Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 218/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 10 stycznia 2025 roku w sprawie o sygn. akt II K 175/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Pokrzywdzona M. K. w okresie 24 kwietnia 2024 roku do 9 maja 2024 roku uczestniczyła w procesie rehabilitacji w pracowni fizjoterapii (...) przychodnia (...). w D..

zaświadczenie

koperta k. 169

2.1.1.2.

Pokrzywdzona posiada przewlekłe zawroty głowy, zaburzenia równowagi, poznawcze oraz labilność emocjonalną. Wymaga okresowej kontroli neurologicznej, głównie z uwagi na osłabienie funkcji poznawczych.

zaświadczenie

koperta k. 169

2.1.1.3.

Pokrzywdzona cierpi na zwyrodnienie stawu kolanowego, odczuwa ból kolan.

karta wizyty

koperta k. 169

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

2.1.1.2

2.1.1.3

Zaświadczenia lekarskie dołączone do akt sprawy.

Dokumenty pochodzą od fachowych podmiotów i w sposób obiektywny dokumentują powypadkowe dolegliwości u pokrzywdzonej.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej M. K. w punkcie pierwszym (1 - numeracja sądu okręgowego) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. oraz art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegający na wydaniu zaskarżonego wyroku na podstawie ustaleń faktycznych niewynikających z całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a poczynionych z rażącym przekroczeniem granic dopuszczalnej swobody w ocenie dowodów, tj. w sposób dowolny, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego

- mianowicie na podstawie ustalenia poczynionego przez Sąd a quo, że:

A. odnośnie do pokrzywdzonej: „Na skutek zastosowanego leczenia zachowawczego uzyskano znaczną poprawę stanu jej zdrowia. Zmiany pourazowe głowy niemal całkowicie wycofały się, wypisana do domu z zaleceniami oszczędzającego trybu życia i dalszego leczenia w poradni neurologicznej, (podkreślenia moje J.S.) Od tego czasu jest pod opieką neurologa i ortopedy w przychodni przyszpitalnej w K., ”

pomimo że z dowodów uznanych przez Sąd a quo w całości za wiarygodne, w tym zeznań Pokrzywdzonej, zeznań świadka A. G. oraz zeznań świadka S. Ż. wynika, że:

(ii) po wypadku Pokrzywdzona zdecydowanie podupadła na zdrowiu,

( (...)) „Od momentu wypadku (Pokrzywdzona) ma problem z wejściem na jakiś stołeczek, nie wiesza sobie już firanek, nie może podnieść głowy do góry w momencie jej podniesienia ma duży zawrót głowy ”

(iv) Pokrzywdzona j est teraz często rozkojarzona, zapomina się, ma niestabilny chód, odnoszę wrażenie, że zaraz się przewróci, przed wypadkiem nie miała aż takich dolegliwości, była sprawniejsza, sama potrafiła wejść na stołeczek, powiesić sobie firankę i ogarnąć sobie w domu ,

(v) Pokrzywdzona „ma problemy z wchodzeniem po schodach na górę ”,

(vi) Pokrzywdzona „ma zawroty głowy, ma zrotowaną do środka stopę”,

(vii) Pokrzywdzona boi się przechodzić przez pasy, odczuwa lęk,

(viii) Pokrzywdzona traci równowagę, narzeka na częste bóle głowy,

- co łącznie skutkowało:

a) niedostrzeżeniem, że ujemne następstwa przestępstwa, w tym skala cierpień i dolegliwości, które oskarżony wyrządził swoim czynem Pokrzywdzonej jest znacznie wyższa, niż przyjął to Sąd a quo,

b) zaniechaniem powołania biegłych lekarzy z zakresu neurologii i ortopedii, w tym niezasadnym oddaleniem przez Sąd a quo na mocy postanowienia z dnia 27 grudnia 2024 r. wniosków dowodowych pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, gdyż „okoliczności, które miałyby być udowodnione w drodze tych dowodów nie są kwestionowane i wniosek zmierza do przedłużenia postępowania."

B. a nadto na podstawie wadliwego, całkowicie dowolnego ustalenia, że „oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, co daje podstawę do przypuszczenia, że zrozumiał on niewłaściwość swojego postępowania i w przyszłości nie będą już miały miejsca zachowania, które stanowiły podstawę do wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego” a nadto, że: „Warunkowe umorzenie jest w tym przypadku uzasadnione również z uwagi na ocenę dotychczasowego sposobu życia i okoliczności popełnienia czynu oraz zachowanie pokrzywdzonego, jak i żal z powodu konsekwencji wypadku. ”, - w sytuacji, z której z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, że, oskarżony wyraził rzeczywistą skruchę i żal, a nadto na skutek zaniechań dowodowych, stan faktyczny sprawy nie jest stanem „niebudzącym żadnych wątpliwości”.

W rozwinięciu uzasadnienia zarzutu z nr 1.B apelant podniósł, że sąd I instancji nie wyjaśnił elementów przedmiotowo- podmiotowych zarzuconego oskarżonemu czynu rzutujących na ocenę stopnia jego społecznej szkodliwości, jak i stopnia zawinienia oskarżonego. Pominięcie w ustaleniach sądu I instancji następstw u pokrzywdzonej zaistniałego zdarzenia wskazanych przez apelanta rzutuje na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu i realiach przedmiotowej sprawy nie zachodziły przesłanki do zastosowania wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania karnego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie podnieść należy, że pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej w punkcie pierwszym (1) wniesionej apelacji pisemnej w istocie zarzucił zaskarżonemu wyrokowi błędną ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, co sprecyzował w rozwinięciu uzasadnienia do zarzutu nr 1.B (k-140-141). Zdaniem apelanta sąd meriti niezasadnie zastosował instytucję warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego w sytuacji, gdy stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu jest znaczny. Sąd okręgowy w tym składzie podziela pogląd, że ,,najistotniejszą przesłanką warunkowego umorzenia postępowania, jest to, aby wina sprawcy i społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu nie były znaczne. Wskazane w art. 66 § 1 Kodeksu karnego (tj. Dz.U. z 2024 r. poz. 17) właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego postawa i dotychczasowy sposób życia stanowią odrębną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania. Nie mogą one być uwzględniane w ocenie społecznej szkodliwości popełnionego czynu i winy sprawcy, to jest: przemawiać za ich „znacznością” lub „nieznacznością”. Trzeba przyjąć, że przesłanka ta wchodzi w grę dopiero po ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynu i wina sprawcy nie są znaczne” (zobacz: wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy - IV Wydział Karny Odwoławczy z dnia 23 stycznia 2024 r., IV Ka 1215/23). W realiach przedmiotowej sprawy sąd I instancji skupił się na ocenie osoby sprawcy, a pominął ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Podnieść należy, że sąd meriti w uzasadnieniu do zaskarżonego wyroku jedynie stwierdził, że ,,oskarżony jest zatem sprawcą przestępstwa z art. 177 § 1 kk co pozwala uznać, że czyn ten jest czynem karalnym. Charakteryzuje go większa niż znikoma szkodliwość społeczna, a więc jest to również czyn karygodny” ( uzasadnienie k-126v). W dalszej części uzasadnienia sąd I instancji ustala, że ,,na niekorzyść oskarżonego świadczy znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu wynikający z godzenia w podstawowe dobra chronione prawem jakimi są bezpieczeństwo w ruchu drogowym oraz zdrowie i życie człowieka ( uzasadnienie k-128). Sąd I instancji w istocie nie dokonał oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, a pomimo to warunkowo umorzył postępowanie karne z obrazą przepisów art. 66 § 1 kk w zw. z art. 115 § 2 kk. W tym miejscu podnieść należy, że zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego ,,naruszenie art. 115 § 2 kk może mieć miejsce wówczas, gdy sąd w swej ocenie pominie którykolwiek z wymienionych w nim kwantyfikatorów lub weźmie pod uwagę okoliczność, która nie jest w nim wymieniona i nada jej wagę, oceniając społeczną szkodliwość czynu. Każda z wymienionych w tym przepisie okoliczności cechuje się prawną doniosłością i ocena powinna mieć charakter kompleksowy, uwzględniający wszystkie faktory, nie należy przy tym nadawać pierwszeństwa jednym z nich kosztem innych, uwzględniając także, w ograniczonym zakresie, podmiotową stronę zachowania oskarżonego” (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 5 lutego 2025 r., IV KK 360/24).

Bezsporne w przedmiotowej sprawie jest, że do zdarzenia doszło na pasach przejścia dla pieszych, przez które przechodziła na drugą stronę jezdni pokrzywdzona, zaś oskarżony potrącił ją przodem samochodu. Zgodnie z treścią art. 26 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym ( tj. Dz. U. nr 58 z 2003 r., poz. 515 z późn.zm.) kierujący pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność, zmniejszyć prędkość tak, aby nie narazić na niebezpieczeństwo pieszego znajdującego się na tym przejściu albo na nie wchodzącego i ustąpić pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na tym przejściu albo wchodzącemu na to przejście, z zastrzeżeniem ust. 1a. Sytuacja w jakiej znalazł się oskarżony była typową sytuacją drogową przy panujących dobrych warunkach atmosferycznych. Oskarżony zbliżając się do przejścia dla pieszych jechał wolno, tak jakby miał się przed nim zatrzymać, co potwierdziła świadek S. Ż., Oskarżony nie zatrzymał się przed przejściem dla pieszych i nie widział pokrzywdzonej, co jednoznacznie świadczy o tym, że przed zaistniałym wypadkiem drogowym nie obserwował przedpola jazdy. Z zeznań świadka M. S. (funkcjonariusza Policji - wnuczki oskarżonego) wynika, że oskarżony często przejeżdżał przez to przejście dla pieszych i wiedział, że ono się tam znajduje. Winien więc zachować szczególną ostrożność, czego nie uczynił i ten sposób rażąco naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Do wypadku doszło w centrum miasta, przy dobrej widoczności i sprzyjających właściwej obserwacji warunkach drogowych. Na marginesie można tylko stwierdzić, że w tym czasie przez przejście dla pieszych mogły przechodzić także inne osoby i tylko przypadek zadecydował o tym, że była na tym przejściu tylko pokrzywdzona.

W wyniku wypadku drogowego spowodowanego przez oskarżonego pokrzywdzona M. K. odniosła obrażenia naruszające czynności narządów jej ciała na okres czasu powyżej 7 dni. Ustalenie skutków zaistniałego wypadku drogowego ma istotne znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu przez sąd I instancji w zaskarżonym wyroku. Z dołączonej do akt dokumentacji lekarskiej wynika, że pokrzywdzona skutki zaistniałego wypadku drogowego odczuwa w dalszym ciągu, gdyż ma przewlekłe zawroty głowy, zaburzenia równowagi, zaburzenia poznawcze oraz labilność emocjonalną (k-169- zaświadczenie lekarskie wystawione przez lek med. K K.). Negatywne skutki zaistniałego wypadku, które są odczuwalne w dalszym ciągu dla pokrzywdzonej potwierdziła w złożonych zeznaniach jej córka – świadek A. G..

Dokonana przez sąd I instancji ocena stopnia zawinienia oskarżonego jak i stopnia społecznej szkodliwość jego czynu jest zdaniem sądu odwoławczego błędna. Fakt, iż oskarżony spełniał warunki formalne do warunkowego umorzenia postępowania nie jest wystarczający. O zasadności tego rodzaju rozstrzygnięcia w tym konkretnym przypadku decyduje waga i zakres naruszonych przepisów w zakresie ruchu drogowego, okoliczności zaistniałego zdarzenia i jego skutki dla pokrzywdzonej. Już na tym etapie postępowania zdaniem sądu odwoławczego stwierdzić należy, że zastosowana reakcja prawno-karna przez sąd I instancji na czyn popełniony przez oskarżonego jest błędna. Pokrzywdzona w dalszym ciągu odczuwa negatywne skutki zaistniałego wypadku drogowego ( zarówno fizyczne jak i psychiczne). Zasadne jest ustalenie przez sąd meriti jakie są faktyczne skutki zaistniałego wypadku dla pokrzywdzonej, gdyż okoliczność ta ma istotne znaczenie dla dokonania oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego ( art. 115 § 2 kk).

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zawarty w skardze apelacyjnej pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu, który popełnił oskarżony i w konsekwencji zarzut braku przesłanek z art. 66 § 1 kk do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego w stosunku do oskarżonego - okazał się zasadny, to sąd okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.2.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej w punkcie drugim (2) wniesionej apelacji pisemnej zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisu art. 67 § 3 k.k. w przypadku warunkowego umorzenia postępowania i brak orzeczenia środka kompensacyjnego w postaci obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz Pokrzywdzonej kwoty 45.000,00 zł w sytuacji, w której Sąd a quo co do zasady związany był wnioskiem oskarżycielki posiłkowej, orzeczenie obowiązku zadośćuczynienia było możliwe, wreszcie, wysokość zasądzonej nawiązki nie kompensuje dolegliwości rzeczywiście wyrządzonych Pokrzywdzonej przestępstwem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedwczesne jest ustosunkowanie się do zarzutu podniesionego w punkcie drugim (2) apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, gdyż zdaniem sądu okręgowego sąd meriti niezasadnie zastosował instytucję warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego, gdyż nie ustalił okoliczności przedmiotowych wpływających na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Podnieść jednak należy, że sąd meriti w pierwszej kolejności powinien dążyć do zasądzenia w odpowiedniej wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz M. K., aby ,,nie odsyłać” pokrzywdzonej na drogę procesu cywilnego (co wiąże się z dodatkowymi wydatkami). Orzeczenie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę pokrzywdzonej będzie możliwe po dokonaniu ustaleń przez sąd I instancji (w oparciu o aktualną dokumentację medyczną ) skutków zaistniałego zdarzenia dla M. K..

Wniosek

O orzeczenie, na zasadzie art. 67 § 3 k.k. w przypadku utrzymania orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania, w stosunku do oskarżonego J. M. środka kompensacyjnego w postaci obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz Pokrzywdzonej kwoty 45.000,00 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W sytuacji uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji wniosek ten jest bezprzedmiotowy (art. 436 kpk).

3.3.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zdaniem sądu okręgowego w tym składzie w realiach przedmiotowej sprawy już na tym etapie postępowania stwierdzić należy, że zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego sąd I instancji dokonał z obrazą przepisu art. 115§ 2 kk, gdyż nie dokonał zgodnie z treścią ww. przepisu oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu (wręcz stwierdził, że jest on znaczny k-128- uzasadnienie). Sąd I instancji ustalił ponadto, że zasądzona nawiązka w kwocie 5000 złotych na rzecz pokrzywdzonej jest adekwatna i proporcjonalna do cierpień, które oskarżony swoim zachowaniem przysporzył pokrzywdzonej. Tego rodzaju ustalenie jest dowolne, bez dokonania oceny aktualnej sytuacji pokrzywdzonej związanej z zaistniałym zdarzeniem. Bezsporne jest, iż pokrzywdzona w dalszym ciągu korzysta z pomocy lekarskiej, a jej sprawność fizyczna jest mniejsza niż przed zaistniałym wypadkiem drogowym. Ponadto musi ponosić koszty związane z dalszym leczeniem, a sąd I instancji nie ustalił w jakiej wysokości są to wydatki. Konieczne jest w przedmiotowej sprawie przeprowadzenie dalszego postępowania dowodowego w celu ustalenia faktycznej szkody wyrządzonej przestępstwem pokrzywdzonej zarówno niematerialnej – krzywdy, jak i materialnej w sytuacji ponoszenia przez nią kosztów związanych z rehabilitacją i dalszym leczeniem )

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd I instancji winien przeprowadzić postępowanie dowodowe umożliwiając oskarżonemu złożenie wyjaśnień (jeżeli z tego prawa skorzysta i stawi się na rozprawę) oraz na rozprawie przeprowadzić dowód z zeznań pokrzywdzonej M. K. (w szczególności odnośnie dalszego jej leczenia związanego zaistniałym wypadkiem drogowym, wysokości udokumentowanych wydatków ponoszonych na dalsze leczenie) oraz dowód z zeznań bezpośredniego świadka zaistniałego zdarzenia S. Ż.. Zeznania pozostałych świadków sąd I instancji może ujawnić korzystając z treści przepisu art. 444 § 2 kpk. Sąd I instancji po uzupełnieniu materiału dowodowego dokona oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu zgodnie z zasadami wynikającymi z treści art. 115 § 2 kk, mając na uwadze rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1 uzasadnienia odnośnie oceny naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego, skutkiem czego było spowodowanie zaistniałego zdarzenia. Zdaniem sądu okręgowego w tym składzie zebrany dotychczas materiał dowodowy wskazuje, że w stosunku do oskarżonego powinien zapaść wyrok skazujący.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2 wyroku sądu okręgowego.

Sąd okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. W. kwotę 1033,20 złotych z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym. Wysokość wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu sąd okręgowy ustalił w oparciu o treść § 4 ust. 1 i § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U. z 2019 roku poz. 18).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec oskarżonego, a także w zakresie wysokości orzeczonego środka kompensacyjnego na rzecz pokrzywdzonej.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana