Portal Orzeczeń

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 246/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 20 stycznia 2025 roku w sprawie II K 502/23.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

( Obrońca ) Błąd w ustaleniach faktycznych stanowiący skutek dowolności i przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia, polegających na przyjęciu, że oskarżony dokonał zarzucanego mu czynu w pkt I i po części w pkt III w zakresie ujawnienia pełnomocnikowi adwokat E. W. informację uzyskaną (...) poprzez posłużenie się oprogramowaniem przechwytującym dane, które zostało zainstalowane na laptopie żony M. D., za pomocą, którego przełamał informatyczne zabezpieczenie i wbrew woli uprawnionej uzyskał dostęp do jej komunikatora M. (...), ujętych w akcie oskarżenia, tj. o czyn z art. 267 § 1 i 3 kk i art. 267 § 4 kk w sytuacji, gdy z części wyjaśnień oskarżonego P. D. wynika, że oskarżony obawiał się żony i że nie miał jak w inny sposób udowodnić w rozwodzie, że żona go zdradza oraz „knuje” intrygę przeciwko niemu oraz, że nie użył on żadnego oprogramowania na laptopie, gdyż była po prostu włączona zapamiętywarka haseł.

Obraza przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a.art. 7 kpk przez ocenę dowodów sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania polegająca na dewaluowaniu wyjaśnień oskarżonego w całości w sytuacji, gdy oskarżony wyjaśniał, że laptop nie był tylko i wyłącznie żony, a był on ogólnie dostępny w mieszkaniu stron i korzystali z niego wszyscy według potrzeb, zaś na laptopie tym były po prostu włączone zapamiętywarki haseł i nie musiał przełamywać żadnych zabezpieczeń, aby pozyskać korespondencję z aplikacji M. na tymże laptopie;

b.art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego wynikających z treści rozmów pokrzywdzonych, a ujawnionych na nagraniach z dyktafonu o tym, ze M. D. planuje sprowadzić postępowanie karnego przeciwko P. D., a co mogło być asumptem o tego, aby uznać, że w części zeznań w/w jest ona niewiarygodna w zakresie, że na jej laptopie ujawniono oprogramowanie śledzące, bo przecież nawet nie ma dowodu na to, ze ono istniało i jak się nazywało;

c.art. 167 w zw. z art. w zw. z art. 193 § 1 kpk poprzez zaniechanie dopuszczenia z urzędu dowodu opinii biegłego informatyka czy programisty na okoliczność czy na laptopie używanym przez strony było kiedykolwiek zainstalowane jakieś oprogramowanie służące do przełamywania haseł i czy jest możliwość zweryfikowania kto takowe oprogramowanie i kiedy zainstalował.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie, co pozwoli uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.

W wyniku przeprowadzonej kontroli zakwestionowanego rozstrzygnięcia, zarzuty apelacji obrońcy skutkowały ograniczeniem zakresu sprawstwa P. D. w odniesieniu do czynów I i III. Nie doprowadziły jednak do zmiany zastosowanej wobec niego reakcji karnej.

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia.

N. ocenił materiał dowodowy w ramach czynu II, co pozwoliło mu na wyprowadzenie co do niego prawidłowych ustaleń faktycznych. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny w tej części, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia tego czynu nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł. Czyn oskarżonego polegający na nagrywaniu pokrzywdzonej w użytkowanym przez nią samochodzie oraz w mieszkaniu przy pomocy urządzania podsłuchowego – bo taki charakter należało przypisać dyktafonowi, którym się posłużył, w sytuacji gdy w sposób niejawny, ukrywając go w tych miejscach dokonywał nagrań w celu podsłuchania rozmów pokrzywdzonej - wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 267 § 3 kk. Tak więc oskarżony działał w celu objęcia swoją wiedzą informacji, do których nie był uprawniony i posłużył się przy tym urządzeniem nagrywającym – dyktafonem, w ten sposób, że pozostawiał go bez wiedzy pokrzywdzonej w takim miejscu (samochód i mieszkanie), aby można było nagrywać prowadzone przez nią rozmowy, którymi objęte były informacje nieprzeznaczone dla niego.

W odniesieniu do czynów I i III podkreślić należy, że udowodnienie zachodzi wówczas, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Wymóg udowodnienia należy odnosić tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, ponieważ on sam korzysta z domniemania niewinności ( art. 5 § 1 kpk ), a nie dające się usunąć wątpliwości tłumaczy się na jego korzyść ( art. 5 § 2 kpk ). Najmniejsze wątpliwości powodują, iż dany fakt nie może być uznany za udowodniony, a więc nie stanowi ustalenia faktycznego, które może być podstawą rozstrzygnięcia. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 kpk ). W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art. 4 kpk). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 kpk. Uważna lektura motywów zaskarżonego wyroku w omawianej części w konfrontacji ze zgromadzonym materiałem dowodowym prowadzi do wniosku, iż dokonane w tej sprawie ustalenia faktyczne oparte zostały na wybiórczej i jednostronnej ocenie dowodów. Ocenę dowodów dokonanych przez sąd I instancji należało uznać za powierzchowną i mało wnikliwą. Celem procesu karnego jest nie tylko dążenie do wykrycia i pociągnięcia do odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa, ale również troska o to, aby osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności.

Ma rację sąd I instancji, iż kardynalnym dowodem inicjującym sprawstwo P. D. w odniesieniu do czynu I ( którego ostateczny przedmiot ma wpływ na zakres sprawstwa w odniesieniu do czynu III ) są zeznania M. D.. Czyn opisany w punkcie I aktu oskarżenia obejmował zarzut postawiony P. D. polegający na tym, że w okresie czasu od 10 listopada 2022 r. do 24 listopada 2022 r. w B. na ul. (...), w celu uzyskania informacji do której nie jest uprawniony, posłużył się oprogramowaniem przechwytującym dane, które zainstalował na laptopie żony M. D., za pomocą którego przełamał informatyczne zabezpieczenie i wbrew woli uprawnionej uzyskał dostęp do jej komunikatora M. i znajdującej się w komunikatorze informacji dla niego nieprzeznaczonej zawierającej prywatne rozmowy pomiędzy M. D. a K. K. ( art. 267 § 1 i 3 kk ).

Sąd odwoławczy musi zaznaczyć, iż zeznania M. D. wskazują tylko na potencjalną możliwość popełnienia przez oskarżonego analizowanego czynu w takim zakresie. Dowód ten stanowi pomówienie. Sytuacja tego rodzaju rodzi określone konsekwencje znane w praktyce orzeczniczej. Przede wszystkim znacznie wzrastają wymagania co do weryfikacji tego dowodu, a także wnikliwości i staranności uzasadnienia wyjaśniającego dlaczego sąd uznał taki dowód za wystarczający dla poczynienia ustaleń faktycznych.

W tym kontekście należy podkreślić, iż:

- uzyskanie dostępu do informacji penalizowane na podstawie art. 267 § 1 kk musi następować bez uprawnienia, a zatem sprawca działa, nie mając do tego upoważnienia (wynikającego z przepisów prawa lub woli osoby mogącej dysponować takim upoważnieniem). Sprawca uzyskuje dostęp do informacji dla niego nieprzeznaczonej (J. Piórkowka-Flieger, w: T. Bojarski, KK. Komentarz, 2013, s. 760). Przyjmuje się, że zabezpieczenie, o którym mowa w art. 267 § 1 kk, oznacza każdą formę utrudnienia dostępu do informacji, której usunięcie wymaga wiedzy specjalistycznej lub zastosowanie szczególnego urządzenia bądź kodu (np. hasła dostępu do informacji znajdujących się w sieci komputerowej, zapis magnetyczny, który uruchamia określone urządzenie, a przez to dostęp do informacji (J. Piórkowska-Flieger, w: T. Bojarski, KK. Komentarz, 2013, s. 758). Zdaniem P. Kardasa (Prawnokarna, s. 71 i n.). Przełamanie zabezpieczenia to każda czynność, która ma umożliwić sprawcy dostęp do informacji – może ono polegać na usunięciu zabezpieczenia przez jego zniszczenie w celu zniesienia jego funkcji ochronnej, jednakże bez zupełnego zniszczenia go. W przepisie art. 267 § 1 kk mowa jest również o zabezpieczeniu informatycznym, tego rodzaju zabezpieczenia są szeroko stosowane obok wcześniej omówionych, do ochrony przekazywanych lub gromadzonych informacji (np. programy typu firewall, blokujące nieautoryzowany zdalny sieciowy dostęp do systemu informatycznego). W art. 267 § 3 kk wprowadzono pojęcie oprogramowanie, ma ono na celu objęcie penalizacją posługiwania się programami komputerowymi typu password-sniffer do przechwytywania haseł dostępu, programami typu spyware, w szczególności w przypadku instalowania programów szpiegujących w cudzym systemie lub na własnej stronie internetowej, by w ten sposób infekować komputery odwiedzających internautów. Penalizacji powinno podlegać posłużenie się każdym oprogramowaniem w celu uzyskania informacji, do której sprawca nie jest uprawniony. Przestępstwo opisane w art. 267 § 1 kk ma charakter materialny, natomiast z § 3 tego jest formalne, gdy polega na posługiwaniu się urządzeniem, a materialne, gdy chodzi o zakładanie urządzenia. Informacją nieprzeznaczoną dla sprawcy jest informacja, której adresatem jest ktoś inny, sprawca natomiast nie jest uprawniony, aby się z nią zapoznać na mocy ustawy, umowy, ustnego upoważnienia itd. Informacją nieprzeznaczoną dla sprawcy może być także np. informacja skierowana do małżonka, który nie upoważnił współmałżonka do zapoznawania się z kierowaną do niego korespondencją (wyr. SR dla (...) M. w W. z 5.11.2018 r., III K 1127/16, Legalis). Sąd odwoławczy podziela pogląd prezentowany w orzecznictwie, zgodnie z którym samo uzyskanie dostępu do cudzej informacji – np. wówczas gdy nośnik tej informacji (smartfon, laptop itp.) nie jest zabezpieczony hasłem, kodem dostępu, zabezpieczeniem wykorzystującym odcisk linii papilarnych itd. – bez zgody jej właściciela nie wypełnia znamion przestępstwa z art. 267 § 1 kk (wyr. SO w Piotrkowie Trybunalskim z 3.11.2020 r., IV Ka 578/20, Legalis). Czynność sprawcza z art. 267 § 1 kk polega bowiem na uzyskaniu dostępu do informacji nieprzeznaczonej dla sprawcy, ale tylko w wyniku podjęcia czynności określonych w tym przepisie. Samo uzyskanie dostępu do cudzej informacji, bez zgody jej właściciela, nie wypełnia znamion z art. 267 § 1 kk;

- z zeznań M. D. złożonych w postępowaniu przygotowawczym wynika, że w okresie od września do listopada 2023 roku zauważyła, że mąż w momencie kiedy śpi bierze jej telefon i przegląda zawartość. W 2021 roku popsuł się jej telefon i ona korzystała z telefonu, który dał jej mąż do użytkowania. Nie wie czy mogło być na telefonie zainstalowane oprogramowanie szpiegujące. Nie formatowała tego telefonu przed jego uruchomieniem. Pierwszy raz wykonała formatowanie tego telefonu na przełomie grudnia 2022 roku. Odkąd pożyczyła telefon od męża to zabezpieczyła dostęp do niego poprzez znak graficzny rysowany na ekranie. Dopiero jak zorientowała się, że mąż może znać ten kod to go zmieniła na inny. Nie wie, czy jak mąż brał jej telefon, to odblokował ekran i przejrzał jego zawartość. To był jedyny raz, gdy zauważyła, ze on bierze telefon i próbuje coś przy nim robić. Pod koniec 2022 roku zauważyła, że mąż ma wiedzę o rzeczach, o których ona mu nie mówiła, dlatego zaczęła podejrzewać, że przełamał zabezpieczenia i ma wgląd do jej prywatnej korespondencji. Ponieważ podejrzewała, że mąż posiada nieuprawniony dostęp do jej korespondencji, np. ma M., poczcie mailowej, logowań do banku, to dała laptopa koledze z pracy, informatykowi T. P., aby go przeskanował. W dniu 8 listopada 2022 roku kolega wykonał skanowanie laptopa. Wtedy okazało się, że w laptopie jest zainstalowane oprogramowanie szpiegowskie (...). Kolega wykonał formatowanie laptopa ( k 9 ). Na rozprawie główniej podniosła, ze zorientowała się, ze mąż ją poosłuchuje w momencie kiedy napisał odpowiedź na pozew. Wcześniej miała podejrzenia wynikające z tego, że zaniosła laptop do kolegi w listopadzie 2022 roku, bo wiedziała, ze nie działa jak powinien i sądziła, że P. tam wchodzi, grzebie i szuka, zmienia hasła. Kolega T. P. zbadał laptop i powiedział, że w laptopie jest zainstalowane oprogramowanie, które łamie hasła. Jeżeli hasło jest w formie kropeczek to program powoduje, że hasło jest widoczne oraz zapamiętuje operacje na laptopie. P. miał swój laptop, ona i dzieci także. Jej laptop nie był zabezpieczony hasłem. Wcześniej mąż nie używał jej laptopa. Jak miała problem z laptopem to prosiła męża, żeby się tym zajął. „Na laptopie nie pamięta czy miała zapamiętane hasło. Do innych programów, np. do portali związanych z wykonywanym zawodem miała, do poczty nie miała zapamiętanego hasła, do usług bankowych nie miała i tyle,” ( k 1723 odw.- 1724 ). T. P. podał, ze M. D. do niego zadzwoniła i zapytała, czy może jej sprawdzić laptopa, bo myślała, ze ktoś ma dostęp do jej poczty prywatnej i jej danych na komputerze. „Nie pamięta czy laptop był zablokowany hasłem. Wydaje mu się, ze tak, przez zalogowanie do W. lokalnego użytkownika.” Komputer był przeskanowany aplikacją do wykrywania szkodliwego oprogramowania. Znajdował się tam program do tego, że wszystko co piszemy na klawiaturze zostaje sczytane, są robione screeny i mogło to być wysyłane do dowolnego miejsca na świecie. Nie znał do kogo wysyłane były te dane. Potrzebna była głębsza weryfikacja. On tego nie sprawdzał. Aplikacja została usunięta, sformatowany dysk. Na nowo zainstalował system W. i po tym aplikacja była zainstalowana do szyfrowania dysku ( k 1734 odw. ). Oskarżony przyznał się do podłożenia podsłuchu ( dyktafonu ) w domu i w samochodzie. Nagrania zostały wykorzystane do sprawy rozwodowej. Mieli w domu trzy komputery, wszystkie był ogólnodostępne, niezabezpieczone hasłem. Wcześniej hasło do F. było zapamiętane. To były starsze komputery i nie wymagały hasła. Nie instalował do laptopa żony żadnego oprogramowania. Wiadomości z M. był przekazane do sprawy rozwodowej. Później M. zupełnie się odcięła, zabezpieczyła komputer i nie uzyskiwał dostępu do żadnych danych. M. nie wiedziała, że ma dostęp do tych informacji dopóki nie zobaczyła jego odpowiedzi na pozew. Pewnie miała podejrzenia, dlatego zabezpieczyła komputer ( k 1722 odw.-1723 ).

W tym miejscu sąd odwoławczy zauważa, iż pokrzywdzona przyznała, że jej laptop w zakresie prowadzonej za jego pośrednictwem korespondencji nie był zabezpieczony (ani hasłem, ani dotykiem), przynajmniej tego nie pamięta. M. D. nie odczuwała takiej potrzeby, gdyż dzieci i mąż posiadali własne laptopy i każde z nich używało własnego. W konsekwencji każdy domownik uruchamiając jej laptop, mógł bez przeszkód wejść na F., czy na komunikator M. pokrzywdzonej. Również telefon był dostępny dla domowników i oskarżony nawet przypadkowo mógł podpatrzeć jaki znak graficzny go „otwiera”. Zeznania T. P. potwierdzają twierdzenia M. D., iż w jej laptopie był zainstalowany opisany przez w/w świadków „program szpiegowski”. T. P. nie miał powodów, aby zeznawać nieprawdę i jego twierdzenia jako profesjonalisty są wystarczające do ustalenia tej okoliczności, zwłaszcza, że od daty tego czynu minęły ponad dwa lata, program „szpiegujący” został usunięty, a na sformatowanym dysku na nowo zainstalował on system W.. Zdaniem sądu odwoławczego tylko oskarżony miał interes i warunki, aby taki program do komputera swojej żony wprowadzić. W tym zakresie sąd odwoławczy nie dał wiary oskarżonemu. Również T. P. nie pamiętał czy laptop M. D. był zabezpieczony hasłem. M. D. nie wskazała, aby jakiekolwiek hasło do otwierania laptopa przekazywała T. P., natomiast świadek ten nie podawał, aby jakimś hasłem otwierał dostęp do tego urządzenia, natomiast pamiętał, w jaki sposób je „czyścił” i zabezpieczał. Dane co do ewentualnego sposobu zabezpieczenia tego laptopa przed listopadem 2022 roku powinny jednak utkwić w pamięci M. D. i T. P., gdyby laptop był „otwierany” hasłem. Pokrzywdzona musiałby o tym poinformować informatyka. Skoro wymienieni nie potrafią tych okoliczności odtworzyć, to nie są oni w stanie podważyć twierdzeń oskarżonego, iż z zawartością korespondencji żony zapoznał się ( i ściągnął ją ) otwierając po kryjomu jej laptop, którego zawartość nie była chroniona hasłem. Natomiast zebrane dowody pozwalają oskarżonemu przypisać, że jedynie zainstalował na laptopie żony to „oprogramowanie szpiegowskie”, ale brak jest dowodów, aby je wykorzystywał do przychwytywania danych, skoro wystarczyło ich ściąganie po „zwykłym” uruchomieniu komputera. T. P. nie weryfikował, czy program „szpiegowski” był wykorzystywany. P. D. mógł zainstalować ten program w celu wykorzystania go w przyszłości, gdyby utracił możliwość dostępu do zawartości tego laptopa. Miał też warunki do przeglądania zawartości telefonu pokrzywdzonej. M. D. złożyła zawiadomienie o przestępstwie dopiero 20 marca 2023 roku i akcentowało ono bardziej stosowane wobec niej podsłuchy, niż podglądanie przez męża w laptopie i telefonie komórkowym wykorzystywanych przez nią komunikatorów społecznościowych.

Czym innym jest przeglądanie korespondencji pokrzywdzonej i jej ujawnienie – niewątpliwie bez gody, a czym innym bezprawne uzyskanie dostępu do informacji w rozumieniu art. 267 kk. Takie zapoznanie się, czy ujawnienie cudzej korespondencji niewątpliwie może być ocenione ujemnie w kategoriach moralnych, czy społecznych, jako naruszające prawo tajemnicy korespondencji, ale już nie oznacza automatycznie uzyskania bezprawnego, karalnego doń dostępu. Samo uzyskanie dostępu do cudzej informacji, bez zgody jej właściciela, nie wypełnia znamion z art. 267 § 1 kk. Art. 267 § 1 kk penalizuje zachowania polegające na bezprawnym uzyskaniu informacji objętych ochroną, jak również podejmowanie zachowań zmierzających bezpośrednio do ich uzyskania (stosowanie podsłuchu). Musi być przy tym popełnione przez uzyskanie informacji, któremu towarzyszy przełamanie elektronicznego, magnetycznego lub innego szczególnego jej zabezpieczenia. To na skutek przełamania zabezpieczenia, np. przy użyciu programu służącego do odgadywania haseł, hacker - sprawca zapoznaje się z nie przeznaczoną dla niego informacją. Nie stanowi zatem przestępstwa z art. 267 § 1 kk bezprawne posługiwanie hasłami lub kodami umożliwiającymi dostęp do informacji ( por. wyr. Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 października 2008 r. w sprawie II AKa 120/08, Legalis ).

Przestępstwo z art. 267 § 3 kk nie wymaga uzyskania informacji. Podstawą odpowiedzialności karnej w tym przepisie jest stworzenie niebezpieczeństwa dla podlegającego ochronie procesu przekazywania informacji poprzez założenie urządzenia lub oprogramowania umożliwiającego uzyskiwanie informacji lub posługiwanie się takim urządzeniem (por. R.G. Hałas, w: A. Grześkowiak, K. Wiak, KK. Komentarz, 2012, s. 1145; P. Kozłowska-Kalisz, w: M. Mozgawa, KK. Praktyczny komentarz, 2010, s. 550). W konsekwencji przypisanie sprawcy przestępstwa z art. 267 § 3 kk nie wymaga wykazania, że rzeczywiście uzyskał on jakąkolwiek informację – nie ma zatem znaczenia, czy sprawca np. po założeniu podsłuchu zapoznał się z treścią nagrań albo to czy sam proces podsłuchiwania był krótkotrwały (wyr. SO w Poznaniu z 18.12.2017 r., XVII Ka 1317/17, Legalis). Należy dodatkowo podkreślić, iż nielegalne, tj. bez zgody posiadacza, czy też nawet przy użyciu podstępu, ewentualne uzyskanie kodów i haseł dostępu do komunikatorów społecznościowych nie jest tożsame z pojęciem przełamania. Oskarżony mógł np. z telefonu pokrzywdzonej również pozyskiwać nie przeznaczone dla niego informacje nie podejmując żadnych szczególnych starań, a jedynie nadużywając jej zaufania - po podpatrzeniu wcześniej tych kodów.

Wszystkie wymienione okoliczności powinny być przedmiotem uważnej i pogłębionej analizy przeprowadzonej już przez sąd I instancji.

Sąd odwoławczy w tym zakresie z jednej strony miał na uwadze okoliczności podnoszone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które mało krytycznie odnosiły się do wartość pomówienia dokonanego przez M. D., z drugiej jednak dopatrzył się argumentów, które przemawiały za tym, że w wypadku całego szeregu kryteriów służących do weryfikacji dowodu z jej zeznań - ich zastosowanie przyniosło w przeciwieństwie do ocen sądu rejonowego efekt negatywny z punktu widzenia przydatności tego dowodu odnośnie ustalenia sprawstwa oskarżonego za zarzucane mu czyny w puntach I i III.

Zasada in dubio pro reo nie może być postrzegana jako swoistego uproszczone traktowanie wątpliwości. Nie może być ona rozumiana jako przyzwolenie na rezygnację z dokonania oceny dowodów, która nastręcza trudności - i to nawet znacznych. Organ procesowy jest zobligowany zmierzyć się z oceną każdego przeprowadzonego i dopuszczalnego przez prawo dowodu mającego znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a więc uznać, czy jest on wiarygodny bądź niewiarygodny. Nie może uzasadniać skorzystania z in dubio pro reo między innymi złożenie niejednoznacznych opinii przez biegłych, czy ogólnie ujawnienie się przeciwstawnych sobie dowodów. Sięganie po art. 5 § 2 kpk nie może stanowić wyrazu bezradności decyzyjnej sądu w sytuacji, w której powinien on zdecydować się na danie wiary temu lub innemu dowodowi, przy jednoczesnym odmówieniu wiary innemu dowodowi, jeśli tylko obdarzenie zaufaniem jednego z dowodów (grupy dowodów) prowadzi do stanowczych wniosków co do przebiegu wydarzeń istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego. W tym przypadku sąd II instancji przyjął lansowaną przez oskarżonego wersję, że informacje z laptopa żony uzyskał wykorzystując to, iż był on niezabezpieczony, albowiem nie ma przekonujących dowodów do jej podważenia.

Dlatego sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce czynu zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia przyjął, iż P. D. w B. w mieszkaniu przy ulicy (...), woj. (...) w nieustalonym czasie, najpóźniej w dniu 10 listopada 2022 roku

( do dnia 24 listopada 2022 roku ) w celu uzyskania informacji, do której nie był uprawniony, założył oprogramowanie przechwytujące dane na laptopie żony M. D., czym działając na szkodę w/w, wyczerpał dyspozycję art. 267 § 3 kk.

Art. 267 § 4 kk penalizuje ujawnienie innej osobie bezprawnie uzyskanej informacji. Obejmuje on wszelkie zachowania polegające na ujawnianiu innej osobie informacji uzyskanych w sposób przestępny określony w § 1-3 tego artykułu. Sąd odwoławczy przyjął, iż przypisany oskarżonemu w ramach zarzutu I czyn z art. 267 § 3 kk nie wymagał uzyskania informacji i nie zostało udowodnione, aby P. D. zakładając oprogramowanie „szpiegowskie” za jego pośrednictwem uzyskiwał bezprawnie informacje o żonie objęte ochroną.

W konsekwencji w miejsce czynu III należało przyjąć, że P. D. w B. woj. (...) ujawnił w sprawie o rozwód swojemu pełnomocnikowi adwokat E. W. informacje, do których nie był uprawniany, uzyskane w okresie czasu od 12 listopada 2022 roku do 10 stycznia 2023 roku przez założenie urządzenia podsłuchowego w stosunku do żony M. D. we wspólnym mieszkaniu i samochodzie, dotyczące przebiegu prywatnych spotkań M. D. i K. K., czym działał na szkodę w/w, wyczerpując dyspozycję art. 267 § 4 kk.

Wniosek

( Obrońca ) Wniosek alternatywny o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

- ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 3 i nieobciążanie oskarżonego żadnymi kosztami na rzecz oskarżycielek posiłkowych z uwagi na fakty wynikające z ich rozmów z nagrań ujawnionych przez oskarżonego (planowane sprowadzanie postępowania karnego przeciwko niemu) oraz z uwagi na fakt ujawniania danych osobowych szczególnie wrażliwych (dotyczących zdrowia oskarżonego) przez K. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumenty wywiedzione w apelacji obrońcy oskarżonego nie mogły doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia P. D. od przypisanych mu ostatecznie czynów, bowiem nie pozwala na to ocena kluczowych w sprawie dowodów i ich analiza prawna. Skarżąca polemizując z dokonanymi przez sąd merytoryczny ustaleniami, nie przedstawiła argumentów, które mogłyby doprowadzić do uniewinnienia oskarżonego. Apelacja ta skutkowała jednak ograniczeniem zakresu sprawstwa oskarżonego w zakresie czynów I i III, jednakże okazała się bezpodstawna w zakresie kwestionowania zastosowanej wobec niego reakcji karnej w postaci umorzenia postępowania na skutek znikomej społecznej szkodliwości tych czynów.

Zgodnie z art. 632 pkt 2 kpk w razie umorzenia postępowania w sprawach z oskarżenia publicznego koszty procesu ponosi Skarb Państwa z wyjątkiem należności z tytułu udziału adwokata w charakterze pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego i rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 3 dotyczące zwrotu oskarżycielkom posiłkowym M. D. i K. K. kwot po 1344 złote tytułem zastępstwa adwokackiego w I instancji odpowiada w pełni treści tego przepisu. Zdaniem sądu odwoławczego brak jest podstaw faktycznych i pranych do zastosowania art. 632a § 1 kpk dającego możliwość innego rozłożenia kosztów pomiędzy stronami, albowiem nie zachodzi w tej sprawie wyjątkowy wypadek; postępowanie karne zostało jednak wywołane inkryminowanymi zachowaniami oskarżonego i ma on możliwości finansowe, aby tak określone wydatki poniesione przez pokrzywdzone uiścić.

3.2.

( Obrońca ) Naruszenie art. 25 § 1 kk poprzez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu, że zachowanie oskarżonego opisane w pkt II aktu oskarżenia nie stanowiło w rozumieniu tego przepisu obrony koniecznej podczas, gdy oskarżony wyjaśnił wprost, że obawiał się żony o prowokację w celu sprowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego oraz podczas, gdy z nagrań pokrzywdzonych podczas ich rozmów wynika, że pokrzywdzona M. D. planowała takie postępowanie karne przeciwko mężowi P. D. sprowadzić lub oskarżać go o pobicie czy znęcanie się, a byłby to jedyny dowód na udowodnienie swej niewinności i wszczęcie wówczas postępowania przeciwko pokrzywdzonej z art. 234 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pogląd obrońcy, że opisany cel działania oskarżonego i możliwość wykorzystania zdobytych za pomocą podsłuchu danych w procesie sądowym powinny skutkować nadaniem mu statusu osoby uprawnionej do pozyskiwania w ten sposób informacji, nie wytrzymuje krytyki. Sąd okręgowy przychyla się do koncepcji, że utrwalenie przebiegu rozmowy osób trzecich dokonane przez „osobę prywatną” stanowi co do zasady dowód dopuszczalny w postępowaniu sądowym, niemniej wyraża pogląd, że okoliczność ta sama przez się nie kreuje uprawnienia do podsłuchu i nie wyłącza odpowiedzialności karnej sprawcy takiego czynu z art. 267 § 1 - 3 kk. Przedmiotem ochrony tego przepisu jest tajemnica komunikowania się i związane z nią prawo do prywatności, gwarantowane przez art. 49 Konstytucji RP, art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 17 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych. Zakres informacji podlegających ochronie jest bardzo szeroki. Wolno w związku z tym stwierdzić, że art. 267 kk zapewnia ochronę wypowiedzi uczestników rozmowy, jeżeli co najmniej w sposób dorozumiany nadały im poufny charakter, przy czym bez znaczenia są tu intencje, jakie zadecydowały o takim statusie wypowiedzi. Innymi słowy, o poufnym charakterze informacji przesądza co do zasady nie tyle treść przekazu, co raczej wola osób biorących udział w spotkaniu, a więc element subiektywny; instalowanie urządzenia służącego do rejestracji obrazu lub dźwięku w celu przechwycenia informacji o przebiegu takiej rozmowy jest siłą rzeczy niedozwolone i stanowi czyn zabroniony, którego znamiona opisane są w art. 267 § 3 kk. W tym stanie rzeczy nie jest zasadne odwoływanie się przez skarżącego, iż P. D. działał w warunkach obrony koniecznej, gdyż nie są spełnione przesłanki tej instytucji w postaci: bezprawnego zamachu drugiej strony, jego bezpośredniości, podejmowania działań obronnych i ich proporcjonalności.

Wniosek

Jak wyżej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wyżej

3.3.

( Pełnomocnik ) Obraza przepisu prawa materialnego, tj. art. 115 § 2 kk, poprzez jego niewłaściwą wykładnię, polegającą na ocenie stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych czynów w całkowitym oderwaniu od dyrektyw wymienionych z naruszonej normie, o czym jednoznacznie świadczy lakonicznie uzasadnienie rozstrzygnięcia w tym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowaniu stosowanej reakcji karnej. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Przeprowadzona w instancji odwoławczej analiza takiej dysproporcji nie potwierdziła.

Ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 kk, nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej „ujemności” tkwiącej w poszczególnych okolicznościach i dlatego też, jeżeli w art. 1 § 2 kk mówi się o znikomej społecznej szkodliwości czynu, to wymóg znikomości dotyczy społecznej szkodliwości ocenianej kompleksowo, nie zaś jej poszczególnych faktorów. Artykuł 115 § 2 kk zobowiązuje, aby sąd przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu brał pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Ustawodawca, kształtując w tej regulacji prawnej normatywne przesłanki oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, sformułował bowiem zamknięty katalog okoliczności, z których każda charakteryzuje się prawną doniosłością.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości uwzględnia się przede wszystkich rodzaj zamiaru sprawcy. Sąd odwoławczy uznał, iż społeczna szkodliwość przedmiotowych czynów była atypowo niska i nie przekraczała znikomego stopnia ich społecznej szkodliwości, jeżeli uwzględni się okoliczności w jakich działał oskarżony oraz jaki przyświecał mu cel. Otóż informacje, które w wyniku swego działania zebrał miały potwierdzić, iż żona jest wobec niego nielojalna, prowadzi „drugie życie” i dąży do unicestwienia związku małżeńskiego, w sposób dla niego obciążający i poczyniono je do ewentualnego postępowania rozwodowego jako podstawę weryfikacji winy stron w rozkładzie pożycia małżeńskiego. Nie wyłącza to oczywiście bezprawności działania oskarżonego, lecz w sytuacji niewłaściwego i niemoralnego zachowania jego żony i jej partnerki - lekarki, które szukały także kompromatów na oskarżonego, przetwarzając jego dane posiadane przez ZUS ( k 1774 ), w społecznym odbiorze postawy pokrzywdzonych muszą być oceniane gorzej niż zachowanie oskarżonego, zmierzającego zbadać i potwierdzić rzeczywisty stan rzeczy. W pewnym zakresie jego motywacje znajdują na usprawiedliwienie i przyczyniają się do potwierdzenia stanowiska, iż jego czyny nie były karygodne. To, że oskarżony przekazał te materiały swojemu pełnomocnikowi w sprawie rozwodowej i zostały one złożone w toku tego postępowania, nie wpływa na odmienną ocenę jego postepowania, a wręcz przeciwnie. Rolą pełnomocnika jest reprezentowanie interesów strony w postępowaniu sądowym przy zachowaniu należytej staranności i wnioskowanie o ujawnienie tych informacji w sprawie rozwodowej było zgodne z celem tego postepowania, a ich wykorzystanie nie wykraczało poza wiedzę organu procesowego, stron, ich pełnomocników czy innych uczestników procesu, biorących udział w nagranych zdarzeniach. Oskarżony nie ukrywał przy tym, iż dysponuje takimi materiałami, nie manipulował nimi ( pokrzywdzone dowiedziały się o nich na początku procesu rozwodowego ). Nie wykorzystywał ich w innych sytuacjach. W takim przypadku reakcja karna powinna być zdecydowanie łagodniejsza. Oskarżony przez dłuższy okres funkcjonował w silnym stresie związanym z rozpadem więzi małżeńskich. Przesłanki, zarówno podmiotowe jak i przedmiotowe, w szczególności zaś tło i powody inkryminowanych zdarzeń, motywy działania sprawcy, jego stosunek do pokrzywdzonej przed popełnieniem przestępstwa, sposób działania nastwiony na potrzebę poznania rzeczywistych intencji żony, a w konsekwencji utrwalenia jej postaw w celach dowodowych determinują, iż stopień społecznej szkodliwości tych czynów jest znikomy. W art. 115 § 2 kk mówi się, że materialną treść konieczną dla przyjęcia karygodności konkretnego czynu stanowią zarówno elementy przedmiotowe (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu), jak i podmiotowe (waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia). Jakkolwiek co do zasady dopiero całokształt wskazanych okoliczności przedmiotowo - podmiotowych pozwala prawidłowo wypowiedzieć się w kwestii społecznej szkodliwości czynu, to jednak nie oznacza to zakazu uznania, że tylko niektóre z tych okoliczności (lub nawet jedna z nich) odegrały przy podejmowaniu decyzji w tej mierze decydującą rolę. Inaczej rzecz ujmując, organ procesowy przy dokonywaniu oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu lub przy ustalaniu braku tej szkodliwości może przydać pierwszorzędne znaczenie jedynie wybranym elementom, a nawet jednemu z nich, rzecz jasna nie tracąc z pola widzenia pozostałych i biorąc je pod uwagę. Nadając pojęciu „motywacja” szerszy zasięg, obejmujący już to przeżycia intelektualne (motyw), już to emocjonalne (pobudka), wypada stwierdzić: skoro przeżycie psychiczne oskarżonego, będące siłą motoryczną powodującą przedsięwzięcie przez niego działania, zostało wywołane nagannymi postawami pokrzywdzonej, a zebrane materiały podlegały wykorzystaniu wyłącznie w celach procesowych ( dawały mu realną szansę na dostarczenie w sprawie rozwodowej dowodów wskazujących na rozkład przyczyn rozpadu relacji małżeńskich), to nie sposób było w jego czynach dostrzec ładunku społecznej szkodliwości większej, niż założył to sąd I instancji.

Postawy oskarżonego z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego – są generalnie pozytywne i nie ma potrzeby obecnie ich korygowania poprzez orzeczenie wobec oskarżonego nawet środka probacyjnego.

Czyny te były uwarunkowany sytuacyjnie, a oskarżonego nie trzeba „odstraszać” karą, natomiast już przez sam przebieg postępowania wobec oskarżonego tworzy warunki, aby zrozumiał naganność swojego postępowania, co z pewnością przełoży się na przestrzeganie przez niego prawa w przyszłości.

Wniosek

( Pełnomocnik ) Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 kpk oraz treść art. 167 kpk, regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem II instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 kpk powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 kpk (art. 437 § 2 zd. drugie kpk ) zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 kpk (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 kpk. Zakaz ten bezwzględnie wyklucza możliwość skazania oskarżonego po raz pierwszy w instancji odwoławczej, gdy został uniewinniony lub postępowanie wobec niego umorzono. Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw faktycznych i pranych wskazujących na to, że zastosowana wobec P. D. reakcja karna jest rażąco łagodna i zachodzą przesłanki w tej sprawie do wydania wyroku skazującego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo w zakresie czynu II.

Umorzenie postępowania z powodu znikomego stopnia szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów.

Zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycielek posiłkowych wydatków za I instancję z tytułu zastępstwa adwokackiego.

Obciążenie pozostałymi wydatkami poniesionymi w I instancji Skarbu Państwa.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawych do korekty zaskarżonego wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w miejsce czynu zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia przyjął, iż P. D. w B. w mieszkaniu przy ulicy (...), woj. (...) w nieustalonym czasie, najpóźniej w dniu 10 listopada 2022 roku

( do dnia 24 listopada 2022 roku ) w celu uzyskania informacji, do której nie był uprawniony, założył oprogramowanie przechwytujące dane na laptopie żony M. D., czym działał na szkodę w/w, czym wyczerpał dyspozycję art. 267 § 3 kk;

- z miejsce czynu zarzuconego w punkcie III aktu oskarżenia przyjął, że P. D. w B. woj. (...) ujawnił w sprawie o rozwód swojemu pełnomocnikowi adwokat E. W. informacje, do których nie był uprawniany, uzyskane w okresie czasu od 12 listopada 2022 roku do 10 stycznia 2023 roku przez założenie urządzenia podsłuchowego w stosunku do żony M. D. we wspólnym mieszkaniu i samochodzie, dotyczące przebiegu prywatnych spotkań M. D. i K. K., czym działał na szkodę w/w, czym wyczerpał dyspozycję art. 267 § 4 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zostały wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

4

Sąd odwoławczy:

- zasądził od oskarżonych M. D. i K. K. kwoty po 60 złotych tytułem opłat za postępowanie odwoławcze ( art. 13 ust 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych – nieuwzględnienie apelacji wniesionych przez pełnomocnika oskarżycielek posiłkowych );

- przyjął, że koszty zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżony i oskarżycielki posiłkowe we własnym zakresie. Oskarżycielki posiłkowe przegrały apelacje wniesione na ich rzecz w całości, apelacja obrońcy okazała się skuteczna w niewielkim zakresie i nie wpłynęła na zasadnicze rozstrzygnięcie w tej sprawie. Na podstawie art. 636 § 2 kpk, art. 633 kpk należało uznać, że względy słuszności wymagają obciążenia każdej ze stron własnymi kosztami adwokackimi.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

Wydatki za I instancję

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielek posiłkowych

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Umorzenie postępowania z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość przypisanych oskarżonemu czynów

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana