Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 156/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 28 grudnia 2023 roku w sprawie sygn. akt II K 589/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

-------------------

----------------------------------------------------------

-------------

---------------

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

--------------------

----------------------------------------------------------

-------------

---------------

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego C. J. :

- obraza art. 7 k.p.k. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci zeznań świadków J. J. (P.), I. J., wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim wskazywali na powód, dla którego podchodzili pod ogrodzenie pokrzywdzonych,

- obraza art. 197 k.p.k. w zw. z art. 9 w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. przez uznanie, iż oskarżony swoim umyślnym działaniem włączał alarmy założone u pokrzywdzonego, gdzie nie został w tym celu przeprowadzony stosowny dowód mający wykazać ewentualny związek przyczynowy, wpływ działania oskarżonego na włączanie przez ogrodzenie alarmu, czy wpływ foliowych toreb założonych w odległości od czujek alarmowych,

- obraza art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez dokonanie wybiórczej i dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci zeznań pokrzywdzonych i uznaniu, że oskarżony z zamiarem bezpośrednim ich nęka, gdzie z zeznań świadków I. J., J. P., a także policjantów, którzy przyjeżdżali na interwencje wynika, że pomiędzy stronami istniej konflikt rodzinny, oskarżony wychodził do pokrzywdzonego w celu zwrócenia mu uwagi z powodu prac polowych w godzinach nocnych, czym budził jego niepełnosprawnego syna,

- obraza art. 7 k.p.k. przez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci wyjaśnienia oskarżonego i wskazanych przez niego świadków dot. oświetlenia budynku pokrzywdzonych lampą przemysłową, gdzie nie został zabezpieczony w/w tym zakresie materiał dowodowy, natomiast z nagrań wskazanych przez oskarżonego wynika, że poruszał się on wyłącznie z latarkami,

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony swym działaniem umyślnie nękał pokrzywdzonych, gdzie z jego wyjaśnień i zeznań świadków J. J. (P.), I. J. wynika, że oskarżony wychodził do swojego brata zwracać mu uwagę z powodu nocnych prac na polu, czym budził całą rodzinę oskarżonego w tym niepełnosprawnego syna, który choruje na padaczkę, nadto oskarżony wskazywał, że pokrzywdzony M. J. (1) wylewa nieczystości na pole – fekalia z szamba, na co wzywał policję – co zostało potwierdzone zeznaniami świadka P. P. (2) (k.150),

- rażąca niewspółmierność kary, środka karnego i środka kompensacyjnego przez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku w zawieszeniu na 2 lata, środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonych na odległość 50 metrów, gdzie pokrzywdzeni i oskarżony mieszkają w sąsiedztwie oddalonym o dokładnie taką odległość co uniemożliwi oskarżonemu korzystanie z zamieszkałej przez niego nieruchomości, nadto, rażącą niewspółmierność środka kompensacyjnego w postaci nawiązki po 3000 złotych na każdego z nich.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrońcy oskarżonego w zakresie w szczególności naruszenia zasad oceny dowodów, oraz błędnych ustaleń stanu faktycznego, okazały się niezasadne.

Skarżący zmierzał do wykazania, że Sąd Rejonowy błędnie ustalił stan faktyczny, ponieważ dokonał chybionej i dowolnej oceny zeznań świadków J. J. (P.), I. J., wyjaśnień oskarżonego C. J. i funkcjonariuszy policji. Jednakże wbrew argumentacji obrońcy oskarżonego Sąd pierwszej instancji w sposób wyważony, klarowny i logiczny dokonał weryfikacji osobowych źródeł dowodowych. W reasumpcji, z przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia wynika, że ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego były prawidłowe i pozwoliły na jednoznaczne stwierdzenie, że oskarżony popełnił przypisany mu czyn. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie o spójne i logiczne zeznania świadków – funkcjonariuszy policji P., Ł. W., M. P., D. S., K. P., A. J. (1), K. T., Ł. K., A. K., P. P. (2) i właściwą ich oceną zgodną z regułami art. 7 k.p.k. Dodać przy tym trzeba, że wspomniane zeznania co do przedmiotowych faktów wzajemnie ze sobą korelują i policjanci jako osoby obce dla stron rodzinnego konfliktu nie mają żadnego interesu do przedstawiania okoliczności zdarzenia w sposób niezgodny z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto, Sąd Rejonowy ocenił za przekonujące, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające zeznania świadków M. J. (1), M. J. (2), W. J. i K. J. oraz A. J. (2) zarówno w zakresie przebiegu zdarzeń z ich udziałem oraz oskarżonego, jak i czasokresu. W tym stanie rzeczy, za klarowne uznać należy przyczyny dla których Sąd Rejonowy uznał za jedynie częściowo wiarygodne relacje J. P. i I. J., czy też za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego C. J. - jasno wskazane w sekcji 2.1 i 2.2. uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Co tyczy się zarzutu wadliwej oceny zeznań świadków – żony i córki oskarżonego - wystarczy wskazać, że jako osoby najbliższe były one żywotnie zainteresowana przedstawieniem zdarzeń w korzystnym świetle da oskarżonego i z tego względu z ostrożnością należało dokonać oceny ich depozycji, co też Sąd meriti uczynił. Warto w tym miejscu przypomnieć, że zarzut wadliwego uznania za wiarygodne dowodów osobowych wymaga wskazania, dlaczego zdaniem skarżącego, taka ocena wykracza poza ramy oceny swobodnej. Konieczne jest przy tym odwołanie się choćby do tez wypowiedzi - twierdzeń osobowych źródeł dowodowych, a tego w apelacji próżno szukać. Skarżący w apelacji, kontestując ocenę sądu, poprzestaje na sformułowaniu tezy jakoby oskarżony wychodził do pokrzywdzonego w celu zwrócenia mu uwagi z powodu prac polowych w godzinach nocnych, czym budził jego niepełnosprawnego syna. Nie dostrzega już, a więc traktuje w sposób wybiórczy ten materiał dowodowy, w tym, nagrania na płytach DVD, które obiektywizują przebieg zdarzeń i w odmienny sposób - niż to usiłuje wykazać apelujący - przedstawiają rzeczywiste intencje oskarżonego. Podobnie rzecz ma się w odniesieniu do działań oskarżonego skupiających się na włączaniu alarmów założonych u pokrzywdzonego, spowodowanych działaniem oskarżonego i niczym nieuzasadnionym, założeniem foliowych toreb w niewielkiej odległości od czujek alarmowych oraz oświetlanie budynku pokrzywdzonych.

Reasumując zdaniem Sądu Okręgowego apelujący nie zdołał skutecznie podważyć zarówno oceny dowodów przeprowadzonych przed Sądem Rejonowym, ani też poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych, co skutkowało uznaniem zarzutów za niezasadne.

Odnosząc się natomiast do zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej stwierdzić należy, że jest on częściowo słuszny.

Zdaniem sądu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie, Sąd Rejonowy prawidłowo co do zasady wyważył okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu oskarżonego C. J. (wskazując, że oskarżony działał w warunkach dotychczasowej niekaralności – okoliczność łagodząca, ale też jego działanie cechował długi okres, znaczny stopień społecznej szkodliwości i uporczywość w stosunku do osób z najbliższej rodziny). Niemniej jednak Sąd Rejonowy poruszając się w ramach swobodnego uznania sędziowskiego nie dostosował orzeczonych w stosunku do oskarżonego – będącego osobą zamieszkującą w bliskim sąsiedztwie pokrzywdzonych – do realiów niniejszej sprawy i do indywidualnych potrzeb resocjalizacyjnych i wychowawczych, aby kara ta stwarzała realne możliwości osiągnięcia wobec wyżej wymienionego korzystnych efektów poprawczych, poprzez wyrobienie u oskarżonego poczucia odpowiedzialności i poszanowania prawa, ale też była możliwa w rzeczywistej jej realizacji, w szczególności w zakresie zakazu zbliżania się.

W aspekcie powyższego, Sąd pierwszej instancji niesłusznie uznał, że adekwatną reakcją karną będzie zakaz zbliżania się do pokrzywdzonych M. J. (1), M. J. (2), K. J. i małoletniej W. J. na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz środki kompensacyjne w postaci nawiązek w kwocie po 3000 złotych na rzecz każdego z nich, które okazały się zbyt surowe, a w przypadku tego pierwszego wręcz utrudnione w realizacji z uwagi na usytuowanie posesji stron – posesje oskarżonego i pokrzywdzonych sąsiadują ze sobą, dzieli ich odległość około 60 metrów. Tym samym, urealnienie zakazu zbliżania się i możliwość jego rzeczywistej realizacji wymaga określenia odległości zakazu zbliżania na poziomie mniejszym niż 20 metrów.

Trzeba pamiętać, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary, środka karnego czy nawiązki musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, środka karnego czy też nawiązki, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara lub środek nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

Przypisany oskarżonemu C. J. czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym bowiem stanie faktycznym oskarżony mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które z uwagi na osobowość oskarżonego mogłyby wpływać ograniczająco na możliwość jej zachowania się w sposób zgodny z prawem, czy też okoliczności, które wyłączałyby jego winę. W związku z tym, zważywszy, że były to zdarzenia incydentalne w dotychczasowym życiu oskarżonego (nie był osobą dotychczas karaną) w kontekście powyższych wniosków oraz mając na uwadze całokształt okoliczności związanych z naruszeniem przez oskarżonego porządku prawnego, w tym również okoliczność, że naruszenie porządku prawnego miało charakter umyślny, a także fakt, iż w istocie rzeczy wina i stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu, są znaczne - w ocenie sądu odwoławczego – karą adekwatną będzie natomiast kara pozbawienia wolności w rozmiarze 1 roku o charakterze nie izolacyjnym (z warunkowym zawieszeniem na okres próby 2 lat wzmocniona dodatkowo kara grzywny 100 stawek dziennych każda stawka po 10 złotych. Realizację zaś wymogów okresu próby ma zapewnić informowanie kuratora sądowego co 6 miesięcy o jego przebiegu. Wyżej wymienioną karę uznać należy za wyważoną i sprawiedliwą.

Bowiem, w ocenie Sądu Okręgowego, dolegliwość wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności - a więc na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu pierwszej instancji - jest współmierna w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i spełnia zadania społecznego oddziaływania kary oraz cele szczególno - prewencyjne. Jest wynikiem trafnej oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu oraz właściwości i warunków osobistych oskarżonego i jako spełniająca wymogi zakreślone dyrektywami przepisu art. 53 k.k., uznana być musi za karę prawidłowo wyważoną. Należy przy tym mieć nadzieję, że kara wymierzona oskarżonemu w niniejszym postępowaniu spełni swoje cele nie tylko w indywidualnym zakresie, ale zwiększy także świadomość innych osób.

Jednocześnie odnosząc się w dalszej kolejności do zastrzeżeń apelującego co do nawiązek orzeczonych na rzecz czworga pokrzywdzonych w kwotach po 3.000 zł okazały się one częściowo zasadne. W pierwszej kolejności konieczne jest podkreślenie, że przy ustalaniu wysokości nawiązki należy uwzględniać winę sprawcy, charakter i rozmiar krzywd, czas trwania cierpień oraz sytuację pokrzywdzonego, zwłaszcza gdy uległa ona pogorszeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., I CKN 418/98, Lex nr 1215980).

Zgodzić się także należy, że nawiązka jest rodzajem „zryczałtowanego naprawienia szkody’', aktualizującym się w obliczu trudności z orzeczeniem obowiązku naprawienia szkody, a zarazem jest nadal środkiem mającym charakter penalny (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2000 r., I KZP 5/00, OSNK 2000/7-8/55; V. Konarska - Wrzosek (red.), Kodeks karny. Komentarz, WKP 2018; R. A Stefański, Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2019). Pomimo bowiem umiejscowienia „nawiązki” przez ustawodawcę w wyniku nowelizacji, która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r. w nowym rozdziale Va „Przepadek i środki kompensacyjne", co wskazywałoby wyłącznie na jej funkcję kompensacyjną, to jednak nie utraciła ona także charakteru środka penalnego, a to wobec wyraźnej regulacji wynikającej z treści przepisu art. 56 KK („przepisy art. 53, art. 54 § 1 oraz art. 55 stosuje się odpowiednio do orzekania innych środków przewidzianych w tym kodeksie, z wyjątkiem obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę"). W odniesieniu do kwestii orzekania tego środka kompensacyjnego treść przepisu art. 56 KK wyraźnie wskazuje, że stosuje się tu także odpowiednio dyrektywy wymiaru kary oraz okoliczności związane z wymiarem kary, o których mowa w art. 53 § 2 k.k.

Uwzględniając powyższe Sąd odwoławczy częściowo uznał za słuszne i przekonujące twierdzenia apelującego, który wykazywał, że Sąd pierwszej instancji określając wysokość nawiązek w niedostatecznym stopniu uwzględnił okoliczności powstania i rozmiaru krzywdy u pokrzywdzonych i ich negatywne następstwa w sferze ich cierpień psychicznych, co miałaby rekompensować kwota rzędu po 3.000 złotych na rzecz każdego z czworga pokrzywdzonych (sumarycznie byłaby to kwota 12.000 złotych). Jakkolwiek działania oskarżonego bez wątpienia wywołały u oskarżycieli posiłkowych stres oraz dyskomfort psychiczny, jednakże reasumując powyższe, wszystkie okoliczności przedmiotowego czynu i jego następstwa dla pokrzywdzonych mające wpływ na wysokość orzeczonej nawiązki skłoniły Sąd Okręgowy do uznania, że kwota po 1.000 złotych będzie adekwatna by częściowo zadośćuczynić pokrzywdzonym doznane przez nich krzywdy.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu, ewentualnie o zmianę i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia z zastosowaniem kary mieszanej na podstawie art. 37a k.k., ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 5 przez uchylenie wskazanego punktu bądź zwiększenie odległości do 200 m, oraz zmianę wskazanego w wyroku w punkcie 6 przez jego uchylenie i nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania przed Sądem II instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów określonych w rubryce powyżej wyrok Sądu meriti w zakresie opisanym podlegał modyfikacji, a apelacja obrońcy oskarżonego C. J. okazała się częściowo zasadna.

Natomiast brak podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego C. J. i uniewinnienia go od zarzucanego czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wyroku w zakresie nie podlegającym modyfikacji orzeczeniem sądu odwoławczego opisanej w punkcie 5.2.1.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja w części odnoszącej się do meritum jest polemiczna. Obrońca nie wykazał, aby wyrok Sądu I instancji był w jakikolwiek sposób nieprawidłowy. W szczególności nie uprawdopodobnił, aby Sąd pominął jakiekolwiek istotne okoliczności czy dowody, lub by te wadliwie ocenił. Poprzestając na zwyczajnej negacji oceny materiału dowodowego, bez konkretnego wykazania rzekomych sprzeczności obrońca sam zaświadczył o tym, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe.

Podsumowując zatem, wyrok Sądu I instancji pozostaje w zgodzie z prawidłowo zebranym materiałem dowodowym, którego ocena dokonana przez Sąd Rejonowy jest w pełni prawidłowa. Zarzuty skierowane do rozstrzygnięcia przez obrońcę nie mogły spowodować zmiany orzeczenia. Podniesiona w apelacji argumentacja skarżącego w przedmiocie winy oskarżonego C. J. nie mogła podważyć słusznych i uzasadnionych wniosków wywiedzionych przez Sąd Rejonowy. Z tego względu, wniosek obrońcy o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie C. J. nie został uwzględniony, a wyrok w tej części utrzymano w mocy.

Reasumując stwierdzić należy prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego C. J., kwestii jego winy i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy, nie dopatrując się również uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, określonych w art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k., zaskarżony wyrok wobec oskarżonego utrzymał w mocy w zakresie nie podlegającym modyfikacji opisanej w punkcie 5.2.1.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono wyrok w zaskarżonej części w stosunku do oskarżonego C. J. w ten sposób, że:

- określony w punkcie 5 zakaz zbliżania się do oskarżycieli posiłkowych ustalono na odległość mniejszą niż 20 metrów;

- obniżono orzeczone w punkcie 6 nawiązki na rzecz oskarżycieli posiłkowych M. J. (1), M. J. (2) i K. J. oraz małoletniej pokrzywdzonej W. J. reprezentowanej przez przedstawicieli ustawowych M. J. (1) i M. J. (2) do kwoty po 1000 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Powyższe zmiany wynikały z częściowego uwzględnienia zarzutów i wniosków apelacji skarżącego, o czym szerzej w części 3 uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd Okręgowy stosownie do treści art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. § 11 ust. 2 pkt 4, ust. 7, § 15 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego C. J. na rzecz oskarżycieli posiłkowych M. J. (1), M. J. (2) i K. J. kwoty po 840 złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżycielom posiłkowym w postępowaniu przed sądem odwoławczym.

4

Na podstawie art. 634 k.p.k., art. 8 i art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2023 r., poz. 123 z póz. zm.) zasądzono od oskarżonego C. J. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280 złotych tytułem opłaty za drugą instancję i kwotę 20 złotych tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego C. J..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 28 grudnia 2023 roku w sprawie sygn. akt II K 589/21.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana