IV Ka 199/25 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2025-06-12
UZASADNIENIE |
|||||||||||||||||||||||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
IV Ka 199/25 |
|||||||||||||||||||||
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
2 |
||||||||||||||||||||||
|
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||||||||||||||||||||||
|
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
|
wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23 października 2024 roku w sprawie II K 569/21 |
|||||||||||||||||||||||
|
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
|||||||||||||||||||||||
|
☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||||||
|
☒ oskarżyciel posiłkowy |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ obrońca |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ inny |
|||||||||||||||||||||||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
|||||||||||||||||||||||
|
1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||||||||||||||||||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||||||||||||||||||||
|
☐ |
co do kary |
||||||||||||||||||||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||||||||||||||||||||
|
1.1.2. Podniesione zarzuty |
|||||||||||||||||||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu |
||||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia |
||||||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||||||||||||||||||||
|
☐ |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||||||||||||||||||||
|
1.4. Wnioski |
|||||||||||||||||||||||
|
☒ |
uchylenie |
☐ |
zmiana |
||||||||||||||||||||
|
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami |
|||||||||||||||||||||||
|
1.5. Ustalenie faktów |
|||||||||||||||||||||||
|
1.1.3. Fakty uznane za udowodnione |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||||||
|
2.1.1.1. |
|||||||||||||||||||||||
|
1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||||||
|
2.1.2.1. |
|||||||||||||||||||||||
|
1.6. Ocena dowodów |
|||||||||||||||||||||||
|
1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|||||||||||||||||||||
|
1.1.6.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|||||||||||||||||||||
|
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
||||||||||||||||||||||
|
3.1. |
Podniesiony przez prokuratora zarzut: 1. obrazy przepisów postępowania, to jest art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie niepełnej i niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego (dowolnej) oceny dowodu z opinii biegłego J. R. i tym samym bezpodstawne stwierdzenie, że na M. B. nie ciążył prawny obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa osobom wynajmującym od niej pokoje, w szczególności poprzez prawidłowy sposób zamontowania znajdujących się tam mebli, co w konsekwencji spowodowało uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu; 2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, iż materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, że zachowanie oskarżonej M. B. wyczerpało znamiona zarzucanego jej czynu podczas gdy poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego winno skutkować stwierdzeniem, że M. B. popełniła zarzucany jej aktem oskarżenia czyn. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||||||
|
Ponieważ oba zarzuty apelacji prokuratorskiej sprowadzają się w istocie do kwestionowania dokonanej przez Sąd I instancji oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, co miało – zdaniem skarżącego – doprowadzić do błędnych ustaleń faktycznych, mogą zostać omówione łącznie. Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska autora apelacji. Skarżący nie przedstawił przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Natomiast stwierdzić należy, iż ocena wartości zgromadzonych w sprawie dowodów została dokonana przez Sąd I instancji w sposób obiektywny oraz zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka, spełnia kryteria przewidziane w art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Sąd I instancji rzetelnie odniósł się do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu meriti stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, są wynikiem wszechstronnej oraz wnikliwej ich analizy oraz zostały logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Natomiast zarzuty przedstawione w apelacji mają charakter subiektywnej polemiki, opierającej się na niekorzystnej dla oskarżonej interpretacji przeprowadzonych dowodów, a częściowo nie znajdującej potwierdzenia w realiach niniejszej sprawy. W szczególności nie można podzielić twierdzeń oskarżyciela, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nakazywał wydanie wobec oskarżonej wyroku skazującego. Polskie prawo karne nie zna odpowiedzialności na zasadzie ryzyka (która to zasada znajduje zastosowanie, w określonych sytuacjach, na gruncie prawa cywilnego). Kodeks karny w art. 1 § 3 wyraża zasadę winy jako podstawy odpowiedzialności karnej. Ponieważ nie ma przestępstwa bez winy, to właśnie wina jest koniecznym elementem przestępstwa. Sprawca, któremu nie można przypisać winy w czasie czynu, nie popełnia przestępstwa, a odpowiedzialność karna zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca popełni zawiniony czyn zabroniony. Wina stanowi uzasadnienie, warunek i granicę odpowiedzialności karnej. Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „wina”, jak bowiem stwierdzono w uzasadnieniu do projektu Kodeksu karnego z 1997 roku, nie przesądza się akceptacji określonej teorii winy, pozostawiając to doktrynie i orzecznictwu. Pojęcie winy, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, można wyprowadzić z użytego w art. 42 ust. 1 Konstytucji słowa „czyn”, przyjmując, że jest to zachowanie (w tym zaniechanie), na które dana osoba miała wpływ, w szczególności mogła go uniknąć, wybierając zachowanie zgodne z prawem, co odpowiada szeroko rozumianemu pojęciu zachowania zawinionego. W doktrynie dominuje pogląd, że ustawodawca odciął się od psychologicznej teorii winy na rzecz normatywnej teorii winy. W uzasadnieniu projektu Kodeksu karnego z 1997 roku stwierdzono, że kierując się wskazaniami współczesnej doktryny prawa karnego, kodeks wyraźnie oddziela winę od podmiotowej strony czynu zabronionego (umyślności albo nieumyślności). Według zwolenników czystej teorii normatywnej, winę ustala się wtedy, gdy można sprawcy zarzucić, że w czasie swego bezprawnego, karalnego i karygodnego czynu nie dał posłuchu normie prawnej, chociaż można było podporządkowania się normie prawnej od niego wymagać. W ugruntowanym już orzecznictwie pojęcie „wina” rozumiane jest bardzo wąsko, a mianowicie jako zarzucalność, czyli możliwość zgodnego z prawem zachowania. Dla przypisana winy, decydująca jest owa ,,zarzucalność”, czyli możliwość postawienia zarzutu nie dania posłuchu normie prawnej, gdy w danych okolicznościach sprawca mógł zachować się zgodnie z prawem. Wina wyraża się w zarzucalności z powodu wadliwie ukształtowanej woli sprawcy, który naruszył normę sankcjonowaną w sytuacji, gdy bezprawność czynu była przez niego rozpoznawalna (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 listopada 2004 roku – K 18/03; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2017 roku – III KK 226/16; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2023 roku – III KK 461/22; Dariusz Świecki: Wina w prawie karnym materialnym i procesowym, Prokuratura i Prawo 2009, Nr 11, str. 1-2). Z kolei według zasad obowiązującej procedury karnej, to nie oskarżony musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel udowodnić winę oskarżonego (art. 5 § 1 k.p.k.). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami. Istota domniemania niewinności sprowadza się jak wiadomo do tego, że oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina nie zostanie mu udowodniona, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.), nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości. W przedmiotowej sprawie oskarżyciel nie wykazał zaistnienia po stronie oskarżonej zawinienia (choćby nieumyślnego), rozumianego jako ,,zarzucalność”, czyli niedania posłuchu normie prawnej, gdy w danych okolicznościach mogła ona zachować się zgodnie z prawem, co jasno i przekonywująco wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Oskarżona, jako prowadząca pensjonat, zleciła wykonanie mebli firmie, która profesjonalnie zajmuje się taką produkcją. Producent dokonał stosownych pomiarów, wykonał zamówienie, składając meble i przywożąc je do docelowego miejsca. Oskarżona M. B. nie musiała posiadać i nie posiadała specjalistycznej wiedzy dotyczącej technologii wyprodukowania mebli, dochowania wymogów bezpieczeństwa, czy też wymaganego montażu. Przewód sądowy nie wykazał, aby oskarżona miała wiedzę i świadomość tego, że zamówiona przez nią szafa może być niestabilna i być źródłem zagrożenia dla osób z niej korzystających i przebywających w jej pobliżu. Producent przedmiotowej szafy nie dołączył pisemnej instrukcji montażu szafy, jak również nie zastrzegł, że musi ona być – ze względów bezpieczeństwa – przytwierdzona do ściany. Także i w dalszym użytkowaniu przedmiotowej szafy, nie było sygnałów, że mebel ten jest niebezpieczny, gdyż grozi przewróceniem. Przez okres 6 lat od jego nabycia do chwili wypadku, nie zdarzyła się żadna sytuacja, która powinna dać każdemu rozważnemu właścicielowi impuls do podjęcia działań zapobiegających niebezpieczeństwu. Jak ustalił to biegły z zakresu meblarstwa, stolarstwa i technologii drewna J. R., przy wykonywaniu standardowej czynności, jaką jest sprzątanie, pusta szafa, nawet przy otwartych drzwiach nie przewracała się. Biegły podkreślił także, że jeżeli mebel powinien być przytwierdzony do ściany, to winno to być łatwo dostrzegalne dla przeciętnego jego użytkownika (nie mającego wiedzy i doświadczenia w zakresie meblarstwa). Skarżący, sądząc z treści apelacji, upatruje błędu Sądu Rejonowego w wadliwym odczytaniu opinii biegłego J. R.. Nie można jednak zgodzić się z autorem apelacji, który jedynie wybiórczo powołuje się na fragment opinii, w którym biegły stwierdził, że w sytuacji, gdy drzwi szafy są szersze od jej boków, należałoby dokonać przytwierdzenia szafy do ściany. Nie może być to jednak okoliczność decydująca o zawinieniu oskarżonej. Przecież nie jest kwestionowane, że przedmiotowa szafa była nieprawidłowo wykonana i zamontowana, gdyż nie zapewniono jej poprawnej i wymaganej stateczności i stabilności, określonej przez PN – EN 14749:2016 – 04 na podstawie ustawy z 12.12.2003 roku o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Wynika to już przecież z pisemnej opinii biegłego J. R. (k.133). W świetle ww. opinii głównej i uzupełniającej, dla Sądu Okręgowego jest jasne, że pierwotnym źródłem całego nieszczęścia, było wyprodukowanie przez A. S., trudniącego się przecież zawodowo wyrobem mebli, produktu stwarzającego zagrożenie, który w dodatku nie poinformował nabywcy o tym, że szafa, z uwagi na jej wymiary, może być niestablina oraz że koniecznym jest jej przymocowanie do ściany. Natomiast od zamawiającej ową szafę oskarżonej, jako osoby nie posiadającej wiedzy z zakresu meblarstwa, nie można było w realiach rozpoznawanej sprawy wymagać, aby miała świadomość, że przedmiotowy mebel jest niewłaściwie wykonany i koniecznym jest jego dodatkowe przytwierdzenie do ściany. To właśnie z opinii biegłego J. R., - w części której apelujący już nie przytoczył - wynika m.in., że właściciel pensjonatu nie musiał mieć wiedzy, że ten mebel grozi przewróceniem, przy nabyciu, jak również przy użytkowaniu. Firma stolarska powinna to wiedzieć, że istnieje zagrożenie, że mebel grozi wywróceniem. To, że mebel powinien być przytwierdzony do ściany powinno być łatwo dostrzegalne dla osoby zajmującej się meblami, ale nie dla przeciętnego użytkownika. „Czerwona lampka" powinna się użytkownikowi włączyć, gdyby mebel pusty przewracał się przy drzwiach otwartych, gdyż jest to standardowa czynność przy sprzątaniu (a przeprowadzony test to wykluczył). Producent znając przeznaczenie mebli powinien poinstruować użytkownika, że niezależnie gdzie je sobie postawi, powinien zamocować je do ściany (opinia k. 317 - 318). Niczego nie może zmienić też powoływana w apelacji okoliczność, że z zeznań świadków A. S., M. S. i M. G. wynika, że w dacie dostarczenia mebli do budynku pensjonatu, trwało tam jeszcze malowanie i część mebli pozostawiono w miejscu dogodnym dla właściciela (męża oskarżonej), zgodnie z jego prośbą. Po upływie tak długiego czasu, nie da się bowiem jednoznacznie ustalić, czy ta konkretna szafa była wniesiona do pokoju (...) w V. M., czy też pozostawiona np. na korytarzu. Nie ma to jednak żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie ma dowodu na to, że producent mebla lub jego współpracownicy, którzy dostarczyli szafę do pensjonatu oskarżonej, pouczyli ją choćby ustnie (lub osobę odbierającą ten mebel), że koniecznym jest przymocowanie szafy do ściany. Powoływanie się tu przez apelującego na fragment zeznań świadka M. G., że ten często doradzał klientom przytwierdzenie szafy do ściany, z uwagi na możliwą niestabilność, nie oznacza, że w tym konkretnym przypadku tak właśnie było. Zresztą, analiza całych zeznań tegoż świadka, złożonych na rozprawie w dniu 30.08.2022 roku prowadzi do wniosku, że świadek M. G. w istocie niewiele pamięta z dnia, w którym przywiózł meble do V. M., a wręcz stwierdził, że ,,raczej nie było rozmów”, na temat przytwierdzania mebli do ściany (k. 303). Wywodzenie zatem z zeznań M. G., że oskarżona została poinformowana o możliwej niestabilności szafy i konieczności jej przymocowania do ściany jest dalece nieuprawnione, zwłaszcza, że i z zeznań świadka A. S. wynika, że nie rozmawiał on w tym przypadku z panem B. (mężem oskarżonej), że byłoby lepiej, aby szafy były zamocowane do ścian: ,,nie było tematu przytwierdzania szaf do ścian” (k. 301). Niczego nie wnoszącym do sprawy jest też wskazywana w apelacji okoliczność, że w drugim pensjonacie, należącym do oskarżonej, także umeblowanym przez A. S., ,,wszystkie szafy zostały przytwierdzone do ścian”. Skarżący ponownie powołuje się wybiórczo na fragment zeznań świadka, pomijając całość jego depozycji. Z zeznań świadka A. S. jasno wynika przecież pewna chronologia zdarzeń, gdyż stwierdził on, że wykonywał meble zarówno do starszej i nowej willi, należących do małżeństwa B.. Wyraźnie też stwierdził, że dopiero ,,w nowych apartamentach u pana B. było w umowie, że mają być do ściany przytwierdzane. To były w większości zabudowy kuchenne, montaż polegał na zawieszeniu szafek górnych” (k. 300 – 301). Prokurator nie wykazał też żadnym dowodem, aby oskarżona, jeszcze przed montażem przedmiotowej szafy, w innych należących do niej pomieszczeniach, w przypadku takiej samej, lub przynajmniej zbliżonej szafy, nakazywała jej przytwierdzanie do ściany, a zaniechała tego, co do szafy w pokoju (...). Reasumując tę część rozważań stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie zostały przedstawione wystarczające dowody, wskazujące, iż oskarżona miała świadomość, że szafa w pokoju (...) jej pensjonatu stwarza realne zagrożenie dla użytkowników, a jednocześnie (choćby poprzez niedbalstwo) nie przedsięwzięła żadnych kroków, by zażegnać to niebezpieczeństwo w drodze usunięcia tejże szafy, albo nakazania przymocowania jej do ściany. Zwrócić też należy na jeszcze jedną okoliczność, która została jedynie zasygnalizowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a ma również bardzo istotne znaczenie dla prawno – karnej oceny zachowania oskarżonej w kontekście zarzucanego jej czynu. Otóż, przepis art. 160 k.k. kryminalizuje tylko takie zachowania, które sprowadzają ,,bezpośrednie” niebezpieczeństwo wystąpienia skutków w nim opisanych. Poza zakresem normy sankcjonowanej zawartej w tym przepisie znajdują się więc wszystkie inne – nawet ryzykowne względem życia lub zdrowia człowieka w wymiarze indywidualnym – zachowania, których niebezpieczeństwo cechy tej nie posiada. Ustawodawca nie bez powodu użył w odniesieniu do tego niebezpieczeństwa przymiotnika „bezpośrednie,” który ogranicza zakres odpowiedzialności karnej z art. 160 k.k. Potwierdza to bogate orzecznictwo sądowe, z którego wynika, że narażenie człowieka na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu jest bezpośrednie, gdy w sytuacji przez sprawcę już stworzonej, a więc bez dalszych działań z jego strony, istnieje duże prawdopodobieństwo nastąpienia w najbliższym czasie wymienionych w przepisie skutków. (...) to znaczy ,,nieuniknione lub co najmniej wysoce prawdopodobne w dającej się przewidzieć przyszłości, choć niekoniecznie natychmiastowe. W przypadku czasowej rozbieżności pomiędzy działaniem a skutkiem powinien zostać wykazany automatyzm dowodzący, co najmniej wysokiego prawdopodobieństwa jego zaistnienia”. Bezpośrednie niebezpieczeństwo nie może być utożsamiane z potencjalnym ryzykiem wystąpienia skutków w postaci utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Zagrożenie jest bezpośrednie, gdy nie musi już wystąpić żadne dodatkowe zdarzenie (czynnik dynamizujący) w przebiegu przyczynowo-skutkowym, aby został wywołany negatywny skutek dla zdrowia lub życia człowieka. W określeniu ,,bezpośrednie” nie mieszczą się natomiast takie wypadki, w których niebezpieczeństwo wprawdzie istnieje, ale jego realizacja zależy od ewentualnych dalszych działań sprawcy, bądź innych osób (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.05.2012 roku – III KK 87/12; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2017 roku – IV KK 293/17; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2022 roku – II KK 216/21; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26.01.2016 roku – V KK 342/15; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4.10.2007 roku – II AKa 132/07; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20.03.2003 roku – II AKa 18/03). W przedmiotowej sprawie nie można mówić o ,,bezpośredniości” narażenia na niebezpieczeństwo, skoro przedmiotowa szafa od momentu jej dostarczenia do V. M. do zaistnienia wypadku, była użytkowana przez 6 lat i nie zostało wykazane, aby w tym czasie zaistniały jakiekolwiek zdarzenia niebezpieczne w związku z użytkowaniem tego mebla. Z opinii biegłego z zakresu meblarstwa wynika, że należy wykluczyć samoistne przewrócenie się szafy wypełnionej rzeczami o niewielkiej wadze. W ramach testów stabilności tego mebla wykonywanych przez biegłego do wywrócenia się szafy dochodziło tylko w następstwie oddziaływania na szafę różnymi siłami. Mimo podejmowania w tym kierunku prób wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności, ani organowi prokuratorskiemu, ani Sądowi Rejonowemu, nie udało się ustalić, w jaki sposób doszło do przewrócenia się szafy. Nie można tu wykluczyć różnych sytuacji, jak zderzenie się biegającego po pokoju dziecka z szafą, chwycenia za uchwyty (drzwi) i pociągnięcia szafy do tyłu, czy też wejścia przez dziecko do szafy oraz podjęcie próby wspięcia się na półkę celem zabrania laptopa znajdującego się we wnętrzu szafy. Zgodnie z dyrektywą art. 5 § 2 k.p.k. nie można tu więc wykluczyć żadnej z ww. możliwości, stanowiącej owo ,,dodatkowe zdarzenie”, będącej ponadto sytuacją niestandardową, odbiegającą od użytkowania szafy, zgodnie z jej przeznaczeniem. Tak więc brak wykazania przez oskarżyciela znamienia bezpośredniości niebezpieczeństwa, stanowi również argument przemawiający za trafnością orzeczenia Sądu i instancji. |
|||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||||||
|
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Radomsku. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||||||
|
Ponieważ podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, wniosek nie mógł zostać uwzględniony, zwłaszcza, że nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. |
|||||||||||||||||||||||
|
3.2. |
Podniesiony przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zarzut: 1) obrazy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej, poprzez uznanie, że zachowanie (zaniechanie) oskarżonej nie wypełniło znamion przepisu art. 160 par. 1 w zw. z par. 3 k.k., w sytuacji, gdy przy prawidłowo dokonanych ustaleniach faktycznych, z których wynika, że w dniu 16 sierpnia 2018 roku na terenie prowadzonego przez oskarżoną pensjonatu (...) w M. przy ul. (...) w pokoju zajmowanym przez R. i E. M. oraz ich małoletnie dzieci M. i S., na M. M. (2) przewróciła się stojąca w pokoju, nieprzytwierdzona do ściany szafa, co mogło przyczynić się do powstania obrażeń zagrażających życiu pokrzywdzonego i stanowiących ciężki uszczerbek na zdrowiu, spowodowanych przez narzędzie tępe twarde jak szafa, należy uznać, że oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała wszystkie znamiona określone w przedmiotowym przepisie prawa materialnego; 2) z ostrożności procesowej, alternatywnie, wywiedziony z podstawy art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie: - przepisów art. 4 k.p.k. i 167 k.p.k. poprzez zaniechanie inicjatywy procesowej ukierunkowanej wyjaśnieniem, czy w niniejszej sprawie zachodziły przesłanki przestępstwa określonego w przepisie art. 160 par. 1 w zw. z par. 3 k.k., w sytuacji gdy szereg okoliczności ujawnionych w toku procesu pozwala na odmienną ocenę materiału dowodowego; - przepisów art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. poprzez wybiórczą ocenę materiału dowodowego, co skutkowało uznaniem, że w niniejszej sprawie przedmiotowe zachowanie oskarżonej nie wypełniło znamion przestępstwa z art. 160 par. 1 w zw. z par. 3 k.k. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||||||
|
Na wstępie podnieść należy, iż skarżący, formułując zarzuty apelacyjne popadł w sprzeczność, zarzucając zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego, a następnie stawiając, z powołaniem się na przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., zarzuty kwestionujące poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne sprawy. O obrazie prawa materialnego można bowiem mówić jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. W orzecznictwie Sądu Najwyższego i doktrynie wielokrotnie przecież podkreślano, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych (por. m.in. postanowienie z dnia 9 stycznia 2002 roku - V KKN 319/99; Stanisław Zabłocki: Nowa Kodyfikacja Karna - K.P.K. Krótkie Komentarze – MS 1997, z. 4, str. 77). Jednakże wbrew stanowisku zaprezentowanemu w apelacji, Sąd I instancji nie dopuścił się żadnego błędu w zakresie istotnych dla rozstrzygnięcia ustaleń faktycznych. Ocena wartości zgromadzonych w sprawie dowodów, została bowiem dokonana przez Sąd meriti wszechstronnie, zgodnie z zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym i jako taka, korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. Sąd I instancji – zgodnie z zasadą obiektywizmu – ustosunkował się również do każdej istotnej okoliczności oraz do wszystkich istotnych, przeprowadzonych w sprawie dowodów, a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w sposób przekonywujący, podał przyczyny takiej, a nie innej oceny dowodów. Swoje ustalenia faktyczne, przyjęte za podstawę wyroku, Sąd Rejonowy wyprowadził natomiast z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, opierając się na dowodach, które uznał za wiarygodne, nie naruszając i przy tym reguł logicznego rozumowania. Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti oceniającego zgromadzone w sprawie dowody, a także w zakresie wyprowadzonych z tychże dowodów wniosków, było wadliwe lub nielogiczne, jak też nie przedstawiła w praktyce żadnych przekonywujących argumentów, które mogłyby podważyć ustalenia Sądu I instancji. Sąd odwoławczy w dziale 3.1 niniejszego uzasadnienia, ustosunkowując się do apelacji prokuratora, odniósł się do zarzutu obrazy przepisów postępowania w zakresie przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Rozważania te zachowują także aktualność w kontekście zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych dotyczycących tej samej problematyki. Odnosząc się do argumentów podniesionych w apelacji pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych, które nie pojawiły się w apelacji prokuratora: Rażąco dowolnym jest twierdzenie skarżącego, że ,,konieczność przymocowania szafy do ściany należy do wiedzy powszechnej, a nawet banalnej, niewymagającej szczególnego kształcenia z zakresu meblarstwa”. Doświadczenie życiowe wcale nie potwierdza bowiem tezy, że jest to wiedza powszechna. Oczywistym przecież jest, że praktyka życiowa jest tu różna. Na pewno nie wszystkie szafy w Polsce są przytwierdzane do ściany. Nie słyszy się też o powszechnej pladze przewracających się szaf, czy też apeli medialnych o przytwierdzanie każdej szafy do ściany. W kwestii, czy właściciel pensjonatu powinien posiadać wiedzę o konieczności przytwierdzenia szafy do ściany, wykonanej przez profesjonalną firmę, wypowiadał się też biegły z zakresu meblarstwa, stolarstwa i technologii drewna J. R.. Z opinii tej nie wynika, aby w stosunku do każdej szafy istniała konieczność przytwierdzania jej do ściany. Jak podkreślił biegły, oskarżona, jako właściciel pensjonatu, nie musiała mieć wiedzy, że zamówiony mebel grozi przewróceniem, zarówno przy nabyciu, jak również przy jego użytkowaniu. Biegły też stwierdził, że to, iż mebel powinien być przytwierdzony do ściany, powinno być łatwo dostrzegalne dla osoby zajmującej się meblami w sposób zawodowy, ale nie dla przeciętnego użytkownika (nie mającego w zakresie meblarstwa wiedzy i doświadczenia). Apelujący pomija tu zatem wnioski wypływające z powyższej opinii. Oczywiście Sąd Okręgowy dostrzegł, że skarżący, choć formalnie, w petitum apelacji, nie podniósł zarzutu wobec opinii biegłego J. R., to w uzasadnieniu tegoż środka odwoławczego zawarł jednakże zastrzeżenia pod adresem ww. dowodu. Jednakże w ocenie Sądu odwoławczego, wydana w przedmiotowej sprawie, przez biegłego z zakresu meblarstwa, stolarstwa i technologii drewna J. R. opinia, w pełni odpowiada wymogom, jakie w tej mierze formułują przepisy Kodeksu postępowania karnego. Biegły dysponuje wiadomościami specjalnymi, niezbędnymi do wyjaśnienia okoliczności, o które do niego zwrócił się organ procesowy. Przedmiotowa opinia zawiera wszystkie elementy, które powinny zostać wzięte pod uwagę przez biegłego przy jej sporządzeniu. Uwzględnia także wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia konkretnej kwestii okoliczności oraz zawiera uzasadnienia wyrażonych w niej ocen i poglądów. Jednocześnie sformułowania opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w niej ocen oraz sposobu dochodzenia do nich, a wnioski końcowe są jednoznaczne. Skoro opinia ta spełniała wszelkie wymogi, jakie ustawa stawia przed opinią specjalistyczną w sprawie karnej, Sąd Rejonowy miał pełne prawo oprzeć się na tejże opinii. Skarżący nie wykazał natomiast, aby opinia ta była niepełna lub niejasna, czy też zachodziła sprzeczność w samej opinii, co mogłoby dać asumpt dla zastosowania art. 201 k.p.k. i dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego. Tego rodzaju wniosku pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych nie składał zresztą w toku całego niniejszego postępowania. Skarżący powołuje się w uzasadnieniu apelacji na okoliczność, że biegły J. R., wypowiadał się również co do okoliczności, pozostających poza zakresem jego specjalizacji, przytaczając fragment jego opinii: „na czas pisania opinii nie było takiego przepisu, który użytkownikowi takiego pensjonatu nakazywałby przytwierdzenie mebla do ściany, aby zabezpieczyć się przed wszelkimi sytuacjami”. Jeżeli w ten sposób apelujący zamierzał podważyć opinię biegłego, to jest to próba nieskuteczna. Sąd odwoławczy nie uważa, aby biegły J. R. przekroczył swoje uprawnienia, wkraczając w sferę ocen prawnych, zastrzeżoną dla sądu orzekającego w sprawie. Zauważyć wszak należy, że niekiedy materia podlegająca opiniowaniu jest tego rodzaju, że nieuniknionym wręcz jest, by biegły nawiązywał w swojej ekspertyzie do treści obowiązujących przepisów prawnych, zwłaszcza, jeśli dotyczy to jakiejś wąskiej i specjalistycznej dziedziny prawa, czy też przepisów technicznych lub branżowych. Także i w orzecznictwie przyjmuje się, że jeśli wiedza niezbędna dla rozstrzygnięcia sprawy wykracza poza standardową wiedzę prawną, jaką powinien w tym zakresie posiadać prowadzący postępowanie, to uznać należy, że ma ona wówczas charakter specjalny. Podkreślić należy, że ustawodawca nie wprowadził żadnego ograniczenia w zakresie dziedziny, której mają dotyczyć wiadomości specjalne. Trafnie wskazał Sądu Najwyższy, że ,,kategoryczne stwierdzenie, że przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych jest niedopuszczalne, o ile dotyczyć ma zagadnień prawnych, jest ewidentnie zbyt daleko idące. Nie kwestionując trafności stanowiska, że co do zasady kwestie prawne nie wymagają zasięgania opinii biegłych (iura novit curia), trzeba stwierdzić, że to dopiero in concreto możliwa jest ocena potrzeby przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych, obejmującej także kwestie prawne, które immanentnie związane są z problemami natury np. technicznej" (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia z 6.02.2014 roku – III KK 359/13; a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 23.03.2017 roku – II AKa 2/17). Poza tym, skarżący nie wykazał, aby biegły miał w kwestionowanym fragmencie podać nieprawdę, skoro sam nie wskazał na przepis prawa, który takowy obowiązek jednak konstytuował. Powyższa wypowiedź biegłego nie pozostaje też w sprzeczności z treścią jego pisemnej opinii, gdzie stwierdził, że przedmiotowa szafa w zakresie m.in. stabilności i bezpieczeństwa dla użytkowników nie spełniała wymogów określonych w Polskiej Normie, na podstawie przepisów ustawy z dnia 12 grudnia 2003 roku o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Wprawdzie Sąd Rejonowy nie przytoczył wprost tego passusu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, co jednak nie oznacza, że przyjął tu jakieś inne ustalenia. Wynika to przecież z całokształtu wywodu Sądu I instancji, zaprezentowanego w pisemnych motywach wyroku, jak również z faktu podzielenia w całości opinii biegłego J. R.. Natomiast, tak jak już było to podnoszone przy omawianiu apelacji prokuratora, sam fakt, iż szafa wykonana przez firmę (...) nie była produktem bezpiecznym, nie powoduje automatycznie odpowiedzialności karnej nabywcy tego mebla, czyli oskarżonej. Aby przypisać oskarżonej zawinienie należałoby udowodnić jej, iż miała ona świadomość, że zakupiona szafa stwarza niebezpieczeństwo oraz wiedzę, że należy mebel ten przymocować do ściany. Tymczasem zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał na uznanie obu tych okoliczności, jako należycie wykazanych, przez stronę oskarżycielską. Chybione są podnoszone przez skarżącego zarzuty obrazy przez Sąd I instancji przepisu art. 4 k.p.k. Przepis ten stanowi, że organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające, zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Tak w niniejszej sprawie się stało, gdyż Sąd Rejonowy rozważał całokształt dowodów i nie pominął żadnej istotnej okoliczności. Nie ma też mowy o naruszeniu przez Sąd meriti przepisu art. 92 k.p.k. (i powiązanego z nim ściśle przepisu art. 410 k.p.k.) Podstawę zaskarżonego wyroku stanowił bowiem całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia. I tu apelacja nie zdołała wykazać, aby Sąd meriti nie sprostał temu wymogowi i pominął jakiś istotny dowód. Okoliczność, że Sąd Rejonowy dokonał interpretacji przeprowadzonych dowodów, w sposób, który nie satysfakcjonuje skarżącej strony nie może oczywiście stanowić o obrazie omawianej tu dyrektywy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 kwietnia 2001 roku – II AKa 246/00). Wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie wykroczyła poza granice wyznaczone treścią art. 7 k.p.k. Apelacja nie zawiera argumentów zdolnych przekonać, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów narusza zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Kwestie te były już przedmiotem wcześniejszych rozważań. Jako niezasadny uznać należy także zarzut braku podjęcia przez Sąd Rejonowy inicjatywy dowodowej z urzędu, czyli obrazy art. 167 k.p.k. Przepis ten nakłada na sąd obowiązek przeprowadzenia dowodów z urzędu, ale tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy - innymi słowy - w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania. Sąd I instancji ma zatem obowiązek dochodzenia do prawdy również w sytuacji, gdy strony nie wnioskują o przeprowadzenie nowych dowodów, ale dopiero wówczas, gdy dokonując oceny dowodów uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości, co do stanu faktycznego sprawy i tym samym wymaga uzupełnienia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2021 roku – III KK 182/21). Z taką sytuacją nie mieliśmy natomiast do czynienia w przedmiotowej sprawie. Skarżący nie wskazał też, jakie konkretnie dowody nie zostały jeszcze – choć powinny – przeprowadzone w rozpoznawanej tu sprawie. Apelacja pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych generalnie sprowadza się do pretensji pod adresem Sądu Rejonowego, iż ten nie przypisał oskarżonej popełnienia przestępstwa, choćby w postaci nieumyślnej - art. 160 § 1 w zw. z § 3 k.k. Jednakże z przyczyn szeroko już przedstawianych przy omawianiu apelacji prokuratorskiej, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przypisanie oskarżonej zawinienia, także i w formie winy nieumyślnej. Autor apelacji nie przedstawia żadnych argumentów, które mogłyby przekonać, że oskarżonej można przypisać zawinienie w rozumieniu Kodeksu karnego. Skarżący szeroko nawiązuje w uzasadnieniu swojej apelacji do takich uregulowań, jak art. 471 k.c., art. 472 k.c., czy też art. 355 § 2 k.c. Tyle tylko, że przepisy te regulują odpowiedzialność dłużnika za brak wykazania należytej staranności, wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Dotyczą one zatem cywilnej odpowiedzialności odszkodowawczej za wadliwe wykonanie umowy. Oczywistym jest, że przesłanek tejże odpowiedzialności nie można automatycznie przekładać na odpowiedzialność karną. Nawet gdyby jednak rozważać, tak jak chce skarżący, czy oskarżona dochowała ,,należytej staranności” przy prowadzeniu wynajmu pokoi, to i tak odpowiedź nie może być tu inna. Nie można bowiem wymagać od osoby, która prowadzi tego rodzaju działalność, aby znała się również na produkcji mebli i posiadała wiedzę z tego zakresu. Właśnie dlatego oskarżona zleciła wyprodukowanie mebli do wynajmowanych pokoi specjalistycznemu podmiotowi, co miało gwarantować, że wyprodukowane i dostarczone meble będą wykonane w sposób fachowy i nie będą nikomu zagrażać. Było to postępowanie jak najbardziej prawidłowe (błędem byłoby np. wyprodukowanie mebli samemu lub przez przypadkowego wytwórcę, czy też zakup mebli z podejrzanego źródła). Wyprodukowana i dostarczona przez profesjonalistę szafa, dla przeciętnej osoby nie budziła zastrzeżeń. Oskarżona miała prawo działać w zaufaniu do producenta, że wszystko z tym meblem jest w porządku i nikomu nie będzie zagrażać. Przedmiotowa szafa nie była samodzielnie przerabiana i modyfikowana, ani przez oskarżoną, ani nikogo z jej rodziny. Przez kolejne 6 lat użytkowania także nie działo się z przedmiotowa szafą nic, co mogłoby wzbudzić wątpliwość, co do jej bezpieczeństwa i w konsekwencji nakazywałoby podjęcie działań przez właścicielkę pensjonatu. Ani przy zakupie, ani przy dostarczeniu mebla, ani w czasie późniejszym, producent mebla nie ostrzegał oskarżonej, że mebel ten może stwarzać choćby potencjalne zagrożenie. W szczególności nie zostało oskarżonej przekazane zalecenie przytwierdzenia szafy do ściany. Niezrozumiałe są także twierdzenia skarżącego, jakoby o odpowiedzialności karnej oskarżonej miały świadczyć, zacytowane w apelacji, zeznania świadka D. B. o tym, że nie sprawdzał stabilności mebli do pensjonatu, bo się na tym, podobnie jak małżonka, nie zna oraz że od umeblowania w 2012 r. do momentu zdarzenia obiekt nie był odświeżany, malowany, był jedynie sprzątany bez odsuwania mebli (co potwierdził także świadek A. B.). Przedmiotowa spawa nie dotyczyła przecież tego, czy pokoje wynajmowane przez oskarżoną były należycie sprzątane i odnawiane. Wywodzenie z przytoczonych fragmentów zeznań ww. świadków tego, że oskarżona ,,popełniła czyn zabroniony nieumyślnie na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu mogła przewidzieć”, jest tezą całkowicie dowolną i nieuprawnioną. Natomiast – biorąc pod uwagę zebrany w sprawie materiał dowodowy, prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy – brak jest podstaw do uznania, iż oskarżona nie zachowała wymaganej w danych okolicznościach ostrożności w sytuacji, w której narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przewidywała lub, obiektywnie rzecz biorąc, mogła przewidzieć. Nadmienić też należy, że występek z art. 160 § 3 k.k. polegający na nieumyślnym narażeniu człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, także dla swego bytu wymaga wykazania zaistnienia znamienia ,,bezpośredniości”, co było przedmiotem rozważań w dziale 3.1 niniejszego uzasadnienia. |
|||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||||||
|
o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||||||
|
Ponieważ podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, wniosek nie mógł zostać uwzględniony, zwłaszcza, że nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. |
|||||||||||||||||||||||
|
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|||||||||||||||||||||||
|
4.1. |
|||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|||||||||||||||||||||||
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|||||||||||||||||||||||
|
1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
|
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||||
|
Całość zaskarżonego wyroku |
|||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||||||
|
Ponieważ wniesione apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie, a Sąd odwoławczy z urzędu nie stwierdził zaistnienia okoliczności mogących dyskwalifikować zaskarżony wyrok, należało utrzymać go w całości w mocy. Powody takiego rozstrzygnięcia zostały już wskazane we wcześniejszych rozważaniach i nie ma potrzeby ponownie ich tu przytaczać. |
|||||||||||||||||||||||
|
1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
|
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|||||||||||||||||||||||
|
. |
|||||||||||||||||||||||
|
1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
|
1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
|
5.3.1.1.1. |
|||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
|
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
|
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||||||||||||||||||||||
|
5.3.1.4.1. |
|||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
|
1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||||||||||||||||||||||
|
1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||||||
|
6. Koszty Procesu |
|||||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||||||
|
2-3 |
O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., zgodnie z którym w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy oraz art. 633 k.p.k., który z kolei stanowi, że koszty procesu przypadające od kilku oskarżonych lub oskarżycieli prywatnych albo posiłkowych, jak również od oskarżonych i oskarżycieli, sąd zasądza od każdego z nich według zasad słuszności, mając w szczególności na względzie koszty związane ze sprawą każdego z nich. Z powyższego wynika, że koszty niniejszego postępowania odwoławczego należało rozdzielić pomiędzy wnoszących nieuwzględnione apelacje, czyli prokuratora (Skarb Państwa) i oskarżycieli posiłkowych. Sąd Okręgowy doszedł jednak do przekonania, iż względy słuszności, o których mowa w art. 624 § 1 k.p.k. (w zw. z art.17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych - tekst jednolity: Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz.223 z późn. zm.), przemawiały za zwolnieniem oskarżycieli posiłkowych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (opłata i wydatki Skarbu Państwa). Natomiast w zakresie nieuwzględnionej apelacji prokuratora, wydatkami tymi należało obciążyć Skarb Państwa. |
||||||||||||||||||||||
|
7. PODPIS |
|||||||||||||||||||||||
|
1.11. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Całość wyroku |
||||
|
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
|
1.12. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
2 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
prokurator |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Całość wyroku |
||||
|
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: