Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 218/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 8 lutego 2024 roku w sprawie II K 144/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na treść zapadłego orzeczenia polegający na dowolnej interpretacji dowodów i bezkrytycznym daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonej Y. H. która nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego jej czynu, podczas gdy wyjaśnienia te ocenione zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzą do wniosku, że oskarżona co najmniej dopuściła się popełnienia przestępstwa pomocnictwa do art. 286 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd I instancji nalżycie je ocenił w zakresie zanegowania współsprawstwa oskarżonej do czynu z art. 286 § 1 kk.

Za współsprawstwo odpowiada ten, kto wspólnie i w porozumieniu z inną osobą wykonuje czyn zabroniony. Tę postać sprawczą A. Wąsek określa jako „oparte na porozumieniu wspólne wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników (partnerów) odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego” (A. Wąsek, KK. Komentarz. Część ogólna, t. 1, 2007, s. 235). „Wspólność” działania przejawia się w tym, że „sprawcy czynu dopuszczają się go razem, niejako wspólnymi siłami. Punktem wyjścia do oceny prawnej takiego przestępstwa nie są działania poszczególnych oskarżonych oceniane jednostkowo, ale łączne działanie sprawców” (wyr. SA w Warszawie z 6.11.2015 r., II AKa 321/15, KZS 2016, Nr 4, poz. 41). Składnikiem strony podmiotowej w konstrukcji współsprawstwa jest istnienie porozumienia łączącego sprawców, dotyczącego wspólnego wykonania czynu zabronionego. Jest ono tym elementem, który „spaja poszczególne zachowania się sprawców w jedność i stanowiąc podstawę współsprawstwa jednocześnie wyznacza jego granice” (wyr. SA w Krakowie z 18.12.2012 r., II AKa 190/12, Legalis). Polega ono na uzgodnieniu woli popełnienia czynu zabronionego, jak też na świadomym współdziałaniu w trakcie jego realizacji. Materiał dowodowy nie udowodnił istnienia pomiędzy oskarżoną a osobą, która ją zatrudniała takiego przestępczego porozumienia i współdziałania. To nie oskarżona wymyśliła i przeprowadziła przestępczą akcję i realizowała znamiona oszustwa. Y. H. jedynie ułatwiła osiągnięcie przestępczej korzyści majątkowej sprawcy poprzez udostępnienie zatrudniającej ją kobiecie swojego konta bankowego, na które pokrzywdzony przelał kwotę zakupu, która następnie została przez nią przekazana organizatorom tego przedsięwzięcia.

Przestępstwo z art. 286 § 1 kk ma charakter ogólnosprawczy, jednakże oskarżyciel publiczny nie udowodnił, iż oskarżona podejmowała wspólnie i w porozumieniu decyzje dotyczące inkryminowanej transakcji mając świadomość jej istoty. Wyrażając swoje stanowisko w postaci domniemania, prokurator nie wskazał dowodów, na którym je oparł, w szczególności – jakie czynności sprawcze w tym zakresie można przypisać oskarżonej i z czego wywiódł tezę o jej porozumieniu z innymi uczestnikami przedmiotowego oszustwa.

Zaskarżony wyrok uniewinniający oskarżoną od zarzutu sprawstwa

( współsprawstwa) w odniesieniu do czynu z art. 286 § 1 kk jest więc w pełni prawidłowy, zaakceptowany przez oskarżyciela publicznego, gdyż w tym zakresie jego apelacja nie podniosła żadnych zarzutów.

Zdaniem prokuratora mimo, że oskarżona nie zrealizowała żadnego ustawowego znamienia czynu z art. 286 § 1 kk, wykonane przez nią czynności ( w ramach zarzucanego jej czynu) stanowiły wsparcie dla przestępczego przedsięwzięcia, w formie pomocnictwa. Sąd I instancji nie odniósł się do tych kwestii, jednakże impulsu do tego nie dał mu także oskarżyciel publiczny.

Sąd odwoławczy stwierdza, że wywody prokuratora zawarte w apelacji – teoretycznie słuszne – w żadnym fragmencie nie odnoszą się do materiału dowodowego ujawnionego w sprawie i rzeczywistego charakteru inkryminowanych oskarżonej działań.

Zgodnie z art. 18 § 3 kk odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie. W orzecznictwie podnosi się, że dla przypisania sprawcy odpowiedzialności za popełnienie oszustwa w postaci pomocnictwa wystarcza, aby sprawca swoim zachowaniem obiektywnie ułatwił innej osobie popełnienie czynu zabronionego i aby mając tego świadomość co najmniej godził się na to (vide: wyrok SN z 27.03.2013 r., III KK 308/12, wyrok SN z 15.10.2013 r„ III KK 184/13).

Prokurator winien więc udowodnić na podstawie dowodów, że osoba, która wyraziła zgodę na funkcjonowanie w firmie w roli „figuranta" mając świadomość jej przestępczego funkcjonowania, następnie godziła się na taki stan rzeczy. Udzielający pomocy musi bowiem obejmować świadomością to, że podejmując określone czynności lub nie wykonując ciążącego na nim obowiązku niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego, ułatwia w ten sposób innej osobie popełnienie czynu zabronionego. Powinien on też obejmować świadomością, że czyni to w odniesieniu do konkretnego, scharakteryzowanego w odpowiednim przepisie części szczególnej Kodeksu karnego lub przepisie pozakodeksowym czynu zabronionego oraz w odniesieniu do indywidualnie oznaczonej osoby bezpośredniego wykonawcy. Udzielający pomocy musi zatem zarówno obejmować świadomością prawną charakterystykę czynu zabronionego, którego popełnienie ma zamiar ułatwić, jak i mieć świadomość znaczenia swojego zachowania (działania lub zaniechania), w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia czynu zabronionego przez inną osobę.

Sąd I instancji zaniechał rozważania pomocnictwa oskarżonej do dokonania przez inną osobę oszustwa na szkodę B. S. (1).

Strona przedmiotowa pomocnictwa polega na ułatwieniu innej osobie popełnienia czynu zabronionego.

Podnosi się, że dla przypisania sprawcy odpowiedzialności za popełnienie przestępstwa oszustwa w postaci pomocnictwa wystarcza, aby sprawca swym zachowaniem obiektywnie ułatwił innej osobie popełnienie czynu zabronionego i aby mając tego świadomość co najmniej godził się na to (por. Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I, pod red. A. Zolla, Warszawa 2012, s. 378; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 marca 2013 r., III KK 308/12, z dnia 15 października 2013 r., III KK 184/13, OSNKW 2014, z. 2, poz. 15; z dnia 7 marca 2003 r., WA 8/03, OSNwSK 2003, nr 1, poz. 540 ). Pomocnictwo do czynu stanowi odrębny typ czynu zabronionego, skoro pomocnicy sprawców przestępstw naruszają odmienną normę sankcjonowaną od tej charakterystycznej dla zrealizowania sprawstwa, wynikający z art. 18 § 3 kk. Jest to samodzielna forma sprawcza innego przestępstwa uzupełnionego opisem udzielenia pomocy, co pozwala przyjąć, że pomocnik może działać z zamiarem ewentualnym nawet wówczas, gdy w przypadku sprawcy bezpośredniego, któremu pomocnik ułatwia realizację znamion przestępstwa, niezbędne jest wykazanie działania z zamiarem bezpośrednim, a nawet kierunkowym. Zamiar udzielającego pomocy ma więc charakter autonomiczny i odnosi się nie do czynu bezpośredniego sprawcy, lecz do znamion strony przedmiotowej pomocnictwa, co oznacza, że pomocnik co najmniej godzi się na to, że swoim zachowaniem ułatwia popełnienie tego czynu bezpośrednim sprawcy. Odnosząc powyższe rozważania do pomocnictwa do występku oszustwa stwierdzić należy, że nawet jeśli przestępstwo charakteryzujące się celem w postaci osiągnięcia korzyści majątkowej należy do tzw. przestępstw kierunkowych i może być popełnione wyłącznie z zamiarem bezpośrednim, to w przypadku formy zjawiskowej pomocnictwa do tego przestępstwa, sprawca może działać również z zamiarem ewentualnym ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 sierpnia 2020 r. II AKa 249/19, Legalis ).

W tym kontekście sąd odwoławczy podkreśla, że aktualne są wszystkie argumenty podniesione przez obrońcę oskarżonej w odpowiedzi na apelację. Sąd odwoławczy w związku z zarzutami prokuratora musi jednak wyszczególnić, iż:

- oskarżona ( obywatelka (...) ) przyjechała do (...) na studia w (...) w W.;

- po przyjeździe na studia, zaczęła poszukiwać pracy nie kolidującej z harmonogramem nauki;

- w dacie czynu miała 18 lat i potrzeby materialne związane z pobytem w innym kraju, które mogła zaspokoić w ramach podjęcia dodatkowej pracy;

- w dniu 21 czerwca 2021 roku trafiła w Internecie na ofertę pracy, która odpowiadała jej wyobrażeniom o możliwości połączenia nauki z pracą i bezrefleksyjnie ją przyjęła, wykonując niezwłocznie czynności wymagane od niej do podjęcia zarobkowania na przekazanych jej zasadach. Zadaniem oskarżonej było udostępnienie rachunku bankowego, przyjmowanie na ten rachunek wpłat od klientów dokonujących zakupów w sklepie z artykułami gospodarstwa domowego, a następnie przelewanie uzyskanych kwot pieniężnych – pomniejszonych o obiecaną prowizję – na rachunek bankowy pracodawcy. Taki sposób funkcjonowania rozmówca oskarżonej motywował tym, że gdyby pracodawca korzystał ze swojego rachunku bankowego i na nim przyjmował wpłaty od klientów za zakupione produkty, wówczas byłby zmuszony do odprowadzania podatku od sprzedaży i dochodowego. Jeżeli korzystałby z zewnętrznego rachunku bankowego, należącego do osoby poniżej 26 roku życia, mającej „ulgę podatkową dla młodych” ( podatek 0%), wówczas uniknąłby płacenia tych podatków i ponosiłby wyłącznie koszty prowizji płatnej za to oskarżonej. Oskarżona nie miała informacji o sklepie i przypisanej do niego strony internetowej, nie zarządzała nią, nie miała wglądu w zamówienia, nie kontaktowała się z klientami, nie posługiwała się telefonem o numerze (...).

Oskarżona konsekwentnie i stanowczo podnosiła, że nie miała pojęcia i nie podejrzewała, ze wzięła udział w procederze wyłudzania pieniędzy od osób, które uiszczały zapłatę za zakupy w sklepie internetowym, a następnie nie otrzymywały towaru i zwrotu przekazanej gotówki. Jej wyjaśnienia należy uznać za wiarygodne. Należy przy tym zaznaczyć, iż:

-oskarżona była osobą niedoświadczoną życiowo, skuszoną obietnicą odpowiadającej jej pracy, wzmocnionej warunkami studiowania i jej sytuacją materialną, gdzie racjonalną potrzebę weryfikację sytuacji zmniejszyło poczucie euforii związane pozyskaniem źródła zarobku. Została ona w istocie zmanipulowana przez oszustów. Nie ukrywała swoich danych i organy procesowe szybko do jej tożsamości. Została bez swojej wiedzy i zgody użyta przez rzeczywistych sprawców w przestępczym procederze jako „figurant”, aby chronić ich przed ewentualną dekonspiracją;

- pracodawca nie wtajemniczył jej w przestępczy proceder;

- w dniu 21 czerwca 2021 roku po podjęciu tego zatrudnienia oskarżona skontaktowała się ze swoją matką i siostrą i przekazała im informacje o nowej pracy. Zareagowały one na tę wiadomość inaczej niż oskarżona. Zaniepokoiły je obowiązki pracownicze oskarżonej i poradziły jej, aby zrezygnowała z tego zatrudnienia. Oskarżona zgodnie z radą matki i siostry jeszcze tego samego dnia poinformował pracodawcę o swojej rezygnacji;

- oskarżona zaraz po uzyskaniu wpłaty 497 złotych od B. S. (2) na swoje konto, niezwłocznie przekazała ją ( pomniejszoną o prowizję dla siebie ) na rachunek bankowy pracodawcy. Po zażądaniu przez B. S. (1) zwrotu tej kwoty nie była już w jej posiadaniu. Y. H. nie wiedziała jaki był charakter tej transakcji i źródło roszczeń kupującego. W tych realiach nie czuła się zobowiązana do zwrotu wymienionej kwoty, ponieważ nie była właścicielem sklepu internetowego i nie dokonywała sprzedaży tego produktu, lecz wyłącznie pośredniczyła w przekazaniu pieniędzy za dokonane w nim zakupy na konto osoby – według jej wiedzy - faktycznie zajmującej się obsługą sklepu internetowego. Po przesłuchaniu jej przez Policję i poznaniu istoty przedmiotowej transakcji, oskarżona przesłała do pokrzywdzonej list z wyjaśnieniami i przeprosinami oraz zwróciła jej kwotę 497 zlotych;

- okoliczności przyjazdu oskarżonej do (...) i charakter jej pobytu wskazują, że inkryminowane zdarzenie było okazjonalne i nie wykraczało poza chęć dorobienia sobie ( zdaniem oskarżonej - legalnego ) na studiach.

Powyższe okoliczności wskazują, iż oskarżona została wykorzystana i stała się ofiarą własnej naiwności i łatwowierności. Po naświetleniu jej przez bliskich, że realia takiego zarobkowania budzą wątpliwości, niezwłocznie zrezygnowała z tej pracy.

Pomocnik musi obejmować swoją świadomością zarówno prawną charakterystykę czynu zabronionego, którego popełnienie ma zamiar ułatwić, oraz mieć świadomość znaczenia swojego zachowania (działania lub zaniechania), w tym w szczególności tego, że stanowi ono ułatwienie popełnienia tego czynu zabronionego przez inną osobę.

Jeśli zaś chodzi o zamiar ewentualny, to polega on na tym, że sprawca wprawdzie nie chce popełnić czynu zabronionego, ale przewiduje realną możliwość jego popełnienia i na to się godzi. Konstrukcja zamiaru ewentualnego, przyjęta w art. 9 § 1 kk, polega na tym, że sprawca, realizując swój cel, który zamierzał osiągnąć, przewiduje też realną możliwość popełnienia przestępstwa i godzi się równocześnie na zaistnienie takiego skutku, jaki następuje w rezultacie jego działania. Godzenie się oznacza zaś akceptowanie mogącego nastąpić stanu rzeczy. Godzenie się dotyczy skutku ubocznego, realnego, lecz w rozumieniu sprawcy jedynie prawdopodobnego w stosunku do podstawowego celu jego działania.

Oskarżona była nieświadoma rzeczywistej potrzeby oraz sposobu wykorzystania jej danych przez pracodawcę. Jej wyjaśnienia, podnoszące, że nie chciała, aby podane przez nią dane zostały wykorzystane do oszukania kogokolwiek, nie wiedziała, że podlegały wykorzystaniu do popełnienia przestępstwa – nie zostały w świetle innych dowodów podważone, zwłaszcza iż od pracodawcy uzyskała „merytoryczne” uzasadnienie takiego sposobu zarobkowania, nie miała doświadczenia życiowego, w tym zawodowego, nie miała z kim z przedyskutować oferty pracy, a po wyrażeniu zastrzeżeń przez bliskich co do jej charakteru – niezwłocznie zrezygnowała z tego zatrudnienia.

Niewątpliwie w niniejszej sprawie nie można było powiązać oskarżonej z dokonaniem przestępstwa oszustwa, gdyby nie udostępniła sprawcy rachunku bankowego, jednakże nie świadczy to o możliwości przypisania jej nawet zamiaru ewentualnego niezbędnego do przyjęcia, że udzieliła pomocy do oszustwa.

Wobec tego, że strona podmiotowa pomocnictwa wyraża się w umyślności zachowania, pomocnik musi mieć co najmniej świadomość, do jakiego czynu zabronionego może udzielić pomocy, godząc się na to.

Odpowiedzialność karna pomagającego zależy od ustalenia, że chciał on, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego albo - przewidując możliwość jego dokonania - godził się na to. Przestępstwa nie stanowi natomiast niezamierzone (nieumyślne) udzielenie pomocy. Pomocnictwo w rozumieniu art. 18 § 3 kk wchodzi w grę wyłącznie wtedy, gdy za udowodnione można uznać, że zachowanie danej osoby podejmowane było z nastawieniem, a więc z zamiarem, aby inna osoba dokonała konkretnego przestępstwa i w związku z tym ułatwiła jej to. Nie jest zaś pomocnictwem zachowanie osoby, która z uwagi na splot okoliczności będących poza sferą jej przewidywań, w sposób niezamierzony sprzyjała sprawcy bądź sprzyjała mu w innym celu, a przez to umożliwiła znalezienie się w konkretnym miejscu i czasie, co ten wykorzystał do popełnienia takiego czynu zabronionego, którego ona nie akceptowała i nie chciała ułatwić.

Zdaniem sądu odwoławczego zachowanie oskarżonej w ramach przedmiotowego czynu można rozważać jedynie na gruncie niezachowania reguł ostrożności właściwego dla nieumyślności określonej w art. 9 § 2 kk, a to wyklucza możliwość przypisania jej czynu z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk; przepis art. 18 § 3 kk odwołuje się jedynie do obu postaci umyślności.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Opocznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 kpk (art. 437 § 2 zd. drugie kpk ) zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 kpk (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 kpk. Zakaz ten bezwzględnie wyklucza możliwość skazania oskarżonego po raz pierwszy w instancji odwoławczej, gdy został uniewinniony lub postępowanie wobec niego umorzono.

Sąd odwoławczy uznał, że materiał dowodowy nie daje podstaw do skazania oskarżonej nie tylko za sprawstwo, ale także za czyn z art. 18 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk. Wyrok pierwszoistnacyjny był wyrokiem uniewinniającym oskarżoną od czynu z art. 286 § 1 kk; sąd odwoławczy (w składzie rozpoznającym apelację) na podstawie tego samego materiału dowodowego uzupełnił analizę dowodów i ocenę prawną przedmiotowego zdarzenia historycznego i ustalił, iż oskarżona nie dopuściła się także postulowanego w apelacji czynu w postaci pomocnictwa do oszustwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej w akcie oskarżenia czynu.

Obciążenie Skarbu Państwa wydatkami za postepowanie przed sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korekty zaskarżonego wyroku w jakimkolwiek zakresie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd odwoławczy na podstawie art. 636 § 1 kpk wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążył Skarb Państwa ( prokurator przegrał apelację ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana