Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 169/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 grudnia 2019 roku w sprawie II K 763/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. G. (1), M. G. (2)

A.Fakt: świadek H. M. (1) :

- posiada wszelkie potencjalne możliwości, aby zrozumieć znaczenie posiadanej wiedzy, - nie stwierdza się u niej zaburzeń procesów poznawczych, co potencjalnie pozwala jej na adekwatne spostrzeganie sytuacji, rozumienie ich treści, zapamiętywanie, przechowywanie i wierne odtworzenie po czasie,

- ma tzw. osobowość niedojrzałą, co w powiązaniu z typem emocjonalności, nie jest formą zaburzeń sfery psychicznej, ale ma istotny wpływ na relacje międzyludzkie, w tym sposób i zakres ujawniania posiadanych informacji, również w roli świadka w postępowaniu sądowym,

- w okolicznościach przedmiotowego zdarzenia miała problemy zdrowotne w zakresie funkcjonowania centralnego układu nerwowego oraz sfery psychicznej, w tym zdolności do koncentracji uwagi i przezywania sytuacji, z perspektywy psychologii klinicznej wskazane powyżej okoliczności niewątpliwie miały istotny wpływ na wierność i kompletność spostrzegania sytuacji stanowiącej przedmiot sprawy, jej interpretację, a później adekwatne i krytyczne odtwarzania i uzasadnianie,

- świadek jest źródłem informacji o obniżonej wiarygodności psychologicznej z powodu zakłócającego wpływu czynników osobowościowych i emocjonalnych na sposób spostrzegania oraz interpretacji sytuacji mających związek z przedmiotem sprawy,

- z psychologicznego punktu widzenia nie można wersji podawanej przez w/w świadka traktować jako bazowej dla rekonstrukcji zdarzeń stanowiących przedmiot sprawy, fakty oraz ich interpretacja podawane przez świadka dla ich uwiarygodnienia wymagają zweryfikowania o inne źródła informacji o przedmiocie sprawy;

Czyn: wszystkie zarzucone oskarżonych M. G. (1) i M. G. (2);

B. Fakt: kwalifikacja prawno-karna obrażeń zadanych przez M. G. (1) na początku zajścia tj. uderzenie pokrzywdzonego w klatkę piersiową polegające na kopnięciu go obuta stopą:

- doprowadziło do stłuczenia klatki piersiowej pokrzywdzonego,

- skutkiem takiego urazu jest zwykle stłuczenie ściany klatki piersiowej, a więc obrażenie powodujące naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego trwające nie dłużej niż siedem dni w rozumieniu kodeksu karnego (art. 157 § 2 kk),

-przy braku obiektywnego (chirurgicznego, rtg) opisu obrażeń a nawet ich subiektywnego opisania lub sfotografowania biegły chirurg nie jest w stanie ocenić, jakie skutki przyniosły konkretne uderzenia pokrzywdzonego w klatkę piersiową (w tym uderzenia jakimś przedmiotem), to skutki wszystkich urazów jego tułowia sumowały się z zespół dolegliwości, ale nie wiadomo jaki był ich obraz i stopień;

Czyn: zarzucony oskarżonych M. G. (1) i M. G. (2) jako wyczerpujący dyspozycję art. 158 § 1 kk;

A. opinia biegłego psych. J. T.

B. opinia biegłego chirurga

R. K.

A.k.435-441

B. k.461-463

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

M. G., M. G.

A. Fakt: brak udowodnienia zaistnienia znamienia narażenia pokrzywdzonego P. Ł. (1) na uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 157 § 1 kk lub art. 156§ 1 kk lub utratę życia, w kontekście możliwości przypisania odpowiedzialności z art. 158 § 1 kk;

Czyn: zarzucony oskarżonych M. G. (1) i M. G. (2) jako wyczerpujący dyspozycję art. 158 § 1 kk;

B. brak udowodnienia udziału osoby oskarżonego M. G. (2) w popełnieniu obu zarzuconych mu czynów, na szkodę pokrzywdzonego, głównie - wobec opinii psychologicznej dotyczącej ograniczonej wiarygodności świadka H. M. (1) oraz wymowy pozostałych dowodów tj. zeznań świadków i wyjaśnień samego oskarżonego, w których udowodniono alibi M. G.;

Czyn: wszystkie zarzucone oskarżonemu M. G. (2);

A. opinia biegłego chirurga

R. K.

B. opinia biegłego psych. J. T., wyjaśnienia. M. G.,

zeznania

świadków:

M. K., A. P., M. K., P. L., P. Ł., D. S., K. G.

A. k.461-463

B.k.435-441,

a także:

k.4,54v, 119v, 275-280, 19v-20, 39v, 86v, 299-301, 23-24, 6v, 296v-299, 183v-184, 186-187, 310-310v, 189-190, 310-311v, 192-193v-311v-312v, inne

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1. A.

2.1.1.B

A. opinia biegłego psychologa J. T., wyjaśnienia M. G., zeznania świadków M. K., A. P., M. K. i P. L.;

B. opinia biegłego chirurga R. K. (2);

Opinię biegłego J. T. uznano za pełną, fachową, logiczną, a przede wszystkim bardzo przekonującą. Co istotne, potrzebę dopuszczenia dowodu z opinii psychologa, co do wiarygodności dowodu, jakim są zeznania świadka H. M. (1), dostrzegł również sąd I instancji – powołując taki dowód. Ostatecznie dowodu tego nie przeprowadzono przez sądem rejonowym, albowiem, jak ustalono świadek wyjechała (prawdopodobnie na stałe/dłużej) poza granice RP. Tylko z tego powodu doszło do oceny zeznań świadka, która w toku przesłuchania przez sądem ujawniła swoje leczenie natury psychiatrycznej i opisała swoje problemy życiowe z tym związane, bez udziału psychologa. Już wówczas jednak dostrzeżono, że jej zeznania wymagają bardzo starannej i ostrożnej oceny, albowiem świadek – jedyny, który podał dane M. G. jako drugiego ze sprawców pobicia pokrzywdzonego (sam pokrzywdzony rozpoznał z całą pewnością jedynie M. G. (1)), zmieniał swoje zeznania w tej kwesti (podając początkowo inny zespół nazwisk jako wszystkich sprawców pobicia P. Ł., po czym z części swoich depozycji się wycofał, by ostatecznie ujawnić, jakiego rodzaju problemy mogły spowodować jego mylne rozpoznania). W toku postępowania odwoławczego ustalono, iż H. M. (1) wróciła do Polski (prawdopodobnie w związku z wybuchem epidemii) i doszło do jej zbadania przez biegłego psychologa, o ustalonej w ocenie sądu (co wiadomym jest sądowi z racji zawodowego doświadczenia) „renomie”. Biegły szczegółowo opisał, jakiego rodzaju liczne metody badawcze zastosował w sprawie, przez przystąpieniem do ostatecznego opiniowania, a ponadto przeprowadził z badaną obszerny wywiad, także w zakresie zmian w jej zeznaniach, co do danych rozpoznawanych sprawców pobicia i innych. Odniósł się przy tym do postawy świadka, jaką ta reprezentowała w toku całego procesu, także wobec samego badającego. Zdaniem sądu odwoławczego opinia biegłego psychologa J. T. stanowi pełnowartościowy materiał dowodowy. Daje bowiem wyczerpujące i logiczne odpowiedzi na wszelakie wątpliwości, co do postawy świadka, w tym także wyjaśnia przyczyny zmiany jej zeznań, a przy tym jednoznacznie i przekonująco odnosi się do psychologicznej oceny tego źródła dowodowego. Wreszcie, jako w pełni wiarygodny uznano ostateczny wniosek płynący z w/w opinii, iż H. M. (1) jest świadkiem o obniżonym stopniu wiarygodności w tym znaczeniu, iż na podstawie jedynie jej depozycji nie można budować stanu faktycznego w sprawie. Właśnie taka ocena świadka spowodowała wydanie w toku II instancji wyroku uniewinniającego wobec M. G. (2), albowiem jego osobę rozpoznawała „z całą pewnością”, tylko i wyłącznie świadek H. M. (1), a przy tym wyjaśniania tego oskarżonego (co do alibi) potwierdzało czterech świadków (a przy tym innych, aniżeli świadkowie mający zeznawać na okoliczność udziału M. G.). Właśnie wobec tego, iż ani pokrzywdzony, ani świadkowie z „jego pojazdu” (poza H. M.) nie wskazywali na rozpoznanie M. G. - jako jednego ze sprawców pobicia i uszkodzenia mienia na szkodę P. Ł., a jednocześnie sam oskarżony składał zbieżne z zeznaniami czterech świadków towarzyszących mu na dyskotece i w drodze powrotnej do domu, zarówno M. G., jak i świadkom M. K., A. P., M. K. i P. L. - ostatecznie - w pełni dano wiarę. Rację ma bowiem obrońcą oskarżonego M. G., że wersja jego klienta koresponduje w szczegółach z tym, co na temat wspólnej zabawy i powrotu do domu zeznały w/w osoby. Sąd odwoławczy zauważa także, e podstawą wcześniejszej odmowy uznania tego materiału dowodowego za wiarygodny było w istocie jedynie przyznanie wiary słowom H. M. (1) – dziś jasno zdyskredytowanych jako mogących samodzielnie stać się podstawa do dokonywania ustaleń faktycznych w sprawie. Pozostałe bowiem dowody, jakie na poparcie ustalenia udziału M. G. w pobiciu i uszkodzeniu mienia, potwierdzały jedynie to, iż sprawców było kilku – bez możliwości ich rozpoznania. Sam natomiast fakt, iż doszło do udziału większej liczby sprawców, aniżeli sam M. G. nie budził żadnych wątpliwości i ostatecznie znalazł odzwierciedlenie w zmianie opisu czynu polegającego na uszkodzeniu mienia poprzez przyjęcie, iż M. G. działał wspólnie z innymi nieustalonymi sprawcami.

Za fachową, wyczerpującą, logiczną, popartą wiedzą medyczną i posiadanym doświadczeniem, a przez to w pełni wiarygodną uznano uzupełniającą opinię biegłego chirurga, który w toku postępowania odwoławczego wypowiadał się, co do obrażeń spowodowanych na ciele pokrzywdzonego na skutek jedynie ciosów zadanych przez jednego z ustalonych sprawców jego pobicia tj. M. G. (1). Sąd odwoławczy po analizie zeznań pokrzywdzonego (przy w/opisanej ocenie zeznań świadka H. M. (1)) uznał, iż jedynym ciosem, jaki można ustalić i przypisać ze 100% pewnością działaniu M. G. (1) było pierwsze uderzenie pokrzywdzonego (kopnięcie) w okolice klatki piersiowej. Biegły uznał, iż takowe spowodowało stłuczenie tego miejsca na ciele P. Ł., ale też wskazując na konkretne braki w materiale dowodowym przekonująco stwierdził, iż takowe „zwykle” powoduje naruszenie czynności narządów ciała w rozumieniu art. 157 § 2 kk, ale bez możliwości całkowicie pewnego ustalenia kwalifikacji prawno-karnej tego uderzenia. Właśnie brak możliwości jednoznacznego ustalenia spowodowania skutków w rozumieniu art. 157 § 2 kk, spowodował, że e tej sytuacji sąd odwoławczy uznał, iż całkowicie pewne, a przez to uzasadnione jest przyjęcie, że cios taki był naruszeniem nietykalności cielesnej pokrzywdzonego i czyn oskarżonego M. G. (1), zarzucony mu w punkcie I aktu oskarżenia, zakwalifikował jako wyczerpujący dyspozycję art. 217 § 1 kk, przypisując jego popełnienie po dodatkowym ustaleniu, iż prokurator obejmuje ściganiem ów czyn ścigany, co do zasady, z oskarżenia prywatnego.

O powodach braku możliwości zakwalifikowania zachowania oskarżonego M. G. jako udziału w pobiciu w rozumieniu art. 158 § 1 kk – szerzej w punkcie 3.1.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty obrazy prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia:

A. wynikający z apelacji obrońcy oskarżonego M. G. (1) zarzut dotyczący obrazy art. 7 kpk, art. 4 kpk i art. 5 § 2 kpk, polegający na niewłaściwej ocenie wyjaśnień oskarżonego M. G., a przede wszystkim zeznań P. Ł. (1), H. M. (1), świadków potwierdzających wersję M. G., z pominięciem nieosobowego materiału dowodowego w postaci wydruków z komunikatora internetowego, danych położenia telefonu komórkowego i przesyłu danych potwierdzających obecności M. G. w innym miejscu w czasie zdarzenia, a także obciążenie oskarżonego okolicznościami niewyjaśnionymi w sposób niewątpliwy, w szczególności w zakresie nierozpoznania jako sprawcy czynu; prowadzący do błędnych ustaleń w zakresie obecności M. G. na miejscu zdarzenia, a następnie do ustalenia jego sprawstwa,

B. wynikający z apelacji obrońcy oskarżonego M. G. (2) zarzut dotyczący art. 7 kpk, art. 4 kpk, polegający głównie na bezpodstawnej odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom M. G., a także świadków M. K., A. P., M. K., P. L. – w sytuacji, gdy wszyscy w/w zgodnie twierdzą, iż w nocy M. G. bawił się na dyskotece w towarzystwie tych osób i nie opuszczał ich towarzystwa, także w drodze do domu (P. T.), którą pokonali jadąc wspólnie tym samym pojazdem; uznaniu za wiarygodne zeznań świadka H. M. (1), która przedstawiała różne wersje zdarzeń, prowadzący do błędnych ustaleń w zakresie jego sprawstwa,

C. wynikający z apelacji obrońcy oskarżonego M. G. (2) zarzut obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 174 kpk i art. 172 kpk, poprzez przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadków złożonym w toku konfrontacji i uznanie ich wyniku za rozpoznanie osoby oskarżonego M. G., którą to czynność przeprowadzono w warunkach niewyłączających sugestii i która była jedynie czynnością okazania;

D. wynikający z apelacji obrońcy oskarżonego M. G. (1) zarzut obrazy art. 198 § 1b kpk, poprzez odstąpienie od sporządzenia opinii psychologicznej, co do osoby świadka H. M. (1);

☒ zasadny - B

☒ częściowo zasadny -D

☒ niezasadny - A, C

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do obrazy art. 7 kpk , zgodnie z którym organy postepowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, to w pierwszej kolejności przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 kpk wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk ) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 kpk.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uzasadnienia przekonania sądu (art. 424 § 1 pkt 1 kpk.) - tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie III KK 415/06.

Na wstępie sąd odwoławczy pragnie podnieść, iż wobec tego, że obie apelacje zgodnie podnoszą zarzut niewłaściwej oceny zeznań świadka H. M. (1), ich ocena zostanie w tym zakresie dokonana zbiorczo.

Analiza akt przedmiotowej sprawy wskazuje, że sąd rejonowy nie dość dostatecznie sprostał w/w wymogom w odniesieniu do tego osobowego materiału dowodowego, albowiem pomimo tego, iż dostrzegł potrzebę dopuszczenia dowodu z opinii psychologicznej, co do osoby świadka H. M. (1) i dopuścił dowód z opinii biegłego psychologa, co do jej wiarygodności z psychologicznego punktu widzenia - to jednak dowodu tego nie przeprowadził, albowiem ustalił, iż brak jest możliwości zbadania świadka przez podmiot fachowy (H. M. wyjechała za granicę). Dokonał więc oceny tego źródła osobowego, w oparciu o wszelkie pozostałe dowody w sprawie, starając się sprostać wymaganiom określonym w art. 7 kpk, co okazało się niemożliwe. W toku postępowania odwoławczego ustalono natomiast, że świadek powróciła do kraju (prawdopodobnie w związku z epidemią), a więc otworzyła się droga do jego zbadania i możliwym było uzyskanie pełnej opinii psychologicznej tego źródła dowodowego. Taka potrzebę słusznie uwypuklał obrońca oskarżonego M. G. (zarzut z punktu D), choć także drugi z apelantów dostrzegał problemy natury psychiatrycznej świadka, co łączył z zarzutem błędnej oceny tego źródła dowodowego. Przekonująco brzmią zarzuty podnoszone w obu wniesionych apelacjach, co do nieprawidłowej oceny w/w świadka, szczególnie, gdy zważy się na treść opinii biegłego psychologa J. T., który po bardzo dokładnym zbadaniu świadka, w tym poza opisanymi metodami badawczymi natury testowej, przeprowadził z nim obszerny wywiad, stwierdził, że nie jest to w pełni wiarygodne źródło dowodowe w tym znaczeniu, iż depozycje dziewczyny (w chwili czynu 15-to letniej) mogą być bazową dla rekonstrukcji zdarzeń stanowiących przedmiot sprawy tylko wówczas, gdy potwierdzają je inne źródła informacji. Szczegółowych rozważań w zakresie przyczyn uznania za wiarygodne opinii J. T. dokonano w punkcie 2.1.1.1.A.

Właśnie z tej przyczyny należało dokładnie ustalić, jakie inne źródła dowodowe potwierdzają udział obu oskarżonych w zarzucanych im czynach. Nie budzi przy tym wątpliwości, że istniała grupa trzech osób biorących udział w pobiciu pokrzywdzonego i uszkodzeniu jego pojazdu ( o tym, iż sprawców było wielu zeznają zgodnie tak pokrzywdzony, jak i wszyscy pasażerowie jego pojazdu, na powyższe wskazuje także lokalizacja jego uszkodzeń).

Sąd odwoławczy zważył, że o osobie M. G. (1) jako sprawcy pobicia i uszkodzenia mienia zeznają: pokrzywdzony P. Ł. (1) oraz świadek H. M. (1), a o osobie M. G. (2) jedynie H. M. (1). Nikomu także nie udało się nigdy ustalić danych trzeciego sprawcy.

W odniesieniu do M. G. (2) w całości na aprobatę zasługują wywody jego obrońcy (zarzut z punktu B) i dość powiedzieć, że sąd odwoławczy w całej rozciągłości popiera rozważania podjęte przez niego na stronach 5-7 apelacji. Podsumowując można stwierdzić, iż żaden ze świadków - poza H. M. - w tym także pokrzywdzony, nigdy nie wskazywali/rozpoznali osoby M. G. (2) jako pewnej osoby napastnika. Nic takiego nie wynika także z okazania tej osoby w toku przeprowadzonych konfrontacji. Świadek H. M. w pierwszych swoich depozycjach twierdziła, iż jest pewna, że rozpoznała jako sprawców znanych sobie z widzenia M. G. (1) i K. P. (1) (szczegółowo przy tym opisywała co w/w robili wielokrotnie używając danych K. P. (1)), a trzeci sprawca miał kaptur, więc nie jest pewna kto to był, a przy tym wydaje jej się, że to mógł był M. K. (3), mogący nosić inne nazwisko. W kolejnych zeznała, iż co do trzeciego nazwiska podając (...) (nic takiego zeznań nie wynika, ale zapewne chodziło o dane (...)), miała na myśli nazwisko (...) (faktycznie jest to pierwsze nazwisko tego oskarżonego). Następnie dokonywano okazania świadkom wizerunków potencjalnych sprawców (czarno-białe zdjęcia), a dopiero potem dokonywano konfrontacji świadków. Ze zdjęcia pokrzywdzony rozpoznał jedynie oskarżonego M. G., jako tego, który na początku podbiegł i go odepchnął, podając: „ wydaje mi się”, „przypomina mi chłopaka”, „nie jestem pewny na 100 %”, „bardzo mi przypomina”. Nie rozpoznał ze zdjęć nikogo innego, gdzie na jednym z okazywanych wizerunków był widoczny M. G. (2). Podobne okazanie zdjęć nastąpiło także świadkom H. M. (1), D. S. (2) (sympatia pokrzywdzonego) i K. G. (2). D. S. zeznała, iż wydaje jej się, że rozpoznaje osobę M. G. (2) - jako będącą na miejscu zdarzenia, dodając, nie jest tego pewna na 100%. Nikogo i nigdy nie rozpoznał świadek K. G. (2). Jedynie H. M. stwierdziła, że ma 100 % pewności, iż na zdjęciach rozpoznaje trzech sprawcow: M. G., M. G. i K. P., a przy tym w jej ocenie M. G. zarówno wykonał pierwsze kopnięcie w pojazd oraz zadał pierwszy cios pokrzywdzonemu bez narzędzia, po czym zaczął go kopać, a następnie po odebraniu klucza od kół od K. P. (1) uderzył tym kluczem pokrzywdzonego w głowę. Przy czym jeszcze wówczas (19.02.2018r.) H. M. szczegółowo podawała, dlaczego rozpoznaje wszystkich w/w oraz nie miała wątpliwości, co do osoby K. P. szczegółowo opisując jego zachowanie. W toku konfrontacji i gdzie – wbrew zarzutowi z punktu C - zgodnie z przepisami konfrontowani widzą się nawzajem, nikt nie rozpoznał osoby K. P.; ani pokrzywdzony, ani D. S. nie rozpoznali także osoby M. G. (2) twierdząc, iż jedynie przypomina posturą jednego ze sprawców. Jedyną osobą, która wówczas rozpoznała M. G. (2) była tylko H. M. (1), twierdząc wówczas, ze to on był w kapturze. Co istotne, podczas konfrontacji w dniu 23.03.2018r. H. M. (1) wycofała się ze swojego rozpoznania wobec K. P. (1) twierdząc, iż jednak nie widziała jego twarzy, bo wówczas to on „był w kapturze” i jedynie dopasowała go po kurtce oraz znajomości z M. G. (1). Na etapie postępowania sądowego wszyscy w/w świadkowie byli bardzo obszernie i przez wiele godzin słuchani na okoliczność tego: kto, kogo, dlaczego i w jakim stopniu rozpoznaje, a wniosek jaki wypływa z ich depozycji jest następujący: osobę M. G. (1) rozpoznali pokrzywdzony i H. M., gdzie pokrzywdzony wielokrotnie odnosi się i przekonuje, dlaczego co do pobicia przez M. G. nie ma żądnych wątpliwości (opisuje, jaka była pomiędzy nimi odległość w czasie pierwszego ciosu, opisuje widok M. G. przez szybę pojazdu, kiedy ten ciągnął za klamkę samochodowych drzwi itd.). Nie sposób jest przy tym uznać, iż w/w próbuje przypisywać komukolwiek odpowiedzialność za zachowania, których sam nie widział naocznie, czego dowodzi choćby to, iż pokrzywdzony przyznaje, że jedynie jest pewny pierwszego ciosu zadanego sobie przez M. G., ale już nie ma pewności, kto konkretnie uderzył go metalowym przedmiotem, bo się wówczas uchylał.

Nie przekonała natomiast apelacja obrońcy oskarżonego M. G. (1) w zakresie niewłaściwej oceny zeznań pokrzywdzonego, czy świadków - członków jego rodziny. Nawet także ustalenie, iż H. M. jest źródłem dowodowym o obniżonym stopniu wiarygodności, powyższe nie powoduje automatycznie, że waloru tego należy odmówić samemu pokrzywdzonemu. W toku zeznań przed sądem, dodatkowo pouczony o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań P. Ł. (1) wielokrotnie opisywał, w jakim dokładnie momencie widział, a więc mógł zapamiętać oraz dlaczego zapamiętał twarz M. G. (1), jako napastnika zadającego pierwsze uderzenie w pojazd i pierwszy cios w ciało pokrzywdzonego. Sąd odwoławczy zważył także, że pokrzywdzony to osoba młoda, ale już dorosła (rocznik 1993), a przy tym starsza od większości świadków i oskarżonych o 5 do 8 lat. P. Ł. przekonująco także zeznał, dlaczego, co do osoby oskarżonego M. G. (1) nie mogło dojść do jakiejkolwiek pomyłki na skutek danych przekazywanych mu przez H. M., w szczególności rozmów prowadzonych ze świadkiem bezpośrednio po zdarzeniu. W ocenie sądu odwoławczego ocena tego dowodu przeprowadzona przez sąd meriti i końcowe wnioski wykluczające zaistnienie sugestii ze strony H. M. przekonują. Uzasadnione są także wnioski tegoż sądu w zakresie oceny dowodów w postaci zeznań członków rodziny oskarżonego, czy wydruków z komunikatora internetowego, danych położenia telefonu komórkowego oskarżonego M. G. i przesyłu danych. W/w dowody nieosobowe nie przeczą obecności M. G. w miejscu i w czasie zdarzenia. Wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego nie mogą bowiem skutecznie odebrać ustalenia co do tego, iż oskarżony M. G. przedmiotowego dnia faktycznie nie czuł się zdrowy, a jeden rodziców wieczorem kupował dla niego lekarstwa. Złego stanu zdrowia oskarżonego nie potwierdzają przecież jego koledzy, z którymi spędził wieczór, czy miał się kontaktować telefonicznie (internetowo), co dowodzi, że nawet jeśli w/w był przeziębiony, to nie była to choroba obłożna uniemożliwiająca wyjście z domu. Skarżący nie wykazał także przekonująco, jakie to konkretnie zasady prawidłowego rozumowania wobec tych dowodów (wydruki z komunikatora internetowego, dane położenia telefonu komórkowego) naruszył sąd meriti, skoro jedynie mogą one potwierdzać obecność laptopa M. G. w domu w momencie przesyłu danych tj. w dniu 11.11.2017r. do godziny 22.33, a w dniu 12.11.2017r.od godziny 12:48. Tymczasem po pierwsze: do zdarzenia doszło w bliżej nieokreślonym czasie około godziny 1:30 w dniu 12.11.2017r. i w bliżej nieokreślonym miejscu na drodze dojazdowej do dyskoteki w W., po drugie: miejsce zamieszkania oskarżonego M. G. (ul. (...) w P.) znajduje się w zachodniej części miasta tj. od strony W., gdzie odległość w linii prostej do dyskoteki wynosi około 10 kilometrów. Także wpisy rozmów prowadzonych przez oskarżonego przy pomocy internetu nie potwierdzają jego alibi, albowiem co najwyżej potwierdzają, iż oskarżony w dniu 12.11.2017r. zaprzeczył znajomemu swojej obecności w Protektorze (udziału w zabawie tanecznej), a do zdarzenia wcale nie doszło na terenie dyskoteki, lecz na drodze dojazdowej do budynku, gdzie równie dobrze może znajdować się młodzież jedynie w celu spotkania towarzyskiego. Takie spotkania w okolicach dyskoteki (wielkiego budynku, gdzie wewnątrz brzmi bardzo głośna muzyka), ale bez udziału w samej zabawie tanecznej, wynikają z życiowego i zawodowego doświadczenia. To samo doświadczenie każe także wysnuć wniosek, że i wyjście w środku nocy bez zawiadamiania domowników, dla osoby w wieku 17-18 lat, nie jest sytuacją anormalną. Tym samym nie ma racji obrońca w/w, gdy podnosi, iż w sprawie doszło do obrazy art. 5 § 2 kpk, albowiem ocena zgromadzonych dowodów dokonana przez pryzmat art. 7 kpk doprowadziła do ustaleń w zakresie sprawstwa tego oskarżonego i nie powstały żadne wątpliwości, które należałoby rozstrzygać na jego korzyść.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów, ewentualnie - co do osoby M. G. (2) - o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniesione środki odwoławcze uzasadniały: uniewinnienie M. G. od obu zarzucanych mu czynów – wobec ustalenia, iż oskarżony czynów tych nie popełnił oraz zmianę wyroku wobec M. G. – wobec ustalenia braku przypisania znamienia „narażenia”, o jakim mowa w art. 158 §1 kk.

3.2.

Zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść orzeczenia, prowadzący do błędnego uznania oskarżonych M. G. i M. G. za winnych popełnienia zarzuconych im czynów ( A - apelacja obrońcy oskarżonego M. G. (1), B - apelacja obrońcy oskarżonego M. G. (2) ).

☒ zasadny - B

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny - A

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

A. Wobec dokonanej oceny materiału dowodowego, jak w punkcie 3.1 oraz uznaniu za udowodnione faktów jak w punkcie 2.1.1.1.A, tj. uznając zeznania świadka H. M. (1) za jedynie częściowo wiarygodne źródło dowodowe (które musi zostać zweryfikowane innym w pełni wiarygodnym materiałem dowodowym) oraz mając na uwadze treść zbieżnych ze sobą w szczegółach wyjaśnień M. G. oraz zeznań aż czterech świadków: M. K., A. P., M. K. i P. L., potwierdzających alibi oskarżonego (razem się bawili, razem opuścili dyskotekę, razem wracali do domu), zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podniesiony w apelacji obrońcy M. G. (2) uznano za zasadny. Ustalenie bowiem, że nie ma w pełni wiarygodnego (nawet jednego) źródła dowodowego, które wskazywałoby na udział M. G. w przedmiotowych zdarzeniach, a istnieją wiarygodne dowody na ustalenie zachowań w/w w nocy z 11 na 12.11.2017r., prowadził do wniosku o jego niewinności w zakresie obu zarzucanych czynów.

B. Niezasadna okazała się natomiast (co do zasady) apelacja drugiego z obrońców tj. M. G. (1), albowiem podniesiony w niej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, ostatecznie należy uznać za chybiony. Wywody skarżącego sprowadzają się tu do ogólnikowego zanegowania ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy. Opierają się one jednak na bardzo subiektywnej interpretacji zebranych w sprawie dowodów i nie przedstawiają przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji, co do udziału osoby M. G. (1) w zdarzeniu. Przekonanie Sądu Rejonowego o możności przypisania sprawstwa i winy temu oskarżonemu, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że, co do zasady nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażonej w treści art. 7 k.p.k. Odmienna ocena zeznań świadka H. M. (1) pozostaje bowiem bez wpływu na ostateczny wniosek o czynnym udziale M. G. (1) w uszkodzeniu pojazdu i zadawaniu ciosów pokrzywdzonemu. Konkluzje Sądu meriti, co do tego ostatecznego wniosku stanowią wynik dostatecznego rozważenia wszystkich okoliczności, będąc logicznie oraz z uwzględnieniem wskazań wiedzy, a przede wszystkim doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Sąd Rejonowy trafnie zauważył, że rozpoznanie osoby M. G. (1) przez pokrzywdzonego jest ponad wszelką wątpliwość pewne i brak jest dowodów o takiej randze i takim znaczeniu, by mogły pewność tą skutecznie podważyć. Z tego względu sąd odwoławczy podzielił ustalenie o udziale oskarżonego M. G. (5) w zakresie tego, iż w/w zadał pokrzywdzonemu pierwszy z ciosów (wskazywany przez P. Ł. (1), podtrzymywany konsekwentnie w toku kolejnych czynności, opisany możliwie najdokładniej przed sądem rejonowym), a ponadto wspólnie z innymi osobami (dwoma nieustalonymi) dokonał uszkodzenia pojazdu.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy zmienił opis i kwalifikację czynów przypisanych M. G. (1) tj. w ramach czynu zarzuconego w punkcie I aktu oskarżenia, uznał go za winnego tego, że w nocy 12 listopada 2017r. około godziny 1:30 na drodze dojazdowej do dyskoteki (...) w W. woj. (...) naruszył nietykalność cielesną pokrzywdzonego P. Ł. (1) w ten sposób, że kopnął go w klatkę piersiową, czym wyczerpał dyspozycję art. 217§ 1 kk, natomiast w ramach czynu zarzuconego w punkcie II aktu oskarżenia przyjął, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z dwiema nieustalonymi osobami.

Podstawą powyższej zmiany było uznanie, iż sąd meriti nie ustalił jednego z wymaganych znamień czynu, o jakim mowa w art. 158 § 1 kk tj. narażenia pokrzywdzonego na określone skutki. Powyższe wynika bardzo wyraziście z treści opisu czynu zarzuconego M. G. (brak w nim czy to spowodowania obrażeń o jakich mowa w art. 157 § 1 kk, czy choćby narażenia na nie bądź cięższe skutki pokrzywdzonego). Nie sposób jest także uznać, iż samo zawarcie w opisie czynu faktu użycia metalowego klucza jest wystarczającym dla ustalenia w/w znamienia, skoro po pierwsze: nawet jego użycie, łącznie z biciem i kopaniem P. Ł. spowodowało u niego tylko lekkie obrażenia (kwalifikowane z art. 157 § 2 kk), a po drugie: sąd rejonowy nie podjął żadnych rozważań w tej kwestii na co wskazują treść pisemnych motywów wdanego orzeczenia. Tymczasem do znamion ustawowych przestępstwa określonego w art. 158 § 1 kk należy nie tylko „wzięcie udziału w pobiciu”, ale również narażenie pokrzywdzonego na uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 157 § 1 kk, lub narażenie go na dalej idące niebezpieczeństwo, tj. uszczerbku wskazanego w art. 156 § 1 kk lub nawet utraty życia. Występek z art. 158 § 1 kk ma charakter materialny i w rezultacie do przypisania sprawcy popełnienia tego przestępstwa wymagane jest ustalenie nie tylko udziału oskarżonego w pobiciu, lecz także tej okoliczności, że pobicie miało odpowiednio niebezpieczny charakter, który powodował stan realnego, bezpośredniego zagrożenia wystąpieniem skutków wymienionych w tym przepisie. Sąd I instancji nie ustalił, czy w rozpoznawanym stanie faktycznym skutek, o jakim mowa w art. 158 § 1 kk, rzeczywiście wystąpił, a wniesione apelacje skarżyły orzeczenie w kierunku „na korzyść” oskarżonych. Z tego powodu sąd odwoławczy przy wniesieniu środka odwoławczego „na korzyść osoby oskarżonej” nie był uprawniony do tego rodzaju ustaleń. Takie działanie naruszałoby bowiem wynikającą z treści art. 434 § 1 pkt 1 kpk zasadę reformationis in peius . Potwierdzeniem powyższego mogą być wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2018 r. V KK 228/18, w którym czytamy: „TEZA 2. Zastosowanie zakazu reformationis in peius oznacza, że w przypadku braku środka odwoławczego na niekorzyść oskarżonego, jego sytuacja w postępowaniu odwoławczym nie może ulec pogorszeniu w jakimkolwiek zakresie: nie tylko w zakresie sprawstwa, wymiaru kary, środków karnych, czy też kwalifikacji prawnej, ale również ustaleń faktycznych. Sąd odwoławczy nie może dokonać żadnych posunięć powodujących, a nawet mogących powodować negatywne skutki w sytuacji prawnej oskarżonego. Uzupełnienie opisu czynu przypisanego oskarżonym o znamię narażenia pokrzywdzonej na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 KK, stanowi orzeczenie na ich niekorzyść. TEZA 3. Warunkiem przypisania przez sąd ad quem innego czynu, aniżeli przyjął sąd a quo, nie jest zawsze zaskarżenie jego wyroku na niekorzyść oskarżonego. Inaczej mówiąc, sąd odwoławczy mimo braku apelacji na niekorzyść, może skazać go za inny czyn, jeżeli mieści się w granicach oskarżenia, a orzeczenie nie będzie surowsze od wydanego przez sąd I instancji.

Z tego względu na nieuprawnione sąd odwoławczy uznał czynienie ewentualnych ustaleń w zakresie istnienia przesłanki w/w „narażenia”. Albowiem: Opis czynu zawarty w wyroku (art. 413 § 2 pkt 1 kpk) musi odpowiadać kompletowi ustawowych znamion czynu zabronionego, albowiem odpowiedzialności karnej podlega tylko ten, kto popełnia czyn zabroniony (nullum crimen nullum poena sine lege scripta). Wszystkie znamiona powinny zaś znajdować wyraz w sentencji wyroku skazującego sądu I instancji. Opis czynu musi zawierać te określenia, które od strony leksykalnej są tożsame znaczeniowo ze słowami, zwrotami opisującymi znamiona czynu zabronionego. Jednak w przypadku, gdy opis taki nie zawiera określeń, które kompletują typ czynu zabronionego, przy braku apelacji na niekorzyść, nie jest możliwe dokonanie przez sąd ad quem jakiejkolwiek korekty w tym zakresie.. Zgodnie z treścią art. 434 § 1 pkt 1 kpk, sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego jedynie wtedy, gdy wniesiono na jego niekorzyść środek odwoławczy. Zastosowanie zakazu reformationis in peius oznacza, że w przypadku braku środka odwoławczego na niekorzyść oskarżonego, jego sytuacja w postępowaniu odwoławczym nie może ulec pogorszeniu w jakimkolwiek zakresie: nie tylko w zakresie sprawstwa, wymiaru kary, środków karnych, czy też kwalifikacji prawnej, ale również ustaleń faktycznych. Sąd odwoławczy nie może dokonać żadnych posunięć powodujących, a nawet mogących powodować negatywne skutki w sytuacji prawnej oskarżonego”. (opubl. Legalis Numer 1800657).

Natomiast, mimo braku apelacji na niekorzyść M. G., sąd odwoławczy uznał go za winnego innego czyn, który mieścił się w granicach oskarżenia, gdzie wydane orzeczenie nie jest surowsze od wydanego przez sąd I instancji. Przy ustaleniu jednego ciosu, jaki niewątpliwie M. G. zadał pokrzywdzonemu w opisywanych przez niego warunkach ( na początku zdarzenia, zaraz po wyjściu pokrzywdzonego z pojazdu) oraz ocenie uzupełniającej opinii biegłego R. K., co do kwalifikacji obrażeń spowodowanych na skutek tego właśnie ciosu – jak w punkcie 2.1.1.1.B - w ramach czynu zarzuconego w punkcie I aktu oskarżenia, uznał M. G. za winnego czynu wyczerpującego dyspozycję art. 217 § 1 kk, warunkowo umarzając postępowanie karne także co do tego czynu na okres próby 2 lat oraz orzekając wobec M. G. ( w miejsce rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2) do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego P. Ł. (1) kwoty 500 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę w terminie 2 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. W pozostałej części ( rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu w zakresie czynu o jakim mowa w punkcie II aktu oskarżenia) zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, zmieniając opis przypisanego tu czynu jedynie o ustalenie, iż oskarżony działała z dwoma nieustalonymi sprawcami.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzucanych im czynów, ewentualnie - co do osoby M. G. (2) - o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniesione środki odwoławcze uzasadniały: uniewinnienie M. G. od obu zarzucanych mu czynów – wobec ustalenia, iż oskarżony czynów tych nie popełnił oraz zmianę wyroku wobec M. G. – wobec ustalenia braku przypisania znamienia „narażenia”, o jakim mowa w art. 158 §1 kk.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postepowania w zakresie czynu, o jakim mowa w punkcie II aktu oskarżenia – wobec oskarżonego M. G.;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uwagi z punktu 3.2.B;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- w zakresie oskarżonego M. G. całośc rozstrztgnięcia (co do obu zarzucanych mu czynów);

- w zakresie oskarżonego M. G. - rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postepowania w zakresie czynu, o jakim mowa w punkcie I aktu oskarżenia, po uprzednim uznaniu go za winnego czynu wyczerpującego dyspozycje art. 217 § 1 kk, w miejsce czynu, o jakim mowa w art. 158§ 1 kk; opis czynu, o jakim mowa w punkcie I aktu oskarżenia, co do osób współsprawców;

Zwięźle o powodach zmiany

Uwagi z punktu 3.2.A i B;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt I (w zakresie orzeczenia o kosztach procesu związanych z osobą oskarżonego M. G.) i pkt III

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 634 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk oraz art. 632 pkt 2 kpk i art. 633 kpk, a ponadto art.10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami).

Do wydatków poniesionych w postepowaniu odwoławczym zaliczono: ryczałt za doręczanie pism w wysokości 20 zł., wynagrodzenie biegłego R. K. (2) w wysokości 397,41 zł. (k.468) i wynagrodzenie biegłego J. T. w wysokości 403 zł. (k.443). Oskarżonego M. G. (1) obciąża połowa powyższych, co stanowi kwotę 411,20 zł. (10zł, 202,50 zł i 198,70 zł.)

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 grudnia 2019r. w sprawie II K 763/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca M. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 11 grudnia 2019r. w sprawie II K 763/18

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana