Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 185/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 18 stycznia 2024 roku w sprawie II K 506/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

D. W. (1)

W chwili czynu tj. 23 marca 2022r. oskarżony D. W. (1) był osobą niekaraną albowiem:

- w/w nie uiścił nawiązki w kwocie 200 zł. orzeczonej w sprawie II K 411/12, ale od uprawomocnienia się tegoż orzeczenia tj. od 9 października 2012r., upłynął już okres ponad 10 lat, co oznacza że wykonanie nawiązki przedawniło się;

- przyczyną braku poinformowania K. o wykonaniu przez oskarżonego D. W. (1) całości wyroku wydanego w sprawie II K 599/14 był brak odnotowania wykonania orzeczonego w sprawie przepadku dowodów rzeczowych (okres próby wyznaczony w sprawie minął w dniu 7 stycznia 2018r., nie doszło do zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności, kara grzywny została wykonana przez oskarżonego w dniu 9 października 2015r.); przepadek zarządzono w/w wyrokiem w odniesieniu do niewielkiej ilości narkotyków zabezpieczonych w sprawie w roku 2015 - przesyłając na etapie postępowania wykonawczego, w tym zakresie informację o nakazie zniszczenia dowodów do właściwego organu (polecenie przesłano w roku 2015, nie monitowano braku informacji o jego wykonaniu); po stronie sądu rejonowego, co najmniej doszło do uchybień w zakresie nadzoru nad wykonywaniem orzeczenia w zakresie potwierdzenia wykonania orzeczonego w sprawie przepadku przedmiotów poprzez ich zniszczenie, samo wykonanie przepadku pozostało niezależne od osoby skazanego;

akta spraw Sądu Rejonowego w Opocznie: II K 411/12 i II K 599/14;

k.70, 79 i inne akt sprawy II K 599/14;

akta II K 411/12;

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

akta spraw II K 411/12 i II K 599/14;

- załączone dokumenty zostały przesłane na żądanie do uprawnionego organu sądowego;

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, w innym wypadku niż kwalifikacja prawna czynu, tj. art. 4 § 1 kk poprzez jego niepowołanie w podstawie prawnej skazania oskarżonego D. W. (2) w punkcie 1 wyroku, podczas gdy przepis ten winien być zastosowany w tej podstawie obok przepisu art. 158 § 1 kk, z uwagi na zmianę treści przepisu 43 a kk nakazującego obecnie orzeczenie wobec sprawcy osoby skazanej za przestępstwo z art. 158 § 1 kk obligatoryjnego świadczenia pieniężnego, w wysokości co najmniej 5000 zł, gdy nie orzeka się obowiązku lub nawiązki o jakich mowa w art. 46 kk;

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych będących podstawą rozstrzygnięcia w zakresie uznania, iż oskarżeni D. W. (1), M. W. (1), J. P. (1) i M. K. (1) nie uczestniczyli we wzajemnej bójce, podczas gdy udział wszystkich czterech oskarżonych w zdarzeniu był aktywny w rozumieniu udziału w bójce, co apelant łączył z nieprawidłowa oceną dowodów w postaci wyjaśnień J. P. (1) i M. W. (1), którzy przyznali się do popełnienia zarzucanego im przestępstwa;

- zarzut naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 366 § 1 kpk i art. 386§ 1 kpk która miała wpływ na treść orzeczenia , poprzez ukształtowanie przez organ orzekający swojego przekonania w sposób dowolny, a nie swobodny, bez poszanowania zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i życiowego doświadczenia, uznaniu za niewiarogodne wyjaśnień przyznających się do popełnienia czynu oskarżonych J. P. (1) i M. W. (1), zaniechaniu przesłuchania bezpośredniego D. W. (1), co jest sprzeczne z zasadą bezpośredniości, przy jednoczesnym arbitralnym uznaniu, że jego wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym stanowią pomówienie pozostałych oskarżonych, w sytuacji gdy nie negowali oni swojego udziału w zdarzeniu, które to uchybienie proceduralne powodowało, że wyrok wydany w sprawie jest nieprawidłowy:

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom skarżącego, orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie, w części obejmującej uniewinnienie oskarżonych J. P. (2), M. W. (1) i M. K. (1), jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie, przy uwzględnieniu całokształtu sprawy i bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza dowodów przeprowadzonych przez sąd rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 kpk, a co pozwala na dostateczne przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Sąd rejonowy - co do zasady - w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe, a ponadto - co do zasady - wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych.

Odnosząc się w tym miejscu do zarzutu zawartego w punkcie II tiret trzeci apelacji - istotnie, postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z uchybieniem procedurze w zakresie czynienia ustaleń w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego D. W. (1), których to wyjaśnień, jak wynika z akt II K 506/22, w ogóle nie wprowadzono do sprawy jako materiał dowodowy. Dość jest bowiem stwierdzić, że na żadnej z przeprowadzonych rozpraw nie ujawniono wyjaśnień tegoż oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Jest to także dowód, który można ujawnić (protokół wyjaśnień można odczytać, bądź ujawnić dokument bez odczytywania) jedynie przy spełnieniu przesłanek, wymienionych w art. 389 § 1 kpk. Analiza akt sprawy wskazuje tymczasem, że sąd rejonowy w żaden sposób nie wprowadził owego dowodu do postępowania dowodowego, a potem procedował w oparciu o niego, choćby w sposób a contrario, skoro wywodził z analizy wyjaśnień oskarżonego D. W. jakieś fakty.

Uchybienie to nie miało jednak wpływu na wydany w sprawie wyrok, a więc nie miało znaczenia, o jakim mowa w art. 438 pkt 2 kpk.

Co więcej, brak ujawnienia wyjaśnień (z jednoczesnym skazaniem D. W.) mógłby stać się ewentualnym, potencjalnym przejawem obrazy art. 6 kpk; sam jednak oskarżony D. W. (1) nie podnosił naruszenia prawa do obrony swojej osoby. Ponadto w toku postępowania odwoławczego uzupełniono postępowanie dowodowe o dowód z przesłuchania w charakterze oskarżonego D. W. (1), dodatkowo odczytując w/w złożone przezeń wcześniej depozycje. W swoich wyjaśnieniach z etapu odwoławczego D. W. nie przekazał żadnej nowej, a istotnej dla sprawy informacji; o przedmiotowym zdarzeniu wyjaśnił nieostro: „… Nie wiem kto pierwszy zadał uderzenie, czy jak, czy ktoś inny, nie wiem jakie uderzenia zadawały inne osoby… pamiętam, że to była wymiana zadań i wymiana paru ciosów” … „B yłem wtedy pod wpływem alkoholu, pod znacznym wpływem… Ja nie twierdze że mnie bili, tylko że to była bójka między nami. To było uderzenie. …”, „Ja doznałem jakiś obrażeń” (k.355v-356). Tym samym wyjaśnieniom oskarżonego D. W. złożonym przed Sądem Okręgowym, dano wiarę jedynie częściowo tj. poza częścią dotyczącą udziału w zdarzeniu innych osób. Choć bowiem werbalnie oskarżony potwierdził swoje depozycje z toku dochodzenia i stwierdził, że „to była bójka”, to nie podał żadnych szczegółów, ani nie opisał na czym konkretnie polegać miało zachowanie każdego z jej uczestników. Informacje: „… inne osoby zadawały uderzenia… doznałem jakiś obrażeń” to stanowczo za mało, by na podstawie takich informacji odtwarzać szczegóły wydarzenia. Sam oskarżony zasłaniał się także własną nietrzeźwością, a w związku z tym kiepską pamięcią, co do przebiegu wydarzenia. Z tego powodu, sąd odwoławczy nie czynił żadnych dodatkowych ustaleń w sprawie w kwestii sprawstwa, odmiennych od ustaleń sądu I instancji (w konsekwencji uznano brak podstaw do ujawniania nowych faktów w rubryce 2.1. uzasadnienia o nazwie „Ustalenie faktów”).

Oceny dowodów dokonanej przez sąd I instancji nie mogły podważyć zarzuty prokuratora.

Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma podstaw ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd rejonowy oceny zebranego materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału ustaleń faktycznych w sprawie. Ocena całości zebranego w sprawie materiału dowodowego nie mogła bowiem pozwolić na inną, niż uczynił to sąd rejonowy ocenę dowodów i inne, aniżeli poczynione ostatecznie wnioski końcowe w zakresie sprawstwa, czy jego braku.

Nie można, jak tego oczekuje apelant, podzielić stanowiska, że oskarżeni (wszyscy czworo wymienieni w akcie oskarżenia) brali udział w bójce.

Sąd odwoławczy zważył, ze słuszności swoich zarzutów apelant upatruje w fakcie przyznania się oskarżonych J. P. (1) i M. W. (1) do popełnienia zarzucanego im czynu (opisanego i zakwalifikowanego jako bójka). Dokładna analiza ich wyjaśnień z toku dochodzenia wskazuje bowiem, że choć zawierają one werbalne stwierdzenie o przyznawaniu się do popełnienia zarzuconego czynu (M. W. podał, że: „ nie przyznaje się w całości do zarzucanego czynu, a jedynie w części” (k.144), a J. P. (1) podał: „ „ do przedstawionego zarzutu przyznaje się” k.148), to już merytoryczna, dalsza treść tych wyjaśnień wcale nie potwierdza udziału w bójce w znaczeniu przejęcia roli napastnika i zadawania ciosów innych osobom. Obaj w/w bowiem opisują zgodnie zdarzenie, w którym siły fizycznej użyto względem jednego z ich grupy znajomych tj. M. K., gdzie to w/w wyszli na mu pomoc i gdzie jeden z nich, niemal od razu w trakcie wychodzenia z lokalu, otrzymał silny cios. W sprawie istotnym jest bowiem nie ewentualna słowna „przepychanka” pomiędzy oskarżonymi i inną osobą (taka faktycznie miała miejsce), lecz to, co zadziało się kiedy z lokalu wyszedł M. K., a M. W. i J. P. pozostali w jego środku, a wyszli na zewnątrz po usłyszeniu „hałasu” na zewnątrz. Obaj oskarżeni tj. J. P. i M. W. zgodnie wyjaśniali, że po usłyszeniu hałasu, wybiegli z lokalu i zauważyli jak dwie osoby (D. W. i nieustalony mężczyzna) biją M. K. (pięściami w okolice twarzy), to na taki właśnie widok zareagowali, a przy tym - jak wyjaśnili zgodnie: ich rekcja zakończyła się zanim w istocie zaistniała i nie miała charakteru ataku – a przynajmniej żaden dowód w sprawie nie przeczy takiej właśnie ocenie reakcji J. P. i M. W.. Fizyczna aktywność w/w ograniczyła się do: odepchnięcia przez J. P. (1) atakującego go D. W., bądź atakującą go osobę nieustaloną (bo nie ustalono kim konkretnie był napastnik), gdzie owemu odepchnięciu towarzyszyło jedynie szarpanie się J. P. (1) z tym napastnikiem; a w przypadku M. W.: do wyprowadzenia ciosu względem napastnika, którym był D. W. bądź nieustalony mężczyzna i który biegł w kierunku wychodzącego M. W. z trzymaną w górę ręką, gdzie dodatkowo M. W. już cofał się do wnętrza lokalu.

Sąd odwoławczy zważył, że dokładna analiza merytorycznej treści wyjaśnień oskarżonych nie pozwala na jednoznaczne i pewne ustalenia, że ich udział w zdarzeniu wyglądał inaczej, aniżeli sami to opisali i ocenili oraz stanowił „udział w bójce” w rozumieniu art. 158 § 1 kk. Oskarżeni nie są prawnikami i siłą rzeczy nawet podając do protokołu „przyznaje się”, czy „przyznaję się częściowo”, nie mieli pełnego rozeznania, jakie dokładnie prawne zachowania są karalne, jako wypełniające zarzut udziału z bójce. Wszelakie ewentualne wątpliwości, co do tej kwestii należało rozstrzygnąć na korzyść M. W., M. K. i J. P., bo nie przeczył im żaden inny, wiarygodny dowód.

W szczególności sąd odwoławczy zauważa, że wyjaśnienia D. W. z etapu dochodzenia o odmiennej treści, kłócą się nie tylko z tym, co wyjaśnili wszyscy pozostali oskarżeni (co do tego, kto był napastnikiem, a kto tylko broniącym się), ale także z tym, co zeznali w sprawie: sprzedająca w barze świadek B. P. oraz policjant obserwujący zapis zdarzenia na kamerze barowego monitoringu A. G. (1).

Znamiennym jest, że to oskarżeni M. W., M. K. i J. P. czuli się ofiarami ataku, a podobnie ich udział w zdarzeniu odebrała pracownica wzywająca policję. Na miejscu zdarzenia znajdował się monitoring, którego nagrania nie udało się zabezpieczyć dla potrzeb sprawy i załączyć w poczet materiału dowodowego, ale też nagranie to oglądał funkcjonariusz A. G. (1), a jego bezpośrednie wrażenia z tej obserwacji zawiera notatka służbowa policjanta z dnia 24 marca 2022r. (k.3-3v) akt. Zapisano w niej, że na nagraniu widać jak „ dochodzi do bójki pomiędzy nimi”. Taki zapis dokonany przez policjanta, a więc osobę fachową, może już wskazywać na prawno-karną ocenę zachowań uczestników zajścia. Z drugiej jednak strony sąd odwoławczy zważył, że po takim w/w sformułowaniu, w notatce pojawia się zapis szczegółowy, co do obserwowanych zachowań osób uczestniczących i już wcale nie wynika z niego, by M. W.. M. K. i J. P. brali udział w bójce, a jedynie, że po pierwsze: ktoś uderzył M. K., po którym to uderzeniu upada on na ziemię (i może to być dokładnie moment opisywany w wyjaśnieniach przez M. K.), a następnie że po drugie: J. P. „ odciąga jednego z napastników” (i tak też wyjaśniał J. P.). Notatka służbowa nie zawiera jakichkolwiek innych szczegółów, co do widoku zarejestrowanego na kamerze, a sam A. G. przesłuchany w charakterze świadka także nie był w stanie podać jakichkolwiek dodatkowych informacji dotyczących zachowań poszczególnych osób (zeznania k.283). Dodatkowo w sprawie zabezpieczono nagranie głosowe zgłoszenia dokonanego przez świadka (k.280) potwierdzające ocenę dokonana przez niego, „na gorąco” : jako pobicie trzech osób przez dwie osoby (które uciekły, a więc D. W. i nieustalonego mężczyznę).

Wobec takiej treści dowodów oraz istniejących w dalszym ciągu wątpliwości, o jakich rozważano powyżej, słusznym jest wydanie wobec M. K., M. W. i J. P. wyroku uniewinniającego.

Uznać należy bowiem, iż nie ustalono niczego pewnego poza tym, że w/w oskarżenia byli jedynie atakowani przez oskarżonego D. W. (1) i nieustalona osobę (D. W. na etapie postepowania odwoławczego podał, że był sam, ale być może jakiś chłopak chciał mu pomóc). Takie rozumowanie D. W. nie przekonuje, gdy zważy się, że wszyscy pozostali oskarżeni konsekwentnie wskazywali, także w swoich pierwotnych wyjaśnieniach, że został napadnięty ich kolega, a oni jedynie ruszyli mu na pomoc i nikogo nie uderzali. Wszyscy także zgodnie wskazywali, iż nie byli aktywni w sprawie w takim rozumieniu, jaki wymagany jest od biorących udział w bójce, nie atakowali i nie zadawali ciosów, które nie były wyprowadzone, ewentualnie, w obronie własnej.

Odnośnie zarzutu postawionego w punkcie II tiret pierwszy apelacji (dotyczącego osoby oskarżonego D. W. (1)), sąd odwoławczy zważył, że zarzut ten jest uzasadniony, a wniesiona apelacja spowodowała ostatecznie zmianę wyroku, co do tej osoby, na korzyść oskarżonego.

Rację ma apelant, gdy podnosi, iż jedynie uzupełnienie podstawy prawnej skazania D. W. o przepis art. 4 § 1 kk w brzmieniu na datę popełnienia czynu, umożliwiał brak orzeczenia wobec tego sprawcy świadczenia pieniężnego, o jakim mowa w art. 43 a kk. Argumenty skarżącego w tej kwestii przekonują, co znalazło swój wyraz w uzupełnieniu kwalifikacji skazania D. W. zgodnie z wnioskiem apelanta (za podstawę prawną skazania D. W. (1) przyjęto przepisy art. 158 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w brzmieniu na datę 23 marca 2022r.).

Jednocześnie wobec ustalenia, że w chwili czynu tj. 23 marca 2022r. oskarżony D. W. (1) był osobą niekaraną, za zasadne uznał sąd odwoławczy zmianę rodzaju i wysokości orzeczonej wobec niego kary.

Sąd odwoławczy zważył, że w/w nie uiścił nawiązki w kwocie 200 zł. orzeczonej w sprawie II K 411/12, ale od uprawomocnienia się tegoż orzeczenia tj. od 9 października 2012r., upłynął już okres ponad 10 lat, a to oznacza że wykonanie nawiązki już przedawniło się. Ponadto, analiza załączonych akt prowadzi do wniosku, że przyczyną braku poinformowania KRK o wykonaniu przez oskarżonego D. W. (1) całości wyroku wydanego w sprawie II K 599/14, był brak odnotowania wykonania orzeczonego w sprawie przepadku dowodów rzeczowych. Sam okres próby wyznaczony w tej sprawie minął w dniu 7 stycznia 2018r. i nie doszło do zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności, a kara grzywny została wykonana przez oskarżonego w dniu 9 października 2015r.. W sprawie Ii K 599/14 orzeczono o przepadku niewielkiej ilości narkotyków zabezpieczonych w sprawie w roku 2015 i zarządzono zniszczenie tych dowodów. Sąd rejonowy przesłał w 2015r. do wykonania owego przepadku i zniszczenia polecenie do właściwego organu. Pomimo upływu blisko 9 lat, nie monitowano (a przynajmniej akta na to nie wskazują) braku informacji co do wykonania przepadku/zniszczenia. Tylko po stronie sądu rejonowego, doszło co najmniej do uchybień w zakresie nadzoru nad wykonywaniem orzeczenia w zakresie potwierdzenia wykonania orzeczonego w sprawie przepadku przedmiotów i powiadomienia o jego wykonaniu KRK, co spowodowałoby automatycznie zatarcie się obu skazań D. W. wymienionych w jego karcie karnej. Samo wykonanie przepadku i zniszczenia pozostało niezależne od osoby skazanego, bo chodziło o przedmioty już zatrzymane w toku postępowania.

Za uzasadnione uznano orzeczenie wobec D. W. za każdy z przypisanych mu czynów kar ograniczenia wolności; odpowiednio 8 miesięcy po 20 godzin w miesiącu pracy społecznie – użytecznej (czyn z pkt 1 ) i 4 miesiące po 20 godzin w miesiącu pracy społecznie – użytecznej (czyn z pkt 2) oraz kara łączna w rozmiarze 10 miesięcy kary ograniczenia wolności po 20 godzin w miesiącu pracy społecznie – użytecznej. Dla spełnienia przesłanki obligatoryjnego orzeczenia kary wymierzonej w oparciu o przepis art. 37 a kk w brzmieniu na datę marzec 2022r., środka karnego, środka kompensacyjnego lub przepadku, na podstawie art. 43b orzeczono o podaniu wyroku do publicznej wiadomości – co nastąpiło w związku z przypisanym czynem udziału w pobiciu (co do czynu związanego z posiadaniem substancji psychotropowej orzeczono o przepadku przedmiotów). Oskarżony D. W. (1) samotnie wychowuje 6-letnią córkę (matka dziewczynki nie żyje), a od czerwca 2024r. planuje powrót do pracy na 1/4 etatu (w chwili rozpoznawania apelacji pozostawał na zwolnieniu lekarskim). Orzeczona kara ograniczenia wolności nie jest zbyt surowa, uwzględnia możliwości osobiste oskarżonego i szanse spełnić zamierzone cele kary.

Wniosek

o uchylenie wyroku w stosunku do oskarżonych J. P., M. K. i M. W. i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego jej rozpoznania sądowi I instancji, a wobec D. W. o zmianę wyroku i przyjęcie dodatkowo przepisu art. 4 § 1 kk w postawie prawnej jego skazania;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- okoliczności czynu zostały należycie wykazane przez sąd rejonowy, dokonane ustalenia sprzeciwiają się uwzględnieniu wniosku apelanta o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy J. P., M. W. i M. K. do ponownego rozpoznania z zaleceniem ich skazania za udział w bójce;

- wniosek o zmianę kwalifikacji prawnej skazania D. W. zasadny z przyczyn wskazanych powyżej;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- uniewinnienie J. P., M. W., i M. K.,

- orzeczenie o przepadku dowodów rzeczowych,

- orzeczenie o wydatkach za postępowanie pierwszoinstancyjne,

- orzeczenie o zwrocie kosztów procesu dla oskarżonego M. W.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- wskazano szczegółowo w punkcie 3.1.;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- podstawa prawna skazania D. W. (1) za czyn przypisany w punkcie 1 wyroku,

- kary (jednostkowe, łączna) orzeczona wobec D. W. (1),

- orzeczenie o podaniu wyroku do publicznej wiadomości;

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano szczegółowo w punkcie 3.1.;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3, 4, 5

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o przepisy art. 636 § 1 kpk, art. 634 kpk i art. 633 kpk. Wobec utrzymania wyroku uniewinniającego oskarżonych J. P., M. W. i M. K. i nieuwzględnienia w tym zakresie apelacji prokuratora, 3/4 wydatków za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa, a 1/4 oskarżonego D. W., co do którego wyrok zmieniono „na korzyść”. Uwzględniono także wniosek o przyznanie M. W. zwrotu kosztów procesu z tytułu udziału w postępowaniu odwoławczym ustanowionego w sprawie obrońcy z wyboru (wniosek uwzględniono przyznając kwotę minimalną przewidzianą przepisami, uwzględniającą ilość odbytych terminów rozpraw apelacyjnych z udziałem obrońcy).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina, kwalifikacja prawno-karna skazania

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana