Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 128/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z 10 grudnia 2019 r. w sprawie II K 460/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenia przepisu art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę opinii biegłego lekarza medycyny sądowej, która podaje, że "nie można w sposób jednoznaczny" wypowiedzieć się czy do złamania kręgu L 1 doszło w mechanizmie czynnym czy biernym" i czy uraz mógł powstać w wyniku kopnięcia. Opinia medyka nie wyjaśnia czy po uderzeniu w okolice kręgosłupa traci się przytomność, czy po doznanym urazie pokrzywdzony mógł przejść pieszo około 2,5 kilometra od stacji paliw na ul. (...) i dalej do swojego miejsca zamieszkania bez oznak wadliwego chodzenia, czy ból po doznanym urazie u pokrzywdzonego był stały czy też narastający, czy w przypadku uderzenia na wysokości kręgu L 1 pokrzywdzony upadłby na wznak czy też na plecy.

Naruszenia art. 5 § 2 kpk poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, kiedy istniała wątpliwość w opinii biegłego na okoliczność, iż do złamania kręgu L 1 doszło wyniku kopnięcia. Tymczasem z opinii wynika bezspornie wynika, że mógł on powstać w wyniku innych działań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ma charakter pozorny, a częściowo opiera się na stwierdzeniach ponoć zawartych w opiniach biegłego za zakresu medycyny sądowej S. N., których w nich nie ma. Apelujący nie dostrzega, że uprawnienie i obowiązek ustalenia, jak doszło do powstania urazu w kontekście odpowiedzialności karnej oskarżonego ma tylko i wyłącznie niezawisły sąd, a nie biegły (por. orzeczenie SN z 17 stycznia 1987 r. V KRN 474/86, LEX 25672). Biegły może wskazać sądowi, opierając się o swoją wiedzę specjalną z danej dziedziny nauki, czy z naukowego punktu widzenia możliwym było lub też wykluczonym, że dane zdarzenie powstało w określonym mechanizmie. Nie jest jego rolą ustalanie czy oskarżony faktycznie kopnął pokrzywdzonego powodując określone obrażenia ciała. Stąd też nie ma racji bytu domaganie się przez oskarżonego, aby biegły z zakresu medycyny w swojej opinii kategorycznie wypowiedział się czy dany fakt miał miejsce. Natomiast, zgodnie z tym co zaznaczono wyżej za jak najbardziej prawidłowe uznać należy uznać sformułowanie, jakim posłużył się ekspert, iż ustalony u pokrzywdzonego uraz dolnej części kręgosłupa, zgodnie z wiedzą naukową biegłego z zakresu medycyny sądowej, mógł powstać w wyniku kopnięcia go przez oskarżonego Ł. P. w okolice pleców. Ta teza opinii nie wydaje się ani nielogiczna, ani nieżyciowa, gdyż bazując na doświadczeniu życiowym stwierdzony u pokrzywdzonego niegroźny uraz dolnej części pleców może powstać od silnego kopnięcia zadanego znienacka przez młodego i zdrowego mężczyznę odwróconej do niego tyłem osobie. Takie rozumowanie biegłego nie było w apelacji w żaden sposób kwestionowane.

W błędzie pozostaje też apelujący wskazując, że sformułowanie zawarte w opinii, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje możliwości wskazania czy uraz kręgu L 1 powstał u Ł. G. (1) w mechanizmie czynnym lub biernym powoduje zaistnienie sytuacji z art. 5 § 2 kpk, co skutkować powinno uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Mechanizm czynny powstania urazu to sytuacja, kiedy obrażenie powstaje bezpośrednio w wyniku uderzenia, mechanizm bierny występuje zaś w wypadku, kiedy uderzenie nie powoduje urazu, a powstaje on jako dalsze następstwo związane przyczynowo z ciosem sprawcy np. kiedy po razie ofiara upada na twarde podłoże i wówczas dochodzi do uszkodzenia ciała. W obu mechanizmach za uraz odpowiada sprawca, a błędne ustalenie czy uraz powstał w wyniku uderzenia czy upadku w jego efekcie, jest tzw. błędem nieistotnym, nie mogącym wpłynąć na prawidłowość ustaleń faktycznych co do odpowiedzialności sprawcy. Jednocześnie ustalenie zawarte w wyroku, iż obrażenia ciała stwierdzone u pokrzywdzonego postały w wyniku kopnięcia zadanego przez oskarżonego oddaje istotę rzeczy i nie jest niezgodne z prawdą. Utożsamianie pozornej wątpliwości powziętej przez biegłego w apelacji z niemożnością ustalenia czy uraz powstał w wyniku zajścia pomiędzy Ł. P., a Ł. G. (1) jest nieporozumieniem, świadczącym o niezrozumieniu treści ekspertyzy. Oskarżony, choć stanowczo zaprzeczał, spowodowaniu u pokrzywdzonego urazu kręgosłupa, twierdząc, że powstał w "innych okolicznościach" na tym lakonicznym stwierdzeniu poprzestaje i tychże "innych okoliczności" nie przytacza w sensie wskazania zdarzenia, które spowodowało u Ł. G. (1) uraz kręgosłupa, co czyni ten zarzut jedynie ogólnikową polemiką bazującą na miałkich hipotezach, stojącą w opozycji do zeznań pokrzywdzonego zobiektywizowanych dokumentacją lekarską (świadczącą o świeżym urazie) i opinią biegłego S. N..

Okoliczności, których zabrakło w omawianej opinii, a które zostały wyeksponowane w apelacji, miały dla rozstrzygnięcia sprawy marginalne znaczenie i bez ich ustalenia, można było wydać słuszne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Na wstępie wskazać należy, iż "szerokie" zlecenie biegłemu na etapie dochodzenia przez Policję wypowiedzenia się "innych istotnych dla sprawy kwestiach" obligowało biegłego do zasygnalizowania sądowi wątpliwości w relacjach pokrzywdzonego opisujących jego zachowanie po zdarzeniu, odczucie bólu, czas zgłoszenia się do szpitala. Innymi słowy gdyby doznany przez Ł. G. (1) uraz wykluczał możliwość chodzenia, bądź je w widoczny dla osób trzecich osób utrudniał (np. utykanie) czy to w efekcie pourazowej blokady narządu ruchu, czy też w następstwie bólu, logika pokazuje, że biegły nie mógł o tym w opinii nie napisać. Z resztą udzielenie odpowiedzi na zadane przez apelującego w skardze pytania nie wymaga wiadomości specjalnych, a wystarczy do tego zwykła logika i doświadczenie życiowe. Z ustaleń faktycznych wynika, że oskarżony doznał stosunkowo lekkiego urazu kręgosłupa (nie doszło do przerwania rdzenia, a świadek Ł. G. (1) decyzją lekarza ortopedii został wypisany do domu w dniu udzielania pomocy medycznej w Szpitalu (...) w O.), zatem mógł, choć z odczuciem bólu swobodnie chodzić. Nie jest też niczym budzącym wątpliwości, to pokrzywdzony bezpośrednio po zajściu mógł nie odczuwać na tyle silnego bólu natychmiast po zajściu, że nie mógł chodzić, na co miał niewątpliwie wpływ spożyty razem z oskarżonym przed zajściem alkohol w dużej ilości, który, co jest wiedzą powszechną i podstawową, uśmierza ból. Ból ten narastał w miarę trzeźwienia i przemieszczania sią po D., które obciążało uszkodzone kręgi. Podobnie należy ocenić brak stwierdzenia w opiniach biegłego, czy po kopnięciu w plecy pokrzywdzony upadł na bok czy na wznak, czy też na plecy. Doświadczenie życiowe pokazuje, iż mogła zaistnieć każda z tych trzech ewentualności, jednak nie miało to większego znaczenia, jako że bezspornym jest, iż stwierdzony u pokrzywdzonego uraz stanowił następstwo kopnięcia go w tylną część ciała (czy to bezpośrednio od uderzenia obutą stopą, czy od upadku po konięciu), a nie innych bliżej nieokreślonych w apelacji zdarzeń.

Wniosek

O ustalenie, że uraz ciała pokrzywdzonego nie powstał w wyniku kopnięcia przez oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Napisano wyżej.

3.2.

Naruszenia art 92 kpk poprzez fakt, że podstawy zaskarżonego orzeczenia nie stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu przed sądem I instancji, mających, znaczenie dla rozstrzygnięcia w zakresie pominięcia przez sąd meriti zeznań świadka M. W. na okoliczność obserwacji oskarżonego i pokrzywdzonego po zajściu, a także świadka Z. S. (1), który po zajściu widział pokrzwydzonego pod domem oskarżonego, a pokrzywdzony nie widział oznak wadliwego chodu Ł. G. (2);

Naruszenia art. 424§ 1 pkt 1 kpk poprzez pominięcie przez sąd rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodu z zeznań świadka M. W. na okoliczność, że pokrzywdzony leżał nieprzytomny po doznanym urazie, tymczasem w/w naoczny świadek tankując samochód na stacji paliw (...) w D. na ul. (...) widział, jak pokrzywdzony i oskarżony idąc w odległości 100 metrów od siebie. Dowód ten obala teorię pokrzywdzonego, że w miejscu spożywania alkoholu został kopnięty w plecy w wyniku czego stracił przytomność, co skutkowało niezasadnym skazaniem

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy w Opocznie nie mógł poczynić ustaleń faktycznych, które forsuje w powyższym zarzucie oskarżony, opierając się o zeznania świadka M. W., gdyż nie wynikają one z relacji tegoż świadka, jaką zaprotokołowano na rozprawie. Apelujący zdaje się wkładać w usta świadka stwierdzenia, których ten na rozprawie nie wypowiedział. Relacja M. W. z rozprawy, która odbyła się 15 października 2019 r. sprowadza się do 4 zdań w tym jednego, iż widział oskarżonego, podczas tankowania samochodu, a potem widział pokrzywdzonego; pokrzywdzony nie miał obrażeń, był "wypity". Żaden z nich nie opowiadał mu, co się wydarzyło. Oskarżony tolerował taki sposób zeznawania świadka, którego powołał. Nie zadawał mu pytań uzupełniających, nie żądał ponownego przesłuchania, co świadczy o tym, że wypowiedź M. W. w takiej formie i treści, jaka znalazła się w protokole, nie podlegała zastrzeżeniom z jego strony. Z oszczędnego oświadczenia M. W. w żaden sposób nie można wywieść, bez nadinterpretacji, którą stosuje apelujący, iż obserwacja ta dotyczyła sytuacji po zajściu, że dostrzeżone osoby szły od siebie w odległości 100 metrów w kierunku miasta i w jakiej odległości czasowej świadek dostrzegł oskarżonego i Ł. G. (1) na terenie stacji paliw. Jak wynikało z relacji pokrzywdzonego razem z oskarżonym przechodzili kilkukrotnie w okolicy stacji paliw (...) przy ul. (...) w D.. Przemieszczali się w okolicy stacji , aby uzupełnić zapasy alkoholu, a potem wracając z cmentarza w okolice garaży, gdzie spożywali ponownie alkohol. Nie da się na podstawie tak skąpej relacji M. W. wykluczyć, że to co zaobserwował i przekazał sądowi nie dotyczyło jednego z tych "kursów", który wydarzył się przed szarpaniną pomiędzy oskarżonym, a ofiarą zdarzenia. Gdyby nawet przyjąć, że tenże świadek widział obie strony po zajściu i tak jego zeznania nie potwierdzają tezy lansowanej przez oskarżonego, jakoby on i pokrzywdzony szli jeden za drugim w odległości 100 m, gdyż nic takiego świadek nie powiedział. Świadek zeznał, że najpierw widział oskarżonego, "podczas tankowania samochodu", a potem dopiero Ł. G. (1), zatem widział go już po zakończeniu tej czynności (wszak świadek nie mówił tutaj, że również podczas tankowania widział drugiego uczestnika zajścia). Zatem pomiędzy dostrzeżeniem jednego i drugiego upłynął pewien czas (tankowanie może trwać od kilkunastu sekund do kilku minut). Obaj mężczyźni opuszczali teren stacji w oddaleniu czasowym, a nie jednocześnie, choć niewykluczonym, że odstęp ten nie był duży. Zatem kiedy pokrzywdzony odurzony alkoholem, co dodatkowo utrudniało mu orientację, ocknął się po utracie przytomności w wyniku uderzenia przez Ł. P., mógł, tak jak zeznał, nie widzieć sprawcy w okolicy garaży, który bynajmniej nieprzypadkowo oddalił się z miejsca zdarzenia i to, co znamienne, z psem pokrzywdzonego, pozostawiając tam swojego kolegę; jedynym logicznym wytłumaczeniem takiego zachowania, jest ucieczka z miejsca popełnienia przestępstwa. Gdyby pomiędzy mężczyznami nie doszło do sprzeczki, a pokrzywdzonemu nic się nie stało i był przytomny, mógł chodzić, oskarżony nie miałby powodu, aby zabierać stamtąd jego psa. Apelujący takiego zachowania z własnej strony nie opatrzył żadnym komentarzem, choć w realiach sprawy, aż się o to "się prosiło". Nie wyjaśnił po co prowadził psa pokrzywdzonego od garaży do własnego domu i wprowadzał go na swoją posesję, skoro - jak twierdził - pokrzywdzony szedł za nim od garaży zaledwie w odległości 100 m; w takim układzie doświadczenie życiowe i elementarna logika nakazywałaby po prostu przekazanie psa właścicielowi znajdującemu się w pobliżu, a nie zabezpieczanie zwierzęcia na własnym podwórku. Nie ma też racji apelujący zarzucając sądowi rejonowemu, iż nie ustalił faktów na podstawie zeznań świadka Z. S. (2), który widział pokrzywdzonego, jak przyszedł do miejsca zamieszkania oskarżonego i nic nie wskazywało, że doznał urazu kręgosłupa, bo "chodził normalnie". Jak napisano wyżej, stwierdzone u pokrzywdzonego uszkodzenie kręgosłupa lędźwiowego ze złamaniem wyrostka poprzecznego kręgu L 1 po stronie lewej nie upośledzało możliwości chodzenia, nic takiego nie wynikało, ani z dokumentacji lekarskiej Ł. G. (1), ani też z opinii biegłego S. N.; pokrzywdzony został wypisany ze szpitala w dniu udzielenia mu pomocy medycznej, zalecono mu "oszczędny tryb życia" i zaordynowano leki przeciwbólowe, brak wpisów o zakazie chodzenia, czy też zalecenia chodzenia z użyciem laski lub kul. Sąd odwoławczy rozumie, że oskarżony uważa inaczej, jednak nie posiada on wykształcenia medycznego, aby formułować miarodajne diagnozy i przekonywać o wpływie urazu kręgosłupa na możliwość chodzenia. Nie jest więc niczym sprzecznym z zeznaniami świadka Ł. G. (1), że uraz jest następstwem kopnięcia go przez apelujacego, ustalenie oparte o świadka Z. S. (2), że pieszo przemieścił się na posesję Ł. P.. Idąc dalej, to że sąd rejonowy nie przytoczył tej okoliczności w uzasadnieniu wyroku, nie miało wpływu na jego treść. Taki wpływ zaistniałby jedynie, gdyby okoliczność ta przeczyła zeznaniom świadka, o które oparto odpowiedzialność karną oskarżonego, a tak przeccież nie było. Zeznania świadków oskarżenia, wbrew zamysłowi apelującego nie przynoszą mu korzyści, a wręcz pogrążają, mając punkty styczne z zeznaniami świadka Ł. G. (1). Otóż oskarżony nie przyznawał się do winy, negował też fakt sprzeczki z pokrzywdzonym, choć nie kwestionował że 1 kwietnia 2018 r. spotkał się z ofiarą. Potwierdził też na rozprawie, że 2 kwietnia 2018 r. przyszedł do miejsca zamieszkania Ł. G. (1), żeby z nim porozmawiać. Zdaniem sądu okręgowego, gdyby pomiędzy mężczyznami nie doszło do sprzeczki i rękoczynów, odeszliby z miejsca spożywania alkoholu razem, a nie oddzielnie (zeznania M. W.) i w stosunkowo sporym odstępie czasowym, przy czym oskarżony oddalił się sprzed garaży z psem swojego kolegi; kwestię tą omówiono wyżej. Gdyby rzeczywiście rękoczyny nie miały miejsca, a przeciwnik nie została znokautowany, oskarżony nie musiałby zabierać psa Ł. G. (1) na swoją posesję, a pokrzywdzony nie miał by powodu przychodzić po zdarzeniu z awanturą do oskarżonego, domagając się zwrotu psa. Idąc dalej: gdyby oskarżony nie zrobił krzywdy pokrzywdzonemu, nie miałby powodu, aby przychodzić na posesję swojego kolegi na drugi dzień (jak logicznie zeznał pokrzywdzony - żeby przeprosić za zajście), zwłaszcza, że - jak wynikało z jego oświadczeń w apelacji - poprzedniego dnia po zajściu szedł 100 m przed pokrzywdzonym w tym samym kierunku i nie widział potrzeby zatrzymania się, poczekania na niego, rozmowy czy też zwrócenia psa, jakiegokolwiek kontaktu. Wersja oskarżonego jest więc po prostu nielogiczna, sprzeczna z doświadczeniem życiowym, racjonalnie niewytłumaczalna. W każdym razie takich tłumaczeń próżno szukać w wyjaśnieniach oskarżonego ograniczających się do negacji sprawstwa.

Wniosek

O ustalenie, że pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w innych okolicznościach, niż wynikało z jego zeznań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Opisano wyżej.

3.3.

Przekroczenia swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie przez sąd rejonowy, iż pokrzywdzony o godzinie 14:00 w dniu 1 kwietnia 2018 r. powiadomił o zajściu Policję i w tym czasie zgłosił się do szpitala, co ustalono na podstawie notatki z k. 1, z którego dowodu wynika, że po zajściu, czyli około 14:00 pokrzywdzony Ł. G. (1) był na posesji oskarżonego po psa. Tymczasem z zeznań w/w świadka wynikało, że w tym czasie miał leżeć nieprzytomny w okolicy garaży przy stacji paliw. Sąd nie ustalił precyzyjnie o której godzinie i którego dnia pokrzywdzony zatelefonował na pogotowie. Z opinii biegłego wynikało, że pokrzywdzony doznał urazu w dniu 2 kwietnia 2018 r., a nie jak ustalił sąd I instancji, 1 kwietnia 2018 r. Co do tej okoliczności istniały niewyjaśnione rozbieżności w materiale dowodowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rację ma apelujący, że z notatki policyjnej (k. 1) nie można wywieść, iż Ł. G. (1) powiadomił Policję o zajściu w dniu 1 kwietnia 2018 r. około 14:00, gdyż to po prostu z niej nie wynika. Natomiast ustalenie tego faktu można oprzeć o zeznania pokrzywdzonego cyt: Będąc już w domu zadzwoniłem na Policję. Przybyły na interwencję patrol pouczył mnie o dalszym postępowaniu (k. 3). Ustalenie to nie jest więc, co do zasady błędne, choć w uzasadnieniu powołano niewłaściwy dowód, jako jego podstawę, co nie mogło mieć wpływu na treść wyroku, stanowiąc wadę pisemnych motywów orzeczenia. Nie myli się apelujący, iż sąd rejonowy wskazał nieprawidłową godzinę zawiadomienia Policji przez pokrzywdzonego (około 14:00). Zajście miało miejsce około 13:30 -14:00, do tego dodać należy przejście pokrzywdzonego do domu Ł. P., wizytę w szpitalu (przyjęcie nastąpiło o 16:50) i zestawić ze słowami pokrzywdzonego, iż zatelefonował na Policję po powrocie ze szpitala. Należy więc przyjąć, iż miało to miejsce w godzinach wieczornych 1 kwietnia 2018 r., więc z pewnością nie około 14:00, a na pewno po 16:50. W wyniku zgłoszenia telefonicznego pokrzywdzony rozmawiał z patrolem Policji, więc jednostką prewencji, a policjanci jedynie pouczyli go o możliwości złożenia formalnego zawiadomienia o przestępstwie, co nastąpiło następnego dnia - 2 kwietnia 2018 r. Zdarzenie obsługiwał Wydział Dochodzeniowo - Śledczy KPP O. i tych czynności dotyczy notatka z k. 1. Nie zmienia to tego, że błędne ustalenie przez sąd rejonowy godziny powiadomienia Policji o przestępstwie, zdaniem sądu odwoławczego, nie przeniosło się na wynik sprawy, gdyż żadnego znaczenia nie miało czy pokrzywdzony zgłosił się do organów ścigania o 14:00 czy parę godzin później. W szczególności, co najważniejsze, nie mogło przełożyć się na negatywną ocenę zeznań pokrzywdzonego, ponieważ ten nigdy nie twierdził, jakoby zawiadomił jednostkę Policji 1 kwietnia 2018 r. o 14:00., a ustalenie to było obciążało sąd rejonowy, będąc wynikiem wadliwej oceny dowodu z notatki policyjnej (poprzez jej nadinterpretację) i zeznań samego pokrzywdzonego (poprzez ich nieuwzględnienie przy ustalaniu omawianej okoliczności). Apelacja nie przekonuje, aby to nieistotne uchybienie traktować inaczej. W toku postępowania odwoławczego bazując na tym samym materiale dowodowym błąd można było naprawić, ustalając kiedy zajście miało miejsce, kiedy nastąpiło przyjęcie pokrzywdzonego do szpitala i kiedy powiadomił on Policję, odpowiednio "rozliczając" to czasowo i odeprzeć argumenty apelacji zakotwiczone o rzekomą niemożliwość chronologii wydarzeń wynikającą z zeznań świadka Ł. G. (1).

Twierdzenie apelanta, jakoby z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu medycyny wynikało, że zdarzenie miało miejsce 2 kwietnia 2018 r. świadczy o niezapoznaniu się z treścią opinii, względnie jej nieuważną lekturą. Stwierdzenie "w dniu 2 kwietnia 2018 r." opiniujący odniósł do daty złożenia przez Ł. G. (1) zeznań, a nie daty zdarzenia. Apelujący tendencyjnie pomija tutaj, że w pierwszej opinii biegły S. N. jasno wskazywał, że uraz miał miejsce 1 kwietnia 2018 r., a z treści uzupełniającej opinii nie wynika, żeby zmienił zdaniem co do tej okoliczności i w jakikolwiek sposób to tłumaczył.

Wniosek

O ustalenie, że pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w innych okolicznościach, niż wynikało z jego zeznań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Opisano wyżej.

3.4.

Nieprzeprowadzenia przez sąd rejonowy dowodów:

- z nagrania monitoringu stacji paliw (...) w D. na ul. (...) na okoliczność czy w godzinach 14:14:30 w dniu 1 kwietnia 2018 r oskarżony sam opuścił miejsce zdarzenia, a po upływie jakiegoś czasu miejsce to opuścił pokrzywdzony czy też miejsce to opuścili obaj idąc w pewnej odległości od siebie;

- z oględzin butów oskarżonego i wierzchniej kurtki pokrzywdzonego na okoliczność kopnięcia pokrzywdzonego w okolicy kręgu L 1 i badania laboratoryjnego w zakresie stwierdzenia czy na wysokości kręgu L 1 na kurtce pokrzywdzonego znajdują się ślady lub mikroślady odpowiadające strukturze gleby z miejsca zdarzenia i czy ewentualnie wskazują one kształt podeszwy buta, który w dniu zdarzenia miał obutą stopę oskarżony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdarzenie miało miejsce 1 kwietnia 2018 r., zaś akt oskarżenia trafił do sądu 20 czerwca 2018 r., więc po - znanym sądowi z praktyki, czasie przechowywania nagrań z monitoringu. Są one rejestrowane, a następnie nadpisywane kolejnymi nagraniami. Zatem przeprowadzenie tego dowodu w czasie kiedy oskarżony po raz pierwszy o to wnosił (wniosek z 19 lipca 2019 r.) było z przyczyn technicznych niemożliwe, więc wniosek taki i tak podlegałby oddaleniu na podstawie art. 170 § 1 pkt 4 kpk. Nieprzeprowadzenie tego dowodu nie powodowało jednak pustki dowodowej co do okoliczności oddalenia się obu mężczyzn z miejsca zdarzenia, ponieważ ustalono ją w oparciu o niesprzeczne zeznania świadków Ł. G. (1) i M. W.. Istotnym jest to, o czym pisano wyżej, że oskarżony odszedł sprzed garaży przed pokrzywdzonym, a pokrzywdzony oddalił się stamtąd później, co uprawdopodabnia, że wcześniej między nimi doszło do sprzeczki. Inaczej należałoby ocenić zeznania Ł. G. (1), gdyby monitoring miał zobrazować, że mężczyźni razem wyszli zza garaży i szli obok stacji, co wykluczałoby konflikt między nimi, a tak nie twierdził nawet sam apelujący, a wykluczył to świadek M. W.. Czas jaki dzielił przemieszczanie się obu z nich koło stacji miał marginalne znaczenie dla oceny zeznań pokrzywdzonego i odtworzenie przebiegu zajścia pomiędzy nimi. To zaś, że kiedy pokrzywdzony odurzony alkoholem ocknął się po uderzeniu oskarżonego nie było na miejscu, nie jest sprzeczne z ustaleniem, że obaj osobni opuszczali miejsce zdarzenia, a wręcz te okoliczności są ze sobą zbieżne; dodać tu należy omówioną wyżej kwestie zaopiekowania się przez Ł. P. psem ofiary. Przy czym pokrzywdzony, wbrew zdaniu apelującego, nigdy nie wskazywał, ile leżał nieprzytomny po pobiciu go, nie twierdził, że trwało to dłuższy czas. Apelujący po raz kolejny nadinterpretuje słowa świadka, tylko po to, aby obniżyć jego wiarygodność, co rzecz jasna nie może odnieść pożądanego skutku.

Co do drugiego zarzutu odnośnie nieprzeprowadzenia wskazanego dowodu, również nie mogło to mieć wpływu na treść wyroku. Po pierwsze ustalenia sprawy nie wskazują, jakoby kopnięcie pokrzywdzonego nastąpiło akurat w kurtkę i musiało pozostawić na niej ślad. Ani pokrzywdzony, ani oskarżony nie powiedzieli, jaką częścią buta nastąpiło kopnięcie, mogło być to kopnięcie okrężne wewnętrzną częścią buta i wówczas, podeszwa nie miałaby styczności z żadną częścią garderoby pokrzywdzonego. Oczywiście założenie że podeszwa buta oskarżonego zetknęła się z tkaniną kurtki przy kopnięciu frontalnym nie jest wykluczonym, ale nie przesądza automatycznie o pozostawieniu śladu na kurtce osoby uderzonej. Co więcej żeby przeprowadzić oględziny i dopasowanie domniemanego śladu na odzieży do protektora podeszwy buta oskarżonego, który miał założony 1 kwietnia 2018 r. koniecznym byłoby, żeby ten ślad utrzymywał się kurtce ponad rok i 3 miesiące, kiedy to oskarżony złożył wniosek dowodowy w tym zakresie, przy czym oczekiwanie żeby tak było jest sprzeczne z doświadczeniem życiowym, leżąc w sferze życzeń. Najważniejsze jest jednak, że to iż wskazanych śladów nie zbadano, nie oznacza, niemożności ustalenia, że miało miejsce kopnięcie w tylną część ciała pokrzywdzonego, gdyż to wynika z zeznań Ł. G. (1), jak i opinii lekarskiej.

Wniosek

O ustalenie, że pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w innych okolicznościach, niż wynikało z jego zeznań.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Opisano wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny i odpowiadający prawu, kara nie nosi cech rażącej surowości.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana