Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej formie byłoby nieczytelne dla stron i nie zapewniłoby pełnej transparentności, a tym samym swobodnej realizacji prawa do obrony naruszając prawo stron do rzetelnego procesu. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis).

Apelacje oskarżonej i obrońcy są częściowo zasadne. Ponieważ są tożsame zostaną omówione łącznie.

Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty błędnej oceny dowodów, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

W sprawie nie ma więc żadnych nieusuniętych wątpliwości, bo zostały one rozwiane w drodze rzetelnej i logicznej oceny dowodów. To, że apelant się z tą oceną nie zgadza, nie jest równoznaczne z sytuacją określoną w art. 5 § 2 kpk. Zatem nie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo, a zarzuty z tym związane są chybione.

W szczególności Sad Rejonowy poprzez prawidłową ocenę dowodów dobrze ustalił, iż oskarżona nie oddając laptopa, torby i dokumentów nie kierowała się wątpliwościami co do uprawnień podmiotu, który ją do tego wzywał. Wszak to ze świadkiem D. L. podpisywała umowę o współpracy i powierzeniu mienia, wtedy jakoś nie miała wątpliwości co do jego upoważnienia do działania, a gdy przyszło do zwrotu dokumentów i sprzętu, zaczęła zasłaniać się wątpliwościami w tym przedmiocie. Skoro była przeświadczona, że to nie uprawniony podmiot żąda od niej zwrotu tego sprzętu i dokumentów, tylko ktoś podszywający się pod uprawnego, to dlaczego nie zawiadomiła policji o potencjalnym oszustwie ?.

To, że umowa o współpracy zawarta była na z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., zaś zwrot dokumentów księgowych miał nastąpić na rzecz tej spółki, ale zwrot laptopa i torby na rzecz ściśle powiązanej i mającej tego samego prezesa spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wynikało z układu organizacyjnego tych spółek, zostało dokładnie wyjaśnione przez świadka D. L. i dla Sądu oczywiste jest, że oskarżona jako biegła księgowa współpracująca z tymi spółkami doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Te spółki miały między sobą umowę, (...) sp. z o.o. była użytkownikiem tego sprzętu, a (...) sp. z o.o. jej właścicielem (k. 283).

Ponadto D. L. wiarygodnie zeznał, iż wielokrotnie kontaktował się z oskarżoną po wypowiedzeniu jej umowy w sprawie zwrotu dokumentów i laptopa z torbą, za każdym razem oskarżona go zwodziła, świadczy to o jej zamiarze przywłaszczenia tego sprzętu i ukryciu dokumentów ( k. 282 v).

Kwestia podpisów K. K. ( uprawnionego do reprezentowania obu spółek) pod dokumentami kwestionowanymi przez oskarżoną została wyjaśniona, K. K. oświadczył,, że to on podpisał się pod tymi dokumentami ( k. 395). Dlatego zarzuty związane z oddaleniem wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego grafologa i przesłuchanie K. K. w charakterze świadka są bezzasadne.

Bezzasadne są również zarzutu związane z oddaleniem wniosków o przesłuchanie w charakterze świadków P. B., A. R., K. K. i I. K., nie byli to świadkowie bezpośredni mający wiedzę o zachowaniu oskarżonej w dacie czynów, ich przesłuchanie nie dostarczyłoby informacji niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy.

To, że oskarżona posiadała kopie oryginałów dokumentów nie powoduje, że ukrywając je wbrew woli uprawnionych do dysponowani nimi podmiotów nie wyczerpała dyspozycji art. 276 kk, aczkolwiek obniża to stopień szkodliwości społecznej czynu oskarżonej i pozwala na warunkowe umorzenie postępowania, o czym szerzej za chwilę.

Nie jest wiarygodne, że oskarżona przychodziła do siedziby (...) sp. z o.o aby oddać sprzęt i dokumenty i nikogo nie zastała, jest to sprzeczne z zeznaniami wiarygodnego świadka D. L. i z doświadczeniem życiowym. To w/w spółce zależało na zwrocie tych dokumentów ( a także sprzętu należącego do siostrzanej spółki), zaś oskarżona nie chciała tego zrobić, nawet na pierwsze wezwania policji zasłaniając się tym, że jakoby podejrzewała policjanta kontaktującego się z nią, ze jest oszustem podszywającym się pod tę funkcję ( ale znowu nikogo o swych podejrzeniach nie powiadomiła).

Co do wartości laptopa i torby to apelant odnosi się do kwoty 4600 zł twierdząc, że wartość tych rzeczy mogła być o 30% niższa, a Sąd Rejonowy w przypisanym czynie przyjął wartość 2700,81 zł a więc jeszcze niższą, tak czy owak nie jest to wartość graniczna z wykroczeniem więc dowód ten nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy wobec braku orzeczenia o naprawieniu szkody bo ta nie powstała ( laptop i torbę jako dowody rzeczowe zwrócono pokrzywdzonemu) i warunkowego umorzenia postepowania( przez Sąd drugiej instancji), więc zarzuty związane z brakiem dopuszczenia dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy są bezzasadne.

Zasadne okazały się zarzuty rażącej niewspółmierności kar i wnioski o warunkowe umorzenie postępowania. Oskarżona ma ponad 40 lat, nigdy nie była karana, prowadzi ustabilizowani tryb życia. Co do czynu polegającego na przywłaszczeniu mienia, wartość tego mienia nie była duża ( Sąd Rejonowy ustalił ją na kwotę 2700,81 zł), zwłaszcza z perspektywy majętnej spółki, która w dodatku odzyskała to mienie, więc ostatecznie do żadnej szkody materialnej nie doszło. Okoliczności tego czynu nie były typowe, doszło d niejasności, której z dwóch spółek ten sprzęt należy zwrócić ( co nie ekskulpuje oskarżonej, ale obniża stopień społecznej szkodliwości jej czynu). Co do czynu polegającego na ukryciu dokumentów, trwało to krótko, a dokumenty te nie były oryginałami, ich ukrywanie nie wpłynęło negatywie na funkcjonowanie podmiotów od których te dokumenty pochodziły.

Wszystko to razem powoduje, że społeczna szkodliwość obu przypisanych oskarżonej czynów i stopień jej winy nie są znaczne, a okoliczności popełnienia tych czynów zdaniem Sądu Okręgowego nie budzą wątpliwości, zaś właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia oskarżonej dotychczas nigdy nie karanej uzasadniają przypuszczenie, że będzie przestrzegała porządku prawnego i już nigdy więcej nie popełni przestępstwa. Dlatego Sąd Okręgowy na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo umarzył postępowanie karne dotyczące czynów przypisanych oskarżonej w punkcie 1. I i 1 . II na okres próby 1 (jednego ) roku. Aby wzmocnić oddziaływanie okresu próby i aby oskarżona nie miała poczucia bezkarności Sąd Okręgowy na podstawie art. 67 § 3 kk orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 2000 ( dwóch tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Pozostałe zarzuty obu apelacji nie będą szczegółowo omawiane, albowiem rozpoznanie powyższych jest wystarczające do wydania rozstrzygnięcia ( art. 436 kpk).

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze, na które złożył się ryczałt za doręczenia w kwocie 20 zł, oraz opłatę za obie instancje. Koszty te nie są wysokie i oskarżona jest je w stanie ponieść bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i swoich najbliższych.