Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Tytułem wstępu Sąd wyjaśni powody odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia na formularzu. Sporządzanie uzasadnienia na formularzu wymusza wielokrotne powtarzanie tych samych kwestii, względnie odwoływanie się do różnych rubryk formularza, zmuszając czytelnika do wielokrotnego wertowania tekstu w poszukiwaniu odniesień, czyniąc z tego dokumentu zawiłą szaradę. Dlatego Sąd Okręgowy odstąpił od sporządzenia uzasadnienia na formularzu, gdyż sporządzenie go w tej formie byłoby nieczytelne dla stron i nie zapewniłoby pełnej transparentności, a tym samym swobodnej realizacji prawa do obrony naruszając prawo stron do rzetelnego procesu. Ma to również oparcie w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2021 roku w sprawie III KK 77/21, opubl. Legalis).

Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty błędnej oceny dowodów, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta jest ( a przynajmniej powinna być ) im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

W szczególności Sąd Rejonowy wcale nie ustalił, że świadek R. R. widział na podwórku przed domem, w którym dokonano włamania, oskarżoną H. K. (1), tylko że widział dziewczynę w towarzystwie jakiegoś mężczyzny, oboje o nieustalonej tożsamości, co jednoznacznie wynika z analizy uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Przede wszystkim zaś, Sąd Rejonowy ani nie ustalił, ani nie przepisał oskarżonej H. K. (1), aby była wyłącznym i jedynym sprawcą inkryminowanego włamania. Zasadnie ustalono i przypisano oskarżonej, że była współpracą tego włamania, działała z co najmniej jedną nieustaloną osobą wspólnie i w porozumieniu. W ramach podziału ról oskarżona H. K. (2) dostała się do wnętrza zamkniętego domu przy użyciu oryginalnego klucza, z którego następnie dokonano zaboru wymienionych w wyroku przedmiotów. To, że oskarżona H. K. (2) była we wnętrzu tego domu i penetrowała go, wynika z zabezpieczonych śladów daktyloskopijnych – odcisk jej palca odnaleziono na wewnętrznej stronie drzwi, przez które sprawcy dostali się do środka. Nie ma żadnego innego wytłumaczenia, jak by się tam miał ten odcisk palca znaleźć, niż w wyniku włamania się do domu przez oskarżoną współdziałającą z innymi osobami. Przecież nigdy wcześniej ani później nie była w tym domu, nie jest w ogóle znana jego mieszkańcom, nie zamieszkuje nawet w pobliżu. To, że oskarżona H. K. (2) współdziałała z innymi osobami wynika chociażby z tego, że te inne osoby widział świadek R. R..

Co prawda opis czynu wskazuje, że oskarżona H. K. (2) działała z innym nieustalonym sprawcą, a prawdopodobnie działała z co najmniej dwiema innymi osobami, a nie z jedną – ale nie ma to znaczenia. Opis przypisanego oskarżonej czynu zawiera wszystkie znamiona przestępstwa włamania popełnionego w formie współsprawstwa. Nie ma również znaczenia, jakie dokładnie czynności wykonała oskarżona w ramach podziału ról między współsprawców, skoro oczywiste jest, że przynajmniej ona była we wnętrzu domu, a odcisk palca pozostawiła na wewnętrznej stronie drzwi, przez które włamywacz ( lub włamywacze) dostali się do środka. Jedno jest pewne – oskarżona włamała się do tego domu, wszak nie przyszła tam w odwiedziny na kawę ani podziwiać firanki w oknach. Zwłaszcza, że przestępstwo to zostało dokonane w biały dzień, w krótkim czasie, przy wykorzystaniu chwilowej nieobecności pokrzywdzonych.

Zatem, choć jedynym dowodem obciążającym oskarżoną jest ślad daktyloskopijny, to zasady logiki i doświadczenia życiowego oraz umiejscowienie tego odcisku palca i krótki okres czasu, w którym był tam pozostawiony ( chwilowa nieobecność domowników) prowadzą do jedynego możliwego wniosku – oskarżona H. K. (2) była współsprawcą włamania do tego domu i objęła zamiarem bezpośrednim wszystkie znamiona tego przestępstwa.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych z uwagi na jego ubóstwo.