Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 132/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 16 grudnia 2024 roku w sprawie II K 264/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie

I. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na:

a) błędnej ocenie zebranego materiału dowodowego i uznaniu za wiarygodne, logiczne i przekonywującego zeznania pokrzywdzonego S. B., podczas gdy:

a. pokrzywdzony zarówno w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa jak i zeznając na rozprawie w dnu 6 listopada 2024 r. wskazał, że oskarżona po wyjściu z samochodu i idąc w stronę klatki schodowej powiedziała „kontakty się skończyły i że dziecko nie będzie mieć kontaktu z pedofilem", zaś gdy weszła z dzieckiem do klatki schodowej zamykając drzwi przed S. B. powiedziała do niego, że „pedofil nie będzie wpuszczony do miejsca zamieszkania,, w sposób świadomy składał fałszywe zeznania, bowiem z nagrania z przebiegu zajścia bezspornie nie wynika, aby oskarżona w którymkolwiek momencie podczas spotkania nazwała S. B. „pedofilem", co obrazuje, iż zeznania składane przez pokrzywdzonego są fałszywe i nie mają potwierdzenia w przebiegu zdarzenia, a zatem nie można uznać ich za wiarygodne i spójne w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 20 kwietnia 2024 r.;

b) błędnej ocenie materiału dowodowego w postaci nagrania, które zostało przez Sąd Rejonowy uznane za wiarygodne źródło dowodowe a pomimo tego ustalenie, iż nagranie nie obejmowało całego zdarzenia a na pewno sytuacji związanych z niewłaściwym zachowaniem oskarżonej, bowiem to ona dokonywała nagrania, więc miała interes by nie utrwalać niewiarygodnych dla siebie sytuacji, podczas gdy:

a. na nagraniu słychać jak pokrzywdzony mówi „ dlaczego kopiesz tatę,, (minuta (9:53 nagrania) „idziemy, czemu kopiesz tatę, co ci tata zrobił, że kopiesz,, (minuta 9:57 nagrania), „S. dlaczego kopiesz tatę" (minuta 11:34 nagrania), a zatem co oczywiste to nie oskarżona przewróciła i kopała pokrzywdzonego, lecz S. B. przewrócił się podczas, gdy trzymając drzwi za klamkę, którą z drugiej strony puściło dziecko, przewrócił się i był kopany przez syna S. B., wskutek czego mogły u niego powstać obrażenia w postaci

b. z nagrania wynika, iż jest to całe nagranie zdarzenia z dnia 20 kwietnia 2024 r. o czym świadczy chociażby czas nagrania i godzina, w której oskarżona wsiadła do samochodu i wykonała telefon na policję, bowiem skoro S. B. przyjechał o godzinie 16 pod blok oskarżonej, nagranie trwa 13minut 9 sekund, zaś o godzinie 16:18 oskarżona dzwoniła już na policję po tym jak wsiadła z dzieckiem do samochodu (co wynika z załączonego zdjęcia wykonanego połączenia telefonicznego), a ponadto wielokrotnie podczas

nagrania słychać, że oskarżona mówiła do pokrzywdzonego, aby zabrał nogę bowiem blokował zamknięcie drzwi zaś pokrzywdzony wskazywał, że to właśnie w momencie blokowania nogi doszło do jego przewrócenia i kopania, tym samym potwierdza to, iż nagranie obejmuje całe zdarzenie;

c) odmówieniu wiarygodności spójnym i logicznym wyjaśnieniom oskarżonej, która wskazała, iż w dniu 20 kwietnia 2024 r. nie przewróciła i nie kopnęła oskarżonego, a pokrzywdzony przewrócił się, ponieważ zablokował drzwi nogą i jednocześnie trzymał klamkę drzwi a w momencie, gdy dziecko trzymające klamkę drzwi z drugiej strony, puściło ją to pokrzywdzony poleciał z drzwiami przewracając się i wtedy właśnie na nagraniu słychać, że pokrzywdzony mówi do dziecka, żeby go nie kopało,

co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, a wyrażającego się bezzasadnym i nie znajdującym poparcia w zgromadzonym materiale dowodowym ustaleniu, iż podczas zdarzenia z dnia 20 kwietnia 2024 r. oskarżona popchnęła S. B. podczas, gdy on blokował drzwi nogą, wskutek czego stracił równowagę i przewrócił się, a oskarżona wówczas kopnęła go kilkukrotnie powodując u niego stłuczenia powłok głowy i prawego kolana, otarcia naskórka kończyny dolnej prawej oraz sińców kończyny dolnej lewej, podczas gdy pokrzywdzony - jak wynika z nagrania - był wielokrotnie kopany przez swojego syna, a zatem obrażenia te mogły powstać wskutek zachowania syna nie zaś oskarżonej, tym bardziej, iż obdukcja wykonana przez oskarżonego została dopiero po kilku dniach od zdarzenia pomimo, iż oskarżony złożył zawiadomienie na policji tego samego dnia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom apelanta sąd rejonowy nie naruszył przepisu art. 7 kpk, albowiem wszystkie przeprowadzone dowody ocenił w sposób logiczny, zgodny z regułami poprawnego rozumowania, a także z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd rejonowy nie naruszył także przepisu art. 410 kpk, albowiem za podstawę rozstrzygnięcie przyjął całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, a więc nie tylko te okoliczności wynikające z dowodów, które świadczyły na niekorzyść oskarżonej, ale także i te, które były dla oskarżonej korzystne.

Analizując całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego należy uznać, ze sąd rejonowy zgromadził go w sposób prawidłowy i wystarczający zarazem do merytorycznego rozstrzygnięcia. Kierując się zasadami wyrażonymi w art. 7 kpk ocenił ujawnione dowody należycie, co pozwoliło mu na wyprowadzenie słusznych ustaleń faktycznych, a w konsekwencji również zasadnych rozstrzygnięć w przedmiocie winy oskarżonej. Znalazło to zresztą odzwierciedlenie w poprawnym i zasługującym na aprobatę uzasadnieniu.

Podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, by powtarzać okoliczności wyprowadzone już w motywach zaskarżonego wyroku.

Skarżący bezzasadnie zarzucił, że sąd meriti błędnie ocenił zeznania pokrzywdzonego, wyjaśnienia oskarżonej oraz przedłożone do akt spawy nagranie zdarzenia. Przede wszystkim należy mieć na uwadze, że sąd meriti z dostatecznie dużą ostrożnością podszedł do depozycji tak pokrzywdzonego, jak też oskarżonej, dwojga osób, które są ze sobą mocno skłócone, a przez to - które mogą być zainteresowane uzyskaniem korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, bez umiejętności zachowania obiektywnej oceny zaistniałych zdarzeń. Oczywistym jest przy tym, że w sprawie do czynienia z dwiema wersjami skonfliktowanych stron. Pokrzywdzony jednak konsekwentnie i spójnie przedstawiał swoją wersję przebiegu zdarzenia, która znajduje potwierdzenie przede wszystkim w kluczowych momentach nagrania, jak też dokumencie w postaci sporządzonej w dniu 26 kwietnia 2024 roku opinii sądowo – lekarskiej. Istotnym jest przy tym, że w dokumencie medycznym znalazł się bogaty opis mechanizmu powstania obrażeń podany przez badanego w wywiadzie lekarskim (we wskazaniem sprawcy powstania obrażeń).

Sąd odwoławczy zauważa również, że spotkanie pokrzywdzonego z synem w dniu 20 kwietnia 2024r. miało – rzec można – trzy etapy. Pierwszy rozegrał się na początku widzenia, przy drzwiach wejściowych do klatki schodowej; następnie był drugi, w którym oskarżona zabrała syna do samochodu wykonując połączenie telefoniczne z policją oraz trzeci etap, kiedy nastąpił powrót oskarżonej z synem do budynku i który ponownie rozegrał się przy drzwiach wejściowych do klatki schodowej. Dokładna analiza zeznań pokrzywdzonego nakazuje wnioskować, iż do zachowania objętego prywatnym aktem oskarżenia doszło w trzeciej ww. części spotkania.

Odnosząc się do sugestii, że przedłożone nagranie uwieczniało całe zdarzenie, to zważyć należy, że nagranie trwa 13 minut i 9 sekund, gdzie przez pierwszych prawie 9 i pół minuty nagrania słychać jak oskarżony z przerwami prosi syna, aby ten wpuścił go do klatki schodowej. Słychać powtarzający się odgłos pukania. W ok. 9:26 minucie nagrania słychać moment, w którym oskarżony ma osobisty kontakt z dzieckiem, dziecko rozpaczliwie krzyczy, opiera się, jego matka każe „zostawić” ojcu dziecko. Sytuacja trwa do. ok 2 minut. Istotnie wówczas pokrzywdzony wypowiada słowa, w których ubolewa, iż dochodzi to tego, że dziecko go kopie (… by dziecko go kopało). Pozostaje więc zaledwie ok. dalszych 3 minut nagrania, w których, jak wskazuje logika miałoby się rozegrać pozostałe dwa etapy zdarzenia. Trudno więc jest uznać (nawet uwzględniając dynamikę zajścia), że przez niecałe 3 minuty oskarżona miała udać się do samochodu, wykonać połączenie telefoniczne o godz. 16:18 trwające 9 minut i 23 sekundy (gdzie w tym celu musiała zapewne przerwać nagranie). Pokrzywdzony zeznaje, że oskarżona opuściła auto ok. 16:30, co zgadzało by się z czasem trwaniem ww. rozmowy. Następnie dopiero po tej rozmowie, oskarżona miała by powrócić do klatki, gdzie rozegrało się zdarzenie objęte prywatnym aktem oskarżenia. Jest to kolokwialnie rzecz ujmując niemożliwe zarówno fizycznie, jak i technicznie, by uwiecznione nagranie - jak twierdzi oskarżona - dokumentowało cały przebieg spotkania z ojcem dziecka. Nie można także odmówić racji ocenie sądowi meriti, że oskarżona jako osoba nagrywająca zajście, jednocześnie siłą rzeczy będąc jego dysponentem, mogła podjąć starania, by nie utrwalić niekorzystnych dla siebie jego fragmentów lub je wyeliminować.

Sam fakt natomiast, że na nagraniu nie utrwalono, sformułowań ze słowem „pedofil” nie może automatycznie przesądzać, że oskarżony złożył fałszywe zeznania. Przede wszystkim oskarżony wskazuje także na sytuacje, w których syn usiłował go wypchnąć z klatki, że go kopnął. Gdyby miał zamiar pomówienia oskarżonej, o czyny jakie nie były jej udziałem, nie wskazywał by na sytuacje, w których jego syn stosował wobec niego „przemoc”.

Apelant forsuje właśnie wersję, że obrażenia powstały wskutek takich działań dziecka, jak kopanie i puszczenie klamki drzwi, co doprowadziło do upadku pokrzywdzonego. Choć na nagraniu nie słychać, aby oskarżona mianowała ojca dziecka „pedofilem”, to nie sposób nie zauważyć, że oskarżona skłonna była już do używania pod adresem S. B. takich inwektyw, na co wskazuje wyrok warunkowo umarzający postępowanie w sprawie II K Sądu Rejonowego w Bełchatowie, a ponadto – jak rozważano powyżej – nagranie nie może przedstawiać całości wydarzeń.

Wreszcie: niezależnie także od podnoszonych zarzutów (czy nagranie obrazuje przebieg całego zdarzenia i jak duży jego fragment), to zważyć należy, że na nagraniu słychać takie momenty, jak to, że pokrzywdzony blokuje drzwi, bo oskarżona nakazuje mu „weź tą nogę”. Za chwilę padają słowa oskarżonego „Czego mnie kopiesz przy dziecku”, „Proszę mnie nie kopać”.

Faktycznie na nagraniu słychać, jak pokrzywdzony kilkukrotnie w nieznacznych odstępach czasu wypowiada także słowa „dlaczego kopiesz tatę, bijesz rączkami po buzi”. Jednak nie sposób stwierdzić, czy sformułowania te dotyczą dziejących się na bieżąco kilku sytuacji, czy może stanowią jedynie retoryczne pytania do dziecka, dlaczego to jednorazowo uczyniło, zwłaszcza w pierwszych 10 minutach nagrania. W swych zeznaniach pokrzywdzony przyznał przecież, że kiedy leżał już na ziemi, dziecko także raz go kopnęło. Podnieść należy, że w sytuacji, w której to dziecko miało kopnąć oskarżonego, jak wynika z nagrania, oskarżony zwraca się do dziecka w spokojny i personalny sposób: „dlaczego kopiesz tatę”. Rozgraniczyć należy tę sytuację od tej zarejestrowanej, kiedy oskarżony podniesionym, stanowczym, oficjalnym głosem oznajmia kilkukrotnie „Proszę mnie nie kopać”, „dlaczego kopiesz mnie przy dziecku”. Nie sposób nie odnieść logicznego wrażenia, że te akurat uwagi kierowane są już tylko do oskarżonej.

Zasady wiedzy, doświadczenia życiowego i zawodowego wskazują, że jest wysoce mało prawdopodobne, by 6 letnie dziecko, było w stanie zadać takie urazy, jak opisane w obdukcji, w postaci otarcia naskórka prawej kończyny dolnej, czy też spowodować powstanie na tej kończynie sińców, jak również obrażeń kolana i głowy. Te same uwagi tyczą się wersji oskarżonej, że to dziecko trzymało drzwi za klamkę, usiłując nie dopuścić, aby jego ojciec dostał się do wnętrza klatki schodowej (oskarżony blokował lewą nogą drzwi) i nagle puściło klamkę, co spowodowało upadek pokrzywdzonego. Przede wszystkim dziwi, by sześciolatek miał tyle siły na taką czynność (mocował się przecież z dorosłym mężczyzną), która w dodatku przez pewien czas miała być skuteczna, uniemożliwiając pokrzywdzonemu wtargniecie do środka klatki schodowej? Ponadto oskarżona, podtrzymując swoją wersję, całkiem niezrozumiale i nielogicznie wyjaśnia, że nie widziała dokładnie samego momentu upadku pokrzywdzonego. Przecież, jak wyjaśnia znajdowała się wówczas na klatce schodowej. Dokładnie opisała sytuację, w której pokrzywdzony zastawił nogą drzwi, a dziecko - jak wynika z jej wersji - miało wówczas puścić trzymaną klamkę, co miało doprowadzić do upadku pokrzywdzonego.

Pokrzywdzony w swych zeznaniach zaznaczył, że główną jego „bolączką” z czasem stały się dolegliwości z powodu bólu prawego kolana i prawej części głowy, nie zaś inne obrażenia nogi ( nóg ) powstałe w mechanizmie kopania go, które w zasadzie mu nie przeszkadzały ( głównie sińce ). Z uwagi właśnie na nasilający się w przeciągu kilku dni ból kolana i dotykowy ból głowy oraz fakt nieobecności lekarza, oskarżony zdecydował się wykonać obdukcję dopiero po kilku dniach, co wynika z jego zeznań, którym słusznie w tej części dał wiarę sąd meriti.

Biegły jednoznacznie stwierdził, że do powstałych u pokrzywdzonego obrażeń mogło dojść w okolicznościach przez niego podawanych. Opinia ta co do zasady nie budziła zastrzeżeń, jedynie co do ustalenia okresu trwania naruszenia czynności narządów ciała, co do ustalenia którego przez sąd meriti – sąd odwoławczy nie ma zastrzeżeń.

Całość zebranego powyżej materiału dowodowego daje logiczny obraz kolejnych sekwencji zdarzenia, do jakiego doszło pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzonym. Dowody na jakich sąd I instancji oparł swoje wnioski dotyczące sprawstwa oskarżonej, jego przebiegu, obrażeń jakich doznał pokrzywdzony są w swej wymowie jednoznaczne i nie budzące wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 kpk. Ocena wartości zebranych dowodów została dokonana przez sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym kontekście, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Sąd rejonowy dostatecznie wnikliwie i rzetelnie ocenił materiał dowodowy i dokonał poprawnych ustaleń faktycznych; sąd okręgowy ocenę tą podziela.

Wyczerpującą i spełniającą wszystkie wymogi art. 53 kk pozostaje również argumentacja wyroku w zakresie wymiary kary. Sąd rejonowy przy wymiarze kary, miał na względzie i prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną czynu oraz pozostałe dyrektywy wymiaru kary, określone w art. 53 kk. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, sąd I instancji podał również, jakie okoliczności łagodzące i obciążające miał na względzie, przy wymierzaniu oskarżonej kary. Spośród katalogu kar przewidzianych w art. 157 § 2 kk sąd wymierzył karę najłagodniejszego rodzaju tj. grzywnę i to relatywnie łagodną. W rozpoznawanej spawie mieliśmy do czynienia ze specyficzną sytuacją, powstałą na tle konfliktu byłych partnerów wyrażającego się utrudnianiem ojcu kontaktu z dzieckiem mimo, że takowe zostały już uregulowane przed sądem opiekuńczym. Sad meriti zdecydował się na orzeczenie kary grzywny na podstawie art. 33 § 1a pkt 2 kk i ukształtował wysokość stawki grzywny jedynie nieco powyżej minimalnej (przewidzianej przepisem na poziomie 100), jak również orzekł o minimalnej wysokości wartości jednej stawki dziennej. Wymierzonej oskarżonej w rozpoznawanej sprawie kary grzywny nie można traktować z całą pewnością, jako kary rażąco surowej, wręcz przeciwnie.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kompletny i prawidłowo oceniony materiał dowodowy dawał pełne podstawy faktyczne i prawne do przypisania oskarżonej sprawstwa zarzuconego jej czynu. Wymierzona za ten czyn kara jest kara adekwatna do ujawnionych w sprawie okoliczności podmiotowo- przedmiotowych i spełni swe cele w zakresie obu prewencji.

3.2.

Zarzut naruszenia przepisu art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 i § 3 k.p.k. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego o zwrócenie się do KPP w B. o udzielenie informacji o telefonicznych zgłoszeniach żądania interwencji Policji w dniu 20 kwietnia 204 r. dokonanych przez oskarżoną J. W. (1) (zgłoszenia dokonano ok godziny 16:18), pomimo że Sąd pierwszej instancji doszedł do wniosku, że nagranie przedstawione przez oskarżoną nie obejmuje całego zdarzenia z dnia 20 kwietnia 2024 r., bowiem oskarżona niewygodnego dla siebie materiału nagrania nie przedstawiła, w sytuacji gdy informacja z KPP w B. o telefonicznym żądaniu interwencji w dniu 20 kwietnia 2024 r. mogłaby jedynie potwierdzić, że nagranie oskarżonej obejmuje całe zdarzenie i nie dopuściła się ona czynu jej zarzucanego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Żądanie zwrócenia się do (...) w B. celem udzielenia informacji o zgłoszonej w dniu 20 kwietnia 2024 roku interwencji, która informacja miała popierać tezę, że nagranie odzwierciedla przebieg całego zdarzenia, słusznie spotkało się z brakiem akceptacji sądu meriti. Załączone do akt zdjęcie telefonu, z którego wykonano połączenie obrazuje godzinę jego nawiązania i czas jego trwania.

Prawnie irrelewantna jest natomiast treść zgłoszenia z punktu widzenia inkryminowanego oskarżonej czynu. Oczywistym jest, że oskarżona zaprezentowała w nim treści korzystne jedynie z punktu widzenia obrony swego stanowiska, a nadmienić należy, że finalnie nie znaleziono podstaw do podjęcia interwencji.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Materiał dowodowy był kompletny, zaś dowód nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności i zmierzający do bezzasadnego przedłużenia postępowania.

3.3.

zarzut naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

a. art. 157 § 2 k.k. polegające na jego bezzasadnym zastosowaniu, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego nie wynika by oskarżona popełniła zarzucany jej czyn dokonując naruszenia czynności ciała S. B., a tym samym by zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona czynu zabronionego z art. 157 § 2 k.k.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego z części szczególnej Kodeksu karnego może być postawiony tylko wówczas, gdy skarżący akceptuje dokonane przez sąd meriti ustalenia faktyczne.

Sąd I instancji w pierwszej kolejności dokonuje ustaleń faktycznych sprawy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który w procesie analizy i oceny uzna za wiarygodny. Następnie zaś ustalony stan faktyczny, składający się z elementów strony przedmiotowej i podmiotowej, poddaje prawno – karnej analizie w aspekcie tego, czy ustalone przez sąd zachowanie oskarżonego wyczerpuje, czy też nie znamiona określonego przepisu lub przepisów (przy kumulatywnej kwalifikacji prawnej). Ze wskazanych powodów jednoczesne kwestionowanie dokonanych przez sąd meriti ustaleń faktycznych oraz przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej należy uznać za błędne, a zarzut obrazy prawa materialnego dodatkowo należy potraktować jako przedwczesny. Jest on bowiem aktualny dopiero wówczas gdy skarżący akceptuje w całości ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti. Zatem nie można mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych. Apelant zarzucając naruszenie prawa materialnego w postaci przepisów wskazanych w zarzucie, podważa w istocie ustalenia faktyczne. Zatem uchybienie to prawidłowo powinno być ujęte, jako błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wyroku, a postawienie w takiej sytuacji zarzutu obrazy prawa materialnego jest niedopuszczalne (nieskuteczne). Obraza prawa materialnego może być bowiem przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny.

Co do prawidłowości dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych rozważano powyżej w punkcie 3.1. apelacji.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonej od zarzuconego czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W sprawie prawidłowo ustalono sprawstwo oskarżonej w zakresie zarzuconego jej czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok i wszystkie rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

omówiono powyżej

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2 i 3

O kosztach procesu powstałych w toku postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 i 3 kpk i art. 628 pkt 1 i 2 kpk, wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść J. W..

Wysokość wydatków poniesionych przez oskarżyciela prywatnego określono uwzględniając § 11 pkt. 2 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Na podstawie art. 8 w zw. z art. 3 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm. obliczono wysokość należnej opłaty za drugą instancję.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana