Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 245 / 23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 1 lutego 2023 roku wydany w sprawie II K 474 / 22

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzuty mogących mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk oraz art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk oraz błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie jest ani dowolna, ani nielogiczna, nie pozostaje też w sprzeczności z doświadczeniem życiowym. Została też należycie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowana w uzasadnieniu. Nie doszło także do naruszenia zawartej w art. 5 § 2 kpk reguły in dubio pro reo, albowiem dowody, które przywołał sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ocenione także w kontekście wymowy zeznań przesłuchanego na rozprawie apelacyjnej świadka P. K., ponad wszelką wątpliwość wskazują, iż D. L. dopuścił się zarzuconego mu czynu. Wersja, jaka wyłaniała się z jego wyjaśnień, nie tylko słusznie uznana została przez sąd I instancji jako niewiarygodna w kontekście zebranych już wówczas dowodów i poddania ich ocenie przez pryzmat zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, ale także wprost podlega wykluczeniu, jeśli zestawić ją z wymową zeznań P. K. złożonych na rozprawie apelacyjnej. Wynikało z nich bowiem, iż w związku z podjęciem zleconej interwencji, poruszając się radiowozem drogą publiczną w miejscowości L., w pobliżu posesji oznaczonej numerem (...) samochód policyjny wymijał się z jadącym z przeciwnego kierunku pojazdem marki F. (...) oznaczonym holenderskimi numerami rejestracyjnymi. Świadek zaobserwował wówczas, że w tym momencie na przednich fotelach F. siedziała tylko jedna osoba, zajmująca fotel kierowcy, a chwilę później pojazd ów zjechał na teren posesji wymienionej w zdaniu poprzednim. Funkcjonariusz utrzymywał, że na fotelu pasażera obok kierowcy nie było innej osoby. Sąd odwoławczy nie miał powodów, aby uznać, iż P. K., składając relacje z przeprowadzonych czynności służbowych, ich przyczyny i przebieg przedstawiał nieprawdziwie. Brak było podstaw, by nie obdarzyć go zaufaniem co do rzetelności i obiektywności w wykonywaniu obowiązków służbowych oraz miarodajnego sposobu ich odtworzenia podczas przesłuchania na rozprawie apelacyjnej. Odtworzenie to nie stoi bowiem w sprzeczności z opisem przebiegu interwencji ujętym w notatce służbowej sporządzonej przez tegoż policjanta jeszcze w dniu zdarzenia. Zeznania stanowią tylko uszczegółowienie treści tej notatki o kwestie nią nieobjęte, a będące w polu zainteresowania sądu odwoławczego oraz uczestników postępowania na wspomnianej rozprawie. Skoro zlecona przez dyżurnego K. w P. Tryb. interwencja ukierunkowana była właśnie na ruch pojazdu, z którym radiowóz akurat się wymijał, to nie pozostawia wątpliwości, że uwaga policjantów skoncentrowana była właśnie na tym samochodzie, zaś przejeżdżanie tuż obok niego umożliwiało funkcjonariuszom spostrzeżenia co do ilości osób zajmujących przednie fotele. Tymczasem oskarżony wyjaśniał, że stanowiącym jego własność F. kierowała inna osoba, on zaś sam znajdował się na miejscu pasażera obok niej ( nie z tyłu ) – cyt. „ (…) prowadził on, ten znajomy. Mieliśmy dojechać do końca wsi. Ja siedziałem z boku na miejscu pasażera (…) ” – wyjaśnienia D. L. z k. 98 odwrót. Tymczasem z omówionych już wyżej zeznań P. K. wynika, że z przodu F. znajdowała się tylko jedna osoba – kierowca. W dalszym więc toku przypomnieć należy, że gdy po chwili w ślad za F. na posesję nr (...) wjechał radiowóz, poza osobami ją zamieszkującymi ( co do których postępowanie pierwszoinstancyjne wykluczyło, by któraś z nich mogła pojazdem kierować ) funkcjonariusze zastali już tylko jedną jeszcze osobę – właśnie oskarżonego. Żadnej innej osoby nie widzieli także ani A. Z., ani D. Z.. Tym samym przedstawione w zaskarżonym wyroku ustalenie, że F. kierował oskarżony, uznać należy za prawidłowe, podobnie jak przywoływaną na jego poparcie argumentację sądu I instancji, nawiązującą do reguł logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Trudno bowiem z nimi pogodzić, by oskarżony, stojąc przed perspektywą realnie grożącej surowej odpowiedzialności karnej za przestępstwo o dużym ciężarze gatunkowym ( oraz w związku z jego uprzednią karalnością, w tym za przestępstwo tożsame ), chronić miał potencjalnego sprawcę jedynie wykroczenia drogowego polegającego na kierowaniu samochodem bez wymaganego dokumentu prawa jazdy bądź o nim nie wspominał, bądź nie ujawniał jego danych.

Zasadności przypisania oskarżonemu kierowania samochodem po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości nie niweczą rozbieżności wyników przeprowadzonych na przestrzeni nieco ponad 2 godzin ośmiokrotnych badań oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. W piśmiennictwie odnoszącym się do tego zakresu dziedziny toksykologii ( por. D. Zuba: Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2013 r., V KK 137 / 13, Prokuratura i Prawo 2014 r. Nr 10, publ. Legalis el. ) podnosi się min., że ponieważ proces wchłaniania alkoholu może trwać nawet ponad 2 godziny, a jednocześnie następuje już eliminacja części wchłoniętego alkoholu, to w tym czasie może dochodzić do naprzemiennego zmniejszania i zwiększania się jego stężenia oraz, że przy pomiarach zawartości alkoholu w powietrzu wydychanym przez człowieka dochodzi dodatkowy błąd związany m.in. z niejednorodnością wydechu, jego różnym natężeniem w czasie pomiaru, różną objętością czy temperaturą. Jednocześnie zauważyć należy, iż niezależnie od tego, jak powietrze pobierał i wydychał oskarżony, każdorazowo wyniki pomiaru w sposób znaczący ( zawsze co najmniej ponad dwukrotny ) przekraczały próg, powyżej którego ustawodawca definiuje stan nietrzeźwości. Żaden z wyników poniżej tego progu nie spadł, ani też nie zbliżył się do niego na tyle, by zważywszy na przewidzianą dla danego urządzenia niepewność pomiaru, zachodziła wątpliwość, czy w danej próbie ów próg rzeczywiście został przekroczony. Obydwa wykorzystane urządzenia miały charakter specjalistyczny, były dopuszczone do użytkowania z takim właśnie ich przeznaczeniem oraz posiadały aktualne świadectwa wzorcowania. Oskarżony przy tym przyznawał, iż w czasie poprzedzającym zdarzenie spożywał alkohol w znacznych ilościach oraz nie kwestionował swojego stanu nietrzeźwości, nie domagając się także jego weryfikacji poprzez poddanie go dodatkowym badaniom przy pomocy pobrania próbek krwi.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, właściwie zakwalifikował przypisany oskarżonemu czyn i wymierzył za niego karę i środki karne, które nie rażą surowością, jak również zasadnie obciążył go kosztami sądowymi. W tej sytuacji brak było podstaw do korekt zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez skarżącego, a tym bardziej do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z powodów wyżej przedstawionych

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2 orzeczenia

Oskarżony jest osobą dysponującą możliwością podejmowania pracy zarobkowej. Trudno zatem uznać, by wyłożenie przez niego kosztów sądowych w niniejszej sprawie byłoby dla niego zbyt uciążliwe z jakiegokolwiek powodu, a tym bardziej, że koszty te nie są wysokie. Nie przemawiają za tym również jakiekolwiek względy natury słusznościowej. W tej sytuacji, wobec nieuwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego, na podstawie art. 636 § 1 kpk, oskarżony został obciążony kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w całości.

PODPIS