Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Apelacje obrońców oskarżonych nie są zasadne.

Skarżący nie wykazali w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w skargach apelacyjnych mają w istocie charakter polemiczny i opierają się na subiektywnej oraz wybiórczej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można także zgodzić się z twierdzeniami skarżących, jakoby Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, jak również obrazy przepisów prawa materialnego.

Przechodząc do omówienia poszczególnych apelacji rozpocząć wypada od apelacji obrońcy oskarżonego Ł. B. , który powołał się na zaistnienie w niniejszej sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.

Z zarzutem tym nie można się jednak zgodzić. Warunkiem przyjęcia stanu prawomocności materialnej jest tożsamość czynu, a nie tylko wzajemne podobieństwo, identyczna kwalifikacja prawna, czy pomieszczenie zachowań w tożsamym przedziale czasowym. Analiza czynu prawomocnie przypisanego oskarżonemu Ł. B. w wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 25.10.2017 roku – sygn. akt III K 826/17 (na który to powołuje się skarżący) oraz w wyroku w niniejszej sprawie wskazuje, że nie ujawniła się przeszkoda wynikająca z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., zakazująca prowadzenia ponownego postępowania o inne ujawnione zachowanie sprawcy, będące elementem czynu ciągłego, stanowiącego przedmiot wcześniejszego osądzenia. Wprawdzie przedmiotem obu przestępstw było urządzanie przez oskarżonego gier na automatach w pokrywającym się czasookresie, jednak w przypadku czynu z wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku chodziło o urządzanie bez zezwolenia, w okresie od 2 grudnia 2013 roku do 12 lipca 2016 roku, w R., gry na automacie C. G. o numerze 334/R. Z kolei przedmiotem czynu opisanego w wyroku w niniejszej sprawie było urządzanie w lipcu, sierpniu i wrześniu 2014 roku w R. gry na automatach: H. S. G. nr 598, B. H. nr 114, H. S. (...), (...) G. (...), E. nr (...), (...) nr 060 i C. G. „M. C. nr 236”. Nie zachodzi tu zatem tożsamość, ani miejsca prowadzonej działalności, ani samych automatów. Z wyroku skazującego Sądu Rejonowego w Rybniku nie wynika przecież, aby Ł. B. obejmował swoim zamiarem urządzanie gier w R., na wymienionych wyżej siedmiu automatach do gier. W przekonaniu Sądu Okręgowego nie ma więc wątpliwości, że oba skazania dotyczą różnych czynów i nie mamy tutaj do czynienia z przeszkodą rei iudicatae.

Nie jest również trafny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, a który miałby polegać na niezasadnym uznaniu przez Sąd meriti, iż wszystkie urządzenia, o których mowa we wniesionym akcie oskarżenia, są automatami do gier, wykazującymi cechy losowości. Zarzut ten jest powiązany z zarzutem procesowym (podniesionym także w apelacji obrońcy drugiego z oskarżonych), naruszenia art. 193 § 1 k.p.k., poprzez jego niezastosowanie i ustalenie okoliczności wymagającej wiedzy specjalnej, jaką jest hazardowy charakter automatów do gier wskazanych w treści zarzutów i poprzestanie na ustaleniu tej okoliczności na podstawie innych dowodów.

Przede wszystkim podnieść trzeba, że przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego jest uzasadnione tylko wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy niezbędne jest sięgnięcie po wiedzę specjalistyczną z danej dziedziny. Opinia biegłego nie jest jednak konieczna, jeżeli rozstrzygnięcie danej kwestii będzie bezspornie możliwe za pomocą innych dowodów. Tak właśnie było w niniejszej sprawie. Sąd I instancji, oceniając charakter i sposób działania automatów umieszczonych w lokalach znajdujących się przy ul. (...) w R., dysponował przecież jednoznacznymi wynikami oględzin tych automatów, wraz z utrwalonym w formie nagrania wideo przebiegiem przykładowych gier na każdym z przedmiotowych automatów. Oględziny automatów do gier i eksperymentalne rozegranie na nich gier przez funkcjonariuszy celnych zostało zarejestrowane kamerą, co umożliwiło Sądowi Rejonowemu, jak również Sądowi II instancji, samodzielną ocenę charakteru urządzanych gier, tak jak one przebiegały.

Chybionym jest zarzut podnoszony w obu apelacjach, iż funkcjonariusze celni nie byli uprawnieni do dokonania sprawdzenia działania kontrolowanych automatów do gier i utrwalenia tegoż w formie nagrania wideo. Celem oględzin przedmiotu jest przecież m.in. ustalenie, czy jest to przedmiot służący do popełnienia przestępstwa, a zatem w tym przypadku, czy dany niezarejestrowany automat ujawniony w lokalu, nie będącym kasynem, jest urządzeniem przeznaczonym do urządzania gier losowych w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. W pełni uprawnionym było zatem uruchomienie przez kotrolujących danego urządzenia i sprawdzenie, czy jest to automat do urządzania gier losowych, czy też mający inny charakter, nie podlegający reglamentacji, wynikającej z ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Nazwanie tej czynności eksperymentem było rzeczywiście nieco mylące, gdyż sugerowało, iż jest to stricte eksperyment procesowy w rozumieniu art. 211 k.p.k. Tym niemniej czynność ta, przeprowadzona w ramach oględzin, utrwalona w formie nagrania wideo wykazała jasno, że gry, w które grała osoba kontrolująca, były ewidentnie grami losowymi i komercyjnymi. Po uruchomieniu przycisku, wirtualne karty układały się w określone sekwencje, na co grający nie miał jakiegokolwiek wpływu. Wynik takiej gry nie był więc w żadnym stopniu uzależniony od sprawności manualnej gracza, tylko zarządzał nim odgórnie program komputerowy. Jednocześnie warunkiem uruchomienia gry było wprowadzenie do automatu środków pieniężnych, a ewentualną wygraną punktową, automat zamieniał na wypłatę pieniężną. Zatem Sąd Rejonowy dysponował wystarczającym pierwotnym i bezpośrednim dowodem, aby samodzielnie, bez sięgania po pomoc eksperta, ocenić jaki charakter miały gry zainstalowane na przedmiotowych automatach. Charakterystycznym jest zresztą, że już na samych naklejkach umieszczonych na inkryminowanych automatach widniał napis: ,,automat hazardowy”

Trzeba też zwrócić tu uwagę na pogląd Sądu Najwyższego zaprezentowany w wyroku z dnia 7 maja 2012 roku, w sprawie V KK 420/11, który stwierdził, że zgodnie z art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, gra na automacie „ma charakter losowy”, jeżeli jej wynik jest nieprzewidywalny dla grającego. Nieprzewidywalność tę oceniać należy przez pryzmat warunków standardowych, w jakich znajduje się grający, nie zaś przez pryzmat warunków szczególnych (atypowych). Jeżeli grający nie ma możliwości przy rozgrywce „rozgryzienia ad hoc” zasady działania algorytmu gry i zapamiętania, która z tysiąca kombinacji nastąpi po poprzedniej, to wynik gry jest dla niego nieprzewidywalny, więc losowy, a to że tak determinował to algorytm komputerowy, a nie „ślepy los”, nie ma tu żadnego znaczenia. Takiej gry nie można było uznać za zręcznościową w sensie słownikowym, czyli uzależnioną, pod względem wyniku od sprawności fizycznej, zwinności, gibkości gracza.

W tej sytuacji nie było potrzeby sięgania po wiedzę specjalistyczną biegłego, a Sąd Rejonowy słusznie uznał, że zainstalowane na przedmiotowych automatach gry były grami losowymi, gdyż grający nie miał wpływu na ułożenie się wirtualnych kart.

Na marginesie zauważyć też należy, że co do części automatów do gier będących przedmiotem niniejszego procesu, zostały - jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego - przeprowadzone opinie specjalistyczne, które to potwierdziły losowy charakter zainstalowanych gier (k. 161, 172).

Trzeba też dodać, że akt oskarżenia w przedmiotowej sprawie wpłynął do Sądu Rejonowego w dniu 14 kwietnia 2016 roku, a więc w czasie, kiedy obowiązywał kodeks postępowania karnego, w brzmieniu po zmianach wynikających z ustawy z dnia 27 września 2013 roku o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 1247). W trakcie trwania postępowania przed Sądem Rejonowym, doszło do kolejnej istotnej zmiany kodeksu postępowania karnego (z dniem 15 kwietnia 2016 roku). Dla takich sytuacji znajduje zastosowanie przepis przejściowy - art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2016 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 437). Zgodnie z tym przepisem, jeśli na podstawie dotychczasowych przepisów, po dniu 30 czerwca 2015 roku skierowano akt oskarżenia, postępowanie toczy się według przepisów dotychczasowych. Oznacza to, że proces w rozpoznawanej sprawie toczył się według zasad pełnej kontradyktoryjności, wynikających ze zmian kodeksu postępowania karnego, wprowadzonych ustawą z dnia 27 września 2013 roku. Tymczasem żadna ze stron, w tym obrońcy i oskarżeni, nie wnioskowali w toku niniejszego postępowania sądowego o przeprowadzenie opinii biegłego, co do pozostałych automatów do gier.

Przechodząc do dalszych rozważań, nie można zgodzić się ze skarżącym, co do zarzutu obrazy art. 107 § 1 k.k.s., poprzez jego uzupełnienie przepisem art. 6 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, który to – zdaniem obrony – nie mógł mieć zastosowania do dnia 2.09.2015 roku. O ile bowiem art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, mający charakter techniczny, nie może mieć zastosowania w sprawie o przestępstwo skarbowe urządzania nielegalnych gier losowych, gdyż nie przeszedł procesu notyfikacji Komisji Europejskiej, o tyle art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, uzależniający prowadzenie działalności w zakresie rodzaju gier w nim wskazanych od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry, nigdy nie stanowił przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE i mógł (niezależnie, czy czyn miał miejsce przed, czy po dniu 2 września 2015 roku) stanowić, nawet samodzielnie, uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s. W sposób jasny wynika to przecież z uchwały Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 roku, I KZP 17/16, OSNKW 2017/ 2/ 17 oraz wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 13 października 2016 roku, sygn. C-303/15).

Także i w kwestii wzajemnego powiązania art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska skarżącego, powołującego się w tym względzie na pogląd jednego z komentatorów. Mimo oczywistego związku występującego pomiędzy art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, to jednak przepisy te mają niezależny od siebie charakter. Przepis art. 6 ust. 1 tej ustawy przewiduje, że działalność w zakresie urządzania gier hazardowych może prowadzić wyłącznie podmiot posiadający koncesję na prowadzenie kasyna. Jego istotą jest zatem uzależnienie możliwości urządzania gier od posiadania koncesji na kasyno gry. Przepis ten nie stawia żadnych wymagań co do miejsca, w których są lub mają być urządzane gry, co z kolei reguluje dopiero art. 14 ust. 1 ustawy. Pierwszy z tych przepisów nie przesądza, że posiadacz koncesji może urządzać i prowadzić gry na automatach wyłącznie w kasynach gry, a taki wymóg został zamieszczony właśnie w art. 14 ust. 1. Może zatem zachodzić sytuacja, że sprawca naruszy przepis art. 14 ust. 1, respektując jednocześnie art. 6 ust. 1 omawianej tu ustawy (np. dysponując koncesją na prowadzenie kasyna gier, urządza gry poza kasynem), lub też nie naruszy art. 14 ust. 1, urządzając gry hazardowe w kasynie, ale używając w tym celu większej liczby automatów, niż przewiduje zezwolenie, przez co z kolei naruszy art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Już choćby z tych względów teza skarżącego, że skutki braku notyfikacji przepisu technicznego, jakim jest art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, mogą przenosić się na art. 6 ust. 1 tejże ustawy jest nie do przyjęcia.

Niezasadnym jest także kolejny zarzut obrazy przepisu art. 107 § 1 k.k.s., polegający na przypisaniu oskarżonemu popełnienia tegoż przestępstwa, w sytuacji, gdy w jego zachowaniu brak było znamienia umyślności. Zarzut braku umyślności działania oskarżonego, sprowadza się do twierdzeń obrony o działaniu oskarżonego w usprawiedliwionym przekonaniu, że urządzanie przez niego gier na automatach jest niekaralne (art. 10 § 4 k.k.s.), lub też w pozostawaniu w błędzie, co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego (art. 10 § 1 k.k.s.). Skarżący, uzasadniając powołanie się na te kontratypy wskazuje, iż świadomość oskarżonego o legalności i niekaralności tego rodzaju zachowań, jak przypisane mu zaskarżonym wyrokiem była usprawiedliwiona, bo kształtowały ją opinie prawne i orzecznictwo, wedle których, brak notyfikacji przepisów art. 6 ust. 1 oraz 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w Komisji Europejskiej powoduje, iż postępowanie pozostające z nimi w sprzeczności nie może wywoływać niekorzystnych konsekwencji – w tym również w zakresie odpowiedzialności karnoskarbowej za występek z art. 107 § 1 k.k.s.

O ile prawdą jest, że w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia, zarówno w poglądach doktryny, jak i judykatury istniała rozbieżność co do tego, czy przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy mają charakter techniczny oraz jaki miałby być skutek niedochowania obowiązku notyfikacji normy technicznej, o tyle wskazane wyżej przepisy cały czas obowiązywały i nie było podstaw do odmowy ich stosowania. W przeszłości zapadało wprawdzie szereg orzeczeń sądowych, opartych na założeniu o niemożności stosowania art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, jednakże równolegle przecież zapadała znaczna ilość orzeczeń dla organizatorów takich gier niekorzystnych. Pozostając wyłącznie w kręgu orzecznictwa Sądu Najwyższego wystarczy tu przywołać choćby wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2013 roku - III KK 447/13, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 roku - I KZP 15/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2013 roku - V KK 82/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2014 roku - IV KK 183/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 roku - V KK 344/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2014 roku - IV KK 69/14 i inne.

Oskarżony mógł mieć zatem dostatecznie czytelne sygnały, które podważały przekonanie o legalności i niekaralności takiego zachowania, jak przypisane niniejszym wyrokiem. Tym bardziej, że oskarżony sam przyznał, że interesował się przedmiotową problematyką i zapoznawał się z orzecznictwem oraz poglądami prawników. Oskarżony z całą pewnością miał więc świadomość ograniczeń wynikających z ustawy o grach hazardowych, decydował się jednak na urządzanie tego rodzaju gier bez koncesji, w oparciu tylko o wybrane przez siebie i dla niego korzystne orzeczenia oraz opinie prawne. Prowadzenie działalności przez oskarżonego, posiadającego świadomość, że jest ona jednak sprzeczna z prawem, w tym prawem karnym skarbowym, nie jest tożsame z istotą kontratypów, o jakich mowa powyżej. Oskarżony działał nie w błędzie, tylko w realizacji świadomego ryzyka gospodarczego (gdzie na szali zysków i strat położył również konsekwencje odpowiedzialności karno – skarbowej). Taka kalkulacja wyłącza błąd (w każdej jego postaci, w tym ten z art. 10 § 1 § 4 k.k.s.). Nie działa bowiem w błędzie, kto świadomie kalkuluje ryzyko odpowiedzialności karnej i z góry podejmuje kroki mające zabezpieczyć go przed taką odpowiedzialnością w przyszłości (np. gromadzenie opinii prawnych, korzystnych orzeczeń). Człowiek będący w błędzie nie zdaje sobie sprawy z możliwości pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej, oskarżony zaś taką możliwość zakładał i się przed nią zabezpieczał – nie był więc w błędzie. Oskarżony nie może więc twierdzić, że pozostawał, czy to w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca karalność (art. 10 § 4 k.k.s.), czy też w błędzie co do okoliczności stanowiące znamię czynu zabronionego (art. 10 § 1 k.k.s.).

Oczywiście niezasadny jest też zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. Już choćby z odpisów orzeczeń sądowych przedłożonych przez obronę wynika, że oskarżony Ł. B. prowadził działalność na dużą, ogólnokrajową wręcz skalę i to przez długi okres czasu. Działalność ta niewątpliwe przynosiła oskarżonemu dochód, skoro spółka (...), którą kierował, decydowała się na umieszczanie automatów do gier w coraz to nowych lokalizacjach.

Sąd Okręgowy nie znalazł także podstaw do złagodzenia wymierzonej oskarżonemu kary. Apelujący zarzucając zbyt surowe potraktowanie oskarżonego, którego wyrazem ma być sięgnięcie po karę pozbawienia wolności, nie bierze jakby pod uwagę, że Ł. B. została wymierzona kara na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. Nastąpić tu zatem musiało nadzwyczajnie zaostrzenie kary, poprzez wymierzenie kary pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy nie miał więc tutaj, z woli ustawodawcy, żadnego luzu decyzyjnego, przy wyborze rodzaju kary i był zobligowany do orzeczenia kary pozbawienia wolności, a nie mógł poprzestać tylko na grzywnie. Co do wysokości kar pozbawienia wolności i grzywny, także nie można zgodzić się ze skarżącym, że są one zbyt wysokie. Biorąc pod uwagę ilość urządzanych nielegalnie gier hazardowych, uczynienie sobie z ujawnionego procederu przez oskarżonego, który organizował na masową skalę nielegalną działalność w zakresie gier hazardowych na terenie całego kraju stałego źródła dochodu, obie kary wymierzone przez Sąd Rejonowy z pewnością nie mogą być uznane za zbyt surowe, zwłaszcza, że przy warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności, jedyną realną dolegliwością na przyszłość jest dla oskarżonego Ł. B. kara grzywny.

Głównym zarzutem apelacji obrońcy oskarżonego M. H. był zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, tj. art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.

Jednakże, wbrew twierdzeniom skarżącego, przepis art. 23a ust. 1 wspomnianej wyżej ustawy może stanowić normatywne wypełnienie przepisu blankietowego określonego w art. 107 § 1 k.k.s.

Przypomnieć należy, że art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, wprowadzony został ustawą nowelizującą z dnia 26 maja 2011 roku (Dz. U. z 2011 r. Nr 134, poz. 779) o zmianie ustawy o grach hazardowych i został notyfikowany stosownie do dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego. Stosowanie go oraz obowiązywanie nie może być kwestionowane. Nawet, jeżeli wyeliminuje się obowiązek uzyskania koncesji, bądź zezwolenia, to i tak pozostaje obowiązek rejestracji automatu, którego niespełnienie jest działaniem wbrew ustawie o grach hazardowych i jest penalizowane w art. 107 § 1 k.k.s.

Można zgodzić się z obrońcą, że uzyskanie rejestracji automatu jest jednym z wymogów, niezbędnych dla legalnego prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, (oprócz uzyskania koncesji i umieszczenia urządzenia w kasynie). Dołączony do apelacji wzór formularza do zgłaszania wniosków o poświadczenie rejestracji GL 1, jest zaadresowany do podmiotów, chcących w sposób zgodny z prawem uzyskać możliwość prowadzenia gier hazardowych. Nie można jednak zgodzić się z interpretacją obrony, że skoro oskarżony nie posiadał koncesji, to obowiązek ich rejestracji, w ogóle go nie dotyczył. Gdyby przyjąć logikę zaprezentowaną przez obrońcę należałoby przyjąć, że np. kierującego pojazdem mechanicznym, który nie posiada prawa jazdy, nie obowiązują zasady ruchu drogowego, gdyż nie jest on legalnym użytkownikiem drogi. Takie założenie oznaczałoby premiowanie osób łamiących prawo, nielegalnie urządzających hazard, od których – jak chciałby skarżący – z racji nielegalności procederu „nie można wymagać niczego”, względem tych przedsiębiorców, którzy posiadają koncesję i którzy muszą respektować wszystkie przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, w tym dotyczące rejestracji automatów.

Prowadzenie działalności na automacie niezarejestrowanym jest zatem naruszeniem art. 23a ustawy o grach hazardowych i stanowi wypełnienie normy blankietowej art. 107 § 1 k.k.s. Tak więc oskarżony, prowadząc gry na wskazanych w zaskarżonym wyroku automatach o charakterze losowym, czynił to wbrew przepisowi art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych.

Na poparcie powyższego stanowiska można też przytoczyć uchwałę Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 maja 2016 roku (II GPS 1/16), dotyczącą kwestii odpowiedzialności na gruncie art . 89 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. NSA uznał, że urządzający gry na automatach poza kasynem gry, podlega karze pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (przewidującego odpowiedzialność m.in. za prowadzenie gry na automatach do gier, bez wymaganej rejestracji automatu) bez względu na to, czy legitymuje się koncesją lub zezwoleniem. W uchwale tej podkreślono, że nie ma żadnego prawnego znaczenia to, czy podmiot urządzający gry na automatach poza kasynem gry legitymował się posiadaniem koncesji lub zezwolenia, czy też nie. Gdyby miało być inaczej, to z pewnością znalazłoby to swoje odzwierciedlenie w treści ustawy o grach hazardowych.

Nie jest także trafnym zarzut błędnej wykładni art. 107 § 1 k.k.s., sprowadzający się do przyjęcia tezy, iż dla wyczerpania znamion tegoż przepisu wystarczającym jest wykonywanie czynności technicznych, polegających na wymianie zepsutych urządzeń przez pracownika spółki. Rzecz bowiem w tym, że z zeznań przesłuchanych świadków, tj. W. C., P. D. i P. W. wynika jednoznacznie, że rola oskarżonego M. K., wcale nie sprowadzała się do wykonywania czynności stricte technicznych. Z zeznań ww. świadków wynika, że oskarżony był bowiem osobą zaufaną Prezesa Spółki B. – Ł. B., dbał o stronę techniczną nielegalnego procederu, polegającego na prowadzeniu gier na automatach o charakterze losowym, poprzez bezpośrednie doglądanie tych urządzeń, bieżące czuwanie nad ich sprawnością techniczną, wypłaty pieniędzy i zabieranie utargu, przywożenie i zabieranie urządzeń w inne miejsce. Z zeznań P. D. (k.10 zbioru C) wynika wprost, że to oskarżony M. H. w imieniu spółki (...) rozmawiał z nim w przedmiocie wynajęcia powierzchni pod automaty do gier. Z kolei z dokumentu znajdującego się na k. 84 zbioru A wynika, że oskarżony M. H. dokonywał w dniu 7 lipca 2014 roku instalacji trzech automatów do gier w lokalu przy ul . (...) w R., należącym do P. G..

Nie ma racji skarżący, że Sąd Rejonowy w ustalonym stanie faktycznym ograniczył się wyłącznie do stwierdzenia, że oskarżony M. H. jedynie wstawił do lokalu przy ul. (...) w R. jedno urządzenie, a inne stamtąd zabrał. Sąd I instancji ustalił bowiem m.in., że oskarżony M. H., przyjeżdżał do Pubu A., aby „towarować” automaty, sprawdzać ich sprawność, pobierać z nich gotówkę, czy wypłacać większe kwoty wygranych (uzasadnienie – k. 176) .

Całkowicie słusznie Sąd I instancji uznał, że działalność oskarżonego M. H. wykraczała poza czynności stricte techniczno - usługowe, natomiast wypełnił on warunki dla uznania go jako osobę prowadzącą grę na automatach,

Do zarzutów 2a i 2b apelacji, dotyczących obrazy przepisów postępowania tj. art. 193 § 1 k.p.k., poprzez jego niezastosowanie i ustalenie okoliczności wymagającej wiedzy specjalnej, jaką jest hazardowy charakter automatów do gier wskazanych w treści zarzutów i poprzestanie na ustaleniu tej okoliczności na podstawie zeznań świadków oraz art. 211 k.p.k., poprzez jego bezzasadne zastosowanie, odniesiono się przy omówieniu apelacji obrońcy oskarżonego Ł. B..

Co do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. trzeba zauważyć, że uzasadnienie wyroku jest dokumentem sporządzanym już po wydaniu orzeczenia merytorycznego, a zatem obraza tego przepisu prawa procesowego nie może mieć wpływu na treść samego wyroku. Skoro tak, to nawet naruszenie cyt. wyżej przepisu proceduralnego, nie może być podstawą, ani zmiany, ani uchylenia zaskarżonego wyroku.

O ile jednak Sąd I instancji rzeczywiście w sposób spłycony odniósł się do zagadnienia, czy art. 23a ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych może stanowić uzupełnienie karnoskarbowej normy blankietowej, to jednak samo stanowisko Sądu Rejonowego było prawidłowe (o czym była już wyżej mowa). Natomiast nie można zupełnie zgodzić się ze skarżącym, że zaszła tu jakaś sprzeczność pomiędzy treścią wyroku i uzasadnienia, co do daty zarzucanego i przypisanego czynu. Sąd odwoławczy takiej sprzeczności nie dostrzega. Skarżący zresztą poza postawieniem takiego zarzutu, nie sprecyzował, o co tu dokładnie chodzi.

Nie można też podzielić twierdzeń obrony, że Sąd Rejonowy nie wskazał, dlaczego odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego M. H.. Sąd meriti odniósł się bowiem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do wyjaśnień oskarżonego M. H., zauważając, że ten twierdził, iż w okresie od 1.08.2014 roku do 28.08.2014 roku nie było go w lokalu przy ul. (...), choć wyjaśnieniom tym przeczy dokument, z którego wynika, iż w dniu 1.08.2014 roku oskarżony dokonał tam instalacji automatów o nazwie H. (...) i B. H. 114 (k. 23 zbioru A). Sąd Rejonowy powołał się też na zeznania W. C. i P. W., którzy zeznali, że przyjeżdżający do lokalu (...) (w którym rozpoznali oni M. H.) zajmował się m.in. wypłatami pieniędzy i zabieraniem utargu.

Ponieważ, co wykazano wyżej, żaden z zarzutów odwoławczych, zawartych w złożonych apelacjach nie zasługiwał na uwzględnienie, zaskarżony wyrok – jako słuszny i odpowiadający prawu – należało w całości utrzymać w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., ustalając wysokość opłat za II instancję na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami).