IV Ka 120/20 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2020-12-21
UZASADNIENIE |
|||||||||||||||||||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
IV Ka 120/20 |
|||||||||||||||||
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
6 |
||||||||||||||||||
|
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||||||||||||||||||
|
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||
|
wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z 20 listopada 2019 r. w sprawie II K 264/19 |
|||||||||||||||||||
|
0.11.2. Podmiot wnoszący apelację |
|||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
|||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|||||||||||||||||||
|
☒ obrońca |
|||||||||||||||||||
|
☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||
|
☐ inny |
|||||||||||||||||||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|||||||||||||||||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||||||||||||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||||||||||||||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||||||||||||||||
|
☐ |
co do kary |
||||||||||||||||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||||||||||||||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||||||||||||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||||||||||||||||
|
☐ |
|||||||||||||||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||||||||||||||||
|
0.11.4. Wnioski |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||||||||||||||||
|
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
|||||||||||||||||||
|
0.12.1. Ustalenie faktów |
|||||||||||||||||||
|
0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
|||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||
|
2.1.1.1. |
J. W., S. W. (1) |
Przeprowadzenie oględzin pojazdów ujawnionych na posesji wynajmowanej przez firmę żony S. W. (1) w P. przy ul. (...) i ustalenia płynące z tej czynności. |
zeznania świadka P. S. |
1470 |
|||||||||||||||
|
2.1.1.2. |
J. W., S. W. (1) |
Wartość w czasie czynów z punktów II i IV aktu oskarżenia silnika o numerze VIN (...), VIN (...) zamontowanego w pojeździe ciężarowym marki (...) bez numerów rejestracyjnych zaparkowanego na posesji j.w. |
uzupełniająca opinia pisemna biegłego z zakresu wyceny pojazdów mechanicznych Ł. G. |
(...)-- (...) |
|||||||||||||||
|
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||
|
2.1.2.1. |
|||||||||||||||||||
|
0.12.2. Ocena dowodów |
|||||||||||||||||||
|
0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
|||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|||||||||||||||||
|
2.1.1.1 |
zeznania świadka P. S., dokumentacja dotycząca pojazdu wraz z tłumaczeniem |
Sąd nie miał powodu, aby kwestionować zeznania świadka P. S. stanowiące relację z czynności służbowych wykonywanych na miejscu ujawnienia postoju pojazdów tzw. bazie. Brak przyczyn, aby uznać, że świadek był powiązany z którąkolwiek ze stron będąc zainteresowany wynikiem sprawy, co wpłynęło na jego zeznania. Jego relacje nawiązywały do wytworzonej z udziałem świadka dokumentacji w postaci protokołu oględzin i notatki. Świadek generalnie potwierdził treść tychże dokumentów, z których wynikało, iż w jednym z pojazdów bez tablic rejestracyjnych, który był zaparkowany w bazie firmy prowadzonej przez żonę S. W. (1) ujawniono zamontowany silnik o numerze (...) pochodzący z kradzieży z włamaniem pojazdu D. (...), która miała miejsce w sierpniu 2018 r. na szkodę J. N. ramie i kabinie ciągnika był nabity inny numer VIN (...) od pojazdu nabytego przez J. W., który przedstawił na okoliczność zakupu oryginalny niemiecki dowód rejestracyjny wraz z tłumaczeniem (k. 240); mieliśmy więc do czynienia z tzw składakiem. Oględziny wstępne przeprowadzone przez świadka P. S., specjalisty policyjnego od spraw mechanoskopii nie wykazały, aby doszło do przerobienia (przebijania) numerów VIN na ramie tegoż ciągnika siodłowego, co świadek przyznał na rozprawie. Wprawdzie z pewną dozą asekuracji świadek oświadczył, iż bez szczegółowych oględzin z użyciem aparatury badawczej, nie jest możliwe wypowiedzenie się bez ryzyka błędu, iż nie doszło do ingerencji w pole numerowe, sąd okręgowy uznał, iż w realiach sprawy można i trzeba oprzeć się na wynikach tych wstępnych oględzin. Kierunki apelacji, jak i bierność organu prokuratorskiego, który nie złożył w tym zakresie żadnych wniosków (chociażby o przeprowadzenie opinii mechanoskopijnej nadwozia (...)a zaparkowanego na w/w posesji) wykluczały, aby sąd odwoławczy podejmował z w tym zakresie z urzędu dodatkową inicjatywę dowodową. Stwierdzenia w dokumentacji, choć nie poprzedzone bardziej wnikliwym badaniem, nie były luźnymi spostrzeżeniami do których świadek S. nie przywiązywał wagi, a wynikały z dokładnego przyjrzenia się polom numerowym na pojeździe (...) okiem fachowca, który zawodowo i przez wiele lat zajmował się tego rodzaju problematyką (obecnie świadek jest już emerytem policyjnym), co daje gwarancję uniknięcia pomyłki. Wnioski, wbrew stanowisku świadka z rozprawy, były konkretne i kategoryczne, oglądając kabinę i silnik (...)a świadek nie artykułował żadnych wątpliwości, nie sugerował, że nie może się wypowiedzieć, należy przeprowadzić bardziej wnikliwe oględziny, tylko zajął jasne stanowisko. Wnioski świadka miały punkty styczne z dokumentacją uzyskaną w śledztwie, świadczącą o legalności nabycia ciągnika siodłowego (...) w którym zamontowano sporny silnik. Oczywistym jest, iż gdyby pojazd pochodził np. z kradzieży figurował by jako utracony w bazie VIN, a oskarżony nie dysponował by jego dowodem rejestracyjnym. Treść i autentyczność dowodu rejestracyjnego od pojazdu (...) nie była w sprawie zakwestionowana. Oceniając łącznie zeznania świadka P. S., wytworzoną dokumentację policyjną z oględzin oraz dowód rejestracyjny od pojazdu (...) przedłożony przez J. W., które to dowody pominął zarówno prokurator, jak i sąd, przeczyły one ustaleniu że oskarżeni nabyli od nieustalonej osoby cały zestaw samochodowy stanowiący przedmiot czynów z punktów II i IV aktu oskarżenia, dowodząc, że przedmiotem paserstwa był "tylko" silnik od tegoż pojazdu. N. posesji przy ul. (...) w P. nie ujawniono innych elementów pochodzących z tego samochodu, poza silnikiem, co dowodziłoby, że oskarżeni posiadali cały ciągnik siodłowy skradziony firmie (...).j. z K.. Teza jakoby rama i kabina w których w czasie oględzin zamontowany był ów silnik pochodziły również z kradzieży z włamaniem, a potem doszło do przebicia na niej numerów, czego nie dostrzegli policyjni technicy, nie została dowodowo podparta. Ani prokurator w akcie oskarżenia, ani sąd w pisemnym uzasadnieniu nie przedstawili przekonującej argumentacji, nie wyjaśnili dlaczego sam fakt posiadania przez oskarżonych J. i S. W. (2) silnika od skradzionego pojazdu ciężarowego prowadził do jedynego słusznego wniosku, iż musieli wcześniej nabyć całość skradzionego pojazdu, a nie tylko jego część. Oczywiście ocena, iż oskarżeni w ramach czynów II i IV nabyli pojazd w całości była nawet prawdopodobna, pozostawała jednak tylko i wyłącznie hipotezą, na której nie można było opierać ich surowszej odpowiedzialności karnej. Takie same argumenty przemawiały za uznaniem, iż nabyli "jedynie" silnik, co że zakupili całą ciężarówkę, co w myśl art. 5 § kpk nakazywało opowiedzieć się za pierwszą z tych opcji, korzystniejszą dla oskarżonych. |
|||||||||||||||||
|
0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
|||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|||||||||||||||||
|
. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
|||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
||||||||||||||||||
|
3.1. |
Apelacja obrońcy oskarżonego S. W. (1) adw. J. S. (str. (...) i nast.) (II) a) Obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku art. 5§2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 424 kpk poprzez dokonania oceny zgromadzonego materiału dowodowego z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i wbrew zasadom logiki i doświadczenia zawodowego, co wyraża się: 1) w bezpodstawnym odrzuceniu wersji wyjaśnień przedstawionej przez oskarżonego J. W., który przyznał się częściowo do zarzutów i wyjaśnił pochodzenie pojazdów objętych zarzutami, konsekwentnie wskazywał na brak wiedzy i świadomości ze strony brata S. W. (1) czy jego małżonki W. W. (1), 2) wybiórczym i nieuzasadnionym traktowaniem wyjaśnień S. W. (1), "które pozostaje spójne i konsekwentne na etapie całego postępowania", 3) naruszeniem zasady in dubio pro reo w sytuacji kiedy żaden z dowodów przeprowadzonych przez organy ścigania czy sąd - wszystkie opinie, wyniki przeszukań i oględzin, zeznania świadków - nie wskazuje na winę oskarżonego S. W. (1), b) a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych : 1) wskazujący, że oskarżony S. W. (1) miał świadomość pochodzenia pojazdów objętych zarzutami, a w konsekwencji uznanie, że działał z zamiarem bezpośrednim, 2) polegający na przypisaniu oskarżonemu w ramach zarzutu w pkt III, iż w nocy z 15/16 września 2018 r. w P. przy ul (...) przyjął i pomógł w ukryciu pojazd marki D. (...) przy jednoczesnym ustaleniu przez sąd, że oskarżony przebywał tej nocy w domu w K., a samochód w uzgodnieniu z oskarżonym J. W. dostarczył mężczyzna o imieniu D., 3) w zakresie czynu IV polegający na dowolnym uznaniu, że oskarżony wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym J. W. nabył pojazd marki D. (...) przy braku jakiegokolwiek dowodu uzasadniającego takie ustalenie; 4) przez ustalenie, że zarzucane czynu dotyczą mienia znacznej wartości w sytuacji gdy wartość mienia winna być ustalana w kategorii ceny netto (nie brutto); |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Apelacje tegoż obrońcy oskarżonego S. W. (1) zawierają identyczne zarzuty z pozostałymi apelacjami związanymi z tym oskarżonym, czyli skargami napisanymi przez adw. T. K., A. H. oraz samego S. W. (1) w zakresie odpowiedzialności karnej za czyny przypisane temu oskarżonemu w punktach 5 i 6 wyroku, a także apelacjami autorstwa obrońcy J. W. i tego oskarżonego w zakresie zarzutów podnoszących wspólne uchybienia mające znaczenie dla obu oskarżonych. Chodzi o kwestie związane z ustaleniami faktycznymi sądu w zakresie tego co stanowiło przedmiot paserstwa objętego czynami z punktów 2 i 6 wyroku, czy był to pojazd, czy też jedynie jego silnik oraz dotyczącymi wyceny wartości zestawu ciężarowego objętego czynami 1 i 5. Nie ma przy tym znaczenia, że poszczególni apelanci w różny sposób definiowali podniesione zarzuty, ponieważ dla sądu znaczenia miała ich merytoryczna treść, a nie to jak je nazwano. Wzajemne przenikanie się zarzutów, zbieżność podnoszonych na ich poparcie argumentów pozwalała na łączne odniesienie się do nich już przy omawianiu pierwszej z apelacji, co sprzyjało spójności, zwięzłości, a także przejrzystości uzasadnienia, pozwalając na unikanie zbędnych powtórzeń. Potrzeba oddzielnego odniesienia się do zarzutów danej apelacji w przeznaczonej na to rubryce będzie występowała jedynie w tych sytuacjach, kiedy zarzuty nie pokrywały się ze sobą, względnie podniesiono zupełnie inne argumenty na ich poparcie. Sąd okręgowy za bezzasadne uznaje zarzuty naruszenia przepisów postępowania przy ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego S. W. (1) w zakresie w jakim nie przyznał się do obu czynów, a także wspierających go wyjaśnień J. W. w części w której zapewniał, iż jego brat nie miał nic wspólnego z pojawieniem się na posesji przy ul. (...) w P. samochodu D. (...) o nr rej. (...) (zwanego dalej (...)) i naczepy C. S. o nr rej. (...) (zwanej dalej naczepą), a także silnika od pojazdu D. (...) o nr rej. (...) (zwanego dalej D. (...)), nie miał świadomości, że przedmioty te pochodzą z kradzieży, w związku z czym nie mógł dopuścić się świadomie czynów z art. 291 § 1 kk; są to zarzuty z punktów apelacji adwokatów J. S. - II a-b 1-3, T. K. 1, 2, , A. H. V,VI (po korekcie omyłki pisarskiej w numeracji), oskarżonego S. W. (1) II 1a,c,d 2. Apelacje w/w obrońców, jak i osobista S. W. (1) przedstawiają poza zarzutami dotyczącymi ustalenia, że doszło do paserstwa (...) (a nie jego osprzętu) i wartości samochodu (...) oraz naczepy C. S., własną ocenę skarżących zdarzeń będących przedmiotem dokonanych przez sąd rejonowy ustaleń faktycznych i istoty błędu upatrują w tym, że ustalenia sądu nie są zbieżne z wersją zdarzeń prezentowanych przez skarżących. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest kwestionowaniem ustaleń dokonanych przez sąd, czyli polemiką z sądem, nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki bez wykazania uchybień, które doprowadziły do błędnych ustaleń. Zwraca na to uwagę SN w następującej wypowiedzi: Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego.”(wyrok z 22 I 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975, z. 5, poz 58). Sąd I instancji wykorzystał w toku rozprawy głównej wszelkie istniejące możliwości dowodowej weryfikacji tez aktu oskarżenia i twierdzeń obrony, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa, winy, kwalifikacji prawnej przypisanego czynu, a w końcowym rezultacie dla rozstrzygnięcia o prawnej odpowiedzialności obu oskarżonych. W szczególności sąd meriti przesłuchał w toku rozprawy oskarżonych, w zakresie w jakim zdecydowali się na złożenie wypowiedzi przed sądem, odczytując w pozostałym zakresie wcześniej składane wyjaśnienia. W sposób nienaganny sąd przeprowadził dowody z zeznań świadków. Z uwagą i niezbędną szczegółowością sąd uwzględnił także złożone w tej sprawie zeznania pokrzywdzonych oraz interweniującego na miejscu ujęcia sprawców funkcjonariusza Policji. Zarzut naruszenia przez Przewodniczącego składu sędziowskiego art. 366 § 1 kpk wyartykułowany w apelacji adw. T. K. uznać należy za nieporozumienie, skoro w sprawie przeprowadzono wszystkie dowody niezbędne z punktu widzenia tez oskarżyciela i obrony, a sam apelujący nie wskazał, jakież to jeszcze istotne dowody sąd rejonowy miał dopuścić z urzędu, a tego nie uczynił. To że sąd inaczej, niż obrona ocenił dowody i wywiódł z nich inne wnioski nie stanowi naruszenia art. 366 § 1 kpk, który dotyczy zaniechania ze strony sądu w inicjatywie dowodowej, mimo, że okoliczności sprawy nakazywały sądowi aktywność w tym kierunku. W uzasadnieniu pisemnym wyroku w przeważającej części, sąd I instancji poddał wszechstronnej analizie logicznej zebrane dowody, w sposób w pełni przekonywający oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia, przedstawiając, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie odnośnie wiarygodności tych dowodów, które sąd włączył do faktycznej podstawy wyroku i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom. Wnioski sądu wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 kpk), zgodnie z dyrektywami prawdy (art. 2 § 2 kpk) i bezstronności (art. 4 kpk); a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 kpk. Zasadnym w tej sytuacji będzie przypomnienie utrwalonego od lat poglądu sformułowanego tak w doktrynie, jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procesie dochodzenia do nich sąd uchybił dyrektywom art. 7 kpk, pominął istotne w sprawie dowody, lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolnoodwoławczej. Zarzut przy tym obrazy przepisu art. 7 kpk i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, gdy nadto sąd nie orzeknie, z obrazą art. 410 kpk i art. 424 § 2 kpk oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 kpk. Tego rodzaju uchybień, tak w procesie dokonywania ustaleń faktycznych, jak też w odniesieniu do uzasadnienia wyroku sądu I instancji, Sąd Odwoławczy - jak wyżej wskazano - nie stwierdził i ich istnienia w żadnym stopniu nie uwiarygodnił skarżący. Wbrew temu co wynika z apelacji dowody, które podlegały weryfikacji sądu rejonowego, ocenione zostały zgodnie z regułami swobody określonymi w art. 7 kpk, a swoje w tym względzie stanowisko sąd ten w sposób należyty umotywował w pisemnym uzasadnieniu wyroku. W szczególności apelacje nie dostarczają takich argumentów, które uprawniałyby do sformułowania, iż wyrok został wydany w oparciu o wzajemnie sprzeczne ustalenia faktyczne. Zasada swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk) nie daje podstaw do apriorycznego preferowania lub dyskwalifikowania jednych dowodów na rzecz drugich i to według klucza najkorzystniejszego dla oskarżonego. Mając na uwadze zasady prawa dowodowego o wartości dowodowej nie decyduje to czy poszczególne dowody są korzystne albo niekorzystne dla oskarżonego, ale treść każdego z dowodów konfrontowana z innymi dowodami. Zestawienie niekwestionowanych faktów to jest: -okoliczności, że oskarżeni są rodzonymi braćmi, którzy od lat ściśle współpracują zawodowo, prowadząc razem działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu usług transportowych i naprawie pojazdów, przy czym faktycznym „szefem” jest S. W. (1), zaś jego żona jedynie figuruje jako właściciel firmy (vide chociażby zeznania świadka J. M. 94-95,983. W. W. (1) - k. 320v), widywali się codziennie nie tylko w domu, ale i firmie, które gwarantują wymianę informacji pomiędzy nimi, tym bardziej, że z akt nie wynika, jakoby pozostawali w czasie popełniania inkryminowanych czynów w złych relacjach i nie rozmawiali ze sobą, a J. W. miałby powód, aby zatajać przed bratem sprowadzenie na posesję wynajmowaną przez niego pochodzących z kradzieży przedmiotów w postaci zestawu ciężarowego czy też silnika do samochodu D. (...); zapewnienia oskarżonego J. W., iż chciał szybko wyczyścić i się pozbyć pojazdu (...) z Turystycznej 8, żeby nikt go nie zauważył na parkingu, są nielogiczne, skoro, jak ustalono, pozostawił zestaw pojazdów na środku parkingu i odjechał z niego nie kończąc pilnej pracy, a w tym czasie do bazy przyjechał S. W. (1), który widział pochodzący z przestępstwa samochód, a rzekomo miało do tego nie dojść, gdyż nie był wtajemniczony w proceder brata J.; - tego, że ukradzione pojazdy, ich części, zostały ujawniane w krótkim czasie po ich zaborze na niewielkiej posesji przy ul. (...) w P. (vide zdjęcia na k. 242), którą zarządzał S. W. (1) co czyniło niemożliwym, żeby nie zauważyć pojawienia się na jej terenie nowego zestawu ciężarowego (mowa o D. (...)), czy też odnotować montowania dużych gabarytów silnika od ciężarówki do ciągnika siodłowego D. (...) zaparkowanego w centralnym miejscu placu od sierpnia 2018 r., który nie posiadał tablic rejestracyjnych, miał zamontowany tachograf od innego pojazdu. S. W. (1) (który potrafił we własnym zakresie naprawiać pojazdy, wykazywał dużą orientację co do atrybutów legalności, wiedząc że numer silnika musi się zgadzać numerem ramy) sam przyznawał, że interesował się tym samochodem, odbywał nim próbną jazdę, więc był dobrze zorientowany, jaki jest stan techniczny i prawny tegoż konkretnego pojazdu oraz, że na przełomie sierpnia/września 2018 r. zamontowano w nim silnik. Apelacje pomijają istotny fragment wyjaśnień S. W. (1) w których przyznał, że sprawdzał numer (...) i „się zgadzał”. Brak powodów, aby kwestionować, to że oskarżony wykazując żywe zainteresowanie pojazdem J. W. i znając się na rzeczy sprawdzał numer VIN w/w ciężarówki, natomiast, jak wynika z oględzin policyjnych, jego dalsze twierdzenia o zgodności VIN nie polegają na prawdzie, gdyż numer silnika nie zgadzał się z numerem ramy. Oczywiście racje mają apelujący, iż posiadanie na posesji samochodu bez tablic rejestracyjnych nie oznacza automatycznie, że pochodzi o z nielegalnego źródła, ale jak pokazuje doświadczenie życiowe musi budzić wątpliwości, zwłaszcza, jeśli pojazd jest zdatny do użytku (S. W. (1) przyznał się, że nim jeździł) i został kupiony, kosztowanie naprawiony, aby jeździć i zarabiać na siebie, a nie zajmować miejsce na parkingu (tak wyjaśnił drugi z oskarżonych). Sytuacja ta rodzi pytania dlaczego nie podjęto działań, aby go zarejestrować, przeprowadzić przegląd techniczny (w czasie którego sprawdza się numery VIN). Żaden z oskarżonych nie komentuje tych wątpliwości, nie wyjaśniają też braku posiadania faktur, czy rachunków nabycia ciągnika siodłowego (...) przez J. W. (w apelacji adw. T. K. sformułowano tezę, że właścicielem D. (...) jest S. W. (1)), jego remontu i montażu silnika, który kosztował rzekomo 25.000 złotych, jak i holowania lawetą do warsztatu (...). Brak tych dokumentów jest gospodarczo i życiowo niewytłumaczalny, zakładając legalne pozyskanie silnika, co utrzymują apelujący. Bez nich nabywca towaru i usługi naprawczej pozbawiał się możliwości dochodzenia roszczeń z tytułu rękojmi gwarancji, wykazania źródła pochodzenia silnika, nie mówiąc już o kwestiach podatkowych. Nieistnienie dokumentacji, zaniechanie w dążeniu do zarejestrowania samochodu D. (...) sąd rejonowy bezbłędnie zinterpretował nabyciem silnika ze świadomością, że pochodzi on z przestępstwa. Warto też podkreślić, że oskarżeni rozbieżnie wypowiadali się o dalszym losie (...)a XF 105, co dodatkowo przekonuje o mówieniu nieprawdy, bo J. W. deklarował, że kupił go, aby go użytkować do przewozu (stąd kosztowna naprawa silnika), zaś S. W. (1) twierdził, że brat miał zamiar ten pojazd sprzedać; - po przybyciu Policji na miejsce przechowywania pochodzących z przestępstwa pojazdów przebywali tam obaj oskarżeni, mimo trwania czynności policyjnych i oględzin posesji nie pojawił się na niej mężczyzna o imieniu D., ani też osoba z nim związana, co przeczyło wprost deklaracjom J. W., iż osoba ta przyprowadziła (...) i miała go odebrać; Obaj oskarżeni byli zupełnie zaskoczeni interwencją Policji, rozpytywani na gorąco „plątali się” w oświadczeniach na temat pochodzenia ujawnionych tam przedmiotów, co dokumentuje notatka policyjna świadcząca, potwierdzona na rozprawie przez świadka S. Ś., że J. W., który w wyjaśnieniach deklarował przyjęcie samochodu D. (...) od nieustalonego mężczyzny o imieniu (...) bez uzgodnienia z bratem w odpowiedzi na pytania twierdził, że „on tylko pomaga bratu sprzątać auta” i nie wie skąd się wziął na nim zestaw ciężarowy, S. W. (1) zmieniał wersję, potem „nabrał wody w usta” i zapomniał skąd pojazd znalazł się na jego placu, kto go przyprowadził. Po postawieniu zarzutów „przypomniał” sobie, że stał za tym jego brat (k. 1). Dlaczego szczerze nie powiedział o tym Policji w czasie zatrzymania - nie skomentował. Osoby niezamieszane w nielegalny proceder nie mają powodu, aby mówić nieprawdę i zmieniać wersję bez wytłumaczenia. Obaj oskarżeni byli i to nie raz w przeszłości karani za kradzież pojazdów samochodowych, więc sytuacje przypisane im przez sąd, nie odbiegały od ich dotychczasowej drogi życiowej. - w czasie przybycia na miejsce patrolu Policji przy zestawie ciężarowym leżała w widocznym miejscu skrzynka narzędziowa zawierająca tzw. zagłuszacz (wbrew sugestiom apelujących w tym adw. A H. nie przypominała ona w żadnym wypadku lodówki samochodowej, a skrzynkę narzędziową, różnica w wyglądzie tych przedmiotów, jest dla każdego – oczywista, tym bardziej dla zawodowego kierowcy ciężarówki; jak ten przedmiot wygląda widać na k. 599), co dowodzi tego, że sprawcy byli „święcie” przekonani o tym, iż zagłuszacz działa i mogą bez pośpiechu i ryzyka „wpadki” czyścić pojazd i pozbawiać go elementów legalizacyjnych, pozwalając sobie na pozostawienie ich na swoim terenie (na Turystycznej 8 odnaleziono zakopane tabliczki znamionowe i stacyjkę wymontowane z (...)). Uzupełnić należy, iż wbrew stanowisku adw. A. H. nie było tak, że J. W. nieświadomie odłączył „lodówkę” od zasilania, co spowodowało „odżycie sygnału (...) i lokalizację zestawu ciężarowego, co miało dowodzić niewinności tegoż oskarżonego, a raczej przekonania, że pomaga on do oszustwa ubezpieczeniowego. Jest to wniosek nieuprawniony, ponieważ z opinii biegłego A. B. (k. 601) wynikało jasno, że zagłuszacz był zasilany akumulatorem, a nie z zewnętrznego źródła, podłączenie kablem służyło tylko i wyłącznie ładowaniu akumulatora, nie podawaniu prądu; zatem wyjęcie kabla z gniazda pozostawało bez związku z zanikiem napięci. Wyłączenie zagłuszarki nastąpiło na skutek awarii włącznika, nie wyłączenia z prądu, o czym najwidoczniej żaden z oskarżonych nie wiedział. Sprawcy odłączając urządzenie „z zasilania” byli święcie przekonani, że będzie ono działać nadal do rozładowania akumulatora. Absurdem byłoby też przyjęcie za możliwy scenariusza, że mężczyzna, który zlecił oskarżonemu J. W. przyjęcie na posesję w P. zestawu ciężarowego, kiedy źródłem sukcesu miała być neutralizacja sygnału (...) z użyciem zagłuszacza, nie powiedział oskarżonemu, że takie urządzenie znajduje się w pojeździe i pod żadnym pozorem nie można go wyłączać z prądu; - osoba, która miała ponoć stać za sprzedażą silnika do samochodu D. (...) i przyprowadzeniem na parking przy ul. (...) w P. (...) wraz z naczepą w celu rzekomego upozorowania kradzieży na potrzeby uzyskania odszkodowania nie została ustalona. Oskarżony J. W. w którego wyjaśnieniach pojawił się (...) nie wyjawił nazwiska tej osoby, jej miejsca zamieszkania, prowadzenia działalności gospodarczej, numeru telefonu, numerów rejestracyjnych pojazdów, jej samochodu; podawał jedynie szczątkowe informacje na temat wyglądu tej osoby, samochodu, którym się poruszała, nie dające w żadnym wypadku możliwości ustalenia tożsamości, próbując nieudolnie uwiarygadniać swoje słowa. Doświadczenie życiowe uczy, że niemożliwym jest zupełny brak informacji pozwalających na identyfikację (...) ze strony J. W. w sytuacji, kiedy oskarżony ten był z w/w mężczyzną w kontaktach gospodarczych, kupując od niej silnik do samochodu, czy też wchodząc w rzekome porozumienie dotyczące pomocy do oszustwa ubezpieczeniowego. W obu przypadkach taka współpraca opiera się na zaufaniu, a to wynika z dobrej znajomości pomiędzy osobami współpracującymi. Trudno zaś ufać osobie, której się nie zna, nie wie jak się nazywa, gdzie mieszka, pracuje. Zadziwiające jest, że J. W., bez słowa komentarza, nie wskazał nawet numeru telefonu do (...), mimo, że z jego wyjaśnień wynikało, iż za pośrednictwem telefonu umawiał się z nim, czy to na remont (...)a XF 105, czy to na przechowanie zestawu ciężarowego. Nie ulega więc kwestii, iż nie było żadnej obiektywnej przeszkody, aby J. W., jeśli wyjaśniałby szczerze, by wskazać organom ścigania, czy sądowi „namiary” na (...). Dodając do tego argument, iż ów tajemniczy mężczyzna, nie pojawił się na posesji oskarżonych, aby odebrać zestaw, mimo że –według J. W. – powinien tam przybyć, trafne było ustalenie Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb., iż (...) był postacią fikcyjną wytworzoną jedynie w wyobraźni oskarżonego J. W., na którą oskarżeni i ich obrońcy próbowali przenieść odpowiedzialność za zarzucane czyny, ich zaplanowanie. Anonimowość (...) gwarantować miała w zamyśle twórcy tego scenariusza brak możliwości weryfikacji wersji o jego udziale w paserstwie. Był to jednak scenariusz niedorzeczny, sprzeczny z elementarną logiką i doświadczeniem życiowym, żeby nie powiedzieć infantylny; uprawniało Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. do zajęcia stanowiska, iż obaj oskarżeni współdziałali w paserstwie zarówno silnika (uwzględniając redukcję odpowiedzialności zastosowaną przez sąd odwoławczy), jak i zestawu ciężarowego, a wersja jakoby oskarżony S. W. (1) nie miał świadomości pochodzenia silnika zamontowanego w pojeździe D. (...) z przestępstwa i nie wiedział, że oskarżony J. W. sprowadzi na plac przy ul. (...) w P. zestaw ciężarowy z ciągnikiem (...) jest niemożliwa do zaakceptowania w świetle logiki i doświadczenia życiowego. Ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki wydarzeń stwierdzonej innymi dowodami, jeżeli owe wydarzenia są tego rodzaju, że stanowią oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność istotnie miała miejsce. (tak też SA w Poznaniu w wyroku z 28 stycznia 2002 r. o sygn. akt II A Ka 570/01). Natomiast wyjaśnienia oskarżonych przeczące udziałowi S. W. (1) w paserstwach nie mogły być zaakceptowane, stanowiąc tylko i wyłącznie linię obrony, nie znajdującą oparcia w materiale dowodowym, zmierzającą do uniknięcia przez niego odpowiedzialności karnej. To, że oskarżeni, jak słusznie zauważają apelujący, stabilnie i z uporem zapewniali o niewinności S. W. (1), nie mogło doprowadzić do przyznania ich słowom w tym zakresie waloru wiarygodności. Konsekwencja nie jest, ani jedynym, ani wiodącym wyznacznikiem prawdomówności, a sala sądowa pokazuje, iż osoby winne, wbrew oczywistym dowodom zaprzeczają swojej odpowiedzialności, nawet po wydaniu prawomocnego wyroku. Wbrew zarzutom skarg apelacyjnych temu, że oskarżony S. W. (1) uczestniczył czynnie w pomocy do ukrycia zestawu ciężarowego opisanego punkcie III aktu oskarżenia nie przeczy okoliczność, iż w czasie kiedy doszło do kradzieży z włamaniem do ciężarówki w C. w nocy 15/16 września 2018 r. telefon tegoż oskarżonego nie logował się do stacji przekaźnikowej właściwej ze względu na miejsce dokonania włamania, czy też na drodze konwojowania (...) do P. Tryb, a nawet, że spędził on całą noc w domu, a na ul. (...) przybył po południu 16 września 2018 r. Stosując konsekwentnie takie rozumowanie, należałoby uznać za niezgodne z prawdą wyjaśnienia oskarżonego J. W. (które apelujący uważają za wiarygodne), że tejże nocy spotkał się z (...) w okolicach S. i pilotował go na parking przy ul. (...), ponieważ telefon użytkowany przez tego oskarżonego, również przez nie logował się w żadnej ze stacji przekaźnikowych na drodze S. –P. Telefony komórkowe, zasady ich działania w tym ta, iż telefon przemieszcza się razem z posiadaczem i pokazuje, gdzie osoba używająca go się znajduje, emitując sygnał do stacji (...), jest wiedzą powszechną i podstawową; okoliczność posługiwania się specjalistyczną zagłuszarką (...), którą znaleziono na posesji oskarżonych przekonuje, że oskarżeni zdawali sobie sprawę z tej zależności. Dlatego też, jak pokazuje praktyka, sprawcy przestępstw (tym bardziej doświadczeni w tym fachu, jak bracia W.) mając wiedzę w tym zakresie, aby nie pozostawiać śladów na „mapie przekaźnikowej” związanych z użyciem telefonów, zostawiają je w bezpiecznym miejscu, czy też po prostu wyłączają, posługują się telefonami zarejestrowanymi na inne osoby na czas nielegalnych działań. To że tak mogło być w tym przypadku świadczy postępowanie J. W., który solennie zapewniał, że przemieszczał się samochodem od S. do P., czego nie odzwierciedlały logowania jego telefonu, który po prostu wyłączył. Realia sprawy dowodzą, że brak logowania się telefonów komórkowych oskarżonych w miejscach popełniania przestępstwa w czasie jego dokonania nie przesądzają, że oskarżonych tam nie było. Poza tym, przyjmując za sądem rejonowy, za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonych, zeznania żony S. W. (1) i matki oskarżonych, iż tenże spędził noc w domu, nie wyłącza to jego odpowiedzialności za ten czyn. Sąd rejonowy przypisał S. W. (1) dopuszczenie się paserstwa w formie pomocy do ukrycia w/w zestawu ciężarowego o czym poinformował strony i obrońców także w uzasadnieniu wyroku. Przez pomoc do ukrycia rzeczy należy rozumieć każdą czynność zmierzającą do ukrycia tej rzeczy lub ułatwiającą jej ukrycie, której rezultatem ma być utrudnienie lub uniemożliwienie wykrycia rzeczy. Pomoc do ukrycia może przybierać zarówno postać fizycznej aktywności, jak i stanowić tzw. pomoc psychiczną. Pomoc ta może być udzielona sprawcy, który uzyskał rzecz za pomocą czynu zabronionego, oraz każdej innej osobie, która tą rzeczą włada (K. Indecki, Przestępstwo paserstwa..., s. 69 i n.; E. Pływaczewski, Przestępstwo paserstwa..., s. 94 i n.; O. Chybiński, Paserstwo w polskim prawie karnym..., s. 49 i n.; L. Peiper, Komentarz do kodeksu karnego..., s. 344 i n.; wyrok SN z dnia 10 lipca 2007 r., II KK 383/06, LEX nr 296753). Skoro więc prawidłowe ustalenia faktyczne wykluczają z podanych wyżej przyczyn, iż sprowadzenie na plac zestawu ciężarowego mogło nastąpić bez porozumienia z osobą wynajmującą tą nieruchomość (S. W. (1)) i bez jej przyzwolenia, to ta zgoda psychiczna S. W. (1) pozwalająca bratu, aby ukrył na parkingu pochodzący z przestępstwa pojazd stanowiła realizację znamienia pomocy do ukrycia. Oskarżony S. W. (1), wbrew wywodom apelujących, nie musiał, aby uznać go za pasera towarzyszyć bratu w pilotowaniu skradzionej ciężarówki, ani też „otwierać bramy” parkingu jego prywatnej firmy, na który ją przywieziono. Mógł nawet spać w swoim domu w K. 15/16 września 2018 r., istotne było oświadczenie woli o możliwości przywiezienia skradzionego mienia do miejsca ukrycia, które sąd rejonowy bezbłędnie wyprowadził z wymienionych wyżej okoliczności. Z tych samych przyczyn bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego jest też okoliczność, iż przyjechał do swojej firmy w związku z planowanym kursem na (...). Decyzja o przyjęciu (...) na bazę została podjęta przez niego dużo wcześniej, przed przyjazdem i nie było tak, że oskarżony S. W. (1) dowiedział się o znalezieniu się tego pojazdu z naczepą dopiero około godziny 15 w dniu 16 września 2018 r. kiedy przyjechał na ul. (...), co rzekomo nie dawało mu możliwości rozeznania się z czym ma do czynienia. Wersję, że oskarżony J. W. wymknął się z domu wykorzystując nieuwagę brata, wziął klucze „od firmy” S. W. (1) i wstawił tam ciągnik siodłowy z naczepą wbrew jego wiedzy i zgody należy kategorycznie odrzucić. Żaden z oskarżonych, jak również apelacje nie wyjaśniają, jak to się stało, że rzekomo nieświadomy przestępczego procederu brata, wykonywanego poza nim, S. W. (1), kiedy przybył na teren prywatnej małej bazy widząc stojący w centralnym punkcie duży zestaw ciężarowy, nienależący do niego, ani brata (ten był tylko kierowcą) z usuniętymi tabliczkami znamionowymi, tablicami rejestracyjnymi, stojącym obok zagłuszaczem w kabinie którego znajdowała się zamontowana nieoryginalna stacyjka od innego pojazdu i rzeczy nienależące do J. W., przemieszcza się po bazie, nie zadaje żadnych pytań, nie nabiera żadnych wątpliwości co do źródła pochodzenia samochodu pozbawionego widocznych na zewnątrz atrybutów legalności i towarzyszy bratu do czasu zatrzymania przez Policję podając funkcjonariuszom podczas zatrzymania mętne tłumaczenia skąd na jego posesji wziął się (...), kto go sprowadził. Wbrew zapatrywaniu apelujących w sprawie nie zaistniała sytuacja z art. 5 § 2 kpk, jako że sąd rejonowy spośród dwóch konkurencyjnych wersji prezentowanych przez oskarżonych z jednej strony, a organ prokuratorski z drugiej wybrał jedną w następstwie prawidłowej oceny materiału dowodowego, która, jak napisano nie budziła wątpliwości sądu odwoławczego. Z uzasadnienia wyroku nie wynika, jakoby sąd rejonowy po ocenie dowodów, powziął w sprawie wątpliwości jakie przyjąć fakty i stanął przed koniecznością ich rozstrzygnięcia i zrobił to na niekorzyść oskarżonych. Apelujący bezpodstawnie zrównują rozbieżności w treści poszczególnych dowodów z wątpliwościami w zakresie ustalania faktów. Zawarta w art. 5 § 2 k.p.k. reguła in dubio pro reo tylko wtedy może być uznana za naruszoną, gdy sąd powziął określoną wątpliwość i nie mogąc jej usunąć rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego. To że wątpliwość odnośnie ustalonego przez sąd czynu, będącego przedmiotem osądu, zgłasza któraś ze stron procesowych, w tym przypadku obrońcy oskarżonego, nie może być podstawą konstruowania zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. (por. np. wyroki SN: z dnia 14 maja 1999 r., IV KKN 714/99, Prok. i Pr. 2000, Nr 4, poz. 8, z dnia 11 października 2002 r., V KKN 251/01, OSN Prok. i Pr. 2003, Nr 11, poz. 5, z dnia 8 kwietnia 2003 r., V KKN 268/02, OSN Prok. i Pr. 2003, Nr 12, poz. 9). Wobec trafności ustalenia sądu rejonowego świadomości ze strony S. W. (1) pochodzenia silnika od pojazdu (...) (czyn IV) i zestawu ciężarowego (czyn III) z przestępstwa, którego apelacje nie zdołały obalić, przyjęta w I instancji kwalifikacja z art. 291 § 1 kk w umyślnym wariancie paserstwa była jak najbardziej prawidłowa. W żadnym wypadku przy takich ustaleniach nie istniały podstawy, aby zachowania oskarżonego S. W. (1) podciągnąć pod przepis art. 292 § 1 kk. Zasadnym okazał się natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, w zakresie czynów II i IV aktu oskarżenia, iż oskarżeni nabyli od nieustalonej osoby pojazd (...), nie zaś „jedynie” silnik od tego pojazdu, jak wskazywał J. W., a za nim apelujący. Jak napisano wyżej na posesji wynajmowanej przez firmę żony S. W. (1) funkcjonariusze Policji w dniu 16 września 2018 r. znaleźli kompletny zestaw ciężarowy skradziony spółce (...) oraz ciągnik siodłowy D. (...) wraz silnikiem od pojazdu (...) o nr rej. (...) i nr VIN (...), który został skradziony na szkodę G. Sp.j. z K.. Policjanci przeprowadzili oględziny ciągnika siodłowego (...) i odczytali na nim numer VIN (...). Zestawienie tych różnic świadczyło, że w ciągniku siodłowym zamontowano silnik od innego, jak się okazało skradzionego pojazdu. Przy czym analiza pola numerycznego na ciągniku siodłowym, nie wykazała, aby doszło do przebicia numerów, co potwierdziły zeznania świadka P. S. omówione w poprzedniej części uzasadnienia. Policjanci w czasie przeszukania bazy transportowej S. W. (1) zabezpieczyli też oryginalny dowód rejestracyjny od ciężarówki D. (...) o numerze VIN (...) wraz z tłumaczeniem (k. 240). Ten układ dowodów pozwalał na przyjęcie z wymaganą pewnością, iż oskarżeni nabyli silnik od pojazdu pochodzącego z kradzieży, natomiast ustalenie sądu rejonowego, iż oskarżeni oprócz ujawnionego o nich silnika, zakupili także ramę i kabinę ciężarówki ocenić należy, za prawdopodobną, jednak tylko i wyłącznie hipotezę i tutaj należy w pełni zgodzić się z kwestionującymi to apelacjami. Stwierdzenie ze str. 7 uzasadnienia, „iż numer VIN pojazdu (...) zakwestionowanego przez policję na placu przy ul (...) (…) jest tożsamy z nr VIN samochodu skradzionego wcześniej w K. i co do tego nie ma żadnych wątpliwości” jest stanowczo „na wyrost”, a źródła tego błędu należy upatrywać w zrównaniu numeru silnika z numerem VIN pojazdu. Oskarżeni owszem mogli nabyć całą ciężarówkę, jednak jest to tak samo prawdopodobne, jak scenariusz zakupu tylko silnika. Właśnie w tej sytuacji, a nie we wskazanych w apelacjach, zaistniały przesłanki do zastosowania zasady z art. 5 § 2 kpk i z dwóch sprzecznych scenariuszy wybrania tego, który był dla oskarżonych korzystniejszy. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie broni w żaden sposób przyjętych w tym zakresie ustaleń faktycznych, nie komentuje dlaczego w tym konkretnym przypadku, posiadanie przez oskarżonych kradzionego silnika prowadzi do jedynego ustalenia, że sprawcy nie mogli nie nabyć kompletnej ciężarówki, a jedynie jej część. Wszak na terenie parkingu nie odnaleziono żadnych innych pozostałości od skradzionej firmie (...).j. z K. ciężarówki D. (...), a oskarżeni udokumentowali legalne posiadanie ramy od tożsamej ciężarówki, który to fakt przemawiał „na logikę” za tym, iż potrzebowali tylko silnika, a rama i kabina nie leżała w zakresie ich zainteresowania, skoro mieli swój legalny egzemplarz. W efekcie należało dokonać zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie czynów przypisanych oskarżonym J. W. w punkcie 2 (zarzut II), a S. W. (1) w punkcie 6 (zarzut IV) i przyjęcie przedmiotem nabycia w ramach paserstwa był pochodzący z kradzieży silnik od ciągnika siodłowego marki D. (...) o nr rej. (...) i nr VIN (...) o wartości 13.189 złotych. Wartość silnika ustalono w oparciu o uzupełniającą opinię biegłego z zakresu (...). Została ona wydana w oparciu o dane dotyczące modelu, daty nabycia i przebiegu silnika do czasu jego zaboru, a więc konieczne i wystarczające do oszacowania wartości tego osprzętu. Biegły napisał jakimi metodami ustalił wartość silnika, co w powiązaniu z jego wykształceniem, posiadanym tytułem naukowym, przy braku zastrzeżeń ze strony oskarżonych, ich obrońców oraz prokuratora pozwoliło sądowi odwoławczemu przyjąć wnioski eksperta za własne. Częściowo zasadne okazały się zarzuty dotyczące nieprawidłowego ustalenia przez sąd rejonowy wartości zestawu ciężarowego składającego się z ciągnika siodłowego (...) oraz naczepy C. S., których wartość sąd rejonowy określił na 299.100 złotych odwołując się w tym zakresie do ceny nabycia zestawu przez firmę (...) reprezentowaną przez S. C. w oparciu, jak napisano, faktury. Sąd rejonowy zdawał się podzielić wątpliwości co do wartości w/w pojazdu sygnalizowane przez oskarżonych i obronę, skoro podjął decyzję o zasięgnięciu wyceny biegłego Ł. G., jednak finalnie opinię tę zignorował przyjmując za rzeczywistą wartość na którą opiewała faktura zakupu pojazdu przez F. Transport w odniesieniu do ciągnika siodłowego (k. 935); wbrew zapisowi w uzasadnieniu wyroku, pokrzywdzony nie przedstawił faktury zakupu naczepy, co do tego pojazdu sąd bazował na jego ustnych oświadczeniach z rozprawy (k. 837). Powodów całkowitego odrzucenia opinii biegłego nie wyartykułowano w uzasadnieniu wyroku. Decyzja sądu była w tym zakresie błędna, jako że pomijając już niekonsekwencję w postępowaniu, za oparciem się na opinii biegłego przemawiała okoliczność, iż od daty zakupu ciągnika siodłowego (23 marca 2018 r.) do daty inkryminowanego czynu 15/16 września 2018 r. upłynęło 6 miesięcy w czasie których ciężarówka była używana w firmie transportowej do przewozu towarów, pokonując kilkadziesiąt tysięcy kilometrów, co zwiększało stopień jej wyeksploatowania, co nie mogło nie pozostać bez znaczenia dla spadku wartości. Niezależnie od tego S. C., jak napisano, nie przedstawił faktury zakupu naczepy C. S., w oparciu o którą można byłoby weryfikować jego oświadczenia co do wartości naczepy, a te było zmienne w czasie. Podczas pierwszego przesłuchania w śledztwie świadek wartość naczepy ocenił na 110.000 złotych, a na rozprawie na 90.000 złotych, nie uzasadniając skąd wzięła się ta niebagatelna różnica (k. 837, 7-8). Był to kolejny argument, żeby oprzeć się o opinię biegłego, a nie polegać na fakturze czy rozbieżnych oświadczeniach S. C.. Apelujący asekuracyjnie kwestionowali wycenę przez biegłego Ł. G. ciągnika (...) i naczepy C. S. argumentując, że ekspertyza opiera się na niepełnych danych, nie uwzględnia montażu i stopnia wszystkich elementów mających wpływ na zniżkę ceny; w przypadku naczepy apelujący kwestionowali zwłaszcza założenie biegłego, że zamontowano w niej inny (droższy) agregat chłodniczy. Źródłem tych wad ekspertyzy miało być to, że biegły nie dokonał oględzin ciągnika i naczepy, polegał jedynie na danych z akt sprawy. Obrońcy oskarżonych: adwokaci J. S., T. M. i A. H. zarzucali w związku z tym sądowi rejonowemu zaniechanie zasięgnięcia opinii uzupełniającej z poleceniem oględzin zestawu przez biegłego, domagali się wariantowo przeprowadzenia takiego dowodu przez sąd odwoławczy. N. dowód zasadności argumentacji w tym zakresie adw. T. M. i oskarżony J. W. przedłożyli na etapie apelacyjnym prywatną opinię autorstwa rzeczoznawcy samochodowego mgr M. L. (k. 1289-1309, 1326-1341), który wycenił wartość zestawu na kwotę rzekomą niższą, niż Ł. G.. N. rozprawie apelacyjnej do argumentacji opierającej się o treść prywatnej opinii przyłączyli się pozostali apelujący. Zdaniem sądu odwoławczego podniesione wobec opinii biegłego zarzuty nie są zasadne, ponieważ ich autorzy nie przekonali, iż opinia Ł. G. jest niepełna. Oczywiście optymalnym rozwiązaniem byłoby, aby biegły obejrzał naczepę przed jej wyceną, nie jest jednak tak, iż brak naocznego zapoznania się z pojazdem wykluczał możliwość wyceny jego wartości, skoro w aktach znajdowały się wszelkie dane identyfikujące rok produkcji, model, przebieg, wyposażenie naczepy, a więc elementy rzutujące na cenę; nie brakło również kolorowych zdjęć naczepy wykonanych w dniu 16 sierpnia 2018 r. przez wykwalifikowanych techników Policji obrazujących wizualny stan naczepy na datę popełnienia zarzucanych oskarżonym czynów. Biegły te wszystkie elementy wziął pod uwagę pisząc opinię, widział również zdjęcia naczepy, które umieścił w ekspertyzie. Dane te wpisał do powszechnie używanego przez rzeczoznawców programu I., który je podsumował i obliczył wartość pojazdu. Apelujący nie próbowali nawet kwestionować sposobu wyliczania wartości przez algorytm oprogramowania komputerowego; choć szafowali uchybieniem braku oględzin zwalczając opinię biegłego sądowego, nie widzą problemu w tym, że „ich rzeczoznawca” , którego opinię uznają za wartościową i miarodajną, również nie oglądał zestawu ciężarowego, co wynika wprost z tej „opinii” (str. 1 u góry). Rzecz rozbijała się o ocenę wartości agregatu chłodniczego, jednak ten temat był poruszany na rozprawie przed sądem I instancji, kiedy biegły wydawał opinię uzupełniającą, indagowany przez oskarżonych i ich obrońców. Podsumowaniem tej „batalii” było stwierdzenie biegłego, iż podtrzymuje swoją opinię pisemną, nie jest koniecznym do szacowania przeprowadzenie oględzin pojazdu oraz – co najważniejsze z punktu widzenia zarzutów apelacyjnych- gdyby przyjąć zastrzeżenia co do wartości naczepy skutkowałoby to obniżeniem wyceny maksymalnie o 20 %, co w zasadzie kończyło dyskusję na ten temat (k. 1137). Być może dlatego ani oskarżeni, ani obrońcy po wydaniu opinii uzupełniającej nie domagali się wydania kolejnej opinii przez tego, bądź innego biegłego. Dziwi zatem przy niezmienionej sytuacji procesowej niewytłumaczalna zmiana zdania w tym zakresie i zarzucanie sądowi naruszenia art. 201 kpk, pozbawione z resztą jakiejkolwiek nowej, nieznanej argumentacji (k. 1137v- 1139). Korekty wartości ciągnika i naczepy ze strony biegłego żadna z apelacji nie zakwestionowała. Przyjmując ją należałoby obniżyć oszacowaną wartość wyjściową o 20 % co daje odpowiednio 153.600 złotych (było 192.000 złotych) w odniesieniu do ciągnika i 80.800 złotych (było 101.100 złotych) w odniesieniu do naczepy; razem to 234.480 złotych plus rzeczy osobiste kierowcy wycenione na 2.200 złotych (nie było to w apelacji sporne). Taką też wartość, z uwagi na niedające się usunąć watpliwości uwzględniając art. 5 § 2 kpk przyjął finalnie z korzyścią dla oskarżonych sąd odwoławczy. Z kolei rzeczoznawca M. L. wycenił ciągnik na 136.000 złotych i naczepę na 54.700 złotych, z tym, że – co umknęło apelującym – były to kwoty netto, zatem niższe o 23 % podatek VAT od sprzedaży pojazdów mechanicznych. Dodając do tych kwot wartość podatku uzyskujemy brutto odpowiednio: 167.280 złotych i 67.281 złotych, co daje kwotę globalną 234.561 złotych, zatem i tak wyższą od wyliczonej przez biegłego Ł. G. biorąc pod uwagę zniżkę. Przedłożona opinia prywatna nie tylko nie wspiera zarzutu apelacji, ale przynosi na końcu efekt odwrotny do zamierzonego przez oskarżonych i obrońców. Wbrew wywodom apelacji adw. J. S., T. K. i S. W. (1) nie było podstaw, aby wartość przedmiotów paserstwa przyjmować po „cenie netto”, gdyż pokrzywdzona FrigoTransport była płatnikiem podatku VAT w związku z czym dokonując zakupu zestawu z VAT-em pomniejszała należny fiskusowi podatek VAT o podatek uiszczony w cenie brutto pojazdu. Kodeks karny zna pojęcia wartości mienia, cudzej rzeczy, szkody, nie posługuje się, a więc nie zna pojęcia wartości netto, brutto. Gdyby ustawodawca chciał, aby takie rozróżnienie wprowadzono w zależności od tego czy pokrzywdzony jest „vatowcem” czy też nie, znalazłoby to odzwierciedlenie w ustawie, a tak się nie stało. Rozróżnienie to jest domeną ogólnie pojętego prawa podatkowego, a nie karnego. Przyjmując wywody apelujących należałoby konsekwentnie przy obliczaniu wartości mienia, szkody przy przestępstwach przeciwko mieniu uwzględniać również inne elementy cenotwórcze np. marżę, co skutkowałoby przy każdej kradzieży dywagowaniem i hipotetyzowaniem za ile dana rzecz mogłaby zostać sprzedana (jaką marżę uzyskałby sprzedający i czy należy ją wliczyć do wartości sprzedanej rzeczy). Aby tego uniknąć należy brać pod uwagę wartość rynkową rzeczy tzn. oddającą za ile pokrzywdzony mógłby nabyć mienie o takich samych parametrach, jak utracone w wyniku przestępstwa, bądź takowe sprzedać (w razie kradzieży lub przywłaszczenia mienia na sprzedaż, por. Postanowienie SN z 26.09.2012 r., II KK 223/12, LEX nr 1220806). Trzeba też „życiowo” wskazać, że dla pasera nie ma absolutnie żadnego znaczenia, czy pokrzywdzony odliczył podatek VAT od np. skradzionego pojazdu, czy też nie, a liczy się wartość rynkowa nabytego mienia o jaką następuje przysporzenie w jego majątku. Widząc dwa stojące obok siebie samochody należące do pokrzywdzonych, z których jeden odliczył VAT, a drugi nie, paser nie kalkuluje który ukradnie, nie wybiera tego o wartości netto, aby ponieść łagodniejszą odpowiedzialność. Oczywistym przy tym jest, że paser nie składa deklaracji podatkowej od nabytej nielegalnie rzeczy. Trudno go więc premiować stosowaniem zasad odliczeń podatkowych obowiązujących legalne transakcje do których pospolite paserstwo się nie zalicza. Przyjmując wartość ciągnika i naczepy z uwzględnieniem korekty „w dół” zastosowanej przez sąd odwoławczy w zakresie czynów z punktów 1 i 5 wyroku, dało to globalną kwotę 236.680 złotych potwierdzając prawidłowość zakwalifikowania ich przez sąd I instancji z art. 291 § 1 kk w zw z art. 294 § 1 kk. Mieniem znacznej wartości jest takie, którego wartość przekracza 200.000 złotych (art. 115 § 5 kk). Nie podzielono zarzutów apelacji adw. T. K. i oskarżonego S. W. (1), a także adw. T. M. (w odniesieniu do J. W.) rzekomej rażącej surowości orzeczonych kar pozbawienia wolności. Skargi w tym fragmencie nie zawierały żadnej rzeczowej argumentacji, nie może być za taką uznane kwestionowanie z resztą po raz kolejny, tym razem pod pozorem innego uchybienia, w apelacji adw. T. K. ustalenia sądu rejonowego o dopuszczeniu się przez S. W. (1) zarzucanych mu czynów. Uwzględnienie tak skonstruowanego zarzutu stanowić mogło dalsze konsekwencje w postaci uniewinnienia oskarżonego, bądź też przyjęcia łagodniejszej kwalifikacji przypisanych czynów, a nie obniżenie kary. Kary jednostkowe zostały wymierzone obu oskarżonym z uwzględnieniem wszystkich okoliczności zarówno tych na korzyść, jak i niekorzyść i przydaniem każdej z nich odpowiedniej wagi. Biorąc pod uwagę uprzednią karalność obu oskarżonych połączoną z odbywaniem kar w zakładach karnych, a także dopuszczeniem się w krótkim odstępie czasu paserstwa pojazdów ciężarowych lub ich części na szkodę dwóch różnych pokrzywdzonych, świadczącą o ich głębokiej demoralizacji, braku chęci korektury swojego zachowania mimo udzielonych przez sądy „lekcji”, orzeczonych przez sąd rejonowy kar pozbawienia wolności nie sposób uznać - co do zasady - za rażąco niewspółmiernie surowych. Nie było powodów, aby premiować oskarżonych karami w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Analogicznych korekt w dół wymagały kary wymierzone oskarżonym za czyny przypisane w punktach 2 i 6 wyroku, z uwagi na odmienne ustalenia w zakresie rodzaju i wartości stanowiącego przedmiot paserstw mienia; wartość ta „spadła” ze 105.000 złotych do 13.189 złotych, a więc ośmiokrotnie, co miało wpływ na obniżenie stopnia społecznej szkodliwości tych czynów (im mniejsza wartość tym mniejsza szkoda w majątku pokrzywdzonego) i nie mogło nie pozostawać bez znaczenia dla wymiarów kar. Pomijalna korekta wartości mienia czynów przypisanych w punktach 1 i 5 jedynie o 1/5, zdaniem sądu odwoławczego nie wymagała w związku z tym obniżenia kar za te czyny. Orzekając kary łączne zastosowano, podobnie jak sąd rejonowy zasadę absorpcji, zbliżoną w takim samym stopniu do absorpcji, jak i kumulacji, uwzględniając z jednej strony podobieństwo kwalifikacyjne i krótki odstęp czasu między czynami, z drugiej zaś, to że czyny te popełniono z pokrzywdzeniem różnych podmiotów, a obaj oskarżeni są osobami mającymi bogate doświadczenia kryminalne. |
|||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||
|
O zmianę wyroku poprzez: - uniewinnienie oskarżonego S. W. (1) od zarzucanych mu czynów; - przyjęcie odmiennej wartości mienia w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie 5 wyroku; - przyjęcie, że przedmiotem czynu przypisanego w punkcie 6 był jedynie silnik od pojazdu D. (...), a nie ciągnik siodłowy tej marki i modelu. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||
|
Opisano wyżej. |
|||||||||||||||||||
|
3.2. |
Apelacja oskarżonego S. W. (1) (str. (...) i nast.) II. 1) obrazy przepisów postępowania mających istotny wpływ na treść orzeczenia: a) art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk w zw z art. 410 kpk wyrażającej się w całkowitym pominięciu przy wyrokowaniu dowodu zabezpieczonego przy ul (...) w toku postępowania i wciąż pozostających w dyspozycji sądu w postaci oryginalnego dowodu rejestracyjnego od pojazdu objętego zarzutem IV przy jednoczesnym ustaleniu, że oskarżony nie powziął żadnych czynności potwierdzenia legalności pochodzenia pojazdu potwierdzając tym swoją świadomość, co do nielegalnego pochodzenia pojazdu, b) art. 7 kpk, art 366 § 1 kpk wyrażającej się w bezkrytycznym przyjęciu za dowiedzoną wartość auta i naczepy z zarzutu III "w oparciu na przedstawionych fakturach zakupu przez poszkodowanego" z datami wskazującymi na zakup w okresie dużo wcześniejszym niż popełniono czyn, ponadto twierdząc, że okres jaki upłynął nie ma wpływu na wartość zestawu; c) art. 7 kpk w zw z art. 410 kpk polegającej na dowolnej i fragmentarycznej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego przy całkowitym pominięciu okoliczności na korzyść oskarżonego tj. - zeznań samego oskarżonego, które są spójne i konsekwentne na całym etapie postępowania; - zeznań J. W., który jednoznacznie i konsekwentnie wskazuje na brak wiedzy i świadomości, iż pojazdy znajdujące się na posesji pochodzą z czynu zabronionego. - "brak wiarygodnych i niewiarygodnych dowodów winy w mojej osobie zarzucanych mi czynów zabronionych w przedmiotowej sprawie jednoznacznie wskazuje na domniemaniach" d) art. 5 § 2 kpk - naruszenie zasady in dubio pro reo w sytuacji kiedy żaden z dowodów przeprowadzonych przez organy ścigania czy sąd - wszystkie opinie, wyniki przeszukań i oględzin, zeznania świadków - nie wskazuje na moją winę 2) a w konsekwencji błąd ustaleń faktycznych: a)wskazujący, że miałem świadomość pochodzenia pojazdów objętych zarzutami, a w konsekwencji uznanie, że działał z zamiarem bezpośrednim, b) polegający na przypisaniu mi czynu III przy jednoczesnym ustaleniu przez sąd, że przebywałem tej nocy w domu w K., c) w zakresie czynu IV polegający na dowolnym uznaniu, że nabyłem pojazd marki D. (...) przy braku jakiegokolwiek dowodu uzasadniającego takie ustalenie; d) przez ustalenie, że wartość pojazdu z czynu III winna być ustalana w kategorii ceny brutto, a nie netto; 3) Rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec mej osoby kary w wysokości 3 lat pobawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności sprawy i moja postawa nie wskazuje bym miał świadomość na pochodzenia pojazdów z czynu zabronionego oraz fakt, że szkoda wyrządzona przestępstwem z zarzutu III została w całości naprawiona wobec zwrotu przedmiotów właścicielowi. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1 |
|||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1 |
☒ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1 |
|||||||||||||||||||
|
3.3. |
Apelacja obrońcy oskarżonego S. W. (1) adw. T. K. (str. (...) i nast.) 1. Naruszenia prawa procesowego mającego wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie: -art. 5 § 2 kpk poprzez nie rozstrzyganie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego pomimo braku jakichkolwiek dowodów świadczących o jego winie i uznaniu, ze S. W. (1) miał pełną wiedzę co do pochodzenia pojazdu marki D. (...) o nr rej, (...) i pomagał go ukryć w sytuacji gdy w nocy z 15 na 16 września 2018r. przebywał on w domu a do wynajmowanej posesji przy ul. (...) przybył około godz. 15 dnia 16.09.2018r. w celu przygotowywania się do wyjazdu w trasę swoim samochodem i nie interesował się w ogóle skąd na posesji znajdował się nowy pojazd a po niespełna 2 godzinach został zatrzymany przez policje brat oskarżonego jednoznacznie w swoich wyjaśnieniach wskazuje, ze S. W. (1) nie miał wiedzy co do pochodzenia tego pojazdu oraz okoliczności w jakich znalazł się na posesji przy ul (...) także pojazd marki D. (...) posiada dokumentację a także oryginalne kluczyki, nr VIN zgodny z dokumentacja co wskazuje, ze oskarżony S. W. (1) mógł nie wiedzieć o pochodzeniu samochodu z przestępstwa tym bardziej że J. W. jednoznacznie wskazywał, że jego brat nie miał żadnej wiedzy odnośnie pochodzenia także drugiego z pojazdów oraz nie uczestniczył w jego sprowadzaniu na posesję a także przyjęcia, że działanie S. W. (1) miało charakter umyślny w sytuacji gdy brak nie budzących wątpliwości dowodów na świadomość pochodzenia pojazdów będących przedmiotem zarzutów, skutkuje powstaniem nie dających się usunać wątpliwości co do wiedzy i świadomości oskarżonego S. W. (1), co winno być rozstrzygane na korzyść oskarżonego, - art. 7 kpk w zw z art 424 § 1 pkt 1 kpk w zw z art. 410 kpk poprzez ocenę dowodów w sposób pobieżny, wybiórczy z pominięciem istotnych dowodów sprzeciwiających się treści aktu oskarżenia, a mianowicie nie wzięciu pod uwagę, że biegły za zakresu mechanoskopii nie stwierdził ingerencji w pole numeryczne samochodu D. (...), samochód ten posiadał dokumenty, które były zgodne z VIN, który i jak wynika z wyjaśnień S. W. (1) został przez niego sprawdzony, posiadał oryginany kluczyk, co świadczy o tym, że nie mógł S. W. (1) wiedzieć o jego nielegalnym pochodzeniu, a także poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony przyjął i pomógł w ukryciu pojazdu D. (...), gdy z zeznań świadka M., a także załączonego zlecenia przewozu wynika, że S. W. (1) szykował się do wyjazdu i nie interesował się samochodem przyprowadzonym przez jego brata, a współoskarżony J. W. potwierdził, że jego brat nie miał żadnej świadomości przyprowadzenia pojazdów i nie brał udziału w ich przyprowadzaniu; - art. 366 § 1 kpk poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, a mianowicie: - jakie były dokładne okoliczności znalezienia się pojazdów będących przedmiotem zarzutów na posesji przy ul. (...) i kto nimi dysponował, czy ewentualnie kto i komu zlecił przechowywanie ich na tej posesji; - czy oskarżony S. W. mógł wiedzieć o pochodzeniu pojazdów biorąc pod uwagę nr VIN zgodny z dokumentacją (…), a z notatki z dnia 17 września 2018 r. na k 69 akt sprawy wynika, że w samochodzie tym nie stwierdzono ingerencji w pole numeryczne, a po analizie w bazie (...) ujawniono, że jedynie znajdujący się w pojeździe silnik pochodzi z przestępstwa, a samochód D. (...) po raz pierwszy zobaczył dopiero podczas przygotowań do wyjazdu w dniu 16 września 2020 r. i nie interesował się jego pochodzenia z uwagi na pilne przygotowywanie do wyjazdu swojego samochodu. - jaka jest faktyczna wartość pojazdów biorąc pod uwagę, że ich właściciele posługują się wartością netto z uwagi na odliczenie podczas zakupu podatku VAT, a także okoliczność, że biegły w nie był w stanie jednoznacznie określić wartości pojazdów biorąc pod uwagę ich stan, wyposażenie oraz stopień zużycia; 2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść polegającego na tym, że: - oskarżony S. W. (1) brał udział w ukryciu samochodu (...) (…) podczas gdy w dacie przyjętej przez sąd kradzieży pojazdu i przywiezienia na posesję przybywał on w domu co potwierdziła jego żona oraz matka, a na wynajmowany plac przyjechał około 2 godziny przed zatrzymaniem i jak wskazywał, co potwierdził świadek M. szykował się do wyjazdu na (...) (…); - oskarżony S. W. (1) nabył wspólnie i w porozumieniu z J. W. samochód D. (...) (…) wiedząc, że pochodził z przestępstwa czego konsekwencją jest uznanie, że dopuścił się paserstwa z art. 291 § 1 kk wsytuacji, gdy biegły z dziedziny mechanoskopii nie stwierdził ingerencji w pole numeryczne pojazdu, samochód posiadał dokumenty, które były zgodne z numerem VIN, oryginalny kluczyk i nie było podstaw, by oskarżony nie wierzył w zapewnienia brata o legalnym pochodzeniu tego pojazdu, a co za tym idzie nie mógł współdziałać z nim w jego nabyciu (…); - przyjęcie wartości pojazdów według faktur zakupu w sytuacji gdy od dnia zakupu upłynął znaczny okres czasu i wartość pojazdów znacznie spadła, a biegły nie był w stanie jednoznacznie ustalić wartości pojazdów z uwagi na brak możliwości ich wyposażenia, stanu technicznego, stopnia zużycia; 3.Rażącej niewspółmierności kary łącznej pozbawienia wolności w sytuacji gdy z okoliczności sprawy, postawy oskarżonego, materiału dowodowego wynika, że miał świadomości przestępczego pochodzenia pojazdów będących przedmiotem sprawy, ani udziału przy ich sprowadzaniu i zakupie, co uzasadnia w przypadku uznania jego winy, przypisanie sprawstwa jedynie nieumyślnego paserstwa z art. 292 kk i wymierzenie mu kary w najniższym wymiarze. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1. |
|||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||
|
3.4. |
Apelacja obrońcy oskarżonego J. W. adw. T. M. (str. 1240 i nast) 1. obrazy prawa procesowego art. 170 § 1 i art. 170 § 1 pkt 5 kpk przez oddalenie wniosku dowodowego obrony na okoliczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego ds. ustalenia wartości pojazdów, co ma istotne znaczenie z punktu widzenia kwalifikacji prawnej czynu w zakresie mienia znacznej wartości a oddalenie nastąpiło min z przyjęcia przesłanki zamierzającej do przedłużenia postępowania; 2. obrazy prawa procesowego art. 7 kpk poprzez błędną ocenę materiału dowodowego wyjaśnień oskarżonego J. W. i S. W. (1) w zakresie współsprawstwa obu oskarżonych w zakresie nabycia pojazdu (...) 105 i wartości pojazdów , opinii biegłego Ł. G. złożonej pisemnie i na rozprawie w zakresie wartości pojazdów oraz faktury VAT dotyczącej zakupu pojazdu (...) 460FT oraz naczepy C. i przyjęcie wartości nieodpowiadających wartości rynkowej pojazdów, co ma wpływ na przyjętą przesłankę mienia znacznej wartości; 3. błędne przyjęcie współsprawstwa z S. W. (1) paserstwa pojazdu (...) wraz z naczepą oraz paserstwa pojazdu (...) 105, gdy można jedynie przyjąć paserstwo silnika do tego pojazdu oraz błędne przyjęcie wartości wszystkich pojazdów i łączne przyjęcie wartości odrębnych pojazdów (...) i naczepy, jako jednego przedmiotu przestępstwa paserstwa; 4. Rażącą surowość kary pozbawienia wolności; |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1. |
|||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1. |
|||||||||||||||||||
|
3.5. |
Apelacja oskarżonego J. W. (str. (...) i nast) 1. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie zawyżonej wartości mienia dotyczącego czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia w oparciu o fakturę nabycia tegoż pojazdu przez pokrzywdzoną firmę (...), bez uwzględnienia, że pojazdy te zostały nabyte wcześniej w tym naczepa w 2014 r. Sąd zaakceptował wycenę biegłego Ł. G. wartości naczepy C. S., mimo że biegły przyjął - wbrew faktom- że w naczepie był zamontowany inny agregat chłodniczy, niż w rzeczywistości, co doprowadziło do zawyżenia wartości naczepy. Sąd niezasadnie odrzucił wniosek adwokata M. o uzupełniającą opinię biegłego z zakresu wyceny pojazdów; 2. błąd w ustaleniach faktycznych dotyczących "II zarzutu" |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1. |
|||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||
|
O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: - przyjęcie odmiennej wartości mienia w odniesieniu do czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku; - przyjęcie, że przedmiotem czynu przypisanego w punkcie 2 był jedynie silnik od pojazdu D. (...), a nie ciągnik siodłowy tej marki i modelu. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1. |
|||||||||||||||||||
|
3.6. |
Apelacja oskarżonego obrońcy oskarżonych S. W. (1) i J. W. adw. A. H. (str. (...) i nast.) II. przez naruszenie art. 2,3,5 § 2, 7, 424 § 1 i 2 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie J. W. za winnego czynu opisanego w punkcie 1, podczas gdy prawidłowa analiza pozyskanych dowodów, zgodnie z zasadą swobodnej, a nie dowolnej ich oceny prowadzi do wniosku, iż sąd meriti nie dokonał w sposób prawidłowy ustalenia wartości mienia, przez to, że błędnie przyjął, iż pojazd D. (...) i naczepa S. A. zakupione zostały przez pokrzywdzoną spółkę jednorazowo w marcu 2018 r., gdy tymczasem chociażby dane wynikające z dowodu rejestracyjnego owej naczepy wskazują, że nastąpiło to na przełomie 2014 i 2015 r., zatem dużo wcześniej, co niewątpliwie ma wpływ na znacznie niższą wartość naczepy w stosunku do ustalonej przez sąd, a nadto sąd ten nie uwzględnił depozycji biegłego rzeczoznawcy, który stwierdził, w trakcie uzupełniania opinii na rozprawie, że uwzględniając wszystkie czynniki istotne w opiniowaniu (...) wartość całego zestawu może ulec pomniejszeniu nawet o 20 %, a oprócz tego sąd ten nie uwzględnił depozycji oskarżonych, iż oferowane do sprzedaży analogiczne mienie w znacznej mierze ma mniejszą wartość (...), a zatem poprzez wskazany błąd co do ustalenia wartości mienia, zaniechanie uzupełnienia materiału dowodowego poprzez uzupełniającą opinię biegłego rzeczoznawcy (...) oraz uwzględnienia wartości rynkowych szacowanego zestawu, sąd meriti nie określił dokładnie przypisanego oskarżonemu czynu, co w dalszej konsekwencji skutkowało zaniechaniem wyeliminowania z kwalifikacji prawnej czynu z art. 294 § 1 kk i obniżeniem oskarżonemu za ten czyn kary; III. przez naruszenie art. 2,3,5 § 2, 7, 424 § 1 i 2 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie J. W. za winnego czynu opisanego w pkt. 2 wyroku, gdy tymczasem w kontekście bezspornych dowodów (...) w tym protokołu oględzin przedmiotowego pojazdu ze stwierdzeniem brak ingerencji w pole numeryczne, niemieckiego dowodu rejestracyjnego zeznań J. G. oraz złożonych w tym zakresie wyjaśnień obu oskarżonych wynika, że pojazd marki D. (...) nigdy nie był przedmiotem czynu zabronionego, a zatem nabycie tego pojazdu przez J. W. nie wypełniało znamion czynu zabronionego (...); IV. przez naruszenie art. 2,3,5 § 2, 7, 424 § 1 i 2 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie J. W. za winnego czynu opisanego w pkt 1 z kwalifikacją prawną z art. 291 § 1 kk w zw z art. 294 § 1 kk, gdy tymczasem - bacząc na w pełni logiczne i konsekwentne wyjaśnienia tegoż oskarżonego poparte opiniami kryminalistycznymi zachowaniem tegoż oskarżonego polegającym na wyłączeniu tzw. zagłuszacza sygnału (...), co z kolei niemal natychmiast skutkowało ujawnieniem miejsca deponowania skradzionego pojazdu i naczepy - winno stanowić podstawę dla Sądu do wszechstronnej oceny materiału dowodowego materiału dowodowego w tym także przez pryzmat wyjaśnień tegoż oskarżonego zgodnie z zasadą swobodnej, a nie wybiórczej oceny tych dowodów, a w konsekwencji tego ustalenie strony podmiotowej, a w dalszej kolejności przyjęcie, że J. W. poprzez wyrażenie zgody na zdeponowanie w dniu 16 września 2018 r. w P. samochodu marki D. (...) wraz z naczepą (...), które miały być następnie przedmiotem zgłoszenia przez nieustaloną osobę firmie ubezpieczeniowej jako skradzione, w celu wyłudzenia wypłaty odszkodowania, ułatwił jej dokonanie czynu, do którego jednak nie doszło wskutek wyłączenia "zagłuszacza" (...), a zatem swoim zachowaniem wypełnił znamiona art. 18 § 3 kk w zw z art. 298 § 1 kk; w odniesieniu do oskarżonego S. W. (1) V. w odniesieniu do oskarżonego S. W. (1) V. przez naruszenie art. 2,3,5 § 2, 7, 424 § 1 i 2 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie S. W. (1) za winnego czynu opisanego w pkt 5 z kwalifikacją z art. 291 § 1 kk w zw z art. 294 § 1 kk w zw z art. 64§ 1 kk, gdy tymczasem - bacząc na w pełni logiczne i konsekwentne wyjaśnienia tegoż oskarżonego poparte wyjaśnieniami J. W., opiniami kryminalistycznymi, zeznaniami świadków - dowody te w sposób jednoznaczny wskazują, że oskarżony ten nie miał żadnej wiedzy, że w godzinach rannych 16 września 2018 r. na teren firmy jego żony zdeponowany zostanie samochód (...) (...) z naczepą pochodzący z przestępstwa, a po przyjeździe w miejsc prowadzonej działalności gospodarczej , a po przyjeździe w miejsce prowadzonej działalności gospodarczej z uwagi na obowiązki zawodowe, w tym przygotowanie pojazdu do wyjazdu do K. oraz stosunkowo krótki czas przybycia tam funkcjonariuszy Policji nie miał możliwości weryfikacji legalności zestawu ciężarowego, tym bardziej, że brat zapewnił go, że pojazd ten i naczepa pochodzą z legalnego źródła, a zatem nie miał i nie mógł mieć wiedzy co do przestępczego pochodzenia tego mienia, a zatem nie wypełnił swoim zachowaniem dyspozycji przypisanego mu występku; VI. przez naruszenie art. 2,3,5 § 2, 7, 424 § 1 i 2 kpk błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie S. W. (1) za winnego czynu opisanego w pkt 6, pomimo tego, że z niebudzących wątpliwości dowodów pozyskanych w sprawie jak chociażby: protokołu oględzin przedmiotowego pojazdu ze stwierdzeniem braku ingerencji w pola numerowe, niemieckiego dowodu rejestracyjnego, zeznań J. G. oraz złożonych w tym zakresie wyjaśnień obu oskarżonych jednoznacznie wynika, że pojazd marki D. (...) nigdy nie był przedmiotem przestępstwa i nie zmienia tego konstatacja sądu meriti, że o przestępczym pochodzeniu tego pojazdu mogła świadczyć okoliczność, iż nie posiadał tablic rejestracyjnych, bowiem brak owych tablic nie jest w świetle przepisów prawa o ruchu drogowym żadną negatywną przesłanką do zarejestrowania pojazdu po spełnieniu określonych wymogów ustawowych; |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
W przeważającej części do zarzutów tych sąd odwoławczy odniósł się już w rubryce 3.1 omawiając apelację adw. J. S., nie pomijając sformułowanej w apelacji adw. A. H. wersji zdarzeń, jakoby J. W. uczestniczył jedynie w pomocy do oszustwa ubezpieczeniowego realizując, zdaniem obrońcy, znamiona art. 18 § 3 kk w zw z art. 298 § kk dokonywanego przez mężczyznę o imieniu (...). Dla sądu odwoławczego, co skomentowano wyżej, ów mężczyzna pozostaje wytworem wyobraźni oskarżonego J. W., na którym budowana jest narracja „chytrej” linii obrony przerzucającej odpowiedzialność na nieegzystującą w rzeczywistości osobę. Przewrotne utyskiwania oskarżonych, iż organy ścigania, a także sąd I instancji, nie ustalił danych i zaniechał przesłuchania (...) są niepoważne, skoro osoby je formułujące nigdy nie przedstawiły informacji wystarczających na identyfikację w/w osoby (a tylko one miały z nią ponoć styczność), a apelacje nie wyjaśniają jakich to jeszcze czynności poszukiwawczych zaniechano, aby namierzyć tą wymyśloną postać. Żeby odpowiedzialnie odwoływać się do (...) i jego rzekomych „interesów” z oskarżonym J. W., w tym o przełożeniu silnika (...) z pojazdu skradzionego (o czym J. W. podobno nie wiedział), należałoby pokazać, gdzie w aktach znajduje się rachunek za tą usługę, o którym mówi apelacja, a także dokument gwarancji. Prokurator, ani sąd rejonowy, ani też odwoławczy nie zlokalizowały tego dokumentu, również skarga apelacyjna adw. A. H. oraz J. W., choć do niego nawiązują, nie mówią na której karcie taki dokument się znajduje. Nie załączono jego kopii do apelacji, co czyni te zarzuty oczywiście bezpodstawną polemiką. Nie można, z przytoczonych w rubryce 3.1 powodów kwestionować wyceny naczepy z opinii Ł. G.. Nie ma tutaj żadnego znaczenia data zakupu tej naczepy przez FrigoTransport, jak uważa obrona, a data jej produkcji, przebieg i czas używania, co ekspertyza biegłego sądowego brała przecież pod uwagę. To kto kupił naczepę i ją użytkował (K. czy N.) jest dla kalkulacji wartości bez znaczenia, co jest oczywistością i apelacja nie przekonuje, żeby było inaczej. Nie jest też żadnym argumentem powoływanie się na wiedzę i doświadczenie oskarżonych, których zdaniem agregat chłodniczy naczepy C. S. powinien być wyceniony na jeszcze niższą kwotę, niż oszacował biegły. Nie kwestionując doświadczenia oskarżonych, w odróżnieniu od biegłego nie posiadają oni wystarczającej fachowej wiedzy, ani narzędzi informatycznych, aby ferować wiążące w tym dla sądu wnioski. Dla sądu nie jest wystarczający argument, iż oskarżonym „wydaje się, że” wartość jest niższa, niż wyliczona przez biegłego sądowego, ponieważ pozostaje bez wsparcia w innym materiale dowodowym np. ogłoszeniach o sprzedaży naczep o identycznym wieku i wyposażeniu, które - wbrew zapewnieniu apelującego - nie zostały do akt nigdy złożone, co dodatkowo przekonuje, że oskarżeni snują niepoparte niczym hipotezy Zupełnie bezprzedmiotowa jest obszerna dyskusja apelującego z ustaleniami biegłego G. C. co do sposobu poruszania się pojazdu (...) po dokonaniu kradzieży, gdyż okoliczność ta straciła w ogóle na znaczeniu, kiedy sąd rejonowy, idąc w sukurs obronie, zredukował odpowiedzialność J. W. z kradzieży z włamaniem do paserstwa, co do którego ustalenia faktyczne w zakresie jego odpowiedzialności karnej poczyniono opierając się głównie o wyjaśnienia tego oskarżonego. Chodzi o ustalenie, że zestaw ciężarowy przyprowadziła na ul. (...) w P. nocą 15/16 września 2020 r. inna, niż ten oskarżony osoba, które sąd przyjął w takiej postaci, jak wyjaśnił oskarżony. Jakież ma zatem znaczenie to czy pojazd ten odcinek R. – P. przejechał bez zatrzymania, czy też zatrzymywał się na krótką przerwę trudno pojąć. Niezależnie od tego bijący w opinię w/w biegłego zarzut jest całkowicie pozbawiony podstaw, sformułowany w oderwaniu od tego, co napisał i powiedział na rozprawie ekspert (k. 516, 984-985). Tego, że pojazd zatrzymywał się i nie poruszał biegły nie wnioskował w oparciu o analizę mglistych, bliżej nieuchwytnych poszlak, dokonując jakichś obliczeń prędkości, które „zwalcza” skarga, a odczytując konkretne zapisy w urządzeniu rejestrującym parametry jazdy czyli tzw. tachografie, który odnotował w swojej pamięci okresy kiedy pojazd stał i był wyłączony (rozłączenie zapłonu), licząc ile trwał postój, od kiedy do kiedy i której godzinie ponownie ruszał. Prawidłowość działania tachografu i zgodność z rzeczywistością rejestrowanych przez to urządzenie danych nie była w apelacji kwestionowana. Logicznie również biegły odwołując się do rozmiarów i topografii niewielkiego parkingu przy ul. (...) w P. przekonał, iż rozpędzenie kilkunastometrowego „TIR-a” do 38 km/h było na placu po prostu niemożliwe, nie wynikało też nawet z wyjaśnień J. W.. Nieodpowiadające materiałowi dowodowemu, jak już napisano wyżej, były sugestie, iż „między D., a J. W. nie było porozumienia”, czego dowodem miało być wyłączenie z prądu zagłuszarki „pomylonej przez tego oskarżonego z lodówką samochodową”. Postępując w ten sposób należałoby założyć, że (...) najpierw z dużym zaangażowaniem (kupno zagłuszarki, wymiana stacyjki) upozorował kradzież nienależącej do niego ciężarówki w celu wyłudzenia odszkodowania (zatem w porozumieniu ze S. C.), a następnie intencjonalnie nie informując pomagającego mu J. W. o skutkach odłączenia od prądu zagłuszarki z niewiadomych przyczyn storpedował ten plan doprowadzając do zlokalizowania i odnalezienia przez Policję pojazdu, ujęcia pomocnika, podczas gdy zestaw miał rzekomo zniknąć, co stanowi miało podstawę wypłaty odszkodowania. Taki intelektualnie niespójny scenariusz, jest nieprawdopodobny, a wręcz niemożliwy, dowodząc jego zmyślenia przez J. W., który „stojąc w rozkroku” raz brał całą winę na siebie (chroniąc brata), próbując jednocześnie uniknąć bądź rozmyć swoją odpowiedzialność transmitując ją na (...). Sąd pomija tutaj brak związku pomiędzy odłączeniem zagłuszacza z gniazda zasilania w (...), a zaprzestaniem jego działania, które było skutkiem awarii przełącznika, o czym napisano w poprzedniej części uzasadnienia. Problemu tego „nie widział” apelujący ignorując wnioski opinii biegłego A. B., przeciwko którym żadna z apelacji nawet nie próbowała protestować. |
|||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||
|
Jak w rubryce 3.1. |
|||||||||||||||||||
|
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|||||||||||||||||||
|
4.1. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|||||||||||||||||||
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|||||||||||||||||||
|
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||
|
0.15.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||
|
Rozstrzygnięcia skazujące w tym kary orzeczone w punktach 1 i 5. Orzeczenie w zakresie kosztów. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||
|
Apelacje kwestionujące wyrok sądu I instancji w opisanych wyżej obszarach okazały się bezzasadne, nie stwierdzono z urzędu podstaw do korekty czy uchylenia orzeczenia w tym zakresie |
|||||||||||||||||||
|
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||
|
0.0.15.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
||||||||||||||||||
|
Skorygowano wartość przedmiotu paserstwa z czynów 1 i 5. Dokonano odmiennych ustaleń faktycznych w zakresie czynów 2 i 6 przyjmując, że przedmiotem działania oskarżonych J. i S. W. (1) był silnik pochodzący z kradzieży silnik od ciągnika siodłowego marki D. (...) o nr rej. (...) i nr VIN (...) o wartości 13.189 złotych i w efekcie obniżono za nie kary do 1 roku, czego dalszym następstwem było orzeczenie na nowo kary łącznej i opłaty od niej. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|||||||||||||||||||
|
Opisano w rubryce 3.1. |
|||||||||||||||||||
|
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||
|
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||||||||||||||||||
|
5.3.1.1.1. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||
|
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||
|
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||||||||||||||||||
|
5.3.1.4.1. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||
|
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||||||||||||||||||
|
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||
|
6. Koszty Procesu |
|||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||
|
3. |
O kosztach za postępowanie apelacyjne orzeczono na podstawie art. 634 kpk w zw z art. 627 kpk. Opłaty za obie instancje od kar łącznych wymierzono oskarżonym na podstawie art. 10 ust 1, art. 6 i 2 ust 1 pkt 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). Nie znaleziono z urzędu podstaw do zwolnienia oskarżonych z ponoszenia należności, ponieważ posiadają wyuczone atrakcyjne zawody kierowcy – mechanika, mają zatrudnienie i uzyskują zarobki. |
||||||||||||||||||
|
7. PODPIS |
|||||||||||||||||||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego S. W. (1) adwokat J. S. |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Rozstrzygnięcia związane z odpowiedzialnością karną oskarżonego S. W. (1). |
||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.11.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
2 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
oskarżony S. W. (1) |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Rozstrzygnięcia związane z odpowiedzialnością karną oskarżonego S. W. (1). |
||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.11.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
3 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego S. W. (1) adwokat T. K. |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Rozstrzygnięcia związane z odpowiedzialnością karną oskarżonego S. W. (1). |
||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.11.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
4 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonych Adwokat A. H. |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Całość wyroku. |
||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.11.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
5 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Oskarżony J. W. |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.11.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
6 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonego S. W. (1) adw. T. M. |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Rozstrzygnięcia związane z odpowiedzialnością karną oskarżonego S. W. (1). |
||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.11.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: