Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 98/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 2 grudnia 2024 roku w sprawie II K 402/24.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza prawa procesowego art. 7 kpk, art. 410 kpk zasady swobodnej oceny dowodów, przez błędną ocenę całości zgromadzonego materiału dowodowego poprzez jej dowolność, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych opisanych w kolejnym zarzucie.

Obraza prawa procesowego art. 5 § 2 kpk zasady in dubio pro reo poprzez obciążenie oskarżonej.

Błąd ustaleń faktycznych mających istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj:

a) błędne przyjęcie, iż M. Ł. wypowiadała w kierunku funkcjonariuszy policji słowa sugerujące odstąpienie od czynności służbowych w zamian za wręczenie łapówki lub innej korzyści,

b) ewentualnie, iż czyn oskarżonej stanowił wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 229 § 2 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie, co pozwoli uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonej. Sąd ten ustosunkował się do istotnych dowodów w sprawie, mając w polu widzenia określone między nimi rozbieżności i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 5 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonej przestępstwa nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Ma rację sąd merytoryczny, że kardynalnym dowodem inicjującymi przedmiotową sprawę są zeznania funkcjonariuszy policji A. F. i A. S., którym brak powodów, aby zarzucić nieobiektywizm. W/w nie mieli jakichkolwiek racjonalnych powodów, ażeby bezpodstawnie obciążać właśnie oskarżoną. Nie liczba dowodów decyduje o ich wiarygodności, ale swobodna ocena materiału dowodowego, w tym nawet tylko oparta chociażby na zeznaniach jednego świadka.

Przy ocenie zeznań A. F. i A. S. należy uwzględnić wewnętrzną spójność depozycji tych świadków z jednoczesnym wskazaniem, że okoliczności dotyczące sprawstwa oskarżonej nie wynikają z jednego dowodu osobowego, ale dwóch niezależnych relacji, które nadto są stanowcze i konsekwentne. Porównując poszczególne relacje tych świadków sąd rejonowy słusznie uznał, iż zasługują one na pełną wiarygodność. Przede wszystkim nie relacjonują różnych wersji tego samego zdarzenia, są logiczne, ich twierdzenia wzajemnie się uzupełniają, a ponadto znajdują odzwierciedlenie w stanie nietrzeźwości oskarżonej, zatrzymaniu jej na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa. Oprócz oskarżonej i funkcjonariuszy policji nie było innych uczestników przedmiotowego zdarzenia. Słusznie sąd I instancji odmówił wiary oskarżonej, negującej popełnienie tego czynu, do czego był w pełni uprawniony. Argumentów sądu pominąć się nie da; ponieważ są racjonalne i zakotwiczone w materiale dowodowym zasługują na uwzględnienie.

Nie można w niniejszej sprawie zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli sąd je rozważył i ocenił na płaszczyźnie art. 7 kpk jako niewiarygodne. Odrzucenie przez sąd pewnych dowodów w końcowej ocenie, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi przecież uprawnienie sądu. Kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy, a takich błędów sąd merytoryczny uniknął.

Zarzut rażącego naruszenia art. 7 kpk wymaga wykazania wad w sposobie dokonania oceny konkretnych dowodów, podczas gdy apelacja kwestionuje jedynie wynik oceny domagając się podzielenia oceny dokonanej przez jej autora. Przepisu art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie można czynić skutecznego zarzutu obrazy tego przepisu, w sytuacji gdy sąd uczynił podstawą swoich ustaleń wersję zdarzeń przestawioną przez świadka, pomawiającego oskarżonego, jeśli dowód z wyjaśnień samego oskarżonego, które nie stanowiły podstawy owych ustaleń, został przez sąd należycie rozważony i oceniony w sposób przewidziany w art. 7 kpk. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu. Przy czym jest to aktualne przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności”. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Takich przekonujących argumentów apelacja w odniesieniu do ustaleń dotyczących sprawstwa oskarżonej nie podnosiła.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku kompetentne we wszystkich elementach, wskazuje jakie fakty sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a nadto zawiera też wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, mającym charakter polemiczny – nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa oskarżonych.

Apelacja obrońcy podważa stanowisko sądu przede wszystkim z pozycji wyjaśnień oskarżonej oraz własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych dotyczących sprawstwa M. N. ( Ł. ) odnośnie popełnienia przypisanego im czynu.

Do czynu tego sąd I instancji zastosował prawidłową kwalifikację prawną.

Obietnica udzielenia korzyści może być wyrażona w każdy sposób, a więc i gestem, gdyż w art. 229 kk nie ogranicza znamienia czasownikowego ani co do sposobu, ani co do formy uzewnętrznienia zamiaru uczynienia obietnicy. Sąd orzekający ocenia in concreto, czy gest wyraził taki zamiar sprawcy i czy jego adresat mógł zrozumieć przekazaną w ten sposób informację jako obietnicę udzielenia korzyści (wyr. SN z 5.11.1997 r., V KKN 105/97, OSNKW 1998, Nr 1–2, poz. 7). Sformułowania kierowane przez oskarżoną wobec policjantów: „dogadajmy się … dam wam łapówkę …” dla adresatów pozostawały zupełnie jednoznaczna wtedy zwłaszcza, kiedy słowo „łapówka” ma utrwaloną zwyczajowo konotację. Jest ono wybranym świadomie sposobem czynienia obietnicy udzielenia korzyści materialnych, w tym przypadku w zamian za zaniechanie procedur karnych dotyczących ujętego na gorącym uczynku sprawcy przestępstwa prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić, gdy kara ( zastosowana reakcja karna ), jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą.

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji.

Sąd odwoławczy uznał ostatecznie, iż reakcję karną należy skorygować na korzyść oskarżonej.

W tym kontekście należy uwzględnić, iż:

- jej działanie zakończyło się na obietnicy udzielenia korzyści. Poza jednorazową wypowiedzią w tym zakresie, w sytuacji braku reakcji policjantów, nie powtarzała tego rodzaju zachowań;

- zdarzenie historyczne dotyczyło zatrzymania oskarżonej prowadzącej podjazd w stanie nietrzeźwości; w trakcie interwencji policjantów zaproponowała ona im przekupstwo. Sprawy z art. 178a § 4 kk i art. 229 § 3 kk powinny być prowadzone łącznie. Tymczasem wszczęto jej oddzielnie, co skutkowało wydaniem dwóch wyroków skazujących odnośnie tego samego zdarzenia, przeprowadzaniem tych samych dowodów na rozprawie głównej, dublowaniem kosztów sądowych. W sprawie II K 317/24 SR w Bełchatowowi, M. N. ( Ł. ) za czyn z art. 178a § 4 kk została skazana miedzy innymi na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, ponadto orzeczono wobec niej świadczenie pieniężne w wysokości 10000 złotych, przepadek samochodu oraz obciążono kosztami sądowymi ( k 92, k 168 ). Dodatkowo za wykroczenia z art. 97 kw, art. 65a kw ujawnione w związku z zatrzymaniem w dniu 6 kwietnia 2024 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie wyrokiem z dnia 7 czerwca 2024 roku w sprawie II W 413/24 ukarał ją karą 600 złotych grzywny i obciążył ją kosztami sądowymi ( k 92 );

- M. N. ( Ł. ) nie pracuje, jest na zasiłku chorobowym po ustaniu zatrudnienia. Na utrzymaniu ma córkę w wieku 11 lat. Utrzymuje się z tego zasiłku, ze świadczenia 800+, oraz z alimentów. Mieszka na wsi i ma orzeczony dożywotni zakaz prowadzenia pojazdów. Uwzględniając sytuację osobistą, zdrowotną, rodzinną i materialną oskarżonej, oraz obciążania finansowe wynikające ze skazań za zdarzenie z dnia 6 kwietnia 2024 roku sąd odwoławczy łagodząc reakcję karną uchylił oskarżonej grzywnę ( 150 stawek dziennych po 20 złotych stawka wymierzonej zresztą na błędnej podstawie prawnej - art. 71 § 1 kk, w sytuacji gdy oskarżona inkryminowanym czynem działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez uniknięcie kar i środków o charakterze finansowym – art.33 § 2 kk );

- wypadek mniejszej wagi ( art. 229 § 2 kk ) odnosi się do czynności sprawczej w typie podstawowym (art. 229 § 1 kk) polegającej na udzieleniu korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy osobie pełniącej funkcję publiczną w związku z jej pełnieniem. Nie dotyczy typów kwalifikowanych przekupstwa, z których pierwszy został przypisany oskarżonej i polega na tym, że, sprawca przekupstwa w zamian za korzyść lub jej obietnicę nakłania osobę pełniącą funkcję publiczną do naruszenia przepisów prawa bądź udziela korzyści za naruszenie przepisów prawa (art. 229 § 3 kk ).

Wniosek

Wniosek o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego czynu,

2. ewentualnie przy uznaniu, iż oskarżona ponosi winę, zmianę wyroku w zakresie kary i wymierzenie oskarżonej kary grzywny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Argumenty wywiedzione w apelacji nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonej, bowiem nie pozwala na to ocena istotnych w sprawie dowodów.

Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została ostatecznie tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżoną. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzić będzie do stosowania kar izolacyjnych. Jedynym sposobem łagodniejszego potraktowania sprawcy było uchylenie wymierzonej jej kary grzywny.

Zastosowana wobec oskarżonej ostatecznie reakcja kara odzwierciedla jej winę, szkodliwość społeczną inkryminowanego zachowania i oddaje właściwie społeczny sprzeciw dla sprawcy tej kategorii przestępstw; w konsekwencji nie podlegała z urzędu dalszej korekcie na korzyść w/w.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina

Sprawstwo

Kara pozbawienia wolności w wysokości 1 roku

Warunkowe zawieszenie wykonania kary na okres próby 2 lat

Zobowiązanie oskarżonej do powstrzymania się od nadużywania alkoholu

Zasądzenie od oskarżonej wydatków za I instancję

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korygowania zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił grzywnę wymierzoną w punkcie 3.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały podane we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżoną od opłaty za obie instancje i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym, uwzględniając jej trudną sytuację osobistą, zdrowotna, rodzinną i materialną.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

Kara

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana