Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 120/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 9 grudnia 2024 roku w sprawie o sygn. akt II K 266/24.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego D. B. we wniesionej apelacji pisemnej w punkcie pierwszym (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 4 kpk. w zw. z art. 7 kpk w zw. z art 410 kpk, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy poprzez jednostronną, dowolną ocenę materiału dowodowego, całkowicie sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego tj.:

- błędnym stwierdzeniem, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa znieważenia funkcjonariusza publicznego, w sytuacji, gdy jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, czyn ten stanowi wykroczenie z art 141 k.w. w postać używania słów nieprzyzwoitych;

- błędnym stwierdzeniem na podstawie zeznań świadka B. P., że wypowiedź skierowana do nauczycielki stanowiła znieważenie funkcjonariusza, podczas, gdy wypowiedź ta nie posiadała żadnego słowa stanowiącego epitet określający osobę nauczycielki (a tym samym jej ubliżającego) a jedynie zawierała słowa wulgarne będące przejawem emocji oskarżonego;

- błędnym stwierdzeniu na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, iż słowa kierowane do nauczycielki stanowiły jej znieważenie, w szczególności mając na względzie, iż pokrzywdzoną jest kobietą, podczas, gdy adresat wulgarnej wypowiedzi dla poniesienia odpowiedzialności karnej nie ma żadnego znaczenia;

- błędnym stwierdzeniu (które przejawia się w całej rozciągłości uzasadnienia wyroku), iż oskarżony dopuścił się rzekomo nie tylko znieważenia nauczycielki, ale przede wszystkim kobiety, podczas, gdy w tak ustalonym stanie faktycznym nie można mówić o znieważeniu funkcjonariusza publicznego, albowiem kobieta nie jest desygnatem słowa funkcjonariusz publiczny;

- błędnym stwierdzaniu przez Sąd I instancji, iż oskarżony wielokrotnie i intensywnie obrażał pokrzywdzoną, w sytuacji, gdy jak wynika z ustaleń stanu faktycznego poczynionego przez Sąd, znieważenie nauczycielki B. P. było jednorazowe i sprowadzało się do stwierdzenia: „Nie będziesz kurwa mówiła mi co mam robić, idź się kurwa poskarż mamusi, co mi kurwa zrobisz";

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pierwszy (1) podniesiony w apelacji pisemnej wniesionej przez obrońcę oskarżonego D. B. nie jest zasadny. Aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów należy wykazać, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk) - zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., Prok i Pr. 1999 r., nr 2 poz. 6). Sąd I instancji wskazał, którym dowodom dał wiarę, a którym waloru wiarygodności odmówił i z jakich powodów. Sąd I instancji dokonał oceny materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie w sposób odpowiadający zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego. Dokonana ocena przez sąd meriti ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Sąd okręgowy podziela dokonaną przez sąd I instancji ocenę zgromadzonych dowodów w przedmiotowej sprawie i powielanie argumentów przemawiających za dokonaną oceną jest zbędne. Teza o błędnym przypisaniu oskarżonemu sprawstwa zarzuconego czynu opiera się na wybiórczym potraktowaniu materiału dowodowego. Wyjaśnienia oskarżonego, w których negował, że użycie wulgaryzmów nie miało na celu obrażenia, znieważenia pokrzywdzonej, a stanowiło jedynie wynik jego poirytowania na zwróconą przez pokrzywdzoną mu uwagę, jawią się jako odosobnione, a próba zdezawuowania obciążających zeznań świadków jest pozbawiona racjonalnych przesłanek. W toku postępowania dowodowego nie ujawniono żadnych okoliczności, wskazujących na to, by pokrzywdzona oraz świadkowie W. P. oraz A. G. mieli interes w pomawianiu oskarżonego o zachowania nie mające miejsca. Osoby te były obce dla oskarżonego, natomiast pokrzywdzona miała z nim styczność, w momencie, kiedy był jej uczniem. Twierdzenia, jakoby oskarżony został pomówiony w odwecie za to, że źle traktował za czasów szkolnych syna pokrzywdzonej brzmią nieprzekonywująco. Trudno zakładać, że pokrzywdzona postanowiła uknuć intrygę wciągając w nią dyrektora szkoły oraz przypadkowego świadka (takim bowiem jest W. P.) uzgodnić wspólną wersję wydarzeń i sfabrykować nieprawdziwe zeznania w celu postawienia D. B. w stan oskarżenia.

Apelant staje na stanowisku, że użycie słów wulgarnych, do których przyznaje się w swych wyjaśnieniach oskarżony tłumacząc, że były to jedynie „przerywniki” i nie miały na celu znieważenia pokrzywdzonej, nie były do niej adresowane osobiście (także jako nauczyciela, tylko były kierowane ogólnie bez wskazywania adresata), co najwyżej kwalifikuje odpowiedzialność oskarżonego za czyn z art. 141 kw. B. P., jak i pozostali świadkowie w swych zeznaniach wskazali, że oskarżony wielokrotnie posługiwał się wulgaryzmami kierując je pod adresem pokrzywdzonej „ku wa”, „ch..j”, niewątpliwie które słowa są nieprzyzwoite po myśli art. 141 kw. Tyle tylko, że umyka apelantowi, płynąca z depozycji pokrzywdzone informacja, że oskarżony wypowiedział słowa kierowane do bezpośrednio do niej „możesz mnie w ch..ja cmoknąć”. Nie ma wątpliwości, że ten znieważający zwrot i pozostałe słowa wulgarne były kierowane w stosunku do pokrzywdzonej i miały na celu znieważenie jej. Apelant stara się łagodzić wymiar użytych wulgaryzmów próbując forsować stanowisko, że sąd nieprawidłowo przypisał oskarżonemu czynność znieważenia funkcjonariusza publicznego podczas i w związku z wykonywaniem czynności służbowych uznając, że obrażono pokrzywdzoną także jako kobietę. W ocenie sądu odwoławczego fakt, że sąd meriti wskazał, że zachowanie oskarżonego znieważa pokrzywdzoną także jako kobietę miało na celu wzmocnienie pejoratywności i naganności takiego zachowania w aspekcie przyjętych norm społecznych, aksjologicznych, wzorów obyczajowych i kulturowych. Truizmem jest twierdzenie, że modelowa kobieta bardziej emocjonalnie reaguje na obelgi, wulgaryzmy, czuje się nimi bardziej dotknięta, jak modelowy mężczyzna, zwłaszcza, jak się weźmie pod uwagę charakter czynności, jaką zasugerował pod adresem pokrzywdzonej oskarżony. Przede wszystkim jednak dla bytu przestępstwa z art. 226 § 1 kk nie ma żadnego znaczenia płeć osoby znieważanej. Przedmiotem ochrony w art. 226§1 kk jest autorytet osób realizujących pełnieniem swych obowiązków działalność instytucji państwowych, a także ich godność. Wskazać należy, że pojęcie „zniewagi”, która musi przybrać postać aktywnego okazywania braku szacunku, ma tu identyczny sens jak w art. 216 kk, zaś rzeczowym kryterium oceny w tym przedmiocie stanowią normy społeczne, a nie subiektywne mniemanie o sobie określonego funkcjonariusza (vide wyrok SN z 17 lutego 1993 r., III KRN 24/92). Znaczenie zniewagi w prawie karnym nie odbiega od tego, które występuje w języku powszechnym. Znieważać oznacza ubliżać komuś, lżyć, obrażać kogoś (tak: Słownik języka polskiego, oprac. E. Sobol, Warszawa 2005, s. 1281). Za zniewagę uznać należy zatem wszelkie zachowania, które stanowią wyraz pogardy dla drugiego człowieka, niezależnie od odczuć samego pokrzywdzonego, zgodnie ze wzorcami obyczajowymi i ocenami zdeterminowanymi kulturowo (za: postanowienie SN z 7 maja 2008 r., III KK 234/2007, LexisNexis nr 1952101, Biul. PK 2008, nr 10, poz. 33). Pokrzywdzona prowadziła zajęcia z dorastającą młodzieżą, która była świadkiem wulgarnego zachowania oskarżonego w stosunku do ich nauczycielki, który z błahego powodu dążył do osłabienia autorytetu B. P. jako nauczyciela, właśnie brakiem stosownej reakcji na zwróconą uwagę i to w placówce szkolnej, na oczach jej przyszłych absolwentów. Takim zachowaniem, jak inkryminowane, zmierzał do ośmieszenia i znieważenia byłej jego nauczycielki (w tym momencie funkcjonariusza publicznego podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych), okazania braku szacunku, wywołania wrażenia, że kierowane do niego słowa uwagi są nieistotne, są zwykłym „czepianiem się” i nic sobie z nich nie robi. Takie zachowanie sąd odwoławczy ocenia jako istotnie odbiegające od norm społecznych, dobrego obyczaju, ordynarne, jako karygodne i naganne. W sprawie nie było okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Jest on dorosłym mężczyzną, w pełni poczytalnym i powinien w zaistniałej sytuacji na zwróconą (zasadnie) uwagę przez pokrzywdzoną właściwie zareagować i przeprosić za swoje zachowanie (ewentualnie nic nie odzywając się opuścić teren szkoły z wprowadzonym psem). Tymczasem oskarżony wyprowadził psa z budynku szkoły i wrócił dalej lekceważąco zwracając się do pokrzywdzonej. Sąd I instancji uwzględnił całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych rzutujących na wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary i w żadnej mierze nie można uznać, by orzeczona wobec oskarżonego kara grzywny w wysokości 100 stawek po 10 złotych każda była karą rażąco niewspółmiernie surową. Orzeczona wobec oskarżonego kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a nade wszystko spełni pożądane cele zapobiegawcze i wychowawcze. Oskarżony swymi czynami godził w podstawowe wartości, jakimi jest powaga instytucji państwowej i godność funkcjonariusza publicznego. Uczynił to w sposób nieuzasadniony obiektywnymi okolicznościami i to na oczach młodzieży. Postępowanie jego cechuje wysoki stopień aroganci, zuchwałości i braku poszanowania dla instytucji i swojej byłej nauczycielki. W tej sytuacji również kwota zasądzonej nawiązki jawi się jako współmierna do wagi czynu, jego społecznej szkodliwości. Podnieść należy, że orzeczenie nawiązki od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej było obligatoryjne przy ustaleniu przez sąd I instancji, że oskarżony popełnił czyn o charakterze chuligańskim.

Rozstrzygnięcie sądu rejonowego w należyty sposób będzie przeciwdziałać więc poczuciu nieposzanowania przez oskarżonego zasad porządku prawnego i prezentowanych przez niego działań odwetowych.

Wniosek

O zmianę kwalifikacji prawnej czynu na wykroczenie o którym mowa w art. 141 kw i wymierzenie na tej podstawie kary grzywny w dolnej granicy zagrożenia,

- uchylenie rozstrzygnięcia z pkt 2 tj. orzeczonej nawiązki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut pierwszy (1) podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było podstaw prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez obrońcę oskarżonego.

3.2.

Obrońca oskarżonego D. B. we wniesionej apelacji pisemnej w punkcie drugim (2) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisu prawa materialnego poprzez jego wadliwe zastosowanie, tj. art. 226 § 1 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu przestępstwa stypizowanego w powołanym przepisie, w sytuacji, gdy czyn oskarżonego stanowi wykroczenie z art. 141 kw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd meriti prawidłowo zakwalifikował czyn oskarżonego jako przestępstwo wypełniające dyspozycję art. 226§ 1 kk znieważenia funkcjonariusza. O ile użyte słowa wulgarne typu k...wa, można byłoby ewentualnie zakwalifikować jako nieprzyzwoite w myśl art. 141 kw (gdyby nie były kierowane do pokrzywdzonej) to już wypowiedziane słowa kierowane bezpośrednio do pokrzywdzonej „możesz mnie w ch..ja cmoknąć” kwalifikują się jako przestępstwo znieważenia . Oskarżony kierował te słowa wprost personalnie do B. P., tak by ją dotknąć tym, upokorzyć, ośmieszyć w oczach innych jako nauczyciela, w czasie wykonywania obowiązków służbowych i w obecności innych osób (w tym małoletnich uczniów szkoły). Aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1 uzasadnienia.

Wniosek

O zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu na wykroczenie wypełniające dyspozycję art. 141 k.w. i wymierzenie na tej podstawie kary grzywny w dolnej granicy zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut drugi (2) podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie, to brak było podstaw prawnych do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób postulowany przez obrońcę oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony przez obrońcę oskarżonego D. B. wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie wydany w dniu 09 grudnia 2024 roku w sprawie o sygn. akt II K 226/24.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro zarzuty podniesione w apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego D. B. nie zasługiwały na uwzględnienie, a także brak było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu, to należało go utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk. Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych z tytułu opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 złotych z tytułu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym Wysokość opłaty została ustalona na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983, Nr 49, poz. 223 ze zm.).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygniecie dotyczące przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 226 § 1 kk zamiast zakwalifikowania go jako wykroczenie z art. 141 kw oraz rozstrzygnięcie o orzeczonej od oskarżonego nawiązce.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana