Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

U. K. została obwiniona o to, że:

I. w dniu 24 września 2024 roku w miejscowości D. na wysokości posesji nr (...), gm. B., woj. (...), będąc kierującym pojazdu marki T. (...) o wyróżniku tablic rejestracyjnych (...), nie zastosowała się do znaku drogowego pionowego (...) ograniczającego prędkość jazdy pojazdu do 50 km/h w obszarze zabudowanym jadąc z prędkością 63 km/h,

tj. o czyn z art. 92a § 1 kw.

II. w dniu 24 września 2024 roku w miejscowości D. na wysokości posesji nr (...), gm. B., woj. (...), będąc kierującym pojazdu marki T. (...) o wyróżniku tablic rejestracyjnych (...), nie posiadała do tego wymaganych uprawnień,

tj. o czyn z art. 94 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny wyrokiem wydanym w dniu 07 lutego 2024 roku w sprawie o sygn. akt II W 742/23 uznał obwinioną U. K. za winną popełnienia zarzucanych jej czynów szczegółowo opisanych w punktach I. wyczerpującego dyspozycję art. 92a § 1 kw i II. wyczerpującego dyspozycję art. 94 § 1 kw z tą zmianą, że zostały popełnione w dniu 24 września 2023 roku i za tak przypisane czyny na podstawie art. 94 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył jej karę grzywny w kwocie 1500 złotych,

- na podstawie art. 94 § 3 kw orzekł wobec obwinionej U. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy,

- wymierzył obwinionej U. K. opłatę w wysokości 150 złotych oraz zasądził od niej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem poniesionych w sprawie wydatków.

Apelację od wydanego wyroku wniosła obrońca obwinionej.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych stanowiącego skutek braku i przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia polegający na braku ustalenia w okolicznościach osobistych obwinionej, tj. iż jest ona osobą mocno dojrzałą (lat 75) i przez lata wcześniejszego użytkowania pojazdu na terenie RP, przy posiadaniu prawo jazdy wydanego w USA, nie miała ona żadnej świadomości, że prawo jazdy nie jest wystarczające do kierowania samochodem osobowym na terytorium naszego kraju. Nadto obwiniona, w tym dniu, jechała ze swoją ponad 90 letnią kuzynką na obiad i od razu funkcjonariuszom policji tłumaczyła, że mieszka tuż obok miejsca zatrzymania i że prosi ona o pomoc choćby w odprowadzeniu kuzynki czy pojazdu podczas, gdy obwiniona nie tylko nie mogła pomóc kuzynce, ale i po zatrzymaniu została przewieziona do KPP w celu przedstawienia jej zarzutów i odebrania wyjaśnień, więc potraktowano ją niezwykle ostro. Pomimo to, przy występowaniu innych okoliczności łagodzących oraz powyższej, która po myśli art. 34 kw i 39 kw powinna być brana pod uwagę, sąd I instancji mógł wobec obwinionej zastosować instytucje z w/w.

W konkluzji obrońca obwinionej wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez odstąpienie od wymierzenia kary i środka karnego;

2.  uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania ze wskazaniem uchybień jakich dokonał sąd rejonowy przy gromadzeniu i ocenie materiału dowodowego i w sprawie poprzez brak uwzględnienia wniosku obrońcy o możliwość odebrania wyjaśnień od obwinionej w formie online z uwagi na to, że jest ona obywatelem USA i tam zamieszkuje.

Ponadto obrońca obwinionej wniosła o możliwość odebrania wyjaśnień od obwinionej w formie online na rozprawie apelacyjnej, gdyż chce ona brać udział w rozprawie i odebraniu wyjaśnień.

Sąd okręgowy zważył:

Apelacja obrońcy obwinionej nie zasługuje na uwzględnienie.

Rozważania związane z wymową środka zaskarżenia należy rozpocząć od stwierdzenia, że obrońca obwinionej swoją apelację oparła na zarzucie błędu w ustaleniach faktycznych, których dopuścić się miał w jej ocenie sąd I instancji, który nie uwzględnił faktu, że obwiniona jest osobą w podeszłym wieku i nie miała świadomości, że jej prawo jazdy wydane w USA nie uprawnia ją do kierowania samochodem na terenie Polski, gdzie regularnie odwiedza swoją rodzinę. Nie kwestionuje obrońca obwinionej dokonanych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych co do przebiegu zaistniałego zdarzenia, a więc prowadzenia samochodu osobowego przez U. K. w dniu 24 września 2023 roku w miejscowości D. po drodze publicznej, przekroczenia dopuszczalnej prędkości o 13 km i faktu nieposiadania międzynarodowego prawa jazdy, które jest dokumentem stwierdzającym uprawnienie obwinionej do kierowania określonym pojazdem na terenie Polski. W tym miejscu podnieść należy, że obwiniona jako osobą posiadająca obywatelstwo amerykańskie i mieszkającą na stałe w USA nie po raz pierwszy odwiedzała swoją rodzinę w Polsce. Z uwagi na podeszły wiek (75 lat) kierowanie samochodem wymaga od obwinionej szczególnych predyspozycji wiążących się z aktualnym stanem zdrowia. Już choćby z tego względu powinna zainteresować się czy na obszarze kraju, do którego przyjechała nie ma ograniczeń wiekowych dla kierujących samochodami. Zdaniem sądu okręgowego obowiązkiem obwinionej było uzyskanie informacji czy prawo jazdy wydane w USA uprawnia ją do kierowania samochodami osobowymi na terenie Polski. Nie może tłumaczyć się obwiniona brakiem świadomości w tym zakresie, gdyż na pewno dysponuje dostępem do Internetu (i z niego korzysta) i nie było żadnych trudności, aby ten fakt ustalić. Można zadać pytanie czy obwiniona jadąc np. do Anglii i nie stosując się do obowiązujących tam przepisów o lewostronnym ruchu drogowym powoływałaby się na nieświadomość w tym zakresie odnośnie obowiązujących tam przepisów dotyczących ruchu drogowego. Także bezsporne jest, że polscy turyści jadąc do różnych krajów muszą znać obowiązujące tam przepisy potrzebne do bieżącego zgodnego z miejscowym prawem ich funkcjonowania na danym terytorium (w tym o ruchu drogowym), gdyż nie mogą powoływać się w razie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia na nieznajomość obowiązujących przepisów prawa miejscowego. Podnieść należy, że wykroczenie z art. 94 § 1 kw z uwagi na zasadę wyrażoną w art. 5 kw może być popełnione umyślnie, jak i nieumyślnie (M Budyn- Kulik, w: M. Mazgawa, KW. Komentarz, 2009, art. 94, Nt 21: W. Jankowski, w: T. Grzegorczyk, KW. Komentarz, 2013, art. 94, Nt 26). Obwiniona dopuściła się tego czynu nieumyślnie, gdyż nie upewniła się czy prawo jazdy wydane w USA jest dokumentem uprawniającym ją do kierowania samochodem osobowym na terytorium Polski w sytuacji, gdy jako osoba sprawna fizycznie i psychicznie powinna przewidywać, że dokument prawa jazdy, którym dysponowała może nie spełniać przesłanek prawa jazdy uprawniającego do prowadzenia samochodu osobowego w Polsce. Nie jest trafny zarzut obrońcy obwinionej, że sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na treść zaskarżonego wyroku, gdyż nie przeprowadził rozprawy w formie wideokonferencji (online) z udziałem obwinionej pomimo zgłoszenia takiego wniosku przez jej obrońcę i nie odebrał od niej wyjaśnień na podstawie, których dopiero mógłby ustalić właściwy stan faktyczny w sprawie. Z treści protokołu rozprawy z dnia 31 stycznia 2024 roku (k- 40 - 41) nie wynika, aby taki wniosek złożył obrońca obwinionej uczestniczący w tej rozprawie (z substytucji ustanowionego obrońcy). Wraz z apelacją pisemną został dopiero złożony taki wniosek przez obrońcę obwinionej, jednak skarżąca została poinformowana pisemnie przed terminem rozprawy apelacyjnej, że sąd II instancji nie będzie przeprowadzał rozprawy apelacyjnej w formie wideokonferencji, gdyż obecność obwinionej na rozprawie nie została uznana za obowiązkową. Ponadto podnieść należy, że obwiniona stosowne wyjaśnienia mogła złożyć pisemnie i w przedmiotowej sprawie korzystała z pomocy prawnej ustanowionego obrońcy w osobie adwokata, który był obecny na rozprawie apelacyjnej (także na rozprawie przed sądem I instancji). W realiach przedmiotowej sprawy sąd I instancji wymierzył obwinionej za przypisane w punkcie 1 zaskarżonego wyroku wykroczenia łącznie karę 1500 złotych grzywny, a zatem minimalną jaką przewiduje przepis art. 94 § 1 kw za ww. wykroczenie. Także środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym został orzeczony na podstawie art. 94 § 3 kw (obligatoryjnie) w minimalnym wymiarze 6 miesięcy. Zdaniem sądu okręgowego obwiniona jako obywatelka USA nie powinna być potraktowana za popełnione wykroczenie z art. 94 § 1 kw w inny sposób niż obywatele polscy.

Reasumując, sąd okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Sąd okręgowy nie uwzględnił apelacji obrońcy obwinionej i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy uznając, że sąd I instancji należycie uwzględnił dyrektywy wymiaru kary orzekając wobec obwinionej grzywnę w łącznej kwocie 1500 złotych za przypisane U. K. wykroczenia, której to kary za rażąco, niewspółmiernie surową uznać nie można. Wymierzona obwinionej kara grzywny w łącznej kwocie 1500 złotych uwzględnia cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do osoby ukaranej (art. 33 kw).

Także orzeczony obligatoryjnie środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy zastał orzeczony w minimalnej wysokości.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania odwoławczego, w związku z faktem, że apelacja nie została uwzględniona, na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw sąd okręgowy zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 150 złotych za drugą instancję, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karanych (tj. Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 ze zm.) i 50 złotych z tytułu zwrotu zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze.