Portal Orzeczeń

UZASADNIENIE

Apelacja obrońcy jest bezzasadna.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

W szczególności co do przypisanego oskarżonemu w pkt 3 wyroku paserstwa programu komputerowego, to twierdzenia oskarżonego na temat okoliczności, w jakich miał nabyć komputer wraz z oprogramowaniem, wskazują, że wiedział on o zainstalowaniu w nim oprogramowania z nielegalnego źródła. Oskarżony twierdził, że komputer nabył niemal przypadkiem, będąc w Niemczech od „jakiegoś Polaka”, a jednak oprogramowanie wgrane było po polsku. Apelant podnosi, że język oprogramowania można zmienić w ustawieniach programu – ale o niczym takim oskarżony nie wyjaśniał, twierdząc, że od razu na rynku niemieckim kupił sprzęt komputerowy z oprogramowaniem w języku polskim. W dodatku oskarżony stwierdził, że nie dysponuje żadnym rachunkiem potwierdzającym tę transakcję. Wszystko to razem czyni jego wersję niewiarygodną. Dlatego ocena dowodów i ustalenia faktyczne Sądu meriti w zakresie tego czynu są prawidłowe i zyskały aprobatę Sądu odwoławczego.

Chybiony jest również zarzut naruszenia prawa karnego materialnego co do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 5 wyroku poprzez niezastosowanie art. 28 § 1 kk. Oskarżony nie mógł pozostawać w błędzie co do okoliczności stanowiących znamię przypisanego mu przestępstwa z art. 263 § 2 kk, albowiem miał już wcześniej pozwolenie na broń, nabył na nie jednostkę broni, wiedział więc, że takie pozwolenie udzielane jest na konkretny egzemplarz broni palnej. Oskarżony przechodził bowiem przez procedurę związaną z udzielaniem mu zezwolenia na broń, dysponował takim pozwoleniem, widział, jak jest wypełnione – musiał zdawać sobie sprawę, że nie ma ono charakteru ogólnego i abstrakcyjnego, tylko jest indywidualne i skonkretyzowane do wskazanego w nim egzemplarza broni.

Apelacja prokuratora okazała się zasadna i w wyniku jej rozpoznania Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnił podstawę prawną skazania za czyny przypisane w pkt 3 i 5 o art. 4 § 1 kk w brzmieniu Kodeksu Karnego z dnia 15 maja 2014 roku oraz uzupełnił podstawę prawną wymiaru kary za czyn przypisany w pkt 3 o art. 293 § 1 kk. Ponadto prokurator słusznie podniósł, że jako podstawę prawną przepadku orzeczonego w pkt 6 należało przyjmować dyspozycję art. 44 § 6 kk. Sąd Okręgowy z urzędu skorygował również inne drobne błędy w podstawach prawnych rozstrzygnięć zawartych w wyroku i jako podstawę prawną rozstrzygnięcia z pkt 7 o karze łącznej pozbawienia wolności przyjął art. 85 kk i art. 86 § 1 kk, a jako podstawę prawną rozstrzygnięcia z pkt 8 o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk. Zmiany te związane są z zastosowaniem do analizowanej sprawy ustawy obowiązującej w datach czynów ( tj. w dniu 15 maja 2014 roku).

Na wydatki w postępowaniu odwoławczym złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 złotych

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk, art. 633 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym oraz wymierzył mu 180 złotych tytułem opłaty za drugą instancję. Opłatę Sąd drugiej instancji wyliczał jedynie od kary łącznej pozbawienia wolności związanej z czynami przypisanymi w pkt 3 i 5 wyroku, gdyż tylko w takim zakresie obrońca zaskarżył wyrok.

Oskarżony ma stały dochód, nie ma nikogo na utrzymaniu, Sąd Okręgowy nie znajduje podstaw, dla których miałby w jego przypadku odstępować od zasady ponoszenia wydatków postępowania przez skazanego, zwłaszcza, że są one niewielkie.