Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 175/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 12 stycznia 2021 roku sygn. akt II K 673/17

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść poprzez wyrażenie błędnego poglądu, że zgromadzony materiał dowodowy nie dał podstaw do przypisania oskarżonemu W. C. zarzucanego mu przestępstwa z art. 220 & 1 k.k. w zw. z atrt. 155 k.k. w zw. z art. 11 & 2 k.k., podczas gdy całość zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności opinie biegłych sądowych pozyskane na etapie postępowania przygotowawczego z zakresu BHP oraz z zakresu chirurgii ogólnej, prowadzi do wniosku przeciwnego,

obraza przepisów postępowania tj. art. 201 k.p.k., mająca wpływ na treść orzeczenia, polegająca na zaniechaniu wezwania ponownie tych samych biegłych lub powołania innych . mimo istnienia istotnych sprzeczności między dopuszczonymi dowodami w postaci opinii biegłych z zakresu BHP i pozbawienie przymiotu prawdziwości opinii biegłego J. C., której tezy zdaniem sądu były nieprawidłowe, sprzeczne ze stanowiskiem doktryny oraz zasadami logicznego rozumowania, co miała wykazać dopuszczona na etapie postępowania sądowego opinia Biura (...) w L.,

obraza przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k.w zw. z art. 410 k.p.k. mająca wpływ na treść orzeczenia, polegająca na nieuwzględnieniu całego materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie oraz przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując sposób procedowania sądu pierwszej instancji nie ma wątpliwości co do tego, że podnoszone uchybienie przepisom art. 7 k.p.k.w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 201 k.p.k. nie miało miejsca, gdyż na tym sądzie w kontekście okoliczności sprawy ujawnionych w toku postępowania nie ciążył obowiązek prowadzenia dalszego postępowania dowodowego, w szczególności konfrontowania autorów obu sporządzonych w przedmiotowej sprawie opinii czy też powołania innych biegłych. Trzeba bowiem stwierdzić, że gdy w sprawie występują rozbieżne opinie biegłych to sąd pierwszej instancji ma prawo w oparciu o art. 7 k.p.k. przyjąć za podstawę ustaleń faktycznych jedną z nich. Sprzeczność pomiędzy opiniami daje podstawę do stosowania art. 201 k.p.k. gdy sąd ten kierując się zasadą swobodnej oceny dowodów nie byłby w stanie wyjaśnić owej sprzeczności i z powodu jej zaistnienia nie mógłby uznać kwestii wymagającej wiedzy specjalistycznej za rozstrzygniętą, a więc gdy żadnej z tych opinii nie mógłby uznać za przekonującą i odpowiadającą wymaganiom procesowym. Sam fakt zaistnienia różnicy między opiniami nie obliguje sądu orzekającego do powoływania innych biegłych, ponieważ w ramach swobodnej oceny dowodów sąd orzekający może przyjąć tę opinię, która odpowiada wymaganiom procesowym i na jej podstawie stwierdzić okoliczności mające istotne znaczenie oraz wpływ na rozstrzygnięcie sprawy ( patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2013 roku sygn. akt V KK 80/13, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2012 roku sygn. akt II KK 261/12, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2014 roku sygn. akt II KK 192/14 ).

W przedmiotowej sprawie wywody skarżącego nie mogą zostać ocenione jako zasadne. Stanowią one jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu rejonowego, opartymi na ocenie dowodów, w tym opinii biegłych, nie noszącej cech dowolności i w związku z tym pozostającej pod ochroną art. 7 k.p.k.. W zakresie w jakim stanowiska biegłych się wykluczały sąd ten wyciągnął właściwe wnioski. Powołanie się w uzasadnieniu apelacji na judykat Sądu Najwyższego ( wyrok z dnia 3 marca 1981 roku IV KR 271/80, OSNPG 1981/8 - 9, poz. 101 ) dotyczący odrzucenia przez sąd orzekający wszystkich opinii i przyjęcia własnego stanowiska w danej kwestii wymagającej wiadomości specjalnych, nie może powyższej oceny zmienić, skoro dotyczy zgoła odmiennej kwestii procesowej.

Sąd rejonowy nie odrzucił przecież obu sporządzonych opinii procesowych z zakresu bhp lecz tylko opinię biegłego J. C. w części dotyczącej naruszenia przez oskarżonego W. C. obowiązków pracowniczych wynikających z przepisów w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, wiążących się z organizowaniem, przygotowaniem i prowadzeniem prac konserwacyjnych przy wagonie kolejowym przez brygadę prowadzoną przez brygadzistę Z. K.. Przyjęta za podstawę orzekania opinia Instytucji Specjalistycznej - Biura (...) w L. jest jasna, czytelna i wyrazista, a przy tym fachowa i kompetentna. Wyjaśnia w sposób wyczerpujący wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia merytorycznego kwestie i odnosi się do wszystkich problematycznych zagadnień związanych z wykonywaniem prac w hali naprawczej wagonów w dniu zdarzenia, nawet tych nie mających związku przyczynowo - skutkowego z wypadkiem przy pracy T. F..

Powodem decydującym o zasadności nieuwzględnienia przy orzekaniu przez sąd rejonowy opinii biegłego sądowego J. C. było bezpodstawne przyjęcie przez niego jako przyczyny przedmiotowego wypadku przy pracy upadku T. F. z platformy transportowej remontowanego wagonu, jako że z materiału dowodowego sprawy, a w szczególności z wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków - pracowników wykonujących w dniu 3 lutego 2016 roku pracę na hali B1 Sekcji N. M. i (...) w I. Zakładu (...) w K. lub przebywających w tym miejscu, nie wynikało aby ktokolwiek z nich widział jak doszło do upadku pokrzywdzonego oraz czy przewrócił się on przebywając na poziomie O - posadzki hali napraw wagonów czy przebywając lub wchodząc na górną powierzchnię wagonu. Tenże materiał aktowy sprawy - jak słusznie dostrzegł biegły Instytucji Specjalistycznej - Biura (...) w L. - nie uprawniał również do uznania, że T. F. przewrócił się w wyniku uderzenia przez coś lub o coś lub w wyniku popchnięcia przez inną osobę, co doprowadziło do logicznego wnioskowania ( kwestionowanego niezasadnie w pisemnych motywach apelacji ), że najprawdopodobniej upadł on na skutek zasłabnięcia albo utraty równowagi np. z powodu potknięcia lub poślizgnięcia się, a powołując się na teorię wypadkoznawstwa biegły w tym właśnie dopatrzył się przyczyny bezpośredniej zaistniałego wypadku. Tenże biegły rozważył dwa możliwe warianty owego zasłabnięcia lub utraty równowagi.

Przy przyjęciu pierwszego wariantu, że upadek T. F. nastąpił gdy przebywał on na poziomie O hali B1 stojąc lub przemieszczając się po posadzce, przyczyna ta była jedyną przyczyną wypadku tego pracownika.

W przypadku przyjęcia drugiego wariantu, a mianowicie że do upadku doszło podczas przebywania ww. na platformie transportowej remontowanego wagonu lub podczas wchodzenia na wagon, dodatkową przyczyną (występująca obok bezpośredniej ) - pośrednią wypadku było nieuprawnione wejście lub wchodzenie na tę platformę. T. F. nie mógł wykonywać zawodowo pracy na wysokości z uwagi na wynikające z okresowych badań lekarskich przeciwskazania do takowej. Materiał dowodowy sprawy dał podstawy do przyjęcia, że nikt z przełożonych takiej pracy mu nie polecał.

Przy rozpatrywaniu wersji pierwszej wypadku ( pracownik stał lub przemieszczał się po posadzce hali ) w ocenie biegłego nie nastąpiło naruszenie przepisów lub skonkretyzowanych zasad bhp ( ani przez pracownika ani przez pracodawcę ). Z oczywistych powodów nie ma przepisów i zasad z dziedziny bhp, które zabraniałyby ulegania w czasie pracy zasłabnięciom lub miewania utrat równowagi. Analiza przez biegłego okoliczności przedmiotowego wypadku wynikających z materiału dowodowego nie wykazała aby do ewentualnego potknięcia lub pośliźnięcia się pokrzywdzonego przyczynił się stan techniczny hali lub porządkowy na hali np. nierówna posadzka, porozrzucane narzędzia lub materiały, rozlane śliskie substancje, które to stany mogłyby naruszać wymagania prawne określone w przepisach bezpieczeństwa i higieny pracy lub zasady bhp. Stanowiska tego nie może zmienić wywód skarżącego odwołującego się do protokołu powypadkowego sporządzonego przez Państwową Inspekcję Pracy w P., wskazującego na zakrzywienie sforzenia mocującego most jezdny wagonu, którego naprawy mógł podjąć się T. F.. Użycie przez tego ostatniego zbyt dużej siły powodującej ześlizgnięcie się jego rąk z uchwytu sforzenia byłoby, zdaniem sądu odwoławczego, błędem leżącym po stronie pokrzywdzonego a nie pracodawcy, a poza tym taka przyczyna wypadku nie wynika z dowodów osobowych sprawy lecz ma charakter rozważań hipotecznych ( protokół pokontrolny zawiera sformułowanie " prawdopodobnie pokrzywdzony chciał go naprawić, a następnie przesmarować " ) i została również zakwestionowana przez biegłego J. C., jako sprzeczna z prawami fizyki ( nie mogło nastąpić przemieszczenie ciała osoby ważącej 125 kg na odległość ponad 3 metrów wzdłuż wagonu do miejsca wyznaczonego śladem nr 1 - plamą krwi przy głowie ofiary ).

Przy rozpatrywaniu drugiej wersji wypadku ( pracownik przebywał na platformie transportowej naprawianego wagonu kolejowego lub wchodził na tą platformę ) należy uznać, że naruszona została przez pracownika zasada wyrażona w art. 211 k.p. ( obowiązek przestrzegania przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, w tym obowiązek poddania się wstępnym, okresowym i kontrolnym oraz innym badaniom lekarskim i stosowania się do wskazań lekarskich). Natomiast pracodawca wypełnił swoje obowiązki względem T. F. i ten uzyskał w dniu 12 września 2014 roku zaświadczenie lekarskie z badań okresowych ( z datą ważności do 12 września 2016 roku ), w którym lekarz uznał brak przeciwskazań do wykonywania przez badanego pracy na stanowisku rzemieślnika, jednakże z zakazem wykonywania niektórych czynności, w tym z zakazem pracy na wysokości. Z uwagi na fakt, że brak jest dowodów i przesłanek, że wchodzenie na wagon zlecił mu - mimo przeciwskazań zdrowotnych pracownika do wykonywania pracy na wysokości - przełożony nie można przypisać naruszenia zasad bhp temu ostatniemu.

Przekonujący jest wywód opinii Instytucji Specjalistycznej - Biura (...) w L. zawarty w ad. 5 dotyczący braku możliwości dowodowych pozwalających na jednoznaczne ustalenie czy pokrzywdzony wypadkiem pracownik upadł z poziomu posadzki hali czy też spadł z wagonu. Odwołanie się przez opiniującego do relacji procesowej jednego z pracowników zakładu ( niewątpliwie S. L. ), wskazującej na jednorazowe spostrzeżenie przebywania T. F. na wagonie kilka miesięcy przed wypadkiem, pozbawionej informacji dotyczących okoliczności temu towarzyszących i wyprowadzenie przez opiniującego wniosku ( również w oparciu o relacje wszystkich pracowników zakładu negujących spostrzeżenie T. F. wchodzącego na platformę transportową wagonu lub na niej przebywającego w dniu 3 lutego 2016 roku i większości pracowników że nigdy wcześniej nie widzieli ww. na wagonie ), iż pokrzywdzony nie wchodził na wagony i jego upadek zaistniał w momencie przebywania na posadzce hali na poziomie O, nie stanowi - wbrew sugestii skarżącego - podważenia wiarygodności zeznań świadka. Nie może przecież ulegać wątpliwości, że incydentalny niewątpliwy fakt pobytu T. F. w dalekiej, w stosunku do czasu wypadku, przeszłości na powierzchni wagonu nie może przesądzać o jego przebywaniu na wagonie w dniu zdarzenia, a tym samym stanowić dowodu świadczącego o upadku z jego górnej powierzchni. Dowodu takiego nie stanowi również, wbrew twierdzeniom apelanta, protokół oględzin miejsca wypadku , wskazujący na ujawnienie na powierzchni wagonu rękawiczki należącej do pokrzywdzonego. Kwestię tę wyjaśnił w sposób jednoznaczny sąd pierwszej instancji podczas przesłuchania świadków S. L. , T. G. i K. S., którzy widzieli na dłoniach T. F. zaraz po wypadku obie rękawice, a pierwszy z wymienionych zdjął je pokrzywdzonemu odrzucając na bok aby umożliwić pracownikom karetki pogotowia akcję ratowniczą. Ustalanie zatem kto ową rękawicę umieścił na górnej powierzchni wagonu nie ma absolutnie żadnego znaczenia, istotne jest natomiast że nie leżała tam przed wypadkiem.

Jakkolwiek rację ma prokurator, że rozważana wersja pierwsza wypadku przy pracy ( pracownik stał lub przemieszczał się po posadzce hali ) nie pozostaje w korelacji z opinią biegłego sądowego z zakresu chirurgii R. K., według którego bardziej prawdopodobne jest ( ale nie pewne ), że doznane przez pokrzywdzonego urazy, w szczególności seryjne złamanie prawie wszystkich żeber, pęknięcie płuca, złamanie wyrostków kręgosłupa i wieloodłamowe złamanie łopatki, powstały podczas upadku z wysokości. Są to ogólne wnioski biegłego medyka, oparte na jego zdobytej wiedzy i doświadczeniu zawodowym. W świetle ogólnych wniosków płynących z tej opinii, w aspekcie odpowiedzialności poszczególnych osób za powstanie wypadku, szczegółowe ustalanie czy T. F. spadł z wagonu czy upadł z poziomu posadzki, nie jest konieczne - czego dowodzi fachowa i kompetentna opinia Instytucji Specjalistycznej - Biura (...) w L.. Niezależnie od przyjętej wersji wydarzeń i okoliczności upadku T. F. w dniu 3 lutego 2016 roku do zaistnienia wypadku nie przyczyniły się inne osoby.

Wszystkie inne kwestie analizowane w opinii będącej podstawą orzekania w przedmiotowej sprawie - Instytucji Specjalistycznej - Biura (...) w L. , nie miały związku przyczynowo - skutkowego z wypadkiem T. F.. Odniósł się do nich w sposób wyczerpujący sąd merytoryczny podnosząc, iż ostatnio wymieniony nie wykonywał pracy szczególnie niebezpiecznej do jakiej należy praca na wysokości, a więc pracodawca nie miał obowiązku prawnego zapewnienia specjalnego nadzoru nad wykonywaną przez niego pracą.

Taką pracę szczególnie niebezpieczną wykonywał T. G. realizujący swoje zadania związane z pracami konserwacyjnymi na górnej powierzchni wagonu i ta wymagała od pracodawcy zastosowania szczególnych procedur przewidzianych w & 81 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy z dnia 26 września 1997 roku ( Dz. U Nr 169, poz. 1650 ze zmianami), zgodnie z którym pracodawca określa szczegółowe wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu prac szczególnie niebezpiecznych, w szczególności zapewnia bezpośredni nadzór nad tymi pracami wyznaczonych w tym celu osób. Według opiniującego w sprawie biegłego z Instytucji Specjalistycznej - Biura (...) w L. , powołującego się na interpretacje, opinie i komentarze, bezpośredni nadzór nad tymi pracownikami nie wymaga stałego osobistego przebywania na miejscu pracy i obserwowania sposobu wykonywania pracy przez pracownika.

Nie ma racji skarżący zarzucając w pisemnych motywach apelacji temu biegłemu, iż nie zauważa braku instrukcji bhp w zakładzie dotyczących prac szczególnie niebezpiecznych na wysokości, pomimo wykonywania takowych w dniu zdarzenia przez T. G.. Taką sygnalizację dotyczącą nie uwzględniania prac na wysokości, przez Instrukcję BHP przy przeglądach poziomu utrzymania P2 i P3, zawarł w swej pierwotnej opinii biegły J. C. na karcie 344 akt. Niemniej jednak po uzupełnieniu materiału dowodowego w postępowaniu rozpoznawczym poprzez załączenie przez oskarżonego Decyzji Nr (...) S.A. Zakładu (...) w K. z dnia 26 maja 2014 roku w sprawie ustalenia wykazu prac szczególnie niebezpiecznych w (...) S.A. Zakład (...) w K. ( karta 683 - 684 akt sprawy ,) biegły J. C. wydał opinię uzupełniającą, w której uwzględnił wskazaną powyżej decyzję stwierdzając, że w postanowieniu wyrażonym w & 1 pkt. 5 decyzja ustaliła pracę T. G. w dniu zdarzenia jako pracę szczególnie niebezpieczną, a w postanowieniu wyrażonym w & 3 pkt. 1 decyzja ustaliła obowiązek bezpośredniego nadzoru nad pracą T. G. na wysokości około 2 metrów na górnej powierzchni wagonu 401Zm i uznał, że postanowienia te spełniają dyspozycje wynikające z przepisów & 80 i &105 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy ( opinia karta 721 ).

Nie ma też racji skarżący kwestionując ustalenia sądu rejonowego dotyczące prawidłowego zabezpieczenia T. G. przed możliwością upadku z wysokości poprzez zamontowany system kotwiący TRASER. Jakkolwiek opinia biegłego J. C. na karcie 720 akt sprawy wskazała, że instrukcja użytkowania szynowego systemu kotwiczącego TRASER znajdująca się na karcie 671 - 675 akt sprawy nie precyzuje sposobu łączenia zaczepu szelek pracownika z poziomem tego systemu usytuowanego pod dachem hali na wysokości kilku metrów nad poziomem O ( podłogi ), to jednak zeznania T. G. jednoznacznie wskazują, że w czasie wykonywania pracy na wagonie był przypięty szelkami do liny systemu kotwiącego. Natomiast sam fakt serwisowania tego systemu wynikający z załączonej przez oskarżonego na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego dokumentacji obrazującej wykonywane przeglądy w dniu 2 lipca 2015 roku ( protokół wykonania przeglądu systemu kotwiczącego TRASER karta 680 - 682 akt sprawy ) przekonuje o prawidłowości jego funkcjonowania i należytym spełnianiu przezeń zadań związanych z ochroną pracowników zakładu przed upadkiem z wysokości.

Niezależnie od powyższych rozważań trzeba zauważyć, że kwestia sprzętu chroniącego przed upadkiem z wysokości dotyczy wyłącznie T. G. ( co również dostrzega biegły J. C. w opinii uzupełniającej pkt.2.1.1 na karcie 719 akt sprawy ). Tylko do tego ostatniego odnosi się również podnoszona przez skarżącego ( zresztą w ślad za biegłym J. C. ) kwestia braku zapewnienia bezpiecznego dojścia na jego stanowisko pracy znajdujące się na wysokości - na powierzchni wagonu. Istotnie jak wynika z materiału dowodowego sprawy do wejścia na wagon nie posługiwano się drabiną, ale służyły do tego schodki znajdujące się w ramach konstrukcji wagonu, o czym relacjonował w swych zeznaniach przed obliczem sądu rejonowego specjalista do spraw bhp w zakładzie świadek K. S. ( karta 668 odwrót - 670 akt sprawy ).

Chybiony jest też zarzut apelanta dotyczący nieprawidłowego uznania przez sąd rejonowy, że praca Ł. N. w kanale naprawczym nie była pracą szczególnie niebezpieczną. W ocenie sądu odwoławczego sąd ten trafnie odwołał się do fachowej opinii Instytucji Specjalistycznej - Biura (...) w L., wedle której prace prowadzone w zbiornikach, kanałach, wnętrzach urządzeń technicznych i w innych niebezpiecznych przestrzeniach zamkniętych zwanych " zbiornikami " to prace prowadzone w zbiornikach, do których wejście odbywa się przez włazy lub otwory o niewielkich rozmiarach lub jest w inny sposób utrudnione, a taka sytuacja nie występuje w przypadku kanałów naprawczych, w tym kolejowych ( przecież całkowicie otwartych ).

Trzeba wreszcie zauważyć, iż zarzut aktu oskarżenia w swej treści odnosi się do wypadku przy pracy jakiemu uległ T. F. i tylko tego ostatniego traktuje jako pokrzywdzonego w przedmiotowej sprawie. Ta publiczna skarga nie obejmuje natomiast swym zakresem narażenia - poprzez niedopełnienie obowiązków z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy przez oskarżonego W. C. - na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia czy spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu T. G. i Ł. N.. Również skarga apelacyjna konstruuje w komparycji zarzuty odnoszące się do wypadku przy pracy jakiemu uległ T. F., a dopiero w jej uzasadnieniu prokurator przedstawił krytyczne uwagi dotyczące potraktowania przez sąd pierwszej instancji problematyki związanej z pracą wykonywaną przez T. G. i Ł. N.. Dlatego ostatnio poruszana na łamach niniejszego opracowania tematyka związana z tymi ostatnio wymienionymi osobami nie ma znaczenia dla przedmiotowego rozstrzygnięcia merytorycznego.

W tym stanie rzeczy prawidłowa jest konstatacja sądu rejonowego, iż oskarżony W. C. jako przedstawiciel pracodawcy wywiązał się z obowiązków wynikających z atr. 212 pkt. 3 kodeksu pracy i & 81 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy z dnia 26 września 1997 roku ( Dz. U Nr 169, poz. 1650 ), wobec czego nie może ponosić odpowiedzialności za sprawstwo czynu z art. 220 & 1 k.k., a w konsekwencji i za skutek nieumyślny określony w art. 155 k.k.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Opocznie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek niezasadny z przyczyn podanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Uniewinnienie oskarżonego W. C. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny. Zarzuty apelacyjne niezasadne.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2..

Uznając wniosek obrony za zasadny, z uwagi na nieuwzględnienie apelacji prokuratora, na podstawie art. 636 & 1 k.p.k. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego koszty zastępstwa prawnego za postępowanie odwoławcze w kwocie 840 złotych ( według stawki minimalnej stosownie do & 11 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10. 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie).

3.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji prokuratora, na podstawie art. 636 & 1 k.p.k. wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok uniewinniający

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana