Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 214/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 28 grudnia 2021 roku w sprawie II K 14/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji tj:

1. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, przez niesłuszne ustalenie że oskarżony T. S. popełnił zarzucane mu przestępstwo, pomimo że dowody zgromadzone w sprawie, w tym zeznania świadków - kolegów z imprezy urodzinowej, pracownicy prowadzonego przez niego sklepu i jego matki wskazują, że nie mógł uczestniczyć w imprezie i jednocześnie dokonać kradzieży samochodu,

2. zarzut obrazy przepisów postępowania w zakresie oceny dowodów zgromadzonych w sprawie przez niezasadne danie wiary współoskarżonemu K. P., który :

- po pierwsze był inicjatorem dużego przekrętu jakim była chęć zagarnięcia urządzenia mikrofalowego o znacznej wartości 200 000 złotych, tj. urządzenia, które dawało mu znaczne dochody, ponieważ według świadka M. Z. ww. był jedną z nielicznych osób dysponujących takim urządzeniem i dlatego w firmie prowadzonej przez świadka miał dużo zleceń; przekręt i wyłudzenie pieniędzy z odszkodowania miało raz na zawsze uwolnić go od długów tj. konieczności płacenia znacznych rat leasingowych;

- po drugie w swoich wyjaśnieniach popadał w sprzeczności co do ważnych okoliczności, w tym dotyczącej osoby, której zlecił sfingowanie kradzieży ( mówił początkowo, że facetom których nazywał „karkami„), co może sugerować, że kogoś się bał i dlatego zrzucił całą odpowiedzialność na T. S., czyli jakieś słabe ogniwo, którego nie musiał się obawiać;

- po trzecie starał się ukryć fakt posiadania drugiego kluczyka do samochodu ( co wynika z notatki funkcjonariusza C. ); okoliczność ta sugeruje, że wiedział gdzie jest samochód i uznawał, że kluczyk mu się przyda; sąd nie rozważył zatem innej wersji zdarzenia, a mianowicie wprowadzenia przez głównego inicjatora – K. P. planu zastępczego czyli przemieszczenia przez niego samochodu bez udziału T. S., po zorientowaniu się, że ten ostatni zlecenia nie wykonał; należy domniemywać że jeżeli sam ukrył urządzenie do dezynsekcji drewna to również sam mógł ukryć samochód, a do tego był potrzebny drugi kluczyk; wersji tej nie można wykluczyć, co w sytuacji braku bezpośrednich dowodów winy T. S. ( przy istnieniu tylko poszlak), zgodnie z zasadą domniemania niewinności powinno skutkować jego uniewinnieniem,

- po czwarte zastanawiająca jest rola jaką mógł odegrać świadek M. Z., z którym K. P. współpracował, dysponując praktycznie bez ograniczeń miejscem parkingowym dla samochodu w siedzibie firmy świadka, gdzie ukrył urządzenie mikrofalowe; M. Z. miał dać ww. namiary na osobę T. S., a ponieważ świadek był karany i odbywał w więzieniu karę pozbawienia wolności, mogła to być prowokacja w stosunku do osoby T. S. i chęć ukrycia rzeczywistych powiązań i rzeczywistego przebiegu zdarzeń; policja przyjechała do siedziby firmy (...) po urządzenie mikrofalowe a nie dokonała przeszukania pomieszczeń tejże w zakresie ustalenia czy na jej trenie znajduje się ukryty samochód ( skoro schowano tam urządzenie również mógł się tam znaleźć pojazd ), a zatem już na początku postępowania dopuszczono się się zaniedbań i przyjęto wersję osoby będącej głównym organizatorem i beneficjentem całego procederu;

- po piąte niesłusznie odmówiono dania wiary świadkom, którzy potwierdzali miejsce pobytu T. S. w czasie kiedy miało dojść do przemieszczenia pojazdu; zeznania tychże świadczą o braku jego winy; nie ustalono gdzie jest samochód, natomiast K. P. zapłacił firmie leasingowej wartość pojazdu aby ta nie uczestniczyła w sprawie jako podmiot poszkodowany;

3. zarzut prowadzenia postępowania bez zachowania podstawowych zasad i przepisów procedury karnej:

- po pierwsze brak wnikliwości sądu, który wnioskowanego przez oskarżonego świadka M. Z. przesłuchał dopiero po wznowieniu przewodu sądowego,

- po drugie do zamknięcia przewodu sądowego doszło bez obecności prokuratora na rozprawie,

- po trzecie wniosek oskarżonego o przesłanie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem nie został uwzględniony, co świadczy o zaniedbaniu sądu czy nawet celowym przeciągnięciu terminów aby oskarżony nie zdążył złożyć apelacji.

zostaną one rozpoznane łącznie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew wywodom skarżącego sąd pierwszej instancji respektując nakaz wynikający z art. 7 k.p.k. należycie przeprowadził i ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego T. S., a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym, logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego T. S. w zakresie zarzucanego mu czynu.

Wbrew twierdzeniem skarżącego ( choć nie został on ujęty na gorącym uczynku przestępstwa czy też bezpośrednio po nim ) przedmiotowy proces nie ma charakteru poszlakowego, gdyż opiera się na dowodzie bezpośrednim w postaci wyjaśnień współoskarżonego K. P..

Do ustalenia stanu faktycznego w sprawie przyczyniły się w szczególności relacje procesowe tego ostatniego, w istocie stanowiące - w odniesieniu do roli jaką odegrał w przestępczym procederze oskarżony T. S. - dowód z tzw. „pomówienia”.

Wymaga zauważenia, iż pomówienie, czyli obciążanie w złożonych wyjaśnieniach innej osoby odpowiedzialnością za przestępstwo, jest w ujęciu prawa karnego procesowego dowodem podlegającym swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami (art. 7 kpk). O wartości dowodowej zeznań lub wyjaśnień nie decyduje także to, w jakim stadium postępowania zostały one złożone, lecz ich treść w konfrontacji z innymi dowodami (por. wyr. Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 21.02.2013 r., II AKa 18/13, LEX 1294721). Nie jest też tak, że w ostateczności, z powodu obiektywnej niemożności zweryfikowania pomówienia innymi dowodami, należały pomawiającego zdyskwalifikować jako źródło dowodowe, a jego wyjaśnienia jako środek dowodowy (por. post. SN z 04.04.2013 r., II KK 67/13, LEX 1317923). Procedura karna nie wyłącza możliwości oparcia ustaleń faktycznych tylko na jednym dowodzie, byleby ocena tego dowodu była rzeczowa oraz logiczna i nie wkraczała w sferę dowolności (por. wyr. S.A. w Łodzi z 25.04.2013 r., II AKa 41/13, LEX 1324701).

W podsumowaniu przedstawionych rozważań wskazać więc należy, iż w świetle utrwalonego orzecznictwa dowód z pomówienia może być dowodem winy, o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego, wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę czy umniejszaniu swojego stopnia zawinienia. Tym bardziej nie można dyskredytować dowodu z pomówień na tej tylko podstawie, że pomawiający mógł mieć interes w składaniu takich wyjaśnień, chcąc zminimalizować karę za własne czyny, w sytuacji gdy pomówienie nie było wynikiem chęci fałszywego obciążenia, bądź przerzucenia odpowiedzialności za własne czyny na inne osoby. Nie można bowiem pomawiającemu odmówić prawa do przyznania się do winy i złożenia szczerych oraz pełnych wyjaśnień w nadziei, że okoliczność ta wpłynie łagodząco na wymiar orzeczonej kary.

Przechodząc do relacji procesowej K. P. sąd odwoławczy - podobnie jak i sąd rejonowy – nie znalazł żadnych powodów, dla których wymieniony miałby składać nieprawdziwe obciążające T. S. wyjaśnienia i wbrew faktom „wrabiać” go w popełnienie przestępstwa, którego się w rzeczywistości nie dopuścił. Zważyć należy, iż K. P. konsekwentnie w toku całego procesu utrzymywał, że z powodu trudnej sytuacji finansowej, nie był w stanie regulować swoich zobowiązań finansowych wynikających z zawartych umów leasingu – spłacać comiesięcznych rat leasingowych za samochód marki P. (...) i urządzenie mikrofalowe do dezynsekcji drewna o nazwie (...) w łącznej kwocie 6 000 złotych, stąd też porozumiał się z oskarżonym T. S. i uzgodnił z nim mechanizm dokonania przez tegoż pozorowanej kradzieży samochodu, a następnie ukrycie go, aby w ten sposób K. P. mógł uzyskać odszkodowanie z tytułu umowy ubezpieczenia pojazdu. Dalej ten ostatni wywiódł, że w dniu 08 sierpnia 2018 roku po kontakcie telefonicznym z T. S., spotkali się w prowadzonym przez niego sklepie w C. aby dokonać przekazania kluczyka oraz dokumentów od samochodu, a przy tym uzgodnić, że samochód będzie przez użytkującego pozostawiony w O. na posesji T. G. - pracownika firmy (...), z którą to współpracowała jego firma. Natomiast w dniu 10 sierpnia 2018 roku K. P. zaprowadził samochód w uzgodnione miejsce, a T. S. tenże stamtąd odebrał. W dniu 12 sierpnia 2018 roku pierwszy z wymienionych ponownie udał się do C., a podczas spotkania T. S. zwrócił mu kluczyk i dokumenty od samochodu. Zaś kolejnego dnia K. P. zgłosił w K. Miejskiej Policji w O. kradzież samochodu, wiedząc że składa zawiadomienie o przestępstwie, którego nie popełniono oraz fałszywe zeznania na temat okoliczności tego fikcyjnego zdarzenia. W zamian za przysługę, T. S. miał zatrzymać samochód oraz otrzymać od niego połowę kwoty, jaką on miał uzyskać z wypłaty odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia.

Relacje procesowe oskarżonego K. P. okazały na tyle logiczne, stanowcze oraz niezmienne na poszczególnych etapach prowadzonego w przedmiotowej sprawie postępowania, że nie sposób było odmówić im przymiotu wiarygodności. Już w trakcie zatrzymania jego osoby ( co nastąpiło bezpośrednio po złożeniu zawiadomienia o przestępstwie i złożeniu zeznań ) ujawnił organom ścigania, że dopuścił się czynu razem z innym sprawcą i wskazał personalia T. S. oraz określił miejsce przechowywania sprzętów w postaci urządzenia mikrofalowego do dezynsekcji drewna o nazwie (...), nawigacji (...) i kompresora ( także zgłoszonych jako skradzione wraz z pojazdem). Powyższe wskazuje, że od razu się zreflektował nad popełnionymi występkami uznając swoją postawę za życiowy błąd i wielką głupotę ( co wyraźnie akcentuje obrońca tego oskarżonego w wywiedzionej skardze apelacyjnej ). W swoich szczerych i obszernych wyjaśnieniach wyraził skruchę, przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, przy czym – co ważne - nie umniejszał swojego wkładu w ich popełnienie. Nie pomijał on okoliczności dla siebie niekorzystnych, a potwierdzających jego winę w zakresie zarzucanych mu czynów, popełnionych we wcześniejszym porozumieniu z oskarżonym T. S.. Co więcej wyjaśnienia te stanowiły podstawę do jego skazania w niniejszym procesie. Zrozumiawszy naganność swego postępowania czynił starania by zminimalizować skutki swojego działania, a mianowicie w dniu 2 października 2018 roku nabył własność pojazdu należącego do (...) S.A. Filia w T., powodując że tenże nie ponosi jakiejkolwiek szkody na skutek przestępstwa. Zatem postawa K. P. nie pozwalała przyjąć, że jego relacje procesowe były wyrazem osobistego zainteresowania w sprawie, wyrażającego się chęcią przerzucenia odpowiedzialności na T. S., przy jednoczesnym umniejszeniu swojego stopnia zawinienia. Przeciwko istnieniu takiego motywu przemawiał chociażby fakt, iż K. P. opisując rolę współoskarżonego T. S. w przedsięwzięciu mającym na celu wyłudzenie odszkodowania, nie obciążył go zaborem urządzenia mikrofalowego do dezynsekcji drewna o nazwie (...) wartości 200 000 złotych, a więc w istotny sposób przewyższającej wartość pojazdu.

Należy zwrócić też uwagę, iż wyjaśnienia K. P. znajdują potwierdzenie w informacjach uzyskanych z oględzin telefonów komórkowych obu oskarżonych, zabezpieczonych przez organy ścigania w celu ujawnienia ich zawartości. Sprawdzenie telefonu należącego do T. S. o numerze abonenckim (...) wykazało, że w dniu 08 sierpnia 2018 roku o godz. 18: 30 kontaktował się z nim K. P.. Natomiast analiza rejestru połączeń telefonu należącego do K. P. ( numer abonencki 697 397 210) wykazała, że w dniu 08 sierpnia 2018 roku wykonano dwa połączenia wychodzące na numer abonencki (...) zapisany jako (...) ( o godz. 18 : 30 i 19 :39), oraz jedno połączenie w dniu 12 sierpnia 2018 roku o godzinie 19:03. ( dokumenty z karty 70 – 71,100 – 107 ).

K. P. nie mijał się też z prawdą podając, że urządzenie mikrofalowe do dezynsekcji drewna o nazwie (...), nawigacja (...) i kompresor zostały przez niego pozostawione w magazynie firmy (...) w Hucie (...) woj. (...), z którą współpracował w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Przeszukanie pomieszczeń tejże doprowadziło do ujawnienia tego właśnie sprzętu. Jednocześnie należy wskazać na bezzasadność zarzutów skarżącego jakoby policja nie czyniła sprawdzenia siedziby firmy (...) pod kontem ukrywania samochodu marki P. (...) numer rejestracyjny (...). Przeczą temu znajdujące się w materiale aktowym dokumenty z karty 36 – 37 ( telefonogram ) i z karty 170 – 171 ( protokół przeszukania pomieszczeń firmy (...) w Hucie (...) ) i wskazują, że przeprowadzone czynności dały wynik negatywny.

Sąd pierwszej instancji trafnie wskazał na częściową zbieżność wyjaśnień K. P. i T. S., gdyż ten ostatni przyznał fakt utrzymywania kontaktów telefonicznych w okresie 8 – 12 sierpnia 2018 roku z pierwszym z wymienionych, jego wizyt w C. oraz odbytych z nim spotkań. Doświadczenie życiowe i zasady logicznego rozumowania nakazują brać pod uwagę, że sprawcy nieprzypadkowi, wyspecjalizowani w popełnianiu przestępstw znają z autopsji albo z nagłaśniania innych spraw, metody gromadzenia dowodów przez organy ścigania, a co za tym idzie oskarżony T. S., który niewątpliwie z racji swej kryminalnej przeszłości do takowej grupy się zalicza, wiedząc że jego telefon zabrany przez Policję wykaże połączenia z K. P. w okresie przez tegoż zakreślonym, na użytek swej obrony stworzył wersję kontaktów i spotkań z tym ostatnim, która nie może być uznana za zgodną z rzeczywistością. Negowanie przez niego sprawstwa i sugerowanie w skardze apelacyjnej innej wersji wydarzeń dotyczącej przemieszczenia przez K. P. samochodu bez jego udziału, po zorientowaniu się, że on zlecenia nie wykonał, jawi się jako wydumana i naiwna. Zważyć bowiem trzeba, że gdyby faktycznie T. S. odmówił swojego udziału w pozorowaniu kradzieży przedmiotowego samochodu to K. P. nie odbywałby tak odległej podróży do miejsca zamieszkania i zatrudnienia współoskarżonego – C., a gdyby z odmową spotkał się dopiero podczas spotkania obu mężczyzn w tym mieście, to nie zostawiałby wbrew woli rozmówcy kluczyka i dokumentów pojazdu, narażając się na bezproduktywną kolejną długą podróż po odbiór tychże.

Wskazane wyżej okoliczności, oceniane łącznie we wzajemnym ze sobą powiązaniu, skutecznie dyskredytują wyjaśnienia oskarżonego T. S. co do tego, że nie dopuścił się on zarzucanego mu czynu.

Zatem słuszne jest stanowisko sądu pierwszej instancji, że wszystkie wyszczególnione, omówione i przeanalizowane w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia dowody, w powiązaniu z uprzednią wielokrotną karalnością T. S. wskazującą na łatwość z jaką przychodzi mu naruszanie obowiązującego porządku prawnego, wskazują że T. S. był tym, który na zlecenie K. P. odjechał samochodem osobowym marki P. (...) nr rejestracyjny (...) z miejsca jego parkowania w O.. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku zostało wskazane jakie fakty sąd ten uznał za ustalone, na jakich dowodach oparł poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (zeznań świadków D. K., D. B., M. B., B. S. ). Przeprowadzona ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej.

Niezrozumiały jest zarzut skarżącego odnoszący się do przeprowadzonego przez sąd rejonowy dowodu z zeznań świadka M. Z., w sytuacji gdy został on przesłuchany w toku przewodu sądowego. Podobnie rzecz się ma w kwestii obecności prokuratora na rozprawie głównej. Sąd ten dostrzegł swój błąd w zakresie prowadzenia postępowania na terminie w dniu 24 czerwca 2021 roku bez udziału rzecznika oskarżenia, pomimo że postępowanie przygotowawcze przybrało formę śledztwa. Wznowił przewód sądowy i ponowił czynności przeprowadzone pod nieobecność prokuratora. Natomiast odmowa przyjęcia wniosku oskarżonego o doręczenie wyroku z uzasadnieniem jest zagadnieniem związanym z odwołaniem od wyroku sądu pierwszej instancji i nie ma żadnego związku z oceną jego zasadności, jako rozstrzygnięcia merytorycznego.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie, ewentualnie o wymierzenie kary grzywny za niepoinformowanie organów ścigania w związku z powzięciem informacji o zamiarze popełnienia przestępstwa wyłudzenia pieniędzy z odszkodowania przez K. P..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wyżej wskazano sąd odwoławczy nie dopatrzył się w przedmiotowej sprawie błędu w zakresie oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, jak również błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku. Postawione przez oskarżonego T. S. zarzuty były więc niezasadne i nie mogły spowodować zmiany zaskarżonego wyroku poprzez jego uniewinnienie od zarzucanego aktem oskarżenia czynu.

3.2.

zarzut rażącej niewspółmierności kary polegający na :

- zupełnym braku wyważenia roli poszczególnych oskarżonych, którzy mieli realizować przestępczy zamiar, co przy uwzględnieniu roli K. P. ( organizującego i planującego przestępczy proceder w celu osiągnięcia wysokiego zysku, czym chciał narazić na wysokie straty ubezpieczyciela i leasingodawcę, złożył fałszywe zawiadomienia o przestępstwie, zgłosił szkodę na kwotę 200 000 złotych z tytułu ubezpieczenia urządzenia mikrofalowego, chcąc przywłaszczyć odszkodowanie dla siebie, namawiał do popełnienia czynu T. S., nie będącego zorientowanym że tak naprawdę chodzi o wyłudzenie pieniędzy za sprzęt ) wskazuje na niewspółmiernie wysoki wymiar kary względem T. S., potraktowanego surowiej od głównego oskarżonego,

- nieuwzględnieniu obecnego (...), jego stabilizacji życiowej i sytuacji rodzinnej, osiągania stałych dochodów, uzasadniających nieopłacalność "łakomienia "się na wątpliwe zyski z przestępstwa, zważywszy że całość ewentualnego odszkodowania przypadałaby firmie leasingowej,

- nie wzięcia pod uwagę, iż od 20 lat T. S. nie dopuścił się przestępstw, a od 2009 roku przebywa na wolności ( po odbyciu 9 lat kary pozbawienia wolności) oraz jego stabilnego statusu finansowego, wystarczającego do zaspokojenia potrzeb jego i jego rodziny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego popełnienie przez oskarżonego T. S. zarzucanego mu przestępstwa nie uzasadnia uznania twierdzenia, że wyłącznie kara pozbawienia wolności jako kara zasadnicza, jest właściwą reakcją karną. Zważyć należy, iż rola oskarżonego w przypisanym mu przestępstwie sprowadzała się do udzielenia pomocy K. P. w rozwiązaniu jego problemów finansowych i sfingowaniu kradzieży użytkowanego przez niego samochodu, po to by mógł on uzyskać odszkodowanie z umowy ubezpieczenia. Zatem to K. P. wciągnął oskarżonego T. S. w przestępczy proceder. To on był głównym inicjatorem i pomysłodawcą sfingowanych zdarzeń. Nie można przy tym pominąć i tego, że mimo zaplanowanego przez oskarżonych przedsięwzięcia, ostatecznie nie doszło do powstania jakiejkolwiek szkody, gdyż nie zostało wypłacone K. P. żadne odszkodowanie ( nie zdążył on nawet zgłosić szkody z tytułu pozorowanej kradzieży ubezpieczycielowi ). Ponadto w dniu 2 października 2018 roku nabył własność pojazdu należącego do (...) S.A. Filia w T., powodując że tenże nie ponosi jakiejkolwiek szkody na skutek przestępstwa. Mając powyższe na względzie sąd okręgowy uznał, że wymierzona na podstawie art. 37 a kk w miejsce kary pozbawienia wolności kara łagodniejszego rodzaju, to jest kara grzywny, zrealizuje dyrektywy określone przepisem art. 53 k.k. - odpowiada stopniowi winy, uwzględnia należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze ( zapobiegnie powrotowi do przestępstwa, będzie skłaniać oskarżonego do przestrzegania społecznie akceptowanych norm zachowania w przyszłości), jak również, co także istotne, uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na przekonanie, że przestępstwo nie popłaca.

Kara 120 stawek dziennych grzywny , przy ustaleniu jednej stawki na kwotę 50 złotych jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia sprawcy, a jednocześnie stanowi odpowiednią dla niego dolegliwość.

Sąd odwoławczy zważył, iż wobec oskarżonego T. S. należało zastosować art. 37a k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 roku ( poprzez treść art. 4 § 1 k.k. zastosowanego przez sąd merytoryczny), jako że regulacja ta była względniejsza dla oskarżonego, wszak pozwalała na zastosowanie kary grzywny lub ograniczenia wolności, w każdym wypadku, w którym przestępstwo zagrożone było karą pozbawienia wolności do lat 8. Wynikiem dokonanej ustawą z 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 20.02.2010 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 1086) nowelizacji skorzystanie z powyższej instytucji jest możliwe w sytuacji jeśli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 3 miesięcy albo grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek. Nie ulega zatem wątpliwości, iż stan prawny dotyczący regulacji z art. 37a k.k. obowiązujący w dacie popełnienia czynu jest względniejszy dla oskarżonego T. S. .

Wniosek

Wniosek o wymierzenie kary grzywny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny, o czym mowa powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

zmiana rozstrzygnięcia w zakresie reakcji karnej na popełnione przez oskarżonego T. S. przestępstwo – w miejsce kary pozbawienia wolności i kary grzywny, wymierzonych w punkcie 7 zaskarżonego wyroku, sąd odwoławczy wymierzył na podstawie art. 298 & 1 k.k. w zw. z art. 37 a k.k. karę 120 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku zostały przedstawione w części 3.2. niniejszego opracowania.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

O kosztach za postępowanie odwoławcze sąd okręgowy orzekł na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 633 kpk oraz art. 3 ust. 1 i art. 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) i § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18.06.2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. Nr 108, poz. 1026 ze zm.) zasądzając od oskarżonego T. S. kwotę 600 złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz 10 złotych tytułem wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony T. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 28 grudnia 2021 roku w sprawie II K 14/19

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana