim ciąg przestępstw zarzucanych mu w punktach XXXVI-XLVII, XLIX-LXIV, LXVI aktu oskarżenia wyczerpujący dyspozycję art. 286 § 1 kk 1w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzenie oskarżonemu mu kary 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk w zw. z art. 91 § 2 kk połączenie kary pozbawienia wolności za czyn przypisany w punkcie 2 zaskarżonego wyroku i ciągu przestępstw i orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary łącznąej1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd odwoławczy uniewinnił J. G. (2) od popełnienia czynów zarzucanych jej w punktach XV i XXXII aktu oskarżenia.

W miejsce kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 3 i rozstrzygnięć z nią związanych zawartych w punktach 4 i 5 za opisany w nim ciąg przestępstw zarzucanych jej w punktach: III-XIV, XVI-XXXI, XXXIII sąd odwoławczy na podstawie przepisów powołanych w wyroku wymierzył oskarżonej J. G. (1) karę 9 miesięcy pozbawienia wolności, którą ( analogicznie do rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku ) warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat i zobowiązał oskarżoną do informowania na piśmie kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.6

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego ( pobyt w zakładzie karnym ), sąd odwoławczy zwolnił go od opłaty za obie instancje i wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana