Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 243/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 22 stycznia 2025 r., sygn. akt II K 777/24.

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----------

------------------

---------------------------------------------------------------

-------------

---------------

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----------

------------------

---------------------------------------------------------------

--------------

---------------

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------

---------------------------------

------------------------------------------------------------------------------------

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------

---------------------------------

-----------------------------------------------------------------------

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego S. W. adw. P. P. - k. 104-110:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść wyroku polegający na

przyjęciu, iż oskarżony prowadził w dniu 31 maja 2024 r. pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, prowadzącym do stężenia 0,75 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, gdy tymczasem stwierdzone u oskarżonego stężenie alkoholu w chwili zatrzymania go podczas jazdy do kontroli drogowej wynosiło 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i słusznie przyjęte zostało przez oskarżyciela publicznego w opisie czynu zarzucanego aktem oskarżenia albowiem do odmiennych i nieprawidłowych ustaleń faktycznych sądu w tym zakresie brak jest w niniejszej sprawie wystarczających podstaw;

2. obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, a to art. 5 § 2 k.p.k. poprzez naruszenie zasady domniemania niewinności i nakazu rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, na skutek przyjęcia, iż oskarżony prowadził pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, prowadzącym do stężenia 0,75 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, co uzasadniało obligatoryjne orzeczenie wobec niego przepadku równowartości pojazdu mechanicznego służącego do popełnienia przestępstwa, gdy tymczasem stwierdzone stężenie alkoholu w chwili zatrzymania go podczas jazdy do kontroli drogowej wynosiło 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu ;

3. rażąca niewspółmierność kary oraz środka karnego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2

Zgodzić należy się ze stanowiskiem zaprezentowanym w tym względzie przez skarżącego, albowiem Sąd I instancji dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustaleń w tym względzie naruszając obowiązujące przepisy procesowe ustalił, że oskarżony prowadził w dniu 31 maja 2024 r. pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości, prowadzącym do stężenia 0,75 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, gdy tymczasem stwierdzone u oskarżonego stężenie alkoholu podczas pierwszego badania A. bezpośrednio po zatrzymaniu do kontroli drogowej wynosiło 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Tym samym, Sąd pierwszej instancji błędnie ustalił, że oskarżony prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości odpowiadającym stężeniu 0,75 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, podczas gdy – zgodnie z niekwestionowanym materiałem dowodowym – pierwszy pomiar dokonany niezwłocznie po zatrzymaniu oskarżonego o godzinie 03:24 wykazał stężenie 0,61 mg/l. Ta wartość została również pierwotnie przyjęta w akcie oskarżenia. Sąd arbitralnie i na niekorzyść oskarżonego, nie przedstawiając żadnych dodatkowych i przekonujących podstaw dowodowych deprecjonujących to pierwsze badanie (np. opinii biegłego z zakresu toksykologii, rekonstrukcji czasu od spożycia alkoholu, dokładnego ustalenia momentu prowadzenia pojazdu w odniesieniu do badania itp.), samodzielnie przyjął wyższą wartość wynikającą z kolejnego badania przeprowadzonego o godzinie 03:42 (a zatem po 18 minutach). Sąd pierwszej instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, przyjmując jako podstawę wyroku wyłącznie wyższy wynik drugiego badania (0,75 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), pomijając bez należytego uzasadnienia wynik pierwszego badania przeprowadzonego bezpośrednio po zatrzymaniu, który wskazywał stężenie 0,61 mg/l. Tymczasem różnica między tymi pomiarami może wynikać z naturalnych wahań stężenia alkoholu w organizmie (np. ze zjawiska resorpcji – wzrastającego stężenia alkoholu w krótkim czasie po spożyciu, zanim osiągnie ono maksimum), a także z ewentualnych różnic w metodzie wykonania badania, dokładności urządzenia czy odstępu czasu między kolejnymi pomiarami. W ocenie Sądu odwoławczego, jeżeli w sprawie występują rozbieżności między wynikami dwóch pomiarów stężenia alkoholu, a sąd decyduje się na oparcie ustaleń faktycznych na wyższym wyniku, powinien to uczynić w oparciu o dowody potwierdzające, że właśnie ten wynik odpowiadał rzeczywistości w chwili czynu. W niniejszej sprawie skoro to pierwsze badanie przeprowadzono bezpośrednio po zatrzymaniu pojazdu, to trafniej oddaje ono stan oskarżonego w chwili prowadzenia samochodu. W konsekwencji sąd pierwszej instancji ustalił stan faktyczny w sposób dowolny, przyjmując wersję mniej korzystną dla oskarżonego, bez wystarczającej podstawy dowodowej, co pozostaje w sprzeczności z zasadami prawidłowego prowadzenia postępowania dowodowego i zasadą obiektywizmu (art. 4 k.p.k.).

Sąd dopuścił się również rażącego naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., zgodnie z którym nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego (in dubio pro reo). Skoro brak jest jednoznacznych dowodów wskazujących, że oskarżony w chwili kierowania pojazdem znajdował się w stanie nietrzeźwości prowadzącym do stężenia 0,75 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu (a nie 0,61 mg/l, jak wynika z przeprowadzonego pierwszego pomiaru), sąd nie był uprawniony do przyjęcia mniej korzystniej dla oskarżonego wersji zdarzeń, tym bardziej że wpływało to na obligatoryjne orzeczenie o przepadku równowartości pojazdu mechanicznego (art. 44b § 2 k.k.).

Powyższe uchybienia miały istotny wpływ na treść wyroku, zwłaszcza w zakresie orzeczenia o przepadku równowartości pojazdu mechanicznego. Zgodnie z art. 44b § 2 k.k., obligatoryjność tego środka karnego uzależniona jest od spełnienia przesłanki prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości (por. art. 178a § 5 k.k.). Granica ta (0,5 mg/l = 1,0 ‰ we krwi) została już przekroczona przy stężeniu 0,61 mg/l, jednak to właśnie przekroczenie wartości granicznych rzędu 0,75 mg/l skłoniło sąd do wyciągnięcia surowszych konsekwencji, opartych na błędnym założeniu o szczególnie wysokim stopniu nietrzeźwości. W tym kontekście, błędne przyjęcie wyższego stężenia alkoholu rzutuje bezpośrednio na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu i zakres zastosowanych środków karnych.

Prawidłowa ocena materiału dowodowego winna prowadzić do przyjęcia stężenia 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu jako miarodajnego, a tym samym do weryfikacji podstaw do obligatoryjnego orzeczenia przepadku równowartości pojazdu.

Ad. 3

Pamiętać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

W aspekcie powyższego, odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności w zakresie przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że bezwzględna kara pozbawienia wolności wobec oskarżonego spełni cele postępowania, stwierdzić należy, iż jest trafny.

Zdaniem Sądu odwoławczego sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa (uprzednia niekaralność za przestępstwa) oraz jego właściwości i warunki osobiste, a nade wszystko okoliczności przestępstwa, stanowią pozytywną prognozę na przyszłość, i pozwalają przypuszczać, że kara 10 miesięcy pozbawienia wolności, jednakowoż z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby 3 lat zapewni, iż oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem. Podkreślić należy, iż w ocenie sądu odwoławczego, występek oskarżonego zasługuje na potępienie, niemniej jednak nie dyskwalifikuje możliwości zastosowania względem niej dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia kary. Mając na uwadze poziom alkoholu w organizmie oskarżonego przekraczający ponad dwukrotnie próg trzeźwości opisany w art. 115 § 16 k.k., jak również okoliczności (w tym czas i miejsce – pora nocna, gdy w istocie jest niewielkie natężenie ruchu drogowego, oraz krótki dystans - wynoszący około 200 m - pokonany przez oskarżonego pojazdem) popełnienia zarzucanego mu czynu, uzasadnione jest twierdzenie, iż choć niewątpliwie stwarzał on zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego (które się nie zmaterializowało w tym konkretnym przypadku) przemawia to również za czasowym – na okres 4 lat - pozbawieniem go uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Podkreślić w tym miejscu należy, że poruszanie się pojazdami mechanicznymi, ale też innymi pojazdami pod wpływem alkoholu stwarza realne niebezpieczeństwo dla innych użytkowników dróg, albowiem osoba jadąca pojazdem w stanie nietrzeźwości ma ograniczoną możliwość postrzegania oraz ograniczoną zdolność reagowania na zmieniającą się w sposób dynamiczny sytuację na drodze, wzrasta zatem ryzyko nieprzewidzianych zachowań kierującego. Zważywszy na powyższe, oraz w aspekcie faktu, iż oskarżony nie był dotychczas karany, ale też w przeszłości był osobą pozbawioną uprawnień do kierowania pojazdami (co świadczy o jego braku zdyscyplinowania i zasadnym jest pozbawienie oskarżonego uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi na okres 4 lat. W ocenie sądu odwoławczego czyn popełniony przez oskarżonego miał co prawda w jej życiu charakter incydentalny, lecz stopień jego zawinienia i stopień jego społecznej szkodliwości, wskazywał, iż zasadnym jest pozbawienie go prawa jazdy na okres 4 lat, z zaliczeniem okresu zatrzymania prawa jazdy od dnia 31 maja 2024 roku. Ponadto, prawidłowo ze względów wychowawczych Sąd Rejonowy orzekł w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci podania wyroku do publicznej wiadomości i świadczenia pieniężnego w kwocie 6.000 złotych, które zasądził na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W tym miejscu podkreślić należy, iż sytuacja osobista i materialna oskarżonego wskazuje, że obciążenie go świadczeniem pieniężnym w powyższej kwocie, oraz obowiązkiem uiszczenia opłaty w wysokości 180 złotych oraz wydatków poniesionych w sprawie w kwocie 70 złotych, będzie istotną (ale nie nadmierną) dolegliwością na gruncie analizowanej sprawy. Tym bardziej, że istnieje możliwość rozłożenia w/w należności na raty.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez zmianę opisu czynu i przyjęcie, iż oskarżony prowadził pojazd mechaniczny, będąc w stanie nietrzeźwości w stężeniu 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary 10 miesięcy pozbawienia wolności na okres 2 lat próby, skrócenie orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do lat 3, uchylenie punktu 4, lub ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny z przyczyn opisanych powyżej.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie wyroku częściowo w mocy w zakresie w którym nie podlegał określonej modyfikacji , o czym szczegółowo wyjaśniono w punkcie 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wyroku w części z przyczyn wskazanych szczegółowo w punkcie 5.2.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- ustalono, iż w czasie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 znajdował się on w stanie nietrzeźwości z zawartością alkoholu w wydychanym powietrzu prowadzącą o godzinie 03:24 do stężenia na poziomie 0,61 mg/l;

- na podstawie art. 69 § 1 k.k., art. 69 § 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby 3 lat;

- uchylono rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 4.

Zwięźle o powodach zmiany

W związku z częściowym uznaniem zarzutów obrońcy oskarżonego za zasadne doszło do modyfikacji rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w zakresie opisu czynu przypisanego w odniesieniu do stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu, jak i w konsekwencji wynikającego z tego uchylenia środka karnego w postaci przepadku równowartości pojazdu mechanicznego, a także zmiany w zakresie kary wymierzonej oskarżonemu.

Odnosząc się do postulatu obrońcy oskarżonego w zakresie obniżenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, Sąd Okręgowy zważył, że w jednolitym orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreślano, że ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych stanowi wykluczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji. Obowiązek orzeczenia wobec nietrzeźwego sprawcy przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, uczestniczącego w ruchu, środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju, ściśle sprzęgnięty jest z celem, jaki zakaz ten ma realizować. Chodzi najpierw o cele, które zakaz ma osiągnąć wobec oskarżonego, przede wszystkim cele zapobiegawcze, wysunięte przed cele wychowawcze. Taka hierarchia celów została przyjęta przez ustawodawcę także przy orzekaniu środków karnych. Sąd Okręgowy zważył, że w realiach przedmiotowej sprawy biorąc pod uwagę stopień stanu nietrzeźwości kierującego oskarżonego czym tenże stwarzał abstrakcyjne zagrożenie dla ruchu drogowego oraz fakt, że na skutek nieprzestrzeganie przepisów ruchu drogowego oskarżonemu w 2015 roku cofnięto mu uprawnienia do kierowania pojazdami (co niewątpliwie świadczy o trwałym lekceważeniu obowiązującego porządku prawnego w zakresie przepisów o ruchu drogowym, co może świadczyć o braku poszanowania dla porządku prawnego), ukształtowanie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat oraz świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 6000 złotych będzie adekwatną reakcją karną.

Zważywszy również na powyższe w ocenie Sądu Okręgowego, kara 10 miesięcy pozbawienia wolności o charakterze nieizolacyjnym (z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby) jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, a uwzględnia jako okoliczności łagodzącą aktualną niekaralność, zaś jako obciążającą ponad dwukrotne przekroczenie ustawowego progu trzeźwości. W ocenie Sądu w przypadku oskarżonego można zastosować instytucję probacyjnej warunkowego zawieszenia wykonania kary. Bowiem nie sprzeciwia się temu brzmienie art. 69 k.k. Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu, sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (§ 1). Nadto sąd warunkowo zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (§ 2). Innymi słowy, na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary zasługują jedynie sprawcy, wobec których orzeczono karę w określonym wymiarze ale zasadniczo co, do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą zatem wskazywać na to, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte cele kary, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa. W przedmiotowej sprawie istnieją przesłanki pozwalające w sposób przekonywujący i wiarygodny budować przypuszczenie, iż w wypadku warunkowego zawieszenia kary w stosunku do oskarżonego, cele kary zostałyby osiągnięte. W sprawie nie ujawniły się okoliczności rzutujące na stopień winy, bowiem oskarżony nie jest dotknięty żadną dysfunkcją psychiczną, a tym samym prawidłowo postrzega rzeczywistość i mógł dać posłuch obowiązującemu prawu. Uwzględniając zatem występujące w sprawie okoliczności przedmiotowo – podmiotowe, w ocenie Sądu odwoławczego stwierdzić należy, iż stopień zawinienia i stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczny. W ocenie Sądu Odwoławczego wolnościowa kara pozbawienia wolności jest adekwatna do popełnionego przestępstwa, a nade wszystko spełni oczekiwane cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.

------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.

------------------------------------------------------------------------

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.

------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W tym miejscu, wskazać należy, iż – mimo że żadna ze stron postępowania nie kwestionowała na rozprawie apelacyjnej w sprawie o sygn. akt IV Ka 243/25 prawidłowości składu orzekającego Sądu drugiej instancji, ani nie podejmowała inicjatywy mającej na celu wyłączenie sędziego sprawozdaw cy – w przedmiotowej sprawie nie występują w stosunku do sędziego referenta zarówno okoliczności określone w art. 40 k.p.k., jak również okoliczności tego rodzaju – o których mowa w art. 41 k.p.k. – które mogłyby wzbudzić uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w przedmiotowej sprawie. Z żadną ze stron postępowania lub jej przedstawicielem procesowym nie łączą sędziego referenta jakiekolwiek stosunki natury osobistej lub zawodowej, które mogłyby wpływać na bezstronność orzekania. Nie doszło również do uzewnętrznienia przez sędziego poglądu co do istoty sprawy przed wydaniem orzeczenia.

Sąd w niniejszym składzie, podziela tezę, iż mechanizmy służące realizacji konstytucyjnej gwarancji prawa do sądu (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) – pozostające w zbieżności z wymogami określonymi w art. 6 ust. 1 zdanie pierwsze Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności i art. 14 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, wymagają realnego zapewnienia stronie możliwości urzeczywistnienia tego prawa poprzez wpływ na postępowanie za pomocą takich instrumentów procesowych jak instytucja wyłączenia sędziego, które pozwolą na eliminację jakichkolwiek uzasadnionych na oczach postronnego obserwatora wątpliwości co do bezstronności sędziego – instytucja wyłączenia sędziego w równej mierze służy zapewnieniu realnej bezstronności sądu, jak i umacnianiu autorytetu wymiaru sprawiedliwości przez usuwanie choćby pozorów braku bezstronności.

W tym stanie rzeczy, sąd w niniejszym składzie nie podziela poglądu, iżby sama w sobie okoliczność zgłoszenia przez sędziego referenta kandydatury na wolne stanowisko sędziowskie w sądzie okręgowym, a w jej efekcie powołanie w dniu 10 lipca 2019 roku na stanowisko sędziowskie sądu okręgowego była wystarczającym uzasadnieniem dla uznania braku zachowania przez tegoż sędziego zewnętrznych znamion bezstronności w niniejszym procesie. W tym zakresie podzielić należy argumenty zawarte w orzeczeniach Sądu Najwyższego (por. np. uchwałę z dnia 02 czerwca 2022 r., I KZP 2/22) oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (por. m. in. wyrok z dnia 06 października 2021 r., C-487/19).

W efekcie sąd w niniejszym składzie stoi na stanowisku, że brak jest podstaw do przyjęcia a priori, że każdy sędzia sądu powszechnego, który uzyskał nominację w następstwie brania udziału w konkursie przed Krajową Radą Sądownictwa po 17 stycznia 2018 r., nie spełnia minimalnego standardu bezstronności i każdorazowo sąd z jego udziałem jest nienależycie obsadzony w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

W świetle powyższego za utrwalone należy przyjąć, że do stwierdzenia braku bezstronności sędziego konieczne jest dodatkowo osadzenie okoliczności wskazywanych jako podstawa niniejszego wniosku w określonych skonkretyzowanych realiach dotyczących postępowania nominacyjnego danej osoby (podobny wniosek wynika z argumentacji zawartej w sentencji i uzasadnieniu wyroku TSUE z dnia 06 października 2021 r., C-487/19). Ponadto, z przywołanego wyroku TSUE (a także wielu innych judykatów TSUE czy ETPCz) wynika, iż skoro powołanie sędziego jest wieloelementowym procesem, do postawienia wniosku, że zagrożona jest prawidłowość skutku, do którego doprowadził wspomniany proces – rozumianego jako brak bezstronności sędziego – konieczne jest dokonanie analizy wszystkich elementów tego procesu i ich sumaryczna, rzetelna i pozbawiona charakteru polemiczno – politycznego analiza.

Podnieść w tym miejscu też należy, iż powołanie sędziego referenta niniejszej sprawy IV Ka 243/25 na stanowisko Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego przy Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim w dniu 28 października 2019 roku dokonane zostało nie przez organ władzy wykonawczej czy ustawodawczej, ale przez organ władzy sądowniczej (art. 112 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych - t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 217 z późn. zm.), zatem nie powstała z tego powodu zależność od którejkolwiek z alternatywnej, dla sądowej, władz.

Sędzia referent sprawy IV Ka 243/25 w pionie karnym orzeka od 2010 roku. W przebiegu służby sędziowskiej była wielokrotnie delegowana do orzekania w sądzie wyższej instancji, a mianowicie w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim – wydziale karnym odwoławczym oraz w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie. Posiada więc wieloletnie doświadczenie orzecznicze zdobyte nie tylko w sądzie rejonowym i okręgowym, ale też w sądzie apelacyjnym. Przy czym, zgłoszenie na delegację do Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w Warszawie zostało poprzedzone prawie 13-letnim stażem orzeczniczym w sprawach karnych, a w tym czasie wielokrotnym delegowaniem do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim (począwszy od 2011 r. delegowanie do wydziału karnego odwoławczego, zaś od 18 czerwca 2018 r. delegacja stała do orzekania w IV Wydziale Karnym Odwoławczym), i uzyskaniem pozytywnej oceny pracy, co wynika z oceny sporządzonej przez Wizytatora ds. karnych Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim, znajdującej się w aktach osobowych sędziego. Nadto, decyzją z dnia 04 stycznia 2022 roku sędzia referent została powołana przez Prezesa Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim do pełnienia funkcji wizytatora ds. karnych Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim na okres czterech lat od dnia 01 stycznia 2022 roku poczynając. W roku 2021 sędzia referent ukończyła również studia podyplomowe na Wydziale Prawa i Administracji (...) z zakresu psychiatrii i psychologii sądowej z wynikiem bardzo dobrym.

W tym miejscu odwołać się należy do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w uchwale 3 Izb z dnia 23.01.2002 r. BSA I-4110-1/20, które dotychczas nie zostało przecież zmienione a jedynie potwierdzone przez kolejne orzeczenia np. postanowienie z 16.09.2021 r. sygn. I Kz 29/21, OSNK nr 10/2021 poz. 41, uchwała 7 sędziów z 2.06.2022 r. sygn. I KZP 2/22, OSNK nr 6/2022 poz. 22 czy postanowienie z 5.07.2022 r. sygn. II KK 72/22.

Stanowisko to oznacza, że co do sędziów sądów powszechnych badanie kwestii niezależności, niezawisłości i bezstronności w kontekście przesłanki nienależytej obsady sądu z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., a także podstawy z art. 41 § 1 k.p.k. i odpowiednio z art. 42a § 3 u.s.p., musi dotyczyć szczególnych okoliczności konkretnej sprawy i konkretnego sędziego, a nie samego faktu powołania na urząd sędziego czy delegowania. Przyjąć także trzeba, że od wyrażenia takiej oceny nie są zwolnieni nowo powołani sędziowie i nie narusza to społecznego zaufania do wymiaru sprawiedliwości.

Chodzi bowiem o stan, który - poza wewnętrznym przekonaniem danego sędziego - w sposób obiektywny powodowałby naruszenie gwarancji do bezstronnego i niezależnego rozpoznania sprawy w odbiorze stron czy obserwatorów danego procesu.

W świetle powyższego za utrwalone należy przyjąć, że do stwierdzenia braku bezstronności sędziego konieczne jest dodatkowo osadzenie okoliczności wskazywanych jako podstawa niniejszego wniosku w określonych skonkretyzowanych realiach dotyczących postępowania nominacyjnego danej osoby (podobny wniosek wynika z argumentacji zawartej w sentencji i uzasadnieniu wyroku TSUE z dnia 06 października 2021 r., C-487/19). Ponadto, z przywołanego wyroku TSUE (a także wielu innych judykatów TSUE czy ETPCz) wynika, iż skoro powołanie sędziego jest wieloelementowym procesem, do postawienia wniosku, że zagrożona jest prawidłowość skutku, do którego doprowadził wspomniany proces – rozumianego jako brak bezstronności sędziego – konieczne jest dokonanie analizy wszystkich elementów tego procesu i ich sumaryczna, rzetelna i pozbawiona charakteru polemiczno – politycznego analiza.

W tym kontekście zważyć należy, iż proces opiniowania przez Krajową Radę Sądownictwa sędziego zwieńczony uchwałą z dnia 03 kwietnia 2019 r., wbrew temu co zawarł w swych motywach Sąd Najwyższy do wyroku z dnia 17 maja 2023 r. w sprawie V KK 17/23, był przejrzysty i transparentny.

Zamiast rzeczowych argumentów, odnoszących się chociażby do próby wykazania związku pomiędzy osobą sędziego, jego szeroko rozumianym postępowaniem, a charakterem sprawy we wspomnianym judykacie Sąd Najwyższy skupił się na wymienieniu funkcji, jakie na przestrzeni kilku ostatnich lat badany sędzia piastował, a mianowicie zastępcy rzecznika dyscyplinarnego, czy też wizytatora do spraw karnych (od dnia 01 stycznia 2022 roku) oraz delegowaniu do pełnienia obowiązków sędziego w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie.

Wyraźnie w tym miejscu podkreślić należy, iż każdy sędzia jest zarazem uprawniony, jak i zobowiązany do podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych, a wyrazem i formą tego może być w szczególności orzekanie w ramach delegacji w Sądzie wyższego rzędu.

Zestawiając w swej retoryce doświadczenie zawodowe sędziego uczestniczącego w procesie opiniowania przez KRS z innymi kandydatami z niezrozumiałych również względów w sprawie V KK 17/23 Sąd Najwyższy posłużył się przy tym manipulacją, przemilczeniem i wykazał z nieznanych względów daleko idącą aberrację.

W tym stanie rzeczy, podkreślenia wymaga, iż w przedmiotowej sprawie nie zaistniały żadne obiektywne podstawy do wyłączenia mnie od jej rozpoznania.

Powyższe okoliczności wskazują, iż brak jest podstaw do uznania, że mój osąd w sprawie IV Ka 243/25 doprowadzić mógł do naruszenia standardu niezawisłości lub bezstronności sędziego, mającego wpływ na wynik sprawy z uwzględnieniem okoliczności dotyczących uprawnionego oraz charakteru sprawy.

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

------------------------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 w zw. z art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2023r. Poz. 123 ze zm.), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) zasądził od oskarżonego S. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 tytułem opłaty za drugą instancję i kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków (to jest tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń) związanych z postępowaniem odwoławczym. Bowiem sytuacja osobista i materialna oskarżonego wskazuje, że przy wykazaniu minimum dobrej woli i chęci uiszczenia należności na rzecz Skarbu Państwa będzie w stanie to uczynić (tym bardziej, że istnieje możliwość uregulowania kosztów sądowych w formie ratalnej). Zatem obciążenia w tym względzie będą współmierne do wagi czynu mu przypisanego i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości finansowych.

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. W..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 22 stycznia 2025 r., sygn. akt II K 777/24.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana