Treść orzeczenia IV Ka 252/21 - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

IV Ka 252/21 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim z 2021-10-05

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 252/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 10 lutego 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 532/18.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrazy prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku:

1) art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, przede wszystkim wyjaśnień oskarżonego w części dotyczącej możliwości pełnienia funkcji prezesa spółki i podejmowania decyzji dot. działalności spółki, oraz zgodnych z nimi zeznań świadków M. G. i M. K., a także złożonych do akt sprawy dokumentów, z których wynika w spójny, zgodny i jednoznaczny sposób, iż w okresie objętym zarzutem oskarżony nie zajmował się sprawami gospodarczymi, a w szczególności finansowymi (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w szczególności nie przygotowywał i nie zgłaszał deklaracji podatkowych i nie brał udziału w ich przygotowaniu, przebywał na zwolnieniu lekarskim i zwolnił się z pracy w spółce, co skutkowało natomiast poczynieniem przez Sąd I instancji całkowicie sprzecznych z dowodami ustaleń faktycznych w sprawie, jakoby T. R. zajmował się sprawami gospodarczymi w szczególności finansowymi (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością,

2) art. 410 k.p.k. poprzez całkowite pominięcie w analizie i ocenie:

- akt postępowania upadłościowego wskazujących, że w okresie od ogłoszenia upadłości spółki odpowiedzialnym za prowadzenie spraw gospodarczych, w szczególności finansowych (w tym składanie i rozliczanie deklaracji podatkowych i ich korekt) spółki był syndyk masy upadłości,

- dokumentów przekazanych przez syndyka wskazujących na osoby odpowiedzialne za prowadzenie spraw spółki i przygotowanie jej rozliczeń finansowych,

- akt osobowych T. R. oraz pisma ZUS wskazujących, że T. R. złożył skuteczną rezygnację z funkcji prezesa zarządu spółki, a tym samym nie był odpowiedzialny za prowadzenie jej spraw gospodarczych, w szczególności finansowych (w tym składanie i rozliczanie deklaracji podatkowych i ich korekt),

- dokumentów wskazujących na powierzenie prowadzenia rozliczeń podatkowych G. PL (...) z ograniczoną odpowiedzialnością podmiotowi zajmującemu się fachowym prowadzeniem ksiąg podatkowych co wyłączało odpowiedzialność T. R. w tym zakresie,

3) art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 k.k.s. poprzez odmowę umorzenia postępowania karnego w sprawie pomimo, że nastąpiło przedawnienie karalności w stosunku do oskarżonego T. R..

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegających na poczynieniu przez sąd ustaleń nie wynikających z przeprowadzonych dowodów w sprawie, przede wszystkim:

1) błędnym przyjęciu, iż oskarżony był odpowiedzialny za prowadzenie spraw podatkowych (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jako prezes zarządu tej spółki, podczas gdy T. R. był do 31 grudnia 2015 prezesem (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a więc zupełnie innego podmiotu,

2) błędnym przyjęciu, że oskarżony po złożeniu rezygnacji i udaniu się na zwolnienie lekarskiej mógł i powinien zajmować się sprawami gospodarczymi (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w szczególności jej sprawami finansowymi i podatkowymi, podczas gdy w tym okresie oskarżony nie miał obowiązku, a wręcz nie miał prawa prowadzić spraw tej spółki,

3) błędnym przyjęciu, że oskarżony po ogłoszeniu upadłości (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością był uprawniony i obowiązany do zajmowania się jej sprawami gospodarczymi, w szczególności jej sprawami finansowymi i podatkowymi, podczas gdy na podstawie przepisów prawa upadłościowego jedynym podmiotem obowiązanym do zajmowania się tymi sprawami był syndyk masy upadłości,

4) błędnym przyjęciu, że oskarżony działał w sposób umyślny i zawiniony, podczas gdy zachowaniu oskarżonego nie można przypisać działania w sposób umyślny i zawiniony, a zachowania oskarżonego we wskazanym czasie wskazują wyraźnie na to, że podjął on wszelkie starania mające umożliwić spółce funkcjonowanie w sposób niezakłócony i zrzekł się wskazanej funkcji w momencie gdy nie miał już psychicznych możliwości prowadzenia jej spraw.

Oba zarzuty z uwagi na ich treść i związek zostaną omówione łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżącego zarzuty obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzające się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazały się niezasadne.

Tytułem wstępu zaznaczyć należy, iż przepisy kodeksu postępowania karnego, w tym te, których naruszenie zarzuca skarżący stosuje się odpowiednio w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe, jeżeli przepisy kodeksu karnego skarbowego nie stanowią inaczej (art. 113 § 1 k.k.s.).

A zatem, należy podnieść, że przekonanie sądu o wiarygodności określonych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów jedynie wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r., IV KK 104/18, opubl. Legalis). Pamiętać należy, iż konsekwencją zasady prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) jest wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zobowiązuje ona organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Zasada prawdy materialnej jest adresowana do wszelkich organów procesowych. Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzenia, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe. W toku prowadzonych czynności uprawnione organy mają jednak obowiązek wnikliwego zbadania i uwzględnienia wszystkich okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Wyrok musi być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych które go podważają. Pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę przepisu art. 410 k.p.k. A zatem, wydanie przez sąd rozstrzygający wyroku skazującego w jakiejkolwiek sprawie, musi być logiczną konsekwencją przeświadczenia tegoż sądu, wynikającego ze swobodnej oceny dowodów, że wina została udowodniona w sposób przewidziany przepisami kodeksu postępowania karnego. Materiał dowodowy, na którym zostaje oparte skazanie, musi więc w sposób niebudzący najmniejszych wątpliwości potwierdzać prawdziwość przedstawionych zarzutów. Aby jednak sąd rozstrzygający mógł dojść do tego typu konkluzji, to jest do przekonania o prawdziwości przedstawionego danemu oskarżonemu zarzutu, musi uprzednio po pierwsze prawidłowo przeprowadzić postępowanie dowodowe, a po wtóre dokonać kompleksowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta natomiast musi przez tenże sąd zostać przeprowadzona z uwzględnieniem obowiązujących w tym przedmiocie reguł postępowania i przy wzięciu pod uwagę całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego.

W aspekcie powyższego apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji - po ich gruntownej analizie i zestawieniu z zebranymi w sprawie dowodami - mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, jakoby Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych - w tym świadków M. G. (będącej prokurentem, która zrezygnowała w istocie z tej funkcji w dniu 16.11.2015 r.) i M. K. (będącego członkiem zarządu, ale zajmującego się produkcją), a także wyjaśnień oskarżonego T. R. oraz załączonych do akt dokumentów. Przede wszystkim, wbrew argumentom skarżącego to na oskarżonym ciążył obowiązek przygotowywania i zgłaszania deklaracji podatkowych. Jednocześnie nie jest prawdą, jakoby oskarżony w czasie pobytu na zwolnieniu nie podejmował aktywności w zarządzanej spółce. Bowiem to on podpisywał dokumenty załączone do wniosku o ogłoszenie upadłości (w dniu 30.12.2015 r.) odnośnie stanu aktywów i pasywów, upoważnił adwokata do w sprawie upadłościowej (w dniu 29.12.2015 r.), podpisywał wraz z M. K. oświadczenie dotyczące wycen majątku, a także kolejne oświadczenia (w dniach 18.02.2016 r., 24.02.2016 r., 26.02.2016 r., 10.03.2016 r. - vide k. 171, 192, 194, 196 akt V GU 2/16). A zatem, odbywało się to w czasie, kiedy rzekomo nie byłby w stanie tego czynić, ponieważ przebywał na zwolnieniu lekarskim. Dowodzi to, że w istocie w dalszym ciągu zajmował się sprawami spółki, jakkolwiek fakt ten stanowczo neguje, a jego działanie - w ocenie sądu odwoławczego - podyktowane jest dążeniem do uwolnienia się od odpowiedzialności karnej, a nawet przerzucenia na inne podmioty, w tym Syndyka Masy Upadłości, który rzekomo miał być zdaniem skarżącego odpowiedzialny za prowadzenie spraw gospodarczych, w szczególności finansowych (w tym składanie i rozliczanie deklaracji podatkowych i ich korekt). Tym samym, to na oskarżonym T. R. jako prezesie (...) PL (...). z o.o. z siedzibą w S. ciążył obowiązek - dokonania korekty podatku naliczonego stosownie do treści art. 89b ust. 1 ustawy o VAT (na skutek niezapłacenia faktur VAT wystawionych dla (...) Pl (...). z o.o.) - którego pomimo faktycznego wykonywania czynności jako prezes spółki (pomimo pobytu na zwolnieniu lekarskim) nie wykonał. W istocie rzeczy, korekty deklaracji VAT-7, w których zmniejszono podatek naliczony w listopadzie 2015 roku, w grudniu 2015 roku, w lutym 2016 roku i w kwietniu 2016 roku ostatecznie wpłynęły w marcu 2018 roku, niemniej jednak nie dokonano wpłaty zobowiązania podatkowego w łącznej kwocie 121.480 złotych. Tym samym, jakkolwiek prawomocnym postanowieniem (w dniu 02 czerwca 2016 roku) Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim ogłosił upadłość (...) PL (...). z o.o. w celu likwidacji majątku dłużnika, niemniej jednak T. R. był w okresie objętym zarzutem prezesem spółki i bez wątpienia to na nim ciążył obowiązek dokonywania prawidłowych rozliczeń podatkowych. Tym samym, to on w deklaracjach VAT 7 dla potrzeb podatku od towarów i usług za miesiące rozliczeniowe listopad i grudzień 2015 roku oraz luty i kwiecień 2016 roku (a więc wówczas kiedy również faktycznie pełnił funkcje prezesa w/w spółki) podał nieprawdę poprzez zawyżenie wartości podatku naliczonego do odliczenia oraz podstawy netto naliczenia, a następnie był odpowiedzialny za niedokonanie korekty odliczonej kwoty podatku z tytułu niezapłaconych należności swoim kontrahentom.

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania art. 7 k.p.k., i art. 410 k.p.k. (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Tym samym, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił co do zasady prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem ich analizy. A zatem, przekonanie Sądu meriti o możności przypisania oskarżonemu T. R. zrealizowania znamion czynu mu zarzucanego, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia dowodów zgodnie z art. 410 k.p.k., przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a nade wszystko zostały rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 113 k.k.s. poprzez odmowę umorzenia postępowania karnego w sprawie pomimo, że - jak twierdzi apelujący - nastąpiło przedawnienie karalności w stosunku do oskarżonego T. R.. Bowiem karalność przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 k.k.s. prawidłowo przypisanego oskarżonemu ustaje dopiero z dniem 25 maja 2026 roku.

Odnosząc się w dalszej kolejności do powyższych zarzutów - w ocenie sądu odwoławczego niezasadnych - nakreślić też trzeba, że zarzut odwoławczy błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego, a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 .09.2019 r., I DO 39/19, opubl. Legalis). Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego. Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie jest uzasadniony, gdy (jak w tym wypadku) sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z jego ustaleniami. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego skarżący skutecznie nie czyni (tak też w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 14.11.2019 r., II AKa 143/19, Legalis; podobnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, z dnia 07.11.2019 r., II AKa 173/19, Legalis). A zatem, zestawiając powyższe postulaty z wywodami apelanta nie można zgodzić się z sugestią, jakoby Sąd Rejonowy poczynił błędne ustalenia faktyczne - w opisanym w skardze apelacyjnej zakresie - które rzekomo miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza co do zasady podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie (choć zwięźle) ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego T. R. w zakresie przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy co do zasady podziela ocenę materiału dowodowego (choć z uwagi na jej oszczędność została ona uzupełniona przez sąd odwoławczy) dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego.

Mając na względzie powyższe rozważania wskazać jedynie dodatkowo należy, że wbrew poglądom apelującego określenie spółki, której prezesem był T. R. jakkolwiek nieprecyzyjne - bo w nazwie zabrakło sformułowania (...) - jednakowoż nie miało wpływu na prawidłowe zidentyfikowanie podmiotu, w którym oskarżony był odpowiedzialny za prowadzenie spraw podatkowych jako prezes zarządu tej spółki. Nie ulega wszak wątpliwości - w świetle opisu czynu inkryminowanego oskarżonemu co do czasu i miejsca, że chodziło o (...) PL (...). z o.o. z siedzibą w S.. Co więcej, jakkolwiek skarżący zarzuca, jakoby oskarżony po złożeniu zwolnienia i udaniu się na zwolnienie lekarskiej (w okresie od dnia 29.01.2016 r. do dnia 30.06.2016 r.) nie mógł i nie powinien zajmować się sprawami gospodarczymi (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w szczególności jej sprawami finansowymi i podatkowymi, bo w tym okresie oskarżony nie miał obowiązku, a wręcz nie miał prawa prowadzić spraw tej spółki, niemniej jednak fakty temu przeczą. Bowiem rzeczywiście zajmował się w tym czasie sprawami spółki - choć to neguje - czego wyrazem jest chociażby podpisywanie dokumentów uczestnicząc zatem aktywnie w zarządzaniu upadają spółką. Jak dowodzą załączone do akt sprawy dokumenty w postaci prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie zapadłego w sprawie II K 712/16 oskarżony w okresie objętym zarzutem wraz z wiceprezesem zarządu podejmował działania mające udaremnić zaspokojenie swych wierzycieli zbywał składniki majątkowe spółki (jak chociażby przyczepy ciężarowe, ciągnik rolniczy oraz ciągnik samochodowy), a tym samym jego celem nie było wcale - jak sugeruje skarżący - podejmowanie działań mających na celu funkcjonowanie spółki w sposób niezakłócony. Jednocześnie w tym czasie to on - a nie Syndyk Masy Upadłości - był podmiotem zobowiązanym do zajmowania się sprawami spółki w tym zakresie (prawomocne ogłoszenie upadłości nastąpiło wszak w dniu 02.06.2016 r.).

Tym samym, Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzutach skarżącego żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzutach. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie, oraz poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, a w przypadku nieuwzględnienia wniosku o uniewinnienie, względnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze poprzez odstąpienie od wymierzenia kary i wymierzenie środka karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza nie wykazała błędów w rozumowaniu Sądu I instancji lub też ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Nadto, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przedstawił zarówno proces związany z oceną dowodów, jak i przesłanki, które doprowadziły go do uznania oskarżonego T. R. za winnego przypisanego mu czynu.

3.2.

Obraza przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 75 § 1, art. 77, art. 144, art. 160 ustawy prawo upadłościowe poprzez błędną ich wykładnię i przyjęcie, że po ogłoszeniu upadłości prezesowi zarządu spółki przysługuje prawo i obowiązek prowadzenia spraw gospodarczych tej spółki, w szczególności jej spraw finansowych i podatkowych, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów wskazuje, że z dniem ogłoszenia upadłości zarząd spółki w upadłości traci prawo zarządu, a czynności podejmowane przez zarząd są z mocy prawa nieważne, a postępowania podatkowe, mogą toczyć się wyłącznie po ich zainicjowaniu przez syndyka lub przeciwko niemu,

- art. 56 § 4 k.k.s. poprzez odmowę jego zastosowania w sprawie, pomimo że ewentualne działanie oskarżonego polegać mogło wyłącznie na niezłożeniu przez oskarżonego w terminie organowi podatkowemu deklaracji korygujących wbrew obowiązkowi,

- art. 51 § 1 k.k.s. poprzez odmowę jego zastosowania w sprawie,

- art. 6 § 2 k.k.s. poprzez błędne jego niezastosowanie w sprawie,

- art. 6 § 2 k.k.s. poprzez błędne jego zastosowanie w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim, w odniesieniu do zarzutu sprecyzowanego w apelacji obrońcy oskarżonego, a jak wynika z analizy treści skargi dotyczącego naruszenia prawa materialnego, przypomnieć należy, że uchybienie takie może polegać na błędnej subsumcji określonego zachowania pod przepis prawa, na zastosowaniu określonego przepisu prawa, pomimo że ustawa nie pozwala na jego zastosowanie lub na niezastosowaniu określonego przepisu prawa, gdy ustawa nakazuje jego zastosowanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.04.1977 r., I KR 65/77, OSNPG 1977, Nr 10, poz. 90). Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego w sytuacji, kiedy strona kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne domagając się zastosowania określonego przepisu prawa materialnego do – konkurencyjnej wobec przyjętej przez Sąd – forsowanej wersji zdarzenia. Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego także wówczas, gdy ustawa stwarza organowi postępowania tylko możliwość zastosowania określonego przepisu. A zatem, o obrazie prawa materialnego można mówić jedynie wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sąd wadliwie zastosował normę prawną lub bezzasadnie jej nie zastosował (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.07.1974 r., V KR 212/74, opubl. OSNKW 1974, Nr 12, poz. 233; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 09.01.2002 r., V KKN 319/99, Legalis). Orzeczenie musi być oparte na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.02.2007 r., IV KK 234/06, Legalis). Zarzut obrazy prawa materialnego może powstać tylko na bazie niekwestionowanych ustaleń. Innymi słowy, musi mieć zakotwiczenie w niespornych ustaleniach faktycznych. Zwalczanie ustaleń nie stwarza punktu zaczepienia dla zarzutu obrazy prawa materialnego, dla którego bazą (punktem wyjścia) są ustalenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04.01.2007 r., V KK 177/06, Legalis).

Tymczasem na gruncie przedmiotowej sprawy zauważyć należy, że skarżący w istocie kwestionuje ustalenia faktycznie w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego T. R..

W tym miejscu, sąd odwoławczy musi podnieść, iż zgodnie z art. 9 § 3 k.k.s. za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Przepis ten stanowi jednoznaczną podstawę przypisania sprawstwa określonej w tym przepisie osobie zajmującej się cudzymi sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi. Tymczasem na podstawie analizy akt sprawy stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody wskazują, iż oskarżony T. R. zarówno w dacie przypisanego mu czynu, jak i w trakcie przeprowadzanej kontroli karnoskarbowej w przedmiotowej sprawie, (posiadał 1000 udziałów spółki o łącznej wysokości 100.000 złotych - wspólnie z M. K.) i był wraz z nim członkiem zarządu, a równocześnie pełnił funkcję prezesa zarządu (...) PL (...). z o.o. z siedzibą w S. ul. (...) II nr 47 (vide k. 63-68). Z definicji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, można stwierdzić, że w modelowej wersji jest ona spółką handlową o charakterze kapitałowym, z istotnymi jednak elementami osobowymi, powoływaną w jakimkolwiek celu prawnie dozwolonym, wyposażoną w osobowość prawną i posiadającą własny majątek (w ramach którego istotną rolę odgrywają wkłady wniesione na pokrycie udziałów w kapitale zakładowym), a przez to stanowiącą odrębny byt prawny od wspólników tworzących jej substrat osobowy, którzy nie ponoszą odpowiedzialności za jej zobowiązania (art. 151 KSH Bieniak 2019, wyd. 6/Pabis, Legalis). Zgodnie z art. 151 § 1 k.s.h. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością może być utworzona w każdym celu prawnie dopuszczalnym, o ile ustawa nie zawiera ograniczeń. Czynności podjęte przez organy spółki poza umówionym celem spółki powinny być uznawane za naruszające postanowienia umowy spółki. Odpowiedzialność ta może mieć charakter karny, korporacyjny lub odszkodowawczy. Obligatoryjnym organem spółki jest zarząd (który, w odróżnieniu od zgromadzenia wspólników, musi zostać powołany). Zgodnie z art. 201 § 1 k.s.h. „Zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę”. Nie oznacza to, aby rola zarządu musiała ograniczać się tylko do kierowania czy organizowania pracy spółki. Przeciwnie – zarząd, jako organ odpowiedzialny przed wspólnikami za realizację celów i zadań spółki, zobowiązany jest podejmować wszelkie działania na rzecz realizacji tych celów, jeśli tylko nie zostały one powierzone innym osobom. Przepis ten nie ogranicza także działań zarządu do sfery wyłącznie prawnej – czyli do składania i przyjmowania oświadczeń woli. Pojęcie „prowadzenia spraw” obejmuje bowiem czynności faktyczne, także w sytuacji gdy zarząd ogranicza się wyłącznie do kierowania działalnością spółki. Należy przez nie rozumieć przede wszystkim dokonywanie aktów zarządzania służących zapewnieniu funkcjonowania przedsiębiorstwa spółki. Obejmuje podejmowanie decyzji gospodarczych, organizacyjnych i personalnych, zarówno w wymiarze wewnętrznym, polegającym na wypracowywaniu rozstrzygnięć i występowaniu wobec innych organów oraz podległych jednostek, jak również zewnętrznym, czyli reprezentowaniu spółki. Prowadzenie spraw spółki to jednak również czynności korporacyjne i porządkowe, niezwiązane wprost z kierowaniem przedsiębiorstwem, lecz zapewniające zgodne z prawem i prawidłowe funkcjonowanie spółki jako osoby prawnej (korporacji) oraz służące zabezpieczeniu praw i interesów spółki, jej wspólników oraz osób trzecich (art. 201 KSH t. IIA red. Opalski 2018, wyd. 1/Opalski, Legalis). Członkowie zarządu posiadają niemal wyłączną kompetencję do reprezentacji spółki. Dysponuje on główną inicjatywą do podejmowania czynności kierowniczych. Konkludując wszelkie działania zarządu podejmowane na rzecz spółki, a nie naruszające kompetencji innych jej organów mieszczą się zakresie kompetencji wynikających z art. 201 k.s.h. Zarząd spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i jego członek nie jest wykonawcą poleceń wspólników, lecz organem samodzielnej osoby prawnej, a jego działania powinny być podporządkowane ustawie i umowie spółki w celu prowadzenia jej spraw racjonalnie gospodarczo i z korzyścią dla samej spółki. Ewentualne odwoływanie się przez członka zarządu spółki z o. o. do tego, że określone działania gospodarcze spółki są konsekwencją wykonywania poleceń innych podmiotów, nie zwalnia ich z od wskazanych rodzajów odpowiedzialności. Zasada domniemania kompetencji pozwala uporządkować system alokacji władzy w spółce, a jednocześnie jest źródłem obowiązku spoczywającego na zarządcach: nie powinni oni biernie oczekiwać na działania innych organów, lecz są umocowani i jednocześnie zobligowani do wykazania się aktywnością w sferze prowadzenia spraw spółki. Domniemanie kompetencji zarządu pozwala przyjąć zasadę, iż do prerogatyw zarządu należą wszystkie kwestie, które nie zostały przypisane do kompetencji innych organów spółki przepisami prawa oraz umową spółki i co do których wspólnicy nie ograniczyli zarządu „zwykłymi” uchwałami. Domniemanie kompetencji zarządu obejmuje wyłącznie prowadzenie spraw spółki. Członkowi zarządu są zobowiązani do wykazania staranności wynikającej z „zawodowego charakteru swojej działalności” (art. 293 § 2 k.s.h.). Zadośćuczynienie temu standardowi jest możliwe jedynie przez osoby o kwalifikacjach, wykształceniu i doświadczeniu odpowiadającym potrzebom spółek. Pełnienie funkcji w zarządzie jest obowiązkiem ściśle osobistym, który nie może zostać przeniesiony na inne osoby. Członek zarządu powinien dlatego dysponować umiejętnościami pozwalającymi samodzielnie sprawować mandat: rozumieć zachodzące zdarzenia i procesy gospodarcze, mieć zdolność wytworzenia sobie obrazu sytuacji spółki i krytycznej analizy oraz być przygotowanym do podejmowania decyzji. Co oczywiste, niezbędna jest też znajomość kompetencji i zasad funkcjonowania organów spółki z o.o. Osoba niedysponująca odpowiednimi kwalifikacjami powinna odmówić kandydowania do zarządu, gdyż inaczej naraża się na odpowiedzialność karną i wobec spółki bez względu na to, czy ujawniła swoje niedostateczne kwalifikacje wobec organu bądź podmiotu dokonującego wyboru (art. 201 KSH t. IIA red. Opalski 2018, wyd. 1/Opalski, Legalis). Przekładając powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż z prawidłowych ustaleń Sądu I instancji wynika, że dokumenty księgowe oraz te składane do Urzędu Skarbowego podpisywali księgowa i T. R., który w tym zakresie prowadził sprawy spółki (M. K. zajmował się sprawami produkcji). Konkludując T. R. jako prezes zarządu w rozumieniu art. 9 § 3 k.k.s. zajmował się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, (...) PL (...). z o.o. Z siedzibą w S.. Podmiot wielu przestępstw i wykroczeń skarbowych jest określony w Kodeksie karnym skarbowym zbiorowo, np. podatnik, płatnik czy inkasent, a przecież taki podmiot może być osobą prawną lub ułomną osobą prawną. Natomiast odpowiedzialność karna dotyczy tylko osób fizycznych. Wprowadzenie regulacji z art. 9 § 3 k.k.s. pozwala na zastosowanie odpowiedzialności karnej w stosunku do osób zajmujących się sprawami gospodarczymi w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 9 § 3 k.k.s., gdyż analiza akt sprawy potwierdza, iż oskarżony był prezesem spółki, a więc należał do kategorii osób działających w imieniu lub w interesie podmiotu zbiorowego w ramach uprawnienia lub obowiązku do jego reprezentowania, podejmowania w jego imieniu decyzji lub wykonywania kontroli wewnętrznej. Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, iż czynnością sprawczą czynu z art. 56 § 2 k.k.s. jest podanie nieprawdy, zatajenie prawdy oraz niedopełnienie obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych. Strona podmiotowa obejmuje umyślność w obu postaciach zamiaru. Przy czym, negatywne konsekwencje związane z przeniesieniem odpowiedzialności ze spółki na osobę trzecią mogą być wyłączone jedynie w przypadku członków zarządu, którzy nie mieli w rzeczywistości żadnego wpływu na bieg spraw spółki w czasie prowadzenia działalności przestępczej, lub którzy faktycznie nie pełnili obowiązków członka zarządu spółki, ani też nie mieli możliwości pełnienia takich obowiązków. Takie okoliczności w tej sprawie nie występowały.

Ten, kto podjął się zarządu spraw spółki z o. o., powinien swoje obowiązki wykonywać z należytą starannością, a dochowanie takiej staranności podlega ocenie także w aspekcie wynikających z art. 293 § 2 k.s.h. powinności wypływających ze sprawowania funkcji członka zarządu spółki, a więc z uwzględnieniem zawodowego charakteru jego działalności. Ewidentny w takim przypadku byłby zamiar ewentualny. Powierzenie obowiązków w ramach działalności spółki fachowym osobom trzecim nie znosiłoby samo przez się odpowiedzialności członków zarządu w sferze prawa karnego skarbowego.

Konstrukcja art. 9 § 3 k.k.s. nie może być wykorzystywana do swobodnego przerzucania odpowiedzialności karnej skarbowej przez osoby mające cechy podmiotu na inne osoby zajmujące się wykonywaniem zadań. W takim przypadku konieczne byłoby ścisłe skonkretyzowanie i wskazanie danego obowiązku wynikającego z przepisów prawa czy z umowy wobec konkretnej osoby. Gdy chodzi o prezesa zarządu spółki, to z przepisów prawa handlowego (art. 201 § 1 k.s.h.) wynika, iż „prowadzi” on jako członek zarządu wszelkie sprawy spółki, chyba że określone sprawy z tego zakresu, powierzono innemu członkowi zarządu albo kierownikowi jednostki organizacyjnej spółki lub jej pracownikowi bądź wyznaczono, choćby poprzez czynność faktyczną wyrażającą wolę organu spółki, inną osobę odpowiedzialną za te czynności.

Przy czym, jakkolwiek oskarżony podnosił, że nie mógł sprawować funkcji prezesa w/w spółki, gdyż był na zwolnieniu lekarskim, a nadto, że dokumentacją zajmowało się biuro podatkowe, a więc, że nastąpiło powierzenie tych obowiązków, niemniej jednak co zostało wykazane powyżej to na nim jako prezesie zarządu spółki ciążył obowiązek zajmowania się sprawami gospodarczymi spółki, w tym odpowiadał on za składane deklaracje, które przekazywano do Urzędu Skarbowego. Należy w tym miejscu odwołać się do wyroku Sądu Najwyższego z 2 lipca 2002 r. (IV KK 164/02, OSP 2004, Nr 4, poz. 44 ), w którego uzasadnieniu sformułowano tezę: „skoro zarząd spółki prowadzi sprawy tej spółki, a pracami zarządu kieruje jego prezes, to jeżeli nie powierzono spraw spółki jako płatnika podatku od wynagrodzeń osób fizycznych (zaliczek na ten podatek) innemu z członków zarządu albo kierownikowi innej komórki organizacyjnej tej firmy, prezes zarządu spółki jest tą osobą, która zajmuje się jej sprawami gospodarczymi w powyższym zakresie, jeżeli nie dojdzie do wskazania stosownie do art. 31 Ordynacji podatkowej (...) innej jeszcze osoby odpowiedzialnej za czynności spółki jako płatnika podatku”.

Nie zasługują tym samym na aprobatę zarzuty naruszenia norm zawartych w art. 56 § 4 k.k.s., art. 51 § 1 k.k.s. oraz art. 6 § 2 k.k.s. (statuującego, że dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony). Odnosząc się do pierwszego ze wskazanych przepisów typizującego niezłożenie w terminie deklaracji lub oświadczenia lub złożenie ich w niewłaściwy sposób podkreślić należy, iż zważywszy na prawidłowe ustalenia poczynione na kanwie tej sprawy, o czym szerzej była mowa w punkcie 3.1, brak podstaw do uznania tego zarzutu do zasadny, a w konsekwencji nie doszło do przedawnienia czynu przypisanego oskarżonemu i tym samym naruszenia normy wyrażonej w art. 51 § 1 k.k.s., która określa termin przedawnienia karalności wykroczenia skarbowego.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.3.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w wysokości rażąco surowej, z pominięciem właściwości i warunków osobistych oskarżonego, jego aktualnej sytuacji finansowej i życiowej oraz faktu uprzedniej niekaralności, działania w stanie ograniczonej poczytalności, a także posługiwania się przy prowadzonej działalności pomocą podmiotów posiadających wiedzę i doświadczenie w zakresie prowadzenia rozliczeń podatkowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Do przypisanego oskarżonemu czynu Sąd I instancji zastosował prawidłową kwalifikację prawną, zaś orzeczona wobec oskarżonego kara jest adekwatna do stopnia społecznej jego szkodliwości oraz zawinienia oskarżonego. Liczba stawek dziennych odzwierciedla wagę przestępstwa skarbowego. Jednocześnie zwrócić należy uwagę na fakt, iż oskarżony w czasie dokonywania zarzucanego mu czynu miał w znacznym stopniu ograniczoną możliwość rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, co nie eliminowało możliwości rozpoznania znaczenia sytuacji, w której się znajdował jak i jej prawnego wartościowania. Sam fakt, że oskarżony został uznany za działającego z ograniczoną możliwością rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, nie stanowi sam w sobie okoliczności "zobowiązującej" sąd do nadzwyczajnego złagodzenia kary, bowiem decyzja w tym zakresie jest fakultatywna. Wobec takiego sprawcy, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Nie oznacza to jednak, iż w wypadkach ograniczonej poczytalności nadzwyczajne złagodzenie kary stanowi regułę. A zatem, jakkolwiek oskarżony dokonując przypisanego mu czynu miał w stopniu znacznym ograniczoną poczytalność (co miał na względzie Sąd I instancji), niemniej jednak nie może być mowy w tym przypadku o dalszym łagodzeniu grzywny, czy też odstąpieniu od wymierzenia mu kary.

O rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. można mówić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle dyrektyw art. 13 k.k.s.

Wbrew twierdzeniom skarżącego również wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego nie budzi wątpliwości, gdyż jest adekwatny do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Wymiar kary orzeczony w stosunku do oskarżonego uwzględnia dyrektywy sądowego wymiaru kary ujęte w treści art. 12 § 1 i 2 k.k.s. oraz spełnia przesłanki art. 13 § 1 k.k.s. w zakresie prewencji indywidualnej. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawił motywy jakimi się kierował wymierzając oskarżonemu grzywnę w wymiarze 20 stawek dziennych przy przyjęciu, iż jedna stawka jest równa kwocie 100 złotych.

Tym samym, wystarczającym przejawem łagodniejszego potraktowania sprawcy jest wymierzenie mu kary grzywny na poziomie 20 stawek dziennych każda w wysokości 100 złotych (a więc w wysokości symbolicznej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia). Brak też jest jakichkolwiek argumentów, aby w tych realiach grzywna mogła być skorygowana w kierunku jej dalszego złagodzenia. Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił. Ani sylwetka oskarżonego (nawet uwzględniwszy, że w czasie czynu nie był osobą karaną, przy czym obecnie jest osobą karaną za przestępstwa z art. 300 § 1 k.k. i art. 300 § 2 k.k., a także jego sytuację osobistą i zdrowotną), ani waga popełnionego czynu (o czym świadczy wysoka wartość uszczuplenia podatkowego), tego nie uzasadniają. Wymierzenie jeszcze łagodniejszej kary, czy też - jak postulował obrońca odstąpienie od jej wymierzenia - prowadziłoby do bezpodstawnego i niezrozumiałego w danych realiach traktowania sprawcy i nie osiągałoby zakładanych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, a apelacja obrońcy oskarżonego T. R. bezzasadna.

Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał syntetycznej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były wszystkie zebrane w sprawie dowody - w tym wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznał się do zarzucanego mu czynu - które zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W oparciu o przepisy art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i art. 8 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego T. R. kwotę 200 złotych opłaty za drugą instancję oraz kwotę 20 złotych tytułem obowiązku zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa (na wydatki te złożyły się kwota 20 złotych tytułem ryczałtu za doręczenie wezwań). Zdaniem sądu odwoławczego nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem oskarżonego od konieczności uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków w wysokości 20 złotych oraz od opłaty w kwocie 200 złotych. Oskarżony jest mężczyzną w średnim wieku (ma 48 lat), z ostatnich informacji o nim wynikało, że pracuje zarobkowo - w charakterze kierowcy, z której osiąga dochód w wysokości najniższej krajowej. Poza tym, jak wynika z analizy akt sprawy ma utrzymaniu dwoje dzieci, niemniej jednak oskarżony posiadał w niniejszym postępowaniu obrońcę z wyboru, a więc jest w stanie wygospodarować środki finansowe na poczet zapłaty należnego obrońcy wynagrodzenia. W aspekcie powyższego, w ocenie sądu odwoławczego oskarżony winien i ma ku temu możliwości, ponieść w całości należności fiskalne związane z przedmiotowym postępowaniem karnym.

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego T. R..
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 10 lutego 2021 roku w sprawie sygn. akt II K 532/18.
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

Dodano: 22 grudnia 2021, Opublikował(a): Karol Depczyński
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim
Data wytworzenia informacji: 7 września 2021