Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

T. K. został oskarżony o to, że:

w dniu że w dniu 23 kwietnia 2022 roku w miejscowości (...) gm. L., pow. (...), woj. (...) poprzez wykonanie odwiertu w chodniku z bruku kamiennego i umieszczenie w nim słupa betonowego dokonał uszkodzenia struktury w/w chodnika, a także wykonując przedmiotowe prace doprowadził do powstania drgań gruntu od urządzenia podczas wkopywania słupa betonowego w chodnik, w efekcie czego doszło do odprysku tynku na cokole plota i powstania strat w wysokości łącznej 807, 78 zł na szkodę I. P.,

to jest o czyn z art. 288 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem wydanym w dniu 21 sierpnia 2024 roku w sprawie o sygn. akt II W 509/24 oskarżonego T. K. w miejsce zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 23 kwietnia 2022 roku w miejscowości (...) gm. L., pow. (...), woj. (...) poprzez wykonanie odwiertu w chodniku z bruku kamiennego i umieszczenie w nim słupa betonowego dokonał umyślnego uszkodzenia struktury tego chodnika , czym spowodował szkodę na rzecz I. P. w wysokości nie większej niż 336,44 złotych, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 124§1 kw i za tak przypisany czyn na podstawie art. 124 §1 kw w zw. z art.39§1 kw odstąpił od wymierzenia kary,

- na podstawie art. 124§4 kw orzekł od oskarżonego T. K. na rzecz pokrzywdzonego I. P. kwotę 336,44 złotych tytułem obowiązku zapłaty równowartości wyrządzonej szkody,

- zasądził od oskarżonego T. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego I. P. kwote 1176 złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego,

- zasądził od oskarżonego T. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1032,43 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie.

Apelację od wydanego wyroku w ustawowym terminie wniósł obrońca oskarżonego T. K. zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi na podstawie art. 438 kpk w punkcie pierwszym ( 1- numeracja sądu okręgowego) zarzucił w oparciu o przepis art. 438 pkt 1 kpk:

a) Obrazę przepisów prawa materialnego art. 124 §1 kw polegającą na błędnym ustaleniu stanu faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia, a mającego wpływ na jego treść, polegającym na oparciu owych ustaleń w zakresie stanu faktycznego na założeniu, iż oskarżony w dniu 23 kwietnia 2022 roku w miejscowości E. poprzez wykonanie odwiertu w chodniku z bruku kamiennego i umieszczenie w nim słupa betonowego dokonał umyślnego uszkodzenia struktury tego chodnika choć w rzeczywistości dokonanie odwiertu miało na celu zaprzestanie przechodzenia przez pokrzywdzonego i jego rodzinę przez działkę oskarżonego, niszczenia działki oskarżonego poprzez przejazdy traktorami i sprzętami ciężkimi.

b) Obrazę przepisów prawa materialnego art. 124 §1 kw polegającą na błędnym ustaleniu stanu faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia, a mającego wpływ na jego treść, polegającym na oparciu owych ustaleń w zakresie stanu faktycznego na założeniu, iż oskarżony w dniu 23 kwietnia 2022 roku w miejscowości E. poprzez wykonanie odwiertu w chodniku z bruku kamiennego i umieszczenie w nim słupa betonowego dokonał umyślnego uszkodzenia struktury tego chodnika choć w rzeczywistości dokonanie odwiertu nie miało charakteru umyślnego a postawienie płotu dokonane było wyłącznie na działce oskarżonego.

c) Obrazę przepisów prawa materialnego art. 124 §4 kw polegającą na błędnym ustaleniu stanu faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia, a mającego wpływ na jego treść, polegającym na oparciu owych ustaleń w zakresie stanu faktycznego na założeniu, iż oskarżony w dniu 23 kwietnia 2022 roku w miejscowości E. poprzez wykonanie odwiertu w chodniku z bruku kamiennego i umieszczenie w nim słupa betonowego dokonał umyślnego uszkodzenia struktury tego chodnika polegającej na obowiązku zapłaty równowartości wyrządzonej szkody choć w rzeczywistości biegły dokonał wyliczeń w sposób dowolny, nie profesjonalny i wyliczając szkodę bez wskazania sposobu wyliczenia, metodyki opierając się na materiałach nabywanych ze sklepów i hurtowni a przedmiotowa nawierzchnia jest wykonana z kamieni zebranych na polu, pod którymi znajduje się piasek i naturalny tłuczeń.

d) Obrazę przepisów prawa materialnego art. 124 §1 kw polegającą na błędnym ustaleniu stanu faktycznego przyjętego za podstawę orzeczenia, a mającego wpływ na jego treść, polegającym na oparciu owych ustaleń w zakresie stanu faktycznego na założeniu, iż oskarżony w dniu 23 kwietnia 2022 roku w miejscowości E. poprzez wykonanie odwiertu w chodniku z bruku kamiennego i umieszczenie w nim słupa betonowego dokonał umyślnego uszkodzenia struktury tego chodnika choć w rzeczywistości wykonanie odwiertu otwomicą nie może spowodować żadnych uszkodzeń w nawierzchni kamiennej poszkodowanego, a także dokonanie odwiertu przez biegłego w celu zbadania struktur nawierzchni miało miejsce w odległości znacznej od rzeczywistego odwiertu dokonanego przez oskarżonego, który nie odpowiedna nawierzchni miejsca odwiertu dokonanego przez oskarżonego.

Obrońca oskarżonego w punkcie drugim (2-numeracja sądu okręgowego) we wniesionej apelacji zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie błąd w ustaleniach faktycznych poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na oparciu rozstrzygnięcia na opinii biegłego wskazującą kwotę uszkodzenia mienia w wysokości 336,44 złotych, która to kwota nie wynika z wykonania kosztorysu w sposób profesjonalny odpowiadający stanu rzeczywistemu,

- art. 7 kpk, art. 410 kpk oraz art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci w postaci zeznań oskarżonego, z których wynika brak zamiaru popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego,

- art. 7 kpk, art. 410 kpk oraz art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci w postaci zeznań świadków, którzy zeznawali na korzyść oskarżonego w zakresie zamiaru popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego, sposobu wykonywania odwiertu, stanu i struktury nawierzchni, gdzie był wykonywany odwiert,

- art. 17 § 1 pkt 3 kpk polegający na braku uznania, iż istnieją podstawy do umorzenia postępowania z uwagi na znikoma społeczną szkodliwość czynu.

W konkluzji apelant wniósł o uniewinnienie oskarżonego ( w apelacji - błędnie oskarżonej) ewentualnie umorzenie postepowania z uwagi na niską społeczną szkodliwość czynu ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

- zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za I i II instancję.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art 104 § 1 pkt 7 kpw sąd odwoławczy uchyla na posiedzeniu zaskarżone orzeczenie, niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów i wpływu uchybienia na treść orzeczenia, jeżeli zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 5 §1 pkt 4-10. Uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w §1 pkt 6 oraz w art. 5 §1 pkt 4 i 5 może nastąpić jedynie na korzyść obwinionego ( art. 104§1a kpw). Ujemne przesłanki procesowe reguluje art. 5 §1 kpw. Zgodnie z art 5 §1 pkt 4 kpw nie wszczyna się postepowania a wszczęte umarza, gdy nastąpiło przedawnienie orzekania. W realiach przedmiotowej sprawy w dniu 25 czerwca 2025 roku wystąpiła ww. ujemna przesłanka procesowa. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w punkcie 1 zaskarżonego wyroku oskarżonego T. K. w miejsce zarzuconego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 23 kwietnia 2022 roku w miejscowości (...) gm. L., pow. (...), woj. (...) poprzez wykonanie odwiertu w chodniku z bruku kamiennego i umieszczenie w nim słupa betonowego dokonał umyślnego uszkodzenia struktury tego chodnika, czym spowodował szkodę na rzecz I. P. w wysokości nie większej niż 336,44 złotych, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 124§1 kw i za tak przypisany czyn na podstawie art. 124 §1 kw w zw. z art.39§1 kw odstąpił od wymierzenia kary. Zgodnie z art. 45§1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu. W realiach przedmiotowej sprawy przedawnienie karalności czynu przypisanego oskarżonemu, który jest wykroczeniem nastąpiło w dniu 23 kwietnia 2025 roku. Sąd okręgowy na pierwszym terminie rozprawy odwoławczej w dniu 22 kwietnia 2025 roku na wniosek obrońcy oskarżonego złożony w tym samym dniu pocztą mailową odroczył rozprawę do dnia 25 czerwca 2025 roku z uwagi na usprawiedliwione niestawiennictwo obrońcy z powodu choroby ( od 16 04.2025 r. do 25 04.2025 r - niemożność stawiennictwa w sądzie) potwierdzonej zaświadczeniem wydanym przez lekarza sądowego i nieobecność oskarżonego na rozprawie. Na tym terminie rozprawy prokurator i pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego przyłączyli się do wniosku obrońcy oskarżonego o odroczenie rozprawy. Po przeprowadzeniu rozprawy odwoławczej w dniu 25 czerwca 2025 roku sąd okręgowy wydał wyrok w przedmiotowej sprawie, w którym uchylił zaskarżony wyrok i na podstawie art. 104§ 1 pkt 7 kpw w zw. z art. 5§ 1 pkt 4 kpw w zw. z art. 45 § 1 kw umorzył postępowanie w sprawie z uwagi na wystąpienie ujemnej przesłanki procesowej - przedawnienia orzekania. W zaistniałej sytuacji procesowej bezprzedmiotowe jest ustosunkowanie się przez sąd okręgowy do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego ( art. 436 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw). Podnieść należy, że zgodnie z treścią art. 104§ 1a kpw uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w § 1 pkt 6 oraz w art. 5 § 1 pkt 4 i 5 może nastąpić tylko na korzyść obwinionego. Wyrok wydany przez sąd II instancji jest wyrokiem bardziej korzystnym dla oskarżonego, niż zaskarżony wyrok.

Sąd okręgowy na podstawie art. 632a § 1 kpk w zw. z art. 121§1 kpw orzekł, ze wydatki związane z ustanowieniem w sprawie jednego obrońcy i jednego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego ponosi oskarżony. Umorzenie postępowania w sprawie było rozstrzygnięciem obligatoryjnym z powodu przedawnienia karalności czynu przypisanego oskarżonemu na datę wydania wyroku przez sąd odwoławczy. W realiach przedmiotowej sprawy z uwagi na wystąpienie ujemnej przesłanki procesowej, do zaistnienia, której nie przyczynił się oskarżyciel posiłkowy zasadne jest częściowe obciążenie kosztami procesu oskarżonego. Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego T. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego I. P. kwotę 1176 złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za postępowanie przed sądem I instancji. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył wniosek o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed sądem I instancji i sąd okręgowy zasądził te wydatki w wysokości analogicznej jak w uchylonym wyroku sądu rejonowego.

W pozostałej części sąd okręgowy wydatkami w sprawie obciążył Skarb Państwa.